Oświetlenia ulicznego jest wszystkim środki oświetlenie realizowane w przestrzeni publicznej , wewnątrz i poza miastami, zazwyczaj bardzo krawędzie dróg i placów , niezbędne dla bezpieczeństwa i komfortu bycia człowiekiem.
Zasadniczo rewolucja przemysłowa, rozwój miast i giełd stwarzają potrzebę rozbudowy i miejskiego zarządzania oświetleniem. Spełniają one kilka celów: zabezpieczenie przestrzeni miejskich, umożliwienie zwiększonego ruchu oraz ozdobienie najbardziej prestiżowych przestrzeni (aleje centralne, dworce , parki, powierzchnie wystawiennicze itp.). Światło w zbiorowej prezentami kosmicznych pewien splendor i modele lamp podłogowych lub zawiesin są inspirowane oświetleniem w salach, korytarzach i salach; Jednocześnie gaz rewolucjonizuje (jak widać na obrazach Turnera ) oświetlenie sal imprezowych i kawiarni, a z pewnością sprzyja pracy nocnej: to całe życie miejskie ma swoje cykle modyfikowane, przedłużane, intensyfikowane.
Od końca XIX th century , oświetlenia publicznego - już powszechne w dyszy gazowej - zmiana z pierwszego źródła elektrycznego: lampy łukowe zapewniając oświetlenie szerokimi alejami i rondach i spektakularnych iluminacji miejskich. Źródła elektryczne stopniowo wypierają gaz, wraz z wynalezieniem żarówki i źródeł wyładowania. W tym samym czasie architekci ( głównie Art Deco i funkcjonaliści) łapali się na efektach sztucznego światła, zwłaszcza do ekspresji dużych okien (domy towarowe, kina, garaże samochodowe itp.), reklam ("neonowych") czy pawilonów wystawienniczych .
Intensywna eksploatacja samochodu zdominuje ewolucję oświetlenia publicznego od lat 50. XX wieku, w której pojawiły się coraz bardziej efektywne standardy fotometryczne, hierarchiczne systemy oświetleniowe, duże rozszerzenie poza miasto oświetlonych dróg i źródeł wyładowczych gazu na sodzie. silny.
Oświetlenie miejskie umacnia się (pod względem poziomów fotometrycznych i jednorodności) w tej technologicznej niszy; turystyka, folklor, tradycje (fajerwerki), spektakle uliczne prowadzą również do rozwoju iluminacji stałych (miejsca i budynki) lub okazjonalnych (festiwale miejskie).
Od lat 80. oświetlenie publiczne zostało włączone do narzędzi służących wzmacnianiu miast i dziedzictwa , w szczególności pod wpływem planu oświetlenia miasta Lyon (rozpoczętego w 1989 r.).
Jednocześnie interweniuje wśród narzędzi rewitalizacji terytoriów: centrów handlowych i turystycznych, centrów historycznych, dzielnic podmiejskich. Nowe wątki - bezpieczeństwo pieszych i rowerzystów, udogodnienia, integracja estetyczna - komplikują przestrzeń i standardy, dla których ruch samochodów nie jest już jedynym obiektem i dają początek nowym rodzajom oświetlenia (np. oświetlenie pośrednie, oświetlenie z dwie warstwy wysokości…).
Odnotowujemy również, na marginesie publicznych interwencji, publiczne formy sztuki, iluminacje ewoluujące w kierunku interwencji artystycznych (np. „ Land art ” eksperymentowany w przestrzeni nocy; prace Jamesa Turrella , Yanna Kersalé ).
Pod panowaniem rzymskim najważniejsze miasta są prawidłowo oświetlone. Najstarszy system oświetlenia publicznego świadczy w Efezie , w II th century. Droga łącząca port z miastem była oświetlona latarniami wkomponowanymi w kolumny portyków . W IV XX wieku Ammianus opisuje Antiochii jako „miasto, w którym konkuruje noc oświetlenie światłem dnia”
W średniowieczu europejskie miasta skąpane były w wirtualnej ciemności: pochodniami, latarniami lub „ogniem” używano do poruszania się, do oświetlania bram miejskich, ganków i dziedzińców, szczytów wież itp.
Nie ma więc oświetlenia publicznego w sensie administracyjnym (nie więcej niż przestrzeń publiczna, a prawie żadne instytucje publiczne), ale w wielu miastach zarządzenia władz cywilnych narzucają formę oznakowania przestrzeni publicznych, np. ulic wymagający od mieszkańców zawieszenia „latarni i świec palących się” w oknach lub używania latarni przy drzwiach pilnujących z latarniami przymocowanymi do końca kija lub noszonymi ręcznie.
Zestaw zastosowań i tradycji - ogniska, iluminowane dekoracje na "szczęśliwe wejścia" książąt, praktyki religijne itp. - ożywiają miasta podczas imprez.
Około roku 1000 pierwsze oświetlenie publiczne jest wymienione w Kordobie , Al-Andalus .
W 1414 r. w Londynie każdy obywatel musiał zawiesić w oknie latarnię , aby oświetlić ulicę; a według John Stow (w) , Sir Henry Barton (w) , burmistrz w 1417 , zarządził, że świeci się w nocy z lampionami ze świecami , z St. Michael Gromnicznej . Z tego powodu Londyn byłby pierwszym miastem w Europie regularnie oświetlonym.
Stałe założenie pierwszych latarni miało miejsce w Paryżu około 1667 roku . Wcześniej oświetlenie uliczne opierało się tylko na kilku świecach , które zalecano umieszczać na pierwszych piętrach kamienic mieszczańskich (kiedy miasta eksploatowały stada rozbójników, a np. w 1324 , 1526 i 1553 roku , kiedy Paryż został skazany na śmierć. wkład Bad Boys )
Władze w 1667 r. jako pierwsze umieściły na środku i na obu końcach każdej ulicy latarnie wyposażone w świece i ten zwyczaj rozprzestrzenił się na wszystkie miasta Francji. Dla utrwalenia pamięci w 1669 roku wybito medal z tą legendą: „ Urbis securitas et nitor ” („Bezpieczeństwo i jasność Paryża”). Lampy są następnie zapalane przez mieszkańców wyznaczanych corocznie przez władze, każdy w swojej okolicy, o ustalonych godzinach (oraz nadliczbowego urzędnika w każdej dzielnicy, który ostrzega o czasie). Pobierany jest podatek, podatek od szlamu i latarni, który pozwoli na przekształcenie miasta pod przewodnictwem porucznika policji: Gabriela Nicolasa de la Reynie .
W tym czasie zaczęły też pojawiać się inne duże miasta europejskie: Hamburg w 1673 r., Turyn i Bruksela w 1675 r., Berlin w 1682 r., Kopenhaga w 1683 r., Wiedeń w 1688 r., Dublin w 1697 r.
Edykt z czerwca 1697 r. nakazywał dużym miastom królestwa Francji naśladować przykład Paryża, nakazując im oświetlenie ulic w 20 października w 31 marca.
W 1766 , jeszcze w Paryżu, latarnie ustąpiły miejsca latarniom ulicznym ; olej zastępując na świecach podwójne knota .
Podobno latarnie uliczne zostały wynalezione przez pewnego księdza Matherot de Preigney i Sieur Bourgeois de Châteaublanc , którzy pisemnym patentem zarejestrowali28 grudnia 1745, uzyskał przywilej tego przedsiębiorstwa.
W 1810 roku Isaac-Ami Bordier-Marcet narzucił w Paryżu rodzaj reflektorowych kandelabrów swojego projektu.
Od 1785 r. prace francuskich inżynierów Philippe'a Lebona i angielskiego Williama Murdocha przyczyniły się do odkrycia gazu oświetleniowego
W 1812 roku niemiecki Frédéric-Albert Winsor założył w Anglii Gas Light and Coke Company (znaną również jako „ Westminster Gas Light and Coke Company ”), która produkowała gaz i koks . Znajdował się na Horseferry Road w londyńskiej dzielnicy Westminster i stąd płynie to, co jest obecnie British Gas . Spółka zarejestrowana na mocy statutu królewskiego w dniu30 kwietnia 1812 r, pod pieczęcią króla Jerzego III z Wielkiej Brytanii jest pierwszą, która zaopatruje Londyn w gaz węglowy.
W 1816 roku do Paryża przybyła firma Winsor .
Od 1817 roku Bruksela była wyposażona w oświetlenie gazowe i stała się pierwszym europejskim miastem, którego ulice oświetlono gazem węglowym .
W 1857 r. w Rumunii narodził się przemysł naftowy z pierwszą rafinerią w Ploeszti , która dostarczyła 1000 lamp naftowych do oświetlenia publicznego w Bukareszcie .
Już w 1870 r. nafta nie wymagająca żadnych kosztów, pierwsza placówka powstała w regionach o niskiej gęstości zaludnienia.
Pierwsze nowoczesne zastosowania gazu ziemnego pojawiły się w Stanach Zjednoczonych około 1820 roku w oświetleniu ulicznym. Od zakończenia II wojny światowej wykorzystanie gazu ziemnego rozpowszechniło się na całym świecie i stopniowo wyparło gaz przemysłowy ( gaz miejski ), dzięki odkryciu wielu złóż i rozwojowi metod transportu na duże odległości. tylko bardzo rzadko wykorzystywane do celów oświetleniowych, ponieważ od 1880 r . gaz został zdetronizowany przez elektryczność .
W 1878 r. , podczas Wystawy Powszechnej w Paryżu , na kilku placach i alejach zamontowano „ świece Jablochkoff ”, czyli elektryczne lampy łukowe . W tym samym roku, Joseph Swan patenty żarówka w Anglii .
Thomas Edison założył firmę Edison Electric Light Company w 1879 roku , po wynalezieniu przez Josepha Swana , patent na lampę elektryczną wykonaną z japońskiego włókna bambusowego pod niskim napięciem w szklanej bańce próżniowej po przetestowaniu 6000 substancji roślinnych wysłanych do sprowadzenia na cały świat . , z budżetem 40 000 dolarów.
