David Sanborn

David Sanborn (urodzony dnia30 lipca 1945 r) jest amerykańskim saksofonistą , kojarzonym z smooth jazzem , ale którego gra rozciąga się na takie style jak jazz , blues , rhythm and blues i bardziej ogólnie jazz fusion .

Uczestniczył w wielu nagraniach studyjnych od lat 70. XX wieku, a także wyrobił sobie markę dzięki różnym występom na scenie na całym świecie.

Biografia

Urodził się David Sanborn 30 lipca 1945 rw Tampa , Florida , a dorastał w Kirkwood , Missouri .

Cierpiący na polio jeszcze jako dziecko, jego ojciec postanawia dać mu saksofon, aby wzmocnić jego klatkę piersiową.

Zadebiutował w orkiestrze Paula Butterfielda , z którą stworzył brzmienie, które uczyniło go sławnym: bardzo osobiste brzmienie, które można natychmiast rozpoznać, inspirowane grą instrumentalistów elektrycznych lat sześćdziesiątych. Wraz z Michaelem Breckerem jest „par excellence” saksofonistą studyjnym, najbardziej poszukiwanym od początku lat 70. Po 4 latach w zespole rozpoczyna płodną karierę jako muzyk studyjny. Widzimy go szczególnie z takimi artystami, jak Gil Evans , Stevie Wonder , David Bowie w utworze Aladdin Sane z 1973 roku, a także na albumie Young Americans z 1975 roku, wyprodukowanym przez The Eagles , Roger Waters on The Pros and Cons of Hitch Hiking w 1984, lub Sting w tytule To prawdopodobnie ja , zaczerpnięty ze ścieżki dźwiękowej Fatal Weapon 3 z 1992 roku. David Sanborn uczestniczy także w ścieżce dźwiękowej całej sagi Fatal Weapon obok Erica Claptona i Michaela Kamena .

W 1996 roku towarzyszył Philowi ​​Collinsowi Big Bandowi w Montreux (Szwajcaria) podczas interpretacji In the air dziś wieczorem .

Lot

W 1975 roku album Taking Off utorował drogę do nowej kariery nagrań studyjnych pod jego nazwiskiem. Utwór, podobnie jak 3 kolejne, pozwalają Davidowi Sanbornowi potwierdzić swoją swobodę i styl w kompozycjach latynoskich, funkowych lub intymnych u boku Don Grolnicka , Hirama Bullocka czy Buzzy'ego Feitena .

Dojrzałość

To naprawdę dzięki albumowi Hideaway David potwierdza swój talent, zarówno stylistyczny ( Hideaway ), jak i kreatywny ( Lisa , który będzie używany przez całą jego karierę). Zwróć uwagę na współpracę z innym płodnym muzykiem Marcusem Millerem .

Styl

Jeśli brzmienie Davida Sanborna zostało ujawnione szybko (od czasu zespołu Butterfield Blues Band), jego gra i techniki improwizacji ewoluowały przez całą jego karierę. Bezpośrednim i globalnym podejściem może być zmierzenie tej gry w zależności od różnych epok, przez które przeszedł saksofonista: zachodnie wybrzeże, latynoski jazz, disco funk, fusion, pop rock, acid jazz, rhythm and blues, blues. Jego wkład i piętno w muzyce "komercyjnej" uczyniło go od czterdziestu lat najbardziej naśladowanym saksofonistą altowym w tym stylu muzycznym. Niewiele gwiazd planetarnych, z którymi nie współpracował.

Dyskografia

Albumy studyjne

Kompilacje

Udziały

• The Resurrection of Pigboy Crabshaw / Paul Butterfield Blues Band (1967)
• In My Own Dream / Paul Butterfield Blues Band (1968)
• Keep on Moving / Paul Butterfield Blues Band (1969)

