Anarchizm w Chinach

Anarchizm
w Chinach
Przykładowa ilustracja artykułu Anarchizm w Chinach
Trzej chińscy anarchiści pierwszego pokolenia: Wu Zhihui , Zhang Renjie i Li Shizeng. Około 1910 roku.
Osobowości Li Shizeng
Liu Shifu
Huang Lingshuang
Zhang Ji
Liu Shipei
Zhu Qianzhi  (en)
Chuang-tzu
Struktury Xinshe ( Society of Conscience ) 1912 -
Liufa qingong jianxue hui ( The Work-Study Society ), 1912-
Pośpiech Xin Shiji ( The New Century )
Tianyi bao ( Zasady naturalne )
Pracuje • Jean-Jacques Gandini , Źródła rewolucji chińskiej: anarchiści. Wkład historyczny od 1902 do 1927 , Atelier de Creation libertaire , 1986.
• Agathe Senna, Mała historia chińskiego anarchizmu , poniedziałek rano , 2017, [ czytaj online ]
Anarchizm według obszaru geograficznego

Anarchizm w Chinach pojawia się w latach 1905-1910. Lata zawirowań politycznych i kulturowych.

Chiński ruch libertariański jest zróżnicowany: libertariański komunizm ( Liu Shifu ), anarchizm agrarny ( Liu Shipei ), anarchizm indywidualistyczny ( Qu Qianzhi ), anarcha-feminizm ( He Zhen ), anarchosyndykalizm ( Wu Kegang ), kulturowy ( Ba Jin ).

Chiński anarchizm w żaden sposób nie jest „importem” „zachodniej myśli politycznej”. Jej prądy przecinają się, a źródła są w liczbie mnogiej: dla jednych teksty taoistyczne lub buddyzm, dla innych Pierre Kropotkine i Élisée Reclus .

W latach dwudziestych ruch anarchistyczny przybrał wymiar narodowy. W miastach grupy samopomocy skupiają studentów i pracowników, kursy odbywają się w fabrykach, programy studiów łączące pracę fizyczną i intelektualną. Pierwsze związki robotnicze powstały, zwłaszcza w okolicach Kantonu, gdzie było ich około czterdziestu w latach 1915. Na wsi powstały wspólnoty libertariańskie , zwłaszcza w prowincji Fujian. W latach 1905-1923 rozwijała się prasa anarchistyczna, a także społeczeństwa anarchistyczne.

W latach trzydziestych XX wieku, w obliczu powstania partii komunistycznej, wpływy ruchu załamały się. Zdaniem Ba Jina to brak spójności i organizacji oraz to, że nie jest partią powstałą w ramach gry partii politycznych, prowadzi w obliczu komunistów do jej postępującej dezintegracji.

Pomimo represji i zakazu ruchu anarchiści kontynuują akcję w Szanghaju, Kantonie i Nanjing. W 1931 roku w Nanjing Wschodnia Liga Anarchistyczna zrzeszała Chińczyków , Japończyków , Koreańczyków i Wietnamczyków .

W 1949 r., Gdy partia komunistyczna przejęła władzę, niektórzy anarchiści przyjęli to wydarzenie ze współczuciem. Ale wielu wybitnych anarchistycznych pisarzy lub myślicieli ucieka za granicę.

We współczesnym okresie organizacje otwarcie anarchistyczne przestały być składnikiem nowoczesnej polityki chińskiej z powodu surowych represji wobec antyautorytarnych maoistów od czasu rewolucji kulturalnej. Jednak jako podziemny ruch oporu anarchizm pozostaje wpływowy. Libertariańskie prądy socjalistyczne i libertariańskie prądy komunistyczne były szczególnie silne w chińskim ruchu antydyktatorskim i podziemnym ruchu robotniczym. Wśród najbardziej znanych zespołów świata zachodniego, Pekińska Autonomiczna Federacja Studentów  (w) i Autonomiczna Federacja Pracowników w Pekinie  (en) .

Kontekst historyczny

Początki anarchizmu w Chinach sięgają najwcześniejszych chińskich ruchów nacjonalistycznych. Przewaga na koniec 19 wieku z nihilistycznych i anarcho-komunista ruchów w Rosji , na granicy Chin , był notorycznie źródło anarchista, który pod wpływem chińskich ruchów nacjonalistycznych.

Wykorzystanie zabójstwa jako narzędzia w ruchach anty-mandżurskich zachęcanych przez takie grupy jak Chiński Korpus Zabójstw było wzorowane na męczennikach i zabójstwach rosyjskich grup antycarskich, takich jak Narodnaja Wolja (po francusku: La Volonté du Peuple ) lub Pan-Slav nacjonaliści, tacy jak organizacja Tsrna Ruka (po francusku: La Main Noire ).

Chociaż anarchizm i nihilizm są dość różnymi ideologiami, w tamtym czasie popularna prasa w Chinach i Europie myliła te dwie ideologie . Na Międzynarodowej Konferencji Obrony Społecznej Przeciw Anarchistom w Rzymie (odbywającej się od 24 listopada do21 grudnia 1898) anarchizm został zdefiniowany jako „każdy akt wykorzystujący przemoc w celu zniszczenia organizacji społeczeństwa”. To skojarzenie z przemocą polityczną wywołało wczesne zainteresowanie anarchizmem wśród niektórych chińskich rewolucjonistów. Ze względu na brak chińskiego tłumaczenia tekstów anarchistycznych wpływ ten był bardzo ograniczony.

Chińskie ruchy studenckie

Pierwsza wyraźna i rozpoznawalna obecność anarchistów wywodzi się z Francji i Japonii, gdzie dzieci z zamożnych rodzin zaczęły studiować w ramach chińskiego programu studiów za granicą, który powstał po nieudanej rewolcie bokserów w 1900 roku . Programy te, choć niedostępne dla większości populacji, przyciągnęły już 600 studentów w Europie w 1906 r. I około 10 000 w Japonii . Japonia , zwłaszcza Tokio , był najbardziej popularny ze względu na jego bliskość geograficzną miejsca, jego względnej przystępności i naturalnego powinowactwa między dwiema kulturami. W Europie , Paryż był szczególnie popularne, ponieważ życie było stosunkowo tanie tam, rząd francuski udzielania pomocy materialnej dla studentów, a ponieważ Francja była postrzegana jako centrum cywilizacji zachodniej .

Według niektórych źródeł był to też sposób dla urzędników chińskiego rządu, którzy zainicjowali program usuwania radykalnych studentów z kraju, im bardziej radykalnych wysyłano do Europy , tym bardziej umiarkowanych w Japonii . Jeśli tak, to ta polityka była wyjątkowo lekkomyślna, ponieważ zagraniczni studenci używali metod i ideologii europejskiego socjalizmu i anarchizmu, aby całkowicie przekształcić chińskie społeczeństwo. W obu kierunkach studiów anarchizm szybko stał się najbardziej dominującą zachodnią ideologią przyjętą przez studentów. W 1906 roku w odstępie kilku miesięcy powstały dwie niezależne grupy studentów-anarchistów, jedna w Tokio , druga w Paryżu . Różne lokalizacje, a być może także różne skłonności studentów wysyłanych do tych miejsc, doprowadziły do ​​dwóch bardzo różnych rodzajów anarchizmu.

Grupa paryska

Według Li Shizeng (chińskimi znakami 李石 曾), który był częścią ruchu, wpływy grupy paryskiej można podzielić na trzy główne nurty: radykalną myśl libertariańską i anarchizm , darwinizm i darwinizm społeczny oraz tradycyjnych filozofów chińskich . Chociaż grupa paryska była znacznie mniej skłonna niż jego odpowiednik w Tokio do porównywania nauk Lao Tzu lub starożytnego systemu „dobrze pola” (w) dobrze pola  (w) z anarchistycznym komunizmem, który argumentował, Li opisuje tę grupę jako składający się z młodych ludzi, którzy otrzymali doskonałe wykształcenie zgodnie z klasyczną chińską tradycją. Przyznał jednak, że wpływają na nie stare myśli. Jednak wyraźną tendencją grupy paryskiej było rozwiązanie, a nawet aktywna walka z jakimkolwiek anarchistycznym związkiem z tradycyjną kulturą.

Grupa z Tokio

Grupę tokijską pociągały te same wpływy, ale w innej kolejności. Podczas gdy grupa paryska zakochała się w zachodniej nauce i cywilizacji, grupa z Tokio zakorzeniła swój anarchizm w tradycjach politycznych rodem z Azji. W praktyce oznacza to, że grupa paryska studiowała esperanto , wychwalała anarchosyndykalizm i mocno czerpała z prac Bakunina i Kropotkina . Grupa tokijska szczyciła się społeczeństwem chłopskim zbudowanym wokół wiosek zarządzanych demokratycznie i zorganizowanych w wolną federację w celu wzajemnej pomocy i obrony. Oparli swoją filozofię na fuzji taoizmu , buddyzmu i systemu „studni pola” i woleli Lwa Tołstoja od Kropotkina . Obie grupy od samego początku opowiadały się za zabójstwem , być może wskaźnikiem przyszłych wpływów nihilizmu , ale w 1910 r. Konwersja na anarchizm zwykle towarzyszyła odmowie zabójstwa .

Współpraca i różnice

Na początku XX wieku ruch anarchistyczny był w dużej mierze zachodni, a chińscy studenci w Paryżu byli entuzjastycznymi zwolennikami anarchizmu, ponieważ postrzegali go jako najbardziej perspektywiczny ruch spośród wszystkich zachodnich ideologii, a zatem bardziej odległy od kultury chińskiej, niż sądzili. umierać z powodu swojej tradycji. To stanowisko regularnie stawiało ich w opozycji do grupy tokijskiej, która lepiej widziała korzystną stronę tradycyjnej kultury, a nawet argumentowała, że ​​skoro Chiny nie przyjęły jeszcze iluzji liberalnej kapitalistycznej demokracji , byłoby im łatwiej. przejście do anarchizmu .

Jednak te różnice nie oznaczają, że obie grupy odrzuciły wszelką współpracę. Ponieważ obaj domagali się zdecentralizowanej struktury politycznej, znaczenia lokalnej gospodarki i politycznego samostanowienia , doszli do milczącej zgody, że po rewolucji oba systemy będą mogły pokojowo współistnieć. Konflikt wynikał zasadniczo z wartości, priorytetów i implikacji metod przeprowadzenia rewolucji , które promowały obie grupy. W szczególności konflikt zależał od miejsca, w jakim tradycyjna filozofia chińska miałaby wpływ na myśli i działania anarchistów, jeśli w ogóle. Było to główne źródło debaty i tarcia między dwiema grupami.

Fakt, że zwolennicy różnych anarchizmów nie zgadzają się w pewnych punktach, ale zgadzają się na współpracę, nie jest wyjątkowym trendem w chińskim doświadczeniu anarchistycznym. Z tego powodu wielu politologów opisuje anarchię jako ruch ruchów lub, jak Noam Chomsky określa ją jako „zbiór ideologii i ruchów o pewnych podstawowych cechach”. Ideologiczna różnorodność nieodłączna od takiego ruchu ruchów była historycznie jedną z jego największych zalet, ale także rutynowo utrudniała jego próby przekształcenia się w spójną siłę zmieniającą społeczeństwo.

