Flavius Stilicho | |
Dyptyk Stylichona, ok. 395 Kopuła Monzy . | |
Tytuł | Regent Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego ( 395 - 408 ) |
---|---|
Stopień wojskowy |
Magister utriusque militiæ ( 393 - 408 ) |
Wyczyny broni |
394 : Bitwa nad zimną rzeką 402 : Bitwa o Pollentia 403 : Bitwa o Verona 405 : Bitwa pod Fiesole |
Inne funkcje | Konsul Zwykły w 400 i 405 |
Biografia | |
Dynastia |
Dynastia Teodozjana (przez małżeństwo) |
Narodziny | v. 360 Konstantynopola |
Śmierć |
408 Rawenna |
Małżonka | Serena |
Dzieci |
Marie , cesarzowa od 398 do 407 Thermantia , cesarzowa w 408 Eucher |
Stylicho (po łacinie : Flavius Stilicho ), urodzony około 360 w pobliżu Konstantynopola , zmarły22 sierpnia 408w Rawennie jest żołnierzem i rzymskim politykiem pochodzenia barbarzyńskiego za panowania Teodozjusza , cesarza Wschodu w latach 379-395, oraz jego synów Honoriusza (Zachód) i Arkadiusza (Wschód).
Wchodząc do wojska wcześnie, Stylicho stał się jednym z głównych generałów Teodozjusza , którego siostrzenicę poślubił w 384 roku . Mianowany generalissimusem w 394 roku, twierdził, że po śmierci Teodozjusza otrzymał regencję Cesarstwa . Nie udało mu się jednak narzucić swojego autorytetu wschodnim cesarstwu rzymskiemu .
Od 395 do 408 , więc on skorzystał z regencji z zachodniego cesarstwa rzymskiego , Honoriusz staje się jego zięć prawie w 398 .
Prowadzi kilka kampanii przeciwko barbarzyńcom i walczy z uzurpatorem Gildonem w Afryce . W 403 , pcha Wizygotów z Alaric I st w Włoszech i jest zwycięzcą w 405 (lub 406 ) z Gotów z Radagajs do Fiesole .
Ale żeby chronić Włochy, Stylicho musiał rozerwać granice, a kiedy zimą 406 roku armie Wandali i Alanów przekroczyły zamarznięty Ren, armia rzymska nie była w stanie ich powstrzymać.
Wiosną 407 roku Stylichon również nie zdołał przełamać uzurpacji Konstantyna III w Galii i Bretanii.
W czasie swojej regencji Stylichon prowadził politykę podobną do tej z Teodozjusza: integrację barbarzyńców z armią i społeczeństwem, co spowodowało tarcia z rzymskimi notablami. Na poziomie religijnym przyczynia się do promocji chrześcijaństwa nicejskiego i walczy zarówno z heretykami ( arianami i donatystami ), jak i pogaństwem (zniszczenie ksiąg sybillińskich w 405 r.). W ten sposób przyciągnął wrogość elit rzymskich, zwłaszcza Senatu.
W katastrofalnej sytuacji lat 407-408 Honoriusz dał się przekonać swojej świcie, że Stylicho spiskuje przeciwko niemu i kazał go stracić. 22 sierpnia 408.
Stylicho jest synem Wandala, który wszedł do służby w Rzymie , który prawdopodobnie dowodził szwadronem kawalerii cesarza Walensa i rzymskiej matki z Panonii ,
Ze względu na pochodzenie etniczne Stylicho jest więc częściowo wandalem, ale zgodnie z prawem jest obywatelem rzymskim , jak wskazuje jego pełne imię i nazwisko, gdzie Flawiusz wskazuje na (prawne) przywiązanie do rodziny cesarskiej .
Wstąpił do wojska bardzo wcześnie , w ciele protektoratów , po czym szybko wspiął się w szeregi. Stając się kolejno trybunem wojskowym ( tribunusem ), następnie tribunusem i notariuszem , wchodzi w skład sztabu bezpośrednio otaczającego cesarza Teodozjusza , a następnie na czele wschodnich prowincji Cesarstwa.
W 383 roku jako trybun gwardii pretoriańskiej brał udział w ambasadzie króla Persów , Szapura III . Negocjacje doprowadziły do zawarcia traktatu korzystnego dla Cesarstwa.