• Na żywo / Paul Butterfield Blues Band (1970)
• Czasami po prostu czuję się jak uśmiech / Paul Butterfield Blues Band (1971)
• Svengali　/ Gil Evans (1973)
• Orkiestra Gila Evansa gra muzykę Jimiego Hendrixa / Gil Evans (1974)
• Upchurch / Tennyson / Phil Upchurch i Tennyson Stephens (1975)
• Drugie dzieciństwo / Phoebe Snow (1975)
• Transfer Manhattan / Transfer Manhattan (1975)
• Beck / Joe Beck　(1975)
• Bracia Brecker / Bracia Brecker　(1975)
• Nadchodzi czas / Gil Evans i jego orkiestra (1975)
• Teaser / Tommy Bolin (1975)
• Wszystko idzie / Ron Carter　(1975)
• Motyw Chicago / Hubert Laws (1975)
• Mark Murphy Sings / Mark Murphy (1975)
• Primal Scream / Maynard Ferguson Orchestra (1975)
• Gwałt El Morro / Don Sebesky (1975)
• Jaco Pastorius / Jaco Pastorius　(1976)
• What A Difference A Day Makes / Ester Phillips (1975)
• Back to Back / Brecker Brothers　(1976)
• All American Alien Boy / Ian Hunter　(1976)
• Tropea / John Tropea (1976)
• Aspekty / Larry Coryell (1976)
• Still Can't Say Enough / John Lee i Gerry Brown (1976)
• Dom wschodzącego słońca / Idris Muhammad (1976)
• Gate Of Dreams / The Claus Ogerman Orchestra (1976)
• Dune / David Matthews (1977)
• Fork It Over / The Section (1977)
• Love Play / Mike Mainieri　(1977)
• Burnin 'At The Stake / The Domenic Troiano Band (1977)
• Kapłanka / Gil Evans (1977)
• Spinozza / David Spinozza (1977)
• Lina / Steve Khan (1977)
• Gitarzysta elektryczny / John McLaughlin　(1978)
• Touchdown / Bob James　(1978)
• Gitarzysta elektryczny / Wilbert Longmire (1978)
• The Blue Man / Steve Khan (1978)
• W ruchu / Jun Fukamachi (1978)
• Jun Fukamachi & The New York All Stars na żywo / Jun Fukamavhi (1978)
• Electric Dreams / John McLaughlin With One Truth Band (1978)
• Na żywo w Royal Festival Hall / Gil Evans (1978)
• Różnica / Larry Coryell (1978)
• To Touch You Again / John Tropea (1978)
• Ścieżka / Ralph MacDonald (1978)
• W twoich oczach / George Benson　(1978)
• Touch My Love / Webster Lewis (1978)
• Tygrys w deszczu / Michael Franks (1979)
• Arrows / Steve Khan (1979)
• Casiopea / Casiopea (1979)
• Stargazer / Gordon Michaels (1979)

• Super Funky Sax / David Matthews (1980)
• Hollywood / Maynard Ferguson (1981)
• Sleepwalk / Larry Carlton (1981)
• Latarka / Carly Simon (1981)
• First Class Vagabond / Hiram Bullock　(1982)
• Piramida / Terumasa Hino (1982)
• Nagle　/ Marcus Miller　(1982)
• Wielki Krzyż / David Matthews (1982)
• Spotkanie / Jorge Dalto & Superfriends (1983)
• Dzień w raju / Masaru Imada (1983)
• Neesh / Mike Stern　(1983)
• Noc - linie / Dave Grusin (1983)
• Gniazdko elektryczne / John Scofield　(1984)
• Idealny facet / Marcus Miller (1984)
• Pin Point / Ronnie Cuber z Davidem Sanbornem (1985)
• Journeyman / Eric Clapton (1989)

Nagrody

nagrody Grammy

• 1999: Współczesne wykonanie jazzowe - Inside
• 1988: Najlepsze popowe wykonanie instrumentalne - z bliska
• 1987: Best Rhythm & Blues Instrumental Performance - A Change of Heart („piosenka z Chicago”)
• 1986: Najlepsze wykonanie Jazz Fusion - Double Vision
• 1985: Best Jazz Fusion Performance - Straight to the Heart
• 1981: Best Rhythm & Blues Instrumental Performance - Voyeur („All I need is you”)

Bibliografia

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Królewska Biblioteka Holenderska
  • Biblioteka Narodowa
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • WorldCat Id
  • WorldCat

Partycje:

• Najlepsze z Davida Sanborna . Hal Leonard (nuty na saksofon)
• Kolekcja Davida Sanborna . Hal Leonard (nuty na saksofon)
• Jamey Aebersold Jazz Tome 103 - David Sanborn - Piosenki . Jamey Aebersold (nuty na saksofon, CD minus jeden)

Czasopisma:

• Jazz Journal International - „Prosto do serca”, Mark Gilbert, strona 8. Tom 38, nr 4 (04/1985)
• Wire - „Pushing to the limits”, Richard Cook, strona 32. Wyjście 55 (09/1988)
• Jazziz - „The Genuine article”, Lee Jeske, str. 42. Tom 16, nr 7 (07/1999)

Filmografia

Na żywo, koncerty, występy telewizyjne

• Żyć w Montreux (1981, 1984)
• Prosto w serce (1984)
• Legends na żywo w Montreux 1997 (z Ericem Claptonem na gitarze, Marcusem Millerem na basie i klarnecie basowym, Steve Gadd na perkusji i Joe Sample na fortepianie i organach)

Fikcje (kompozytor, instrumentalista lub aktor)

• Zabójcza broń ( Zabójcza broń )
• Stella Sulla Citta

Uwagi i odniesienia

1. David Sanborn brał udział w Paul Butterfield Blues Band od 1967 do 1971 roku, widocznym tutaj

Linki zewnętrzne

• Oficjalna społeczność Davida Sanborna
• Włoski Fan Club Davida Sanborna