Od 1880 roku gaz oświetleniowy ustąpił miejsca elektryczności .
W 1901 roku Peter Cooper Hewitt wynalazł lampę rtęciową, ale era wysokociśnieniowych lamp rtęciowych naprawdę rozpoczęła się dopiero w 1932 roku .
General Electric Company oferuje całkowicie szczelną 400-watową lampę z suchą parą , która zastępuje 1000-watowe źródła żarowe szeroko stosowane w oświetleniu ulicznym i przemysłowym. Sukces tych lamp będzie olśniewający i od 1935 roku będą je oferować do sprzedaży wszyscy najwięksi producenci lamp ( Siemens , GE, Osram , Philips itp.).
W 1931 r. w pobliżu Eindhoven (Holandia) pierwsza pozamiejska sieć drogowa została oświetlona energią elektryczną.
W ostatnich latach rozwój odnawialnych źródeł energii umożliwił oświetlenie publiczne na samodzielne zasilanie. W ten sposób pojawiły się słoneczne latarnie uliczne zawierające panele fotowoltaiczne i hybrydowe lampy uliczne zawierające panele słoneczne i małą turbinę wiatrową . Lampy uliczne wytwarzają w ten sposób całą energię niezbędną do ich działania i nie wymagają już drogiego podłączenia do sieci elektrycznej.
Testowane są również sieci lokalne. W ten sposób hiszpańskie miasto mieszkalne Sant Fost de Campsentelles zainicjowało partnerstwo publiczno-prywatne, które umożliwiło budowę na dawnych nieużytkach przemysłowych elektrowni fotowoltaicznej przeznaczonej do oświetlenia publicznego miasta.
Niektóre miasta podjęły ryzyko przetestowania i opracowania tak zwanego „inteligentnego” oświetlenia.
Stąd też miasto Oslo, które przyjęło interaktywną technologię wykrywania pojazdów, umożliwiającą oświetlenie ulicy zgodnie z liczbą osób, jasnością lub innymi parametrami określonymi przez miasto.
Według firmy dystrybucyjnej energii elektrycznej Hafslund ASA , w ciągu 2-3 lat system ten przyczyniłby się do zmniejszenia zużycia energii elektrycznej o prawie 70% przy zaledwie 10 000 „inteligentnych lamp ulicznych” z 62 000 w Oslo. Szacuje się na 6 mln euro a amortyzacja waha się od 5 do 8 lat. Norweski program przyciągnął 11 innych krajów europejskich , jest to narodziny projektu e-streetlight, którego celem jest wdrożenie innych inteligentnych sieci oświetleniowych.
W Lyonie w dzielnicy Montchat oświetlenie będzie się włączać , gdy przejedzie pieszy lub pojazd. 300 000 kWh zostanie zaoszczędzonych rocznie. To urządzenie zostało już przetestowane w innych dzielnicach miasta ( 5 -go , 6 -go i 9 -go ).
Na przykład projektanci Philipsa zaproponowali w 2008 roku Light Blossom , oprawę wyposażoną w diody LED i panele fotowoltaiczne zdolne do śledzenia ruchu słońca lub nawet zamieniania się w łopatę turbiny wiatrowej w obecności wiatru oraz bardziej wyrafinowane systemy wykrywania ludzie i/lub zdarzenia mogą już wkrótce umożliwić precyzyjne oświetlenie (z analizą oprogramowania i czujnikiem optycznym, takim jak te w nowoczesnych aparatach, wykrywają twarze i korygują oświetlenie poprzez regulację natężenia światła. lampy błyskowej). W ten sposób parking mógłby kierować wjeżdżającym na niego samochodem, oświetlając tylko wolne miejsca, a następnie towarzysząc osobom, które wysiadają z samochodu lub wjeżdżają na parking.
Współczesne oświetlenie uliczne definiuje typologia obejmująca:
Każdy okres urbanistyczny w każdym mieście charakteryzuje się „oświetleniem standardowym”, rozumianym jako najbardziej rozpowszechniony, najbardziej ekonomiczny typ.
Drogi mogą być wymienione w sieciach subregionalnych oraz szeregu pojedynczych punktów i specjalnych stref rozwoju:
Drogi zbiorcze, sieć dróg dowozowych, sieć połączeń lokalnych itp. W sieci subregionalnej najważniejszym kryterium fotometrycznym do ilościowego określenia i kwalifikacji oświetlenia publicznego tych dróg jest luminancja : poziom i równomierność.
W poszczególnych strefach zabudowy najważniejszym kryterium fotometrycznym jest oświetlenie .
Oprócz tego „standardowego” oświetlenia, określone obszary korzystają z oświetlenia dekoracyjnego: na przykład oświetlenie niezwykłych dzieł i miejsc autorstwa Yanna Kersalé (Pont des Ardennes w Namur , Pont de Fragnée w Liège ).
Istnieją również formy sztuki publicznej, iluminacje ewoluujące w kierunku artystycznych interwencji (np. „ Land art ” eksperymentowane w przestrzeni nocy; prace Jamesa Turrella ).
