Narodziny |
25 czerwca 1884 r Mannheim |
---|---|
Śmierć |
11 stycznia 1979(w 94) 6. dzielnica Paryża |
Narodowości |
niemiecki francuski |
Zajęcia | Kolekcjoner dzieł sztuki , makler giełdowy , choreograf , historyk sztuki , pisarz , marszand , wydawca |
Małżonka | Lucie Kahnweiler ( d ) |
Pokrewieństwo | Louise Leiris ( d ) (synowa) |
Właściciel | Galerie Louise Leiris ( w ) |
---|---|
Partner handlowy | André Simon ( d ) |
Nagrody |
Pierścień honorowy miasta Mannheim Doktorat honoris causa Uniwersytetu Technicznego Kaiserslautern (1974) |
Daniel-Henry Kahnweiler , ur.25 czerwca 1884 rw Mannheim w Niemczech i zmarł dnia11 stycznia 1979w Paryżu jest niemieckim pisarzem , kolekcjonerem i marszandem, naturalizowanym Francuzem w 1937, promotorem ruchu kubistycznego w latach 1910 i 1920 .
Syn zamożnego mieszczanina, Daniel-Henry Kahnweiler dorastał w Stuttgarcie , gdzie w kontakcie ze swoim stryjecznym dziadkiem, Josephem Goldscheiderem, podczas długich spacerów zapoznał się z muzyką i malarstwem, co skłoniło go do odwiedzenia muzeów Europejczyków. Tam odkrył Bouchera , Chardina , Rembrandta, a zwłaszcza Cranacha . W 1902 zamieszkał w Paryżu i bywał w Luwrze i muzeach luksemburskich . Kahnweiler odkrywa w tym czasie malarstwo impresjonistyczne, aw szczególności Cézanne'a , gdzie widzi początki nowego obrazu. Bardzo szybko nabrał przekonania, że chce być marszandem, „nie twórcą, ale raczej […] pośrednikiem w stosunkowo szlachetnym sensie” : Ambroise Vollard i Paul Durand-Ruel będą przewodnikami, „jego panami” .
W 1904 poznał swoją przyszłą żonę Lucie Godon (1882-1945), z którą żył w konkubinacie , jej rodzina była przeciwna małżeństwu. Lucie jest nie tylko starsza o dwa lata, ale jest także matką dwuletniej dziewczynki Louise, wychowywanej przez babcię w Sancerre , która przedstawia ją jako młodszą siostrę matki.
W lutym 1907 Daniel-Henry Kahnweiler otworzył galerię rue Vignon w Paryżu. Kilka miesięcy później poznał tam Pabla Picassa . Śledź Maxa Jacoba , Georgesa Braque'a , Juana Grisa , Fernanda Légera , Guillaume'a Apollinaire'a . W 1909 został wydawcą tego ostatniego dla L'Enchanteur pourrissant , ilustrowanego rycinami André Deraina .
Kahnweiler staje się w ten sposób marszandem i promotorem czterech muszkieterów kubizmu : Picassa , Braque'a , Grisa i Deraina . W 1913 Derain namalował portret Lucie zwany Portretem Madame Kahnweiler . Jako pierwszy, wraz z Wilhelmem Uhde , dostrzegł pęknięcie i siłę Demoiselles d'Avignon Picassa, założycielskiego płótna kubizmu, które zobaczył w lipcu 1907 w warsztacie Bateau-Lavoir . Główny zwolennik kubistów doceniał także Eugène-Nestora de Kermadeca , André Beaudin , Francisco Boresa . Interesował się także Pierre Girieud, dla którego zorganizował pierwszą prywatną wystawę w październiku 1907 roku.
Nie wierząc w wynik zbrojny, nie podąża za podżeganiem Picassa, nakłaniającym go do naturalizacji. Gdy 3 sierpnia 1914 r. wypowiedziano wojnę , przebywał we Włoszech (w Rzymie) podczas wakacji, które przedłużył, nie posłuchając rozkazu mobilizacji w armii niemieckiej. Odmówił walki ze swoim przybranym krajem i, ogłoszony dezerterem, latem 1914 r. uciekł ze swoim partnerem do Szwajcarii . Jego paryska galeria została zajęta jako własność wroga. Odmawiając zajęcia stanowiska między Francuzami a Niemcami, uważany jest za wroga Francji, a dzieła jego galerii zostają skonfiskowane 12 grudnia 1914 r. na licytację z przeznaczeniem na zaopatrzenie skarbca państwa. Wojna się skończyła i pomimo wrogości rodziny ożenił się w Bernie 2 lipca 1919 roku z Lucie Godon. Jej majątek i jego galeria sequestered on współpracę z André Szymona i 1 st września 1920 roku, otworzył pod nazwą tej ostatniej, w n o 29 bis rue d'Astorg w 8 th okręg , Simon Gallery.
