Vipera ursinii
Vipera ursinii
JP B2ab (III): wrażliwe
Status CITES
The Viper Orsini jest , Vipera ursinii , jest to gatunek z wężem w rodzinie z Viperidae . Przy wielkości nieprzekraczającej 50 cm w wieku dorosłym jest najmniejszą żmiją w Europie .
Występuje w Europie, na Bliskim Wschodzie i w Azji Środkowej , aż po Chiny . Jego zasięg jest jednak bardzo rozdrobniony. Może występować w różnych środowiskach, od suchych górskich łąk po nizinne tereny podmokłe . Żywi się głównie owadami , ale także drobnymi kręgowcami .
Według autorów gatunek ten ma od pięciu do sześciu podgatunków . Należy do kompleksu taksonomicznego sprzed około 10 milionów lat. W systematyka gatunków jest jednak wciąż przedmiotem dyskusji, zbyt mało genetyczne badania zostały wykonane do tej pory.
Chociaż jest trujący, gatunek ten nie jest niebezpieczny dla ludzi, a jego jad jest głównie owadotoksyczny . Ze względu na stopniowe zanikanie jego siedlisk w Europie gatunek gwałtownie spada i jest uważany za narażony przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody . Jest chroniony przez międzynarodowe konwencje i lokalne prawa kilku krajów objętych jego zasięgiem.
Całkowity rozmiar żmii Orsiniego zwykle nie przekracza 50 cm , chociaż niektóre źródła podają, że okazy mogą osiągnąć 60 cm , a dorośli zwykle mierzą od 40 do 45 cm . Jest więc najmniejszą żmiją w Europie . Ciało jest krępe, a głowa wąska, owalna i niewyraźna w stosunku do tułowia.
Żmija Orsini ma zazwyczaj kolor od szarego do brązowego, a nawet żółtawy, beżowy lub oliwkowy. Czarny zygzak wzór zdobi powrotem, ten wzór jest ciągła, ale generalnie można podzielić na plamy. Boki również są ciemne. Kolor powierzchni brzusznej może wahać się od białawego do czarnego, przechodząc przez szarawy i różowawy. U tego gatunku zaobserwowano przypadki melanizmu .
W skale są bardzo widoczne i keeled. Na środku ciała znajduje się dziewiętnaście rzędów łusek grzbietowych i zwykle mniej niż sto trzydzieści płyt brzusznych.
Samice są na ogół większe niż samce. Nie ma zauważalnej różnicy w ubarwieniu między obiema płciami, chociaż strona brzuszna może wydawać się ciemniejsza u samców niż u samic.
Urodziła się (na co dzień), jest spokojna i niezbyt agresywna, ale broni się, gdy jest zmartwiona lub dotykana. Toksyczność jego jadu, od regionu, lecz trzy lub cztery razy niższej niż żmii asp . Jego wymienione ukąszenia nigdy nie wymagały hospitalizacji.
Nieletni są aktywne od lipca do września, czasem w październiku. Samice są aktywne od maja, czasem kwietnia do września / października. Samce są aktywne w tym samym okresie, ale czasami od marca.
Żywi się prawie wyłącznie konikami polnymi i świerszczami ( Gryllidae ), dietą, którą czasami uzupełnia jaszczurkami i gryzoniami . Ta osobliwość uniemożliwia mu post jak inne węże.
Ta żmija jest jajożerna (nie składa jaj). Po kryciu w maju rodzi od końca sierpnia do początku września od 3 do 4 żmij.
Jego głównymi drapieżnikami są:
Występuje w Europie Zachodniej , Środkowej , na Bliskim Wschodzie i w Azji Środkowej . Dokładniej we Francji , Włoszech , Słowenii , Chorwacji , Bośni i Hercegowinie , Węgrzech , Serbii , Czarnogórze , Albanii , Macedonii , Grecji , Rumunii , Bułgarii, a także na Ukrainie , na południu z Rosji , Turcji , Iranu , Kazachstanu , Kirgistanu i Chin .
Jednak chociaż gatunek ten występuje w wielu krajach, jego zasięg jest bardzo ograniczony (mniej niż 2000 km 2 ) i ma tendencję do zmniejszania się. W ten sposób zniknęły populacje, które dawniej obficie występowały w południowej Austrii ; może to mieć również miejsce w przypadku populacji bułgarskiej i mołdawskiej. W krajach, w których występuje, Vipera ursinii ma fragmentaryczny zasięg. Na przykład jest obecny tylko w dwunastu do piętnastu lokalizacjach we Francji, dwóch w Rumunii, czterech na Węgrzech itd.
Orsini Viper może ewoluować w bardzo różnych środowiskach w zależności od podgatunku . Tak więc siedlisko składa się z wrzosowisk i łąk na obszarach górskich, na wysokości od 1000 do 2700 m . Mówiąc dokładniej, żyje na wapiennych trawnikach o wysokości zamieszkanej przez jałowiec karłowaty , lawendę i miotłę piżmową . Znajduje schronienie w szczelinach wapienia. I odwrotnie, żyj na równinach, na suchych stepach lub nawet w wilgotnych obszarach .
Gatunek został po raz pierwszy opisany w Iconografia della zwierząt italica (1835) przez Charles Lucien Bonaparte (bratanek Napoleona I st ) ze wzorem, który dał mu naturalistyczne Antonio Orsini .
Według Reptarium Reptile Database (9 grudnia 2013) gatunek akceptuje pięć podgatunków :
Podgatunki | Cechy szczególne | Dystrybucja | Obrazek |
---|---|---|---|
Vipera ursinii graeca Nilson & Andrén , 1988 | Pierwsze trzy lub cztery łuski nadwarstwowe są większe, a ciemny wzór na grzbiecie może być ograniczony do prostej wąskiej linii. | Grecja | |
Vipera ursinii macrops Méhely , 1911 | Bałkany Zachodnie |
![]() |
|
Vipera ursinii moldavica Nilson , Andrén & Joger , 1993 | Mołdawia i Rumunia oraz Bułgaria | ||
Vipera ursinii rakosiensis Méhely , 1893 | Węgry , Rumunia, Wschodnia Austria , Słowenia , Serbia , Chorwacja i Bułgaria |
![]() |
|
Vipera ursinii ursinii ( Bonaparte , 1835) | Francja i Włochy |
Podgatunek Vipera ursinii anatolica jest uważany za odrębny gatunek: Vipera anatolica . Ponadto stare podgatunki, Vipera ursinii eriwanensis , Vipera ursinii lotievi i Vipera ursinii renardi , zmieniły się w rangę gatunków: Vipera eriwanensis , Vipera lotievi i Vipera renardi, a podgatunek Vipera ursinii ebneri stał się podgatunkiem eriwanens.
Przez około sto lat jego pierwotne siedlisko składające się z wrzosowisk i alpejskich trawników było silnie zalesiane, a pasterstwo w tych regionach gwałtownie spadło. To ponowne zalesianie znacznie ograniczyło jego siedlisko. Oparzenia na dużych obszarach zmniejszają jego siedlisko (osłonę) i populację owadów, które prawdopodobnie schwytają.
W każdym razie jego dyskrecja i słabość populacji nie pozwalają jeszcze na skuteczną ochronę siedliska i gatunku.
Ze względu na zagrożenia dla tego gatunku, został sklasyfikowany jako „wrażliwe” przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody , z podgatunku V. u. rakosiensis i V. u.moldavica zostały nawet uznane za odpowiednio „zagrożone” i „krytycznie zagrożone”.
Żmija Orsini jest sklasyfikowana jako gatunek zagrożony (Czerwona Lista IUCN; Załącznik I Konwencji Waszyngtońskiej ; w Europie załączniki II i IV Dyrektywy Siedliskowej; Załącznik II Konwencji Berneńskiej ; we Francji sklasyfikowana jako narażona w inwentarzu zagrożona fauna w 1994 r. i całkowicie chroniona dekretem z16 grudnia 2004). Było przedmiotem europejskiego programu ochrony przyrody LIFE (2006-2011), mającego na celu lepsze jego zrozumienie, ocenę jego zdolności do rekolonizacji poprzez eksperymentowanie z rozwojem jego siedliska.
Kilka krajów umieściło żmiję Orsini na znaczkach pocztowych , w tym Węgry , Bośnia i Hercegowina , Chorwacja , Rumunia , Uzbekistan i Mołdawia .