Królować | Plantae |
---|---|
Podział | Magnoliophyta |
Klasa | Magnoliopsida |
Zamówienie | Apiales |
Rodzina | Apiaceae |
Uprzejmy | Azorella |
Klad | Okrytozalążkowe |
---|---|
Klad | Eudicots |
Klad | Asterids |
Zamówienie | Apiales |
Rodzina | Apiaceae |
Azorella selago to roślina kwitnąca w Apiaceae rodziny, z poduszką rozwoju, który znajduje się w południowych regionach, zwłaszcza na Subantarktyka wysp na Oceanie Indyjskim , gdzie jest dominującym elementem rodzimej roślinności..
Azorella selago tworzy gęste, wieloletnie i wiecznie zielone kępy . Pędy, często wydłużone i rozgałęzione, o długości od 2,5 do 12,5 cm, rozwijają zwarty pokrój szybkowatych : rosną blisko siebie i są ułożone w poduszki lub ciągłe warstwy. Na liście są mocno i gęsto blokad i dociskana gałązka. Ogonek tworzy w dużej mierze okrywającą pochwę. Ostrze szerszy niż to jest długi, wewnętrzną powierzchnię, którą nosi parę długich włosów , to skórkowaty wklęsły; jest podzielony na 3 do 7 całych podłużnych płatów , każdy z pojedynczą żyłą i umiarkowanie ostro zakończony.
Kwiaty, żółtawo-zielone (i nie różowawe, jak to dziwnie opisał Hooker), z krótką szypułką , ledwo wystającą z powierzchni poduszek, są pogrupowane po trzy w małe baldaszki . Płatki mięśnia sercowego są wydłużone i lekko zwężające się. Kielich ma małe spiczaste zęby. Owoce o owalnym kształcie, zakończone w dwóch wydłużonych stylach, to diakeny, których dwa elementy, lekko wypukłe i posiadające pięć żeber, są bardzo mocno zgniecione na grzbiecie i znajdują się bardzo blisko siebie.
Azorella selago rośnie na własnej rozłożonej materii, masie próchnicznej, która może osiągać ponad metr grubości. Żywa część często tworzy tylko „skorupę”, która w tym „próchnicy” zapuszcza swoje korzenie. Analizy DNA wykazały, że ta sama poduszka składa się zwykle z kilku genetycznie odmiennych osobników.
W południowych okresach zimowych kolor liści może stać się brązowy, pozostając wieloletni.
Kilka kwiatów może pojawiać się dyskretnie przez cały rok, ale kwitnienie występuje głównie w październiku i listopadzie.
Pozycja taksonomiczna Azorella selago nie została jeszcze ustalona precyzyjnie i stabilnie.
Rodzina Apiaceae („Umbellifera”), do której obecnie przynależy Azorella selago , jest sama w sobie kwestionowana przez niektórych autorów, którzy uważają, że nie jest uzasadnione odróżnianie tej rodziny od rodziny Araliaceae . Przynajmniej grupa roślin, w tym rośliny z rodzaju Azorella , zebrane przez pewien czas w podrodzinie Hydrocotyloideae , okazały się polifiletyczne , a niektóre gatunki wyraźnie należą do klasycznych Araliaceae . Chociaż społeczność naukowa nie przyjęła jeszcze konsensusu w sprawie połączenia lub rozgraniczenia dwóch rodzin, nie jest jednak zaskakujące, że Azorella selago pojawia się w niektórych publikacjach wśród Araliaceae .
Dodatkowe badania wykazały następnie, że podrodzina Azorelloideae nie ma większego znaczenia i że nawet spójność rodzaju Azorella , oparta na czysto morfologicznych cechach, może być kwestionowana. Poza tym rozróżnienia między gatunkami bliskimi Azorelli, tymi z kompaktowymi poduszkami, mogą okazać się zarówno nieuzasadnione, jak i odwrotnie, niewystarczające.
Nie można zatem wykluczyć przyszłych przewrotów w klasyfikacji Azorella selago lub w jej nazwie.
Pochodzenie nazwy Azorella pozostaje tajemnicze. Rodzaj został stworzony przez Lamarcka w 1783 r. Dla gatunku Azorella filamentosa z pierwiastków zebranych przez Commersona na „ziemiach magellana” podczas wyprawy dookoła świata Bougainville . Kiedy Hooker opisał następnie inne gatunki z rodzaju Azorella , przypuszczał, że Lamarck przyjął nazwę rodzaju zachowaną już przez Commersona. Niektórzy uważają to za aluzję do Azorów , ale związek nie wydaje się oczywisty, a wobec braku not wyjaśniających całkiem hipotetyczny.
Epitet selago , nadany przez Hookera i opublikowany w 1847 r. , Ze swej strony wyraźnie odnosi się do podobieństwa gałązek do liści w zazębiających się łuskach, z liśćmi niektórych widłaków, które Dillenius uznał za odpowiadające „Selago” opisanemu przez Pliniusza. Starszy . To samo znaczenie ma nazwa innego gatunku Azorella, Azorella lycopodioides .