Sieć subregionalna (RSR) dzieli się na kilka kategorii:
W Namur dla oświetlenia miejskiego rozróżniono strefy:
W belgijskich miastach od lat 70. standardowe oświetlenie reprezentuje:
Najbardziej ekonomiczny układ planu jest jednostronny, przesunięty, przeciwległy lub centralny, z podwójnymi światłami, które są wymagane dla przestrzeni (szerokość między liniami) powyżej około 12 m .
Na rozsył światła ma również wpływ kształt, przezroczystość i faktura niecki . Rozsył światła musi również uwzględniać cienie słupów, wsporników i akcesoriów (klosze itp.). Ostatecznie umożliwia pomiar współczynników olśnienia.
W Europie zadanie oświetlenia miast powierza się generalnie wydziałom robót administracji gminnych, z których część odpowiada między innymi za instalowanie oświetlenia ulicznego, a za główne drogi lub infrastrukturę administracjom drogowym.
Ćwiczą, w zależności od przypadku, w następujących obszarach:
Pierwsze miejskie oświetlenie uliczne wykorzystujące oświetlenie gazowe zostało wyprodukowane w Paryżu w 1816 roku przez Anglika Frédérica-Alberta Winsora . Pierwsze dokonania, Passage des Panoramas , oświetlenie Luksemburga i peryferia Odeonu wzbudzą wśród paryskiej ludności tyle samo aprobaty, co dezaprobaty, entuzjazmu niż obaw, zwłaszcza w odniesieniu do ryzyka wybuchu gazometrów.
Winsor porzuca firmę, którą przejmuje niejaki Pauwels: firma francuska , jak ją nazywa się, zajmuje swoją siedzibę, Faubourg Poissonnière i działa do 1833 roku , kiedy to zostaje zlikwidowana.
Ludwik XVIII , chcąc dołączyć do swego panowania wielkie innowacje i widząc we Francji upadek przemysłu, który kwitł w Anglii, osobiście inwestuje w inną firmę, która przyjmuje tytuł „ Królewskiej Kompanii Oświetleniowej Gazu ”. Następnie, w 1822 r. Ludwik XVIII nakazał sprzedać zakład, a nabywcy zachowali jego imię.
W procesie autoryzowana jest trzecia firma, angielska firma należąca do angielskiego. O oświetlenie Paryża konkurują trzy firmy.
Po oświetleniu w Operze , imprezy wytrącać: pierwszy oświetlenie publiczne , Place du Carrousel , w 1818 roku , a następnie w styczniu 1819 przez rue de Rivoli . Z tej okazji pojawiają się pierwsze kandelabry , czyli stojące latarnie uliczne .
Niedługo potem pan Pauwels, kierownik francuskiej firmy zajmującej się oświetleniem gazowym , która uczestniczyła w budowie pierwszej fabryki, założył w Paryżu dwie duże fabryki. Manby i Wilson, dyrektorzy English Company , założyli kolejną. Pięć innych ważnych zakładów było sukcesywnie tworzonych przez różne firmy. W ten sposób produkcja i zużycie gazu gwałtownie wzrasta, a oświetlenie publiczne jest stopniowo zapewniane przez palniki gazowe, które zastępują latarnie olejowe. Jednocześnie osoby prywatne, a zwłaszcza właściciele sklepów, licznie korzystają z nowego systemu oświetleniowego.
W 1849 r .: Większość przemysłu gazowego należy do angielskich udziałowców.
W 1855 r. w Paryżu zawarto traktat między prefektem Sekwany a różnymi firmami gazowymi, których połączenie w jedną spółkę było wymagane. Traktat ten ustala cenę gazu i bardziej precyzyjnie reguluje właściwości, jakie gaz musi wykazywać, biorąc pod uwagę moc oświetlenia i oczyszczanie .
W 1860 roku te fabryki liczyły siedem, które przy różnych siłach produkcyjnych przyczyniły się do oświetlenia Paryża. Aby dać wyobrażenie o znaczeniu produkcji gazu dla oświetlenia w Paryżu, wystarczy powiedzieć, że pod koniec 1869 roku zużycie tylko tego roku przekroczyło sto dwadzieścia sześć milionów metrów sześciennych. Z tej liczby samo oświetlenie uliczne stanowiło ponad 16 milionów metrów sześciennych, dostarczając ponad 31 000 lamp gazowych , przy średnim zużyciu około 110 litrów na godzinę. Całkowita długość podziemnej sieci rurociągów nowego Paryża przekracza 1000 kilometrów.
Nowy traktat został uchwalony w 1861 r. z Kompanią Paryską, w momencie rozszerzenia Paryża na ciągły mur fortyfikacji. W ten sposób skoncentrowana w jednym i potężnym generalnym zarządzie, paryska firma zajmująca się oświetleniem i ogrzewaniem gazowym szybko zwiększyła i w znacznej części siła produkcyjna jej fabryk, z których wszystkie w czasie łączenia się spółek były wyprowadzone na zewnątrz. mury starego Paryża.
