Stevie Ray Vaughan

Ogólne informacje

Przezwisko	SRV
Imię i nazwisko	Stephen Ray Vaughan
Narodziny	3 października 1954 Dallas , Teksas Stany Zjednoczone
Śmierć	27 sierpnia 1990 East Troy , Wisconsin Stany Zjednoczone
Główna działalność	Gitarzysta
Gatunek muzyczny	Blues , blues rock , texas blues , elektryczny blues
Instrumenty	Gitara , głos
aktywne lata	1975 - 1990
Etykiety	Epic Records , Legacy Recordings , Sony Music
Oficjalna strona	srvofficial.com

Stevie Ray Vaughan [ e t i v i r e ɪ V ɔ n ] jest piosenkarz i gitarzysta od błękitu Ameryki, ur3 października 1954w Dallas ( Teksas ) i zmarł dnia27 sierpnia 1990w East Troy w stanie Wisconsin w katastrofie helikoptera. Mimo krótkiej kariery, czasami mało znanej szerokiej publiczności, jest powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych gitarzystów w historii muzyki i jednego z pionierów odrodzenia bluesa w latach 80 - tych .

Biografia

Młodzież

Stephen Ray Vaughan, drugi syn Marty i Jacksona Lee Vaughan urodził się dnia 3 października 1954w Szpitalu Metodystów w Dallas , Texas , trzy lata po jego starszy brat, Jimmie Vaughan . Jego ojciec, nazywany Wielkim Jimem, pracuje w azbestu i wiedzie życie przerywane częstymi przeprowadzkami do różnych miast w Teksasie, zgodnie z otwarciem operacji wydobywczych. W końcu rodzina przeprowadziła się do małego domu w Dallas. Stephen obserwuje, jak jego rodzice tańczą western swing i często słucha zespołu country : The Texas Boys. Kiedy w wieku 12 lat jego brat Jimmie łamie sobie ramię, grając w futbol amerykański , przyjaciel rodziny Michael Quinn daje mu swoją pierwszą gitarę. Niedługo potem Stevie posiada zabawkową gitarę z tylko trzema strunami, wykonaną z plastiku, sygnowaną przez Roya Rogersa, kupioną w sieci sklepów Sears . Dwaj bracia zabierają się do gry na gitarze bez lekcji, ucząc się samodzielnie dzięki płytom Jimiego Hendrixa , The Yardbirds i The Beatles oraz zanurzając się w grze wielkich gitarzystów bluesowych, takich jak Albert King , BB King , Otis Pośpiech i Buddy Guy .

W 1967 Stevie Ray Vaughan dołączył do Brooklyn Underground. Grupa występuje na imprezach tanecznych w okolicznych szkołach średnich. Uczestniczy w koncercie The Jimi Hendrix Experience, podczas którego w pierwszej części grają The Chessmen, formacja jego brata Jimmiego . Młody człowiek miał okazję zobaczyć innych bluesowych gitarzystów, takich jak T-Bone Walker czy Freddie King , co przekonało go do poświęcenia się muzyce. Jego mistrzostwo w grze na gitarze prowadzi grupę okazji , The Southern Distributor, do zaangażowania. Kupuje swojego pierwszego Fendera Stratocastera za swoje znaczki. Przez kilka miesięcy grał na basie w Texas Storm, zespole założonym przez jego brata i perkusistę Doyle'a Bramhalla, dopóki nie wyjechali do Austin ( Teksas ). W 1970 roku Vaughan został zwerbowany przez Liberation, zespół coverowy grający popowe hity . Nagrał dwa utwory z A Cast of Thousands, grupą kolegów z klasy z Justin F. Kennedy High School, na kompilację A New Hi , na której występują młode zespoły z okolic Dallas. Wkrótce Vaughan porzucił studia, aby zostać profesjonalnym muzykiem.

