Stan oblężenia (Francja)

Ustawa o stanie oblężenia Kluczowe dane

Prezentacja

Tytuł	Ustawa z dnia 3 kwietnia 1878 r. O stanie oblężenia, skodyfikowana w Kodeksie Obronnym
Kraj	Francja
Języki urzędowe)	Francuski
Rodzaj	stan wojenny
Zatkany	swobody obywatelskie Bezpieczeństwo wewnętrzne francuskich sił zbrojnych

Przyjęcie i wejście w życie

Dieta	III e Republika
Legislatura	1877
Rząd	Dufaure ( V )
Opublikowanie	3 kwietnia 1878

Czytaj online

Artykuł L2121-1 Kodeksu Obrony

We Francji stan oblężenia jest mechanizmem legislacyjno-konstytucyjnym umożliwiającym przeniesienie uprawnień policyjnych z władzy cywilnej na władzę wojskową , utworzenie sądów wojskowych i rozszerzenie uprawnień policji . Ten rodzaj normy prawnej można w pewnym stopniu porównać ze stanem wojennym .

Stan oblężenia w obecnym kształcie został utworzony ustawą z 3 kwietnia 1878 r. Pierwsze zastosowania stanu oblężenia we Francji zostały wprowadzone w celu zakończenia wewnętrznych niepokojów, takich jak dni czerwca 1848 r. Komuna Paryska w 1871 roku . Został ogłoszony później podczas I i II wojny światowej .

1958 Konstytucja oprawione ten przepis w swoim artykule 36 .

Może być realizowane tylko na części terytorium, po obradach Rady Ministrów i podpisem prezydenta, gdy grozi niebezpieczeństwo z powodu powstania zbrojnego lub wojny . W czasie stanu oblężenia następuje przekazanie uprawnień władz cywilnych do władz wojskowych. Przedłużenie stanu oblężenia poza 12 dni wymaga zgody Parlamentu .

Historia

Pochodzenie

Stan oblężenia zawdzięcza swoją nazwę obleganym twierdzom. W systemie prowincji Ancien Régime każda twierdza ma gubernatora, który jest lokalnym przedstawicielem króla, zarówno wojskowym, jak i cywilnym, i podlega bezpośrednio gubernatorowi prowincji. Gdy miejscowość jest oblegana, a przez to izolowana, to jej namiestnik w naturalny sposób przejmuje władzę suwerenną, kieruje jej obroną i to, co się do niej przyczynia (prowadzenie robót publicznych, zakwaterowanie wojska, racjonowanie żywności ...), pomagało gminie władze (patrz aby ustawić usługę w miejscach, 1 st marzec 1768).

Podczas rewolucji ustrój prowincjonalny został zniesiony w 1791 roku, a jakobińska centralizacja doprowadziła do rozróżnienia pomiędzy połączonymi dotychczas władzami z przyszłych ministerstw obrony i spraw wewnętrznych. Jednak w miejscu oblężonym nie zawsze można tolerować dwie „konkurujące ze sobą” władze. Konieczność pierwszeństwa obrony, wszystkich uprawnień wymiaru sprawiedliwości i policji (utrzymanie porządku i bezpieczeństwa), ale także tego, co się do tego przyczynia, podlega zwierzchnictwu wojskowego namiestnika miejsca, odpowiedzialnego tylko za (wszystko), co się dzieje tam przed rządem. Na ogół władzom cywilnym (w szczególności burmistrzowi) przyznaje się pewną liczbę delegacji i ustaleń w zakresie codziennego zarządzania ludnością cywilną (ustawa o ochronie terenów wojennych z 10 lipca 1791 r.).

Wraz z utworzeniem jeszcze w 1791 r. Terytorialnych oddziałów wojskowych, pojęcie stanu oblężenia może również przyjąć obrót „strefowy”, aby mogło dotyczyć terytorium, całego regionu. Prawnicy rozróżniają wówczas właściwy stan oblężenia , który dotyczy tylko miejsc oblężonych (por. Np. Poniżej ustawy z 1789 i 1791 r.) Oraz stan oblężenia politycznego (ustawa z 1849 r.), Który można określić jako „instytucję polityczną”. przeznaczone do sytuacji poważnego zagrożenia bezpieczeństwa narodowego ” . Jednak czy to w konstytucji z 1852 r. (Art. 12), czy w ustawie z 1878 r. Stan oblężenia musi być ograniczony przestrzennie: nie ma to dotyczyć całego terytorium, ale tylko „jednego lub więcej departamentów” zgodnie z wyrażeniem Konstytucji z 1852 r.

Ustawa z 21 października 1789 r. Przeciwko zgromadzeniom lub stan wojenny

W swoim Duchem U. , Montesquieu zgodzili się, że: „Istnieją przypadki, w których konieczne jest najprościej, na chwilę zasłonę na wolności, jako jeden ukrywa posągi bogów”.

W swoich ustaleniach, na rząd Polski , Jean-Jacques Rousseau wyjaśnia, że: „Każdy wolny stan, w którym wielkie kryzysy nie zostały przewidziane jest w niebezpieczeństwie giną z każdej burzy”.

Dziesięć lat wcześniej napisał w swoim arcydziele Du Contrat social  : „Brak elastyczności praw, które uniemożliwiają im dostosowywanie się do wydarzeń, może w niektórych przypadkach uczynić je zgubnymi, a przez nie spowodować utratę państwa jego kryzys. Porządek i powolność form wymagają czasu, któremu okoliczności czasami nie pozwalają. Może zaistnieć tysiąc przypadków, których ustawodawca nie przewidział; i bardzo potrzebnym jest przewidywanie, aby poczuć, że nie można wszystkiego przewidzieć. - W związku z tym nie możemy chcieć wzmacniać instytucji politycznych do tego stopnia, aby odebrać uprawnienie do zawieszenia ich działania. Sama Sparta uśpiła swoje prawa. - Ale istnieją tylko największe niebezpieczeństwa, które mogą zrównoważyć zagrożenie zmiany porządku publicznego, a świętej mocy praw nie powinno się nigdy powstrzymywać, chyba że chodzi o zbawienie kraju ”.

Na tej podstawie Krajowe Zgromadzenie Ustawodawcze uchwaliło ustawę przeciw zgromadzeniom: dekret z 21 października 1789 r. Przeciw zgromadzeniom lub stan wojenny , który, usankcjonowany przez króla, deklaracją z tego samego dnia, stał się prawem z 21 października 1789 r. = 21 października 1789.

Memorandum wyjaśniające zasługuje na powtórzenie: „Zgromadzenie Narodowe [konstytuujące] uważa, że ​​wolność wzmacnia imperia, ale ta licencja je niszczy; że wolność nie jest prawem do wszystkiego, ale istnieje tylko dzięki posłuszeństwu prawu; że jeśli w spokojnych czasach to posłuszeństwo jest dostatecznie zapewnione przez zwykłą władzę publiczną, mogą nadejść trudne czasy, kiedy narody, poruszone często przestępczymi przyczynami, staną się narzędziem intrygi, którą ignorują; że te czasy kryzysu wymagają chwilowo nadzwyczajnych środków dla utrzymania pokoju publicznego i ochrony praw wszystkich, ogłosił i ogłosił ten stan wojenny ”.

Ustawa z dnia 10 lipca 1791 r. O ochronie i klasyfikacji miejsc wojennych i wojskowych, policji fortyfikacji i innych powiązanych obiektów

Konstytuanta wykonane ustawę o stanie oblężenia: jego dekret z 8 lipca 1791 roku w sprawie ochrony i klasyfikacji miejsc wojennych i stanowisk wojskowych, policji umocnień i innych pokrewnych przedmiotów , a które, usankcjonowana przez króla 10 lipca 1791 roku stało się prawem 8 = 10 lipca 1791.

Mając jedynie na celu walkę oblężniczą, stosowano ją tylko do „miejsc wojny i stanowisk wojskowych” w przypadku wcześniej wypowiedzianej wojny oraz do stanu oblężenia przez „inwestowanie [tych miejsc i stanowisk] przez wojska wroga”.