Po powrocie w 384 r. Cesarz nagradza Stylichona, przekazując mu rękę swojej siostrzenicy i adoptowanej córki Sereny , córki Honoriusza, brata Teodozjusza. Serena to piękna młoda dziewczyna, która jest ambitna i słuchana przez wujka. Wydaje się, że to małżeństwo było małżeństwem miłości, biorąc pod uwagę, że Stylicho nie jest na tym etapie najlepszym ze stron: mimo to uzyskuje pierwszeństwo wśród wielu innych zalotników. Od tego momentu Serena włożyłaby dużo energii, by zabezpieczyć karierę męża.
Od 385 r. Teodozjusz mianował Stylicho magister equitum ( mistrzem kawalerii ) i przychodzi domesticorum ( liczba służących ), czyli zwierzchnik jego ścisłej straży. Dwa lata później został awansowany na magistra militum per Tracias , czyli dowódcę kawalerii i piechoty armii Tracji , stając się drugim po Promotorze oficerem Teodozjusza .
W 388 r. Podąża za Teodozjuszem w wojnie z uzurpatorem Magnusem Maksymusem, który następnie próbuje przejąć kontrolę nad Zachodem kosztem prawowitego cesarza Walentyniana II , szwagra Teodozjusza.
Krótko przed 393 rokiem , kiedy Teodozjusz usiłował zreformować jedność Cesarstwa pod jego przywództwem, Stylicho został nawet magistrem peditum præsentalis i magister utriusque militiæ , czyli generalissimusem wojsk rzymskich. W związku z tym5 września 394, uczestniczy u boku cesarza w bitwie nad zimną rzeką przeciwko uzurpatorowi Eugeniuszowi i generałowi Arbogastowi , odpowiedzialnym za śmierć Walentyniana II. Przeważają wojska Stylichona i wizygockiego generała Alaryka , co pozwala na przywrócenie jedności Imperium.
Wycofanie się generała Flaviusa Timasiusa pozostawia Stylichona w całkowitej kontroli nad armiami. Jest zatem, wraz z pretoriańskim prefektem Rufinem , głównym bohaterem Imperium. Jeśli zabrania mu jego barbarzyńskie pochodzenie aby zostać cesarzem, stał się pierwszym generałem Rzymu. To jest powód, dla którego umierający Teodozjusz powierzyłby mu regencję cesarstwa w imieniu jego dwóch jeszcze młodych synów, Arkadiusza i Honoriusza , którym pozostawia odpowiednio Wschód i Zachód. Kiedy cesarz zmarł, plik17 stycznia 395do Stylichona należy ochrona dwójki dzieci i utrzymanie spójności dwóch części Imperium.
Stylichon nie był jednak w stanie spełnić ostatnich życzeń zmarłego cesarza. Musi liczyć się ze sprzeciwem Rufina, prefekta pretorium Teodozjusza, obrońcy Arkadiusza na Wschodzie: jedność Imperium znów zostaje zerwana. Zamiast prowadząc imperium kolegialnie, dwaj bracia nawet pokłócił się do zwalczania niektórych terenach graniczących z zachodnią i wschodnią Empires , w szczególności prefektura z Ilirii .
Wojna z federacjami Wizygotów Mezji (395-397)W 395 roku musiał także stawić czoła powstaniu zjednoczonych Wizygotów Alaryka w Mezji . Stylichon prowadzi armię w kierunku Tracji i Macedonii przez spustoszoną przez barbarzyńców Ilirię. Otrzymał jednak od Arkadiusza rozkaz wysłania części swoich wojsk do Konstantynopola w celu ochrony stolicy. Pozbawiony ułamka swojej armii Stylicho, pomimo kilku starć w Tesalii , nie udaje mu się uniemożliwić Alaricowi wkroczenia do Grecji . W listopadzie wojska Stilicon wezwały do Konstantynopola, pod rozkazami gotyckiego generała Gajnasa , zamordowały Rufina, ale Stilicon nie zdołał rozszerzyć swojej regencji na Cesarstwo Wschodniorzymskie.
W 397 roku , po krótkim przejściu na froncie nad Renem , Stilicon wznowił kampanię przeciwko Wizygotom, którzy zajmowali się grabieżami na Peloponezie . Korynt , Sparta i Megara zostają zajęte i spustoszone; Ateny uniknęły swego losu jedynie dostarczając barbarzyńcom ciężki okup. Ale nie udaje mu się zmusić Alarica do stawienia mu czoła w zaciętej bitwie. Zdecydowany sam rozwiązać problem, Arcadius, za radą eunucha Eutropa , oferuje Wizygotom nowe terytoria i ich przywódcy tytuł magister militum per Illyricum (generał wojsk iliryjskich). Stylichon jest zmuszony negocjować z tym, który stał się wrogiem jedynego zachodniego imperium. W tym samym czasie eunuch Eutrop ogłosił stylicho hostis publicus ( wróg ludu ) wschodniego cesarstwa rzymskiego, pod pretekstem interwencji w Grecji, nie czekając na pozwolenie Arkadiusza.
Wojna przeciwko uzurpatorowi Gildonowi (397-398)Stylicho jest zmuszony do powrotu do Włoch po buncie w Earl of Africa , Gildon w połowie 397 . To blokuje w Afryce dostawy pszenicy niezbędnej do utrzymania Rzymu i prefektur zachodnich w celu wywołania buntów przeciwko cesarzowi Honoriuszowi i jego regentowi. Eutrope zapewnia mu poparcie Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego, a Gildon przysięga wierność Arcadiusowi. Stylicho natychmiast rekwiruje pszenicę w Hispanii i Galii , unikając głodu. Nakazał wydać dekret Gildon hostis publicus , bez wchodzenia jednak w otwarty konflikt z dworem wschodnim. W 398 roku wysłał generała Mascezela , brata Gildona , do Afryki, aby położyć kres jego powstaniu.
Uzurpacja Gildona kończy się w 398 roku podczas bitwy pod Ardalio. Śmierć Mascezela wkrótce potem pozostawia Stylichonowi cały prestiż tego zwycięstwa. W tym samym roku poślubił swoją najstarszą córkę Marie z Honoriuszem. Dwa lata później Stylichon został uhonorowany konsulatem zwyczajnym na rok 400 .
W Konstantynopolu Eutrope został obalony i stracony w 399 roku i zastąpiony przez Aurélien, przywódcę frakcji wrogiej barbarzyńcom. Po starciach z wyższych funkcjonariuszy germańskiego pochodzenia armii, GaInAs , Tribigild i Fravitta Aurélien staje się w ciągu roku 401 prawdziwym mistrzem Konstantynopola.
Obrona Włoch (401-406) Atak Alarica (401-402)W listopadzie 401 roku Alaric ponownie powstał, ale tym razem najechał Włochy. Złupił Akwileię i przybył na oblężenie Mediolanu , cesarskiej rezydencji Honoriusza. Stylicho, wówczas w kampanii na Renie, wrócił do Włoch z żołnierzami wycofanymi z Bretanii i Galii. Następnie Alaric opuszcza Mediolan i kieruje się w stronę Asti po drugiej stronie równiny Padu . Stylicho dogania go i pokonuje go w Pollentia na6 kwietnia 402. Jeśli armie Alarica nie zostaną zniszczone, Stylicho plądruje jego obóz wojskowy i odzyskuje skarb Wizygotów. Kolejna bitwa ma miejsce w 403 niedaleko Werony ; tym razem Alaric jest zmuszony opuścić Włochy i wycofać się do Ilirii.
Aby upamiętnić to zwycięstwo, cesarz i jego generalissimus są zaproszeni do poprowadzenia triumfu w Rzymie. Stylicho i Honoriusz maszerują obok ludzi w tym samym rydwanie; wyjątkowo senatorowie są zwolnieni z obowiązku maszerowania przed Imperatorem . Z tej okazji organizowane są wspaniałe gry i pokazy. Z tej okazji w Rzymie miały miejsce ostatnie walki gladiatorów , zanim Honoriusz zdecydował się ich zakazać. Następnie Stylicho został ponownie uhonorowany konsulatem zwyczajnym na rok 405 .
Atak na Radagaise (405-406)Zwycięstwo nad Alariciem było jednak tylko wytchnieniem: pod koniec 405 roku Ostrogot imieniem Radagaise przekroczył Alpy na czele imponującej armii przegrupowującej się wokół Ostrogotów, Wandali, Burgundów , Suevi , Alanów i Heruli. i wjechał do Włoch. Prowadzi serię grabieży w dolinie Padu, omija fortecę Rawenna , która stała się nową stolicą cesarstwa, następnie udaje mu się przekroczyć Apeniny i trafia do Etrurii, której celem jest Rzym. Stylicho zarządza, aby odeprzeć barbarzyńców, całą serię środków nadzwyczajnych: prowincjałowie są włączani do armii na zasadzie dobrowolności, a także niektórzy niewolnicy, którym obiecana jest wolność, podczas gdy wyjątkowy podatek musi umożliwić płacenie kontyngentów barbarzyńców w służba Imperium. Najeźdźcy atakują Florencję, ale muszą się wycofać po interwencji armii Stiliconu przybyłej z Pawii . To spycha armię wroga na wyżyny Fiesole, gdzie udało mu się je otoczyć latem 406 roku . Zmuszeni głodem wielu żołnierzy Radagaise poddało się, a reszta została zmasakrowana. Przywódca Ostrogotów zostaje schwytany i stracony23 sierpnia 406.
Stylicho po raz kolejny jest uznawany za zbawiciela Rzymu. Podczas gdy łuk triumfalny , zainaugurowany w Rzymie, upamiętnia to wielkie zwycięstwo, złoty i srebrny posąg poświęcony „Flawiuszowi Stiliconowi, clarissimo i wybitnemu, dwukrotnemu zwykłemu konsulowi, mistrzowi dwóch milicji, hrabiego sług i świętej stajni ( …) Związane ze wszystkimi wojnami i zwycięstwami ”, zostaje podniesiony na Rostres w imieniu ludu, „ z powodu szczególnego uczucia i dalekowzroczności, które okazał im ” .
Konflikt z Arcadiusem wokół Illyrii (406-407)Z tymi sukcesami i podczas gdy dwór Arkadiusza, będący w rękach partii antybarbarzyńskiej, jest mu zdecydowanie wrogi, Stylicho po raz pierwszy rozważa możliwość wojny ze Wschodnim Cesarstwem Rzymskim.
Punktem spornym między dwoma imperiami jest, od czasu rozłamu, kwestia posiadania prefektury Ilirii. Będąc silnym, Stylichon zażądał pod koniec jesieni 406 r. Ponownego zjednoczenia wschodniej Ilirii, pod nominalnym zwierzchnictwem Arkadiusza od 396 r. , Z Panonią, którą już kontrolował, w związku z podziałem Cesarstwa. Gratien w 379 . W tym samym czasie Stylicho zbliża się do Alarica, który kontroluje terytorium w imieniu Arcadius, i mianuje go magistrem militum per Illyricum .
Perspektywa wojny i zerwania concordia fratrum nie spotyka się dobrze z rzymskimi elitami i zaczyna słychać głuchy sprzeciw wobec planów Stylichona, do tego zachęcany przez partię nacjonalistyczną.
Mimo to w 407 roku Stylichon nakazał zamknięcie portów we Włoszech dla statków przybywających ze wschodu, podczas gdy Alaric przejął Epiru w imię Honoriusza. Generalissimus przygotowuje się do samodzielnego przekroczenia Adriatyku, gdy rozeszła się pogłoska o śmierci Alarica. Niektórzy historycy twierdzą, że plotkę tę rozpowszechniła Serena, zaniepokojona powodzeniem takiej wyprawy, inni przypisują odpowiedzialność dworowi w Konstantynopolu. W każdym razie, jeśli plotka szybko okaże się fałszywa, Stylicho marnował czas; dwa nieprzewidziane wydarzenia zmusiły go następnie do odroczenia kampanii na czas nieokreślony .
W nocy 31 grudnia 406, grupy Wandali , Alanów , Sueves i Burgundów przekraczają zamarznięty Ren i zanurzają rzymski garnizon Mogontiacum . Następnie rozprzestrzenili się na Galię, którą splądrowali i spustoszyli.
Ponadto w 407 roku do walki z barbarzyńcami przybył generał armii Bretanii Konstantyn , ogłosił się Augustem w Trewirze , prefekturą pretorium Galii, przejmując kontrolę nad Galią i Niemcami, a następnie Hiszpanią, pozbawiając Honoriusza połowy jego imperium.
Niepowodzenie kampanii przeciwko KonstantynowiStilicon prosi cesarza, aby pozwolił mu jednak wyjechać do Illyrii, aby połączyć się z armiami Alaryka, w celu odbicia terytoriów przejętych przez Konstantyna, ale cesarza, który coraz więcej słucha wrogów swojego regenta odmawia; umowy zawarte z Alaric zostają rozwiązane.
Jesienią 407 roku Stilicon musi wraz z jedynymi rzymskimi legionami poprowadzić kampanię przeciwko Konstantynowi III. Wysłany do Galii generał Sarus oblegał Valence w miejscu, w którym przebywał wtedy Konstantyn, ale został odepchnięty i musiał ponownie przekroczyć Alpy.
W wyniku tego niepowodzenia w Rawennie rośnie w siłę sprzeciw wobec Stylichona. Ale po śmierci Marii Honoriusz nadal poślubił drugą córkę Stylichona , Thermantię , na początku 408 roku.
Negocjacje z AlariciemJednak Alaric, który okupował Epiru w oczekiwaniu na kampanię Stylichona na Wschodzie, nie otrzymał żadnej rekompensaty za odwołanie planowanej wyprawy wojskowej. Okupował Norique i zażądał zapłaty 4000 złotych funtów. Stylichon wniósł sprawę do Senatu, opowiadając się za ułagodzeniem i zapłaceniem żądanej kwoty: według niego nie można go było rozpatrywać „w odrażającym świetle daniny lub okupu, które zostały zniszczone przez groźby barbarzyńskiego wroga” , biorąc pod uwagę, że „Alaric miał wiernie popierał słuszne roszczenia republiki do prowincji przejętych przez Greków z Konstantynopola ” , to nagroda za służenie interesom cesarza Zachodu. W Senacie opozycja jest bardzo silna, ale dotacja zostaje ostatecznie przyznana w celu zapewnienia pokoju we Włoszech i utrzymania sojuszu króla Wizygotów. Lampadius, prefekt miasta , na czele partyzantów wojny w imię honoru Rzymu woła: „To nie jest traktat pokojowy, ale pakt o niewolnictwie! ” . To polityczne zwycięstwo wydaje się w rzeczywistości moralną porażką regenta.
Śmierć Arcadiusa (408) i jej konsekwencjeWiadomości o śmierci Arcadiusa, pochodzące z 1 st maja 408, a następnie rozprzestrzenia się.
Ale Stylichon nie miał już wystarczającej władzy, by udawać regenta obu imperiów. Próbuje nawet zniechęcić Honoriusza do wyjazdu do Konstantynopola pod opiekę swojego siostrzeńca Teodozjusza II , ze względu na niebezpieczeństwa związane z podróżą. Stylichon proponuje odejście od siebie, bez złudzeń co do powodzenia takiej wyprawy, bo tak potężna jest tam partia antybarbarzyńska Anthemiusa .
Honoriusz, coraz bardziej pod wpływem mistrza biurach , Olympius , niezwykle krytycznych Stylicho, został przekonany iść i zająć wojska zgromadzone w Pawii, gdzie byli przeciwnicy Stylicho w większości. Przybył tam, cesarz wypowiada przeciwko Stiliconowi przemowę ręki Olympiusa.
Następnie, szerząc pogłoskę, że regent chce udać się do Konstantynopola, obalić Teodozjusza II i posadzić na tronie jego syna (który jest wnukiem Teodozjusza), uruchamia 13 sierpnia 408, zamieszki, podczas których masakruje się wszystkich bliskich Stylicho.
Przerażony tym wybuchem przemocy Honoriusz za radą Olimpu potępia ofiary i wybacza mordercom. W obozie bolońskim , wbrew radom swoich generałów, Stylicho odmawia zemsty bronią i poprowadzenia głównie barbarzyńskiej armii przeciwko prawowitemu cesarzowi. Opuścił Bolonię i udał się do Rawenny, gdzie Honoriusz i jego ulubieniec byli okopani.
Śmierć Stylichona (22 sierpnia 408)Pod pretekstem, że Stylichon będzie teraz dążył do obalenia go dla dobra syna, Olympius uzyskuje od Honoriusza rozkaz aresztowania regenta.
Ostrzeżony, Stylicho schronił się ze swoimi krewnymi i sługami w ochronnym ogrodzeniu kościoła w Rawennie. Rano żołnierze pod rozkazami hrabiego Heracliana stawiają się przed biskupem odpowiedzialnym za to miejsce, obiecując uratować życie Stiliconowi, jeśli zgodzi się oddać się w ich ręce. Stylicho uspokaja swój lud, który uzbroił się, by móc go bronić i, w pełni świadomy czekającego go losu, pojawia się na schodach, gdzie zostaje schwytany przez ludzi Herakliana.
Stylicho, skazany przez cesarza za zbrodnie przeciwko państwu, zmarł dnia 22 sierpnia 408.
Wkrótce potem jej syn Eucher , który odmówił ucieczki, zostaje z kolei aresztowany i stracony, a cesarzowa Thermentia, jej córka, zostaje zhańbiona przed usunięciem z sądu.
Krewni Stiliconu również zostają aresztowani, niektórzy zamordowani (główny notariusz Piotr i wielki szambelan Deuterius), a ich majątek skonfiskowany.
W miastach Włoch brutalna i krwawa reakcja antybarbarzyńska zmusza wiele federacji do przyłączenia się do Alaric.
Po wstąpieniu na tron Teodozjusz, widząc, że siła i sprawność armii rzymskiej nie pozwala już na powstrzymanie ataków barbarzyńców, podjął politykę mającą na celu ich masową integrację. Gdyby jego poprzednicy pozwolili na osiedlenie się na terytorium pokonanych barbarzyńców i wejście do wojska, Teodozjusz pozostawił całe ludy na osiedlenie się w Imperium. Tak więc, w 382 , aby zakończyć kilka lat wojny w Ilirii, podpisał płód z Wizygotów z Atanaryk i zaproponował im wylądować w Mezja. Jednocześnie duża liczba oficerów pochodzenia barbarzyńskiego została przyjęta na ważne stanowiska dowodzenia, tym razem zarówno na wschodzie Teodozjusza, jak i na zachodzie Gracjana . W ten sposób Franks Arbogast i Bauto , Goths Gaïnas lub Tribigild lub pół-Wandal Stilicon osiągają szczyt wojskowej hierarchii.
Polityka stylichonaPolityka ta, określana czasem mianem „filobarbarzyńców”, była prowadzona przez Stylichona, który został regentem. W 401 roku Wandalowie i Alanowie, po najechaniu na prowincje Rhetia i Noricum i pokonaniu przez Stylicho, osiedlili się w północnych Włoszech i wcielili do wojska. W 406 roku , po zwycięstwie nad Radagaise, kilka kontyngentów pokonanych zostało włączonych do legionów Imperium.
Sama osoba Stylichona ułatwia ten sojusz z ludami germańskimi i czyni go naturalnym obrońcą zromanizowanych barbarzyńców . Generalissimus jest otoczony przez barbarzyńską klientelę , w tym Gotów Sarusa i Gajna oraz Alaina Saula; powierza swoją ochronę strażnikowi Hunów .
To nastawienie probarbarzyńskie opiera się na obserwacji powagi sytuacji militarnej. Brak żołnierzy pozostaje głównym źródłem niepokoju, a słabość zaciągu zmusza regenta do coraz częstszego sięgania po wojska pomocnicze ; tak więc podczas ofensywy barbarzyńców we Włoszech w latach 401 i 406 Stylichon miał duże trudności ze zgromadzeniem wystarczającej liczby żołnierzy do walki z najeźdźcami. Był zmuszony odwołać żołnierzy z mniej zagrożonych prowincji, w Galii i Bretanii, aby zwiększyć swoją liczebność i zatrudnić nowe federacje, takie jak Hun Uldin w 405 roku .
Chociaż niektóre z tych pomocników są bardzo słabo zromanizowane, ich wierność nie zaprzecza czasowi regencji Stylichona. Są łęgowe Franks , obdarzeni statucie Letes , który zimą 406 -407, prawie sam bronić granicy na Renie i odważnie oprzeć przed barbarzyńskich armii. Król Wandali, Godégisel , zostaje nawet zabity podczas bitwy pod Moguncją , zanim interwencja Alanów z Respendial zdoła pokonać obrońców Imperium.
Ale ta lojalność wojsk barbarzyńskich jest bardziej związana z samym Stylichonem niż z zachodnim dworem. Kiedy w 408 r. Krewni regenta zostali zmasakrowani w Pawii, federacje rzeczywiście naciskają na ich generała, by zwrócił broń w dłoń przeciwko Honoriuszowi i jego ministrowi Olympiusowi.
Antybarbarzyńskie uczucia rdzennych RzymianTa rosnąca rola ludów germańskich w Cesarstwie w zamian dała początek nastrojom antybarbarzyńskim wśród ludności rzymskiej. Ten ksenofobiczne prąd ma coraz większe znaczenie na koniec IV th wieku, w wyniku gwałtownych zamieszek, takich jak Salonikach w 390 przeciw gubernatora Botheric, albo że w Konstantynopolu w 400 , gdzie tysiące Gotów są zabijane w upadku GaInAs. Świadczy o tym także literatura, jak np. Pisma Synesiosa z Cyreny , Rozprawa o rodzinie królewskiej czy O Opatrzności , które krytykują wpływ barbarzyńców na dworze wschodnim. Filozof pisze: „Powróćmy do uczuć godnych Rzymian; przyzwyczajajmy się, że nasze triumfy zawdzięczamy tylko sobie; koniec sojuszu z barbarzyńcami! Niech żadne miejsce nie zostanie im w państwie! ” .
