Gwiazda Van Maanena
Gwiazda Van Maanena
Inne oznaczenia
van Maanen 2, G 001-027, GJ 35, LHS 7 , LTT 10292, HIP 3829, WD 0046 + 05, Wolf 28
Gwiazda van Maanen jest biały karzeł .
Wśród znanych białych karłów jest trzecim najbliżej Słońca ; najbliższa istota Syriusz B następuje Procyon B . Jest to również najbliższy Słońcu znany samotny biały karzeł.
Znajduje się 14,1 lat świetlnych od Słońca w konstelacji zodiaku z Ryb i posiada własny ruch stosunkowo wysoką 2.98 „rocznie. To jest zbyt małe, aby być widoczne gołym okiem . Jego masę szacuje się na około 70% że od słońca i jego zasięg do około 1% w stosunku do słońca , nieco dłuższy niż w przypadku Ziemi . jego jasność wynosi mniej niż 2/10 000 e słońca.
Odkrycie
Gwiazda Van Maanena została odkryta w 1917 roku przez holendersko - amerykańskiego astronoma Adriaana van Maanena na dwóch płytach fotograficznych wykonanych na 15 września 1914 i 12 września 1917.
Van Maanen znalazł zdjęcie na wykonanej kliszy fotograficznej11 listopada 1896do mapy nieba .
Jest trzecim białym karłem odkrytym po 40 Eridani B (ο 2 Eri B) i Syriuszu B (α CMa B) .
Przeznaczenie
Biały karzeł jest tak nazwany na cześć Willema J. Luytena .
Dysk gruzu
W 2016Jay Farihi podkreśla istnienie dysku gruzu wokół gwiazdy van Maamen poprzez powtórnego rozpatrzenia do fotograficzną szklaną płytkę widma białego karła wykonane w1917przez Waltera S. Adamsa w Obserwatorium Mount Wilson .
Hipotetyczny towarzysz zastępczy
Piet van de Kamp podejrzewał istnienie podobnego obiektu, towarzysza białego karła, w 1971 r., A następnie George Gatewood (w) i Jane Russell w 1974 r. Jego odkrycie zostało ogłoszone wstyczeń 2004. Ale od tego czasu jego istnienie jest kwestionowaneCzerwiec 2004. Wlipiec 2008, wyniki obserwacji z US Spitzer Space Telescope zdawały się potwierdzać, że w promieniu 1200 jednostek astronomicznych od gwiazdy Van Maanena nie będzie żadnego obiektu o czterech masach Jowisza lub więcej . Jednak istnienie takiego przedmiotu nie jest wykluczone. Rzeczywiście, każdy biały karzeł mógłby być otoczony przez skaliste szczątki i co najmniej jedną gigantyczną planetę. Gdyby istnienie takiej gigantycznej planety zostało ustalone, byłaby to pierwsza egzoplaneta, którą zaobserwowano, zresztą z Ziemi. Rzeczywiście, Benjamin Zuckerman odkrył w notatkach Adriaana van Maanena dane, które pozostały niewykorzystane przez holendersko-amerykańskiego astronoma, ale dziś astrofizycy wiedzą, jak interpretować je jako sygnaturę egzoplanety.
Uwagi i odniesienia
-
(en) AGA Brown i in. (Współpraca Gaia), „ Gaia Data Release 2: Podsumowanie treści i właściwości ankiety ” , Astronomy & Astrophysics , vol. 616,
sierpień 2018Artykuł N O A1 ( DOI 10,1051 / 0004-6361 / 201833051 , bibcode 2018A 616A i A ... ... 1G , arXiv 1804,09365 ). Powiadomienie Gaia DR2 dla tego źródła w VizieR .
-
Sion 2009 .
-
(w) Wolf 28 - White Dwarf w bazie danych Sinbad the Strasbourg Astronomical Data Center .
-
Sto najbliższych systemów gwiezdnych , RECONS,11 kwietnia 2007, obejrzano 7 maja 2007.
-
Astrometryczne określenie grawitacyjnego przesunięcia ku czerwieni van Maanena 2 (EG 5) , George Gatewood i Jane Russell, Astronomical Journal 79 , # 7 (lipiec 1974), str. 815–818.
-
Van Maanen's Star , solstation.com, online 7 maja 2007.
-
Van Maanen 1917 , str. 258.
-
Kuiper 1935 , s. 96.
-
White Dwarfs , E Schatzman , Amsterdam: North-Holland, 1958, s. 2.
-
Hamilton 2012 , s. 29 , n o 52.
-
Farihi 2016 .
-
Ignatius 2016 .
-
(w) Piet van de Kamp , "An astrometric study of van Maanen's Star" in J Willem Luyten, (red.) White Dwarfs: Proceedings from IAU Symposium no. 42 , Dordrecht , Springer ,1971, s. 32-34 ( Bibcode : 1971IAUS ... 42 ... 32V , czytaj online [GIF] )
-
(w) George Gatewood i Jane Russell , „ Astrometryczne określenie grawitacyjnego przesunięcia ku czerwieni van Maanena 2 (EG 5) ” , The Astronomical Journal , vol. 79, n o 7,Lipiec 1974, s. 815-818 ( DOI 10.1086 / 111613 , Bibcode 1974AJ ..... 79..815G , czytaj online [ [GIF] ], dostęp 21 grudnia 2014 ).