Kariera zawodowa

W 1971 Stevie Ray Vaughan opuścił Liberation i założył Blackbird. Grupa osiedliła się w Austin i przeszła liczne zmiany personalne. Po kilku miesiącach Vaughan założył Krackerjack, grupę inspirowaną Led Zeppelin , z którą grał w szczególności w pierwszej części Wishbone Ash . Vaughan następnie dołączył do Marca Benno i Nightcrawlers . Skomponował kilka piosenek, brał udział w sesjach organizowanych w studiu Sunset Sound w Hollywood oraz wyruszał w trasę koncertową z grupą. Od 1975 roku grał z Paulem Rayem i Cobras i często występował w Antone's, klubie poświęconym bluesowi w Austin. Grupa nagrała singiel w 1976 roku. W następnym roku opuścili The Cobras, by razem z Lou Ann Barton i WC Clarkem założyć Triple Threat Revue . W 1978 roku zmienił nazwę na Double Trouble , nawiązując do piosenki Otisa Rusha , i zrekrutował perkusistę Chrisa Laytona oraz basistę Tommy'ego Shannona , który grał kilka lat wcześniej z Johnnym Winterem .

W 1982 roku Double Trouble został zaprogramowany na Montreux Jazz Festival dzięki Jerry'emu Wexlerowi . David Bowie dostrzega Stevie Ray Vaughan podczas festiwalu i zaprasza go do zagrania na jego albumie Let's Dance , który ukazał się w 1983 roku. Jackson Browne wspiera gitarzystę, oferując mu godziny pracy w studio . Producent John Hammond wysyła swoją grafikę do wytwórni Epic Records , która ma kontrakt do gitarzysty. Pierwszy album Stevie Ray Vaughan & Double Trouble, zatytułowany Texas Flood , ukazał się w 1983 roku. Utwór Pride and Joy , który został z niego zaczerpnięty, wszedł wówczas do pierwszej dwudziestki w Ameryce. Texas Flood , a także kolejne albumy Couldn't Stand the Weather (1984) i Soul to Soul (1985), są certyfikowane jako „platynowa płyta”.

Zmagając się z narkotykami i alkoholem w połowie lat 80., Vaughan poszedł na odwyk w Gruzji od 1986 roku i wyszedł całkowicie. Na swój powrót, w 1989 roku, nagrał album In Step , który zdobył nagrodę Grammy w kategorii Best Contemporary Blues Disc . Jego powrót na centralną scenę był krótkotrwały, ponieważ Stevie Ray Vaughan zmarł rankiem27 sierpnia 1990w katastrofie helikoptera spowodowanej mgłą w pobliżu East Troy w stanie Wisconsin . Agent i dwaj członkowie załogi Erica Claptona również byli w helikopterze. Clapton zajął swoje miejsce w innym aparacie, podobnym do Vaughana. Wracali z Alpine Valley, sali koncertowej, w której grali wcześniej wieczorem z Philem Palmerem , Jimmie Vaughanem i Buddy Guyem ..

w wrzesień 1990wydał album Family Style , duet ze swoim bratem Jimmie Vaughanem (również blues-rockowym gitarzystą i byłym członkiem The Fabulous Thunderbirds ). Jimmie Vaughan następnie napisał i nagrał piosenkę w hołdzie dla swojego brata i innych upadłych gitarzystów bluesowych, zatytułowaną Six Strings Down . Stevie Ray Vaughan zostaje pochowany w Laurel Land Memorial Park w Dallas .

Styl muzyczny i wpływy

Stevie Ray Vaughan był pod silnym wpływem muzyków bluesowych, jazzowych i rockowych. Wśród jego wielu bluesowych inspiracji są: Jimi Hendrix , Albert King , BB King , Freddie King , Albert Collins , Johnny „Guitar” Watson , Buddy Guy , Howlin 'Wolf , Otis Rush , Guitar Slim , Chuck Berry i Muddy Waters . Wśród jego jazzowych wpływów są: Django Reinhardt , Wes Montgomery , Kenny Burrell i George Benson .