Rzeczywiście, Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne uchwaliło ustawę o stanie wojny: dekret z 22 maja 1790 r. Dotyczący prawa do pokoju i wojny , który, usankcjonowany przez króla 27 maja 1790 r., Stał się prawem 22. = 27 maja 1790 r.

Zgodnie z art 1 st , prawo pokoju i wojny należącego do narodu, wojna mogłaby być podejmowane tylko przez dekret ciała ustawodawczego, wykonane formalne i niezbędne propozycję króla i usankcjonowane przez niego.

Również ustawa z dnia 8 = 10 lipca 1791 r. Stanowiła w artykule 8, że: „Stan wojny zostanie określony dekretem Organu Ustawodawczego, wydanym na wniosek króla, zatwierdzonym i ogłoszonym przez niego”.

W artykule 9 określono, że: „W przypadku gdy organ ustawodawczy nie zostanie zebrany, król może, ze swojej wyłącznej władzy, ogłosić, że takie miejsca [wojny] lub [wojskowe] są w stanie wojna, na osobistą odpowiedzialność ministrów; ale na posiedzeniu organu ustawodawczego obraduje nad ogłoszeniem Króla w celu nadania mu mocy lub dekretu unieważnienia ”.

Artykuł 7 ustawy z dnia 8 = 10 lipca 1791 r. Stanowił w rzeczywistości, że:

„W miejscach wojny i na stanowiskach wojskowych, gdy te miejsca i posterunki znajdują się w stanie wojny, funkcjonariusze cywilni nie przestaną kierować porządkiem wewnętrznym i policją; ale dowódca wojskowy mógłby wymagać od nich, aby poddali się środkom porządkowym i policyjnym, które będą interesować bezpieczeństwo miejsca: w konsekwencji, aby zapewnić odpowiednią odpowiedzialność oficerów cywilnych i wojskowych, narady rada wojenna, na mocy której dokonane zostaną rekwizycje dowódcy wojskowego, zostanie przekazana i pozostanie w gminie. "

Art. 11 ustawy z 8 i 10 lipca 1791 r. Stanowił, że:

"Miejsca wojny i posterunki wojskowe znajdą się w stanie oblężenia nie tylko z chwilą rozpoczęcia ataków, ale nawet wtedy, gdy w wyniku inwestycji wojsk nieprzyjacielskich, komunikacja z zewnątrz do wnętrza i przechwytywane będą od wewnątrz na zewnątrz, w odległości tysiąca osiemset stóp od grzbietów zakrytych dróg ”; i jego artykuł 12, że: „Stan oblężenia ustanie dopiero wtedy, gdy inwestycja zostanie przerwana, a w przypadku rozpoczęcia ataków, po zniszczeniu prac oblegających, a wyrwy zostaną naprawione lub wprowadzone w stan obrony. "

Stan oblężenia skutkował przeniesieniem na dowódcę wojskowego wszelkich uprawnień przysługujących władzy cywilnej, w stanie pokoju, dla utrzymania porządku i policji. Artykuł 10 ustawy z dnia 8 = 10 lipca 1791 r. Stanowił w rzeczywistości, że:

„W miejscach wojny i na stanowiskach wojskowych, gdy te miejsca i posterunki są oblężone, cała władza, jaką Konstytucja przyznaje urzędnikom cywilnym dla utrzymania porządku i policji wewnętrznej, przejdzie na dowódcę wojskowego, który będzie wykonuje ją wyłącznie na swoją osobistą odpowiedzialność. "

Ustawa z dnia 10 Fructidor V roku V, określająca sposób, w jaki gminy w głębi Rzeczypospolitej mogą znaleźć się w stanie wojny lub oblężenia

W ramach serwisu , ustawa z dnia 10 fructidor V rok (27 sierpnia 1797), określające, w jaki sposób gminy wnętrza Rzeczypospolitej może być umieszczony w stanie wojny lub oblężenia , można uznać za pierwszego prawa na stanie oblężenia politycznego , w jakim odnosi się poza obleganych miejsc niepokojem gminy z wnętrza . Ponadto uwzględnia nie tylko zagrożenie militarne (a więc ze strony państwa wroga), ale także cywilne czy powstańcze - skupiając się na inwestowaniu miast przez rebeliantów .

Ogłoszenie stanu oblężenia przez Zarząd pozostaje uzależnione od upoważnienia ustawowego. Jednak dziewięć dni później, już w dzień po zamachu stanu 18 Fructidor w V roku , Dyrektorium zostało przyznane przez resztki Reprezentacji Narodowej, które przeżyły, prawo ogłaszania samego stanu oblężenia.

Konstytucja 22 Frimaire Roku VIII

Konstytucji 22 frimaire roku VIII (13 grudnia 1799), obowiązującego w czasie konsulatu (1799-1804) umożliwiło „Empire konstytucji”, aby być zawieszony. Sztuka. 92 rzeczywiście zapewnia:

„W przypadku buntu zbrojnego lub niepokojów zagrażających bezpieczeństwu państwa, prawo może zawiesić w określonych przez siebie miejscach i na czas imperium Konstytucji. Takie zawieszenie może zostać tymczasowo ogłoszone w tych samych przypadkach dekretem rządowym, gdy organ ustawodawczy przebywa na urlopie, pod warunkiem, że organ ten zostanie zwołany jak najszybciej na mocy artykułu tego samego dekretu. "

Według prawnika Josepha Barthélémy'ego (1915) takie całkowite zawieszenie Konstytucji, a tym samym legalności, którą nazywa „  dyktaturą  ”, różni się jednak od stanu oblężenia sformułowanego w ustawach z lat 1849 i 1878, które stanowiły jej ramy prawne w III RP iw dużej mierze nadal określają swoje obecne ramy.

Dekret z 24 grudnia 1811 r. Dotyczący organizacji i obsługi sztabu

Ale ponadto dekret cesarski z 24 grudnia 1811 r. Dotyczący organizacji i obsługi kwater głównych uznawał miejsca wojny w stanie pokoju, w stanie wojny, w siedzibie państwowej i Napoleon I po raz pierwszy przybył na prawa z 10 lipca 1791 roku i dziesiątego Fructidora, aby przekształcić je w swoim dekrecie.

W przypadku inwestycji dodał jako wystarczającą przyczynę stanu oblężenia ataki i wewnętrzne bunty; i orzekł, że na skutek oświadczenia władza magistratu w zakresie utrzymania porządku i policji przejdzie w całości na dowódcę broni.

Dodatkowy akt do konstytucji Cesarstwa z 22 kwietnia 1815 r

Zgodnie z artykułem 66 Aktu dodatkowego do konstytucji Cesarstwa z 22 kwietnia 1815 r. W ramach stu dni : „Żadne miejsce ani część terytorium nie może być ogłoszone w stanie oblężenia, z wyjątkiem inwazji. przez obcą siłę lub niepokoje społeczne. - W pierwszym przypadku oświadczenie jest składane aktem Rządu. - W drugim przypadku można to zrobić tylko zgodnie z prawem. Jeżeli jednak tak się stanie, Izby [Reprezentantów i Parów] nie zostaną zwołane, akt Rządu ogłaszający stan oblężenia musi zostać przekształcony w projekt ustawy w ciągu pierwszych piętnastu dni od zebrania Sypialni ”.

Wyrok Sądu Kasacyjnego z dnia 30 czerwca 1832 r., Sieur Geoffroy

W ciągu trzech lat chwały , rozporządzenie Karola X z 28 lipca 1830 r. Ogłosiło oblężenie Paryża.

W ramach monarchii lipcowej , stan wyjątkowy został po raz pierwszy ogłoszony w powstaniu części Wandei w 1832 roku: o rząd Ludwika Filipa z 1 st czerwca 1832 ogłoszony pod dzielnicach oblężenia Laval, Chateau-Gontier i Vitré. Kolejnym rozporządzeniem z 3 czerwca 1832 r. Ogłoszono stan oblężenia gmin wchodzących w skład departamentów Maine-et-Loire, Loire-Inférieure, Vendée i Deux-Sèvres.

