Przezwisko | Król bluesa |
---|---|
Imię urodzenia | Riley B. King |
Narodziny |
16 września 1925 Itta Bena ( Missisipi , Stany Zjednoczone ) |
Śmierć |
14 maja 2015 r. Las Vegas ( Nevada , Stany Zjednoczone ) |
Gatunek muzyczny | Blues , elektryczny blues , blues rock , rhythm and blues , jazz |
Instrumenty | Głos , gitara , fortepian |
aktywne lata | 1947 - 2014 |
Etykiety | Geffen Records , Interscope , Universal , Bullet , RPM , Crown Records (fr) , ABC , MCA , Resuming , Warner Bros. , Dziewica , EMI |
Oficjalna strona | bbking.com |
BB King (dla Blues Boy ), prawdziwe nazwisko Riley B. Król , urodzony Wrzesień 16 , 1925 w Itta Bena , Mississippi , Stany Zjednoczone , a zmarł May 14 , 2.015 w Las Vegas , to gitarzysta , autor tekstów i piosenkarz z blues amerykańskich . Uważany jest za jednego z najlepszych muzyków bluesowych i wywarł ogromny wpływ na wielu gitarzystów.
Jest, obok Alberta Kinga i Freddiego Kinga , jednym z trzech „ królów ” gitary bluesowej .
Riley B. King urodził się dnia 16 września 1925na plantacji bawełny położonej między Itta Bena a Indianolą jest synem Alberta Lee Kinga i Nory Elli King, paru dzierżawców . Miał cztery lata, gdy matka opuściła ojca. Chłopiec będzie wychowywany przez babcię ze strony matki, Elnorę Farr, w Kilmichael .
Riley King śpiewa w chórze gospel kościoła baptystów Elkhorn w Kilmichael. Podobno swoją pierwszą gitarę kupił w wieku 12 lat , inne źródła podają, że gitarzysta Bukka White , kuzyn jego matki, podarował mu swoją pierwszą gitarę. W 1943 roku King opuścił Kilmichael, aby pracować jako kierowca traktora i grać na gitarze w słynnym kwartecie St. John's w Inverness w stanie Mississippi w kościołach i lokalnych stacjach radiowych.
W 1946 Riley King podążył za Bukką White do Memphis (Tennessee) . King szybko wrócił do Missisipi, gdzie postanowił trenować na przyszłe pobyty. Wrócił do Memphis w 1948 roku i grał w audycji radiowej Sonny Boy Williamson w KWEM Radio (w) , gdzie zaczyna zdobywać publiczność. Został zatrudniony w Sixteenth Avenue Grill do audycji radiowej King's Spot , która odniosła ogromny sukces.
Po dwóch latach grania w stacji radiowej w Memphis nazwał siebie „ Beale Street Blues Boy”, skrócony do „Blues Boy”, a następnie do „BB”. Tam poznaje T-Bone Walkera : „Gdy tylko to usłyszałem, wiedziałem, że muszę mieć [gitara elektryczna]. "Musiałem mieć", eufemizm na "latać"! "
Pierwszym wpływem BB Kinga była muzyka gospel , w której kąpał się w swojej pobożnej rodzinie na południu Stanów Zjednoczonych. Potem usłyszał Blind Lemon Jefferson , od którego nauczył się ze słuchu grać tradycyjnego wczesnego bluesa . Odkrył wówczas T-Bone Walkera , który grał bluesa bardziej złożonego, wykorzystując konwencjonalne aranżacje jazzowe , np. porozumienia 9- ta dominantą. Następnie uczył się od gitarzysty jazzowego Charliego Christiana , który grał w orkiestrze Benny'ego Goodmana , harmonii jazzowej , aw szczególności stosowania akordów pomniejszonych. W końcu odkrył Django Reinhardta , którego chromatyczne melodie przejął. Bierze dźwięk z Bukka White'a gardłem , naśladując go palcami, włączanie zakręt , a zwłaszcza jego słynny vibrato do swojej gitary. Tych pięciu muzyków było jego idolami przez całą jego karierę. Dalej wskazuje, że studiował pisane metody uczenia się skal i pozycji akordów, rzeczy nieznane wczesnym muzykom bluesowym . Jest więc bardzo zaznajomiony z teorią muzyki, skalami i tworzeniem akordów.
Po nieznacznym zauważeniu pierwszych 78 dla wytwórni Bullet Records z Nashville , BB King nagrał w 1949 roku dla RPM Records . Większość z tych wczesnych nagrań zostały wyprodukowane przez Sam Phillips , przyszły twórca Sun etykiecie .
BB King zakłada swoją orkiestrę „BB King Review” pod kierownictwem Millarda Lee. Pierwotnie zawierał Calvin Owens i Kenneth Sands (trąbki), Lawrence Burdin (saksofon altowy), George Coleman (saksofon tenorowy), Floyd Newman (saksofon barytonowy), Millard Lee (fortepian), George Joyner (bas) oraz Earl Forest i Ted Curry (bębny). Onzie Horne aranżował kompozycje dla Kinga, który, jak sam przyznał, miał trudności z akordami i polegał na improwizacji. Gra w całych Stanach Zjednoczonych, w małych klubach, ale także w dużych salach koncertowych.
W lutym 1952 jego 3 O'Clock Blues osiągnął pierwsze miejsce na liście Billboard Rhythm . BB King staje się tym samym jednym z najważniejszych aktorów muzyki rhythm and bluesowej , z hitami takimi jak You Know I Love You , Woke Up This Morning , Please Love Me , When My Heart Beats like a Hammer , Whole Lotta Loving , You Upset Me dziecko , Every Day i Have The Blues , Sneakin „Around , Dziesięć długich lat , pech , słodki aniołek , Sweet sixteen , Three O'Clock Blues i proszę przyjąć moją miłość . Jego przychody znacznie wzrosły, z 85 $ do 2500 $ tygodniowo, grał w prestiżowych miejscach, takich jak Howard Theatre (w) do Waszyngtonu czy Apollo Theatre w Nowym Jorku .
W 1956 dał aż 342 koncerty i założył własną wytwórnię „Blues Boys Kingdom”, z siedzibą przy Beale Street w Memphis , gdzie produkował takich artystów jak Millard Lee i Levi Seabury.
W 1962 podpisał kontrakt z ABC- Paramount Records , później wchłoniętym przez MCA Records . W listopadzie 1964 roku w Regal Theatre w Chicago nagrał swój najsłynniejszy album „ live ” Live At the Regal .
BB King odniósł sukces poza światem bluesa z tytułem The Thrill Is Gone w 1969 roku . Został wtedy rozpoznany przez młodych amerykańskich i angielskich muzyków rockowych, otwierał przed Rolling Stones podczas ich amerykańskiej trasy koncertowej tego samego roku.
Od 1951 do 1985 roku , BB King pojawił się 74 razy na R & B Billboardu .
W 1988 roku dotarł do nowego pokolenia pod tytułem When Love Comes To Town wraz z grupą U2 na albumie Rattle and Hum . W filmie o tej samej nazwie pojawia się poruszająco na scenie u boku Bono , a następnie czyta tekst do tytułu When Love Comes To Town , według niego bardzo piękny tekst, ale dla którego Bono jest zbyt młody. W 2000 roku BB King nagrał z Ericiem Claptonem album Riding With the King .
Znacznie więcej niż podążanie ścieżką swojego idola T-Bone Walkera , BB King wiedział, jak tworzyć własne brzmienie dzięki niepowtarzalnemu dotykowi, zdając się nadać swojej gitarze prawdziwą osobowość . Jego styl wpłynął na wielu bluesmanów nowej generacji, takich jak Eric Clapton , Mike Bloomfield czy Duane Allman .
W wieku 80 lat BB King rozpoczął swoją pożegnalną trasę koncertową po Europie koncertem w Hallam Arena ( Sheffield , Wielka Brytania) 29 marca 2006 roku, w towarzystwie Gary'ego Moore'a , z którym wcześniej nagrywał - w szczególności od Since I Met You Baby - i organizował trasy koncertowe . Brytyjska część tej trasy kończy się koncertem 4 kwietnia na Wembley Arena .
W lipcu powrócił do pożegnać się do Szwajcarów , z dwóch koncertów w dniach 2 i 3 lipca, na 40 th edycja Festiwalu Jazzowym w Montreux , a inny w Zurychu w dniu 14 lipca Blues na Sunset. Podczas Montreux Festival występował w Stravinsky Auditorium z Joe Sample , Randym Crawfordem , Davidem Sanbornem , Gladys Knight , Leelą James , Earlem Thomasem, Stanleyem Clarke'em , Johnem McLaughlinem , Barbarą Hendricks i Georgem Duke'iem . Europejska trasa kończy się 19 września w Luksemburgu (D'Coque).