Stevie Ray Vaughan słynie z występów na scenie: prezentuje się w stroju kowboja , z butami i kapeluszem, a także przejmuje figury retoryczne rozsławione przez Jimiego Hendrixa , takie jak granie na gitarze za głową, z tyłu itp. Zawiera również utwory ze swojego znakomitego poprzednika, w tym Voodoo Child (Slight Return) i Little Wing .

SRV był również pod silnym wpływem gitarzysty bluesowego Alberta Kinga . Występował z nim na scenie6 grudnia 1983, oba zawierają tytuły takie jak „Duma i radość” i „Urodzony pod złym znakiem”. Album z ich koncertem został wydany w 1999 roku, a DVD w 2010: In Session (Albert King i Stevie Ray Vaughan) . Wiele ujęć gitarowych SRV pochodzi bezpośrednio z repertuaru Alberta Kinga.

Jego styl gry jest również bardzo nacechowany shuffle, bluesowym rytmem bardzo powszechnym w Texas Blues. Widzimy to w utworach takich jak „Pride and Joy” czy „Cold Shot”.

Potwierdzenie

W 2010 roku magazyn Rolling Stone pierwsza klasa 7 th na swojej liście najlepszych gitarzystów wszech czasów i 12 th w 2013. Rock and Roll Hall of Fame ogłoszono, że gitarzysta jest jednym z artystów, którzy zostaną wprowadzenikwiecień 2015.

Życie prywatne

Stevie miał kilka dziewczyn, gdy był nastolatkiem; jedna z nich, Lindi Betel, zainspirowała go tytułem Duma i Radość . ten21 grudnia 1979, ożenił się z Lenorą Bailey, między dwoma koncertami w Rome Inn w Austin . Lenora dała mu czerwony Stratocaster, którym napisał Lenny w hołdzie, a tytuł piosenki uczynił przydomkiem instrumentu. Kiedy poprosiła ją, aby się z nim zadomowiła, skomponował ją i zadedykował jej Love Struck Baby . Rozwiedli się w 1988 roku. Stevie znalazł wtedy topową modelkę Jannę Lapidus, którą poznał wMarzec 1986w Nowej Zelandii . Pozostali jako para aż do jego śmierci. Stevie nigdy nie miał dziecka.

Ekwipunek

We wczesnych latach Stevie Ray Vaughan grał na Gibson Messenger, Fender Broadcaster, Gibson Les Paul TV Model, Les Paul Barney Kessel, a następnie Les Paul Gold Top ze swoim pierwszym zespołem BlackBirds.

Zdecydowana większość jego gitar elektrycznych to Fender Stratocaster :