Stan oblężenia ogłoszony przez te dwa rozporządzenia królewskie został zniesiony dopiero przez inne rozporządzenie królewskie z 10 czerwca 1833 r.

Sam Paryż został ogłoszony w stan oblężenia zarządzeniem królewskim z 6 czerwca 1832 r., Które zresztą nie przewidywało w żaden sposób odstępstwa od przepisów dotyczących dowodzenia i służby Gwardii Narodowej .

Stan oblężenia został zniesiony w Paryżu dekretem królewskim z 29 czerwca 1832 roku.

Ale zarządzenie królewskie z 6 czerwca 1832 r. Było od razu przedmiotem ostrej krytyki.

Karta konstytucyjna z dnia 14 sierpnia 1830 roku pod warunkiem, w rzeczywistości, w swoim artykule 53, że: „Nikt nie może być oderwany od swoich naturalnych sędziów”; i określił w swoim artykule 54, że: „Nie można zatem tworzyć nadzwyczajnych komisji i trybunałów, w jakimkolwiek charakterze i pod jakimkolwiek wyznaniem”.

Zapytano, czy wobec tych przepisów konstytucyjnych rząd był uprawniony do podjęcia środka, którego skutkiem na mocy dekretu z 24 grudnia 1811 r. Było poddanie się jurysdykcji rad wojennych osoby zagraniczne W wojsku.

Dwór królewski Paryża orzekł w tej kwestii twierdząco, niejako w sposób dorozumiany, orzekając wyrokiem z 7 czerwca 1832 r., Że nie ma powodu, aby przywoływał pouczenie dotyczące czynów, które motywowały zarządzenie królewskie z 6 czerwca 1832 r. - V ° dla tego wyroku, ten poniżej, Cass., 19 czerwca, Geoffroy. A królewski dwór w Angers orzekł, że poddanie miasta oblężeniu skutkowało pozbawieniem jurysdykcji zwyczajnej wiedzy o procedurach politycznych rozpoczętych w zakresie określonym w rozporządzeniu, od czasu wojny domowej, którą motywowałem, oraz przypisać to radom wojennym.

Wśród ludzi, którzy następnie zostali postawieni przed naradami wojennymi, zostali uderzeni przez nich wyrokami śmierci, Sieur Geoffroy, uznany za winnego zamachu, którego celem było obalenie rządu i wzniecenie wojny domowej, został skazany przez drugi Paryż. radę wojenną na karę śmierci przez zastosowanie artykułów 87, 89 i 91 Kodeksu karnego oraz ustawy z XVIII roku niemieckiego VII.

Skazany natychmiast odwołał się do Sądu Najwyższego.

Wyrokiem z dnia 21 czerwca 1832 r. Sąd Kasacyjny nakazał wniesienie do jego sekretariatu dokumentów na poparcie odwołania.

Na rozprawie w dniu 29 czerwca 1832 r. Odilon-Barrot , prawnik skazanego, przedstawił Trybunałowi trzy argumenty prawne, z których każdy rodził poważne pytanie.

W rzeczywistości utrzymywał, że:

1. Oblężenie miasta prostym zarządzeniem, gdy nie było inwestycji, gdy komunikacja nie została przerwana, jest czynem nielegalnym, który uważa się za nieistniejący;
2. W przypadku gdyby stan oblężenia można było uznać za legalny i konstytucyjny, konsekwencją nie byłoby odsunięcie obywateli od ich naturalnych sędziów i wymazanie dla nich artykułów 53 i 54 statutu z 14 sierpnia 1830 r .;
3. Ostatecznie w przypadku, gdy stan oblężenia jest legalny i przyznając, że może nastąpić zmiana jurysdykcji, zarządzenie królewskie z 6 czerwca 1832 r. Nie mogłoby działać wstecz i obowiązywać w nieskończoność do wszystkich faktów przed jego ogłoszeniem .

W swoim słynnym wyroku z 29 czerwca 1832 roku Sąd Kasacyjny nie uważał, że do niego należy ocena zgodności z prawem zarządzenia stanu oblężenia.

Jednak decydując o drugim z przedłożonych mu pytań, uchylił decyzję rady wojennej; i uznał, że ustawy i dekrety w sprawie wprowadzenia stanu oblężenia powinny być wykonywane tylko w tych postanowieniach, które nie są sprzeczne z Kartą Konstytucyjną; że w konsekwencji artykuł 103 dekretu z 24 grudnia 1811 r. stwierdzający, że „wszystkie przestępstwa mogą być sądzone przez rady wojenne”, będąc nie do pogodzenia z artykułami 53 i 54 Karty z 1830 r., przedprocesowe oblężenie miasta może nie skutkuje przypisaniem jurysdykcji radom wojennym nad osobami, które nie są żołnierzami lub nie są zrównane z wojskiem.

W ten sposób trzecie pytanie stało się dyskusyjne.

Kilka dni później niż w poprzednim wyroku Sąd Kasacyjny podał trzy inne podobne.

Wniosek w 1848 r

W ten sposób po dniach czerwcowych w Paryżu ogłoszono stan oblężenia w okresie II Rzeczypospolitej . Postanowiliśmy zatem przekazać wszelkie uprawnienia generałowi Cavaignacowi , to znaczy ministrowi sił zbrojnych, a co za tym idzie, nadać władzom wojskowym wszelkiego rodzaju uprawnienia. Ponieważ rok później, w 1849 roku, na ulicach Paryża doszło do dalszej degeneracji demonstracji, Zgromadzenie Narodowe postanowiło skodyfikować ten stan oblężenia ustawą z 9 sierpnia 1849 roku.

Ustawa z 9 sierpnia 1849 r. O stanie oblężenia

Zgodnie z postanowieniami art. 106 francuskiej konstytucji z 1848 r .  : „Ustawa określi przypadki, w których można ogłosić stan oblężenia, oraz określi formy i skutki tego środka”.

W dniu 28 lipca 1849 roku, Jules Dufaure , Minister Spraw Wewnętrznych, w imieniu Prezydenta Republiki Ludwika Napoleona Bonaparte , przedstawił Zgromadzeniu Narodowemu projekt ustawy .

7 sierpnia 1849 r. Przedstawiciel Alexandre Fourtanier przedstawił Zgromadzeniu Narodowemu raport komisji odpowiedzialnej za zbadanie ustawy o stanie oblężenia.

Ustawa z 9 sierpnia 1849 r. O stanie oblężenia określiła szerszy reżim, którego celem było "bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa wewnętrznego lub zewnętrznego".

Prawo zezwala (ale jest to tylko opcjonalne) zastępowanie sądów cywilnych radami wojennymi w przypadku niektórych przestępstw. Sztuka. 8 brzmi następująco:

„Sądy wojskowe można przejąć wiedzę o przestępstwach i wykroczeniach przeciwko bezpieczeństwu Rzeczypospolitej, Konstytucji, porządkowi i pokojowi publicznemu, niezależnie od jakości głównych sprawców i współsprawców. "

To generał musi sporządzić projekt ustawy, nadającej radzie wojennej kompetencję do takiego lub takiego przestępstwa.

Sztuka. 9 wymienia szereg ograniczeń wolności publicznych , w tym w szczególności wolności zgromadzeń i „wolności zamieszkania” (pozwalającej wojsku na usunięcie z terenu każdej osoby, która tam nie ma miejsca zamieszkania lub jakiejkolwiek osoby z niego pobranej. Sprawiedliwość), wolność prasy i możliwości posiadania broni. Wreszcie, zezwala na przeszukiwanie w dzień iw nocy przez władze wojskowe. Sztuka. Wreszcie stanowi, że wszystkie inne prawa zagwarantowane w Konstytucji, „których korzystanie nie jest zawieszone na mocy artykułów poprzedzających”, są zachowane.