-
(w) Valeri V. Makarov , „ Towarzysz do substellar van Maanen 2 ” , The Astrophysical Journal , vol. 600 n o 1,1 st styczeń 2004, s. L71-L73 ( DOI 10.1086 / 381544 , Bibcode 2004ApJ ... 600L..71M , podsumowanie , przeczytaj online [PDF] , przegląd: 21 grudnia 2014 ). Pozycja została otrzymana przez czasopiśmie Astrophysical Journal 02 września 2003, przyjęty przez jego uczestnika 20 listopada 2003 i opublikowane 02 grudzień 2003.
-
(w) Jay Farihi , Eric E Becklin i Bruce A Macintosh , „ Obserwacje w średniej podczerwieni van Maanena 2: Brak substellar Companion ” , The Astrophysical Journal , vol. 608 n O 220 czerwca 2004, s. L109-L112 ( DOI 10.1086 / 422502 , Bibcode 2004ApJ ... 608L.109F , arXiv astro-ph / 0405245 , podsumowanie , przeczytaj online [PDF] , dostęp 21 grudnia 2014 ). Artykuł został przesłany do The Astrophysical Journal 23 marca 2004 r., Recenzowany 12 maja 2004 r. I opublikowany w Internecie 18 maja 2004 r.
-
(w) Jay Farihi , Eric E Becklin i Benjamin Zuckerman , „ Obserwacje białych karłów Spitzer IRAC: II. - Masywni planetarni i zimni brązowi karłowaci towarzysze młodych i starych degeneratów ” , The Astrophysical Journal , vol. 681, N O 210 lipca 2008, s. 1470-1483 ( DOI 10.1086 / 588726 , Bibcode 2008ApJ ... 681.1470F , arXiv 0804.0237 , podsumowanie , przeczytaj online [PDF] , dostęp 21 grudnia 2014 ). Artykuł wpłynął do The Astrophysical Journal 23 lutego 2008 roku i został zrecenzowany 31 marca 2008 roku.
-
(w) „ Pierwsze dowody na istnienie planet pozasłonecznych znalezione w 1917 r. Stuletnie pomiary światła z najbliższego„ białego karła pokazują wyraźne dowody na istnienie pozasłonecznego układu planetarnego ” , na blogu The Physics arXiv (w) - Medium (w) ( dostęp 21 grudnia 2014 ) .
-
(w) Benjamin Zuckerman , " Rozpoznanie pierwszego dowodu obserwacyjnego pozasłonecznego układu planetarnego " , Astronomical Society of the Pacific Conference Series "Proceedings of the 19th European White Dwarf Workshop" ,2015( Bibcode 2014arXiv1410.2575Z , arXiv 1410.2575 , czytaj online [PDF] , dostęp 21 grudnia 2014 ).
Bibliografia
-
(en) Adriaan van Maanen , „ Dwie słabe gwiazdy z dużym ruchem własnym ” , Publikacje Towarzystwa Astronomicznego Pacyfiku , vol. 29 N O 172Grudzień 1917, s. 258-259 ( DOI 10.1086 / 122654 , Bibcode 1917PASP ... 29..258V , odczyt online [faks], dostęp 10 lipca 2016 ).
-
(en) Gerard P Kuiper , „ Nowy biały karzeł o dużej paralaksie ” , Publikacje Towarzystwa Astronomicznego Pacyfiku , t. 47, n o 276,Kwiecień 1935, s. 96-98 ( DOI 10.1086 / 124561 , Bibcode 1935PASP ... 47 ... 96K , odczyt online [faks], dostęp 10 lipca 2016 ).
-
(fr) Edward M Sion i in. , „ Białe karły w promieniu 20 parseków od Słońca: kinematyka i statystyki ” , The Astronomical Journal , vol. 138 N O 6,grudzień 2009, s. 1681-1689 ( DOI 10.1088 / 0004-6256 / 138/6/1681 , Bibcode 2009AJ .... 138.1681S , arXiv 0910.1288 , czytaj online [PDF] , dostęp 11 lipca 2016 ).
-
(en) Thomas Wm Hamilton , gwiazdy naszego sąsiada: w tym brązowe karły , Houston, Strategic Book Publishing and Rights Co,2012, 1 st ed. , 56 s. , 28 cm ( ISBN 978-1-61897-132-6 i 1-61897-132-8 , OCLC 829233021 , czytaj online ) , s. 29 N O 52. [ czytaj online (strona odwiedzona 11.07.2016)] .
-
(pl) Jay Farihi , „ Circumstellar debris and Pollution at White Dwarf Stars ” , New Astronomy Reviews , vol. 71,kwiecień 2016, s. 9-34 ( DOI 10.1016 / j.newar.2016.03.001 , Bibcode 2016NewAR..71 .... 9F , arXiv 1604.03092 , podsumowanie , przeczytaj online [PDF] , dostęp: 10 lipca 2016 ). Przedmiot został odebrany dnia 4 września 2015, Zaakceptuj to 7 marca 2016 r i opublikowano 12 marca 2016 r.
-
Joël Ignace , „ Pierwszy dowód na istnienie egzoplanet pochodzi z ... 1917 r. ” [Html] , w: Sciences et Avenir ,14 kwietnia 2016 r(dostęp 10 lipca 2016 ) .
Zobacz też
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne