Ugitech

Ugitech
logo ugitech
kreacja 2003 (połączenie Ugine-Savoie i Sprint Metal)
Kluczowe daty 1908  : Kuźnie i huty elektryczne Paul Girod
Kluczowe dane Paul Girod, René Perrin, René Castro
Siedziba firmy Ugine France
 
Kierunek Clemens Iller (dyrektor generalny); Patrick Lamarque D'Arrouzat (dyrektor generalny)
Czynność wyroby długie ze stali i stopów nierdzewnych
Przedsiębiorstwo macierzyste Swiss Steel Group
Efektywny 1800 pracowników, w tym 1200 w Sabaudii
SYRENA 410436158
Europejski podatek VAT FR89410436158
Stronie internetowej www.ugitech.com
Poprzednia firma Ugine-Savoie , Sprint Metal

Ugitech to firma specjalizująca się w wyrobach długich ze stali nierdzewnej i stopów, spółka zależna grupy Swiss Steel . Jego stal jest wykorzystywana w przemyśle samochodowym, budownictwie, a nawet w branży medycznej.

Główny zakład produkcyjny Ugitech znajduje się w Ugine w Sabaudii (73). Wszystko zaczęło się ponad sto lat temu dzięki Paulowi Girodowi, szwajcarskiemu inżynierowi.

Historyczny

Paul Girod (1878-1951)

Paul Girod był inżynierem chemikiem, wynalazcą i pionierem w dziedzinie elektrometalurgii żelazostopów i stali.

Nawet dzisiaj możemy zobaczyć wpływ i dziedzictwo gospodarcze, społeczne, techniczne, kulturowe, ale także architektoniczne, które ta postać pozostawiła w mieście Ugine w Sabaudii. Przed jego przybyciem region ten był w zasadzie wiejski i częściowo dzięki niemu był w stanie otworzyć się na świat przemysłowy. Dzięki jakości samoutwardzalnej stali używanej w pociskach rozrywających podczas pierwszej wojny światowej zyskała międzynarodową rangę w historii techniki .

Paul Girod urodził się we Fryburgu (Szwajcaria) w 1878 roku. Była to era białego węgla i jego pionierów. W wieku 19 lat (sierpień 1897) ukończył studia chemiczne w Winterthur Technical School w Zurychu , po czym w kwietniu 1898 roku został zatrudniony na okres trzech miesięcy przez Chemical Company of Rhône.

Po tym, jak w wieku 20 lat odkrył elektrometalurgiczny proces produkcji wanadu dla swojego pracodawcy, „glinianych fabryk Grigny”, który powierzył mu zarządzanie fabryką w Albertville, wynajął papiernie Aubry de Venthon. Doron de Beaufort. W latach 1900–1902 rozwinął produkcję żelazostopów (stop żelaza i rzadkiego metalu), a następnie skoncentrował swoje wysiłki na stapianiu tych metali ze stalą po wynalezieniu pieca elektrycznego specyficznego dla tego metalu. Badania te otworzyły drogę do odtleniania stali i szybko odniosły sukces. W 1902 roku Paul Girod zdecydował się kupić fabrykę.

Z wysokością stu metrów wodospadu, elektrownia Papeteries Aubry de Venthon wyprodukowała 4 MW, była najpotężniejszą w Alpach w 1900 roku, po Chedde (7 MW) położonym w pobliżu Saint-Gervais. W Haute-Savoie. .

W 1902 roku Paul Girod kupił fabrykę. Jednak jej dość ograniczona przestrzeń i współżycie z Aubry komplikuje się, co prowadzi ją do poszukiwania nowego miejsca. W tym samym roku (1902) znalazł się w Ugine w Sabaudii i postanowił zbudować tam fabrykę żelazostopów zasilaną białym węglem, którą nazwał „Société Anonyme Électro-metallurgique Processes Paul Girod”. Fabryka ta została zainaugurowana w 1904 r. W 1905 r. Udoskonalił piec elektryczny z przewodzącym paleniskiem do produkcji stali, co pozwoliło uzyskać metale o dużej czystości. Ta innowacja odniosła sukces i pozwoliła mu w 1908 roku założyć Forges et Aciéries Paul Girod w jego zakładzie w Ugine, które jest źródłem Ugitech. Jednocześnie znacząco rozwinęła sieć hydroelektryczną Beaufortain , a dzięki budowie linii energetycznej Albertville-Annecy-Lyon otworzyła sprzedaż energii do stolicy regionu Rhône-Alpes.

