Unia Łacińska (waluta)

Unia Łacińska została utworzona przez Konwencję Monetarną z23 grudnia 1865, zrzeszający cztery europejskie kraje sygnatariuszy ( Francja , Belgia , Szwajcaria , Włochy ) , do których w 1868 roku dołączyła Grecja . Celem tego traktatu było ustanowienie wspólnej organizacji monetarnej opartej na reżimie bimetalizmu złota i srebra . Związek został rozwiązany dnia 1 st styczeń 1927.

Kontekst konwencji

Zarodkowy system franków

Francja ustanowiła system monetarny , znany jako frank zarodkowy , w odniesieniu do dwóch ustaw założycielskich, z 18 roku zarodkowego III (7 kwietnia 1795), który ustanawia walutę i jej dziesiętność, oraz 7 roku germinalnego XI (27 marca 1803 r.), która ustala wartość franka germinalnego mniej więcej na poziomie parytetu starego funta (turnieje) .

Prawny środek płatniczy franka w złocie i srebrze
czyste srebro czyste złoto stosunek złota do srebra
1 frank 4,5 grama 0,29025 grama Około 15,5

Międzynarodowe środowisko monetarne

Częściowe lub całkowite przyjęcie germinalnego systemu frankowego poza granicami Francji stworzyło zalążek międzynarodowego systemu monetarnego . Decymalizacja została przyjęta przez Stany Zjednoczone już w 1795 roku . Napoleon I po raz pierwszy próbował eksportować wraz z Rewolucją , systemem zarodkowym w Europie . Chociaż ta próba siłowa początkowo nie powiodła się, system został następnie przyjęty, z całkowitą swobodą, przez Belgię w 1830 r. , Szwajcarię i Włochy w 1860 r. ( Księstwo Parmy i Królestwo Piemontu-Sardyni przyjęły go już od 1815 r .).

Gorączka złota w Kalifornii ( 1848 ), a następnie w Australii ( 1851 ) spowodowało spadek relatywnej ceny złota, spotęgowane przez skutkami wojny domowej , która zmusiła Anglii importować więcej tekstyliów z Indii i zapłacić salda debetowe z jego bilans płatniczy w pieniądzu. Połączenie tych wydarzeń spowodowało kryzys rozliczeń w walutach srebrnych według następującego mechanizmu:

Bicie złotych i srebrnych monet poniżej 900 ‰ we Francji w latach 1856-1864 (w milionach franków)
Rok Srebrne strajki Złote ciosy
1856 54,4 508,24
1857 3.47 572,56
1858 8.63 488,67
1859 8.38 702,70
1860 8.08 446,04
1861 2,52 84,66
1862 2,51 210,16
1863 0,25 230,20
1864 0,16 273,84

Państwa systemu zarodkowego zareagowałyby w sposób nieuporządkowany na ten kryzys regulacji. Belgia zakończyła legalny środek płatniczy złota w dniu28 grudnia 1850. 31 stycznia 1860 rSzwajcaria obniżyła tytuł srebrnych monet do 800 ‰. Włochy zrobiły to samo24 sierpnia 1862 r. Francja przyjęła ustawę,25 maja 1864 r, z podobną miarą dla monet 20 i 50 centów. Narastał chaos monetarny i utrudniał handel.

Zwołanie Konwencji Monetarnej w Paryżu w dniu20 listopada 1865 r, była próba ujednolicenia wag i tytułów walut narodowych w celu ratowania bimetalicznego reżimu zarodkowego i przywrócenia wzajemnego obiegu srebrnych walut między krajami-sygnatariuszami.

Zasady unii

Pod przewodnictwem Félixa Esquirou de Parieu , zagorzałego zwolennika unii walutowej „preludium pokojowych federacji przyszłości”, podpisano Konwencję Paryską, znaną jako „Unia Łacińska”.23 grudnia 1865. Stanowił on zasady:

Ponadto traktat był odnawiany w drodze milczącej zgody co 15 lat, od 1 st styczeń +1.880, z wyjątkiem wypowiedzenia przez państwo sygnatariusza (artykuł 14). Była również otwarta dla innych sygnatariuszy (art. 12), z zastrzeżeniem jednomyślności państw członkowskich Unii (zgodnie z konwencjami z 1878 i 1885 r .).