Porównanie z europejskimi anarchistami

Grupy w Paryżu i Tokio jednogłośnie potępiły konfucjanizm i pragnęły przemiany społeczeństwa. Podczas gdy europejski ruch anarchistyczny domagał się również transformacji społecznej, chińscy anarchiści zbuntowali się, by znieść starą kulturę, do której przywiązywali pierwszorzędne znaczenie. Europejscy anarchiści skierowali niektóre ze swoich najostrzejszych krytyków na chrześcijaństwo , obok kapitalizmu i państwa , jako jeden z trzech filarów autorytaryzmu . Chińscy anarchiści wypowiedzieli totalną wojnę z kulturą konfucjańską, którą postrzegali jako formę kontroli społecznej całkiem analogicznej do zachodniego chrześcijaństwa w jego hegemonicznej penetracji społeczeństwa i zakazie norm społecznych. Jak napisał Chu Minyi (członek grupy paryskiej ): „Chińczycy wydają się być najwierniejszymi czcicielami starożytności, do tego stopnia, że ​​ich umysły zostały całkowicie spętane przez zwyczaje i w ten sposób stali się niewolnikami starożytnych rzeczy. stary ”. W ciągu następnych dwudziestu lat nacisk na przemianę kulturową przejmie w praktyce wszystkie elementy chińskiej radykalnej lewicy. Jego retoryka, jeśli nie treść, zostanie podjęta przez Mao w celu uzasadnienia rewolucji kulturalnej.

Anarchizm i nacjonalizm

W pierwszej fazie ruchu anarchiści z obu szkół generalnie brali udział w ruchu nacjonalistycznym, chociaż teoretycznie odrzucali nacjonalizm i państwa narodowe .

Ataki nacjonalistów

Pierwsze ataki na rodzący się ruch anarchistyczny pochodziły od nacjonalistów, którzy postrzegali anarchizm jako zagrożenie dla ich wysiłków zmierzających do zbudowania silnego, zjednoczonego, scentralizowanego i nowoczesnego narodu, który mógłby stawić czoła wszechobecnej sile zachodniego imperializmu . Jak napisał nacjonalistyczny czytelnik do anarchistycznej gazety Xīn Shìjì (新 世纪, po francusku: Le Siècle Nouveau), wydanej przez grupę paryską  :

„Jeśli wy, anarchiści, umieliście tylko krzyczeć głupio:„ Nie chcemy rządu, żadnych żołnierzy, żadnych ograniczeń narodowych ani państwa ”i jesteście za powszechną harmonią, sprawiedliwością, wolnością i równością, obawiam się, że ci, którzy wiedzą tylko brutalna siła, a nie sprawiedliwość, zgromadzą swoje armie, aby podzielić nasz kraj i nasz naród. "

Nacjonaliści argumentowali również, że ich ruch może pokonać dynastie Mandżurów i Qing jedynie poprzez stworzenie frontu ludowego, i że na dłuższą metę, jeśli anarchizm miałby jakąkolwiek szansę odnieść sukces, koniecznie powinien być poprzedzony systemem republikańskim, który zapewniłby Chinom bezpieczeństwo .

Odpowiedź anarchistów

Odpowiedź redaktorów Xīn Shìjì , napisana przez Li Shizenga , opierała się na założeniu, że rewolucja, którą głosili, będzie globalna, jednoczesna i spontaniczna. Zatem zagraniczni imperialiści byliby zbyt zajęci rewolucjami we własnym kraju, by myśleć o inwazji lub nękaniu Chin już dłużej. Twierdzili również, że posiadanie silnego, scentralizowanego i przymusowego rządu nie przeszkodziło wrogom Chin w atakowaniu ich w przeszłości i że na dłuższą metę tyrania pozostała tyranią, niezależnie od jej zagranicznego czy chińskiego pochodzenia. Dlatego jedynym podejściem dla ludzi, którzy chcieli wolności, musiało być sprzeciwianie się jakiejkolwiek władzy, czy to mandżurskiej, Han, zagranicznej czy chińskiej.

Z perspektywy czasu oczywistym pytaniem jest, w jaki sposób spodziewali się nadejścia spontanicznej światowej rewolucji . Odpowiedź jest taka, że ​​członkowie grupy paryskiej , podobnie jak wielu radykałów z całego świata w tamtym czasie, wierzyli, że rewolucję można utożsamiać z siłą natury. W tym kontekście rewolucja nadejdzie, ponieważ była niewątpliwie konieczna, a ich rolą było po prostu przygotowanie ludzi do niej i pomóc im dostrzec absolutną konieczność zmiany społecznej. Ta perspektywa zapewnia ważny wgląd w fundamentalnie ewolucyjną naturę ruchu i wyjaśnia skupienie się ruchu na edukacji, a nie na budowaniu organizacji.

Wynik współpracy

Zaangażowanie wybitnych postaci nacjonalistycznych wskazuje na rolę osobistych relacji w organizacji paryskiej grupy . Osoby, które założyły tę grupę, wywodziły się z ruchu narodowego i pozostają z nim silnie związane poprzez sieć osobistych przyjaźni. Dlatego było dla nich naturalne, że próbowali przyciągnąć przyjaciół do organizacji w nadziei, że wygrają ich sprawę (i odzyskają wpływ, jaki mieli).

Prawdziwym rezultatem takiej współpracy było to, że to anarchiści, a nie nacjonaliści, skompromitowali swoją pozycję, ponieważ w ten sposób uzyskali dostęp do strategicznych stanowisk w nacjonalistycznym rządzie, któremu teoretycznie byli przeciwni. W tym samym roku Jing Meiju i Zhang Ji (inny anarchista powiązany z grupą tokijską ) zostali wybrani do parlamentu republikańskiego. Liu Shifu (劉 師 復) i grupa z Kantonu twierdzili, że robiąc to, byli zdrajcami sprawy i udowodnili swój brak zaangażowania w ruch, ale ci dwaj nadal nazywali siebie anarchistami i byli aktywni w promowaniu anarchizmu aż do późnych lat dwudziestych XX wieku.

Jednak jako przeciwwagę dla takiej współpracy istnieją dowody na to, że wielu innych anarchistów mogło wstąpić do nowego nacjonalistycznego rządu i uzyskać pozycję władzy i przywilejów, ale odmówiło, aby nie naruszyć ich zasad. Jak piszą Robert Scalapino i GT Yu w The Chinese Anarchist Movement  : „Jest nieco wątpliwe, aby wielu odmówiło odgrywania roli politycznej, która była rozpaczliwie potrzebna w czasach, gdy wyszkolony personel był wyjątkowo nieliczny w porównaniu z wykonywanymi zadaniami”.