Podczas Wystawy Powszechnej w 1878 r. w Paryżu na kilku placach i alejach zainstalowano „świece Jablochkoff ”, a właściwie elektryczne lampy łukowe . To obiecujące doświadczenie zgromadziło więcej niż jedną radę dyrektorów wielu firm gazowych, które wówczas istniały w Europie i poza nią.
Publiczny test oświetlenia gazowego pod kierownictwem jednego z braci Poncelet, producentów stali, odbył się w Liège w 1811 r. w Société d'Émulation ; fakt ten jest odnotowywany w raporcie; ale chociaż udało się to zrobić, nie było to kontynuowane.
W 1819 r. utworzono spółkę, która miała dostarczać oświetlenie gazowe dla miasta Brukseli. W 1825 roku Bruksela była pierwszym miastem w Europie, które zostało oświetlone gazem. Miasta Gandawa , Liège , Namur , Charleroi , Verviers , Louvain , Courtrai pójdą w kolejności .
W Seraing John Cockerill zbudował gazometr, który miał oświetlić swoje warsztaty około 1819 roku . W latach 1931 - 1932 założył firmę Savgaz wraz z firmą Favgaz, zajmującą się dystrybucją gazu koksowego. Spółka ta dostarczyła instalacje Angleur, Jupille i Verviers firmy Savgaz, która sama dystrybuowała gaz na swoich 26 koncesjach. Zaopatruje również w gaz Fabryki Rur Meuse i Wytwórnie Kryształów Val-Saint-Lambert . Rozpoczęcie dostaw gazu do miasta Liège przez firmę Savegazmaj 1936. W 1836 Henri Orban-Rossius uzyskał koncesję Liège i Verviers.
Chlef jest pierwszym miastem w kraju, które wprowadziło elektryczność w 1886 roku jeszcze przed Algierem , Oranem , Konstantynem i Annabą , dzięki ówczesnemu burmistrzowi Orléansville (dawne imię Chlef) Henri Fourrierowi, który znajduje się w Paryżu na prywatna wizyta, skontaktował się ze swoim kolegą i przyjacielem burmistrza miasta La Roche-sur-Foron ( Haute-Savoie ), który udzielił mu niezbędnych informacji do ewentualnego wprowadzenia elektryczności w Orleanie . Fourrier skontaktował się z firmą Edison, która opracowała projekt w tym kierunku dla miasta Orlean. Następnie francuskie firmy Dalloz i Ganstambide dostarczyły niezbędne plany i specyfikacje. 23 września 1886, wodospad Pontéba (obecny Oum Drou, położony 5 km na wschód od Chlef) zostaje przyznany miastu Orlean w celu osiągnięcia zakładanego celu i zastąpienia oświetlenia ulicznego lampami gazowymi oświetleniem elektrycznym.
Informację tę potwierdza ówczesna gazeta L'Avenir de Bel Abbès du15 października 1887którzy zauważyli to na stronie 2: „Mała podprefektura Batna prowadzi lekcję dla ośrodków administracyjnych. Za kilka dni Batna zostanie oświetlona prądem; będzie to pierwsze miasto w departamencie Konstantyna, które zostanie wyposażone w to oświetlenie, a drugie w całej Algierii, już w Orleanie”.
We Francji pierwszą inicjatywą – poza oświetleniem miejskim – jest inicjatywa Rady Generalnej Bouches-du-Rhône, która w 1931 r. sfinansowała oświetlenie 18 km na Nationale 8 między Marsylią a Aix-en-Provence z 400 200- lampy watowe zainstalowane na wysokości 9 m co 45 m . WPaździernik 1933oddano do użytku pierwszy odcinek drogi (4750 km ) oświetlony lampami sodowymi między Paryżem a Wersalem .
CETE Ile-de-France stworzył grupę roboczą Coating & Światło skupiających społeczności, zawody i oświetlenia drogowego (AFE) do badania, jak niektóre powłoki może odbijać światło i - z diodami LED - zmniejszyć zużycie mocy oświetlenia drogowego; oszacowano, że przy tym samym wyniku można zaoszczędzić od 20 do 30%, ale według testu przeprowadzonego w Limoges można w ten sposób porównać nawet 63% z konwencjonalnym rozwiązaniem.
Ukończona w 1958 roku i łącząca Brukselę z Ostendą pierwsza ukończona belgijska autostrada nie korzystała z żadnego oświetlenia. Dziś oświetlenie jest integralną częścią polityki Ministerstwa Sprzętu i Transportu dotyczącej całej sieci drogowej i jej integracji z tkanką miejską .
Pierwsze inicjatywy w dziedzinie oświetlenia publicznego w Belgii podjęto na szczeblu gminnym. Pierwsze projekty były w Brukseli: Théâtre de la Monnaie ( 1882 ), Place Charles Rogier (1884), a następnie Grand Place ( 1885 ). Na poziomie krajowym dopiero w 1928 r. Utworzono „Centralną Służbę Energii Elektrycznej i Elektromechaniki”, dziś wydział „Elektryki, Elektromechaniki, Informatyki i Telekomunikacji”. Jego rola: koordynowanie działań, badań i prac ponoszonych przez państwo w dziedzinie elektryki i elektromechaniki , ze szczególnym uwzględnieniem wyposażenia i oświetlenia infrastruktury , dzieł sztuki i budynków publicznych.
