Anguilla rostrata
Anguilla rostrata Anguilla rostrata
EN A2bd: zagrożony
Amerykański węgorz ( Anguilla rostrata ) jest gatunkiem ryb z rodziny z węgorza , który ras w Morza Sargassowego i rosną tylko w wodach słodkich lub soli wzdłuż wybrzeża, od Ameryki Środkowej do Grenlandii .
Anguilla blephura , Anguilla chrisypa , Anguilla aterrima , Anguilla cubana .
Anguilla rostrata wyróżnia się obecnością pojedynczej płetwy grzbietowej, która zaczyna się w miejscu około jednej trzeciej długości ciała za głową i rozciąga się do odbytu. Płetwy grzbietowe, odbytowe i ogonowe są połączone w jedną, ciągłą płetwę. Brak płetw brzusznych. Jego ciało jest wydłużone i serpentynowe, o średniej długości 90 cm u samca (1,35 kg ), a u samicy, która jest większa, o maksymalnej długości 2 m (rzeka Ottawa).
Usta o grubych wargach mają dolną szczękę, która wystaje z górnej szczęki. Ma małe, ostre zęby o różnej wielkości umieszczone w kilku rzędach na każdej szczęce. Oko jest małe i umieszczone w tylnej części jamy ustnej. Węgorz nie posiada kości szczękowej i przedszczękowej jak większość ryb. Linia boczna i łuk podniebienny są dobrze rozwinięte. Łuski są drobne i głęboko osadzone w skórze, co może prowadzić do wniosku, że jej nie ma. Jego skóra wydziela lepki śluz, który sprawia, że jest śliski, bardzo ważny dla ochrony. Jego kolorystyka zależy od wieku i siedliska.
Chociaż węgorz amerykański ( Anguilla rostrata , po angielsku: „ american eel ”) jest generalnie większy niż jego europejski kuzyn ( węgorz europejski , Anguilla anguilla ), nie wydaje się, aby istniały żadne decydujące kryteria fizyczne pozwalające na ich formalne rozróżnienie. W tym kontekście, na podstawie ich cech morfologicznych i genetyki molekularnej, możemy rozróżnić te dwa gatunki. Ostatnie badania genetyczne wykazały, że te dwa gatunki wyraźnie różnią się pod względem liczby chromosomów. Inną różnicą jest to, że Anguilla anguilla ma 114 kręgów, podczas gdy węgorz amerykański ma 107.
Węgorz amerykański jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym w estuariach , strumieniach , rzekach , stawach i jeziorach . Jest to ryba katadromiczna , to znaczy żyje w słodkiej wodzie, ale wraca do morza, aby się rozmnażać. Lubi szczególnie muliste, kamieniste i piaszczyste podłoża, ale także naturalne kryjówki pni drzew i roślinność podwodną. Jest to ryba o najbardziej rozległym rozmieszczeniu wzdłuż wybrzeża Atlantyku, obejmująca ponad 50 stopni szerokości geograficznej (od 50 do 630, od Brazylii po Grenlandię . Występuje na północnym wybrzeżu). -Amerykańska od ujścia do Zatoki Meksykańskiej . wybrzeża Labradoru , Zatoki Świętego Wawrzyńca i Nowej Funlandii . Występuje w Panamie i Indiach Zachodnich , u północnych wybrzeży Ameryki na południu i na Bermudach. Jego obecność jest odnotowywana w Wielkich Jeziorach (Erie i Huron), ale także w Mississippi , w strumieniach i laguny w komunikacji z morza na archipelagu Saint-Pierre-et-Miquelon .
Cykl życia węgorza amerykańskiego obejmuje szeroką gamę siedlisk obejmujących wszystkie poziomy zasolenia: oceaniczne, przybrzeżne, estuaryjne i słodkowodne. Gdy Anguilla rostrata osiągnie wielkość dojrzałości płciowej, późną jesienią pozostawi rzeki i jeziora dla oceanu. Odradza się w środku zimy na Morzu Sargassowym, a jego jaja wykluwają się po około tygodniu. W zależności od wielkości samice składają od 3 do 22 milionów jaj na średniej głębokości 400 metrów. Jego forma larwalna, zwana leptocephalus , jest ściśnięta bocznie, przezroczysta i ma kształt liścia wierzby. Leptocephali rozproszone biernie przez okres siedmiu do dwunastu miesięcy przez prądy powierzchni układu Zatokowego na zachodnim wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego . Podczas tej stochastycznej dystrybucji larwy osiągną długość od 55 do 65 milimetrów, przeobrażą się w przezroczyste węgorze szklane , stadium postlarwalne charakteryzujące się brakiem pigmentacji.
