Kościół św. Sebalda w Norymberdze

Kościół św Sebalda w Norymberga, Niemcy St. Sebald Kirche lub Sebalduskirche jest kościół średniowieczu późno, nazwane pustelnika o imieniu Sebald , który mieszkał w okolicy Norymbergi do VIII th wieku. Wraz z kościołem Notre-Dame i kościołem św. Wawrzyńca jest jedną z godnych uwagi budowli konfesyjnych miasta. Znajduje się na ścieżce prowadzącej z rynku do zamku warownego, w pobliżu ratusza. Meble do wnętrz wyróżniają się dużym bogactwem. Od czasu reformy kościół Saint-Sébald jest, wraz z kościołem Saint-Laurent, jednym z dwóch dużych kościołów protestanckich w mieście. Oba są własnością Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego w Bawarii .

Historyczny

Kościół św. Sebalda jest starszym z dwóch dużych kościołów parafialnych w Norymberdze, drugi to kościół św. Wawrzyńca, po drugiej stronie Pegnitz, która przecina miasto. Saint-Sébald to także najstarszy kościół ewangelicko-luterański w mieście, zreformowany w 1525 roku. Bliskość starego ratusza sprawiła, że stał się on kościołem gminy miejskiej, a tym samym jej rodzin patrycjuszowskich. Ponadto w kościele ma swój grób patron miasta, św. Sebald. Wszystko to sprawia, że korzystał z wielu darów, które znajdują odzwierciedlenie w bogactwie jego dekoracji.

W miejscu obecnego kościoła był pw wiedzieć Petera , prawdopodobnie XII th century, a które udało się zidentyfikować kryptę z dwóch naw. Budowę obecnego kościoła rozpoczęto w 1225 r. Konsekrowano go w 1255 r. na kościół parafialny, a ukończono w pierwszej formie w 1273 r. Była to wówczas bazylika romańska z podwójnym chórem . Nawiązuje ona do modelu katedry Saint-Pierre-et-Saint-Georges w Bambergu, która podobnie jak ona ma dwa chóry, dwie fasady z wieżami z wieloboczną absydą. Tym samym, pomimo gotyckiego wystroju wnętrza, w kościele widoczne są elementy stylu romańskiego. Szybko kościół się zmienia. Prace rozpoczęto w 1309 roku od usunięcia naw bocznych i poszerzenia skrzydeł; mury podwyższa się, następnie prezbiterium wznosi się w stylu późnogotyckim, w latach 1358-1379. W okresie działalności Petera Parlera w latach 1361-1372 chór wschodni, nad grobem św. Sebalda, zostaje przekształcony w bardzo wysoki chór z okrągłym obejściem, w którym szanuje się konstrukcję sali kościelnej w tym sensie, że wszystkie sklepienia mają prawie taką samą wysokość, zgodnie z ówczesną architekturą. Ten sam wzór znajduje się w kościele Najświętszej Marii Panny w Norymberdze czy kaplicy Wacława katedry św. Wita w Pradze . W tym czasie kościół zmienił patrona ze św. Piotra na św. Sebalda.

Obie wieże zostały dodane do XV -go wieku. W połowie XVII -go wieku barokowe galerie są dodawane, a wnętrze został przebudowany w stylu baroku .

Budynek kościoła został poważnie uszkodzony podczas bombardowań Norymbergi w czasie II wojny światowej . Kościół odbudowano pod koniec wojny, a niektóre elementy wyposażenia, takie jak nagrobek św. Sebalida i dzieła Wita Stwosza , a także osłonięte witraże, zostały ponownie zainstalowane. Nowe dzwony konsekrowano w 1952 roku. Poświęcenie odrestaurowanego kościoła odbyło się w 1957 roku w obecności Theodora Heussa , ówczesnego prezydenta Niemiec .

Modelowanie ewolucji kościoła od formy romańskiej do formy gotyckiej
Kościół romański.
Pierwszy kościół gotycki.
Późnogotycki kościół z dobudowanym chórem wschodnim.
Kościół w 2010 roku.

Architektura

Kościół św. Sébalda jest przedstawiany jako duża budowla kompozytowa, która zachowuje romańskie cechy chóru zachodniego z dwiema smukłymi wieżami, z typowymi cechami masywu zachodniego ; i późnogotyckie formy we wspaniałym chórze wschodnim, wspartym na potężnych filarach, z dużymi ostrołukowymi oknami ozdobionymi witrażami. Ponieważ ma dwa chóry, wejścia prowadzą głównie przez boczne elewacje. Chór zachodni flankują dwie małe bramy, od północy brama Heibera , nazwana na cześć norymberskiego rzeźbiarza Heinza Heibera (1928–2003), który w latach 1988–1991 stworzył na rzymskim akre tympanon i współczesną bramę, a do na południu Saint Helena Brama , którego tympanonie stworzony w 1506 roku przez Adama Krafta dotyczy odkrycie Prawdziwego Krzyża przez Hélène , matki cesarza Konstantyna w okolicznościach opisanych w Złotej legendzie .