Zagadnienia strategiczne

Arif Dirlik (en) Arif Dirlik  (en) argumentuje, że problemy te wskazują na utrzymującą się dwuznaczność w definicji anarchizmu . W szczególności problem był problemem strategicznym. Ci ludzie uważali się za anarchistów, ponieważ długo pracowali na rzecz zniesienia kapitalizmu , państwa i ogólnie wszelkiej władzy przymusowej. Z ich perspektywy anarchizm był celem bardzo długoterminowym, a nie czymś, czego się spodziewali za życia. Na przykład Chiang uważał, że przeprowadzenie rewolucji , o której marzyli, zajmie 3000 lat .

Ułatwia to zrozumienie, dlaczego anarchiści mogą czuć pokusę prowadzenia kampanii dla rządu i posiadania mandatu politycznego lub współpracy z sympatycznymi elementami rządu, ponieważ pomogłoby im to w osiągnięciu ich długoterminowych celów. Postawa ta jest wyraźnie różna od rewolucyjnego anarchizmu z Kropotkina i Bakunina , czy nawet grupy Canton , którego celem było natychmiastowe rewolucję i utworzenie społeczeństwa anarchistycznego w najbliższej przyszłości.

Tendencja niektórych bogatszych członków ruchu do długofalowej pracy na rzecz rewolucji i skupiania się raczej na filozofii i teorii niż na konkretnej organizacji jest prawdopodobnie zakorzeniona wśród niższych klas społecznych. Rozłam między najbogatszymi anarchistami , marksistami czy filozofami socjalistycznymi a rewolucjonistami z klasy robotniczej może być wspólną cechą ruchów rewolucyjnych.

Rozwój ruchu anarchistycznego

Z tego powodu grupa paryska oświadczyła, że ​​edukacja jest najważniejszą działalnością rewolucyjną, w którą może być zaangażowana, i że tylko poprzez edukację ludzi można było stworzyć społeczeństwo anarchistyczne. (Zobacz na przykład Wu Shihui (吴稚晖): Edukacja jako rewolucja, Xīn Shìjì ,Wrzesień 1908). W rezultacie anarchiści z grupy paryskiej zorientowali się raczej na edukację niż na zabójstwo czy lokalną organizację społeczną (pozostałe dwie formy aktywizmu, które teoretycznie wybaczali).

W tym celu grupa paryska założyła wiele działań prowadzonych przez studentów, takich jak fabryka tofu w 1909 r. , Aby sfinansować studia radykalnych chińskich studentów, którzy chcieli studiować za granicą. Studenci pracowali tam przez część czasu, a resztę studiowali, umożliwiając im dostęp do edukacji europejskiej za ułamek kosztów, jakie powinny były ponosić; a jednocześnie bezpośrednio u źródła zdobyli doświadczenie tego, co znaczyłoby żyć, pracować i studiować w anarchistycznym społeczeństwie. Ten program studiów za granicą odegrał kluczową rolę w szerzeniu anarchistycznego języka i idei w chińskich ruchach nacjonalistycznych i rewolucyjnych za granicą, ponieważ setki studentów uczestniczyły w programie. Podejście to było wybitnie pragmatyczne, ponieważ było bardzo pomocne dla studentów, którzy chcieli studiować za granicą, ale nie mieli środków finansowych, i pokazało, że modele organizacji anarchistycznych opartych na wzajemnej pomocy i współpracy były realną alternatywą dla przedsiębiorstw, które kapitaliści obrócili się w zysk. .

Pomimo sporadycznego sprzeciwu, grupy w Paryżu i Tokio starały się pomagać sprawie nacjonalistycznej. W rzeczywistości kilku członków paryskiej grupy należało do pierwszych członków Guomindang i zostało bliskich przyjaciół Sun Yat-sena. Co najmniej dwukrotnie Sun Yat-sen zwrócił się o „znaczną” pomoc finansową do Zhang Jingjiang (張靜江), który był powiązany z grupą paryską , i otrzymał ją .

Ta współpraca może być zrozumiana przez wagę, jaką anarchiści i nacjonaliści przywiązywali do wspólnej pracy na rzecz rewolucji oraz ze względu na skrajny eklektyzm Sun Yat-sena, który oświadczył: „celem trzech zasad ludu [był” komunizm i anarchizm ”. Może to również wyjaśniać chęć grupy paryskiej kilka lat później, podczas I wojny światowej , do przyjęcia funduszy od rządu nacjonalistycznego na rozwój ich programów.

Anarchizm, ruch masowy

W 1911 r. Anarchizm stał się siłą napędową mobilizacji ludu, a stosunkowo zamożna grupa młodych ludzi studiujących za granicą przekształciła się w prawdziwy ruch rewolucyjny obejmujący cały naród. Istnieją dowody na to, że oddolny ruch robotniczy, który rozwijał się w tym czasie, z zadowoleniem przyjął nowy napływ anarchistycznych ideałów, kiedy ludzie pracujący w Stanach Zjednoczonych zostali zmuszeni do powrotu do Chin w wyniku proklamacji prawa. Chińska ustawa o wykluczeniu z 1882 r. . Czyn ten poważnie ograniczył (ale nie całkowicie stłumił) przepływ chińskich pracowników do i ze Stanów Zjednoczonych .

Wpływ amerykańskich anarchistów

W Stanach Zjednoczonych anarchiści byli praktycznie jedynymi w ruchu robotniczym, którzy otwarcie przeciwstawiali się rasizmowi wobec Azjatów i Meksykanów, a kiedy Emma Goldman przybyła przemawiać w San Francisco w latach 90. XIX wieku, obecnych było kilka tysięcy chińskich robotników. Ponadto do 1908 r. Tysiące chińskich pracowników w Ameryce Północnej - szczególnie ci pracujący w Kalifornii i na północno-zachodnim wybrzeżu - było już członkami Industrial Union i Industrial Workers of the World (IWW). Wobblies (jak nazywano członków IWW) byli pierwszymi amerykańskimi związkowcami, którzy w zorganizowany i rozmyślny sposób przeciwstawili się białej supremacji i aktywnie rekrutowali pracowników z Azji, Czarnych, Latynosów i imigrantów. Obrona chińskich emigrantów, którzy byli systematycznie prześladowani i dyskryminowani, przyniosła im szerokie zaangażowanie wśród chińskich pracowników i szerokie poparcie chińskiej społeczności w Ameryce Północnej.

Wpływ chińskich członków IWW, którzy powrócili do Chin , nie został dostatecznie zbadany, ale znaczący udział anarchistów w chińskim ruchu związkowym i uważne echo, jakie otrzymali, zawdzięczają coś starożytnym relacjom między chińskimi robotnikami a rewolucyjnymi anarchistami.

Rewolucja nacjonalistyczna 1911 roku

Po rewolucji nacjonalistycznej w październiku 1911 r. I zwycięstwie Sojuszu Rewolucyjnego, którego byłymi członkami było kilku prominentnych anarchistów, anarchiści w całych Chinach mieli okazję bardziej zaangażować się w organizację. Z drugiej strony, nacjonalistyczna władza w żaden sposób nie gwarantowała możliwości swobodnego organizowania się w antyautorytarne kolektywy, a prześladowania ze strony rządu nasiliły się. Kiedy cele obalenia mandżurskiej dynastii Qing zostały osiągnięte, główna ideologiczna opozycja wobec anarchizmu wyszła ze strony samozwańczych socjalistów , w tym Chińskiego Towarzystwa Socjalistycznego (CSS) (późniejszej Chińskiej Partii Socjalistycznej) i ostatniej partii lewicowej. ruchu nacjonalistycznego, który po Sun Yat-senie nazwał siebie socjalistą. Kanghu Jiang , który założył Chińskie Towarzystwo Socjalistyczne w 1911 r. , Pomógł opracować Xīn Shiji (jedną z publikacji grupy w Paryżu ) i ustanowił zniesienie państwa , tradycyjnej struktury rodziny i kultury konfucjańskiej jako filary swojej partii.

Głównym źródłem konfliktu była chęć CSS do utrzymania relacji biznesowej przy jednoczesnym zapewnieniu jej dużej siatki bezpieczeństwa z ubezpieczeniem społecznym, ponieważ wierzyli, że bez mechanizmu bodźcowego ludzie nic nie wyprodukują, a firma upadnie. Inne źródła sporu dotyczyły tego, że CSS skupiała się na budowaniu chińskiej rewolucji w Chinach (a nie z zagranicy) i wykorzystaniu do tego wybranego rządu, dwóch głównych różnic w stosunku do „klasycznego anarchizmu ”. Jiang nie uważał się za anarchistę, więc jego partia była ogólnie postrzegana jako zewnętrzna wobec ruchu, pomimo podobieństw. W 1912 roku partia Jianga podzieliła się na dwie frakcje: czystych socjalistów , kierowanych przez anarchistycznego mnicha buddyjskiego Tai Xu , oraz resztki partii kierowanej przez Jianga .

Nieco później tego samego roku Shifu , którego można uznać za najważniejszą postać anarchistyczną ruchu w Chinach kontynentalnych , założył grupę w Kantonie (Guangzhou w języku mandaryńskim), o wyraźnie anarchokomunistycznej platformie .

Czyści socjaliści

W czystej socjaliści zweryfikowały swoją platformę obejmować całkowite zniesienie własności i ustanowienie anarcho-komunistycznego systemu gospodarczego . Shifu skrytykował ich za zachowanie nazwy socjalistów , ale ich platforma była wyraźnie anarchistyczna , więc obie grupy postrzegały siebie nawzajem jako towarzyszy. Znaczenie, jakie przywiązywano do walki chłopskiej, o której wspominała już grupa tokijska , stało się w tym okresie głównym tematem dyskusji zarówno dla chińskich anarchistów o czystych socjalistach, jak i dla grupy Kanton . To anarchiści jako pierwsi pokazali kluczową rolę, jaką chłopi powinni odgrywać w każdym poważnym przedsięwzięciu rewolucyjnym w Chinach , a anarchiści jako pierwsi podjęli poważną próbę zorganizowania chłopów.

Grupa Canton

Główną bazą anarchistycznego aktywizmu w Chinach kontynentalnych w tym okresie był Kanton , ale grupy w Paryżu i Tokio nadal miały znaczący wpływ. W czystej socjaliści byli także mocno zaangażowany, ale ponieważ wszyscy byli anarchistami buddyjskich, woleli promować cnotę koncentrując się na rewolucji natychmiast. W tym czasie anarchizm grupy paryskiej przekształcił się w bardzo abstrakcyjną filozofię, która bardziej zajmowała się miejscem jednostki w społeczeństwie niż codzienną rzeczywistością robotników. Nie jest to być może tak zaskakujące, biorąc pod uwagę stosunkowo zamożne pochodzenie większości członków grupy, ale doprowadziło to do wzmożonych napięć między ich bardziej zorientowanymi na walkę klasową towarzyszami w Kantonie a nimi.

Grupa Canton jest zwykle opisywana jako kierowana przez Shifu i ogólnie jest to prawdą do pewnego stopnia, gdy jest rozumiana bardziej jako przywódca, ponieważ nigdy nie otrzymała żadnego formalnego stanowiska ani przymusu nad grupą. Najważniejszym wkładem grupy było zawiązanie sojuszu między intelektualistami i robotnikami oraz ich praca propagandowa, która umożliwiła odróżnienie anarchizmu od wszystkich innych zyskujących na popularności form socjalizmu , a tym samym skrystalizowało to, czym naprawdę był anarchizm .

Podczas gdy grupa paryska wolała artykułować swoje ideały w kategoriach wolności negatywnej , tj. Uwolnienia się od przymusu, tradycji itp., Członkowie grupy Canton korzystali z pozytywnych twierdzeń o prawach człowieka. Pracownicy, kobiety, chłopi i inne uciskane grupy prezentowały ich wizja społeczeństwa anarchistycznego. Można zauważyć zauważalny brak jakiejkolwiek wzmianki o mniejszościach etnicznych, ponieważ podstawą ich platformy była eliminacja tożsamości rasowej, etnicznej i narodowej na rzecz tożsamości międzynarodowej, która dawałaby lojalność ludzkości jako całości, a nie grupa rasowa lub etniczna, miejsce pierwotne.

Należy zauważyć, że stanowisko to zostało sformułowane w odpowiedzi na pierwotne miejsce, jakie ruch anty-mandżurski nadał etniczności. Ten ostatni usiłował usprawiedliwić nielegalność dynastii Qing faktem, że jej członkowie byli częścią mniejszości, która nie była w zgodzie z większością Han w kraju, stanowisko, które anarchiści z czterech głównych grup potępili jako rasistowskie i nieodpowiednie dla ruch, który twierdził, że działa na rzecz wyzwolenia. Dlatego opinia anarchistów była taka, że ​​organizacja oparta na pochodzeniu etnicznym promowała rasizm i nie miała miejsca w rewolucji, która dążyła do wyzwolenia całej ludzkości.

Chociaż zgodna ze stanowiskiem ówczesnego światowego ruchu anarchistycznego, opinia ta wywołuje wiele reakcji ze strony współczesnych anarchistów, z których wielu dostrzega rewolucyjny potencjał walk uciskanych grup etnicznych i rasowych. O rewolucyjnym projekcie w Chinach , Ward Churchill (w) Ward Churchill  (w) przytacza deklaracje poparcia ruch komunistyczny do samostanowienia etniczne z chińskich mniejszości etnicznych, oświadczenia, które uważał za niezbędne, aby wygrać przestrzeganie tych grup do ich ruchu. Okazało się to decydujące podczas wojny domowej, która wybuchła między Komunistyczną Partią Chin a Guomindang . Dosyć ironiczne jest to, że ruch anarchistyczny, oparty na zasadach lokalnego samostanowienia politycznego i gospodarczego - odpowiadający autonomistycznym aspiracjom tych grup etnicznych - nie był w stanie wyartykułować tych mniejszości społecznych tak, aby ich pragnienie samostanowienia mógł być usatysfakcjonowany w ramach anarchistycznego społeczeństwa.

W praktyce ruch w tym czasie zajmował się propagandą i organizacją. Anarchiści w Canton założył gazetę, Minsheng (民声) (po francusku: La Voix du Peuple) i zaczął organizować robotników, natomiast w Tajwanie , Jing Meiju - kto był anarchistą, ponieważ był członkiem grupy Tokio - założył jawnie anarcho - feministyczną fabrykę / szkołę, aby pomóc kobietom zarabiać na życie i zdobyć wykształcenie.

Wpływ grupy paryskiej

Podobieństwo do niektórych osiągnięć grupy paryskiej jest oczywiste. W kwietniu 1912 roku członkowie grupy założyli Liùfă jiǎnxué huì (留 法 俭 学会) (po francusku: Société pour un Travail Actif et une Étude Rationnelle , w języku angielskim: Association for Diligent Work and Frugal Study), którego celem była pomoc Chińscy studenci we Francji . W styczniu 1912 roku członkowie paryskiej grupy, którzy wrócili do Chin (zwłaszcza Li Shizeng ), założyli już Jìndé huì (进德 会) (Stowarzyszenie na rzecz Promowania Cnoty), którego komitet wykonawczy składał się z wybitnych anarchistów, takich jak Li Shezeng i Wang Jiangwei .

Społeczeństwo to, zgodnie z tendencjami grupy paryskiej , skupiało się zarówno na moralnym i cnotliwym postępowaniu jednostki, jak i na rewolucyjnej praktyce (praktyce) . Zasady obowiązujące członków społeczeństwa określały różne poziomy zaangażowania i zniechęcały ich do jedzenia mięsa lub chodzenia do prostytutek; i konkretnie zabronił im używania riksz , zabierania konkubin lub sprawowania funkcji publicznych.

Chociaż kusi, by uznać takie zasady za zbyteczne, oczywiście musimy traktować je poważnie, ponieważ w tamtym czasie większość organizacji anarchistycznych w Chinach stosowała podobne zasady dla swoich członków. Celem było stworzenie zarodka rewolucjonistów, których można by wziąć za przykłady i pomóc w stworzeniu modelu rewolucyjnej kultury. Można wyciągnąć wyraźną analogię z tradycyjnym obowiązkiem osób zaangażowanych w życie publiczne, by dawać przykład i krzewić cnotę.

Francuska potrzeba pracowników

Kilka lat później, podczas pierwszej wojny światowej, grupa paryska wykorzystała potrzebę pozyskania siły roboczej przez kolejne rządy francuskie, aby uzyskać fundusze od rządów francuskiego i chińskiego w celu rozszerzenia ruchu pracowniczego na chińskich robotników. Studenci wciąż przychodzili, ale część ich programu edukacyjnego obejmowała teraz edukację wspierającą francuski wysiłek wojenny. W ten sposób grupa pomagała potędze kapitalistycznej i imperialistycznej w jej samoobronie przeciwko innej potędze kapitalistycznej i imperialistycznej .

Chociaż niewielka liczba znanych anarchistów, takich jak Kropotkin , popierała Francję podczas I wojny światowej - ponieważ uważali Francję za bardziej postępową niż Niemcy i obawiali się, że niemieckie zwycięstwo podważy ich rewolucyjną działalność we Francji - byli oni w mniejszości światowy ruch anarchistyczny.

Członkowie grupy paryskiej byli bardziej niż pragmatyczni, a ponieważ chińscy robotnicy przyjeżdżali w ten czy inny sposób, wykorzystali tę sytuację i wykorzystali ją jako okazję do realizacji swojego długoterminowego celu, jakim jest edukacja. zaspokajali krótkoterminowe potrzeby swoich wrogów. Fakt, że udało im się uzyskać pomoc finansową od rządu na program edukacyjny mający na celu szkolenie młodych mężczyzn i robotników na skutecznych rewolucjonistów, jest argumentem przemawiającym za ich taktyką.

Rozpowszechnianie idei anarchistycznych

Praktyczne implikacje takiej dyfuzji anarchistycznych idei i ramy, w jakich miało to miejsce, są dwoma dobrymi wskaźnikami silnej fuzji pragmatyzmu i idealizmu, która charakteryzowała działalność grupy paryskiej . Tak czy inaczej, zwiększony kontakt z pracownikami z krwi i kości miał ogromny wpływ na jego propagandę i teorię, ponieważ kwestie pracownicze stały się znacznie większą częścią jego platformy.

Anarchizm, ruch ludowy

Do 1914 roku anarchizm stał się prawdziwym ruchem ludowym w Chinach, ponieważ wielu ludzi, chłopów i robotników, ale także intelektualistów i studentów, było rozczarowanych nacjonalistycznym rządem i jego niezdolnością do urzeczywistnienia obiecanego pokoju i dobrobytu.

Głównym problemem, który rozwinął się z czasem, było skrajne rozprzestrzenienie się anarchistycznych idei do tego stopnia, że ​​stało się trudne określenie, kto był, a kto nie był anarchistą. Aby zaradzić tej sytuacji, Liu Shifu opublikował w Xīn Shìjì serię artykułów atakujących Jiang Kanghu , Sun Yat-sena i czystych socjalistów .

Kolejne debaty po raz pierwszy posłużyły do ​​prawdziwego skrystalizowania znaczenia szeroko rozumianego słowa anarchizm . Artykuły te miały ogólnie przyjazny ton. Celem było wyraźne rozróżnienie różnych szkół myślenia obecnych w tamtym czasie. Listy do Sun Yat-sena i nacjonalistów miały ujawniać dwuznaczności w używaniu przez nich słowa socjalizm do opisania ich polityki, która najwyraźniej nie była socjalistyczna według żadnej współczesnej definicji. Ataki na Jiang Kanghu i CSS miały na celu pokazanie, że ich wizja rewolucji i socjalizmu była zbyt wąska, ponieważ skupiała się na jednym kraju; i sprzeciwiają się utrzymywaniu stosunków handlowych w ramach swojej platformy. Ataki na czystych socjalistów były zdecydowanie najbardziej urocze, ponieważ główna krytyka dotyczyła tego, że gdyby byli anarchistami, powinni byli nazywać się anarchistami, a nie socjalistami. Xīn Shìjì zachęcał i publikował odpowiedzi wszystkich stron, a celem wydawało się być stworzenie otwartej i pełnej szacunku debaty wśród przyjaciół.

W ciągu następnych pięciu lat ruch rozwijał się powoli, ale systematycznie, w miarę jak każda z odmiennych grup kontynuowała propagandę, edukację i planowanie projektów. W 1915 r. Anarchistyczne debaty na temat rewolucji społecznej, które dziesięć lat wcześniej rozpoczęły się wraz z grupą paryską , znalazły większe uznanie w Ruchu Nowego Kultury, który został założony przez niewielką grupę intelektualistów w Pekinie. Ruch ten rozprzestrzenił się na resztę kraju w ciągu następnych czterech lat, aż połączył się w Ruch 4 Maja .

Ruch Nowego Kultury nie był ruchem anarchistycznym, ale jego gloryfikacja nauki i skrajne lekceważenie konfucjanizmu i kultury głównego nurtu były tylko przedłużeniem krytyki grupy paryskiej . Rozprzestrzenianie się myślenia anarchistycznego w tym okresie może być postrzegane jako dowód wpływu anarchistów na ruch. Uczestnicy ruchu postrzegali to jako uzasadnioną próbę stworzenia chińskiego renesansu i starali się stworzyć nową kulturę, którą wyznawali, i żyć zgodnie z nią.

Spadek wpływów i wzrost maoizmu

Gdy bolszewicy umocnili swoją władzę w Rosji , natychmiast pomyśleli o rozszerzeniu swojej strefy wpływów. Ich interpretacja przepowiedni Marksa - że rewolucja będzie globalna - była taka, że ​​jako awangardy powinni wykorzystać środki, którymi dysponują, aby zainicjować i podtrzymać rewolucje w stylu bolszewickim na całym świecie. Zgodnie z doktryną Lenina dotyczącą imperializmu , skupili się oni na krajach nierozwiniętych, ponieważ wierzyli, że kiedy narody te obalą imperializm , zachodni kapitalizm - pozbawiony wsparcia materialnego i wsparcia - surowców - upadnie. Szczególnie celowali w kraje, które już miały ruchy rewolucyjne, a Chiny wyraźnie miały wszystkie te cechy.

W 1919 roku anarchiści odegrali znaczącą rolę w Ruchu 4 Maja, który wstrząsnął krajem. Mniej więcej w tym czasie pierwsi bolszewicy zaczęli się organizować w Chinach i kontaktowali się z grupami anarchistycznymi w celu uzyskania wsparcia i pomocy. Anarchiści, którzy wzięli bolszewików za sojuszników i nie wiedzieli, w jaki sposób podporządkowali sobie rady swojemu organowi politycznemu, pomogli im założyć komunistyczne grupy badawcze - większość z nich była wtedy w większości anarchistami - i wprowadzili bolszewików do chińskich robotników. ruchy studenckie.

Utworzenie partii komunistycznej

W 1921 roku , wraz z powstaniem Komunistycznej Partii Chin (KPCh), ruch anarchistyczny niemal natychmiast zaczął tracić na znaczeniu. Podano kilka powodów. Po pierwsze, anarchiści stracili zdolność koordynowania działań w różnych regionach. Po drugie, uświadomiono sobie, że bolszewicy byli marksistami, a nie anarchistami , co spowodowało natychmiastową utratę prestiżu anarchistów, którzy dotychczas twierdzili, że rewolucja rosyjska zakończyła się sukcesem . Po trzecie i być może najważniejsza kwestia, ewolucyjny charakter wielu sekcji ruchu, to znaczy nie spodziewali się, że ich cele zostaną zrealizowane w najbliższej przyszłości. co było mniej atrakcyjne dla pracowników, którzy chcieli natychmiastowej zmiany. Bolszewizm i platforma z CPC były tak atrakcyjne dla pracowników, ponieważ oferowane obietnicę zmiany w najbliższym czasie lub w chwili obecnej.

Kiedy KPCh weszła na Pierwszy Zjednoczony Front ( 1924 - 1927 ) z Guomindangiem przeciwko watażkom w 1924 roku , uzyskała jeszcze większy dostęp do ruchu robotniczego i ogólnie do ruchów masowych. W ciągu zaledwie dwóch lat KPCh wzrosła z kilkuset aktywistów do ponad 50 000 dzięki ich wsparciu i asymilacji różnych ruchów masowych.

Ataki na anarchizm

Wraz ze wzrostem liczby bojowników KPCh nie odczuwała już potrzeby ukrywania swojej pogardy dla ruchu anarchistycznego i rozpoczęła w swoich publikacjach serię ataków skierowanych przeciwko anarchizmowi i anarchistom. Celem tych ataków było zdyskredytowanie ich głównej opozycji i ograniczenie ideologii ich nowej bazy ludowej. Jest to szczególnie ważne, ponieważ kierownictwo KPCh przez następne pięćdziesiąt lat będzie pochodzić od ludzi, którzy pierwotnie byli anarchistami. Fakt, że tak wielu radykałów opuściło ruch anarchistyczny, aby przyłączyć się do KPCh, ilustruje ograniczenia chińskiego ruchu anarchistycznego w tym okresie.

W miarę wzrostu wpływów KPCh jej ataki na anarchizm stawały się coraz bardziej szczere i coraz mniej przyjazne. Chociaż pierwsze debaty między anarchistą Ou Shengbaiem a komunistą Chen Duxiu , jego byłym nauczycielem, były przyjacielskie, później okazały się szczerze wrogie. W miarę jak ruch anarchistyczny tracił znaczenie, jego towarzysze stawali się coraz bardziej zdesperowani.

Mniejszość anarchistów, głównie członków grupy paryskiej , była zaangażowana w Guomindang prawie od jego powstania; ale większość, zgodnie z jego zasadami, sprzeciwiającymi się jakiemukolwiek angażowaniu się w wykonywanie władzy przymusu, odmówiła udziału w tym sojuszu. Program Liùfă jiǎnxué huì był jednym z rezultatów tej współpracy między anarchistami i nacjonalistami. Kiedy Guomindang oczyścił KPCh z jej członków w 1927 r. , Niewielka mniejszość anarchistyczna, która była jej częścią, wezwała innych anarchistów do przyłączenia się do ruchu nacjonalistycznego i wykorzystania go jako narzędzia do pokonania komunistów i stworzenia anarchistycznego społeczeństwa. To wywołało natychmiastowy sprzeciw ze strony wciąż aktywnych grup anarchistycznych. Nawet jeśli był tam pewien oportunizm, dołączenie do ruchu nacjonalistycznego wydawało się jedynym sposobem, aby przywrócić mu użyteczność w oczach niektórych i nadać mu nowy impet.

Efektem tej współpracy było utworzenie w 1927 roku pierwszego Chińskiego Uniwersytetu Pracy (Uniwersytetu Pracy), który miał być lokalną wersją programu edukacyjnego grupy paryskiej i stworzyć nowe pokolenie pracowników wiedzy. Celem było wypełnienie luki między „tymi, którzy pracują rękami” i „tymi, którzy pracują z mózgiem”. Uniwersytet działał zaledwie kilka lat, zanim nacjonalistyczny rząd zdecydował, że projekt był zbyt wywrotowy w stosunku do budżetu i wstrzymał finansowanie.

Anarchiści mogli wykorzystywać fundusze publiczne do promowania anarchizmu, tak jak to robili we Francji, ale kiedy zaczęli robić to samo w Chinach , ich sojusznicy byli znacznie mniej entuzjastyczni. Kiedy Guomindang wdrożył drugą falę represji wobec istniejących ruchów masowych, anarchiści wyparli z partii i zostali zmuszeni do ukrycia się, podczas gdy wrogość między Guomindangiem a KPCh - z których oba były wrogie antyautorytaryzmom - nasiliła się.

Dzisiejsi anarchiści w Chinach

Organizacje otwarcie anarchistyczne przestały być elementem współczesnej chińskiej polityki z powodu surowych represji wobec antyautorytarnych maoistów od czasu rewolucji kulturalnej. Jednak jako podziemny ruch oporu anarchizm pozostaje wpływowy. Socialo - wolnościowy i anarcho-komunistyczne prądy były szczególnie silne w kierunku przeciwnym do ruchu dyktatorski i ruchu podziemnych chińskich robotników. Jedną z tych najbardziej znanych grup w świecie zachodnim jest Autonomous Beijing Group , jedna z wielu grup odpowiedzialnych za protesty na placu Tian'anmen w 1989 roku . Niedawno Associated Press doniosła o pojawieniu się odrębnego robotniczego ruchu anarchistycznego we wschodnim pasie przemysłowym Chin i rosnącej liczbie zabójstw urzędników KPCh i szefów fabryk dokonywanych przez niezadowolonych pracowników. Niestety, ze względu na skrajną cenzurę rządu, dokładne skatalogowanie motywacji i przynależności takich ruchów jest prawie niemożliwe.

Zobacz też

Bibliografia

  1. [1]
  2. Anarchism: A Documentary History of Libertarian Ideas , czytaj online .

Wspomniane prace

Powiązane artykuły