André Malraux , urodzony dnia3 listopada 1901w 18 th dzielnicy Paryża , zmarł23 listopada 1976w Créteil ( Val-de-Marne ), jest pisarzem , poszukiwaczem przygód , politykiem i intelektualistą Francuzem .
Zasadniczo samoukiem i kuszony przygodą, André Malraux dotarł do Indochin , gdzie brał udział w antykolonialnej gazecie i został uwięziony w latach 1923-1924 za kradzież i ukrywanie świętych zabytków Khmerów . Po powrocie do Francji, transpozycji tej przygody do swojego nowego La Voie royale opublikowany w 1930 roku i zyskał sławę w świecie francuskojęzycznym, publikując w 1933 roku w La Condition humaine , o powieści przygody i zaangażowanie inspirowane przez wstrząsy. Rewolucjonistów Chinach i otrzymuje Nagrodę Goncourtów .
Działacz antyfaszystowski André Malraux walczył w latach 1936-1937 u boku hiszpańskich republikanów . Jego zaangażowanie skłoniło go do napisania powieści L'Espoir , opublikowanej wgrudzień 1937, a także nakręcić filmową adaptację tego filmu Espoir, sierra de Teruel w 1938 roku. Wstąpił do Ruchu Oporu w 1938 roku.Marzec 1944i brał udział w walkach podczas wyzwolenia Francji . Po wojnie przywiązał się do osoby generała de Gaulle'a , odegrał rolę polityczną w RPF , a po powrocie do władzy generała de Gaulle'a został ministrem stanu, ministrem kultury w latach 1959-1969.
Następnie napisał liczne dzieła o sztuce, takie jak Le Musée imaginaire czy Les Voix du silence (1951) i wygłosił pamiętne oracje pogrzebowe, takie jak przeniesienie prochów Jeana Moulina do Panteonu na19 grudnia 1964lub podczas pogrzebu Le Corbusier The3 września 1965na dziedzińcu Luwru, czy Georges Braque . W 1996 roku na dwudziestą rocznicę jego śmierci23 listopada 1976, to prochy Malraux są z kolei przenoszone do Panteonu.
Georges André Malraux urodził się dnia 3 listopada 1901, przy rue Damrémont 53 w Paryżu w rodzinie Dunkierki; jest najstarszym synem Fernanda Georgesa Malraux (1875-1930), pracownika handlowego, kierującego agencją amerykańskiego banku w Paryżu, oraz pochodzącej z regionu paryskiego Berthe Félicie Lamy (1877-1932). Ma młodszego brata Raymonda-Fernanda (1902-1903), który zmarł w wieku trzech miesięcy. W 1905 roku rodzice Malraux rozeszli się. Jego ojciec miał dwóch innych synów z drugiego małżeństwa: Rolanda Malraux (1912-1945) i Claude Malraux (1920-1944).
André więc dzieciństwo spędził z matką, babcią Adrienne i jej matczynej ciotki Mary, którzy posiadają sklep spożywczy n o 16 rue de la Gare w Bondy ; z tego dzieciństwa nie będzie miał dobrych wspomnień. Miał osiem lat, gdy jego dziadek ze strony ojca, Émile-Alphonse dit Alphonse (ur.14 lipca 1832 r), armator w Dunkierce , zmarł jako „stary wiking” w 1909 r., ale już prawie cały swój majątek stracił na morzu; wbrew temu, co często sugerował André, nie wydaje się to być samobójstwem. Od dzieciństwa Malraux cierpiał na syndrom Gillesa de La Tourette'a (tiki), na który cierpiał przez całe życie.
TreningW 1915 wstąpił do szkoły wyższej przy rue Turbigo w Paryżu (przyszłe liceum Turgot ), w okresie, w którym regularnie uczęszczał już do księgarni, kin, teatrów, wystaw, koncertów itp. Tak zaczyna się jego pasja do literatury współczesnej.
W 1918 roku, po odmowie przyznania Liceum Condorcet w Paryżu, porzucił szkołę średnią i nigdy nie uzyskał matury, co nie trzymało go z dala od literatury. Kultywuje już trzy głębokie zachwyty, m.in. Victor Hugo , Michelet i Michel-Ange .
Pracował w 1919 dla księgarza-wydawcy René-Louis Doyona , który handlował rzadkimi książkami; tak poznał Maxa Jacoba , miłośnika okultyzmu , z którego uczynił temat swojego pierwszego artykułu. Odwiedzał artystyczne kręgi stolicy, wszędzie studiował starożytne i współczesne dzieła sztuki i bardzo swobodnie uczęszczał na kursy w Musée Guimet i École du Louvre . René-Louis Doyon założył swoją recenzję La Connaissance w 1920 roku i otworzył jej kolumny dla Malraux, który opublikował swoje pierwsze teksty w 1920 roku : małe eseje z teorii literatury, recenzje krytyczne i pierwsza proza. Dzieła tego okresu należą do gatunku ekscentrycznego - to Malraux wskrzesza ten termin - prozy poetyckiej inspirowanej niemieckim ekspresjonizmem i kubistyczną poezją Apollinaire'a czy Maxa Jacoba. Był to również czas, kiedy grał Ojca Ubu i czytał Alfreda Jarry'ego . Zapamięta to po 1948 roku, wstępując do Kolegium „Patafizyki” . Rozpoczął też współpracę z czasopismem Action, w którym publikował artykuły o Lautréamont i André Salmon , redagując także mało znane teksty poety Julesa Laforgue'a . Miał zaledwie osiemnaście lat, kiedy opublikował swoją pierwszą książkę Lunes en papier , dedykowaną Maxowi Jacobowi.
Początki zawodoweAndré Malraux został dyrektorem literackim w Simon Kra w 1920 roku, pracując u boku Jeana Cocteau , Paula Moranda , Raymonda Radigueta , Pierre'a Reverdy'ego , André Salmona , André Suarèsa , Deraina , Légera i Vlamincka . Dostarcza artykuły do czasopisma Action autorstwa Florenta Felsa . Simon Kra, księgarz, powierzył mu kierownictwo artystyczne Éditions du Sagittaire . Jest on opublikowany Le Livret de l'Imagier przez Remy de Gourmont , Carnet intime przez Laurent Tailhade , teksty autorstwa Baudelaire'a przedstawiony jako niepublikowane gdy nie byli i wyciągi z Sade podane jako kompletnych robót. On może teraz stanąć na własnych i przeniósł się do Paryża, Rachel ulicy w dzielnicy Montmartre w 1919 roku, a następnie w pokoju na Lutetia , w n o 45 Boulevard Raspail w 1920 roku.
Swoją przyszłą żonę, Clarę Goldschmidt , poznaje podczas kolacji zorganizowanej przez Florenta Felsa. Zostają razem we Włoszech , Florencji i Wenecji i wracają pilnie, nie mając już pieniędzy. Para bierze ślub21 października 1921i jedzie w swój miesiąc miodowy do Pragi , potem do Wiednia i spędza uroczystość zakończenia roku w Magdeburgu , rodzinnym mieście rodziny Clary. Na początku 1922 para wyjechała do Berlina , następnie do Tunezji i na Sycylię . Malraux zamierza zarządzać pieniędzmi i udziałami swojej żony ( „I tak nie będę pracował ”, powiedział do Clary. W 1936 roku, kiedy ich para się rozpadła, powiedział jej: „Poślubiłem cię tylko ze względu na ciebie . pieniądze” ). . Rozwód André i Clary zostanie ogłoszony w dniu9 lipca 1947 ; niecały rok później13 marca 1948ożenił się z Marie-Madeleine Lioux, koncertującą fortepianistkę i wdowę po przyrodnim bracie pisarza Rolanda Malraux, który zginął w deportacji.
Max Jacob przedstawił go marszandowi Daniel-Henry Kahnweiler (1884-1979), który zatrudnił go jako redaktora w Galerie Simon.
W tym czasie został przedstawiony Charlesowi Maurrasowi , którego nacjonalizm i niechęć do anarchii podzielał przez pewien czas , i którego książkę Mademoiselle Monk chwalił z pochwałami . Wyraża chęć spotkania się z nim.
W 1922 roku udało mu się odroczyć służbę wojskową, zarzucając mu tiki i, według Oliviera Todda , wyimaginowane dolegliwości. Malraux został zreformowany w 1929 roku, co nie przeszkodziło mu ryzykować życiem w walkach hiszpańskiej wojny domowej i ruchu oporu . W 1923 r. złe inwestycje fortuny jego żony w upadające meksykańskie akcje zrujnowały parę.
