Walter Ganshof van der Meersch

Ten artykuł może zawierać nieopublikowane prace lub niezweryfikowane oświadczenia (listopad 2013).

Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając nieopublikowane treści.

Walter Ganshof van der Meersch Funkcje
Sędzia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
Prokurator
Sądu Kasacyjnego Cas
Minister bez teki
Biografia
Narodziny 18 maja 1900
Brugia
Śmierć 12 września 1993(w wieku 93 lat)
Odcień
Narodowość belgijski
Trening Wolny Uniwersytet Brukselski ( w )
Lycée Janson de Sailly
Zajęcia Profesor uniwersytecki , polityk , sędzia , prawnik , bobslejowiec
Rodzeństwo Francois Louis Ganshof
Inne informacje
Pracował dla Wolny Uniwersytet w Brukseli
Członkiem Instytut Prawa Międzynarodowego
Królewska Akademia Nauk, Literatury i Sztuk Pięknych Belgii
Królewska Akademia Nauk Zamorskich (1967)
Międzynarodowa Akademia Prawa Porównawczego ( d ) (1969)
Konflikt Druga wojna światowa
Sport Bobslej
Nagrody

Walter Jean Oscar Louis Marie Ganshof van der Meersch ( Brugia ,18 maja 1900- Odcień ,12 września 1993) jest belgijskim prawnikiem , sędzią , profesorem prawa i ministrem .

Elementy biograficzne

Walter Ganshof był wnukiem François Ganshof (1842-1915) z Werden ( Niemcy ), który został administratorem Banku van West-Vlaanderen i który był żonaty z Wilhelmine Birken (1835-1918) z Krefeld . Był synem Arthura Ganshofa (1867-1929), prawnika w adwokaturze w Brugii i dowódcy „Chasseurs Eclaireurs” (Gwardii Obywatelskiej) w tym mieście. Jego matką była Louise Van der Meersch (1873-1947), która prowadziła w Hotelu Ganshof przy Predikherenstraat salon literacki odwiedzany przez wielkie nazwiska literatury francuskiej i francusko-belgijskiej (później ten dom nazywał się „Hotel d' Hanins de Moerkerke”, według poprzedniego mieszkańca).

Studia średnie rozpoczął w Królewskim Ateneum w Brugii, ale na początku I wojny światowej rodzina uciekła do Anglii . Brał lekcje w King's College w Wimbledonie . Rodzina później wyjechała do Francji, a Ganshof ukończył szkołę średnią w Lycée Janson-de-Sailly w Paryżu .

W 1917 uzyskał bakalaureat z filozofii i jako ochotnik wstąpił do armii belgijskiej . Po wojnie rodzina nie wróciła do Brugii, a Arthur Ganshof został prawnikiem w brukselskiej izbie . Walter studiował na Wolnym Uniwersytecie Brukselskim ( ULB ) i uzyskał tam w 1921 r. stopień doktora prawa po przyspieszonym kursie dla weteranów . Później Ganshof powie o swoim treningu, że uznał je za „słabe” właśnie z powodu tych okoliczności.

W tym samym roku został zaprzysiężony na adwokata w brukselskiej izbie adwokackiej, gdzie odbył staż u mistrza Paula-Émile'a Jansona (1872-1944), który był kilkakrotnie ministrem sprawiedliwości .

17 lipca 1923Ganshof poślubił Elisabeth Orts (1903-1996), córkę dyplomaty i profesora Pierre'a Orts (samego syna Louisa Ortsa, prawnika w Sądzie Kasacyjnym i wnuka ministra Auguste'a Ortsa ) i Georginy Peltzer. Jego piękna rodzina jest rodziną brukselską, potomkiem „  Linii Brukseli  ”.

Walter i Elisabeth mieli dwoje dzieci: Jean-Louis van der Meersch (1924-1982) i Jacquemine Ganshof van der Meersch (1927-2005). Ich syn, choć ożenił się trzykrotnie, nie miał potomków. Z kolei Jacquemine wyszła za barona Simona Fredericqa (1923-1999), syna Louisa Fredericqa , również z rodziny prawników, profesora ULB, z którym miała 4 córki. Tylko jeden miał potomka, który do dziś żyje: Kim Frédéricq Evangelista.

Dekretem królewskim z 1 st April +1.927, Arthur Ganshof uzyskał zgodę dla swoich trzech synów na dodanie nazwiska żony (van der Meersch) do nazwiska Ganshof. Najstarszy syn, profesor François Louis Ganshof (1895-1980), zrezygnował z tego wydziału, ponieważ zyskał już reputację historyka , obawiając się w związku z tym możliwości pomyłki w związku z jego publikacjami na „zagranicą”. Pozostali dwaj synowie, major Georges Ganshof (1898 – po 1960) i Walter Ganshof zgodzili się nosić nazwisko „Ganshof van der Meersch”.

W 1974 Ganshof został pasowany na rycerza. Wstąpił do dziedzicznej szlachty z tytułem wicehrabiego . Jego motto brzmiało „Door Meersch en Walle”.

Jego pogrzeb odbył się dnia 15 września 1993według obrządku protestanckiego. Ganshof nie został pochowany w rodzinnym mauzoleum na cmentarzu w Brugii, ale we własnym grobie w Tintange .

Sędzia

Właśnie ukończył praktykę prawną, Ganshof został mianowany zastępcą prokuratora o króla do Brukseli . Dziesięć lat później, gdy jego „szef” Janson ponownie został ministrem sprawiedliwości, w 1933 r. został mianowany prokuratorem królewskim, a następnie zastąpił wicehrabiego Hayoit de Termicourt, stając się w ten sposób najmłodszym prokuratorem w Belgii.

W luty 1940Minister Janson zaproponował mu, aby został Audytorem Generalnym Sądu Wojskowego. Dopiero po naleganiach premiera Huberta Pierlota i interwencji króla w celu zapewnienia mu niezbędnych środków, zgodził się, chociaż wolałby powołanie do sądu kasacyjnego . Został zainstalowany na9 kwietnia 1940 i piastował to stanowisko do 1947 r., został najmłodszym w Belgii na tym stanowisku.

Pod groźbą wojny podjęto cały szereg środków. Powołano Komitet Koordynacyjny, którego misją jest przygotowanie środków bezpieczeństwa, jakie należy podjąć w przypadku inwazji. W skład tego komitetu weszli Paul-Émile Janson (minister sprawiedliwości), Alfred Remy, Camille Pholien i Alfred Destexhe (prokuratorzy generalni sądów apelacyjnych w Gandawie , Brukseli i Liège ), Raoul Hayoit de Termicourt (prokurator generalny Cour de kasacji) i Roberta de Foy (dyrektor generalny UB ).

Czas wojny

16 kwietnia 1940, Minister Sprawiedliwości Janson nakazał królewskim prokuratorom (a za ich pośrednictwem policji sądowej, wojskowym audytorom, żandarmerii i komisarzom policji) sporządzenie list osób belgijskich lub zagranicznych podejrzanych o utrzymywanie powiązań z władzami niemieckimi lub których obecność mogłaby utrudniać operacje wojskowe . 7 maja 1940Janson wydał rozkaz aresztowania podejrzanych w przypadku wybuchu działań wojennych. Po niemieckim najeździe na Belgię dat.10 maja 1940, rząd belgijski ogłosił stan oblężenia. Tego samego dnia naczelny administrator bezpieczeństwa państwa nakazał aresztowanie wszystkich podejrzanych Belgów i cudzoziemców. Zatrzymano kilka tysięcy Niemców, w tym szpiegów, ale także Żydów, którzy uciekli z Niemiec, a także kilkuset Belgów: członków Vlaams Nationaal Verbond (VNV), przywódców Verdinaso i Rex oraz komunistów.

12 maja 1940, Ganshof wysłał telegram do dyrektorów więzień, prosząc ich o podjęcie wszelkich niezbędnych środków w celu ewakuacji internowanych podejrzanych. W telegramie tym pojawiło się w szczególności kilku znanych flamandzkich nacjonalistów, w tym Staf de Clercq (który został natychmiast zwolniony po interwencji kilku kolegów posłów ), Joris Van Severen , Wies Moens , Flor Grammens  (en) i August Borms , jako a także lider Rex Léon Degrelle . W związku z szybkim natarciem Niemców rząd nakazał przetransportować wielu podejrzanych pociągiem do Francji w dniu15 maja 1940, gdzie byli zamykani w obozach. 20 maja 1940, francuscy żołnierze zabili 21 z nich, w tym przywódcę Verdinaso Jorisa Van Severena , w masakrze w Abbeville . Inni podejrzani zostali deportowani do Wielkiej Brytanii . Po kapitulacji armii belgijskiej nadal dochodziło do aresztowań Belgów we Francji, mimo protestów Ganshofa skierowanych do francuskiego ministra spraw wewnętrznych. We flamandzkich kręgach nacjonalistycznych Walter Ganshof van der Meersch jest uważany za bezpośrednio odpowiedzialnego za wspomniane aresztowania i deportacje oraz za śmierć szeregu podejrzanych. Jednak według dziennikarza Maurice De Wilde w swojej książce De Kollaboratie ( 1 st  część), opublikowanej w 1985 roku , osobista odpowiedzialność Ganshof w sporządzaniu listy podejrzanych, w aresztowaniach i internments, aw deportacji, nie. Nie wykazała z całą pewnością.