Na południowej fasadzie otwierają się dwa portale, pośrodku Dreikönigspforte , portal Trzech Króli , z ich posągami i Dziewicy , z 1350 roku oraz na zachodzie Weltgerichtspforte , portal Sądu Ostatecznego , którego tympanon pochodzi z 1309. Tympanon przedstawia scenę Sądu Ostatecznego, gdzie po lewej stronie możemy wyróżnić szczęśliwych wybrańców, a po prawej paszczę smoka podziemi połykającego potępionych, prowadzonego przez diabła. Po szpiczastym kapeluszu rozpoznaje się najpierw Żyda ubranego zgodnie z ówczesną modą. Po obu stronach stoją książęta, szlachcianki i prałaci.

Na elewacji północnej znajdują się dwa inne piękne portale:

Marienpforte , portal z Maryją , z około 1320 roku, którego tympanon zawiera sceny z życia Maryi. Górna część przedstawia Koronację Matki Boskiej . W dolnej części po lewej stronie znajduje się Śmierć Maryi . Maryja leży na łożu śmierci w otoczeniu apostołów. Dalej trumna z Maryją. Wielu niewidomych reprezentuje nienawróconych Żydów, w tym arcykapłana, który według Złotej Legendy chciał przywłaszczyć sobie trumnę.

Brautpforte portal z narzeczonych, ze dwa razy pięć posągów mądrych i głupich pannach , wykonane w 1320-1330. Kamienne koronki przed portalem zostały dodane około 1360 roku podczas budowy chóru wschodniego i kryją w sobie błogosławieństwo Chrystusa nad drzwiami wejściowymi. Portal obramowują dwie inne figury: po lewej stronie Matki Boskiej z Dzieciątkiem, a później po prawej Święty Sebald jako pielgrzym niosący swój kościół. Portal poślubionej to nazwa portalu, zwykle pokryte, po północnej stronie kościoła, gdzie przed wprowadzeniem obecnego rytuał małżeństwa samego kościoła przez Sobór Trydencki , ceremonii ślubu. Narzeczone pary, które biorą ślub przed tymi drzwiami, wchodzą razem do kościoła, aby uczestniczyć w nabożeństwie. Portal St. Sebald, bogato zdobione i znajduje się na elewacji północnej, datowany XIV th century.

Na zewnątrz znajduje się również kilka ważnych dzieł, takich jak epitafium stworzone przez Adama Krafta w 1492 r., nazwane Epitafium Schreyer-Landauer , na cześć sponsorów Sebalda Schreyera i Matthäusa Landauera, dwóch przedstawicieli rodów Schreyer i Landauer. Trzy płaskorzeźby z piaskowca przedstawiają po lewej stronie Chrystusa niosącego krzyż, pośrodku tłumu gapiów, pośrodku grobowiec, z trzema kobietami, apostołem Janem, Nikodemem i Józefem z Arymatei, a po prawej Zmartwychwstanie Chrystusa . Po prawej stronie znajdują się dwie postacie niosące narzędzia tortur, które w chrześcijańskiej tradycji średniowiecza przedstawiały oręż, którym Chrystus pokonał śmierć. Te dwie postacie są czasem utożsamiane z Sebaldem Schreyerem i Adamem Kraftem, bez żadnego konkretnego dowodu.

Monumentalny pomnik Schlüsselfelder oferowane przez rodzinę, oryginalny pochodzący z XV -go wieku jest Germanisches Nationalmuseum . Nazwa „Schlüsselfelder” widnieje pod cokołem z herbem składającym się z trzech kluczy („klucz” po niemiecku „Schlüssel”), noszonych przez dwóch cherubinów. Posąg znajduje się na rogu fasady zachodniej i ściany południowej.

Meble i rzeźby

Kościół Saint-Sébald zawiera ważne meble, składające się głównie z darów rodów patrycjuszy norymberskich.