Mimo, że doktryna była na początku XX e  wieku wahaniem o ważności tego prawa, Rada Stanu potwierdził bez dwuznaczności ten jeden podczas dwóch wyrokach w 1915 roku (por infra , odcinek pierwszej wojny światowej).

Konstytucja z 14 stycznia 1852 r

Zgodnie z art. 12 francuskiej konstytucji z 1852 r .  : „[Prezydent Republiki] ma prawo ogłosić stan oblężenia w jednym lub kilku departamentach, z wyjątkiem skierowania go do Senatu tak szybko, jak to możliwe. - Skutki stanu oblężenia reguluje ustawa ”.

Aplikacja podczas wojny francusko-niemieckiej 1870 roku

Stan oblężenia obowiązywał w miastach wschodniej Francji oraz w Paryżu podczas wojny francusko-pruskiej w 1870 roku.

Aplikacja w czasie gminy

Stan oblężenia ogłoszono od 1871 do 1874 roku.

Aplikacja w Algierii

Ustawa z 9 sierpnia 1849 r. Została zastosowana w Algierii podczas powstania kabylskiego w 1871 r.

Ustawa z 3 kwietnia 1878 r. O stanie oblężenia

Ustawa z 3 kwietnia 1878 r. O stanie oblężenia modyfikuje porządek prawny.

Jeśli chodzi o „przypadki, w których można ogłosić stan oblężenia”, ustawa z 3 kwietnia 1878 r. Określała stan z 9 sierpnia 1849 r.

To przyznał w artykule 1 st , że stan wyjątkowy może zostać uznana za „w przypadku bezpośredniego zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego lub zewnętrznego”. Artykuł 1 st ustawy z dnia 3 kwietnia 1878 przyniósł następujące ograniczenia:. „O wojnie obcej lub zbrojnego powstania” the „grożącego niebezpieczeństwa” spowodowałoby

Ponadto w przypadku ogłoszenia stanu oblężenia należało określić czas jego trwania. W końcu stan oblężenia został automatycznie zniesiony, chyba że nowe prawo go przedłużyło. Te dwa główne ograniczenia pod względem kontekstu i czasu trwania, wprowadzone w stosunku do prawa z 1849 r., Były między innymi odpowiedzią na stan oblężenia, jaki miał miejsce podczas wojny francusko-pruskiej 1870 r. -1871: w niektórych gminach ten był utrzymywany do 1876 r., aby móc skorzystać z punktu widzenia władzy wykonawczej na restrykcyjnym reżimie, jeśli chodzi o wolność prasy. Tak więc w wyborach parlamentarnych w 1876 r. W stanie oblężenia nadal istniały cztery departamenty, które były najbardziej zaludnione: Sekwana , Sekwana i Oise , Rodan i Bouches-du-Rhône .

Jeśli chodzi o formy oświadczenia o stanie wojennym , ustawa z dnia 3 kwietnia 1878 r dostosowany jedną z 9 sierpnia 1849 roku trzy prawa tworzą razem Konstytucję III e Republic: że dnia 24 lutego 1875 roku w sprawie organizacji Senatu  ; ustawa z 25 lutego 1875 r. dotycząca organizacji władzy publicznej  ; oraz ten z 16 lipca 1875 r. na podstawie sprawozdań władz publicznych .

Po pierwsze, artykuł 20 Konstytucji z 4 listopada 1848 r. Delegował wykonywanie władzy ustawodawczej jednemu zgromadzeniu: Zgromadzeniu Narodowemu.

Wręcz przeciwnie, artykuł 1 st ustawy z dnia 25 lutego 1875 roku w sprawie organizacji rządu, zaangażowany w wykonywanie władzy ustawodawczej przez dwóch izb: Izby Deputowanych i Senatu.

Artykuł 1 st ustawy z dnia 3 kwietnia 1848 r ustawiony konkurs przyszło pokoje, określając, w ustępie 2, że deklaracja wojennego powinien w zasadzie przyjąć formę ustawy.

Po drugie, art. 51 Konstytucji z 4 listopada 1848 r. Zabraniał Prezydentowi Rzeczypospolitej rozwiązania lub odraczania Zgromadzenia Narodowego oraz zawieszania w jakikolwiek sposób imperium Konstytucji i ustaw.

Artykuł 68 stanowił, że każdy środek, za pomocą którego Prezydent Rzeczypospolitej rozwiązałby Zgromadzenie Narodowe, przedłużył je lub przeszkodził w wykonywaniu jego mandatu, byłby przestępstwem zdrady stanu i natychmiastowym przepadkiem Prezydenta Republiki. i przekazał z urzędu swoje funkcje w Zgromadzeniu Narodowym.

Wręcz przeciwnie, art. 2 ustawy konstytucyjnej z dnia 16 lipca 1875 r. O sprawozdaniach władz publicznych przyznał Prezydentowi RP prawo do odroczenia posiedzeń izb najwyżej dwa razy na sesję i maksymalnie na okres „ miesiąc.

Art. 2 ustawy z 3 kwietnia 1878 r. Przewidywał zatem odroczenie posiedzeń izb.

W takim przypadku Prezydent Rzeczypospolitej mógł dekretem Rady Ministrów ogłosić stan oblężenia, ale wtedy izby spotkały się zgodnie z prawem, dwa dni później.

Po trzecie, art. 5 ustawy z dnia 25 lutego 1875 r . O organizacji władzy publicznej przyznał Prezydentowi Rzeczypospolitej prawo do rozwiązania Izby Deputowanych za zgodą Senatu pod warunkiem zwołania elektoratu. kolegia na nowe wybory w ciągu trzech miesięcy.

Artykuł 3 ustawy z 3 kwietnia 1878 r. Przewidywał rozwiązanie Izby Poselskiej; prawo rzeczywiście interweniowało wkrótce po kryzysie 16 maja 1877 r. , podczas którego marszałek MacMahon rozwiązał komnaty i był pod naciskiem rojalistów, aby ogłosić stan oblężenia.

W tym przypadku, aż do całkowitego zakończenia operacji wyborczych, Prezydent Rzeczypospolitej nie mógł, nawet chwilowo, ogłosić stanu oblężenia, zapobiegając w ten sposób ryzyku, które było bardzo obecne w czasie kryzysu 16 maja. Gdyby jednak doszło do wojny, Prezydent Rzeczypospolitej, zdaniem Rady Ministrów, mógłby ogłosić oblężenie na terenach zagrożonych przez wroga, pod warunkiem zwołania kolegiów elektorów i jak najszybszego zjednoczenia izb. jak to możliwe.

Ponadto artykuł 109 konstytucji z 4 listopada 1848 r. Ogłosił, że Algieria jest terytorium francuskim, podlegając specjalnym ustawom do czasu, gdy specjalna ustawa objęła je swoim reżimem. Algieria nie była kolonią, ale składała się z trzech departamentów. Ustawa z 9 sierpnia 1849 r. Zignorowała to. Artykuł 4 ustawy z 3 kwietnia 1878 r. Przewidywał przypadek Algierii. Jego gubernator mógł ogłosić oblężenie całości lub części swojego terytorium, gdy tylko komunikacja z metropolią została przerwana.

Pierwsza wojna światowa i ustawa z 27 kwietnia 1916 r

Deklaracja stanu oblężenia

Na początku I wojny światowej , po ogłoszeniu stanu oblężenia przez prezydenta Poincaré ,2 sierpnia 1914(dwa dni przed otrzymaniem niemieckiego wypowiedzenia wojny), naruszył prawo z 1878 r. Z jednej strony parlament był wtedy na wakacjach - co samo w sobie było zgodne z ustawą z 1878 r. (art. 2, stanowiąc w tym przypadku pełne posiedzenie Parlamentu dwa dni później). Z drugiej strony, kiedy odwołano tego ostatniego, stworzył ustawę ratyfikującą dekret Poincaré, ale rozszerzającą stan oblężenia na „cały czas trwania wojny”, co było sprzeczne zarówno z literą, jak i prawem. okres, który zgodnie z ustawą z 1878 roku musiał być jasno określony. Wyjątkowy przepis stanowi: „  stan oblężenia ogłoszony dekretem z 2 sierpnia 1914 r. W 86 departamentach na terytorium Belfort i trzech departamentach Algierii utrzymuje się przez cały czas trwania wojny  ”. Jak podkreśla Joseph Barthélémy (1915), rozszerzenie na całą Francję stanu oblężenia, jeśli jest ono zgodne z literą ustawy z 1878 r., Ponieważ wymienia wszystkie odnośne departamenty, jest najprawdopodobniej sprzeczne z jej duchem, który był tylko terytoria faktycznie zagrożone. Faktycznie dekret z 2 sierpnia, potwierdzony ustawą z 5 sierpnia 1914 r. O stanie oblężenia, prowadzi do przeformułowania istniejących ram prawnych (ustawy z 1849 i 1878 r. Nie mają wartości konstytucyjnej, ustawodawca może uchylić) powierzając w szczególności władzy wykonawczej zadanie zniesienia stanu oblężenia i, w razie potrzeby, jego ponownego ogłoszenia. Plik4 marca 1915, Że radykalne-socjalista Paul Meunier stoły, bez powodzenia, rachunek na celu podnoszenie stanu oblężenia.

Co więcej, parlament nie powinien był zostać odwołany kilka dni później (w rzeczywistości sesja parlamentarna nie odbyła się aż do stycznia 1915 r., Co formalnie jest sprzeczne z ustawą z 1878 r.). Jeśli jednak armia przejęła władzę utrzymania porządku od władzy cywilnej, kwatera główna pozostawała odpowiedzialna przed rządem, a sama przed parlamentem.

Wreszcie stan oblężenia został podniesiony 12 października 1919, prawie rok po zawieszeniu broni11 listopada 1918i więcej niż trzy miesiące po podpisaniu Traktatu Wersalskiego , w28 czerwca 1919. W połączeniu z cenzurą umożliwiło to w szczególności Poincarému negocjacje, unikając nadmiernej presji ze strony gazet, podczas gdy parlamentarzyści nie mieli innego wyjścia, jak ją zaakceptować lub wycofać swoje zaufanie do „  Ojca Zwycięstwa  ”.

Wiele środków podjętych przez władzę wykonawczą pod pretekstem stanu oblężenia wydaje się wykraczać daleko poza prawo, a swobody, których to dotyczy, zostały należycie wymienione przynajmniej w ustawie z 1849 r., Co wywołuje wśród prawników pewną debatę na temat ich legalności. Tak więc, zgodnie z prawem proklamującym stan oblężenia absynt został zakazany w 1915 r. Generał posunął się nawet do powołania się na prawo z 1849 r. Zakazującego prostytucji i powołania specjalnych sądów dla prostytutek, o czym pisze L. Homme enchaîné in20 lutego 1915. Ma to wpływ na swobodę handlu i ceny. Każda podróż pociągiem na odległość ponad 150 km poza Paryż wymagała zezwolenia policji, co było niezgodne z prawem, które nie przewidywało żadnych ograniczeń w tym zakresie. Chociaż niektóre orzecznictwo, a niektóre przepisy nieśmiało zaczynają status urzędników na początku XX -tego  wieku , jest zawieszony na korzyść oblężenia, w sposób, który wykracza daleko poza to, co jest dozwolone, co do zasady, prawo. W ten sposób zapoczątkował wyrok w sprawie Heyriès z 1918 r., Jeden z głównych dekretów Rady Stanu , który stanowi „prawdziwą doktrynę o siłach kryzysowych  ” pochodzenia pretoriańskiego, równoległą do form ustawodawczych i konstytucyjnych zezwalających na dekret państwa. stanu wyjątkowego (ustawa z 3 kwietnia 1955 r.), stanu oblężenia ( art. 36 Konstytucji z 1958 r. ) czy uznania „wyjątkowych uprawnień” przyznanych Prezydentowi Rzeczypospolitej ( art. 16 Konstytucji) ).

Dekrety Rady Stanu dotyczące wykładni prawa z 1849 r

W sierpniu 1915 roku, dwa wyroki Rady Stanu ( Delmotte i Senmartin dwa podobne przypadki związane z zamknięciem zakładów picia w Annecy i Bayonne , oskarżony o samookaleczeniu moralności publicznej) prowadzić ten ostatni, aby odrzucić te apele o nadmiar mocy i potwierdzić cztery propozycje, zdaniem komentatora Gastona Jèze, który w przeciwieństwie do Josepha Barthélémy'ego popiera pełną legalność różnych przyjętych środków:

• nadal obowiązuje ustawa z 1849 r. o stanie oblężenia;
• stan oblężenia to system legalności  : decyzje władz, wojskowych i cywilnych, podlegają kontroli sądowej . Rada Stanu odrzuca tutaj zastosowanie teorii aktów rządu , których nie można kwestionować w sądzie;
• szczególne uprawnienia ustanowione ustawą z 1849 r. mają charakter prewencyjny, a nie represyjny;
• prawo z 1849 r. nie powinno być interpretowane zawężająco; termin „spotkanie”, do którego odwołuje się ustawa z 1849 r., nie powinien być rozumiany w takim znaczeniu, w jakim występuje w zwykłym ustawodawstwie (z wyłączeniem kawiarni); „Ustawodawstwo stanu oblężenia nie może być łączone z ustawami zwykłymi” - stwierdza komisarz rządu , ponieważ „jego celem jest pokrzyżowanie im całości, zastępując zwykłe praworządne państwem wyjątkowym, dostosowującym się się do potrzeb godziny ”;
• Przeniesienie pewnych uprawnień z władz cywilnych na władze wojskowe nie zmienia ich ani nie zwiększa.

Sąd kasacyjny wydał podobny wyrok, w następstwie wniosku do podważenia Prefektury dekret zakazujący sprzedaży alkoholu w sprzedaży detalicznej, uważany, jak zamkniętych zakładów picia, jak szkodzi moralności publicznej.

Ustawa o sądach wojskowych z kwietnia 1916 r

Ponadto ustawa z dnia 27 kwietnia 1916 r. O działaniu i jurysdykcji sądów wojskowych w czasie wojny zastąpiła następujące przepisy art. 8 ustawy z 9 sierpnia 1849 r. O stanie oblężenia:

„Na terytoriach ogłoszonych oblężonymi, w przypadku bezpośredniego niebezpieczeństwa wynikającego z zagranicznej wojny, jurysdykcje wojskowe mogą zostać przejęte, niezależnie od jakości głównych autorów lub wspólników, wiedzy o zbrodniach przewidzianych i ukaranych na podstawie art. 75 do 85, 87 do 99, 109, 110, 114, 118, 119, 123 do 126, 132, 133, 139, 140, 141, 166, 167, 177 do 179, 188, 189, 191, 210, 211, 265 do 267, 341, 430 do 432, 434, 435, 439, 440 i 441 Kodeksu karnego.

Sądy wojskowe mogą ponadto wiedzieć:

1. Przestępstwa przewidziane ustawą z 18 kwietnia 1886 r. Ustanawiającą kary za szpiegostwo;
2. Przestępstwa przewidziane ustawą z 4 kwietnia 1915 r., Która sankcjonuje zakaz utrzymywania przez Francuzów stosunków gospodarczych z poddanymi mocarstwa wroga;
3. Fakty karane i represjonowane ustawą z 17 sierpnia 1915 r., Zapewniające sprawiedliwy podział i lepsze wykorzystanie zmobilizowanych lub zdolnych do mobilizacji mężczyzn;
4. Od prowokacji jakimikolwiek środkami, do nieposłuszeństwa wojska wobec ich przywódców we wszystkim, co im rozkażą w celu wykonania wojskowych praw i przepisów;
5. Od prowokacji jakimikolwiek środkami do zbrodni zabójstwa, morderstwa, podpalenia, grabieży, niszczenia budynków lub robót wojskowych;
6. Od bezpośredniej prowokacji jakąkolwiek metodą po ataki na bezpieczeństwo państwa;
7. Przestępstwa przewidziane i karane przez artykuły 177 i 179 Kodeksu karnego;
8. Zbrodnie popełnione przez dostawców w zakresie dostaw do służby wojskowej, zgodnie z artykułami 430-483 Kodeksu karnego oraz ustawy z dnia 1 st sierpnia 1905, o zwalczaniu oszustw i prawa specjalny z nim związane;
9. Fałszerstwa popełniane na szkodę wojska i, ogólnie, wszystkich przestępstw lub wykroczeń mających wpływ na obronę narodową.

Ten wyjątkowy reżim automatycznie wygasa z chwilą podpisania porozumienia pokojowego.

W przypadku ogłoszenia stanu oblężenia na wypadek grożącego niebezpieczeństwa powstania zbrojnego, wyjątkowa kompetencja przyznana jurysdykcji wojskowej w stosunku do personelu niewojskowego może dotyczyć tylko przestępstw przewidzianych w Kodeksie wojskowego wymiaru sprawiedliwości, lub przez sekcje kodeksu karnego, o którym mowa w § 1 st niniejszego artykułu oraz powiązanych przestępstw.

We wszystkich przypadkach przed sądami powszechnymi toczy się postępowanie, dopóki władze wojskowe nie wystąpią z oskarżeniem ”

Aplikacja w czasie II wojny światowej

Dekret o 1 st września 1939 roku w sprawie oświadczenia o stanie oblężenia został ponownie stosowania tego wyjątku legalności, w tym zniesienia interweniowała 12 października 1945.

Ustawa z 7 grudnia 1954 r. Zmieniająca Konstytucję z 27 października 1946 r

W swojej pierwotnej wersji Konstytucja z 27 października 1946 r. Nie zawierała żadnego konkretnego przepisu dotyczącego stanu oblężenia.

Artykuł 1 st Ustawy Konstytucyjnej z dnia 7 grudnia 1954 roku zakończono Artykuł 7 Konstytucji, dodając następujący przepis: „Stan wojenny jest zgodnie z prawem”.

Konstytucja z 4 października 1958 r

Artykuł 36 Konstytucji z 1958 r. Określał reżim stanu wojennego, powierzając jego inicjatywę rządowi i jego kontroli nad parlamentem od dnia trzynastego.

Obecny stan prawny

Obrony Kodeks przewiduje siedmiu reżimów wyjątkowej aplikacji:

1. Wojna  ;
2. Stan oblężenia;
3. Stan wyjątkowy , który podlega prawu n o  55-385 z dnia 3 kwietnia 1955 roku zmienione nakładające stanu wyjątkowego;
4. Mobilizacja , która po Generalnie polega na realizacji „wszystkich wcześniej przygotowanych środków obronnych” i ostrzeżenia, które składa się z realizacji „niektórych środków w celu zapewnienia swobody działania przez rząd, aby zmniejszyć podatność populacji lub głównego wyposażenia oraz w celu zagwarantowania bezpieczeństwa operacji mobilizacji lub „rozmieszczenia sił zbrojnych”;
5. Służba obronna, polegająca na realizacji określonych środków „zapewniających ciągłość działania Rządu, służb i służb państwa, władz lokalnych i podległych im organów, a także spółek i zakładów, których działania przyczyniają się do obrony, bezpieczeństwa i integralności terytorium, a także do bezpieczeństwa i życia ludności ”;
6. „Ograniczenia wynikające z manewrów i ćwiczeń”, które pozwalają w szczególności władzom wojskowym na „wspólne wykonywanie ćwiczeń strzeleckich, marszów, manewrów lub operacji”, które obejmują instruktaż żołnierzy, (...) albo czasowo zajmują prywatne własności lub czasowo zabronić dostępu ”;
7. „System rezerw bezpieczeństwa narodowego”.

Konstytucja z 1958 r. Stanowi ponadto w art. 16 , że Prezydent Rzeczypospolitej może przyjąć „przepisy wyjątkowe” o charakterze ustawodawczym i administracyjnym w celu jak najszybszego przywrócenia regularnych uprawnień konstytucyjnych.

Przypadki, w których można ogłosić stan oblężenia

Stan oblężenia można ogłosić tylko w drodze dekretu Rady Ministrów w przypadku grożącego niebezpieczeństwa wynikającego z zagranicznej wojny lub powstania zbrojnego.

Formy ogłaszania stanu oblężenia

Dekretem Prezydenta Republiki

Stan oblężenia ogłasza dekretem Rada Ministrów.

Dekret wyznacza terytorium, do którego ma zastosowanie, i określa czas jego obowiązywania.

Przedłużenie na mocy prawa

Zgodnie z art. 36 ust. 2 Konstytucji z 4 października 1958 r .  : „[Na] przedłużenie [stanu oblężenia] może zezwolić tylko Parlament”.

Artykuł 131 Regulaminu Zgromadzenia Narodowego stanowi, że:

• „[Zezwolenie przewidziane w art. 36] Konstytucji [może] wynikać, w odniesieniu do Zgromadzenia, jedynie z głosowania nad tekstem wyraźnej inicjatywy rządowej lub oświadczeniem Rządu odnoszącym się [do tego artykułu]” ;
• „W debatach organizowanych w związku ze stosowaniem [art. 36] Konstytucji każda grupa ma, po wystąpieniu Rządu, godzinę wystąpienia [...] jednej godziny […], chyba że Konferencja Przewodniczących postanowi inaczej .]. Posłowi, który nie należy do żadnej grupy, która została zarejestrowana jako pierwsza podczas debaty, przydziela się [dodatkowo] dziesięciominutowy czas wystąpień. Rejestracji wystąpień dokonują przewodniczący grup, wskazując Przewodniczącemu Zgromadzenia, w jakiej kolejności mają być powoływani prelegenci, a także na czas ich wystąpienia, który nie może być krótszy niż pięć minut. Biorąc pod uwagę te wskazania, Przewodniczący [Zgromadzenia Narodowego] ustala kolejność wystąpień ”;
• „Po zamknięciu debaty można udzielić głosu mówcy wyznaczonemu przez każdą z grup oraz pozostałym mówcom, chyba że Konferencja Przewodniczących postanowi inaczej, w celu wyjaśnienia sposobu głosowania trwającego pięć minut. Postanowienia dotyczące zamknięcia mają zastosowanie do tych ostatnich ”;
• „Żadna poprawka nie może być wniesiona w ramach [tej procedury]”.

Skutki stanu oblężenia

Władza wojskowa zastępuje władzę cywilną w wykonywaniu ogólnych uprawnień policyjnych. Sądy wojskowe stają się właściwe w sprawach o przestępstwa i przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu państwa. Korzystanie z niektórych praw jest zawieszone: wolność zamieszkania, prasy, zgromadzeń, przychodzenia i wychodzenia. Władze wojskowe mają prawo ogłaszać godzinę policyjną, przeprowadzać rewizje dzienne i nocne w domach obywateli, usuwać skazanych, ale także osoby podejrzane lub po prostu te, które ich nie mają. nakazać wydanie broni i amunicji, jej szukać i usunąć lub zakazać publikacji i spotkań, które ich zdaniem mogą wywołać lub utrzymać nieporządek.

Uprawnienia władzy wojskowej

Z chwilą ogłoszenia stanu oblężenia uprawnienia władzy cywilnej do utrzymania porządku i policji przechodzą na władzę wojskową. Władza cywilna nadal wykonuje swoje inne uprawnienia.