Pierwszą w pełni oświetloną drogą była oś Bruksela - Mechelen - Antwerpia (40 km ). Była to droga zarówno najszersza, jak i najbardziej ruchliwa: w 1937 r. w określonych porach dnia na godzinę jeździło do 400 pojazdów.
Kiedy przebudowa sieci drogowej została ukończona (1950), przy czym państwo inwestuje coraz więcej w budowie autostrad i problemów bezpieczeństwa ruchu drogowego , decydując się przejąć obiektów świateł sygnalizacyjnych na skrzyżowanie niebezpieczne. Od 1950 r. liczba pojazdów wprowadzanych do ruchu w Belgii podwajała się co dziesięć lat (z 558 000 do 1 200 000 w 1960 i 2 400 000 w 1970). Podczas gdy ruch nocny stanowił tylko 25% całości, był odpowiedzialny za 37% wypadków i spowodował 55% ofiar śmiertelnych.
W 1970 r. oświetlono wszystkie drogi dojazdowe lub odśnieżające autostrady.
Początek XXI th century , oprócz Luksemburg , Belgia jest jednym z niewielu państw na świecie, które mają luksusu jeszcze zaświecić nawet część swojej sieci drogowej w nocy. W Belgii na autostradach i drogach ekspresowych nocą zapala się 335 000 lamp. Systematyczne oświetlenie dróg publicznych w Belgii prowadzi do szczególnie katastrofalnego zanieczyszczenia światłem (kiedy belgijski astronauta Frank De Winne tęsknił nocą za domem w kosmosie, jedyne, co musiał zrobić, to szukać szczególnie jasnego obszaru na ziemi, jak powiedział).
Od 2006 roku oświetlenie autostrad walońskich zostało skrócone o pół godziny dziennie (załączenie opóźnione o 15 minut i wyłączenie 15 minut wcześniej).
W 2007 roku rząd Walonii zdecydował się wprowadzić zasadę wyginięcia oświetlenia autostrady pomiędzy 0 godz 30 i 5 godz 30 (z wyjątkiem węzłów, miejsc odpoczynku i zespołów dostępu i wyjścia autostrad ze względów bezpieczeństwa). Trwają prace adaptacyjne w niektórych kabinach elektrycznych, tak aby do końca 2007 r. cała odnośna sieć została zamknięta (w szczególności odcinki autostrad w prowincjach Liège i Luksemburg, w prowincji Namur, w prowincji Hainaut i Brabancja Walońska) . Cel częściowego wyłączenia oświetlenia: zmniejszenie zużycia energii o 25%, co oznacza oszczędność 1,7 mln euro dla regionu oraz zmniejszenie o 7200 ton rocznej emisji CO 2 . Jednak zimą 2010 roku oświetlenie zostało ponownie włączone w nocy ze względów bezpieczeństwa.
W dniu 15 lipca 2011, Flandria zapowiada, że oświetlenie zostanie na stałe usunięte z prawie 50% autostrad i dróg ekspresowych. Tam nowe sekcje były bez oświetlenia od co najmniej 2004 roku.
Grenelle de l'Environnement wprowadziła pojęcie zanieczyszczenia światłem , a artykuł 173 „ Grenelle 2 ustawy” (12 lipca 2010) Wzmocnienie warunków pracy instalacji oświetleniowych, wprowadzając do prawa ochrony środowiska na profilaktykę z zanieczyszczeniem światłem , a oszczędzając energię cel, dążąc do ograniczenia zbędnych emisji sztucznym świetle, bez szkody dla bezpieczeństwa publicznego , obrony narodowej lub bezpieczeństwa instalacji wrażliwych i struktury. Odtąd prawo francuskie uważa za światło uciążliwe niebezpieczeństwa i nadmierne zakłócenia wywołane emisją sztucznego światła; definicja odnosząca się również do dekretu Rady Stanu , określającego całkowitą moc światła , rodzaj oświetlenia i instalacji.
Wymagania techniczne będą obowiązywać po dacie wejścia w życie ww. rozporządzeń, ale mogą również dotyczyć starych instalacji. Dekret określał warunki kontroli przestrzegania przepisów przez konsula. Rozszerza on zakres zastosowania na każdą instalację, znajdującą się za punktem przyłączenia, która w związku z tym będzie podlegać kontroli integrującej nowe przepisy wynikające z ustawy Grenelle 2 włączonej do kodeksu ochrony środowiska.
Minister Środowiska może zabronić lub ograniczyć, czasowo lub na stałe, niektórych rodzajów oświetlenia, na całym lub części terytorium, lub udzielić wyłączeń (święta państwowe i wyjątkowe imprezy lokalne, które zostaną określone dekretem prefektury, a dla „ Obszarów turystycznych wyjątkowego zamożności lub stałej działalności kulturalnej ” w 41 gminach).