Grób św Sebalda

Najokazalszym dziełem okresu poprzedzającego reformę jest niewątpliwie pomnik nagrobny patrona miasta św. Sebalda . Aż do XIV -tego wieku relikwie św Sebald był utrzymany w srebrnej relikwiarza. Pod koniec XIV XX wieku zdecydowano się zbudować kabinę do domu sanktuarium. Zewnętrzna konstrukcja grobowca została odlana z brązu przez Piotra Vischera Starszego w latach 1508–1519 we współpracy z jego synami Piotrem Młodszym i Hermannem. Pomnik zdobi wiele postaci, m.in. sceny z vita św. Sebalda, traszki i satyry, przedstawienie Pegaza oraz kobieta patrząca na siebie w lustrze, symbol próżności. Figury te oparte są na rysunkach Jacopo de 'Barbari , który przez trzy lata był w Norymberdze nadwornym malarzem cesarza Maksymiliana I st . Symbol próżności wkracza do niemieckiej ikonografii. Grób św. Sebalda jest uważany za jeden z najwcześniejszych przykładów akceptacji włoskich form renesansowych na północ od Alp.

Epitafia i tablice

W kościele znajduje się wiele innych epitafiów rodów patrycjuszowskich z Norymbergi, m.in. rodziny Tucherów na północnej ścianie chóru wschodniego.

Błogosławieństwo Chrystusa . Niezwykły obraz przy tablicy pamiątkowej rodziny Kreß, jeszcze w chórze wschodnim. Obraz jest bardzo blisko kopia od Albrechta Dürera Salvator Mundi obecnie w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, a także wykazuje podobieństwa do błogosławieństwa Chrystusa przez Jacopo de „Barbari .
Chrystus dźwigający krzyż , na drugim filarze z prawej strony nawy głównej, dzieło Adama Krafta z 1506 roku .
Krucyfiks . Umieszczona w sklepieniu przed ołtarzem głównym rzeźba, zwana także krucyfiksem boleści , została wykonana w latach 1507-1520 przez Wita Stwosza .
Epitafium Tuchera . W ambulatorium utworzył je w 1513 r. dla Lorenza Tuchera, zmarłego w 1503 r., Hans von Kulmbach , którego prawdziwe nazwisko brzmi Hans Süss. Malarz mógł uczyć się swojego fachu m.in. od weneckiego malarza Jacopo de 'Barbari podczas jego pobytu w Norymberdze. Centralny panel przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem Jezus w otoczeniu św. Katarzyny Aleksandryjskiej i św. Barbary w rozległym krajobrazie. Z przodu znajduje się pięć aniołów muzyków. Stylistyka jest podobna do malarstwa weneckiego, a anioły przypominają te z Matki Boskiej Różańcowej Dürera namalowane w 1506 roku podczas jej pobytu w Wenecji.
Płaskorzeźba Męki Pańskiej w ambulatorium dzieło Wita Stwosza z 1499 r.
Posąg Apostoła Andrzeja , w obejściu, wykonany przez rzeźbiarza Wita Stwosza około 1507 roku, w pomniku ofiarowanym przez rodzinę Volckamerów. Samo epitafium Volckamera , składające się z trzech płaskorzeźb autorstwa Wita Stwosza, pochodzi z około 1499 roku. Pierwszy panel to Ostatnia Wieczerza , środkowy panel Ogród Getsemani , ostatni aresztowanie Chrystusa. Widzimy tam w żywy sposób reprezentowany pocałunek Judasza i Chrystusa, których głowa w kształcie aureoli jest zwieńczona liną żołnierza zmierzającego, aby go powstrzymać, podczas gdy inny chwyta go za włosy.
Cyborium polichromowane , w przedsionku, na lewo od ołtarza św. Piotra. Piękny przykład gotyckiej dekoracji snycerskiej wykonanej w latach 1375-1379. Posągi przedstawiają Piotra (z kluczem) i Sébalda (jako pielgrzyma niosącego swój kościół). Poniżej złożenie do grobu Jezusa przypomina nam, że hostie są inkarnacją ciała Chrystusa. W czasie wojny cyborium zostało zamurowane i pozostało nienaruszone.
Ołtarz Świętego Piotra ( Petersaltar ). Ten ołtarz pochodzi z 1477 r.; jest umieszczony na stole ołtarza głównego. Rzeźby pochodzą z warsztatu "mistrza Ołtarza Zwickau", boczne panele pochodzą z otoczenia pracowni Michaela Wolgemuta . Piotra można rozpoznać po kluczach trzymanych przez dwóch aniołów u jego boku. Dwaj aniołowie nad Piotrem stracili ręce, które trzymały tiarę. Zostało to usunięte w 1525 roku, kiedy Norymberga stała się luterańską. Wiemy, że ołtarz był prezentem od niejakiego Nikolausa Toplera.