Ponadto w przypadku ogłoszenia stanu oblężenia władze wojskowe mogą:

• Przeszukuj dom w dzień iw nocy;
• Usunąć każdą osobę, która była przedmiotem prawomocnego wyroku skazującego za przestępstwo lub wykroczenie oraz osoby, które nie mają stałego zamieszkania w miejscach objętych stanem oblężenia;
• Zarządzić wydanie broni i amunicji oraz przystąpić do ich poszukiwania i usuwania;
• Zakaz publikacji i spotkań, które uważa za mogące zagrozić porządkowi publicznemu.

Uprawnienia sądów wojskowych

Jeżeli stan oblężenia zostanie ogłoszony na wypadek grożącego niebezpieczeństwa powstania zbrojnego, wyjątkowa kompetencja przyznana jurysdykcjom wojskowym, w odniesieniu do niewojskowych, może mieć zastosowanie tylko do przestępstw przewidzianych specjalnie przez kodeks sądownictwa wojskowego lub przez artykuły kodeksu karnego, o których mowa w art. L.221-3 akapit pierwszy kodeksu obrony, oraz przestępstwa z nimi związane.

Na terytoriach objętych stanem oblężenia na wypadek grożącego niebezpieczeństwa wynikającego z zagranicznej wojny, jurysdykcje wojskowe mogą zostać przejęte, niezależnie od zdolności głównych sprawców lub współsprawców, wiedzy o przestępstwach przewidzianych i ukaranych przez artykuły wynikające z kodeksu karnego:

• Artykuły 224-1 do 224-5: Porwanie i przymusowe zamknięcie  ;
• Artykuły 322-6 do 322-11: Zniszczenie, uszkodzenie i uszkodzenie niebezpieczne dla ludzi  ;
• Artykuły 410-1 do 411-11: Zdrada i szpiegostwo  ;
• Artykuły 412-1 i 412-2: Atak i spisek  ;
• Artykuły 412-3 do 412-6: ruch powstańczy  ;
• Artykuły 412-7 i 412-8: Uzurpacja dowodzenia, podnoszenie sił zbrojnych i prowokowanie do nielegalnego uzbrojenia  ;
• Artykuły 413-1 do 413-8: Ataki na bezpieczeństwo sił zbrojnych i obszary chronione mające wpływ na obronę narodową  ;
• Artykuły 413-9 do 413-12: Naruszenie tajemnicy obrony narodowej  ;
• Artykuły 432-1 do 432-3: nadużycie władzy skierowane przeciwko administracji  ;
• Artykuły 432-4 i 432-5: Ataki na wolność osobistą  ;
• Artykuły 432-11: Bierna korupcja i handel wpływowy popełniany przez osoby pełniące funkcję publiczną  ;
• Artykuły 433-1 i 433-2: czynna korupcja i handel wpływami, których dopuszczają się osoby fizyczne  ;
• Artykuł 433-3: Groźby i akty zastraszania popełniane wobec osób pełniących funkcje publiczne  ;
• Artykuł 433-8, ustęp 2: Bunt zbrojny popełniony na zgromadzeniach;
• Artykuły 442-1 do 442-3: Fałszywe pieniądze  ;
• Artykuły 443-1: Podrabianie lub fałszowanie skutków wydanych przez Skarb Państwa z jego pieczęcią lub znakiem lub skutków wydanych przez obce państwa wraz z ich pieczęcią lub znakiem, lub używanie lub transport tych podrobionych lub sfałszowanych skutków  ;
• Artykuły 444-1: Podrabianie lub fałszowanie pieczęci państwowej lub pieczęci narodowych lub znaków probierczych używanych do oznaczania materiałów ze złota, srebra lub platyny, lub używanie tych pieczęci, pieczęci lub cech probierczych, podrobionych lub sfałszowanych  ;
• Artykuły 444-2: Nieuczciwe użycie pieczęci państwowej, narodowych pieczęci lub znaków probierczych używanych do oznaczania materiałów ze złota, srebra lub platyny  ;
• Artykuły 450-1: Stowarzyszenie przestępcze .

Sądy wojskowe mogą również usłyszeć:

• Fakty sankcjonowane art. 476-7 kodeksu wymiaru sprawiedliwości wojskowej;
• Od prowokacji jakimikolwiek środkami, do nieposłuszeństwa wojska wobec ich przywódców we wszystkim, co im rozkażą w celu wykonania wojskowych praw i przepisów;
• Od prowokacji jakimikolwiek środkami do zbrodni zamachu, morderstwa, podpalenia, grabieży, niszczenia budynków, robót wojskowych;
• Przestępstwa popełnione przez dostawców w odniesieniu do dostaw przeznaczonych dla sił zbrojnych, w przypadkach przewidzianych w art. Od L. 213-1 do L. 213-5 Kodeksu konsumenckiego i załączonych do niego przepisów szczególnych;
• Fałszerstwa popełnione na szkodę sił zbrojnych oraz, ogólnie rzecz biorąc, wszystkie przestępstwa lub wykroczenia mające wpływ na obronę narodową.

Ten wyjątkowy reżim wygasa automatycznie z chwilą podpisania porozumienia pokojowego lub odwołania stanu oblężenia.

Uwagi i odniesienia

1. Manin 2015 , §  1.3 .
2. Joseph Barthélémy , „  Notes de droit public sur le droit public en temps de guerre  ”, Revue du droit public et de la science politique en France et à l'Etranger ,1915( czytaj online )
3. Montesquieu , O duchu praw , 1748, Księga XII, rozdział XIX, Jak zawieszamy wolność w republice
4. Jean-Jacques Rousseau, Rozważania na temat rządu polskiego i jego planowanej reformacji (1772), Rozdział IX: Szczególne przyczyny anarchii .
5. Jean-Jacques Rousseau, Du Contrat social, ou Principes du droit politique (1762), księga IV, rozdział IV: O dyktaturze .
6. Ustawa z 21 października 1789 r. Przeciwko zgromadzeniom, czyli stanowi wojennemu , na Wikiźródłach
7. Ustawa z dnia 10 lipca 1791 r. Dotycząca ochrony i klasyfikacji miejsc wojennych i posterunków wojskowych, policji fortyfikacji i innych powiązanych obiektów , na Wikiźródłach
8. Ustawa z 10 Fructidor w V roku, która określa sposób, w jaki gminy wewnątrz Republiki mogą być wprowadzane w stan wojny lub oblężenia , na Wikiźródłach
9. Dekret z 24 grudnia 1811 r. Dotyczący organizacji i obsługi centrali miejsc , na Wikiźródłach
10. Dodatkowy akt do konstytucji Imperium z 1815 r. Na Wikiźródłach
11. Angers, 14 czerwca 1832, N .
12. Cass., 29 czerwca 1832, Geoffroy .
13. Cass., 30 czerwca 1832, Colombat  ; Cass., 7 lipca 1832, Poiron  ; i Cass., 13 lipca 1832 N . W przypadku tego ostatniego wyroku była to kwestia oblężenia w całości departamentu.
14. Por. Ogólne podsumowanie na stronie internetowej Uniwersytetu Burgundii: Inculpés de 1848
15. Konstytucja z 4 listopada 1848 r. Na Wikiźródłach
16. Bill z 28 lipca 1849 roku o stanie oblężenia , na Wikiźródłach
17. Raport komisji odpowiedzialnej za zbadanie projektu ustawy z 28 lipca 1849 roku o stanie oblężenia z 7 sierpnia 1849 r. Na Wikiźródłach
18. Ustawa z 9 sierpnia 1849 r. O stanie oblężenia na Wikiźródłach
19. Konstytucja z 14 stycznia 1852 r. Na Wikiźródłach
20. Dominique Raimbourg w imieniu Komisji ds.praw Konstytucyjnych, Legislacji i Administracji Generalnej Republiki , Raport w sprawie projektu ustawy konstytucyjnej dla ochrony Narodu ,28 stycznia 2016 r( czytaj online )
21. Odile Krakovitch, teatry cenzura podczas Wielkiej Wojny, w: Teatr i pokazy wczoraj i dziś, nowoczesny i współczesny wieku , Proceedings of the 115 -go  Kongresu Narodowego towarzystw naukowych (Avignon 1990) CTHS Paryż 1991, s.  332 , ( ISBN  2-7355-0220-1 )
22. Ustawa z 3 kwietnia 1878 r. Dotycząca stanu oblężenia , na Wikiźródłach
23. Manin 2015 .
24. Praworządność wystawiona na próbę wyjątków i walka z terroryzmem , seminarium w MRSH, University of Caen, 18 marca 2008, autor nieokreślony
25. Roussellier Nicolas, „  Parlament francuski i pierwsza wojna światowa . », Parlament (y): przegląd historii politycznej 2/2008 (nr 10), s. 1. 13-30.
26. Marceau Long , Prosper Weil , Guy Braibant , Pierre Delvolvé , Bruno Genevois , Les Grands Arrêts de la jurisprudence administracyjne , Dalloz
27. Gaston Jèze , „  Interpretation by the Council of State and the Court of Cassation of the law z 9 sierpnia 1849 o stanie oblężenia  ”, Revue du droit public et de la science politique en France et à l 'Foreigner (1915), strony 700-713
28. Ustawa z 27 kwietnia 1916 r. Dotycząca funkcjonowania i jurysdykcji sądów wojskowych w czasie wojny , na Wikiźródłach
29. Ustawa konstytucyjna z 7 grudnia 1954 r. Na Wikiźródłach
30. Kodeks obrony, część II, księga I st .
31. Defence Code Part II Book 1 Title II ( czytaj online ) , artykuły L2121-1 do L2121-8
32. Ustawa nr 55-385 z 3 kwietnia 1955 r. Dotycząca stanu wyjątkowego. ( czytaj online )
33. Kod obrony. Część II Księga 1 Tytuł IV ( czytaj online ) , artykuły od L. 2141-1 do L. 2142-1
34. Kodeks obrony, artykuł L. 2141-1, paragraf 1 st .
35. Kodeks obronny, artykuł L. 2141-1, paragraf 2.
36. Kodeks obrony, artykuł L. 2151-1, paragraf 1 st
37. Kodeks obronny, artykuł L. 2161-1.
38. Artykuł L2121-1 kodeksu obrony
39. Artykuł L2121-7 Kodeksu Obrony
40. Artykuł L2121-3 Kodeksu obronnego