Podczas wynurzania węgorza szklistego stopień ich pigmentacji stopniowo wzrasta, aby przekształcić się w węgorze szklane barwione . Wchodząc do wód przybrzeżnych, przekształcają się z pelagicznego organizmu oceanicznego w kontynentalny organizm bentosowy. Na tym etapie, który trwa od 3 do 12 miesięcy, młode mogą przemieszczać się w górę rzeki lub przebywać w słonawej lub słonej wodzie i ostatecznie zamienić się w węgorze żółte . Nie są jeszcze zróżnicowani płciowo. Faza żółtego węgorza stanowi fazę wzrostu gatunku charakteryzującą się zróżnicowaniem płciowym i zgrubieniem okrywy nasiennej. Kolor brzucha waha się od żółtawego do zielonkawego i oliwkowo-brązowego, ale grzbiet pozostaje czarny. Skóra jest gruba i skórzasta i może wydzielać ogromne ilości śluzu, tworząc warstwę ochronną. W skale są szczątkowe i głęboko osadzone w skórze. Wzrost będzie zależał od temperatury wody i obfitości pożywienia. Wydaje się, że na zróżnicowanie płciowe zachodzące w tym okresie duży wpływ mają warunki środowiskowe. Węgorz jest zasadniczo wszystkożerny , nocny i bentosowy .
W trakcie dojrzewania (od 8 do 23 lat) węgorz żółty przekształca się w węgorza srebrnego . W tym momencie nastąpią fizyczne i fizjologiczne zmiany u węgorzy, aby przygotować je do podróży tysiące mil z powrotem do miejsca narodzin w słonej wodzie. Wśród tych zmian są zwyrodnienie układu pokarmowego, powiększenie płetw piersiowych, zwiększenie średnicy oczu, dostosowanie barwników wzrokowych siatkówki do środowiska oceanicznego, wzrost lipidów somatycznych, indeksu gonadosomatycznego, w średnicy, oocytów, produkcji gonadotropin, a także zmiany w fizjologii osmoregulacji. Następnie węgorz nabiera szarawego koloru i białawego lub kremowego zabarwienia na brzuchu. W końcu jest gotowa na swoją wielką podróż nad Morze Sargassowe, gdzie rozmnaża się i zniknie.
Istnieje bardzo niewiele opublikowanych obserwacji pasożytów węgorza amerykańskiego w wodach kanadyjskich w porównaniu z wodami Stanów Zjednoczonych . W badaniu przeprowadzonym we wschodnich Stanach Zjednoczonych w jelitach znaleziono cztery gatunki Acanthocephala . Hoffman wymienił kilka gatunków pasożytów węgorzy w słodkich wodach Ameryki Północnej, w tym pierwotniaki , przywry , tasiemce , nicienie i skorupiaki . Nowsze badania w Ameryce Północnej wykazały, że pasożytniczy nicień pęcherza pławnego Anguillicola crassus , który jest szeroko rozpowszechniony w Europie, został po raz pierwszy odkryty w izolowanym węgorzu złowionym w Karolinie Południowej w 1995 r. Od tego czasu zauważono go u węgorzy z rzeki Hudson. i zatoki Chesapeake . W rzeczywistości węgorze w Massachusetts mają wskaźnik infestacji przekraczający 90%. Poważne infekcje mogą prowadzić do zmian krwotocznych, zwłóknienia lub zapaści pęcherza pławnego, owrzodzeń skóry, zmniejszenia apetytu i obniżonej sprawności pływackiej. Van Ginneken i współpracownicy wskazali, że pasożyty powodują zwężenie pęcherza pławnego, co zwiększa inwestycje w pływanie i zmniejsza zdolność migracyjną.