W ciągu miesiąca maj 1940Ganshof chciał podążać za rządem belgijskim do Francji, ale został powstrzymany przez szybki postęp wojsk niemieckich. Wlipiec 1940wrócił do Belgii i został natychmiast zatrzymany przez niemieckich okupantów i zamknięty w więzieniu Saint-Gilles do końca roku. Po zwolnieniu zaczął organizować służby wywiadowcze dla belgijskiego rządu na uchodźstwie. Poprzez sieci „Gilles” i „Tournay”, w których odgrywał ważną rolę, informacje regularnie docierały do ​​Londynu.

W grudzień 1942ponownie został aresztowany i zamknięty w cytadeli Huy . Po trzech miesiącach został zwolniony. WCzerwiec 1943, kurier z Londynu został aresztowany w posiadaniu listów przeznaczonych dla Ganshofa. W tym czasie zmuszony do zniknięcia uciekł z żoną i synem do Londynu (przez Francję i Hiszpanię ).

W Sierpień 1943został mianowany Wysokim Komisarzem Bezpieczeństwa Państwa, odpowiedzialnym za koordynację ruchu oporu oraz utrzymanie porządku i bezpieczeństwa po wyzwoleniu .

W międzyczasie w Londynie stał się głównym autorem dekretów prawnych dotyczących współpracujących z okupantem Belgów. Był obrońcą rządów prawa i udało mu się zapobiec powołaniu przedstawicieli ruchu oporu do sądów. Zagroził rezygnacją, gdy minister sprawiedliwości Antoine Delfosse zaproponował powołanie członków ruchu oporu do rad wojennych , w wyniku czego propozycja została wycofana.

Po wyzwoleniu

3 września 1944 r, w dniu wyzwolenia Brukseli, Ganshof wrócił do Belgii, awansowany do stopnia generała porucznika i obdarzony funkcją Wysokiego Komisarza ds. Bezpieczeństwa Państwowego. Był także szefem 3 th  sekcji belgijskiej misji wojskowej do centrali z armii sprzymierzonych. Powrócił do funkcji audytora generalnego przy Sądzie Wojskowym, odpowiedzialnego za rozbrajanie ruchu oporu i ściganie współpracowników (za „przestępstwa i wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu zewnętrznemu państwa”, o których mowa w art. 113 i nast. k.p.k. ) oraz wyłączenie osób „niecywilnych” z usług publicznych (na podstawie dekretu z mocą ustawy19 września 1945na obywatelskie czystki). Był przeciwny ulicznej sprawiedliwości i nielegalnym działaniom (pseudo) bojowników ruchu oporu podczas powojennych represji.

Jako Wysoki Komisarz Bezpieczeństwa Państwowego przeprowadził reorganizację służb bezpieczeństwa państwa, policji i organów ścigania.

Ze względu na pełnione funkcje Ganshof był w tamtych czasach uważany za jednego z najpotężniejszych urzędników w kraju i czasami nazywany był „wicekrólem Belgii”.

Generalny Audytor Sądu Wojskowego prowadził pod jego kierownictwem łącznie „405 000” spraw. 85% z nich zostało zwolnionych. Wynika to również z jego wiodącej roli w czasie represji i podczas oczyszczenia (a w szczególności dlatego, że sprzeciwiał się próbom rządu – okólnikami i wreszcie nowelizacją art. 115 kk. karnego – podjęcia współpracy gospodarczej mniej surowo niż kolaboracja ideologiczna), że płonące kręgi nadal interpretują jego działania jako mające na celu położenie kresu flamandzkiemu nacjonalizmowi jako czynnikowi politycznemu, który w rzeczywistości okazał się nieścisły.


Rzeczywiście, dzisiejsze dane liczbowe pokazują nam, że w rzeczywistości, ponieważ w Belgii jest więcej Flamandów niż Walonów, tę proporcjonalność widać również w aresztowaniach. Ponadto stwierdzono, że wola współpracy była większa we Flandrii (więcej partii nacjonalistycznych i więcej członków), ale kontekst czasu, kiedy Flandria była jeszcze większością zdominowaną przez mniejszość, wydaje się wyjaśniać to zjawisko znacznie bardziej niż prawdziwe pragnienie sprzymierzenia się z III Rzeszą. Co więcej, jeśli przeanalizujemy liczbę wymierzonych wówczas wyroków i ich rodzaj, zauważymy, że w Walonii były one nie tylko liczniejsze, ale i cięższe. W francuskojęzycznej Belgii znacznie częściej orzekano karę śmierci lub dożywotniego więzienia.