Kierowany swoim zamiłowaniem do przygody i miłością do sztuki oraz aby odzyskać siły, Malraux postanawia wyjechać z żoną Clarą Malraux i przyjacielem z dzieciństwa, Louisem Chevassonem, do Indochin, aby ukraść posągi i odsprzedać je, po uzyskaniu informacji o cenach i od Paula Cassirera i Daniela-Henry'ego Kahnweilera, a przed wyjazdem nawiązał kontakt z bogatymi kolekcjonerami amerykańskimi i niemieckimi, którzy mogą być zainteresowani „wieloma posągami Khmerów”. Aby uzyskać bezpłatną misję archeologiczną, fałszywie twierdzi, że uczęszcza na kursy w Szkole Języków Orientalnych , zwija obietnicę dużej darowizny finansowej na rzecz Francuskiej Szkoły Dalekiego Wschodu (EFEO), zobowiązuje się odejść z kierownictwa wykopaliska do tej szkoły i nie rościć sobie żadnych praw majątkowych do odnalezionych dzieł sztuki, a jedynie wykonać odlewy posągów dla muzeum Guimet . Misję zleca mu komisja Ministerstwa Kolonii w rwrzesień 1923. Wyjechał z Marsylii do Hanoi, gdzie spotkał Léonarda Auroussea, tymczasowego dyrektora EFEO, który zrobił rezerwacje na buntowniczy region wykopalisk, a następnie osiadł w Siem Reap w pobliżu kompleksu archeologicznego Angkor le13 października 1923.
W połowie grudnia Malraux i jego towarzysz Louis Chevasson wycięli piłą w świątyni Banteay Srei tonę rzeźbionych kamieni i cztery duże kawałki płaskorzeźb, które pakują i zabierają, aby odsprzedać kolekcjonerowi. Całkowita wartość kradzieży sięga około miliona franków. Zaalarmowane planami ekspedycji władze otoczyły ją kilkoma tubylcami, którzy pod pretekstem zapewnienia im bezpieczeństwa dyskretnie ich obserwowali. Po interwencji kustosza Muzeum Kambodży i etnologa George'a Grosliera w celu zapobieżenia tej kradzieży, zostali aresztowani po przybyciu do Phnom-Penh .23 grudnia 1923, i umieszczony w areszcie domowym w hotelu Manolis, gdzie po czterech miesiącach nie będą już mogli zapłacić rachunku. Przefiltrowanie wiadomości we Francji zajmuje trochę czasu.
André Malraux zostaje potępiony, 21 lipca 1924, do trzech lat więzienia i pięciu lat zakazu, a jego przyjaciel Louis do półtora roku. Clara Malraux, która podobno śledziła tylko swojego męża, nie została oskarżona. Wyjeżdża do Paryża wlipiec 1924i mobilizuje na rzecz męża ówczesnych intelektualistów, takich jak Marcel Arland , Charles Du Bos , Louis Aragon , André Breton , François Mauriac , André Gide , Jean Paulhan i Max Jacob , którzy podpisują petycję domagającą się uprzywilejowanego statusu dla „tych które przyczyniają się do powiększania dziedzictwa intelektualnego naszego kraju [ sic ]” . W apelacji28 października 1924kara Malraux zostaje skrócona do jednego roku i ośmiu miesięcy w zawieszeniu, bez zakazu pobytu; jego przyjaciela w wieku ośmiu miesięcy, również zawieszony.
Ta sprawa przysporzyła mu kilku wrogów, w tym redaktora naczelnego gazety L'Impartial w Sajgonie , pana Henry'ego Chavigny de Lachevrotière , z którym zaangażował się w ożywiony spór w prasie, a zwłaszcza gubernator Cochinchina , Cognacq. Po powrocie do Francji Malraux odwołał się do Sądu Najwyższego w nadziei na odzyskanie płaskorzeźb. Wyrok apelacyjny zostanie uchylony przez Sąd Kasacyjny w 1925 r., a nowy wyrok zostanie wydany w dniu11 maja 1926.
Ta sprawa ma nieoczekiwany koniec: choć obiecano jej zniszczenie, świątynia Banteay Srei , korzystająca z relacji medialnych z procesu, została utajniona i odrestaurowana przez francuską szkołę Dalekiego Wschodu, pod przewodnictwem Henri Marchala , „kuratora”. Angkoru”.
Krytyka kolonializmuMalraux wraca do Francji wListopad 1924na liniowcu Chantilly ze swoim przyjacielem Chevassonem. Pozostaje jakiś czas w Paryżu n o 39 boulevard Edgar Quinet . To tam zadebiutował w NRF i poznał Pabla Picassa . Postanawia jednak wrócić do Indochin , zamierzając walczyć z niesprawiedliwością tam systemu kolonialnego z postępowym prawnikiem Paulem Moninem , który już tam tę walkę rozpoczął. Aby sfinansować swoją podróż, André i Clara Malraux sprzedają obrazy, w tym fałszywego Picassa i fałszywego Deraina . Korzystają również z pomocy finansowej Fernanda Malraux. Wsiadają do Sajgonu w trzeciej klasie wLuty 1925. W celu zachowania godności po przybyciu do Cochinchiny, która przystoi komuś, kto przyjechał walczyć z najwyższymi postaciami Indochin, Malraux wysiada z Clarą w Singapurze , dołącza pociągiem do Bangkoku i wsiada ponownie – tym razem jednak pierwszą klasą – dla Sajgonu.
W lipiec 1925Malraux i Monin założyli L'Indochine , gazetę, która potępia system kolonialny i niesprawiedliwości, których ofiarami padają anamici . Młody dziennikarz Métis, Eugène Dejean de la Bâtie , zgadza się być kierownikiem. Pomimo przeszkód gazeta cieszyła się szerokim nakładem, ale wkrótce zniknęła z powodu serii nacisków ze strony administracji kolonialnej, by w listopadzie odrodzić się z prowizorycznymi zasobami pod tytułem L'Indochine enchaînée . Gazeta ta będzie śledzić m.in. sprawę zabójstwa rezydenta Bardeza , poborcy podatkowego zabitego przez tłum w Kambodży, symbolu nadużyć systemu kolonialnego.
Malraux kłóci się z Moninem, który próbuje ściągnąć go do Chin, aby wziąć udział w chińskiej rewolucji. Świadectwo Paula Moranda, który spotkał Malraux na3 listopada 1925w Sajgonie (a nie w Hongkongu, jak od dawna uważano), utrzymuje legendę, według której Malraux był aktorem rewolucji chińskiej, odpowiedzialnym za propagandę Kuomintangu pod rządami Borodina. Jeśli Malraux nigdy nie podjął konkretnego zobowiązania wobec chińskiej rewolucji, jego przyjaciel Paul Monin podjął wszelkie ryzyko i, nie stając się „porucznikiem” Borodina, faktycznie wykonywał krótkie misje dla Guomindangu.
Od jesieni 1925 Malraux myślał przede wszystkim o swojej karierze literackiej. Wie, że Indochina enchaîné została skazana w krótkim czasie. Na początku 1926 wrócił z Clarą do Francji. Indochiny odsunęły się od swoich zainteresowań, ale nie zapomniał o tym całkowicie, gdyż w 1931 r. podpisał w czasopiśmie Europa petycję przeciwko brutalności represjonowania niepokojów w Annam - Tonkin . W rzeczywistości w kwestii Indochin Malraux był bardziej umiarkowany niż Monin. W 1935 r. ponownie, we wstępie do książki Andrée Viollisa , rozpoznał „konieczność kolonizacji” , rozróżniając te potrzeby kolonizacji od „głupstw, które twierdzą, że z niej wynikają” .
W 1926 roku para przeniosła się do n o 122 boulevard Murat w Paryżu. Malraux wrócił do wydawania luksusowych książek i został dyrektorem wydań À la sphère , w których publikowane były dzieła François Mauriaca , Alberta Samina , André Gide i Jeana Giraudoux , a także Pascala Pia , który z pewnym sukcesem poświęcił się literackim fałszom z Lata Brukseli przedstawione jako prywatny dziennik Baudelaire'a. WSierpień 1926opublikował w Grasset La Tentation de l'Occident , epistolarny dialog między Francuzem a Chińczykiem.
W 1927 r. był przykuty do łóżka przez całą kwadrans po ataku gorączki reumatycznej . Wstąpił do komitetu czytelniczego Éditions Gallimard iw tym samym roku został dyrektorem artystycznym odpowiedzialnym za edycje i wystawy sztuki. W salonach domu Gallimarda organizuje wystawy sztuki dalekowschodniej i współczesnej. Opublikował Written for a Teddy Bear w czasopiśmie 600 , Le Voyage aux Îles Fortunées w czasopiśmie Commerce oraz duży esej O europejskiej młodzieży .
W 1928 opublikował Les Conquérants z Grassetem , powieść, która przedstawiała w Chinach w 1925 roku starcia między nacjonalistami z Kuomintangu a komunistami. Ta powieść odniosła wówczas duży sukces. W Gallimard publikuje Farfelu Królestwa . W tym czasie Malraux twierdził, że odgrywał ważną rolę w Kuomintangu jako wicekomisarz ds. propagandy. Przez cały ten okres odbył wiele podróży po Europie Środkowej i Wschodniej, odwiedzając także Afrykę Północną , Bliski Wschód , Arabię i Persję . W 1930, kontynuując pisanie, odwiedził Japonię , Indie i wrócił przez Stany Zjednoczone . W tym samym roku opublikował La Voie Royale , powieść przygodową w dużej mierze zainspirowaną jego ekspedycją archeologiczną do Kambodży . Redagował Calligrammes przez Guillaume Apollinaire . 20 grudnia 1930, jej ojciec popełnia samobójstwo.