Podziały monetarne Unii Łacińskiej
Metal Numer

jednostki rozliczeniowe

Tytuł w

tysięczne

Masa

w gramach

Średnica

w mm

złoto 100 900 32,25 35
złoto 50 900 16.13 28
złoto 20 900 6.45 21
złoto 10 900 3,23 19
złoto 5 900 1,61 17
srebro 5 900 25 37
srebro 2 835 10 27
srebro 1 835 5 23
srebro 0,50 835 2,5 18
srebro 0,20 835 1 16

Przykłady złotych monet Unii Łacińskiej

Kilka przykładów złotych monet Unii Łacińskiej bitych od 1865 r. poza Francją i Szwajcarią, w porządku chronologicznym:

Ewolucja i koniec Unii Łacińskiej

Szybki, ale niepełny sukces

Sukces Unii Łacińskiej, mierzony liczbą krajów, które przyjęły ten system (łącznie 32), położył podwaliny pod międzynarodowy system walutowy . Należy zwrócić uwagę na dwóch głównych nieobecnych: Wielką Brytanię i Cesarstwo Niemieckie . Jednak porażka Międzynarodowego Kongresu Monetarnego z 1867 r. ( patrz niżej) ograniczyła Unię do statusu strefy monetarnej .

Kraje Unii Łacińskiej
Kraje sygnatariusze Belgia (1865), Francja (1865), Włochy (1865), Szwajcaria (1865), Grecja (1868)
Kraje stowarzyszone (na mocy umów dwustronnych) Austro-Węgry , Kreta , Hiszpania , Finlandia , Liechtenstein , Monako , Rosja , San Marino , Szwecja , Rumunia , Watykan
Kraje Zaangażowane (jednostronnie) Argentyna , Bułgaria , Haiti , Indie Zachodnie. Duński , Luksemburg , Peru , Dominikana , Serbia , Wenezuela
Kraje o statusie kolonialnym Komory , Kongo Belgijskie , Erytrea , Portoryko , Tunezja,

Cherifian Imperium dołączył do de facto Unii w 1882 roku, tworząc Rial Hassani .

Nieodłączne problemy funkcjonowania Unii

Funkcjonowanie Unii było nieodłącznie utrudnione przez dwa problemy: wahania relatywnych cen metali oraz wahania kursów walutowych.

Różnice wartości między pieniędzmi fizycznymi i prawnymi, wytworzone przez egzogeniczne wahania cen metali na ich rynkach, tworzyły premię nad metalem. Punkt wyjścia dla gatunków metali był równy dodatniej premii metalowej powiększonej o koszty wytopu, bicia i transportu. Kiedy cena metalu osiągnęła ten punkt wyjścia, gotówka w tym metalu była gromadzona lub eksportowana i znikała (wychodziła) z obiegu, zgodnie z mechanizmem opisanym przez prawo Greshama . Te wyjścia (z obiegu) pomogły obniżyć cenę metalu, który następnie trafił na rynek metali, tym samym samoregulując system. Punktem wejścia była ujemna premia za metal pomniejszona o koszty bicia i transportu. Kiedy cena metalu osiągnęła punkt wejścia, metal został wprowadzony do mennicy. Te wejścia (do obiegu) przyczyniły się do wzrostu ceny metalu, który spływał z rynku do uderzenia.

Różnice między kursem waluty a jej prawnym środkiem płatniczym, związane z egzogenicznym tworzeniem pieniądza fiducjarnego i biblijnego (nieregulowanego Konwencją z 1865 r.), stanowiły premię na wymianie. Kiedy premia za wymianę waluty, np. franka szwajcarskiego, była dodatnia, gatunki innych walut były eksportowane do Szwajcarii i znikały z krajowego obiegu, znowu zgodnie z mechanizmem opisanym przez prawo Greshama.

Różnice w cenach metali i kursach wymiany walut utrudniały zrozumienie i rozwiązanie problemów monetarnych.

Rozwijający się związek

Unia wiedziała, jak dostosować swoje zasady do problemów wahań kursów walutowych i cen metali. Ale kosztem odrzucenia początkowo przyjętych zasad. Kolejne konwencje ( 1874 , 1878 , 1885 , 1893 , 1908 ) Unii Łacińskiej skierowały ją w dwóch kierunkach dalekich od podstawowych zasad Konwencji z 1865 roku.

Unia szybko ewoluowała w kierunku złotego monometalizmu:

Ponadto drugie ważne wydarzenie, renacjonalizacja obiegu srebrnych walut:

Traktat z 1865 r. był stopniowo pozbawiany treści. Od 1878 r. dla srebra nie stosowano już podstawowych zasad bimetalizmu i wzajemnego obiegu.