W 1909 roku Forges et Aciéries Paul Girod stał się najpotężniejszą elektryczną stalownią zasilaną białym węglem , jaką kiedykolwiek miał przemysł stalowy. Elektrownie Venthon Queige przeniosły się do Ugine , dołączając do tamtejszej.

Zakład metalurgiczny wyposażony jest w cztery piece elektryczne, różnorodne warsztaty: odlewnicze, przeróbki mechanicznej (kuźnie i walcownie), obróbki cieplnej, laboratorium kontrolne oraz magazyny wyrobów gotowych i spedycji. Jest to pionierski okres w historii przemysłu Ugine, a firma rozwija się i rozwija. Konsjerż i budynek zarządu zostały zbudowane przy wejściu do istniejącej do dziś Huty. Wszystkie te inwestycje pozwalają na rozszerzenie produkcji, szczególnie w zakresie stali. Pierwszy odlew odbywa się na 1 st maja 1910.

Paul Girod jest jednym z trzech przemysłowców, z Henry Gallem w elektrochemii i Julesem Barutem w elektrometalurgii , którzy rozwiązali, każdy w swojej dziedzinie - i jego wolą będzie stal - problemy, których żadna inna technika nie była w stanie rozwiązać w tej chwili. .

Początek I wojny światowej

Pierwsza wojna światowa pozwoli naprawić krytyczną sytuację finansową. Zapotrzebowanie na uzbrojenie i sprzęt dla wojska będzie szybko rosło. Ugine, dzięki swojej zdolności do produkcji stali szlachetnych i stali specjalnych, staje się centralnym punktem obrony narodowej. Produkcja wzrosła, a następnie zajęła się projektowaniem pocisków, łusek, wałów korbowych, rur armatnich, wieżyczek czołgów do czołgów Renault, pancerza ochronnego i stali na łożyska kulkowe itp. Zbudowano nowe budynki, dzięki czemu zadaszona powierzchnia fabryki wzrosła z 27 000  m 2 w 1914 r. Do 41 000  m 2 w 1916 r. W sumie firma Uginian dostarczyła 55% francuskiej produkcji stopów specjalnych. wizyta francuskiego sztabu generalnego i wyznanie ministra uzbrojenia M. Loucheura: „Nie wiem, co bym zrobił bez Ugine'a”. Dzięki wojnie fabryka zyskała światową renomę dzięki jakości produktów i usługom świadczonym na rzecz ojczyzny. Zagraniczne fabryki kupują jej licencje na produkcję. Podobnie, liczba ta eksplodowała i wzrosła do 3600 osób w pierwszych miesiącach wojny, 3800 w 1917 roku. Aby zrekompensować wyjazdy mężczyzn na front, wezwaliśmy zmobilizowanych kobiet (300) i obcokrajowców. Po wojnie firma została nazwana Zakładem Elektrochemii, Elektrometalurgii i Huty Elektrycznej Ugine po połączeniu w 1922 roku .

Przewrót w demografii Ugina

Aby sprostać ważnym wymaganiom wojny i ponieważ wielu jego pracowników wyszło na front, Paul Girod wezwał zagraniczną siłę roboczą, która dziś jest integralną częścią miasta Ugine. W 1924 r. Wśród pracowników fabryki, w której w mniejszości są Francuzi, w 1924 r. Liczymy 22 narodowości, są to Włosi, Hiszpanie, Grecy, Polacy, Rosjanie, Ormianie, Annamici, Kabyles, Arabowie, Chińczycy… Ugine jest wtedy określany jako „a brzęczący ul ”, prawdziwa„ Wieża Babel ”. Jednak niektóre z tych populacji odcisnęły swoje piętno na mieście Ugine .

Włoscy imigranci

Najliczniej i najstarsi osiedlili się Włosi. W 1932 r. Stanowili ponad połowę zagranicznego kontyngentu (55,7%) 1118 Włochów na ogółem 2006 obcokrajowców. Wybór Ugine tłumaczy się bliskością Włoch oraz korzystnymi warunkami pracy i mieszkania. Zdecydowana większość tych pracowników pochodzi z Piemontu, ale także z różnych regionów Włoch: Lombardii, Wenecji Euganejskiej, Doliny Aosty, Turynu, Novary, Rzymu i Kalabrii. Uciekają z Włoch, gdzie są skazani na pewne bezrobocie. Chociaż powrócili do Włoch w małych grupach po wojnie, w 1970 r. Liczba ta wynosi 540. Rzeczywiście, wielu Włochów, którzy uzyskali francuskie obywatelstwo, skorzystało w ten sposób z przywilejów socjalnych przyznanych Francuzom. Mniej „wykorzenieni” niż niektóre inne ludy, są dziś uważani za samych Uginian. Są teraz dobrze akceptowani w swoim przybranym mieście, czemu sprzyja względne rozproszenie i starszeństwo ich instalacji w Ugine.