Na początku 1931 roku Galerie de La Nouvelle Revue française , nowo stworzona przez Gastona Gallimarda , zorganizowała wystawę dzieł sztuki gotycko-buddyjskiej, które Malraux przywiózł ze Wschodu, gdzie dwukrotnie podróżował z Clarą, w 1929 i 1930 Malraux twierdzi, że eksponowane prace pochodzą z Pamirów i że sam je tam znalazł. Jest skąpy w wyjaśnianiu naukowcom i dziennikarzom.
Gaston Poulain, felietonista Comœdia , publikuje wywiad z Malraux, który wzbudza sceptycyzm co do autentyczności eksponowanych przedmiotów. Galeria NRF, której Malraux jest udziałowcem, ma na celu handel dziełami sztuki i nieruchomościami, ruchomościami i transakcjami finansowymi. Dużą część jej zasobu, gdzie reprezentowana jest sztuka gotycko-buddyjska, sztuka grecko-buddyjska, sztuka indohellenistyczna, a także sztuka nomadów Azji Środkowej, stanowią podróże Malraux i Clary w Azji, które będzie kontynuowany w 1931: Isfahan , Afganistan , Indie, Birma , Malezja , Singapur , Hong Kong , Chiny i Japonia .
Malraux wywozi dzieła sztuki z kraju ich pochodzenia, omijając odprawę celną, w razie potrzeby przekupując celnika. Do sprzedaży dzieł galeria stosuje proces, który w tamtych czasach nie był nielegalny: niewielka ilość obiektów, których mamy wiele analogów, została umieszczona w sali aukcyjnej, a cena wystawionych obiektów wzrosła. sprzedają i są kupowane po wysokiej cenie, jaką osiągnęli, która to cena służy następnie jako argument za przecenianiem wszystkich podobnych sztuk. Wydaje się, że handel dziełami sztuki bardzo dobrze postawił Malraux finansowo.
22 marca 1932, umiera matka Malraux. Z Josette Clotis , którą poznał w salach La Nouvelle Revue française w tym samym roku, miał długi romans i miał dwóch nieślubnych synów, Pierre-Gauthier (1940-1961) i Vincenta Malraux (1943-1961). , którzy zginęli w wieku 17 i 20 lat w wypadku samochodowym.
Malraux przeniósł się z żoną Clara n o 44 rue du Bac ( Paryż 7 th ), gdzie napisał La Condition humaine , powieści inspirowanej przez masakrze w Szanghaju w 1927 roku praca była ogromnym sukcesem i został koronowany z ceną Goncourt wgrudzień 1933. Florence Malraux , córka André i Clary, urodziła się dnia28 marca 1933.
Działacz antyfaszystowskiOd 1933 roku, kiedy Adolf Hitler doszedł do władzy, prowadził kampanię przeciwko faszyzmowi i nazizmowi . Wygłasza przemówienie na pierwszym spotkaniu Stowarzyszenia Rewolucyjnych Pisarzy i Artystów (AEAR), któremu przewodniczy André Gide . Uczestniczył w kilku działaniach tego stowarzyszenia, nie wiedząc, że było ono infiltrowane przez agentów z Moskwy, w szczególności Williego Münzenberga : wielu francuskich intelektualistów wystąpiło wówczas do Partii Komunistycznej we wspólnej opozycji do nazizmu. W sierpniu spotyka Trockiego w Saint-Palais-sur-Mer . Ma krótki romans z Louise de Vilmorin , który urywa, gdy dowiaduje się, że jego kochanka jednocześnie obdarza łaski niemieckim dziennikarzem Friedrichem Sieburgiem .
W Styczeń 1934, udał się do Niemiec z André Gide, obaj przysłani przez francuską partię komunistyczną, by dostarczyć petycję z żądaniem uwolnienia Dimitrowa , oskarżonego o współudział w pożarze Reichstagu , ale obaj pisarze nie zostali przyjęci ani przez Hitlera, ani przez Goebbelsa .
W marcu Malraux wyrusza w nową przygodę: udaje się z kapitanem Édouardem Corniglionem-Molinierem, aby samolotem rozpoznać miejsce Marib w Jemenie , legendarnej stolicy królestwa Saby , stolicy królowej Saby . Malraux nie daje się zwieść historykowi archeologowi Henri Munier , który wyjaśnia mu, że królowa Saby nie ma spójności historycznej. 7 Marca, przelatując nad okolicami Sanaa (Jemen), obaj odkrywcy widzą „kolosalną plażę żwirową” i myślą, że jest to miasto królowej Saby. Corniglion-Molinier zatelegrafował w tej sprawie do L'Intransigeant . W zamian są zapraszani i przyjmowani w Addis Abebie przez cesarza Haile Selassie I st , który twierdzi, że pochodzi od Salomona i królowej Saby. Malraux i Corniglion-Molinier przelecieliby nad oazą, kilkoma ruinami i grupami zamieszkanych domów: Asahil Rymen, Kharib i Duraib.
W Marzec 1934Malraux należy do utworzonego właśnie Komitetu Czujności Intelektualistów Antyfaszystowskich i uczestniczy w tworzeniu Światowej Ligi Przeciwko Antysemityzmowi . Odwiedza dziennikarza i pisarza Ilję Ehrenbourga , agenta wpływów sowieckich, odpowiedzialnego za pozyskiwanie sympatyków wśród paryskich intelektualistów.
Od czerwca do września André i Clara Malraux przebywają w ZSRR z Ehrenbourgiem i jego żoną. Malraux prowadzi rozmowy z Prawdą i spotyka Borisa Pasternaka . Wydaje się, że widział Stalina tylko z daleka, podczas parady sportowej, chociaż później mówił o „Stalinie, którego znałem” . W sierpniu wziął udział w Kongresie Pisarzy Radzieckich, gdzie Gorki zaskoczył go karykaturalnym przywiązaniem do oficjalnych doktryn w literaturze. Malraux wygłasza przemówienie: Sztuka to podbój , w którym składa hołd emancypacji proletariatu w ZSRR, ale wyraża obawę, że zasady socrealizmu zduszą twórczość literacką.
W maj 1935, opublikował w Gallimard Le Temps du mépris opowiadanie inspirowane opowiadaniami stworzonymi dla niego przez Manèsa Sperbera , Bernarda Groethuysena i Williego Bredela , niemieckiego komunistę, którego Niemcy uwolnili po roku w obozie. Napisał przedmowę do książki dziennikarki Andrée Viollis , Indochine SOS i rozpoczął swoją Psychologię Sztuki .
W Czerwiec 1935wraz z André Gide jest najwybitniejszym francuskim uczestnikiem Międzynarodowego Kongresu Pisarzy w Obronie Kultury w Palais de la Mutualité w Paryżu. W umyśle jego dyskretnego organizatora, Willi Münzenberga , kongres ten musi być demonstracją na chwałę ZSRR , ale niektórym pisarzom udaje się zaprotestować przeciwko uwięzieniu przeciwników Stalina. Według raportów pisarzy Victora Kine'a i Johannesa Bechera dla Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii ZSRR Malraux skutecznie pomógłby Sowietom ograniczyć działania protestujących.
W Marzec 1936przerabia krótki pobyt w ZSRR . Rozmawia z Eisensteinem , którego poznał już w Paryżu w 1932 roku i który planuje pracę nad filmową adaptacją Kondycji ludzkiej . Malraux i Eisenstein opracowali kilka planów, ale Eisenstein zrezygnował, ponieważ Stan Ludzki wydawał mu się zbyt antystalinowski. Malraux miał również dość rozczarowujące spotkanie z Gorkim , który zmarł wkrótce potem. Podczas swojego pobytu odkrył Schwambrania przez Lew Kassil . Przywieziona z powrotem do Francji książka została wydana w 1937 r. przez Gastona Gallimarda pod tytułem Le Voyage imaginaire w 1937 r. Ponownie uczestniczył w Międzynarodowym Kongresie Pisarzy w Obronie Kultury, który odbył się w Londynie i wygłosił tam przemówienie.
Zawodnik w HiszpaniiKiedy w Hiszpanii wybuchła wojna domowa ,18 lipca 1936, Pierre Cot , francuski minister lotnictwa i jego szef sztabu Jean Moulin , kontaktują się z Malraux i proszą go, aby poszedł i zasięgnął informacji na miejscu. 22 lipca 1936 rMalraux wylatuje francuskim samolotem ministerialnym do Madrytu. Wracając do Paryża 28-go, planuje wyjechać i walczyć w Hiszpanii, w służbie swoim postępowym ideom, ale także w nadziei, jak to określił Olivier Todd , na „ucieczkę przed histeryczną Clarą” . Rekrutuje pilotów w ramach dyskretnej organizacji, za pośrednictwem której francuskie ministerstwa pośrednio sprzedają samoloty rządu hiszpańskiego oficjalnie przeznaczone dla francuskich sił powietrznych. Obiecujący samoloty i piloci Malraux został dobrze przyjęty przez hiszpańskich republikanów, a hiszpańskie Ministerstwo Lotnictwa odpowiada mu do stopnia podpułkownika. Stworzył od podstaw międzynarodową eskadrę España z około dwudziestoma Potezami 540 i objął dowództwo jako pułkownik do 1937 roku.