W czerwiec 1945, po upadku socjalistycznego rządu Van Ackera spowodowanym kwestją królewską , król Leopold III poprosił Ganshofa o utworzenie rządu, ale z jednej strony nie było większości parlamentarnej, aby to osiągnąć, a z drugiej strony , Ganshof obawiał się, że powrót króla wywoła poważne zamieszki i że utrzymanie porządku publicznego nie będzie już mogło być gwarantowane. Po pewnym wahaniu odmówił tej misji. Już sam fakt, że rozważył propozycję króla, wywołał w stosunku do Ganshof ciągłą wrogość ustępującego premiera Achille Van Acker . Kiedy Ganshof chciał zostać pierwszy prezydent z Rady Stanu wzniesiony w 1947 roku, został udaremniony przez Van Acker. Minister Sprawiedliwości Piet Vermeylen czterokrotnie przedstawiał kandydaturę Ganshofa Radzie Ministrów. W czwartej próbie Van Acker zareagował słowami: „Jeden rząd w Belgii wystarczy!” ”. Ganshof nie został nazwany.

Kontynuacja kariery zawodowej w sądownictwie

Następnie Ganshof powrócił do normalnego życia zawodowego i został mianowany rzecznikiem generalnym przy sądzie kasacyjnym . Pełnił tę „funkcję w schronie” przez osiemnaście lat.

W 1965 r. awansował na stanowisko Pierwszego Rzecznika Generalnego Sądu Kasacyjnego, a od 1968 r. do emerytury w 1975 r. piastował tam stanowisko Prokuratora Generalnego. Jego coroczny „merkuria” na otwarciu roku sądowego był często wydarzeniem. To właśnie na jego ustaleniach, które poczynił prezydent Robert Polet, zatrzymaj się27 maja 1971 r.która ustanawia prymat rządów prawa międzynarodowego nad rządami prawa krajowego. (Por. Georges Vandersanden, Międzynarodowy przegląd prawa porównawczego, rok 1972, tom 24 numer 4 s. 847–858)

Od 1960 do 1968 pełnił również funkcję „sędziego ad hoc” w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości w Hadze w sprawie „Barcelona Traction Company”.

Od 1973 do 1986 roku , był sędzia (w 1985-1986 wiceprezesa) w Europejskim Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu .

Minister i Komisarz Rządu z trudnymi misjami

Podczas swojej kariery zawodowej Ganshof był dwukrotnie wzywany do odgrywania politycznej roli w trudnych okolicznościach.

16 maja 1960, został mianowany ministrem-rezydentem odpowiedzialnym za sprawy ogólne w Afryce przez rząd Eyskensa-Lilara (do czasu 20 lipca 1960). Jej misją było utrzymanie władzy publicznej w Kongo Belgijskim w okresie przejściowym między rządem kolonialnym a niepodległością, która miała wejść w życie30 czerwca 1960. Był też odpowiedzialny za zapewnienie prawidłowości wyborów w Kongu, które wygrała partia Patrice'a Lumumby . Dzięki jego mediacji Joseph Kasa-Vubu został prezydentem, a Lumumba został premierem. Ani Kasavubu, ani Lumumba (pomiędzy którymi nie panowała żadna umowa) nie udało się zdobyć zaufania Ganshofa, który rozważał ewolucję Konga w sposób pesymistyczny, co tragicznie potwierdziły krwawe wydarzenia z lipca.sierpień 1960.

Dekretem królewskim z 25 maja 1976rząd Tindemansa mianował Ganshofa komisarzem rządowym odpowiedzialnym za egzekwowanie prawa o używaniu języków w Schaerbeek (jednej z gmin Brukseli) z powodu tzw. afery „ liczników ” (kolegium burmistrza i radnych de Schaerbeek otworzył oddzielne stanowiska dla osób mówiących po francusku, obcokrajowcach i osób posługujących się językiem holenderskim, naruszając przepisy dotyczące używania języków). 2 czerwca 1976O 5 rano Ganshof osobiście udał się do Schaerbeek, aby upewnić się, że sporne znaki w kasie biletowej zostały usunięte. Człowiek, który w kręgach flamandzkich był oceniany negatywnie, działał tu tak, aby prawa językowe były respektowane na korzyść Flamandów . Gdy tylko wypełnił swoją misję, wrócił na ławkę .

Kariera akademicka

Wraz z karierą w sądownictwie, Ganshofowi udało się rozwinąć znaczącą karierę zawodową na uniwersytecie, z jednej strony jako wykładowca, z drugiej jako autor kilku studiów prawniczych.