Od listopada do grudnia 2006 roku BB King dał sześć koncertów w Brazylii . 29 listopada w São Paulo podczas konferencji prasowej dziennikarz, który pyta go, czy to jego ostatnia pożegnalna trasa, odpowiada: „Jeden z moich ulubionych aktorów to Szkot, nazywa się Sean Connery . Większość z was zna go w roli Jamesa Bonda , 007. Jeden z jego filmów nosi tytuł Nigdy nie mów nigdy więcej ” .
W wieku 83 lat BB King wystąpił 22 lipca 2009 roku w Paryżu , w Palais des Congrès , przed koncertem w Cognac następnego dnia, w ramach festiwalu Blues Passions . Z tej okazji BB King zostaje uhonorowany przez gminę tytułem „honorowego obywatela” miasta, a ulica nosi jego imię. Jego pierwszy udział w festiwalu miał miejsce w 1995 roku . 27 maja 2010 roku BB King wystąpił w Rabacie ( Maroko ) na festiwalu Mawazine .
26 czerwca 2010 brał udział w Chicago w Crossroads Guitar Festival 2010, organizowanym przez Erica Claptona wraz z wieloma innymi artystami. 30 czerwca 2011 grał na Grand Rex w Paryżu, a także 2 i 3 lipca z Carlosem Santaną na Montreux Jazz Festival. 21 lipca darmowym koncertem na plaży Zuriola otworzył festiwal jazzowy w San Sebastian .
Daje również koncert 9 lipca 2012 w Grand Rex w Paryżu.
On umarł na 14 maja 2015 r.w Las Vegas . Jego zdrowie pogorszyło się w ciągu ostatniego roku, a także cierpiał na cukrzycę . Zaraz po jego śmierci dwie córki oskarżają kierownika i asystenta o otrucie go, a prokurator stanu Nevada zleca autopsję zmarłego; kilka tygodni później doszła do wniosku, że nie został otruty, a przyczyny jego śmierci są naturalne.
Wielu artystów, takich jak Ringo Starr , Eric Clapton , zwłaszcza we wstępie do swojego autobiograficznego filmu „ la vie en blues ” czy Snoop Dogg, oddało mu hołd w sieciach społecznościowych .
W 2003 roku Rolling Stone rankingu go 3 e najlepszy gitarzysta wszech czasów, a czas , a Gibson 17 th najlepszy gitarzysta w 2010 roku.
BB King zdobył kilka nagród Grammy :
W 1987 roku zdobył nagrodę Grammy Lifetime Achievement Award .
W 1998 roku otrzymał nagrodę Grammy Hall of Fame za The Thrill Is Gone .
Muzeum BB King Museum i Delta Interpretive Center (en) jest mu poświęcone w Indianola , mieście w pobliżu jego rodzinnej wioski w Mississippi.
BB King opowiada, że w 1949 grał w „ salach tanecznych ” w Twist, Arkansas (en), kiedy wybuchła bójka między dwoma mężczyznami. Było to tak gwałtowne, że piec, który ogrzewał pomieszczenie, przewrócił się i zapalił się bar. Spanikowani, wszyscy uciekli, gdy dwaj mężczyźni próbowali ugasić płomienie, ale kiedy wyszli na zewnątrz, King zdał sobie sprawę, że zostawił swoją gitarę w środku. Wiedząc, że będzie potrzebował kilku miesięcy, aby zebrać 30 dolarów niezbędnych do jej wymiany, przyszły król bluesa wrócił do baru w płomieniach, aby znaleźć swoją gitarę i wyszedł w ostatniej chwili . Później dowiedział się, że ci dwaj mężczyźni, których znaleziono martwych następnego dnia w gruzach, walczyli o kobietę o imieniu Lucille. Postanowił wtedy nazwać swoją gitarę Lucille, aby zawsze pamiętać, aby w życiu nie zachowywać się głupio. Album z 1968 roku, Lucille , nosi imię jej gitary.
Gitara "Lucille" została wyprodukowana seryjnie przez Gibsona . Charakteryzuje się tym, że nie ma słuchu na pół-pustą gitarę. Wierzch jest z laminowanego klonu, co nadaje mu głośniejszy dźwięk niż standardowy hollowbody . Następnie Epiphone zdecydował się na sprzedaż repliki gitary w cenie trzykrotnie niższej niż wersja Gibson .
Na jej cześć nazwano bar w Moskwie Lucille.
Manga Beck jest inspirowany tej historii dla gitary o tej samej nazwie.
W The Walking Dead , Negan nazwał swój kij bejsbolowy otoczony drutem kolczastym o tej samej nazwie.
W swoich filmach BB King gra własną rolę, zazwyczaj na scenie.
Fikcje