Rosyjscy imigranci

W 1923 roku przybyli pierwsi imigranci z Rosji. W 1926 r. W fabryce zatrudnionych było 201 Rosjan i 19 Polaków, a liczba ta rosła do 1939 r. Ci mężczyźni, kobiety, ale także dzieci, uciekli z kraju z powodu rewolucji październikowej 1917 r. I znaleźli się we Francji jako uchodźcy polityczni. . Dopiero pod koniec lat trzydziestych XX wieku ich liczba spadła, ponieważ część imigrantów wróciła do swojego kraju dzięki Międzynarodowej Organizacji na rzecz Uchodźców (OIR), która w latach 1947-1952 repatriowała tych, którzy tego chcieli. Inni stają się Francuzami przez naturalizację.

Polscy imigranci

Polacy jadą do Francji, aby uciec przed niestabilnością swojego kraju. Przybyli nieco później niż Rosjanie około 1925-27. Stanowili 20% załogi fabryki w 1925 r. Współżycie z imigrantami rosyjskimi nie zawsze przebiegało pokojowo, częste walki stawały twarzą w twarz z białymi Rosjanami i komunistycznymi Polakami.

Firma na skalę ludzką

Paul Girod zaznaczył się również na polu społecznym. Pod wpływem społecznego katolicyzmu uważa, że ​​to do klas rządzących, a nie do władz publicznych należy zajmowanie się problemami społecznymi i warunkami życia osób upośledzonych. Paul Girod pracował głównie w mieszkalnictwie socjalnym, ponieważ jego działalność wymaga dużej siły roboczej. Dlatego pragnie stworzyć i ustanowić zjednoczoną społeczność roboczą na skalę miasta. Jego pierwszym krokiem było utworzenie Spółki mieszkań gospodarczej i sanitarnej w 1 st grudnia 1909 spółka ta użyte do „zakupu budynków, budowy i eksploatacji wspomnianego celu zapewnienia pracownikom i fabryk GIROD w Ugine, higieniczne i wygodne domy po najniższych możliwych cenach ”. W 1910 roku zwrócił się do genewskiego architekta Maurice'a Braillarda, z którym zamierzał zaprojektować ważne budynki i wyposażenie miasta Ugine.

Wille brygadzistów

Był to zespół dziesięciu willi, zbudowanych za falansterami i przeznaczonych dla brygadzistów.

Budynki dla singli

Zespół imponujących budynków dla singli składający się z 300 pokoi jednoosobowych, zlokalizowanych niedaleko falansteru.

falanster

Phalanstère d'Ugine jest centralnym punktem korporacyjnego miasta Paula Giroda, zbudowanego w 1910 roku przez Maurice'a Braillarda . Dla niego falanster musi być konstrukcją funkcjonalną zdolną pomieścić 100 ludzi. Celem tej nowej generacji mieszkań jest zachowanie zdrowego i harmonijnego współżycia. Rysuje plan w kształcie litery U, w skrzydłach znajdują się miejsca noclegowe dla rodzin i centralne pokoje dla osób samotnych, czyli łącznie około 80 jednostek. Przestrzenie są duże, a poziom komfortu niezwykły jak na tamte czasy (centralne ogrzewanie, bieżąca woda).

„Wioska murzyńska”

Składały się z 18 domów z dwoma lub czterema mieszkaniami, a także wspólnych ogrodów i pralni. Znajdujące się w pobliżu huty przeznaczone były dla brygadzistów i niektórych robotników. Mieszkania te nosiły nazwę „willi murzyńskich”, ponieważ zamieszkiwali je robotnicy z górniczych regionów Centrum i Loary („czarne gueules”).

