Apichatpong Weerasethakul
Apichatpong Weerasethakul
Apichatpong Weerasethakul w 2012 roku.
Apichatpong Weerasethakul ( po tajsku : อภิ ชาติ พงศ์ วีระ เศรษฐ , [ ʔ to p ʰ í t ɕ ʰ â ː t p ʰ ō ŋ w ī ː r á s è ː t t ʰ do k ū n ] ), urodzony dnia16 lipca 1970w Bangkoku to tajski reżyser, scenarzysta, producent i współczesny artysta .
Apichatpong Weerasethakul jest jednym z głównych dyrektorów (drugiego) nowej fali kina tajskiego, który zaczyna się od 1997 (i które obejmuje Pen-Ek Ratanaruang , Nonzee Nimibutr i Wisit Sasanatieng i kilka innych).
Biografia
Apichatpong Weerasethakul dorastał w pierwszych dwudziestu czterech latach życia na wsi, w Khon Kaen w północno-wschodniej Tajlandii, gdzie jego rodzice byli lekarzami w szpitalu.
Jako dziecko regularnie chodził oglądać filmy w wielu kinach Khon Kaen (kino Rama, Raja, Prince, Kaen Kham itp.), w szczególności słuchać najsłynniejszego aktora głosowego Isana, Somsaka Songwonsuka (przydomek „Konchanat” lub „Monsieur Konjanard”), który wykonuje głosy, dialogi i efekty dźwiękowe na żywo pokazywanych filmów, które nie mają ścieżki dźwiękowej.
Studiował na Uniwersytecie Khon Kaen i ukończył architekturę w 1994 roku, co, jak mówi, miało na niego późniejszy wpływ. Następnie, w wieku 24 lat, opuścił dom rodziców, aby studiować w Stanach Zjednoczonych i uzyskał tytuł magistra sztuk pięknych w Art Institute of Chicago w 1997 roku.
Zaczął kręcić filmy krótkometrażowe w 1993 roku. Od początku lat 90. realizuje filmy dokumentalne lub eksperymentalne, skupiające się głównie na ludziach i skromnych regionach Tajlandii.
W 1999 roku Weerasethakul założył Kick the Machine, aby rozwijać i promować własne projekty oraz projekty innych niezależnych tajskich reżyserów.
W 2000 roku jego pierwszy film fabularny Dokfa nai meuman ( Tajemniczy obiekt w południe ) łączy obrazy dokumentalne i improwizowane fragmenty narracyjne. Film opiera się na wymyślonej przez surrealistów zasadzie wykwintnego trupa .
W latach 2002-2006 wyreżyserował trzy filmy fabularne tworzące trylogię o tym, co jest bliskie jego sercu: Blissfully Yours o jego pasji do kina, Tropical Malady o jego seksualności i lękach oraz Syndromy i stulecie o jego lekarzach rodzicach. Pierwsze dwa zostały zaprezentowane na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2002 i 2004 roku, a trzecie na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2006 roku.
Oprócz swoich projektów filmowych Apichatpong pracuje również nad filmami krótkometrażowymi, projektami wideo i instalacjami. Z okazji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Jeonju otrzymał zamówienie na projekt Three Digital Short Films , którym dzielił się z dwoma innymi azjatyckimi reżyserami. Jego film nosił tytuł Wordly Desires . Shin'ya Tsukamoto z Japonii wyreżyserował Haze i Song Il-gon z Korei Południowej stworzył Magician (s) .
W 2005 roku Apichatpong był konsultantem projektu Tsunami Digital Short Films , 13 filmów zamówionych przez Biuro Sztuki Współczesnej i Kultury Tajskiego Ministerstwa Kultury. Filmy te miały oddać hołd ofiarom tsunami i umożliwić twórcom reinterpretację tego tragicznego wydarzenia. Film Apichatponga nosił tytuł Ghost of Asia i został wyprodukowany we współpracy z francuską artystką filmową Christelle Lheureux .