Na początku marca 1921 roku , para przeniosła się z Louise Boulogne-sur-Seine w n o 12 rue de la Mairie (obecna ulica starego ratusza), gdzie odbywa się salon społecznej, „Boulogne niedziele», uczęszczanych przez sztukę krytyk Maurice Raynal , artystka-malarka Suzanne Roger i jej mąż André Beaudin , rzeźbiarz Jacques Lipchitz , kompozytor Erik Satie , dramaturg Armand Salacrou i jego żona Lucienne, pisarze i poeci Antonin Artaud , Charles-Albert Cingria , Georges Limbour , Max Jacob, który sprowadził malarza Élie Lascaux , gdzie poznał André Massona i jego żonę Odette, architekta Le Corbusiera , filmowca Rolanda Tuala …
W międzyczasie obrazy skonfiskowane w czasie wojny przez rząd francuski zostały wystawione na sprzedaż w Hôtel Drouot 13 i 14 czerwca 1921 r., następnie 7 i 8 maja 1923 r. przyszła kolej na własność Kahnweilera, która również został zajęty.
W 1922 roku Max Jacob przedstawił go André Malraux i jego żonie Clarze . Zatrudnia go jako redaktora w galerii Simon. W kwietniu malarz Juan Gris i jego żona Josette przenieśli się do Boulogne-sur-Seine i dołączyli do „Niedziel”. Pod koniec tego samego roku André Masson zaprezentował Michela Leirisa, który stał się jeszcze bardziej wytrwały w niedzielnym salonie, gdy uwodził Louise, przedstawianą jako szwagierka Kahnweilera. Z kolei Michel Leiris przedstawił Tristana Tzarę , a następnie Robert Desnos .
Kahnweiler publikuje młodych autorów: André Malraux , ilustruje Fernand Léger , Raymond Radiguet ilustruje Henri Laurens następnie Juan Gris , Antonin Artaud , ilustruje Élie Lascaux , Armand Salacrou i Tristan Tzara ilustruje Juan Gris, Georges Limbour , Michel Leiris , Robert Desnos oraz Georges Bataille , zilustrowany przez André Massona.
Po pierwszym kwartale 1926 r. „Niedziele Boulogne” gościły tylko André Massona, Elie Lascaux , który w 1925 r. poślubił drugą siostrę Lucie, Berthe, i Michela Leirisa , który również stał się członkiem rodziny, poślubiając Louise, naturalną Lucie Kahnweiler. córka i sekretarz Daniela-Henry'ego. Ta młoda para będzie zakwaterowana w pokoju domu Boulogne do września 1930 roku , nie bez wywołania wśród nich pewnego niepokoju. Kiedy Juan Gris zmarł 11 maja 1927 roku, „niedziele” ustały definitywnie.
W 1937 Kahnweiler skorzystał z polityki naturalizacji rządu Léona Bluma i uzyskał obywatelstwo francuskie. Od 12 czerwca 1940 r. Kahnweilerzy, którzy od 1933 r. nie mieli złudzeń co do planów Hitlera , wyjechali z Paryża do Repaire l'Abbaye koło Les Lascaux w Saint-Léonard-de-Noblat i pozostali tam do 1943 r., otrzymując krąg swoich przyjaciele. To tutaj powstaje Juan Gris , jedyne prawdziwie literackie dzieło Kahnweilera.
Po inwazji niemieckiej dekrety z 16 i 22 lipca 1940 r. pozbawiły Kahnweilera obywatelstwa francuskiego. Jego zięć, Michel Leiris , przyjeżdża do swojego domu w Boulogne, aby uniknąć wywłaszczenia. W następstwie dekretu z dnia 2 czerwca 1941 roku nakładającą na „aryzacji mienia żydowskiego”, sprzedał 1 st lipca do jego galerii Louise Leiris, nieślubne córki z żoną są wysoko osadzone, aby uniknąć drugiego komisaryczny.
Wiosną 1943 Kahnweiler wrócił do Paryża. Chowa się Leirisa na czwartym piętrze N O 53 bis quai Grands-Augustins . W wyniku donosu gestapo napadło na dom Kahnweilerów w Saint-Léonard-de-Noblat . Ona szuka broni. Dom jest splądrowany, ale obrazy są oszczędzone. Emerytowani w Lagupie wraz z przyjaciółmi Leirisa Kahnweilerowie wrócili do Paryża, quai des Grands-Augustins, na początku października 1944 r.
Lucie zmarła 14 maja 1945 roku na raka. Daniel Henry Kahnweiler dystansuje się od swojej działalności jako handlarz dziełami sztuki, ale pisze o sztuce, rzeźbie Picassa, Paulu Klee i sztuce współczesnej. W marcu 1957 roku Galerie Louise Leiris zmieniła siedzibę i przeniosła się na 47 rue de Monceau . Mieszkał z Leiris do swojej śmierci w 1979 roku.
„Otworzyłem swoją małą Galerie przy rue Vignon w marcu 1907 roku i niedługo potem po raz pierwszy wszedłem do pracowni Picassa przy rue Ravignan 13. Widziałem tam „Les Demoiselles d'Avignon”, które właśnie namalował. "
„Planowaliśmy otworzyć [tę wystawę] 25 października 1956 r., ale nasza przeprowadzka mogła nastąpić dopiero w marcu 1957 r., więc opóźniła się o pięć miesięcy. "