Natomiast w ciągu ostatnich pięciu lat zbadano prawie 1200 węgorzy w górnym systemie St. Lawrence i Lake Ontario i żaden z nich nie nosił pasożytów pęcherza pławnego. Od 2002 roku co roku pobiera się próbki z kilkuset węgorzy srebrnych połykających w dolnym rejonie St. Lawrence w celu zbadania ich pęcherza pławnego i nie odnotowano żadnego pasożyta. Fakt, że Anguillicola crassus nie został wykryty w Kanadzie , nie wyklucza możliwości przedostania się tego pasożyta na północ, wzdłuż amerykańskiego wybrzeża, a jego obecna obecność w stanie Maine , w pobliżu granicy kanadyjskiej, sugeruje jego przybycie do Kanady .
W latach sześćdziesiątych zarówno węgorze żółte , jak i srebrne były przedmiotem połowów komercyjnych w Kanadzie , z których największe kontynuowano wzdłuż rzeki Św. Wawrzyńca między Trois-Rivières i Cap-Chat w Quebecu . Połowy w Quebecu stanowiły około 70% kanadyjskich połowów i w dużej mierze złowione zostały węgorze srebrne . Mniejsze łowisko było na jeziorze Ontario , wokół zatoki Quinte , a także w innych częściach Kanady. Jednak zgłoszone połowy w Kanadzie spadły w latach 90 . Niegdyś znaczące łowisko węgorza żółtego w jeziorze Ontario zostało zamknięte w 2004 r. Ze względów ochronnych. Węgorza poławia się w głównym odnodze rzeki Św. Wawrzyńca, aw ujściu - dużego węgorza srebrnego . Węgorze są przedmiotem intensywnych połowów w wodach pływowych Nowego Brunszwiku i Wyspy Księcia Edwarda . W pozostałej części Maritimes połowy mogą odbywać się w wodach słonych lub słodkich, ale duże obszary siedlisk węgorzy pozostają niezagospodarowane. Obecnie rybołówstwo komercyjne eksploatujące węgorza amerykańskiego podlega różnym regulacjom: okresem połowu, liczbą licencji, rodzajem narzędzi i ich lokalizacją, mniejszym limitem wielkości lub kwotami. Jednak komercyjne połowy węgorza są obecnie zabronione na większości jego zasięgu, zwłaszcza w Kanadzie .
Według Zgromadzenia Narodowego Amerykańskiego Towarzystwa Rybołówstwa zaobserwowano ogólnoświatowy spadek zasobów węgorza , w tym węgorza amerykańskiego . W Quebecu naukowcy i rybacy komercyjni zaobserwowali znaczny spadek liczby węgorzy bytujących w rzece Św. Wawrzyńca na początku lat 90. Spadek liczby węgorzy w górę rzeki od Zatoki św. Zaczęło się we wczesnych latach 80-tych od spadku rekrutacji gatunku do jeziora Ontario i przez ostatnie 20 lat stopniowo rozprzestrzeniło się na prawie wszystkie łowiska w systemach hydrologicznych. Po przeanalizowaniu obecnego scenariusza poprzez sporządzenie raportu o stanie zasobów dla Anguilla rostrata , Komitet ds. Zagrożonych Dzikich Zwierząt w Kanadzie uznał, że węgorz jest gatunkiem, który może być zagrożony, jeśli czynniki powodujące ten problem nie zostaną odwrócone ani skutecznie zarządzane. W rzeczywistości zintegrowany plan ochrony i zarządzania w celu powstrzymania wyraźnego spadku populacji węgorza został opracowany we współpracy z Ministerstwem Zasobów Naturalnych Ontario oraz Ministerstwem Zasobów Naturalnych i Dzikiej Przyrody , Fauny i Parków Quebecu .
Wydaje się, że możliwych przyczyn tego spadku jest wiele: zmiana klimatu, modyfikacja siedlisk i utrudnienie migracji, śmiertelność w turbinach, nadmierna eksploatacja, zanieczyszczenia. Innymi możliwymi przyczynami może być jakość wody w niektórych rzekach i wprowadzanie nowych gatunków. Identyfikacja głównych przyczyn jest trudna do określenia, ponieważ ekologia węgorza jest złożona i mało poznana. Fakt, że niektóre działania miały na celu ograniczenie skutków działalności antropogenicznej, nie spowoduje szybkiego wzrostu populacji węgorza. Dlatego konieczne będzie zapewnienie siedliska o odpowiedniej jakości dla Anguilla rostrata .
W węgorze są doceniane w gastronomii.