Jego ulubioną gitarą był Fender Stratocaster z 1963 roku, nazywany numerem jeden lub pierwszą żoną .
- Jego żona dała mu go na swoje dwudzieste urodziny, apelując do przyjaciół, którzy pożyczyli jej pieniądze, Lenora Bailey mogła go kupić w lombardzie w Austin w Teksasie .
- Jego przetworniki, datowane na rok 1959, mają wadę miedzianej cewki (źródło?), co dało mu znacznie grubszy dźwięk.
- Aby naśladować styl Jimiego Hendrixa , który grał leworęcznie na praworęcznym Stratocasterze , Stevie Ray Vaughan zastąpił swoje praworęczne tremolo modelem leworęcznym. To pozwoliło mu nabrać prędkości, a vibrato nie wymagało brania do ręki ruchu nadgarstka. Ta zmiana vibrato nie została wykonana prawidłowo, pod mostem naklejono naklejkę, aby ukryć wady.
- Gitara była bardzo zużyta, a częste odbicia, polegające na szlifowaniu podstrunnicy, w końcu zmieniły promień gryfu (podstrunnica była coraz bardziej spłaszczona).
- Oryginalna szyjka, D-neck (największy Stratocaster ) z 1962 roku, została ostatecznie zastąpiona szyjką Scotch . Kiedy szkocka szyja została złamana na koncercie w 1990 roku, została zmieniona na specjalną kopię szyjki z 1962 zamówioną w Fender . Kiedy Stevie Ray Vaughan zmarł, oryginalny uchwyt został zwinięty.
Lenny , Stratocaster z 1963 roku, z klonową szyjką.
- Jego żona Lenora zaproponował mu w 1980 roku za 26 -tego roku życia. Stevie Ray Vaughan skomponował na nim swoją piosenkę Lenny .
- Jego gryf pierwotnie miał palisandrową podstrunnicę, ale zastąpił go klonowym gryfem (nie pochodzącym z Fendera ) podarowanym przez gitarzystę ZZ Top Billy'ego Gibbonsa .
- Wbrew swoim przyzwyczajeniom Stevie Ray Vaughan zamontował na tej gitarze struny o niskim napięciu. Używał go głównie do swoich cichszych piosenek.
Scotch , Stratocaster z 1961 roku .
- Stała się jego główną gitarą, gdy stan Numeru Jeden pogorszył się.
- Miała być nagrodą na pokazie Stevie Ray Vaughan. Postanowił go kupić i zaoferować w zamian jedną ze swoich gitar.
- Buddy Guy miał identyczną gitarę, z taką samą maskownicą .
- Kiedy uchwyt Scotch został zainstalowany na Numerze Jeden , uchwyt Red został zainstalowany na Scotch .
Charley , kopia Stratocaster stworzonej przez Charleya Wirza.
- Ta gitara, poza gryfem i podstrunnicą, była całkowicie biała, z pin-upem namalowanym na grzbiecie gitary.
- Jego mikrofonami były tuby szminki Danelectro .
- Kiedy Charley Wirz zmarł w 1984 roku, Stevie Ray Vaughan skomponował na tej gitarze piosenkę Life Without You .
Żółty , Stratocaster z 1959 roku.
- Został sprzedany Charleyowi Wirzowi przez Vince'a Martella (w) .
- Najwyraźniej został użyty do nagrania studyjnych wersji Honey Bee i Tell Me .
- Został skradziony w 1985 roku z lotniska Albany w Nowym Jorku. Została znaleziona i obecnie jest w Las Vegas Hard Rock Cafe.
Butter , w pełni oryginalny Stratocaster z 1961 roku.

Stevie Ray Vaughan użył również charakterystycznych dla jego brzmienia pedałów Ibanez TS-808 i TS-9 Tube Screamer. Używał również wzmacniaczy Fender (czarne Fender Vibroverbs, Fender Vibratone, black-face Super Reverb, silver-face Twin Reverbs) i rzadziej Marshall Combo Amp z 2 JBL 12 -calowymi kabinami.

Potomkowie

W 1991 roku brat Steviego wydał The Sky Is Crying , pierwszy z długiej serii udanych pośmiertnych albumów.
W 1991 roku gubernator Teksasu Ann Richards ogłosił 3 października, urodziny Stevie Ray'a, „Stevie Ray Vaughan Day”.
W 1992 roku Fender wydał "Stevie Ray Vaughan Signature Stratocaster", gitarę zaprojektowaną przez Stevie'ego przed jego śmiercią. Ten model jest nadal w produkcji. Jest wyposażony w jednocewkowy przetwornik o nazwie Texas Special, również opracowany przez Fendera z pomocą Stevie!
W 1994 roku pomnik ku pamięci Stevie, o Stevie Ray Vaughan Memorial Pomnik , wzniesiony w Auditorium Shores na obrzeżach miasta Lake w Austin , w Teksasie .
W 1996 roku gitarzysta Eric Johnson wydał swój album "Venus Isle", na którym znalazł się utwór "SRV", będący hołdem dla Stevie Ray Vaughan, nagrany ze starszym bratem SRV, Jimmie Vaughanem .
W 2004 roku Fender wypuścił „Stevie Ray Vaughan Tribute Model Number One Stratocaster Guitar”, replikę oryginalnej gitary Stevie Ray Vaughan.
W hołdzie człowiekowi, który popchnął go do nauki gry na gitarze, John Mayer miał wytatuowane inicjały „SRV” na lewym ramieniu.