Inne prace to Strahlenkranzmadonna , Madonna z Dzieciątkiem w mandorli tworzącej koronę ze złotych promieni, z drewna gruszy, datowana na 1438 rok, której autor jest nieznany

Witraż

W sali chóru zachował się zespół witraży, ufundowany przez radnych miejskich. Centralna Witraże pochodzą z XVI -tego wieku zostały wykonane przez malarza szklarz Veit Hirschvogel (de) po karykatur Albrechta Dürera i Hansa von Kulmbach . Pozostałe pochodzą z 1379 roku.

Kaiserfenster . Znajduje się tuż za ołtarzem głównym św. Piotra. Tworzone od końca XIV th wieku i początku XVII -tego wieku, Imperial witraże i inne okna są jednym z najważniejszych cykli obrazy szkła w Niemczech. Zwischen dem späten 14. und dem frühen 17. Jahrhundert entstand im Ostchor eine der bedeutendsten Glasmalereizyklen in Deutschland. Każda z trzech instytucji rządzących Norymbergi miała specjalne miejsce: w centrum okno cesarskie, na północy okno biskupa Bamberskiego, na południu okno margrabiego rodu Hohenzollernów .
Grundherrfenster . Witraż podarowany przez Michaela Grundherra w latach 1379-1388. Fasada północna. W otoczeniu różnych apostołów widzimy sceny z legendy Marii: odmowa złożenia ofiary Joachima , ojca Marii, zapowiedź przyszłych narodzin Maryi Joachimowi i Annie , matce Marii, oraz spotkanie Anny i Joachim w Porte Dorée, wreszcie narodziny Maryi i ofiarowanie Maryi w świątyni.
Imhoffenster . Znacznie później, z początku XVII -tego wieku, okno od strony przeciwnej, oferowane przez rodzinę Imhoffa i zastępuje poprzednie okno. Styl renesansowy, posiada herby, różne ozdoby oraz dwie postacie kobiece przedstawiające miłość (caritas) i wiarę (fides) . Witraż jest produkowany przez warsztat Jakoba Sprüngliego w Zurychu.

Organ

Narząd Norymberga ma długą historię, sięga XV -go wieku. Niektóre pozostałości murów w triforium południowej ściany nawy głównej są prawdopodobnymi oznakami istnienia organów z okresu romańskiego kościoła. Istnieją dowody na budowę dużych organów w latach 1440-1443 przez mogunckiego organmistrza Heinricha Traxdorfa , który zbudował również dwa małe organy dla kościoła NMP. Friedrich Krebs zbudował w 1471 r. małe organy, aw 1481 r. odrestaurował duże organy w Traxdorfie. Organy w Traxdorfie, które umieszczono na południowej ścianie chóru wschodniego, uległy całkowitemu zniszczeniu podczas wojny. Była to wówczas najstarsza na świecie skrzynka organowa . Dwie figurki i Rohraffe to jedyne pozostałości wkomponowane w nowoczesny kredens.

Organy, zniszczone w czasie wojny przez organmistrza Johannesa Strebela (de) z 1906 r., miały dwie klawiatury i pedał. W 1947 r. zainstalowano prowizoryczne organy, które po przebudowie ściany południowej rozbudowano. Obecne organy zainstalował w tym samym miejscu w latach 1975-1976 faktor Willi Peter (de) z Kolonii. Organ główny ma 71 rejestrów, ma trzy klawisze i pedał. Kolejny organ, mobilny, ma 12 rejestrów, klawiaturę i pedalboard. Oba organy wyposażone są w nowoczesne sterowanie elektroniczne.

Ważna była pozycja organisty Saint-Sébalda, którą zajmowali znani niekiedy kompozytorzy. Zwykle organista pełnił tę funkcję aż do śmierci. Wśród organistów byli

1446-1450: Conrad Paumann , wyjeżdża do Monachium
1567-1571: Hans Haiden
1596-1616: Hans Christoph Haiden (zwolniony za poważne wykroczenie)
1616-1618: Kaspar Hassler
1618-1634: Johann Staden
1634-1658: Valentin Dretzel
1658-1686: Paul Hainlein
1686-1695: Georg Caspar Wecker
1695-1706: Johann Pachelbel
1706-1719: JS Richter
1719-1764: Wilhelm Hieronymus Pachelbel (syn Johanna)
1764-1775: Korneliusz Heinrich Dretzel
1969-1991: Werner Jacob

Dzwony

Cztery dzwony rozmieszczone są na dwóch wieżach; wielki dzwon jest sam w południowej wieży. Dźwięki są dostrojone do dźwięków dzwonów kościoła Saint-Laurent. Dzwony 1, 2 i 4 zastępują odpowiadające im dzwony zniszczone w 1945 roku, o czym świadczą ich inskrypcje. Dzwon numer 3 w napisie przypomina o odbudowie kościoła. Cztery dzwony pochodzą z odlewni Bachert (de) w Karlsruhe .