W 2009 roku Primitive Project prezentowany jednocześnie w muzeum sztuki nowoczesnej miasta Paryża i Liverpoolu przypomina o krwawych starciach w Nabua, w których w czasie zimnej wojny przeciwstawialiśmy się cywilom i siłom policyjnym, kiedy staraliśmy się zatrzeć wszelki ślad komunizmu wśród mieszkańców wsi.
W latach 2000 prowadził także kampanię przeciwko cenzurze kina w Tajlandii. W 2011 roku opowiedział się nawet za nielegalnym pobieraniem: jedyną alternatywą dla obejścia cenzury stosowanej przez władze w jego kraju. Pozornie nieszkodliwe sceny, jak bonze grające na gitarze czy lekarz i lekarz pijący alkohol i całujący się, są bezlitośnie ścinane przez nożyce cenzury. Po kilku gorących dyskusjach z cenzorami filmowiec Apichatpong wolał również zrezygnować z pokazywania niektórych z tych filmów w Tajlandii, zamiast pokazywać niekompletne wersje ...
Apichatpong Weerasethakul jest uważany za główny dyrektor na początku XXI -go wieku : the Cahiers du Cinema klasyfikować Tropical Mlady trzecim najważniejszym filmem w latach 2000-2009, Cinematheque Toronto uważa Zespoły i wiek jest najlepszy film dekady ( Tropical dolegliwość oraz Błogosławieństwo zajmując odpowiednio szóste i trzynaste miejsce).
Na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2008 roku był członkiem jury pod przewodnictwem Seana Penna .
Po otrzymaniu Un Certain Regard nagrodę w 2002 r Twoi błogo i nagrodę jury dla Tropical chorobę w 2004 roku reżyser otrzymał Złotą Palmę na festiwalu w Cannes w 2010 roku za film Wujek Boonmee, kto pamięta jego życie wcześniej . Ponownie zdobył nagrodę jury za Memoria na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2021 roku .
Filozofia
Apichatpong Weerasethakul łączy w swoich filmach szeroką gamę odniesień, myśli buddyjskiej i kultury popularnej.
Filmowiec pracuje z pamięcią jako płynnym materiałem, nawiedzanym przez problemy i pragnienia, które zamieszkują nas wszystkich.
Poza plastycznym aspektem swoich prac, często prezentuje krytyczną wizję współczesnego społeczeństwa Tajlandii.
W swoich filmach Weerasethakul z trudem respektuje chronologiczną kolejność działań. Fabuła powtarza się od połowy filmu w zupełnie zmienionym kontekście: od ludzkiego społeczeństwa do dżungli w Tropical Malady , od starego szpitala do bardzo nowoczesnego w Syndromach i stuleciu . Rzeczywiście, w jego pracach można znaleźć koncepcję binarną: są one złożone w dwie części, które odpowiadają w prawie symetryczny sposób.
Jego prace zaczynają się od opowieści przywołującej banalną codzienność, by w połowie przejść w poetyckie, senne i mitologiczne obrazy. Filmowiec pielęgnuje zamiłowanie do tajemniczości i powolności w niesklasyfikowanym stylu kontemplacyjnym, który często konfrontuje nowoczesność z archaiką. Jego kino ilustruje w rzeczywistości irracjonalną część pożądania, wielorakie życie człowieka i wędrówkę dusz.
Ponadto reżyser w swoich filmach pozostawia wspaniałe miejsce na łono natury, do dżungli. Czujemy to zarówno po obrazie, jak i po dźwięku. Na przykład dostrzegamy dźwiękowy gwar, jaki wniosła natura na początku Tropical Malady, zagłuszając głos aktorów, zwykle wysuwany na pierwszy plan.
Obecnie w 2020 i 2021 roku żądania i protesty młodzieży i studentów w Tajlandii są ważnym źródłem inspiracji dla Apichatpong Weerasethakul.
Filmografia częściowa
Filmy fabularne
Filmy krótko- i średniometrażowe, instalacje wideo i wkład artystyczny
-
Kula (1993)
-
0116643225059 (1994)
-
Kuchnia i sypialnia (1994)
-
Jak nieustająca furia bijących fal (1996)
-
Performans artysty ryżu Michaela Shaowanasai (1996)
-
100 lat kina tajskiego (dla Fundacji Kina Tajskiego, 1997)
-
trzeci świat (1998)
-
Lungara Eating Jel-O (dla Artystów Świata dla Tybetu, 1998)
-
Okna (1999)
-
Malee i chłopiec (1999)
-
Chłopcy w południe (2000)
-
Chłopcy w południe / Dziewczyny w nocy (2000)
-
Projekt Haunted Houses: Tajlandia (dla Biennale w Stambule , 2001)
-
Sekretny romans (dla Tirany) (2001)
-
Narracje: Masumi jest operatorem PC / Fumiyo jest projektantem / Szkicowałem / Krew łabędzia (dla Intercross Creative Center, 2001)
-
Druga miłość w Hongkongu , współreżyseria z Christelle Lheureux (2002)
-
Złoty statek (dla Memlingmuseum , 2002)
-
To i milion więcej świateł (dla 46664 , 2003)
-
GRAF: Tong / Love Song / Ton (2004)
-
Możliwe, że tylko serce nie wystarczy, aby znaleźć prawdziwą miłość: True Love in Green / True Love in White (dla Biennale w Busan, 2004)
-
Światowe pragnienia (na Międzynarodowy Festiwal Filmowy Jeonju , 2004)
-
Ghost of Asia , wyreżyserowany wspólnie z Christelle Lheureux (dla Tsunami Short Films Project, 2005)
-
Wodospad (dla Solar Cinematic Art Gallery / Międzynarodowy Festiwal Filmowy Curtas Vila do Conde, 2006)
-
Faith (z FACT / Biennale w Liverpoolu , 2006)
-
Hymn (dla LUX / Frieze Art Fair , 2006)
-
Nieznane siły (dla REDCAT , 2007)
-
Luminous People (w Stan świata , 2007)
-
Ponieważ (2007)
-
Ogród mojej matki (dla Christiana Diora , 2007)
-
Meteoryty (dla filmów krótkometrażowych za 80 th urodziny króla Bhumibol Adulyadej , 2007)
-
Pałac (dla Narodowego Muzeum Pałacowego , 2007)
-
Szmaragd (2007)
-
Życie na Marsie (dla Carnegie International, 2008)
-
Mobile Men (za zbiorowy film Stories on Human Rights (en) , 2008)
-
Wampir (dla Louisa Vuittona , 2008)
-
Upiory Nabua (na Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Toronto , 2009)
-
Primitive (projekt multiplatformowy dla Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Paryżu , 2009)
-
List do wujka Boonmee (2009)
-
Dreamworld (tekst do książki fotograficznej Léo Fabrizio , Editions JRP-Ringier, 2010)
-
Fever Room , 2016, Teatr Nanterre-Amandiers (Francja)
- Sleepkinohotel, 2017, (Rotterdam)
-
Niebieski , 2018 3 th etap Opery Paryskiej
-
Peryferie nocy , 2021, Institut d'art contemporain de Villeurbanne
Nagrody
Dekoracja
Apichatpong Weerasethakul został odznaczony przez francuskie Ministerstwo Kultury Chevalier des Arts et des Lettres .
Nagrody
Uwagi i referencje
-
Wymowa w języku tajskim transkrybowana zgodnie ze standardem API .
-
(fr + en) Collectif, kino tajskie: kino tajskie , Lyon, edycja Asiaexpo,Listopad 2006, 255 pkt. ( ISBN 978-2-9528018-0-5 , informacja BNF n O FRBNF40951196 ) , str. Cicha rewolucja Apichatponga Weerasethakula / Cicha rewolucja Apichatponga Weerasethakula (Kong Rithdee) strony 197 do 203
-
Brice Pedroletti, „ Tajscy reżyserzy na fali azjatyckiej ” , na lemonde.fr , Le Monde ,15 maja 2002 r.
