Gwiazda Van Maanena

Gwiazda Van Maanena Dane obserwacyjne
( epoka J2000.0 - równonoc 2000)
Rektascensja 00 godz.  49 m  09.8984 s
Deklinacja 5 ° 23 ′ 18,993 ″
Konstelacja Ryby
Pozorna wielkość 12.4

Lokalizacja w konstelacji: Ryby

(Zobacz sytuację w konstelacji: Ryby) Ryby IAU.svg
Charakterystyka
Typ widmowy DZ8
Indeks UB 0,02
Indeks BV 0.56
Zmienność Każdy
Astrometria
Prędkość radialna 263  ±  4,9  km / s
Czysty ruch ľ a-  = +1 231,325  mas /
ľ Æ  = -2 711.830  mas /
Paralaksa 231,737 5 ± 0,038 0  mas
Dystans 4,315 2 ± 0,000 7  szt. (∼14,1  al )
Absolutna wielkość 14.2
Charakterystyka fizyczna
Masa 0,7  M ☉
Promień 0,01  R ☉
Grawitacja powierzchniowa (log g) 8.19
Jasność 0,000 2  L ☉
Temperatura T eff = 6220  K.

Inne oznaczenia

van Maanen 2, G  001-027, GJ  35, LHS 7 , LTT  10292, HIP  3829, WD 0046 + 05, Wolf 28

Gwiazda van Maanen jest biały karzeł .

Wśród znanych białych karłów jest trzecim najbliżej Słońca  ; najbliższa istota Syriusz B następuje Procyon B . Jest to również najbliższy Słońcu znany samotny biały karzeł.

Znajduje się 14,1  lat świetlnych od Słońca w konstelacji zodiaku z Ryb i posiada własny ruch stosunkowo wysoką 2.98 „rocznie. To jest zbyt małe, aby być widoczne gołym okiem . Jego masę szacuje się na około 70% że od słońca i jego zasięg do około 1% w stosunku do słońca , nieco dłuższy niż w przypadku Ziemi . jego jasność wynosi mniej niż 2/10 000 e słońca.

Odkrycie

Gwiazda Van Maanena została odkryta w 1917 roku przez holendersko - amerykańskiego astronoma Adriaana van Maanena na dwóch płytach fotograficznych wykonanych na 15 września 1914 i 12 września 1917.

Van Maanen znalazł zdjęcie na wykonanej kliszy fotograficznej11 listopada 1896do mapy nieba .

Jest trzecim białym karłem odkrytym po 40 Eridani B (ο 2 Eri B) i Syriuszu B (α CMa B) .

Przeznaczenie

Biały karzeł jest tak nazwany na cześć Willema J. Luytena .

Dysk gruzu

W 2016Jay Farihi podkreśla istnienie dysku gruzu wokół gwiazdy van Maamen poprzez powtórnego rozpatrzenia do fotograficzną szklaną płytkę widma białego karła wykonane w1917przez Waltera S. Adamsa w Obserwatorium Mount Wilson .

Hipotetyczny towarzysz zastępczy

Piet van de Kamp podejrzewał istnienie podobnego obiektu, towarzysza białego karła, w 1971 r., A następnie George Gatewood  (w) i Jane Russell w 1974 r. Jego odkrycie zostało ogłoszone wstyczeń 2004. Ale od tego czasu jego istnienie jest kwestionowaneCzerwiec 2004. Wlipiec 2008, wyniki obserwacji z US Spitzer Space Telescope zdawały się potwierdzać, że w promieniu 1200 jednostek astronomicznych od gwiazdy Van Maanena nie będzie żadnego obiektu o czterech masach Jowisza lub więcej  . Jednak istnienie takiego przedmiotu nie jest wykluczone. Rzeczywiście, każdy biały karzeł mógłby być otoczony przez skaliste szczątki i co najmniej jedną gigantyczną planetę. Gdyby istnienie takiej gigantycznej planety zostało ustalone, byłaby to pierwsza egzoplaneta, którą zaobserwowano, zresztą z Ziemi. Rzeczywiście, Benjamin Zuckerman odkrył w notatkach Adriaana van Maanena dane, które pozostały niewykorzystane przez holendersko-amerykańskiego astronoma, ale dziś astrofizycy wiedzą, jak interpretować je jako sygnaturę egzoplanety.

