Styphnolobium

Styphnolobium Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Styphnolobium japonicum . Klasyfikacja APG III (2009)
Królować Plantae
Klad Okrytozalążkowe
Klad Prawdziwe dwuliścienne
Klad Rdzeń True Dicotyledons
Klad Rosids
Klad Fabids
Zamówienie Fabales
Rodzina Fabaceae
Podrodzina Faboideae
Plemię Sophoreae

Uprzejmy

Styphnolobium
Schott , 1830


Styphnolobium to rodzaj z roślin dwuliściennych rodzina z bobowatych , podrodziny od bobowate właściwe , pochodzi z Azji Wschodniej i Ameryki Środkowej , który obejmuje około ośmiu gatunków przyjętych. Rodzaj ten był wcześniej objęty szerszą interpretacją rodzaju Sophora .

Są to małe drzewa i krzewy do kwiatów .

Etymologia

Nazwa rodzajowa „  Styphnolobium  ” to termin wywodzący się z dwóch greckich korzeni  : στρυφνός ( styphnos , stryphnos ), „kwaśny, kwaśny, ściągający” i λοβός ( lobós ), „strąk, kapsułka, strąk” w odniesieniu do smaku miąższu świeżych strąków.

Główne cechy

Liście są pierzasto złożone, z 9 do 21 listkami , a kwiaty tworzą zwisające grona podobne do robinii akacjowej . Owoce to strąki zawierające nasiona.

Dystrybucja i siedlisko

Gatunki z rodzaju Styphnolobium mają rozłączny obszar występowania, który rozciąga się z jednej strony w Azji Wschodniej: Chinach , z drugiej strony w centrum kontynentu amerykańskiego: Kolumbii , Kostaryki , Salwadorze , Meksyku (środek i południe), Nikaragua . Zostały wprowadzone przez kulturę do wielu krajów Europy, Azji i Afryki

Te rośliny pochodzą ze starożytnego kontynentu Gondwany .

Taksonomia

Gatunki z rodzaju Styphnolobium różnią Sophora na tym, że brakuje im zdolność do tworzenia symbiozie z Rhizobium ( azotowych mocujące bakterii ) w swoich korzeniach . Różnią się one również z odpowiedniego rodzaju Calia (fasola) w meskalowe że mają liściastych liści i kwiatów na pachowej, nie zacisk, racemes . Kolejną różnicą między rodzaju Styphnolobium i poprzednich kłamstw rodzajów w tym, że nasiona zawierają galaktomannany jako rezerwa polisacharydów , podczas gdy są one arabino galaktanami w przypadku Sophora i amyloidami w tym, że od Calia .

Lista gatunków

Według The Plant List (18 grudnia 2018)  :


Styphnolobium affine (Torr. & A. Gray) Walp.

Affine Styphnolobium ( groszek koralowy lub naszyjnik Ewy  ; syn. Sophora affinis ) pochodzi z południowych Stanów Zjednoczonych . Występuje w Teksasie , Oklahomie , Arkansas i Luizjanie . Jest to duży krzew lub małe drzewo, do 5-7  m wysokości, o białych lub jasnofioletowych kwiatach.

Styphnolobium japonicum (L.) Schott

Pochodzenie i dystrybucja

Perełkowiec japoński ( L. ) Schott ( Pagoda drzewo , chiński uczony, japońska pagoda drzewo;. SYN Sophora japonica L., Sophora korolkowii Dieck , Sophora sinensis Forrest) jest rodzimy Wschodniej Azji (głównie Chin , gdzie rośnie w zaroślach i lasach, na zboczach kamienistych gór). Guilty chiński uczony był historyczny drzewo pagoda w Jinshang Park , Pekin , do których ostatni Ming Dynasty cesarz, Chongzhen , powiesił się w 1644 roku . Wbrew temu, co może sugerować nazwa Styphnolobium japonicum , drzewo to nie pochodzi z Japonii , gdzie zostało wprowadzone. Nazwa „drzewo pagodowe” pochodzi od dużej liczby tych drzew sadzonych w pobliżu świątyń buddyjskich. Wspaniały przykład płaczącej pagody ( Styphnolobium japonicum 'Pendula' ) można zobaczyć w Blithewold Mansion, Gardens and Arboretum (USA). Podczas gdy drzewo zostało sprowadzone do Wielkiej Brytanii w 1753 r. Przez słynnego szkółkarza Jamesa Gordona, w Królewskich Ogrodach Botanicznych w Kew zachował się okaz pochodzący z około 1760 r., Znajdujący się w pobliżu pagody zbudowanej w 1761 r. Jest to ostatnie ocalałe z pięciu posadzonych wówczas drzew, które były pierwszymi uprawianymi na wyspie i są znane jako „stare lwy”. Ponieważ jest często sadzony w ogrodach ozdobnych, gatunek nie jest uważany za zagrożony.

Opis

Jest to bardzo popularne drzewo ozdobne w Europie , Ameryce Północnej i Afryce Południowej . Jest uprawiany ze względu na kremowo-białe kwiaty (wiechy), które kwitną późnym latem, kiedy większość innych kwitnących drzew już dawno zniknęła. Może wyrosnąć na duże drzewo o wysokości od 15 do 25  m , o zrównoważonym pokroju i dość szerokiej koronie. Zapewnia drobnoziarniste ciemnobrązowe drewno. Gałęzie zaczynają się bardzo nisko na pniu, gdy rosną na zewnątrz, ale drzewo może tworzyć duży, gładki pień. Gałęzie są błyszczące, średnio zielone, z jaśniejszymi przetchlinkami i wyprostowanymi węzłami. Liście pozostawiają głęboką bliznę w kształcie litery U, otaczającą małe, brązowe pąki. Nie ma prawdziwego pąka końcowego.

Kora dojrzałych drzew jest szaro-brązowa i podobnie jak jesion przypomina tekturę falistą, dzielącą się na redliny i bruzdy, najczęściej długie i pionowe. Drewno w bruzdach jest czerwono-brązowe. Liście, naprzemiennie, długości od 15 do 25  cm , są pierzaste i składają się z 7 do 17 listków owalnych do jajowatych, całkowicie zmarginalizowanych, zielonych u góry i nieco jaśniejszych poniżej. Kwiaty przypominające groszek mają nieco ponad 1  cm długości i są kremowobiałe, tworząc efektowne wiechy końcowe. Jej owoce, żółtawozielone, w dojrzałym kolorze jasnobrązowym, mają od 3 do 20  cm długości, są nagie i mają kształt kołnierza i zawierają od 1 do 8 nasion, między którymi strąka jest ściśnięta. Dojrzewają wczesną jesienią i utrzymują się przez całą zimę.

Styphnolobium japonicum nie wydaje się kwitnąć w młodości. Zwykle kwitnienie rozpoczyna się, gdy drzewo ma 30 do 40 lat. Stare drzewa łatwo kwitną, zwłaszcza po upalnym lecie. Większość kwiatów szybko opada, tworząc na ziemi gęsty biały dywan. Drzewo pagody Kew kwitnie we wrześniu, podczas gdy w rodzimych Chinach Styphnolobium japonicum kwitnie w sierpniu i wrześniu, a owocuje w październiku i listopadzie.