-
" Czas kina tajskiego (by Valérie Cadet) " , na lemonde.fr , Le Monde ,7 kwietnia 2007
-
Wywiad z reżyserem przeprowadzony przez Jeana-Luca Douina pt. „Czas zastanowić się nad naszym prawem cenzury” opublikowany w Le Monde z dn.13 czerwca 2007 r..
-
Zbiorowe, Ruch 76 , POL,9 grudnia 2010, 144 s. ( ISBN 978-2-8180-0656-6 ) , Spirits in the dark, strony od 12 do 21 autorstwa Apichatpong Weerasethakul (tekst z książki „Sat Vikal / Des force inconnues”, przetłumaczony z języka tajskiego przez Mathieu Ly)
-
Aliosha Herrera, „ Głosy starożytnego kina tajskiego ”, Les Cahiers du cinéma ,luty 2018, s. 88
-
(w) „ Błogo pozdrawiam ” na biff.kr Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Busan (2002)
-
Philippe Azury, „ Widzę te duchy, przeszłość nigdy nie umiera (wywiad) ” , na next.liberation.fr , Liberation ,1 st wrzesień 2010
-
Gérard Fouquet, „ Wprowadzenie do kina tajskiego: dwie lub trzy rzeczy, które o nim wiem (kino tajskie) ” , na cinematheque.fr , 20 września do 1 października 2006
-
" Prymityw Apichatpong Weerasethakul " , na asiexpo.fr ,29 sierpnia 2009
-
Apichatpong Weerasethakul (tłumaczenie Jean-Michel Frodo), „O wyzwolenie kina tajskiego ”, Cahier du cinema nr 623 ,maj 2007, s. 57 ( ISSN 0008-011X )
-
Romain Blondeau, „ Apichatpong Weerasethakul broni piractwa internetowego ” , na lesinrocks.com , Les Inrockuptibles ,17 października 2011
-
(w) Usnisa Sukhsvati, „ Bling and blitz ” na bangkokpost.com , Bangkok Post ,27 maja 2013 r.
-
" Tajlandia. Ostatni film Apichaptonga Weerasethakula trafiony cenzurą " na courrierinternational.com , Courrier International ,19 kwietnia 2007
-
Arnaud Dubus, Tajlandia: Historia, Społeczeństwo, Kultura , Paryż, La Découverte (edycje),2011, 224 s. ( ISBN 978-2-7071-5866-6 , informacja BNF n O FRBNF42390258 ) , str. Paleta smaków kreatywnego i bezczelnego kina strona 205
-
Cahiers du Cinéma , „ Top 10 of the 2000s ” , na www.cahiersducinema.com (dostęp 16 sierpnia 2017 )
-
http://cinemathequeontario.ca/newsrelease_detail.aspx?Id=678
-
Dominique Widemann, „ Apichatpong Weerasethakul” Bardzo zależy mi na idei reinkarnacji w kinie ” , na stronie humanite.fr , L’Humanité ,1 st wrzesień 2010
-
" Wywiad reżysera z Quentinem Jagorelem " , na www.profondeurdechamps.com
-
Laurent Rigoulet, „ Apichatpong Weerasethakul, filmowiec dżungli ” , telerama.fr , Télérama , 03 września 2010 (aktualizacja 01 lutego 2018)
-
Christine Chaumeau, „ Apichatpong Weerasethakul:„ Nie sądzę, aby pandemia zniszczyła kino ” ” (Wywiad), na telerama.fr , Télérama ,19 grudnia 2020
-
" I-San Special " , na asiexpo.fr ,1 st styczeń 2002
-
(w) „ Dziesięć lat Tajlandii ” na biff.kr , Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Busan 2018
-
(th) „ คน มอง หนัง: ทำความ รู้จัก„ Dziesięć lat w Tajlandii ”„ หนัง ไทย เรื่อง เดียว ”ใน คาน ส์ 2018 ” , na matichonweekly.com , Matichon Weekly , 11-17 maja 2018
-
(w) Donsaron Kovitvanitcha, „ Wizje innego dnia ” , na nationthailand.com , The Nation (Tajlandia) ,16 maja 2018 r.