Kariera Ganshofa w ULB rozpoczęła się w 1936 roku, zajmował stanowiska, a nawet sam tworzył krzesła, których był pierwszym posiadaczem. Można tworzyć powiązania między stanowiskami akademickimi, na których będzie zasiadał, a jego karierą, którą jednocześnie prowadzi.

W 1936 został mianowany profesorem prawa karnego i postępowania karnego w szkole kryminologii ULB, w 1938 został wykładowcą, aw 1944 profesorem zwyczajnym prawa konstytucyjnego i publicznego na Wolnym Uniwersytecie Brukselskim (ULB). Te funkcje akademickie można powiązać z okresem, w którym będzie pełnił funkcję Audytora Generalnego w sądzie wojskowym, a pierwsze funkcje polityczne będzie sprawował jako Wysoki Komisarz ds. Bezpieczeństwa Państwa Belgijskiego w 1943 r. Był także profesorem na Wydziale. porównanie prawa porównawczego w Luksemburgu.

Przystąpił również do funkcji:

W 1961 r. został absolwentem kursu prawa organizacji europejskich. Dziesięć lat przed objęciem tego stanowiska był członkiem Komisji Wspólnej ds. Studiów Europejskich zajmującej się badaniem zmian w strukturze Europy po wejściu w życie Traktat ustanawiający Wspólnotę Węgla i Stali (CCA) w 1952 r. W 1962 r. jego funkcje polityczne dogoniły go w nauce. W rzeczywistości został profesorem afrykańskiego prawa publicznego i był ministrem spraw ogólnych w Afryce w 1960 roku.

W 1972 roku został korespondentem, aw 1978 roku został mianowany członkiem Królewskiej Akademii Belgii , którego był prezesem w roku 1985. On także stał się członkiem stowarzyszonym Królewskiej Akademii Nauk zamorskich w 1967 i Międzynarodowej Akademii Porównawczych Prawo z 1969 roku .

W 1986 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa z Uniwersytetu w Strasburgu .

W ramach swojej kariery akademickiej Ganshof odwiedza postacie ze szkoły brukselskiej i koresponduje ze swoim liderem Perelmanem . Jego nauczanie odzwierciedla wartości, którymi podziela się szkoła brukselska.

Inne funkcje

Był jednak zainteresowany wieloma innymi zajęciami. Był przewodniczącym Naczelnej Rady Łowieckiej (powołanej dekretem królewskim1 st lipiec 1957), przewodniczący Naczelnej Rady Rezerwatów Przyrody (ustanowionej dekretem królewskim z 21 marca 1957) oraz członek belgijskiego komitetu krajowego FAO (Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa).

Wytrawny alpinista, należał do tego samego klubu alpinistycznego co King Albert , brał udział w wyprawie na lodowiec Ruwenzori w Kongo. Ta podróż pozwoliła mu oddać się jednej z innych jego pasji: botanice.

Kariera sportowa

Walter Ganshof udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1928 roku w Sankt Moritz , w dyscyplinie „ bobslejowy ”, gdzie uzyskał szóste miejsce jako członek belgijskiej drużynie dnia18 lutego 1928. Jego brat Georges wziął również udział w Igrzyskach Olimpijskich 1936, w finale zawodów skokowych.

Odznaczenia honorowe

Następujące wyróżnienia honorowe, które obdarzył Ganshof, zarówno w Belgii i innych krajach, są wyrazem władzy, do której Dał świadectwo oraz uznawania on osiągnięty, w szczególności za pośrednictwem swoich działań podczas II wojny światowej globalny.  :

Za Belgię:

Dla innych krajów:

Publikacje

Ganshof wyprodukował niezwykłą serię publikacji. Lista jego publikacji do 1972 roku obejmuje 50 stron. Po 1972 r. lista ta nadal rosła. Występuje w:

Literatura

Uwagi i referencje

  1. „  Ustawodawstwo o represjonowaniu kolaboracji  ” , na www.belgiumwwii.be (dostęp 13 maja 2020 )
  2. Sprawa Barcelona Traction, Light and Power Company, Limited,
  3. [1]
  4. [2]
  5. Walter Jean Ganshof van der Meersch na stronie sports-reference.com (zawiadomienie i wyniki zawodów bobslejowych na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1928 w St. Moritz )
  6. "  Igrzyska Olimpijskie | Letnie i Zimowe Igrzyska, Przyszłość i Przeszłość  ” , o Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim ,15 kwietnia 2020 r.(dostęp 13 maja 2020 r. )

Linki zewnętrzne