Do instalacji sklasyfikowanych w zakresie ochrony środowiska (ICPE) i jądrowych objętych prawem n o 2006-686 zostaną wykluczone z tego programu.
Burmistrz , jako przedstawiciela państwa , kontroluje przestrzeganie zaleceń, z wyjątkiem, gdy prefekt jest odpowiedzialny za niektórych obiektów komunalnych. Państwo kontroluje niektóre urządzenia i niektóre instalacje komunalne (poza pewną całkowitą mocą świetlną ), pod kontrolą specjalnej policji administracyjnej , w związku z komercyjnym planowaniem urbanistycznym i zarządzaniem znakami świetlnymi .
Sankcje administracyjne pozwolą na dokonanie formalnych zawiadomień , środków zapobiegawczych (na koszt osoby wezwanej), zawieszenia (dekretem) pracy przedmiotowego oświetlenia do czasu spełnienia nałożonych warunków.
Dekret z
Styczeń 2013, określony w dniu 12. czerwcaprzez okólnika ministra zabronionego (od 1 rano do 7 rano, od1 st lipca 2013) nocne oświetlenie budynków niemieszkalnych, tj. „prowadzenie działalności, takiej jak handel, administracja, transport, działalność finansowa i nieruchomościowa, usługi biznesowe i osobiste, edukacja, zdrowie, działalność społeczna działalność rolnicza lub przemysłowa…” . Samo to działanie, zdaniem ministerstwa, zmniejszy „konsekwencje dla ekosystemów (niepokojenie gatunków) i dla zdrowia ludzi (snu mieszkańców)” i pozwoli zaoszczędzić równowartość rocznego zużycia energii elektrycznej przez 750 000 gospodarstw domowych oraz emisji 250 000 ton CO 2, jednocześnie oszczędzając 200 milionów euro na energii elektrycznej.
Oświetleniem publicznym, a także oznakowaniem zajmują się społeczności (gminy głównie we Francji). Inwestycje, konserwacja, ubezpieczenie to podstawowe źródło kosztów, ale liczy się przede wszystkim eksploatacja (rachunki za prąd). Dla nich jest to druga co do wielkości pozycja wydatków na energię, za zakupem energii przeznaczonej do ogrzewania i oświetlania wnętrz obiektów budowlanych, za które są odpowiedzialne (21 mld kWh w 2005 r., czyli 75% zużycia energii). ).
Od okresu powojennego systematycznie wzrasta udział oświetlenia publicznego. W 2005 roku na oświetlenie (głównie oświetlenie publiczne), ogrzewanie i zaopatrzenie w sprzęt elektryczny miejskiego dziedzictwa wydano 1,5 miliarda euro, to o 26% więcej niż w 2000 roku, podczas gdy wzrost zużycia wyniósł 7,3%. Oszczędzanie energii często wydaje się łatwe i opłacalne, bez utraty wydajności i bezpieczeństwa.
ADEME stworzyła narzędzie do wstępnej diagnostyki oświetlenia publicznego na poziomie gminy lub okręgu (tzw. narzędzie OPEPA ), udostępniane bezpłatnie wybranym urzędnikom i technikom społeczności w celu wstępnego ustalenia priorytetów ulepszeń oraz energii i finansów oszczędności w przypadku renowacji. Nie zastępuje jednak pełniejszej diagnozy, koniecznej przed jakimkolwiek remontem (do tego Ademe oferuje również standardowe specyfikacje). Narzędzie to umożliwia tworzenie wskaźników wydajności, możliwie w formie etykiety energetycznej (jeśli efektywność energetyczna w W / luks, efektywność energetyczna obszaru w W / luks / m2 i wydajność energetyczna instalacji w kWh / m2 / rok są wypełnione).
Nakierowuje na ewentualne remonty w oparciu o parametry takie jak zużycie, roczny czas pracy, orientacyjna częstotliwość wymian lamp, subskrybowana moc... Pozwala zbliżyć się do kosztu eksploatacji i proponuje cztery scenariusze zwiększenia ambicji przejścia 1) poprzez nocne wyłączanie poza godzinami szczytu, 2) alternatywne źródła światła, 3) wymiana oprawy na bardziej wydajny sprzęt lub 4), całkowita wymiana na moduł ściemniający lub moduł podwójnego zasilania, przy czym każdy scenariusz jest przedstawiony pod względem kosztów, zwrotu z inwestycji i poglądów wskaźników efektywności, z możliwością każdorazowego dostosowania zmiennych: czasy wygaśnięcia, cena, moc źródeł.
Oświetlenie publiczne lub reklamowe ma również koszt środowiskowy, będący źródłem zanieczyszczenia światłem i zanieczyszczenia światłem , po raz pierwszy wyraźnie uwzględniony przez prawo z Grenelle de l'Environnement .
Ze względów ekonomicznych i bezpieczeństwa francuskie autostrady nie są oświetlone, z wyjątkiem niektórych odcinków miejskich lub podatnych na wypadki, takich jak A16 w pobliżu Calais . Koszty pozostają jednak bardzo wysokie, stąd obecność wielu wyłączonych latarni na osiach podmiejskich, gdzie państwo zdecydowało o wstrzymaniu ich działania.