Choć nigdy nie władał bronią ani nie pilotował samolotu, wziął udział w 65 misjach powietrznych, a w sierpniu brał udział w walkach z wojskami Franco , w szczególności w Toledo , Madrycie , Guadalajarze i Teruel . Jest dwukrotnie ranny. Rolę kierownika operacyjnego pozostawia Abelowi Guidezowi, który zaproponował mu gabinet Pierre'a Cota . Uczestniczył w bombardowaniu Medellin podczas kampanii na Tagu . 1 st wrzesień 1936jego eskadra wyrządza szkody frankistowskiemu podziemnemu lotnisku Olmedo . Wluty 1937bierze udział w misji do Malagi .
Chociaż Malraux nie pilotuje i nie strzela słabo, jego ludzie nabierają odwagi i są pod wrażeniem jego wiedzy, nawet jeśli nie zawsze rozumieją jego słowa. Z drugiej strony nie sprzyjają mu oceny jego przełożonych wojskowych, których jesteśmy świadomi. Antonio Camacho Benitez, szef rządowego lotnictwa, napisał w raporcie: „Po postawie i działaniu pana Malraux należy podjąć trzy kroki: zdyscyplinować go, wydalić lub zastrzelić” .
Według wspomnień Ignacio Hidalgo de Cisnerosa , który pod koniec wojny domowej był naczelnym generałem republikańskich sił powietrznych, Malraux zdyskredytował się twierdząc, że mianował się dowódcą eskadry, nie rozumiejąc, że mógłby musiał być lotnikiem, zwłaszcza w czasie wojny; z trzema lub czterema wyjątkami lotnicy z Malraux nie byli antyfaszystami, lecz prostymi najemnikami, przyciąganymi bardzo wysokimi zarobkami; Malraux, nie znający lotnictwa, polegał na nich, ale nie robili nic pożytecznego, a wręcz przeciwnie, stwarzali trudności; Hidalgo de Cisneros kilkakrotnie próbował je odrzucić, „ale rząd sprzeciwiał się temu, powołując się na złe wrażenie, że wydalenie z Hiszpanii za bezużyteczność i niedelikatność lotników, których fałszywa propaganda przekształciła w bohaterskich obrońców wolności. "
Malraux opuścił Hiszpanię w 1937. Wyjechał dalej 24 lutego 1937odbyć wycieczkę wykładową po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, aby zebrać fundusze dla hiszpańskich republikanów. W swojej propagandzie czasami oddaje się wynalazkom, takim jak twierdzenie, że członkowie jego szwadronu byli torturowani przez frankistów. Przez cały okres swojego zaangażowania w republikańską Hiszpanię Malraux unikał, pomimo moskiewskich procesów , które martwiły postępowców na całym świecie, od bycia zbyt krytycznym wobec komunistów i ZSRR, których uważał za jedynych, zdolnych do utrzymania dyscypliny niezbędnej do zbawienia republiki. Ta dyplomatyczna postawa Malraux wobec stalinowców (co nie przeszkodziło komunistycznemu André Marty'emu w zaproponowaniu jego likwidacji wluty 1937) doprowadziło go do gorzkiej kontrowersji prasowej z Trockim.
W lipiec 1937uczestniczy w kongresie pisarzy organizowanym przez rząd hiszpański. W czasopiśmie Verve najpierw opublikował pierwszy tekst Psychologii sztuki , a następnie Psychologie des Renaissances et De la représentation en Orient et en Occident . Przebywał u Josette Clotis w Pirenejach, gdzie zainspirowany bitwami w Hiszpanii napisał powieść L'Espoir , która ukazała się wgrudzień 1937. Powieść jest przedmiotem namiętnych lektur i dyskusji. Malraux spędził zimę 1937-1938 w Paryżu, pobyt w hotelu Madison n o 143 Boulevard Saint-Germain ; Josette Clotis mieszka o rzut kamieniem, w hotelu Royal-Condé. Malraux coraz bardziej odrywa się od żony, która ze swojej strony trzyma się i odmawia rozwodu.
W 1938 wraz z Édouardem Corniglionem-Molinierem wyreżyserował film Nadzieja, Sierra de Teruel , do którego rozpoczęto zdjęcia4 sierpniaw Barcelonie , kosztem wielu trudności, i kontynuuje w Tarragonie i na Sierra de Montserrat . Wstyczeń 1939ekipa filmowa musi ewakuować Barcelonę, która wpadła w ręce nacjonalistów, i wyjechać, by dokończyć film w Joinville i Villefranche-de-Rouergue . Film jest czasami pokazywany prywatnie od czerwca do sierpnia. We wrześniu, jego teatralny wydanie jest zabronione następstwie wniosku złożonego do Édouard Daladier przez Philippe'a Petaina , ambasadora Franco .
Kiedy wojna została wypowiedziana, Malraux, który został przełożony w 1922 i zreformowany w 1929, zaciągnął się do Provins ; został przyjęty jako prywatna druga klasa w czołgach i wcielony do14 kwietnia 1940jako smok 41 e zdeponuj zmotoryzowaną kawalerię w pobliżu Provins , gdzie pozostaje do14 maja 1940. Otrzymał szkolenie jako podoficer student i miał nadzieję zostać „cysterną”, ale wydarzenia nie pozostawiły mu czasu. Swoją wojnę opisze następująco:
„Nasze czołgi Provins nie były w stanie wynieść nas z poligonu. W maju wykonaliśmy ruch na piechotę, z przeciwpancernymi. Pociągnęliśmy trochę. Zostałem bardzo lekko kontuzjowany 15 czerwca. A 16 zostaliśmy wzięci do niewoli jak piechota, w połowie Provins i Sens , gdzie zostaliśmy skierowani…”
Wygląda na to, że w rzeczywistości Malraux nie został ranny, ale stopy bolały go od zbyt wąskich butów, z czego był leczony przez medyków Wehrmachtu w obozie jenieckim w Sens. Ochotnik do pomocy przy żniwach , został przydzielony do gospodarstwa w Collemiers . Pod koniec września jego przyrodni brat Roland ostrzega go, że według (neutralnych) szwajcarskich i szwedzkich radia Niemcy szukają pewnych pisarzy, w szczególności Malraux, aby ich uwolnić . Biorąc pod uwagę jego polityczne zobowiązania, Malraux uważa, że ma niewielkie szanse na uwolnienie i z pomocą Rolanda, który dostarcza mu ubrania, buty i pieniądze, ucieka z gospodarstwa w przebraniu stolarza w towarzystwie poety Jeana. Grosjean. , Jean Beuret i Abbé Magnet, przyszły kapelan Vercors , którzy zaoferowali mu gościnę w domu, w Drôme , w strefie wolnocłowej .
Ucieczkę tę ułatwia bardzo elastyczna dyscyplina, jaką niemieccy oficerowie stosowali wobec francuskich jeńców wojennych. Tego samego dnia Josette Clotis urodziła swojego pierwszego syna, o imieniu Pierre w hołdzie Pierre'owi Drieu la Rochelle , który będzie nazywał się Gauthier (1940-1961). Malraux, wciąż żonaty, nie może rozpoznać dziecka. Aby ten nosił imię Malraux, rozpoznaje go jego brat Roland.
Pisarz w czasie okupacji (do 1944 r.)Po ucieczce Malraux napisał do de Gaulle'a, proponując mu walkę w wolnym francuskim lotnictwie; ale oporny odpowiedzialny za przekazanie tego listu zostaje aresztowany przez policję i połyka list: nie otrzymując odpowiedzi, Malraux uważa, że został zwolniony z powodu udziału w hiszpańskiej wojnie domowej. Nieufny wobec wpływów komunistów , odmówił wstąpienia w szeregi Oporu Wewnętrznego pomimo nacisków Marcela-François Astiera i Claude'a Bourdeta . Wierzy, że Anglicy zwyciężą, ale francuscy bojownicy ruchu oporu, którym brakuje pieniędzy, broni i sprzętu, dają mu efekt „zabawy w małego żołnierza” .
W styczniu 1941 r. , przeniósł się z Josette Clotis do Roquebrune-Cap-Martin , willi La Souco , gdzie pozostał do jesieni 1942 , z pobytem w połowie 1941 r. w willi Les Camélias w Cap d'Ail . Nawiązuje kontakt z pisarzami mieszkającymi na Lazurowym Wybrzeżu : m.in. André Gide i Rogerem Martinem du Gard . Zawsze będzie powstrzymywał się od publikacji w La Nouvelle Revue française kontrolowanej przez Drieu la Rochelle , który stał się współpracownikiem okupanta, ale utrzymuje z tym pisarzem dobre stosunki osobiste. We wrześniu , zostaje w Allier, następnie osiedla się w Cantal , gdzie Josette Clotis dołączy do niego z synem. W 1943 r. przeniósł się z nią do Saint-Chamant w Corrèze . Jego drugi syn, Vincent (1943-1961), urodził się dnia11 marca 1943i to Drieu la Rochelle jest ojcem chrzestnym, na prośbę Malraux .
Stopniowo Ruch Oporu , który ma teraz broń i pieniądze, wydaje się Malraux coraz poważniejszy. Początek września , miał swoje pierwsze kontakty z nią, w tym przypadku z Harrym Peulevé , szef brytyjskiego Autor sieci z SOE . Pomaga w rekrutacji swojego przyrodniego brata Rolanda do sieci. Jesienią 1943 roku wysiłki Pierre'a Kaana i Serge'a Ravanela, by wprowadzić Malraux do aktywnego ruchu oporu, zakończyły się niepowodzeniem.
Na początku 1944 roku Roland przedstawił go George'owi Hillerowi , szefowi sieci Footman , innej sieci SOE .
Ruch oporu na południowym zachodzie (1944)Koniec Marzec 1944, jego dwaj przyrodni bracia, Roland i Claude , agenci SOE , po aresztowaniu przez Niemców, Andrzej udał się do ruchu oporu: dyskretnie opuścił Saint-Chamant i dotarł do doliny Dordogne , na zamku Castelnaud koło Limeuil , a następnie na Château de la Vitrolle. Nazywa siebie „pułkownikiem Bergerem”. George Hiller kontaktuje go z grupami Vény du Lot . Dzięki Jacquesowi Poirierowi i George'owi Hillerowi krążył w kilku departamentach ( Corrèze , Lot , Dordogne i Tarn ), spotkał tam przywódców ruchu oporu i poinformował ich o swojej „misji”, mając na tyle umiejętności, by odejść wierząc, że każdy z grupy twierdzące, że należą do jednej z hierarchii, uważają, że należą do innej. Chętnie mówi o swoim „sojuszniczym CP”. W rzeczywistości jest tylko członkiem sieci Nestor-DIGGER SOE, dowodzonej przez Jacquesa Poiriera ( pseudonim „Jack”) i mającej siedzibę w Dordonii. Przez cały okres jego zaangażowania na południowym zachodzie jego rolą będzie w rzeczywistości rola świadka i prestiżowego towarzysza, w niewielkim stopniu aktora, a jeszcze mniej dowódcy jednostki. Jacques Poirier, w przeciwieństwie do wielu innych przywódców ruchu oporu, podziwiał Malraux, ale uważał go za bardziej przydatnego w tym, co mówił, niż w tym, co robił.
W „pułkownik Berger” zostaje aresztowany przez Niemców (w Kamfpgruppe Wilde, od 11 -tego Dywizji Pancernej Wehrmachtu, a nie 2 nd Panzer Division SS Das Reich pisze Malraux w swoich Antimemoires ) w Gramat na22 lipca 1944 r, podczas strzelania do samochodu George'a Hillera. Został poddany przesłuchaniom, podczas których miał być przedmiotem pozorowanej egzekucji, a następnie, po różnych transferach, został osadzony w więzieniu Saint-Michel w Tuluzie . Gdy Niemcy wyjeżdżają z miasta, czuje się wolny,19 sierpnia.
Nieco wcześniej 26 lipca 1944 r, atak na wagon Banque de France na stacji Neuvic włożył ogromne pieniądze w ręce bojowników ruchu oporu. Odnotowuje się , że za uwolnienie Malraux zapłacono duże sumy, co, jak zauważył Guy Penaud , stanowi problem, ponieważ Malraux został uwolniony dopiero po odejściu wojsk niemieckich. W pierwszych dniach po zwolnieniu Malraux powiedział do jednego ze swoich krewnych: „Jeśli masz problemy finansowe… nie wahaj się. Chwilowo jestem bogaty. "
Brygada Alzacji i Lotaryngii (1944-1945)W 1944 roku przebywając w Paryżu poznał Ernesta Hemingwaya . Obaj pisarze wymieniliby niezbyt przyjemne uwagi, jeśli wierzyć Hemingwayowi, który zresztą kilkakrotnie opowiadał tę scenę, za każdym razem upiększając swoją rolę. Malraux, który fałszywie twierdzi, że ma zapasy amunicji i wie, że Brytyjczycy zamierzają zrzucić na spadochronie 10 000 ludzi w Dordogne, znajduje oficerów, którzy zaaprobują jego własną nominację do stopnia pułkownika i szefa nowo utworzonej brygady alzacko-lotaryńskiej , która skupia byłych partyzantów alzackich i lotaryńskich, którzy schronili się na południowym zachodzie. 17 wrześniaspotyka generała de Lattre de Tassigny w Dijon , w Hôtel de la Cloche.
Na czele brygady Malraux brał udział w Wogezach i Alzacji w kampanii pierwszej armii francuskiej , w szczególności w zdobyciu Dannemarie i Colmar , a także w obronie Strasburga . Swobodny w globalnej strategii, gorzej czuje się na polu wojskowym, gdzie przekazuje wszystkie kompetencje swoim zastępcom, podpułkownikowi Pierre-Élie Jacquot i komandorowi Brandstetterowi. 12 listopadaPrzypadkowo umiera Josette Clotis, matka dwóch synów Malraux. 15 marca 1945brygada zostaje rozwiązana.
Po wyzwoleniu Malraux otrzymał różne brytyjskie i francuskie odznaczenia (towarzysz Orderu Zasłużonej Służby , towarzysz Wyzwolenia, krzyż Wyzwolenia, medal Ruchu Oporu, krzyż Wojenny), zwiększając swoje zasługi dla Ruchu Oporu. Twierdzi na przykład, że zabrał makię w 1940 roku, podczas gdy, jak widać powyżej, zrobił to dopiero w 1944 roku.
Poruszał się z Madeleine Malraux , znanego pianisty i wdowa po jego przyrodniego brata Rolanda, który zmarł na Cap Arcona , a ze swoim bratankiem Alain Malraux, syn Magdaleny i Roland, na drugim i trzecim piętrze n o 19 bis avenue Robert - Schumana w Boulogne-Billancourt , willi zbudowanej przez Jeana-Léona Courrègesa, ojca przyszłego projektanta mody . Clara i ich córka Florencja rozliczane w n o 17 rue Berthollet w Paryżu.
Raymond Aron donosi w swoich Pamiętnikach, że Malraux zmienił się w 1944 roku w zdumiewający sposób w kwestii komunizmu , której teraz poświęca niemal nienawistną wrogość. Od 1945 roku związał się z osobą generała de Gaulle'a , w którego rządzie był ministrem informacji ,listopad 1945 w Styczeń 1946. Na stanowisko szefa sztabu przyjmuje Raymonda Arona. Podążył za de Gaulle'em w przygodzie RPF , gdzie służył jako organizator propagandy od 1947 do 1953. W 1953 de Gaulle, po zauważeniu porażki wyborczej RPF, postanowił odłożyć ją na bok i Malraux przestaje tam działać .
Podczas przekraczania pustyni de Gaulle'a (1953-1958) Malraux trzymał się z dala od polityki. W 1948 ożenił się z Madeleine Malraux i adoptował jej syna, swojego siostrzeńca Alaina w 1961, po śmierci własnych synów, Gauthiera i Vincenta. Z Madeleine podróżuje do Grecji, Egiptu i Iranu . Współpracuje przy realizacji dzieła Malraux przez Gaëtana Picona i wyjeżdża z nową żoną do Lucerny . WStyczeń 1954Para Malraux zostaje zaproszona do Nowego Jorku na inaugurację nowych galerii Metropolitan Museum of Art . Wakacje spędzają we Włoszech, gdzie odwiedzają Toskanię i Umbrię . W następnym roku jadą do Egiptu. W 1956 wyjechali z Alainem Malraux do Rzymu i na Sycylię .
Wraz z innymi pisarzami (Sartre, Martin du Gard, Mauriac) Malraux wysyła list przeciwko torturom w Algierii do prezydenta Republiki René Coty wKwiecień 1958.
minister w rządzie de Gaulle'a (1958-1959)1 st czerwiec 1958, Charles de Gaulle, powrócił do władzy, mianował Malraux Ministrem Delegatem na Przewodnictwo Rady i odpowiedzialnym za informację. Oprócz tej misji,lipiec 1958, ekspansja i wpływy kultury francuskiej. W niedatowanej notatce Malraux wyjaśnia swojemu następcy w Ministerstwie Informacji, że to ministerstwo, jak je zorganizował, jest aparatem przeznaczonym do walki przez radio z „wrogimi” gazetami ; w tym celu konieczne jest, aby „oczyszczenie polityczne” wykluczyło z radia wszystkich techników komunistycznych i wszystkich dziennikarzy, którzy byli wrogo nastawieni do de Gaulle'a w maju.Czerwiec 1958.
27 listopada 1958, pochodzący z Persji , Malraux przybywa do New Delhi . Jego intencją jest uczynienie Indii wizytą „dobrej woli” (lub wizytą kurtuazyjną) mającą na celu nawiązanie kulturalnych więzi między Francją a Indiami, które mogą ułatwić działania dyplomatyczne lub polityczne. Zostaje przyjęty przez Nehru , którego pyta o duchowość indyjską, ale odpowiada, że w pierwszej kolejności musi radzić sobie z problemami materialnymi.
Latem 1958 r. rozpoznał stosowanie tortur w Algierii i zapewnił, że prezydent zamierza położyć temu kres. Generał de Gaulle, podczas ostatniego przewodniczącego Rady w IV th Rzeczypospolitej , poprosił Pompidou , jego bliski doradca Matignon , aby zastąpić Jacques Soustelle i znaleźć „coś innego” . Zakłopotany sytuacją Georges Pompidou zapewnia przed Malraux, że generał postanowił powierzyć mu ministerstwo kultury, zastępując sekretarza stanu ds. sztuk pięknych, ponieważ byłby „jedynym zdolnym nadawać ton i wielkości, które są niezbędne, aby „ nadać ” francuskiemu geniuszowi rozmach, blask” . Generał de Gaulle akceptuje tę ideę Ministerstwa Kultury : tak mówi się, że to ministerstwo zostało stworzone specjalnie dla Malraux, który obejmuje urząd8 stycznia 1959.
Minister Stanu ds. Kultury (1959-1969)28 maja 1959z okazji pokazu dźwięków i świateł na Akropolu wygłasza mowę składającą hołd Atenom . W sierpniu i wrześniu podróżuje do Ameryki Południowej : Argentyny , Brazylii , Chile , Peru , Urugwaju . Celem tej podróży jest przede wszystkim obrona polityki Francji w Algierii, polityki znanej Algierii jako samostanowienie . W październiku Malraux uczęszcza premierze Tete d'Or , przez Paula Claudela , z General de Gaulle , pokaz stworzonej przez Madeleine Renaud - Jean-Louis firmy Barrault na Odéon .
De Gaulle, nie będąc wielkim wyznawcą sztuki współczesnej, skorzystałby na pomocy Malraux, który służył mu jako „mistrz myśli w tej dziedzinie”, jak twierdzi Pierre Lefranc .
Minister łączy politykę prestiżu z pracą społeczną. Nie będąc zadeklarowanym lewicowym gaullistą , nie zaprzecza swojej lewicowej przeszłości, przywołując bitwę pod Fleurus i epos żołnierzy Roku II , „te ogromne cienie, które sprawiły, że Europa tańczyła do odgłosu wolności” : w przeciwieństwie do wielkiego dziedziczenie, krytykował Mitterranda się15 grudnia 1965nie „nawet [byłem] w Hiszpanii” . Na nowo nawiązując kontakt z duchem Frontu Ludowego , uczynił kulturę sprawą administrowaną przez państwo. Jeśli nie jest on początkiem Maisons des jeunes et de la culture (z Republiki Młodzieży, powstałej przy Wyzwoleniu), to z drugiej strony jest twórcą Maisons de la Culture , organizacji zarządzanych przez ministerstwo o tej samej nazwie w dniu4 sierpnia 1962. Dołącza również,3 lutego 1959, Narodowe Centrum Kinematografii przy Ministerstwie Kultury .
W 1960 wygłosił w Fort-Lamy i Brazzaville przemówienie z okazji Niepodległości Kolonii Czarnej Afryki, w którym stwierdził: „Epoka kolonialna się skończyła” . W Ministerstwie Spraw Zagranicznych Malraux patrzymy raczej niepewnie. Uważa się, że wkracza w sferę spraw zagranicznych i istnieje obawa, że podczas podróży zagranicznych będzie składał obietnice, które ze względów finansowych lub innych okażą się niewykonalne. Na przykład podczas podróży do Meksyku w 1960 r. tłumaczył władzom, że „sztuczny deszcz jest teraz w pełni rozwiniętym procesem” i że w przeciwieństwie do tego, co na pewno miałoby miejsce w Stanach Zjednoczonych, Francja byłaby gotowa wdrożyć tę technikę. bezpłatnie w Meksyku. Na Quai d'Orsay zauważamy, że maszyna do robienia deszczu nie istnieje i że w Meksyku deszczów nie brakuje. Wygląda na to, że de Gaulle dał Malraux wolną rękę do składania dobrych obietnic, jednocześnie ufając, że urzędnicy odmówią przekroczenia wydatków.
8 marca 1960Malraux wygłasza przemówienie w Paryżu w sprawie ochrony zabytków Nubii w odpowiedzi na apel UNESCO . Wwrzesień 1960złości się na swoją córkę Florence, ponieważ podpisała Manifest z 121 , sprzyjający buntu młodych ludzi wzywanych do Algierii. Ta kłótnia potrwa do 1968 roku23 maja 1961, jej dwaj synowie giną w wypadku samochodowym. Ta trzecia i podwójna żałoba oznacza definitywne zerwanie ze szczęściem, jakie przynosiło mu życie rodzinne przez siedemnaście lat w jego rezydencji w Parc des Princes .
7 lutego 1962, gdy był nieobecny w swoim domu w Boulogne-Billancourt , był celem ataku OAS sponsorowanego przez André Canal . Delphine Renard , pięcioletnia córka właścicieli mieszkających na parterze, jest poważnie oszpecona. Opuścił teren i zamieszkał do 1969 roku w pawilonie La Lanterne w Wersalu , udostępnionym mu przez rząd i chronionym przez żandarmerię.
W maj 1962zostaje przyjęty przez Johna Fitzgeralda Kennedy'ego . Tworzy4 sierpnia 1962chronienie i pogłębianie Plan (PSMV), która wspiera prawa Malraux umożliwiający tworzenie sektorów zabezpieczone. 20 stycznia 1963 roku w Stanach Zjednoczonych Malraux wygłosił przemówienie na inauguracji prezentacji w Galerii Narodowej w Waszyngtonie najsłynniejszego dzieła we Francji, La Joconde . 20 kwietnia 1963 r. zdecydował się zamknąć jaskinię Lascaux, która od 1949 r. była dostępna dla zwiedzających, jej nadmierna frekwencja powodowała zmiany klimatyczne, które spowodowały degradację ścian, zielone glony, a następnie tworzenie się kalcytu (białego). 4 marca 1964 roku, stworzył z André Chastel w powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego . W tym samym roku zainaugurował Maison de la Culture de Bourges w towarzystwie generała de Gaulle'a. 19 grudnia 1964w obecności generała de Gaulle wygłasza jedno ze swoich najsłynniejszych przemówień: mowę żałobną Jeana Moulina , którego prochy zostają przeniesione do Panteonu .
W 1965 Malraux martwił się tymi, którzy go znali. Często pod wpływem alkoholu, fazy megalomanii przeplatają się, według Oliviera Todda, z fazami depresji, bywa wyczerpany, chwiejny i jąkający się w obecności swoich współpracowników, co skłania de Gaulle'a do doradzania mu odpoczynku. forma podróży. 22 czerwca 1965Malraux wyrusza w Le Cambodge w towarzystwie Alberta Beureta, by udać się na Daleki Wschód. Przybył do Chin, został oficjalnie zaproszony17 lipca przez władze chińskie, które w ten sposób nawiązały do listu de Gaulle'a.
Po opóźnieniu, którego długość skłania ambasadę francuską do zwrócenia się do de Gaulle'a o nową interwencję, Mao Zedong przyjmuje Malraux na3 sierpnia. Malraux jest pochlebca, ale Mao odpowiada na jego pytania jedynie krótkimi błahostkami i nie wykazuje najmniejszego zainteresowania Francją. Po powrocie Malraux sugeruje, że zaproponował Pekinowi politykę związaną z wojną w Wietnamie, której rząd chiński i Alain Peyrefitte zaprzeczają. Gazeta Le Monde odnotowuje „niejasność” deklaracji Malraux, „co kontrastuje z ich powagą” . Malraux dużo wyhaftuje w swoim wywiadzie z Mao w jego Antimémoires (1967) i wzrośnie w 1972.
Podczas tej ostatniej podróży na Wschód Malraux ponownie odwiedza Indie. Podobnie jak w 1958 interesuje się duchowością Indii, a nie ich stanem ekonomicznym i społecznym.
1 st wrzesień 1965wygłasza mowę żałobną na pogrzebie architekta Le Corbusiera . Ten ostatni, zbudowawszy nowe miasto w Indiach, Malraux poprosił indyjskiego ambasadora we Francji, aby był obecny na pogrzebie z wodą z Gangesu , ale dał mu do zrozumienia, że woda z kranu może działać jak woda z Gangesu.
W Marzec 1966inauguruje Maison de la Culture w Amiens, aw kwietniu pierwszy światowy festiwal sztuki murzyńskiej w Dakarze z prezydentem Senegalu Léopoldem Sédarem Senghorem ; jesienią organizuje wielką retrospektywę Picassa w Paryżu w Grand i Petit Palais . Tworzy30 września 1966Departament Podwodny Archeologicznego Badań (DRASM), przeniesiono do Marsylii i Annecy, raportowanie do Departamentu Dziedzictwa (sub-dyrekcji Archeologii) Ministerstwa Kultury, który stanie się Departament Podwodny Archeologicznego Badań i łodzi podwodnych (DRASSM), przy czym4 stycznia 1966 r.
Wiosną 1966 Madeleine i André Malraux, po kilku rozstaniach i powrotach, rozstają się definitywnie, bez rozwodów. Pisze swoje „ Antimemoires” , które ukazują się wwrzesień 1967i są bardzo dobrze przyjmowane przez krytyków i opinię publiczną. Rysuje portret Mao jako wzniosłego bohatera opowieści poprzez bardzo mityczną wersję ich wywiadu. W ten sposób staje się, w słowach Olivier Todd, w „prawicowych” lub „Gaullian” gwarancji z „Maolatry” , które następnie transportuje dużą liczbę francuskich intelektualistów. Egzemplarz książki wysyła swojej córce Florence, co doprowadza do ich pojednania.
Mniej więcej w tym czasie nawiązał drugi kontakt z Louise de Vilmorin . W 1968 radykalnie zmienił cenę Rzymu . WLuty 1968, jest atakowany przez filmowców i kinofilów, relacjonowany przez François Mitterranda, bo chciał wycofać kierownictwo administracyjne francuskiej filmoteki , pozostawiając mu kierownictwo artystyczne, Henri Langlois , którego kierownictwo jest przedmiotem bardzo niekorzystnych doniesień. To sprawa Langlois , która zakończy się odwróceniem sytuacji Malraux . WLuty 1969brał udział u boku prezydenta Nigerii Hamani Diori w pierwszej konferencji w Niamey, która zakończyła się rok później, podczas drugiej konferencji w Niamey (16 au20 marca 1970), utworzenie Agencji Współpracy Kulturalno-Technicznej , protoplasta obecnej Międzynarodowej Organizacji Frankofonii .
Jego daleki następca, Jack Lang, ma zniuansowaną ocenę swojego dorobku. On doskonale chroni sztukę Jeana Geneta Les Paravents , przed Christian Bonnet , członek grupy większościowej, który widział grę jako „rot” , ale milczy, gdy minister informacji zakazuje filmu La Religieuse przez Jacques Rivette , gdy Henri Langlois jest wyrzucony z francuskiego Cinémathèque lub gdy TNP jest zmuszone do wycofania sztuki Armanda Gattiego o Franco . Tworzy zaliczkę na wpływy, uzyskuje przywiązanie do Ministerstwa Kultury Narodowego Centrum Kina, które wcześniej podlegało Ministerstwu Przemysłu , ale nie Dyrekcji Książki, która pozostaje pod kontrolą Ministerstwa Edukacji Narodowej. Jack Lang zwraca uwagę na dość konserwatywne wybory ( Marcel Landowski jest preferowany jako dyrektor muzyczny niż Pierre Boulez ) i mimo powstania Narodowego Centrum Sztuki Współczesnej nie jest zbyt wrażliwy na awangardowe dzieła, takie jak Jean Tinguely. , Niki de Saint Phalle , César , Arman czy Gérard Fromanger . Żałuje, że powstało tylko dziesięć centrów kultury, a celem było posiadanie jednego na wydział.
W 1969 roku generał de Gaulle porzucił władzę, a Malraux, który piastował jedynie stanowisko ministra de Gaulle'a, opuścił politykę. W żadnym momencie nie przestanie być wierny generałowi, nawet w czasie wydarzeń maja 68 roku , prawdziwego „kryzysu cywilizacyjnego”, jego zdaniem, który niepokoi go „nihilizmem” studentów. Więc widzieliśmy go na czele demonstracji tych, którzy domagali się przywrócenia porządku pod Łukiem Triumfalnym na30 maja 1968. Malraux nigdy nie przestał utożsamiać tego porządku z osobą i dziełem generała de Gaulle'a. Jest także jedną z nielicznych osób, które generał zgadza się przyjąć po rezygnacji.
Ludwika de Vilmorin, z którą przeniósł się do Château de Vilmorin w Verrières-le-Buisson , zmarła26 grudnia 1969. Będzie nadal mieszkał w zamku z siostrzenicą Louise: Sophie de Vilmorin (1931-2009), jego ostatnią towarzyszką, która będzie się nim opiekowała aż do śmierci.
W 1970 roku poprzedził Poèmes de Louise de Vilmorin i napisał Les Chênes, które upadliśmy po śmierci generała de Gaulle'a. W 1971 został pierwszym prezesem Instytutu Charlesa de Gaulle'a .
Odnawiając zobowiązania z młodości, wziął udział w obronie niepodległości Bangladeszu w 1971 roku. Być może złapany w pułapkę komentarzy, które poczynił o bezużyteczności czysto werbalnego wsparcia, Malraux, lat 70, ogłasza zamiar wyjazdu i walki w Indiach. armię, która wspiera separatystów. Indira Gandhi , którą spotyka w ambasadzie indyjskiej we Francji, daje mu do zrozumienia, że jego moralne wsparcie jest doceniane, ale jego fizyczna obecność w indyjskiej armii nie jest tak naprawdę konieczna.
W Luty 1972, Richard Nixon , który przybył do Chin , zaprosił Malraux Washington . Nixon rzeczywiście wierzy, że Malraux „znał Mao Tse-tunga i Zhou Enlaia w Chinach w 1930 roku” i że „utrzymywał z nimi sporadyczny kontakt przez lata” . Doradcy Nixona mają różne poglądy na temat działania Malraux. Leonard Garment uważa, że Malraux jest „fascynujący, ponieważ ma fascynującą historię” . John Scali ze swej strony oświadcza, że nie robią na nim wrażenia „zadumy” Malraux, pogmatwane, sprzeczne, przesiąknięte zapomnieniem lub nielogicznością; Malraux jest dla Scali „pretensjonalnym starcem tkającym przestarzałe idee w specjalnych ramach dla świata takiego, jakiego by sobie życzył” . Henry Kissinger we wspomnieniach opublikowanych w 1979 roku ubolewał, że wiedza Malraux o Chinach jest bardzo późna, a jego krótkoterminowe przewidywania są „oburzająco fałszywe” , ale przyznał, że jego intuicja pozwalała mu czasami widzieć wyraźnie w dłuższej perspektywie, jak na nieuniknione. zbliżenie między Chinami a Stanami Zjednoczonymi.
Dziewięć programów telewizyjnych La Légende du siècle , wyprodukowanych przez Françoise Verny i Claude Santelli i emitowanych od kwietnia 1972 , przybliżyć Malraux ogółowi społeczeństwa.
W Listopad 1972, z inicjatywy swojego lekarza neuropsychiatry Louisa Bertagny, który leczy go od 1966 roku, Malraux jest hospitalizowany w Salpêtrière z powodu alkoholizmu i załamania nerwowego. Z tego pobytu w szpitalu, który trwa dwadzieścia dziewięć dni, zabierze książkę Lazare .
Zeznaje, w Październik 1973, na korzyść Jeana Kay , który idzie do sądu za porwanie lotu 711 i wyjeżdża z Sophie de Vilmorin do Bangladeszu .
W wyborach prezydenckich w 1974 r . poparł gaullistę Jacquesa Chaban-Delmasa przeciwko François Mitterrandowi i Valéry'emu Giscardowi d'Estaing . Jego pojawienie się w programie telewizyjnym, w którym ma wspierać Chaban-Delmasa, jest katastrofalne: wydaje się mówić, że telewizja uczyni nauczycieli bezużytecznymi, co powoduje, że Chaban-Delmas traci głosy gaullistowskich nauczycieli. Podczas tej kampanii zadeklarował: „Politycznie jedność Europy jest utopią. Musiałby istnieć wspólny wróg dla politycznej jedności Europy, ale jedynym wspólnym wrogiem, jaki mógłby istnieć, byłby islam” .
W tym samym roku 1974 zaprezentował wystawę La Joconde w Japonii .
W styczeń 1975inauguruje Centrum Kultury André-Malraux w Verrières-le-Buisson, wygłasza tam przemówienie na temat kieszonkowej książki i jej przyszłości. Mówił maja w katedrze w Chartres , w przemówieniu do 30 th rocznicy wyzwolenia obozów koncentracyjnych. Koniecgrudzień 1975, z Sophie de Vilmorin odbył prywatną podróż na Haiti, gdzie interesował się spontanicznymi malarzami szkoły Saint-Soleil. Uczestniczy w ceremonii voodoo , ale odchodzi bardzo szybko.
W Listopad 1976, był hospitalizowany w szpitalu Henri-Mondor w Créteil , oficjalnie z powodu przekrwienia płuc, ale w rzeczywistości z powodu raka skóry. Zmarł w szpitalu dnia23 listopada 1976. Został pochowany następnego dnia na cmentarzu Verrières-le-Buisson, a nie w parku zamku Vilmorin, jak by chciał, obok Louise de Vilmorin. Krajowy hołd zwrócono się do niego o 27 w Cour Carre w Luwrze Pałacu .
W ramach obchodów 20 -go rocznicę jego śmierci, a za namową Pierre Messmer , prochy Malraux przeniesiono z cmentarza Verrières-le-Buisson, gdzie został pochowany w Panteonie w 1996 roku.