Kryzys 191414

Pierwsza wojna światowa doprowadziła do akumulacji złota i srebra walutach. Prawo5 sierpnia 1914 rpogorszyło to zjawisko, wprowadzając wymuszoną cenę banknotu i zawieszenie wymienialności na złoto.

Emisja banknotów gwałtownie wzrosła, ale z różną prędkością w zależności od krajów Unii. W rezultacie parytety wymiany między walutami Unii szybko się rozeszły. W tym samym czasie ceny srebra podlegały silnym wahaniom.

Połączona niestabilność rynków walutowych i metali, spowodowana wojną, uniemożliwiła powrót do zasad działania Unii Łacińskiej po wojnie.
Ale zastosowanie kilku wybiegów pozwoliło na to, by Unia przetrwała jeszcze kilka lat, na papierze. Zatem Francja nie jest już wydany złote monety, ale nadal wydawać wydzielonych monety 1 / 2F, 1F i 2F, aż 1920 , zgodnie z normami Konwencji z 1865 roku W 1921 roku The renta emisyjna stając się ujemne na bicia pieniędzy, Francja woleli nie wydawać już więcej monet dywizyjnych niż wypowiedzieć Konwencję z 1865 r., powodując kryzys przepisów, który doprowadził do bicia monet awaryjnych , wydawanych w imieniu izb handlowych.

Upadek zapasów złota w celu finansowania działań wojennych oraz masowe odkrycia srebra w Nevadzie i Ameryce Łacińskiej prowadzą do dewaluacji, która pomaga zachwiać równowagę Unii Łacińskiej.

Na tym etapie Unia była przestarzała: jaki byłby pożytek z traktatu, który uniemożliwiał bicie pieniędzy? Pod koniec 1925 roku zmęczona wojną Belgia wypowiedziała konwencję, która została rozwiązana w dniu1 st styczeń 1927.

Ostatnie monety wybite według standardów Unii Łacińskiej to 1/2 Fr., 1 Fr. i 2 Fr. Swiss w 1967 r .

Uwagi i referencje

  1. Por . monety napoleońskie .
  2. Ponadto na mocy ustawy z 25 maja 1864 r. wybito 7,11 MF w srebrnych monetach 20 i 50 centymów za 835 ‰.
  3. Monety Konfederacji Szwajcarskiej, monety srebrne .
  4. Verbatim z konferencji paryskiej 1867 ( Jacques Gravereau i Jacques Trauman, Les alchimistes de la trust, historia kryzysów monetarnych: Od Dioklecjana do Nixona, od złota Medyceuszy do euro , Editions Eyrolles ,7 lutego 2013, 308  pkt. ( ISBN  978-2-212-18208-8 , czytaj online ) , „Już euro! Parlieu i Unia Łacińska ”, s.  247
  5. Transponowane przez ustawy z20 lipca 1866 r i 27 lipca 1867 r.(redukcja tytułu walut dywizji ) we Francji.
  6. "  Części Unii Łacińskiej  " , w sprawie Agencji BDO ,2017(dostęp 13 grudnia 2017 r . ) .
  7. „Modernizacja waluty marokańskiej” na stronie Banku Al-Mahgrib.
  8. Do roku 1914 , prawnym środkiem płatniczym złota na kilogram było 3444,45 franków, a srebra 222,22 franków.
  9. Stany Zjednoczone podjęły dwie inicjatywy przygotowujące do przystąpienia do Unii, które miały na celu dostosowanie amerykańskiej proporcji złota do srebra z 16 g srebra do 1 g złota w stosunku do Stanów Zjednoczonych. Ustawa Mint od 1873 regulować ciężar srebrnych monet 1 bilon, 1/4 i 1/2 dolara do poziomu 25 gr. poniżej 900 ‰ za 1 dolara, dostosowując je tym samym do standardu unijnego (standard utrzymywany do zaprzestania produkcji srebrnych monet w Stanach Zjednoczonych w 1965 r.  !). Ponadto Mennica Stanów Zjednoczonych wybiła  w latach 1879 i 1880 testy złotych monet, zwanych „  Stellas ” , o wartości nominalnej 4 dolarów amerykańskich (lub 20 franków francuskich). Ale Kongres USA ostatecznie zdecydował się utrzymać stosunek złota do srebra na poziomie 16/1.
  10. Zobacz zbiór przepisów luksemburskich .
  11. „Dlaczego unie walutowe znikają”, Sandrine Voizot, Moneyweek , nr 107, od 18 do 24 listopada 2010 r.

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Witryna zewnętrzna