Bibliografia

• Augier (Joseph-Georges). Uwaga dotycząca kompetencji rad wojennych w gminach i departamentach w stanie oblężenia oraz w miejscach obleganych lub lokowanych przez wojnę, Kontrola więziennictwa i prawa karnego. Biuletyn General Więziennej Society , tom 39, 1915, n o  4, czerwiec-lipiec, str.  525-528.
• Bufet (Louis-Joseph), Dufaure (Jules). Projekt ustawy o zwalczaniu zbrodni, które mogą być popełnione za pośrednictwem prasy lub innych środków publikacji, a także o zniesieniu stanu oblężenia, przedstawiony przez pana Buffeta i pana Dufaure'a (12 listopada 1875 r.), Wersal, Impr. . de Cerf et fils, nd , 14  str.
• Clay (Stephen). Kwestia porządku publicznego i polityki stanu oblężenia Marsylii podczas Dyrektorium, w La République Directoriale. Materiały z Clermont-Ferrand Colloquium, 22-24 maja 1997 r., Zebrane przez Philippe'a Bourdina i Bernarda Gainota, Clermont-Ferrand, Société des Études Robespierristes; Centrum Historii Firm i Społeczności; Centrum Badań nad Rewolucją i Romantyzmem, 1998, s.  861-883.
• Od stanu wyjątkowego w przypadku inwazji i rebelii, Journal prawa karnego, 20 -tego roku, 1848, s.  193-198.
• Gaudiche (Emmanuel). Podręcznik rad wojennych dla armii w gminach i departamentach oblężonych oraz w oblężonych lub zainwestowanych miejscach wojny, Paryż, H. Le Soudier, 1887, 2 tomy.
• Grévy (Albert). Raport sporządzony w imieniu komisji odpowiedzialnej za badanie projektu ustawy o represjonowaniu przestępstw, które mogą być popełnione za pośrednictwem prasy lub w inny sposób oraz zniesienie stanu oblężenia, autorstwa M.Alberta Grévy'ego (10 grudnia 1875 r.) ), Versailles, Impr. de Cerf et fils, nd , 39  s.
• Hélie (Philippe). Kompetencje rad wojennych, głównie w czasie wojny i stanu oblężenia, praca doktorska, Prawo, Dijon; Besançon, Impr. of the East, 1924, s. 174  .
• Jullien (dowódca). Uwaga o właściwości rad wojennych na terenach oblężonych (ustawa z 9 sierpnia 1849 r., Art. 8), kontrola prawa penitencjarnego i karnego. Biuletyn General Więziennej Society, tom 39, 1915, n O  2, luty-marzec, s.  274-278.
• Stan oblężenia i rady wojenne, Gazette des tribunals, 22-23 maja 1876.
• Le Gal (Sébastien). Włóczęga i stan oblężenia podczas pierwszej wojny światowej w Avon-Soletti (Marie-Thérèse) (red.). Od włóczęgów do bezdomnych Approches d'une marginalité, Proceedings of the Colloque d'Histoire du Droit de Saint-Étienne, 20 i 21 października 2000, Saint-Étienne, Publications de l'Université de Saint-Étienne, 2002, s.  307-333.
• Marcet (kapitan). Rady wojenne i rady rewizyjne w gminach i departamentach w stanie oblężenia oraz w miejscach wojny lub lokacji, Journal of the prokurator, Dissertations theoriques et practice, tom 29, 1914, s.  211-226.
• Marcou (Jacques-Hilaire-Théophile). Propozycja ustawy mająca na celu przywrócenie, po zniesieniu stanu oblężenia, pełnej jurysdykcji sądów powszechnych w stosunku do wszystkich obywateli niebędących obywatelami wojskowymi, przedstawiona przez MM. Marcou, Rougé, Léon Bonnel, A. Duportal, Durand, Maigne, Castelnau ..., deputowani, Versailles, Impr. de Cerf et fils, nd , 4  str.
• Góra (Pierre). Prawodawcza i orzecznicza ewolucja stanu oblężenia, praca doktorska, Prawo, Strasburg, 1952, ustawa, 2-125 f °.
• Warkocz (Henri). Stan oblężenia i ograniczenia wolności jednostki w czasie wojny 1914-1919, praca doktorska, Prawo, Auxerre, Impr. Staub, 1920, s. 96  .
• Régnon (Hippolyte-Marie-Valéry), markiz de. Protest przeciwko stanowi oblężenia, zawieszeniu Karty i powołaniu komisji wojskowych, Nantes, Impr. W. Busseuil, 1832, 4  s.
• Richaud (G.). Konsekwencje ogłoszenia stanu oblężenia w sprawach karnych Lois Nouvelles. Pierwsza część. Ustawodawstwo Review, 34 th roku, 1915, s.  141-162.
• Torba (sekretarz porucznik). Kodeks Wojskowej Sprawiedliwości dla Wojska, art. 553 do 574 Kodeksu postępowania karnego, art. 75 do 86 i 103 do 108 Kodeksu karnego, Ustawa z dnia 9 sierpnia 1849 r. O stanie oblężenia, z adnotacją zgodnie z orzecznictwem, Paryż, Imprimerie Nationale, 1948.
• Velut (Fernand). Reżim stanu oblężenia przed ustawą z 9 sierpnia 1849, rozprawa doktorska, Prawo, Paryż, Jouve, 1910, s. 153  s.
• [Manin 2015] Bernard Manin , „  Paradygmat wyjątku: państwo w obliczu nowego terroryzmu  ”, Książki i pomysły ,15 grudnia 2015( ISSN  2105-3030 , czytaj online ). 

Zobacz też

• Stan awaryjny
• Legalność kryzysu
• Stan wojenny
• Prawo konstytucyjne
• Artykuł 36 Konstytucji V Republiki Francuskiej