Prezbiterium

Plebania przy kościele została zbudowana w przeważającej części w latach 1361-1379. Mieszkało tu duchowieństwo św. Sebalda, kaznodzieje, diakoni, administratorzy i pracownicy. Zaplanowano trwanie, zapewniane przez cotygodniową rotację w sali zwanej "Wöchnerstube" ("sala tygodnia"), aby udzielać umierającym ostatniego namaszczenia. Kapitularz pełnił funkcję refektarza i sali posiedzeń. Zwróconą na wschód absydą kaplicy prezbiterium jest słynny „Chörlein” („mały chór”). Na miejscu zainstalowana jest kopia z lat 1898-1902; gotycki oryginał jest przechowywany w Germanisches Nationalmuseum .

Stare fotografie

Kościół widziany od południowego wschodu (lata 1860-1890).
Fasada zachodnia kościoła (lata 1860-1890).
Grób Sebalda (w latach 1860-1890).
Portal panien młodych (lata 90. XIX wieku).
Chörlein z plebanii (ok. 1900).

Uwagi i referencje

Oficjalna strona parafii Saint-Sébald.
Crescenzio 2011
Nazwa, która pochodziła od Rohr (fajka lub trzcina) i Affe (małpa) i oznaczała „małpkę fajkową” w odniesieniu do okonia organowego.
Orgeln von St. Sebald zawiera szczegółowy opis organów w kościele św. Sebalda.

Zobacz również

Bibliografia

Ogólne odniesienia General

Georg Stolz , „Sebalduskirche” , w Michael Diefenbacher i Rudolf Endres (redaktorzy), Stadtlexikon Nürnberg , Norymberga, W. Tümmels Verlag,2000, 2 II wyd. ( ISBN 3-921590-69-8 , czytaj online ).
Helmut Baier (redaktor), 600 Jahre Ostchor St. Sebald - Norymberga. 1379-1979 , Neustadt ad Aisch, Schmidt,1979( ISBN 3-87707-021-3 ).
Herbert Bauer i Herbert Liedel , Freche Putten, verführerische Frauen, wilde Männer. Entdeckungen am Sebaldusgrab , Norymberga, context medien und verlag,2010( ISBN 978-3-939645-28-3 ).
Daniela Crescenzio , Italienische Spaziergänge w Norymberdze , tom. I: Nürnberg, Venedig des Nordens, Unterhaching, Verlag IT-INERARIO,2011( ISBN 978-3-9813046-3-3 ).
Birgit Friedel i Georg Ulrich Großmann , „St. Sebald. Baubeobachtungen zu den Türmen, dem Westchor und der Krypta ” , w Birgit Friedel i Claudii Frieser (redaktorzy), Norymberga, Archäologie und Kulturgeschichte. 950 Jahre Nürnberg , Büchenbach, Verlag Dr Faustus,1999( ISBN 3-933474-03-5 ) , s. 136–147.
Andreas Marx , „ Der Ostchor der Sebalduskirche ”, Mitteilungen des Vereins für Geschichte der Stadt Nürnberg , tom. 71,1984, s. 23 i następne. ( ISSN 0083-5579 , czytaj online ).
(de) Gerhardt Weilandt , Die Sebalduskirche w Norymberdze. Bild und Gesellschaft im Zeitalter der Gotik und Renaissance , Petersberg, Imhof,2007, 782 s. ( ISBN 978-3-86568-125-6 , prezentacja online ).

Przewodniki kościelne

Thomas Bachmann , Markus Hörsch i Rainer Elpel , Ebalduskirche Nürnberg , Norymberga, Carl,2004( ISBN 3-418-00100-9 ).
Hans-Martin Barth , Die Sebalduskirche w Norymberdze , Königstein i. Ts., Verlag Langewiesche,2007( ISBN 978-3-7845-1503-8 ).

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

(de) Oficjalna strona parafii Saint-Sébald.
(de) Obrazy z Albrechta Dürera Bamberg Oknie .
(de) Panoramiczny widok wnętrza kościoła.