Odrzucenie polityki Teodozjusza i Stylicho pogorszeniu podczas operacji wojskowych prowadzonych przez Wizygotów z Alarica od 395, w sprzeczności z płodu z 382 .
Ustawodawstwo imperialne częściowo odpowiada na ten problem. Armia oczywiście nie zostaje oczyszczona ze swoich barbarzyńskich kontyngentów, ale prawa przychodzą, aby uspokoić ludność, broniąc rzymskich wartości. Na przykład zarządzono w imieniu cesarzy Arkadiusza i Honoriusza: „W Rzymie nikt nie może nosić spodni ani butów. Każdy, kto wytrwa po panowaniu naszego miłosierdzia, zostanie ukarany zgodnie ze swoim statusem prawnym i wydalony z naszego świętego miasta. "
Ale to nie wystarczy: śmierć Stylichona, „publicznego rozbójnika”, który chciałby „wzbogacić i pobudzić barbarzyńców” , rozpoczyna nową serię zamieszek przeciwko „wrogom wnętrza”.
Za panowania Teodozjusza polityka imperialna sprzyja chrześcijaństwu przeciwko pogaństwu i doktrynie nicejskiej przeciwko chrześcijańskim „herezjom”. Pogaństwo jest coraz mniej tolerowane: ofiary są zakazane, wizyty w świątyniach zabronione, a na koniec jeszcze w prywatnych praktykach religijnych podlega anatema .
W herezje chrześcijańskie, w tym arianizmu , energicznie przeciwny. Na mocy edyktu z Salonik z dnia28 lutego 380Teodozjusz i Gracjan czynią z symbolu Nicei oficjalną doktrynę chrześcijaństwa. Mimo to arianizm, uznany za heretycki w 325 r., Potępienie powtórzone przez sobór w Konstantynopolu , mimo to pozostał bardzo rozpowszechniony na Wschodzie po śmierci Teodozjusza, zarówno wśród Rzymian, jak i wśród barbarzyńców.
Religia StylichonaJeśli chodzi o Stylichona, jest on chrześcijaninem i, wbrew temu, co się czasem twierdzi, prawdopodobnie Nicejskiem, biorąc pod uwagę jego powiązania z Teodozjuszem. Co więcej, Serena, bardzo wroga wobec pogaństwa, jest wyraźnie Nicejską.
Polityka religijna StylichonaRegent i jego książę pogłębiają zatem przepisy przeciwko praktykującym arianizm.
Potępiają również, na prośbę biskupa Augustyna z Hippony , donatyzm jako herezję.
Stylichon utrzymuje prawa przeciwko poganom, ale wydaje się, że stosuje je z mniejszą gorliwością niż cesarze Wschodu. Na przykład chroni pogańskie świątynie, argumentując, że nie wypacza on rzymskich miast. Otaczał się ponadto notorycznymi poganami, takimi jak jego panegirysta, klaudyjczyk, i odnosił się z szacunkiem do Senatu Rzymu, gdzie starożytne kulty są nadal bardzo praktykowane.
Jednak od lat 404 - 406 , kiedy Stylichon był u szczytu swej potęgi, na Zachodzie uchwalono kilka praw obowiązujących dla pogan, m.in. zakaz gladiatorów.
Stylichon spaliłby nawet Księgi Sybillińskie , święte dla pogan. Według MS Reinach, w tych dziełach byłoby proroctwo z czasów powstania Rzymu, zgodnie z którym Romulus widząc dwanaście sępów lecących z Palatynu , władza rzymska byłaby ograniczona do dwunastu wieków. Eliminując przepowiednię, Stylichon miał nadzieję, że jego współobywatele zapomną, że dwanaście wieków dobiega końca. To zniszczenie jest w każdym razie częścią spójnego planu walki o chrześcijaństwo nicejskie, a zatem przeciwko pogaństwu.
W rzeczywistości niektórzy Rzymianie, w szczególności senatorowie Rzymu, są przeciwni tej polityce, a ostateczni zwolennicy pogaństwa powiększają szeregi przeciwników regenta. W ten sposób możemy znaleźć w De Reditu suo przez Rutyliusz Namatianus potępienie spalenie świętych ksiąg umieścić równolegle do odrzucenia polityki barbarization. Namatianus pisze: „Zdrajca nie tylko zaatakował [Rzym] bronią Gotów; wraz z Księgami Sybillińskimi unicestwił przyszłość ujawnioną w Rzymie. […] Niech męki piekielnego Nerona zostaną zawieszone! Bardziej winny cień musi wezwać pochodnie Furii. Nero uderzył tylko jednego śmiertelnika; Stylicho uderzył nieśmiertelnego: jeden zabił matkę, drugi matkę świata. ” .