Charmettes

W miejscu zwanym „les Charmettes”, powyżej wioski, w latach 1909–1910 zbudowano zespół 18 pojedynczych willi według planów Maurice'a Braillarda . Te pawilony, zwane „miastami-ogrodami”, zdobią werandy, duże wykusze i posiadają wszelkie niezbędne udogodnienia (toalety, łazienka, sypialnie, pokój dzienny, legowisko, kuchnia, piwnice itp.). Umieszczone w przyjemnym miejscu, porośniętym winnicami, w pobliżu wioski i skierowane na południe, były zarezerwowane dla dyrektorów i inżynierów fabryki. Praca M.Braillarda nad Villas des Charmettes była przedmiotem studiów i entuzjastycznych recenzji: „bardzo wyrazisty projekt, zarówno malowniczy, jak i precyzyjny”; wille są postrzegane jako „wygodne i funkcjonalne, ale estetyczne, dobrze wkomponowane w otoczenie”.

Dzieła charytatywne

Wreszcie instalacje kończą pierwsze konstrukcje dla członków personelu. Paul Girod tworzy całą serię wspólnych obiektów:

  • ambulatorium oferowanie bezpłatnych usług medycznych
  • spółdzielczy sklep spożywczy „Prévoyance”, który oferuje personelowi zakładu żywność po preferencyjnych cenach
  • pomieszczenie dystrybucyjne sterylizowanego mleka dla małych dzieci „ la Goutte de lait ”
  • pralnia
  • restauracja firmowa
  • sala imprezowa o wielu zastosowaniach (teatr, kino, bankiety, bale i imprezy w każdą niedzielę)
  • „Family Circle” (kawiarnia i sala rekreacyjna)
  • pończoszniczych obok falangi zapewnienie miejsc pracy dla kobiet, które nie
  • budynek wyposażony w prysznice, znajdujący się przed fabryką i przeznaczony dla wszystkich pracowników
  • szkoła zawodowa w dystrykcie Isle
  • szkoła gospodyń domowych niedaleko starego miasta

Powojenne fuzje

Połączenie z „ Établissements Kuhlmann ” i Société des Produits Azotés w grudniu 1966 r. Nadało firmie inny wymiar. W „ Zakłady Kuhlmann ” były w rzeczywistości jedenasty francuski kapitalizacja rynkowa w 1936 roku , po wzroście francuskich przedsiębiorstw przemysłowych na Giełdzie .

W 1971 roku , nowa operacja wzrostu, Ugine Kuhlmann tym razem połączyła się z Pechiney, tworząc Pechiney Ugine Kuhlmann (PUK), wiodącą francuską prywatną grupę przemysłową, działającą w branży aluminium, chemikaliów, miedzi, paliwa jądrowego i stali specjalnych. Lewica znacjonalizowała go w 1982 roku i sfinansowała jego restrukturyzację. PUK przejmuje nazwę Pechiney po sprzedaży chemikaliów i stali specjalnych .

Niedawna historia

Sprzedany w 1982 r. Firmie Usinor , następnie został przemianowany na Ugine SA. W 1990 roku zadomowił się na rynku amerykańskim poprzez przejęcie amerykańskiej firmy J&L Specialty Steel. Po połączeniu ze Sprint Metal Ugine zmienia nazwę na Ugitech .

W 2006 roku Arcelor sprzedał Ugitech szwajcarskiej grupie Schmolz + Bickenbach .

We wrześniu 2020 roku Schmolz + Bickenbach zmienia nazwę na Swiss Steel .

Lokalizacje

Bibliografia

  1. Ugitech: ponad sto lat doświadczenia
  2. „  https://amadeus.bvdinfo.com/version-2019829/  ” (dostęp: 4 września 2019 r. )
  3. Pierre-Louis Viollet, Historia wodnej: młyny, pompy, koła i turbiny od starożytności do XX th  century , mosty Press,2005, 232  str. ( ISBN  978-2-85978-414-0 , czytaj online ) , str.  178.
  4. Francine GLIERE, Paul GIROD Fund (1889-1951) - inżynier chemik, wynalazca i przemysłowiec, twórca huty Ugine , 1982
  5. Towarzystwo Chemiczne Francji [1]
  6. „  Chronologia złożonego połączenia  ” , na lesechos.fr ,1 st czerwiec 1995(dostęp 13 stycznia 2020 )
  7. „  Arcelor sprzedaje Ugitech firmie Schmolz + Bickenbach  ” na lemonde.fr ,13 marca 2006(dostęp 13 stycznia 2020 )
  8. [2]

Linki zewnętrzne