Malraux nigdy nie wierzył, że jest związany dogmatem, a dzięki swoim zmianom pozostał wierny swojej potrzebie wyjścia poza, wykluczając jakiekolwiek uciekanie się do pocieszających utopii, ale coraz bardziej uzależniając się od narkotyków. Agnostyk włożył w sztukę – a w szczególności w ideę „ wyimaginowanego muzeum ”, które wyrywałoby dzieła sztuki z ich tradycyjnych funkcji, aby przemyśleć je na nowo w ich relacjach i metamorfozach – jedyną wielkość w zasięgu człowieka i jego jedyne szanse na wieczność . Dlatego braterstwo i humanizm znajdują się w centrum jego życia i pracy:
„Humanizm nie oznacza: „To, co zrobiłem, żadne zwierzę by nie zrobiło”, to znaczy: „Odmówiliśmy tego, czego chciała w nas bestia, i chcemy znaleźć człowieka wszędzie tam, gdzie znaleźliśmy, co go zmiażdży”. "
- Głosy ciszy , 1951
Już w 1926 roku wyraził w La Tentation de l'Occident ideę, do której często powracał: „Bóg został zniszczony. Człowiek tylko znajduje śmierć. "
Często przypisywano mu – niesłusznie – zdanie: „Następny wiek będzie religijny albo nie będzie” ; „Duchowy” jest czasem zastępowany przez „religijny”. Jednakże, wielokrotnie odmówiono które mówi, chociaż André Frossard twierdził, że usłyszał z jego ust jak trochę inaczej: „The XXI th century będzie mistyczne czy to nie będzie” . Amerykański uczony Brian Thompson kilkakrotnie podejmował tę kwestię; twierdzi, że usłyszał to zdanie od samego Malraux podczas wywiadu w Verrières-le-Buisson w 1972 r., który nadal utrzymuje w 2007 r. podczas międzynarodowej konferencji na temat Malraux. Zakwestionowany wyrok mógłby być niedosłownym przywróceniem tego autentycznego oświadczenia:
„Myślę, że zadaniem następnego stulecia, w obliczu najstraszniejszego zagrożenia, jakie zna ludzkość, będzie ponowne zintegrowanie z nim bogów”.
A może ten, który pochodzi z 1946 roku:
„Centralnym problemem końca wieku będzie problem religijny, w formie tak różnej od tej, jaką znamy jako chrześcijaństwo od religii starożytnych. ”.
W każdym razie, Malraux wyraźnie odmawia bycia autorem tego stwierdzenia: " Powiedziano mi, że XXI th wiek będzie religijny. Oczywiście nigdy tego nie powiedziałem ”. Następnie precyzuje: „ To, co mówię, jest bardziej niepewne: nie wykluczam możliwości duchowego wydarzenia na skalę planetarną”.
W tej perspektywie „reintegracji bogów” André Malraux poświęcił dużą część cywilizacji indyjskiej, a także swojej religii, hinduizmowi . W Antimemoires umieszcza Indie jako jeden z najbardziej inspirujących osobistych latarni:
„[W obliczu Indii] właśnie na nowo odkryłem jedno z najgłębszych i najbardziej złożonych spotkań mojej młodości. Bardziej niż w Ameryce przedhiszpańskiej, ponieważ Anglia nie zniszczyła ani kapłanów, ani wojowników Indii, a świątynie starożytnych bogów wciąż tam są budowane. Bardziej niż islamu i Japonii, ponieważ Indie są mniej zachodnie, ponieważ szerzej rozpościerają nocne skrzydła człowieka; bardziej niż Afryka pod względem rozwoju, ciągłości. Daleko od nas w snach iw czasie Indie należą do Starego Wschodu naszej duszy. "
W rozmowie z Karthy Sishupal, indyjskim studentem, który poświęcił mu pracę magisterską, znajdujemy następujące zdanie: „Indie są nadal jedynym krajem, który dokonał rewolucji z powodów moralnych. Jest tylko jeden Gandhi. "
Malraux był wielkim mitomanem . W związku z tym sam napisał swoje akta wojskowe, twierdząc, że są fikcyjne. Twierdził, że wstąpił do Ruchu Oporu w 1940 r., co jest fałszywe, na co wskazywali Olivier Todd i inni autorzy przed nim (Guy Penaud, René Custellier). Clara Malraux , jak wspomina Olivier Todd, twierdziła, że Malraux zawsze był genialnym oszustem. Paul Nothomb zapewniał, że Malraux nigdy nie dał się oszukać własnymi domysłami.
Co więcej, w kilku tekstach Malraux lubi relatywizować wartość prawdziwości. Na przykład, jeśli chodzi o fałszerstwo w bibliofilii (które praktykował), każe postaci, w którą wydaje się stawiać siebie, mówi : „Mistyfikacja jest wybitnie twórcza” . W La Voie royale autor mówi we własnym imieniu: „Każdy poszukiwacz przygód rodzi się z mitomana” . Olivier Todd uważa za kluczową dla zrozumienia Malraux ideę wyrażoną w The Human Condition : „To nie było ani prawdziwe, ani fałszywe, było przeżywane” . Podczas II wojny światowej Malraux miał powiedzieć: „Jestem bajeczny, ale świat zaczyna przypominać moje bajki” .
W 1958 Malraux przejął pierwsze Ministerstwo Kultury, które skupiało sztukę i pismo, architekturę, archiwa i kino. To daje nowy impuls do odbudowy i ochrony zabytków i miejsc: przywrócenie Wersalu lub kampanię wyremontować wspaniałych zabytków Paryża i starych dzielnic ( prawo Malraux z następujących4 sierpnia 1962). Stworzył Ogólny Inwentarz Artystycznego Bogactwa Francji, pobudził działalność teatralną i dążył do decentralizacji z prowincjonalnymi ośrodkami teatralnymi i reformą Konserwatorium ; mnoży wystawy i punkty wystawiennicze; rozszerza ubezpieczenie społeczne na pisarzy. Podejmuje, nie widząc realizacji, reformę nauczania architektury i muzyki. Zawdzięczamy mu utworzenie Krajowego Funduszu Literackiego wStyczeń 1946oraz Narodowego Centrum Sztuki Współczesnej w 1967 roku.
Polityka kulturalna Malraux szczególnie faworyzuje sztuki, które mają największy wpływ na masy: sztuki widowiskowe, muzea , kino (tworzy etykietę Art et Essay ), muzykę … Kultura artystyczna Malraux i jego braterstwo z kilkoma czołowymi artystami ( Matisse , Braque , Picasso , Giacometti ) szczególnie wyróżniają pracę Ministra: zamówienia na strop Odeonu do André Massona w 1963 , strop opery paryskiej do Marca Chagalla w 1962 , La Joconde de Vinci wysłano do Stanów Zjednoczonych w 1963 ; Malraux nigdy nie przestaje promować kultury francuskiej na całym świecie. Zawdzięczamy mu w szczególności system zaliczek od wpływów , ustanowiony dekretem z czerwca 1959 r. , który do dziś pozostaje ważną siłą napędową twórczości kinematograficznej we Francji. W tym samym czasie założył Biennale de Paris , wydarzenie artystyczne, którego celem była promocja młodej francuskiej i międzynarodowej kreatywności oraz wzmocnienie francuskiej obecności artystycznej na świecie.
Zainaugurowaną przez Malraux państwową administrację sztuki, tę chęć wytworzenia czegoś kulturalnego przy jednoczesnym włożeniu w to środków budżetowych ocenił historyk Marc Fumaroli jako wielki nihilistycznej pochówku z kultury francuskiej . Według niego, jeśli porównamy niezwykłą obfitość talentów w III e Rzeczypospolitej , który miał żadnej polityki kulturalnej, z malrucienne i obecnych czasach widzimy, że powojenne to dla Francji pustyni artystyczny, który staramy się ukryć z kulturowe wydarzenia. Teza Marca Fumaroliego jest jednak mocno kontestowana przez niektórych historyków polityki kulturalnej, takich jak Philippe Poirrier i Philippe Urfalino, którzy raczej podkreślają skromność polityki kulturalnej okresu Malraux, wskazując jednocześnie na jej osobliwości: inicjującą rolę państwa, chęć demokratyzacja kultury konsekrowanej, rozszerzenie państwa opiekuńczego na kwestie kulturowe. Ministerstwo Spraw Kultury, utworzone w celu utrzymania Malraux w rządzie, zostanie utrzymane po jego odejściu w 1969 roku .
The Complete Works André Malraux dostępne są w sześciu tomach w „ Bibliothèque de la Pléiade Collection” ( Gallimard ): dwa pierwsze tomy poświęcone są dziełami fikcji; tom III w Miroir des Limbes ; tomy IV i V gromadzą Pisma o sztuce ; Tom VI, zatytułowany Eseje , zawiera teksty o literaturze (artykuły, przedmowy), przemówienia i artykuły o charakterze politycznym, Czarny trójkąt , Niepewny człowiek i literatura oraz dwa Zeszyty pośmiertne (z ZSRR i Frontu Ludowego) . Zestaw ten zawiera szczegółowe chronologie, aparat krytyczny, indeksy, wiele prac niepublikowanych, a także dla tomów IV i V ilustracje wydań oryginalnych. W tym samym zbiorze w 1986 roku ukazał się Album Malraux (ikonografia wybrana i skomentowana przez Jeana Lescure'a , 517 ilustracji).
Trzysta osiemdziesiąt rysunków André Malraux zostało opublikowanych przez Madeleine Malraux w 1986 roku pod tytułem André Malraux: Messages, Signes et Dyables - Drawings 1946-1966 . Dwieście rysunków i szkiców wykorzysta ta ostatnia i jej syn Alain w nowej książce L'Univers farfelu André Malraux , opublikowanej na23 września 2009przez Éditions du Chêne, pod kierownictwem Marie-Josephe Guers. Kilka z nich ilustruje agendę Pleiade 2017 .