Śmierć Stiliconu oznacza zwycięstwo wrogów barbarzyńców. Podobnie jak na Wschodzie, gdzie pod egidą Aureliana, a następnie Antemiusza, wypędzono lub stracono rzymskich oficerów barbarzyńskiego pochodzenia, jesienią 408 roku na Zachodzie rozpętano partię antybarbarzyńską . We włoskich miastach żony i dzieci barbarzyńskich żołnierzy są atakowane, a czasem masakrowane przez wojska, przy czym władza cesarska nie robi nic, by powstrzymać powszechne szaleństwo. W tym samym czasie blisko trzydzieści tysięcy oficerów pochodzenia barbarzyńskiego opuściło Rzym i Włochy, udając się do Alaric i Illyria.
Jednocześnie, jeśli stosunki Honoriusza z Cesarstwem Wschodnim uległy znacznej poprawie, tak że blokada morska została definitywnie zniesiona w grudniu 408 r. , To te z Alariciem okazały się katastrofalne. Król Wizygotów traci tytuł magistra militum i żąda nowej rekompensaty finansowej, której nie chcą płacić ministrowie Honoriusza. Nie chcąc zrywać z cesarzem, jeśli Alaric poprosi o wypłatę dotacji, proponuje wymianę zakładników, aby zagwarantować pokój. Prosi, aby Ætius i Jason, synowie dwóch głównych oficerów Imperium, zostali wysłani do niego w zamian za młodych wizygockich szlachciców. Zachęcony przez Olympiusa Honoriusz odmawia przyznania się do słabości i przygotowuje się do wojny. Armia nie znajduje się pod dowództwem gotyckiego generała Sarusa, człowieka ze Stylicho i została powierzona trzem mniej doświadczonym oficerom. Pozbawiona skutecznego dowódcy kampania okazała się klęską: w październiku 408 roku Alaric po raz trzeci wyruszył do Włoch, splądrował Akwileię, Weronę, Cremonę , Concordię i Altinum, aw listopadzie 408 dotarł pod mury Rzymu. Ładunki pszenicy przeznaczone na wyżywienie miasta na zimę, wciąż załadowane na statki na kotwicy w Portusie , zostały przejęte podczas oblężenia Rzymu. Armia Honoriusza, pozbawiona wielu swoich najzdolniejszych starszych oficerów, nie udaje się powstrzymać Alarica, a wyczyn Stylichona nie zostaje powtórzony.
Senat następnie stawia Serenę za zdradę, na prośbę Galli Placydii , córki Teodozjusza. Oskarżona o wezwanie Alarica do Włoch w celu pomszczenia męża zostaje uduszona, co nie zmienia planów barbarzyńcy. Ostatecznie jednak doszło do porozumienia, a Alaric w sprawie zakładników i okupu akceptuje zniesienie oblężenia. Negocjacje otwarte, bez przekonujących rezultatów. Po drugim oblężeniu, przeplatanym negocjacjami, Alaric otacza miasto po raz trzeci. Plik24 sierpnia 410Prawie dwa lata po śmierci Stylichona pierwsze miasto Imperium upada i zostaje splądrowane przez Wizygotów.
Walentynian I st 327 - † 375 |
Justyna | Teodozjusz Starszy | Thermantia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Aelia Galla |
Teodozjusz I st 379 - † 395 |
Aelia Flacilla | Honoriusz | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Athaulf król Wizygotów 411 - † 415 |
Galla Placidia 388 - † 450 |
Konstancja III † 421 |
Arcadius 395 - † 408 |
Eudoxy | Mary, córka Stylichona i Sereny |
Honoriusz 395 - † 423 |
Thermantia, córka Stylichona i Sereny |
Serena | Stylicho | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Teodozjusz | Honoria |
Walentynian III 419 - † 455 |
Teodozjusz II 408 - † 450 |
Eudocia | Pulchérie |
Marcian 450 - † 457 |
Żonaty | Eucher | Thermantia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Licinia Eudoxia |
Petrone Maxime † 455 |
Genseric król Wandali 427 - † 477 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Olybrius † 472 |
Galla Placidia Młodsza | Eudoxia |
Hunéric król Wandali 477 - † 484 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anicia Juliana ∞ Areobindus |
Hildéric król Wandalów 523-530 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Irenna siostrzenica Anastazjusza I św |
Olybrius | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Bizantyjska rodzina cesarska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||