Uwagi i odniesienia

  1. (en) AGA Brown i in. (Współpraca Gaia), „  Gaia Data Release 2: Podsumowanie treści i właściwości ankiety  ” , Astronomy & Astrophysics , vol.  616, sierpień 2018Artykuł N O  A1 ( DOI  10,1051 / 0004-6361 / 201833051 , bibcode  2018A 616A i A ... ... 1G , arXiv  1804,09365 ). Powiadomienie Gaia DR2 dla tego źródła w VizieR .
  2. Sion 2009 .
  3. (w) Wolf 28 - White Dwarf w bazie danych Sinbad the Strasbourg Astronomical Data Center .
  4. Sto najbliższych systemów gwiezdnych , RECONS,11 kwietnia 2007, obejrzano 7 maja 2007.
  5. Astrometryczne określenie grawitacyjnego przesunięcia ku czerwieni van Maanena 2 (EG 5) , George Gatewood i Jane Russell, Astronomical Journal 79 , # 7 (lipiec 1974), str. 815–818.
  6. Van Maanen's Star , solstation.com, online 7 maja 2007.
  7. Van Maanen 1917 , str.  258.
  8. Kuiper 1935 , s.  96.
  9. White Dwarfs , E Schatzman , Amsterdam: North-Holland, 1958, s.  2.
  10. Hamilton 2012 , s.  29 , n o  52.
  11. Farihi 2016 .
  12. Ignatius 2016 .
  13. (w) Piet van de Kamp , "An astrometric study of van Maanen's Star" in J Willem Luyten, (red.) White Dwarfs: Proceedings from IAU Symposium no. 42 , Dordrecht , Springer ,1971, s.  32-34 ( Bibcode  : 1971IAUS ... 42 ... 32V , czytaj online [GIF] )
  14. (w) George Gatewood i Jane Russell , „  Astrometryczne określenie grawitacyjnego przesunięcia ku czerwieni van Maanena 2 (EG 5)  ” , The Astronomical Journal , vol.  79, n o  7,Lipiec 1974, s.  815-818 ( DOI  10.1086 / 111613 , Bibcode  1974AJ ..... 79..815G , czytaj online [ [GIF] ], dostęp 21 grudnia 2014 ).
  15. (w) Valeri V. Makarov , „  Towarzysz do substellar van Maanen 2  ” , The Astrophysical Journal , vol.  600 n o  1,1 st styczeń 2004, s.  L71-L73 ( DOI  10.1086 / 381544 , Bibcode  2004ApJ ... 600L..71M , podsumowanie , przeczytaj online [PDF] , przegląd: 21 grudnia 2014 ). Pozycja została otrzymana przez czasopiśmie Astrophysical Journal 02 września 2003, przyjęty przez jego uczestnika 20 listopada 2003 i opublikowane 02 grudzień 2003.
  16. (w) Jay Farihi , Eric E Becklin i Bruce A Macintosh , „  Obserwacje w średniej podczerwieni van Maanena 2: Brak substellar Companion  ” , The Astrophysical Journal , vol.  608 n O  220 czerwca 2004, s.  L109-L112 ( DOI  10.1086 / 422502 , Bibcode  2004ApJ ... 608L.109F , arXiv  astro-ph / 0405245 , podsumowanie , przeczytaj online [PDF] , dostęp 21 grudnia 2014 ). Artykuł został przesłany do The Astrophysical Journal 23 marca 2004 r., Recenzowany 12 maja 2004 r. I opublikowany w Internecie 18 maja 2004 r.
  17. (w) Jay Farihi , Eric E Becklin i Benjamin Zuckerman , „  Obserwacje białych karłów Spitzer IRAC: II. - Masywni planetarni i zimni brązowi karłowaci towarzysze młodych i starych degeneratów  ” , The Astrophysical Journal , vol.  681, N O  210 lipca 2008, s.  1470-1483 ( DOI  10.1086 / 588726 , Bibcode  2008ApJ ... 681.1470F , arXiv  0804.0237 , podsumowanie , przeczytaj online [PDF] , dostęp 21 grudnia 2014 ). Artykuł wpłynął do The Astrophysical Journal 23 lutego 2008 roku i został zrecenzowany 31 marca 2008 roku.
  18. (w) „  Pierwsze dowody na istnienie planet pozasłonecznych znalezione w 1917 r. Stuletnie pomiary światła z najbliższego„ białego karła pokazują wyraźne dowody na istnienie pozasłonecznego układu planetarnego  ” , na blogu The Physics arXiv  (w) - Medium  (w) ( dostęp 21 grudnia 2014 ) .
  19. (w) Benjamin Zuckerman , "  Rozpoznanie pierwszego dowodu obserwacyjnego pozasłonecznego układu planetarnego  " , Astronomical Society of the Pacific Conference Series "Proceedings of the 19th European White Dwarf Workshop" ,2015( Bibcode  2014arXiv1410.2575Z , arXiv  1410.2575 , czytaj online [PDF] , dostęp 21 grudnia 2014 ).

Bibliografia

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne