Rektascensja | 04 godz. 15 m 16,320 s / 21,786 s |
---|---|
Deklinacja | −07 ° 39 ′ 10,34 ″ /29,22 ″ |
Konstelacja | Eridan |
Pozorna wielkość | 4,43 / 9,52 / 11,17 |
Lokalizacja w gwiazdozbiorze: Eridan | |
Typ widmowy | K1V / DA4 / M4.5eV |
---|---|
Indeks UB | 0,45 / -0,68 / 0,83 |
Indeks BV | 0,82 / 0,03 / 1,67 |
Paralaksa | 198,26 ± 0,84 mas |
---|---|
Dystans |
16,45 ± 0,07 al (5,04 ± 0,02 szt. ) |
Absolutna wielkość | 5,92 / 11,01 / 12,66 |
Masa | 0,84 / 0,50 / 0,20 M ☉ |
---|---|
Promień | 0,81 / 0,014 / 0,31 R ☉ |
Jasność | 0,4 / 0,013 / 0,008 L ☉ |
Temperatura | 5200 / 16,500 / 3100 K. |
Inne oznaczenia
ο 2 Eri , 40 Eri ( Flamsteed ) ADS 3093 , CCDM J04153 -0739, GCTP 945, GJ 166
40 Eri A : Keid, BD- 07 780, HD 26965 , HR 1325 , HIP 19849, LHS 23 , LTT 1907, SAO 131063
40 Eri B : BD -07 781, G 160-060, HD 26976 , LHS 24 , LTT 1908, SAO 131065
40 Eri C : DY Eri LHS 25 , LTT 1909
40 Eridani ( 40 Eri ) lub Omicron 2 Eridani ( ο 2 Eri ) to system trzech gwiazd znajdujących się o 16,5 lat świetlnych od Ziemi w konstelacji z Eridanus .
Głównym gwiazda systemu, 40 Eridani , jest pomarańczowy karzeł , nieco mniejsza od Słońca i łatwo widoczne gołym okiem .
Właściwa nazwa Keida , tradycyjnie przypisywana tej gwieździe, została sformalizowana przez Międzynarodową Unię Astronomiczną dnia12 września 2016 r.
40 Eridani B to biały karzeł, a 40 Eridani C to czerwony karzeł . Te dwie gwiazdy znajdują się 400 jednostek astronomicznych od pierwszej gwiazdy.
40 Eridani B jest pierwszym odkrytym białym karłem. 40 eridani B i C, para została odkryta przez William Herschla na31 stycznia 1783 ; została ponownie zaobserwowana przez Friedricha Georga Wilhelma von Struve w 1825 r. i Otto Wilhelma von Struve w 1851 r. W 1910 r. Henry Norris Russell , Edward Charles Pickering i Williamina Fleming odkryli, że chociaż była słabą gwiazdą, 40 Eridani B była gwiazdą typ widmowy A lub nawet biały. W 1939 roku Russell wspomina odkrycie:
„Odwiedzałem mojego przyjaciela i hojnego dobroczyńcę, profesora Edwarda C. Pickeringa. Ze swoją charakterystyczną życzliwością zgłosił się na ochotnika do obserwowania widm wszystkich gwiazd, w tym gwiazd odniesienia, które zaobserwowano podczas badań paralaksy gwiazd, które Hinks i ja przeprowadziliśmy w Cambridge, a ja rozmawiałem. Ta pozorna rutynowa praca okazała się bardzo owocna: doprowadziła do odkrycia, że wszystkie gwiazdy o bardzo małej wielkości absolutnej były typu widmowego M.Rozmawiając na ten temat (o ile pamiętam), zapytałem Pickeringa o kilka innych słabszych gwiazd, które nie było na mojej liście, wymieniając w szczególności 40 eridani B . W charakterystyczny dla siebie sposób przekazał notatkę do biura Obserwatorium i wkrótce nadeszła odpowiedź (myślę o M me Fleming), że widmo tej gwiazdy jest typu A.Dość już wiedziałem nawet w tych czasach paleozoiku, natychmiastowego uświadomienia sobie, że istnieje skrajna niespójność między tym, co moglibyśmy wtedy nazwać „możliwymi” wartościami połysku powierzchni i gęstości. Musiałem pokazać, że byłem nie tylko zdziwiony, ale i rozczarowany tym wyjątkiem od tego, co wydawało się dość elegancką zasadą charakteryzacji gwiazd; ale Pickering uśmiechnął się do mnie i powiedział: „To tylko te wyjątki zapewniają postęp w naszej wiedzy”, więc białe karły wkroczyły do królestwa nauki! "
Widmowy typu od 40 eridani został oficjalnie opisany w 1914 roku przez Waltera Adams .
Biały karzeł, taki jak 40 Eridani B, zawiera masę porównywalną z masą Słońca w objętości, która jest zazwyczaj miliony razy mniejsza niż Słońce; średnia gęstość białego karła musi więc być w przybliżeniu milion razy większa niż średnia gęstość Słońca, czyli około 1 tony na centymetr sześcienny . Białe karły składają się z jednego z najgęstszych znanych materiałów, przewyższającym jedynie inne zwarte gwiazdy ( gwiazdy neutronowe i hipotetyczne kwarki ) oraz czarne dziury , o ile możemy mówić o „gęstości” tej ostatniej.
Jeśli biały karzeł pochodzi przynajmniej z układu podwójnego , jak w przypadku 40 Eridani B lub Syriusza B , innego białego karła, można oszacować jego masę na podstawie obserwacji odpowiednich orbit dwóch ciał składowych układu. Ponieważ ciała gorące promieniują więcej niż ciała zimne, jasność powierzchni gwiazdy można oszacować na podstawie jej efektywnej temperatury powierzchni , a tym samym na podstawie kształtu jej widma . Znając odległość do gwiazdy, można oszacować jej całkowitą jasność. Porównanie tych dwóch wartości pozwala obliczyć promień gwiazdy. Ten rodzaj promieniowania doprowadził do uświadomienia sobie, ku wielkiemu zdziwieniu ówczesnych astronomów, że 40 Eridani B i Syriusz B muszą być bardzo gęste. Na przykład, kiedy Ernst Öpik oszacował w 1916 r. Gęstość pewnej liczby wizualnych gwiazd podwójnych, odkrył, że 40 Eridani B ma gęstość większą niż 25 000 razy gęstość Słońca, tak dużą, że uznał to za „niemożliwe”. .
40 Eridani zamieszkania strefa znajduje się 0,63 jednostek astronomicznych z dala od niego. Gdyby planeta znajdowała się w tej przestrzeni, pozwoliłoby wodzie istnieć w postaci płynnej, a pozostałe dwie gwiazdy, widoczne na planecie w nocy, byłyby zbyt daleko, aby przyćmić ciemność. Zgodnie z trzecim prawem Keplera długość roku na takiej planecie wynosiłaby około 190 ziemskich dni.
W świecie science fiction Star Trek ta (hipotetyczna) planeta nazywa się Vulcan .
40 Eridani A zajęło dziesiąte miejsce w kolejności według ważności wśród 100 gwiazd uwzględnionych w projekcie Terrestrial Planet Finder of NASA (anulowanym w 2011 r.), Który miał na celu wykrycie i badanie planet ziemskich .