Appius Claudius Caecus

Appius Claudius Caecus Funkcje

Aedile
Senator rzymski
Dyktator
285 pne J.-C.
Dyktator
292 pne J.-C.
Konsul
296 pne J.-C.
Konsul
307 pne J.-C.
Cenzor
312 pne J.-C.

Biografia

Narodziny	Starożytny Rzym
Śmierć	Nieznana lokalizacja
Czas	Archaiczna Republika Rzymska ( d )
Zajęcia	Pisarz , poeta , polityk starożytnego Rzymu , żołnierz
Tata	Caius Claudius Crassus
Matka	Nieznany
Rodzeństwo	Appius Claudius Caudex
Dzieci	Appius Claudius Russus Claudia ( d ) Caius Claudius Centho Publius Claudius Appius Pulcher Tiberius Claudius Nero ( en )
Ludzie	Claudii
Status	Patrycjusz

tablica pamiątkowa

Appius Claudius Caecus, potomek rodu Klaudia , syn Kajusza Klaudiusza Krassusa , jest rzymskim politykiem i autorem . Cenzor w 312 pne. AD , konsul w 307 i 296 pne. AD jest pierwszym znanym pisarzem łacińskim, który w Rzymie zwrócił uwagę na niektóre zasady pitagorejskie . Według historyka E. Ferenczy, jest on „ pierwszą w pełni historyczną postacią, której działalność prowadzi niczym pomost od pierwszych barwnych wieków legend rzymskiej historii do solidnego gruntu prawdziwie historycznego rozwoju ”.

Jego działalność w zakresie reformowania instytucji, armii i polityki miejskiej rzeczywiście od dawna poruszyła umysły jego współczesnych i zbiorową pamięć Rzymian epoki środkowo-republikańskiej. Jego imię nosi kilka budowli wykonanych z jego inicjatywy: Via Appia , prowadząca z Rzymu do Brindes , ale także Aqua Appia , pierwszy akwedukt w Rzymie.

Źródła o jego życiu

Starożytne źródła literackie przywołujące osobowość i działalność Appiusza Klaudiusza Cecusa są stosunkowo liczne (ponad trzydziestu różnych autorów, zarówno greckich, jak i łacińskich, nie licząc fragmentów samego Appiusza), ale w sumie często kilka stuleci po życiu charakter. Pierwszy element jego kariery, jaki znamy, przekazał nam Varro , to jego cenzura z 312 roku pne. AD  ; ostatnim znanym elementem jego życia jest przemówienie o wojnie z Pyrrusem w 280 rpne. J.-C.

Najstarszym źródłem o Appius Claudius Caecus jest łaciński autor Ennius , zachowany tylko we fragmentach z jego Roczników , w tym we fragmencie opisanym przez Cycerona . Możemy wspomnieć L. Calpurnius Piso Frugi , potem C. Licyniusz macer , który skomponował Annals pomiędzy okresem Gracchi i dyktatury z Sylla . Cicero daje nam pewne aluzje, ale najwięcej informacji zawdzięczamy przede wszystkim dwóm autorom: Diodorowi z Sycylii , prawdopodobnie na podstawie starszych źródeł, oraz Liwiuszowi , który często był oceniany jako bardziej wiarygodny. Że Diodor o Appiuszu, co stanowi w istocie główne źródło w tej kwestii, nawet jeśli utrata drugiej dekady Ab Urbe Condita pozbawia nas rachunku po 293 av. AD Źródła Liwiusza są dość dobrze znane, ponieważ mieszczą się w ostatnich kronikach przed końcem Republiki: na przykład Q. Aelius Tubero ,  Q. Claudius Quadrigarius , C. Licinius Macer i Valerius Antias .

Większość elementów przytoczonych w tych źródłach z życia Appiusa Klaudiusza Cecusa wydaje się całkiem wiarygodna, w szczególności ze względu na chronologiczną bliskość życia Appiusa i pierwszych kronikarzy (tylko dwa lub trzy pokolenia, umożliwiające istnienie bezpośrednich przekazów ustnych) . Niektóre informacje o jego życiu może również osiągnęły późniejszych autorów przez Claudii archiwów rodzinnych , a jego privata Monumenta. Ponadto, według Michela Humma, jego maska ​​pogrzebowa posłużyła jako wzór dla różnych reprodukcji, które były potencjalnie eksponowane w świątyni Bellony , którą zbudował, w postaci wyobrażeń clipeata. Te portrety człowieka, by służył jako podstawa dla pomnika na jego cześć wzniesiony przez Augusta w galerii summi viri na forum , że pierwszy cesarz zbudował w Rzymie . Posągowi towarzyszył napis w dwóch częściach (którego kopię odkryto w Arezzo ):

• Podsumowanie jego honorowego kursu  : Appius Claudius C (ai) f (ilius) Caecus, censor, cons (ul) bis, dic (ator), interrex III, pr (aetor) II, aed (ilis) cur (ulis) II , q (uaestor), tr (ibunus) mil (itum) III. (Appius Claudius Caecus, syn Kajusza, cenzor, dwukrotnie konsul, dyktator, trzykrotny interroi, pretor, dwukrotnie edyl kurula, trzykrotny kwestor, trybun wojskowy)
• Lista jego czynów: Complura oppida de Samnitibus cepit, Sabinorum i Tuscorum exerciseitum fudit, pacem fieri cum Pyrrho rege zabronione, in censura viam Appiam stravit i aquam in urbem adduxit, aedem Bellonae fecit. („Zdobył wiele twierdz Samnitów, pokonał armie Sabinów i Etrusków, uniemożliwił pokój z królem Pyrrusem, utorował Drogę Appijską, gdy był cenzorem, przyniósł wodę do Miasta, zbudował świątynię Bellony”).

Ta pochwała powinna być umieszczona w sprzyjającej tradycji „klaudyjskiej”, ponieważ potomkowie Appiusa, tworzący lud Klaudię , byli jeszcze politycznie na przełomie naszych czasów, sprzymierzeni z ludem Iulia i nie robili aluzji do ludu , krytyka charakteru, którą można znaleźć w źródłach pierwszej kroniki. Według Michel Humm, sam skład tego eulogii przyjmuje jako źródła  znamienity viri  z C. Julius Hygin .

Jeśli ta historyczna, sprzyjająca człowiekowi tradycja klaudyjska jest najbardziej historycznie skonstruowana i wiarygodna, to wokół Appiusa Klaudiusza Cecusa krąży „czarna legenda”, czyniąc go człowiekiem aroganckim, demagogiem i reakcjonistą, naśladującym strategie i postawy Klaudiusza . koniec republiki, który mógł mieć za wzór tylko podobny starszy prototyp, a mianowicie Cekus. To Liwiusz dość wyraźnie przekazuje tę niekorzystną historiografię, prawdopodobnie przypominając autorów pierwszych rzymskich kronik. Ale ta mroczna legenda wydaje się mieć również pochodzenie religijne: syn Appiusa Klaudiusza Cecusa, Publiusz Klaudiusz Pulcher , słynie z epizodu świętych kurczaków w bitwie pod Drépane . Gardząc znakami bogów, arogancko prowadzi do zniszczenia armii Rzymu. Według Michela Humma istnieje prawdziwy „papieski początek” (to znaczy wywodzący się z kolegiów kapłańskich w Rzymie) nieufność wobec Claudii .

Biografia

Jest budowniczym zwanej jego imieniem Via Appia ( Via Appia ), a także akweduktu Appia ( Aqua Appia ), konstrukcji zamówionych podczas wspólnej cenzury z Caiusem Plautiusem Venno .

Jego dzieła literackie znane są tylko fragmentarycznie:

• Zbiór Sententiae (zdań) w wersecie Saturna; Cyceron stwierdza, że ​​wiersz „wydaje mu się pitagorejski” ( Tusculanes , IV, 4).
• Przemówienie do Senatu przeciwko propozycjom pokojowym Pyrrhus I st (ogłoszone w 280 rpne , na piśmie, a następnie opublikowane przez samego Appiusa): udaje mu się przekonać senatorów do odrzucenia traktatu pokojowego, ponieważ umowa ta była korzystna dla Pyrrus i wojna wznowiona;
• Praca z gramatyką.
• De uzurpationibus , dzieło prawa prywatnego, którego tylko tytuł jest znany z fragmentu z Pomponiusza zachowanego w Digest (1.2.2.36.).

Appius Claudius Caecus przyczynił się również do opublikowania formuł sądowych ( legis actiones ), dotychczas utajnionych, znanych tylko kolegium papieży . Zbiór ten znany jest pod nazwą Ius Flavianum .

Niesłusznie przypisuje się mu odkrycie „  jabłka Api  ”, ale faktycznie przywiózł z Grecji inną odmianę jabłek , jabłka Appia.

Jest jednym z pierwszych rzymskich mężów stanu, o których mamy inne informacje biograficzne niż legendarne. Jego ślepota, uważana przez starych kronikarzy za pewną, jest w rzeczywistości nieprawdopodobna; ten błąd starożytnych wynika z przydomka, który Appius Klaudiusz odziedziczył po przodku.

Wiemy, że był cenzorem w -312, dwukrotnie pretorem i dwukrotnie konsulem (w -307 i -296). Był także dyktatorem i prowadził kampanie przeciwko Samnitom i Etruskom.

Ale jego imię błyszczy zwłaszcza w działaniach cywilnych. To on zamienia podatek gruntowy na podatek pieniężny, aby uzyskać prawo do obywatelstwa. I to za jego namową otworzono drogę z Rzymu do Brindes, której nadano jej nazwę: Via Appia. To także on zbudował pierwszy akwedukt w Rzymie i świątynię Bellony.

Pierwszy znany pisarz łaciński - pisał zdania moralne - dokonał dwóch zmian w języku łacińskim. Sformułował mutację fonemu „s” na „r”, pomiędzy dwiema samogłoskami; i zdecydował o usunięciu litery „z” z alfabetu łacińskiego.

Potomków

Appius Claudius Caecus był ojcem kilku dzieci, w tym:

• Appius Claudius Russus , konsul w 268 pne. J.-C.
• Tyberiusz Klaudiusz Neron, który zmarł młodo, ale dziadek Gajusza Klaudiusza Nerona , konsula w 207 rpne. AD i Tyberiusz Klaudiusz Neron , konsul w 202 pne. J.-C.
• Publius Claudius Pulcher , konsul w 249 pne. J.-C.
• Caius Claudius Centho , konsul w 240 pne. J.-C.

Bibliografia

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Biblioteka Narodowa Grecji
  • WorldCat Id
  • WorldCat
• Michel Humm, „Źródła literackie o Appius Claudius Caecus”, w: Appius Claudius Caecus: La République made , Rzym, Publications de l'École française de Rome, 2005. Online
• Michel Humm , Appius Claudius Caecus. La République made , Rome, École française de Rome, coll.  „Biblioteka Szkoły Francuskiej Aten i Rzymu” ( n °  322),2005, 779  str. ( ISBN  978-2-7283-0682-4 , uwaga BnF n o  FRBNF40130348 , czytaj online )
• Michel Humm, „Appius Claudius Caecus and the construction of the Via Appia”, Mélanges de l'École française de Rome (Antiquity) , 108, 2, 1996, s. 693-746 [1] .
• Michel Humm, „Una sententia pitagorica di Appio Claudio Cieco? (Festo, str. 418 L.) ”, w: Tortorelli Ghidini, Marisa ; Storchi Marino, Alfredina ; Visconti, Amedeo (red.), Tra Orfeo e Pitagora. Origini e incontri di culture nell'Antichità. Atti dei seminari napoletani 1996-1998 , Neapol, Bibliopolis, 2000, s. 445-462.
• Michel Humm, „Comitium of the Roman Forum and the reform of the tribes of Appius Claudius Caecus”, Mélanges de l'École française de Rome (Antiquity) , MEFRA, 111, 2, 1999, s. 625-694.
• Michel Humm, „The figure of Appius Claudius Caecus at Tite-Live”, w: Briquel, Dominique & Thuillier, Jean-Paul (red.), Le Censeur et les Samnites. Sur Tite-Live, książka IX , Éditions Rue d'Ulm, Paryż, 2001, s. 65-96.
• Michel Humm, „Rzym i Włochy w przemówieniu Appiusa Claudiusa Cecusa przeciwko Pyrrusowi”, Starożytna Sycylia. Pyrrhus in the West, Pallas , 79, 2009, s. 203-220.

Bibliografia

1. E. Ferenczy, „Kariera Appiusa Claudiusa Caecusa aż do cenzury”, w:  AAntHung,  13, 1965, s. 379
2. F. Münzer,  sv Claudius  (91), w  RE,  III, 2, 1899, kol. 2681-2685.
3. Humm 2005 , s.  35-97.
4. CIL,  I 2 , 1, str. 192, nr X (=  ILS,  54;  Inscr.It.,  XIII, 3, 12 i 79)
5.  A. von Premerstein, sv  Elogium,  w:  RE,  V, 2, 1905, kol. 2447-2448
6. PL Schmidt, sv  Victor Aurelius,  w  RE, Suppl. XV, 1978, kol. 1638-1660
7. P. Zanker,  Augustus und die Macht der Bilder,  s. 215.