Azorella selago występuje w Ameryce Południowej (w środkowej Cordillera Andów w Patagonii , w Ziemi Ognistej i na Falklandach ), gdzie zajmuje drugie miejsce w roślinności, daleko za innymi gatunkami z rodzaju Azorella lub innymi roślinami poduszkowatymi. Jest nieobecna w Georgii Południowej .
Jest to jednak jedyny azorelle na południowych wyspach Oceanu Indyjskiego ( archipelag księcia Edwarda , Crozeta , Kerguelena , Hearda i MacDonalda ), gdzie tworzy ważne siedlisko biologiczne. W 1840 roku botanik Joseph Dalton Hooker , który opisał gatunek podczas wyprawy dookoła Antarktydy przez Sir Jamesa Clarka Rossa , uznał go za „ najliczniejszy gatunek krajów Kerguelen, pokrywający skaliste tereny aż do„ jak najbliżej morza ” , w brązowych masach grubych na kilka stóp i często tak miękkich, że podróżnik zanurza się lub przechodzi do połowy ciała. Jednak wprowadzenie królików spowodowało zniknięcie dużej części azorelli z archipelagu, który dziś przeżywa w obfitości tylko na wyspach, wysepkach i odizolowanych obszarach wolnych od tych uszatych zwierząt.
Blisko spokrewniony gatunek Azorella macquariensis , uważany za odrębny gatunek dopiero od 1989 roku , występuje na wyspie Macquarie na Oceanie Spokojnym .
Azorella selago to charakterystyczny i dominujący gatunek naturalnej roślinności subantarktycznych wysp Oceanu Indyjskiego. Do dziś jest to najobficiej kwitnąca roślina we florze południowoafrykańskich wysp Marion i Prince Edward Island oraz Australian Heard Island . To był także wyraźnie przypadek w Wyspy Kerguelena , przed wprowadzeniem królików do XIX -tego wieku i proliferacji. Ta azorella jest również bardzo powszechna na wyspach Crozet . Z drugiej strony nie występuje na wyspach Saint-Paul i Amsterdam, których klimat jest raczej subtropikalny . W górach Patagonii Azorella selago znajduje się na wysokości od 300 do 700 m npm, gdzie wraz z Bolax gummifera charakteryzuje się górską tundrą w poduszkach.
Azorella selago tworzy kilka typów siedlisk . Jest to szczególnie typowe dla łęgów , kamienistych połaci porywanych przez wiatr, które Azorella porusza mniej lub bardziej gęsto poduszkami, ale jest również dobrze reprezentowana w większości grup pierwotnej roślinności subantarktycznej.
To roślina kolonizująca. Jest pionierką w trudnych środowiskach, takich jak pola spadochronowe. Z drugiej strony nie jest pierwszą, która osiedla się w nowych środowiskach, takich jak przestrzenie uwolnione przez cofanie się lodowców : dzieje się to dopiero po kilku latach, kiedy wymywanie mułów i iłów w glebie nieco się ustabilizowało. Ze względu na obrotowe i głębokie korzenie młodocianego gatunku jest wtedy mniej ulotny niż pierwszy gatunek, który się pojawił, z płytkim ukorzenieniem.
Ostatecznie Azorella selago okazuje się świetnym konkurentem w trudnych warunkach pogodowych: zachowuje wówczas dominujące miejsce w zespołach roślinnych . Z drugiej strony, globalne ocieplenie mogłoby dać przewagę innym gatunkom i obniżyć Azorella do niższej rangi lub zmusić ją do wspinania się w górach.
Ale przede wszystkim główną przyczyną regresji są zwierzęta roślinożerne , wprowadzone do wolnego od nich środowiska, w szczególności króliki, ale także renifery , a nawet myszy czy owce . Króliki, prawdopodobnie przywiezione na Kerguelen w 1874 roku przez angielską misję astronomiczną Volage, w ciągu kilku lat zdewastowały formacje Azorelli, konsumując je i kopiąc tam swoje nory, i praktycznie sprawiły, że zniknęły z Grande Terre i kilku innych. wyspy satelitarne, sprzyjające zdegradowanej roślinności substytucyjnej zdominowanej przez Acaena magellanica . Króliki wypuszczono również na archipelagu Crozet , na Wyspie Wschodniej i Ile aux Cochons oraz na Oceanie Spokojnym na wyspie Macquarie, gdzie wyrządziły porównywalne szkody Azorella macquariensis .
Ptaki morskie, takie jak petrel błękitne, często kopią swoje nory lęgowe w azorelli.
W Kerguelen od 1992 r. Przeprowadzono operację wytępienia królików na trzech wyspach w Zatoce Morbihan, aby sprawdzić reakcję roślinności na zaprzestanie wypasu i mieć nadzieję na powrót bardziej zróżnicowanych zbiorowisk roślinnych, bardziej sprzyjających gniazdowaniu ptaków. Pięć lub sześć lat po zniknięciu ostatnich królików zauważalna była poprawa różnorodności roślin; gatunki takie jak azorella czy kapusta kergueleńska faktycznie zaczęły rekolonizować środowiska, ale bardzo powoli, przy czym zmiana ta przynosi korzyści głównie gatunkom egzogennym, takim jak mlecze zdolne do szybkiego rozmnażania się i lepiej tolerujące wysuszające skutki globalnego ocieplenia .