Dyskografia

Albumy

Na koncercie

1986 : Żyj na żywo
1992 : Na początku
1997 : Na żywo w Carnegie Hall
2001 : Na żywo w Montreux 1982 i 1985
2006 : Na żywo w Tokio

Kompilacje

1991 : Niebo płacze
1995 : największe przeboje
1999 : The Real Deal: Greatest Hits Volume 2
2000 : Blues o wschodzie słońca
2000 : SRV (zestaw)
2002 : Niezbędny Stevie Ray Vaughan i podwójne kłopoty
2003 : Martin Scorsese przedstawia bluesa - Stevie Ray Vaughan
2006 : The Real Deal: Greatest Hits Volume 1

Współpraca

1983: Zatańczmy z Davidem Bowie.
1989: Zucchero , Oro, Incenso i Birra (gitara solo w piosence Madre Dolcissima )
1990 : Bracia Vaughan, styl rodzinny Family
1999 : z Albertem Kingiem, In Session (en)

Filmografia

płyta DVD

1983 : „W sesji 2010 Albert King i Stevie Ray Vaughan
1991 : Duma i radość
1997 : Na żywo z Austin w Teksasie
1999 : Na żywo w El Mocambo 1983
2004 : Na żywo w Montreux 1982 i 1985
2006 : Na żywo w Tokio

Bibliografia

(en) Craig L. Hopkins, Stevie Ray Vaughan: Dzień po dniu, noc po nocy: jego ostatnie lata, 1983-1990 , Backbeat Books,2011, 368 s. ( ISBN 978-1-61774-022-0 )
(en) Craig L. Hopkins, Stevie Ray Vaughan: Dzień po dniu, noc po nocy: jego wczesne lata, 1954-1982 , Backbeat Books,2010, 256 s. ( ISBN 978-1-4234-8598-8 )
(pl) Hugh Gregory, Roadhouse Blues: Stevie Ray Vaughan i Texas R&B , Backbeat Books,2003, 192 pkt. ( ISBN 978-0-87930-747-9 )

Uwagi i referencje

„ Stevie Ray Vaughan / Biography & History / AllMusic ” , na allmusic.com (dostęp 3 września 2020 r . ) .
(w) Chris Gill, „ Stevie Ray Vaughan: Lone Star Rising ” , Guitar World ,18 sierpnia 2010
(w) Bakera Słownik biograficzny Muzyków , Vol. 6, G. Schirmer ,2001, 4220 s. ( ISBN 0-02-865571-0 ) , s. 3757-3758
(en) Anne Dingus, „ Stevie Ray Vaughan ” , Texas Monthly ,maj 2000
(w) " Biografia Stevie Ray Vaughan i Double Trouble " , Rock and Roll Hall of Fame
(w) Stephen Holden, „ Wirtuoz gitary rockowej, pomógł zdefiniować bluesa ” , The New York Times ,28 sierpnia 1990
rock-n-roll.fr
(w) Robert Hilburn, „ Stevie Ray Vaughan Guitar Great, Dies In Copter Crash ” , Los Angeles Times ,28 sierpnia 1990
(w) " 100 najlepszych gitarzystów Davida Fricke's Picks " , Rolling Stone ,2010
rollingstone.com/music/music-lists/100-greatest-guitarists-
(w) Randy Lewis „ Lou Reed, Green Day, Stevie Ray Vaughan Wśród adeptów Rock Hall ” , Los Angeles Times ,15 grudnia 2014
Lombard, kupno i sprzedaż z drugiej ręki.
Płyta ochronna stołu pod linami.