Chemia

W 1938 r disacharyd , izomer od sacharozy (cukier stołowy), wydzielono z jeszcze dojrzałych strąków tego drzewa, i nazwał soforozę . Od tego czasu soforoza została stwierdzona w wielu roślinach. W 2009 roku zespół brytyjskich biochemików zidentyfikował za pomocą chromatografii cieczowej dwa nowe glikozydy kemferolu w owocach i nasionach tego gatunku. Podobnie, obecność kaempferol 3-O-p-glukopiranozylo- (1 → 2) [α-ramnopiranozylo → 6 (1)] - β-glukopiranozydu-7-O-α-rhamnopyranoside i kaempferol 3-O-P-glukopiranozylo ( Ustalono 1 → 2) [α-ramnopiranozylo (1 → 6)] - β-galaktopiranozyd-7-O-α-ramnopiranozyd, który jest głównym flawonoidem obecnym w dojrzałych nasionach. W kwiatach i pąkach kwiatowych głównym flawonoidem jest rutyna , która umożliwia odróżnienie kwiatów i pąków Styphnolobium japonicum (L.) Schott od kwiatów i pąków Sophora flavescens Ait., Które są czasami zastępowane w tradycyjnej medycynie chińskiej.

Styphnolobium monteviridis

Styphnolobium monteviridis to gatunek pochodzący z Ameryki Środkowej .

Używa

Drzewo pagodowe jest szeroko stosowane jako roślina ozdobna i do produkcji bonsai . Odmiana 'Pendula' jest sadzona w doniczkach, ponieważ rośnie bardzo wolno. S. japonicum (chiński:槐, Pinyin: huái, dawniej Sophora japonica ) jest jedną z 50 podstawowych roślin tradycyjnej medycyny chińskiej . Ma właściwości aborcyjne , przeciwbakteryjne , przeciwcholesterolemiczne, przeciwzapalne , przeciwskurczowe , moczopędne , wymiotne , zmiękczające , przeciwgorączkowe , hipotensyjne , przeczyszczające , ściągające i tonizujące . Liście i kwiaty są jadalne, ale strąki są trujące. Suszone owoce i nasiona są znane jako Fructus Sophorae lub Huaijiao . Pąki kwiatowe zwane Huai Mi i kwiaty zwane Huai Hua również noszą wspólną nazwę Flos Sophorae . Pomimo ich silnych właściwości przeczyszczających, ekstrakty z liści i owoców były kiedyś używane w Chinach do fałszowania opium.

Drewno pagody to twarde drewno, używane do produkcji mebli i konstrukcji. Żółte i szare barwniki ekstrahowane ze strąków były używane w przemyśle jedwabnym i batiku.

Ilustracje wektorowe

Uwagi i odniesienia

  1. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden., Dostęp 18 grudnia 2018
  2. The Plant List , dostęp 18 grudnia 2018.
  3. (w) „  Styphnolobium  ” na Kew .
  4. (w) Umberto Quattrocchi, CRC World Dictionary of Medicinal and Poisonous Plants: Common Names, Scientific Names, Eponimy, Synonimy, and Etymology (5 tomów) , CRC Press ,2016, 3960,  str. ( ISBN  978-1-4822-5064-0 , czytaj online ) , str.  3609-3610.
  5. (w) „  Styphnolobium Schott  ” on Plants of the World Online (dostęp 18 grudnia 2018 ) .
  6. Styphnolobium japonicum z NPGS / GRIN
  7. perełkowiec japoński - ILDIS LegumeWeb
  8. Styphnolobium japonicum (drzewo pagodowe)
  9. Styphnolobium (Sophora) japonicum (japonica) Arkusz informacyjny
  10. JB Harborne, „Flavonoid sophorosides”, w Cellular and Molecular Life Sciences , tom 19 (1), str. 7-8 (1963) [ czytaj online ] .
  11. Geoffrey C. Kite, Nigel C. Veitch, Martha E. Boalch, Gwilym P. Lewis, Christine J. Leon, Monique SJ Simmonds, „Flavonol tetraglycosides from fruit of Styphnolobium japonicum (Leguminosae) oraz uwierzytelnianie Fructus Sophorae i Flos Sophorae ”, w Phytochemistry ( ISSN  0031-9422 ) , tom. 70, nr 6, str. 785-794 (2009)
  12. Karel Hieke (ilustracje: Miroslav Pinc ), Praktická dendrologie , tom 2, SZN, 1978.
  13. [1]

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia

Linki zewnętrzne