-
Serge Kaganski, „ Cannes 2018: „10 lat w Tajlandii”, chóralna dystopia z podpisem Apichatpong Weerasethakul ” , na lesinrocks.com , Les Inrockuptibles ,11 maja 2018 r.
-
AFP, „ Tajski filmowiec Apichatpong sprowadza swoje duchy do Kolumbii ” , na lepetitjournal.com , Le Petit Journal de Bangkok , 23 listopada 2018 (aktualizacja 26 listopada 2018)
-
(w) Anchalee Chaiworaporn, „ Poczucie postrzegania – Apichatpong Weerasethakul ” na thaicinema.org , w katalogu 11. Hong Kong Independent Short Film and Video Awards ,kwiecień 2006
-
Pod redakcją Adriena Gombeauda, Słownik kina azjatyckiego , wydanie New World,2008, 640 pkt. ( ISBN 978-2-84736-359-3 ) , Apichatpong WEERASETHAKUL strony 563 i 564 (Bastian Meiresonne)
-
" Kung fu i spółka " , na elwatan.com , El Watan ,31 marca 2014
-
„ Story on Human Rights: Full Cast & Crew ” , na Imdb (dostęp 28 listopada 2019 r. )
-
Isabelle Regnier, „ Apichatpong Weerasethakul igra z ogniem, mocą radości i zniszczenia ” , na lemonde.fr , Le Monde ,29 października 2009
-
(w) " List do wujka Boonmee " na biff.kr , Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Busan (BIFF) ,2009
-
Fabienne Arvers, „ Z” Fever Room”, Apichatpong Weerasethakul rozszerza kino do wymiarów teatru ” , na lesinrock.com , Les Inrockuptibles ,19 września 2015
-
Hugo Boursier, „ Fever Room” autorstwa Apichatpong Weerasethakul: ekran i teatr dymu ” , na blogs.mediapart.fr ,11 listopada 2016
-
Mathilde Serrell i Martin Quenehen, „ Apichatpong Weerasethakul & Noémie Goudal (Ping Pong audio 56 minut) ” , na franceculture.fr ,4 listopada 2016
-
Isabelle Regnier, „ Sen o kinie ” , na lemonde.fr , Le Monde ,1 st lutego 2018
-
Thomas Baurez, „ Niebieski, łatwopalny film Apichatponga Weerasethakula ” , premiera.fr , Première (magazyn filmowy) ,8 października 2018
-
(w) " Blue " , na tiff.net , film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto ,2018
-
" Blue " , na unifrance.org ,2018
-
Chrystel Chabert, „ Złota Palma w Cannes, ten tajski filmowiec bada świat snów w Villeurbanne ” , na francetvinfo.fr ,30 czerwca 2021
-
Instytut Sztuki Współczesnej w Villeurbanne, „ Apichatpong Weerasethakul: Peryferia nocy ” na i-ac.eu (obejrzano 1 st lipca 2021 )
-
(w) Kaona Pongpipat, „ Dzban nagrodzony francuskim odznaczeniem ” na bangkokpost.com , Bangkok Post ,16 czerwca 2014
-
" Deauville: Lotus d'Or za" Syndromy i wiek " , na nouveauobs.com , Le Nouvel Observateur ,2 kwietnia 2007
-
Festiwal Filmowy w Cannes, „ Wszyscy zwycięzcy 74. Festiwalu Filmowego w Cannes ” , na festival-cannes.com ,17 lipca 2021(dostęp 24 lipca 2021 )
-
(th) " เจ้ ย อภิ ชาติ พงศ์ ฝาก ข้อความ ถึง รัฐบาล ไทย กลาง เวที รางวัล เมือง คาน ส์ ลุก ขึ้น ขึ้น มา เพื่อ เพื่อ ประชาชน " , na khoasod.co.th , Khaosod ,18 lipca 2021
Linki zewnętrzne