Starsze systemy oświetleniowe również zużywają dużo więcej energii. Dzięki temu niskoprężna oprawa sodowa zużywa około 3 razy mniej energii niż stare oprawy rtęciowe. We Francji w budżecie gminy oświetlenie publiczne stanowi 23% całkowitych rachunków za energię i 38% rachunków za energię elektryczną (badanie ADEME).
Niektóre modele opraw kierują do 50% swojego światła w niebo. To skierowane w górę światło jest niepotrzebne, marnowane i jest główną przyczyną zanieczyszczenia światłem .
Zanieczyszczenie światłem ma znaczący negatywny wpływ na florę i faunę , do tego stopnia, że podejrzewa się, że przynajmniej częściowo odpowiada za regres, a nawet zanik pewnej liczby gatunków na całym lub części ich potencjalnego zasięgu.
Owady przyciągane są do źródeł światła na odległość ponad 500 m . Oblicza się, że w sezonie letnim na każdej lampie drogowej na noc przypada ok. 150 owadów na dobę. Śmierć dziesiątek miliardów owadów ze źle zaprojektowanych systemów oświetleniowych nie tylko prowadzi do problemów z bioróżnorodnością owadów, ale wręcz powoduje pośrednie problemy dla całego ekosystemu, czy to roślin, czy innych.
Jeśli z daleka widać żarówkę oprawy, to dlatego, że jest to złe oświetlenie. Przy dobrym oświetleniu widoczna jest tylko oświetlona podłoga, a nie jasna żarówka. Olśnienie pojawia się, gdy światło jest wysyłane bezpośrednio do oczu. Zasłania wzrok przechodniom i kierowcom (trochę tak, jak mija się samochód, który zostawił światła drogowe). Bezpośrednio oświetlając oczy, ogranicza ich zdolność przystosowania się do ciemności, czyniąc zacienione obszary niebezpieczne.
Normalnie nie powinieneś widzieć światła z latarni bezpośrednio, gdy stoisz w odległości większej niż trzykrotna wysokość słupa. Kąt, pod którym bezpośrednio pod osłoną reflektora widać źródło światła, nie powinien nigdy przekraczać 70 ° od nadiru.
Niektóre rodzaje latarni ulicznych, w szczególności kule świetlne, są głównymi trucicielami. Łatwo zauważyć, że ponad 50% światła emitowanego przez te oprawy typu „kulka” jest tracone i służy jedynie do oświetlania nieba. Z drugiej strony, gdyby globus był wyposażony w odblaskową aluminiową nasadkę, taką jak nasadka, oświetlenie na ziemi byłoby znacznie lepsze, jednocześnie minimalizując zanieczyszczenie światłem.
W wielu przypadkach możliwe jest ograniczenie oświetlenia publicznego bez narażania bezpieczeństwa przechodniów i użytkowników transportu.
Tak więc, urządzenia odblaskowe ( reflektory ), to znaczy zwracanie odebranego światła do emitera (ruchomego lub nie) poprawiają widoczność bez konieczności stosowania dodatkowych świateł. Systemy te są dostosowane do potrzeb sygnalizacji obiektów (krawężniki chodników, słupki, słupki, podstawy paneli, barierki ochronne, podstawy rond, osi lub przejazdów lub sytuacji niebezpiecznych itp.), nie oślepiają, nie dyskretnie w dzień, niedrogie i umożliwiają odbijanie światła w różnych kolorach. W krajach o dużym śniegu można je mocować wysoko na palach.
Można zastosować oświetlenie modułowe w zależności od zagrożeń, np. punkty świetlne (np. zaprojektowane z wykorzystaniem światłowodów ) o małej intensywności naprowadzające samochody zamiast bezpośredniego oświetlania podłoża.
Opaski z metalu, tkaniny lub plastiku odblaskowego przymocowane do odzieży, butów i tornistrów również znacznie poprawiają bezpieczeństwo dzieci, personelu przydzielonego do robót publicznych lub nadzoru dróg, linii kolejowych, lotnisk, kanałów lub innych zagrożonych instalacji. Poza osobami zagrożonymi, urządzenia te mogą pomóc chronić wszystkie przedmioty i osoby narażone na pojazdy poruszające się w nocy i wyposażone w reflektory. Czasami używane są kolory fluorescencyjne (szczególnie przydatne w ciągu dnia).
Przedmiotem badań jest uwzględnienie problemów środowiskowych. Grupa ornitologów pracuje nad tym tematem w Toronto . W Stanach Zjednoczonych projekt oświetlenia mostu w Los Angeles został zatem całkowicie zmieniony po przeprowadzeniu oceny środowiskowej.
Światła w Dauphiné; ojciec i syn Michel-Villaz pionierzy oświetlenia elektrycznego we Francji 1883-1947 autorstwa JP Michel-Villaz éditions Dire entreprise. Oto historia Beaurepaire w Isère, jednym z pierwszych miast we Francji, w których zastosowano elektryczne oświetlenie publiczne.