Sześćdziesiąt osiem jest osoba w wieku do uczestniczyli w wydarzeniach maja 1968 , lub którzy przyjęli te obyczaje i idee, które panowały na tę okazję. Postrzeganie Ruchu 68 i 22 Marca , głównie paryskiego i studenckiego, ewoluowało wraz z historiografią z maja 68 .
Kwalifikacja sześćdziesięciu ośmiu, wzorowana na „komundzie” lub „czterdziestu ośmiu”.
Według Le Goffa :
„Składający się głównie ze studentów, ruch 68 jest osobliwą mieszanką aspiracji hedonistycznych i libertariańskich oraz awangardowego bolszewizmu, który w karykaturalny i szyderczy sposób odtwarzał funkcjonowanie„ historycznych ”partii komunistycznych (leninowskich, stalinowskich, maoistów) i rewolucje przeszłości. "
Określa najbardziej postępowe , społecznie zaawansowane lub utopijne idee , które dominowały w kręgach rewolucyjnych, zwłaszcza zbliżających się do anarchizmu i New Age .
Pokolenie sześćdziesięciu ośmiu osób wchodzi do pracy we Francji, która już rozwinęła się w kwestiach społecznych: 13 lipca 1965 r, deputowani „głównie gaullistowscy” głosowali za ekonomiczną niezależnością żon za pomocą mało hałasującego prawa, upoważniającego je do zarządzania własnym majątkiem i wykonywania działalności zawodowej bez zgody mężów. Według historyczki zajmującej się prawami kobiet Michelle Perrot, „około 40% Francuzek pracowało”, kiedy ustawa została uchwalona.
Dla Jean-Pierre'a Le Goffa , po sześćdziesiątym ósmym etapie nihilistyczna faza była krótka i zakończyła się w latach 1973-1974; następnie pod wpływem feminizmu i chrześcijańskich nurtów ekologicznych dokonuje pacyfikującej modyfikacji. Dynamika sześćdziesięciu ośmiu wymarła dla niego w połowie lat siedemdziesiątych, zastąpiona przez lewicę kulturową lewicowością.
Były minister Jean-Pierre Raffarin , Luc Ferry , mówił o pokoleniu 68 lat, aby przywołać pokolenie wyżu demograficznego , jego hedonistyczną i narcystyczną filozofię oraz podporządkowanie się społeczeństwu konsumpcyjnemu .
To sześćdziesiąt osiem generacji opiera się na rekonstrukcji w latach 80-tych pamięci maja 68. Publikacja w 1987 roku Hervé Hamona i Patricka Rotmana Génération, lata marzeń , wywodzi się z tej rekonstrukcji. Ich śledztwo koncentruje się na trajektorii kilku znanych postaci, które stały się emblematami maja 68, takich jak Serge July czy Alain Geismar . Według Julie Pagis, badaczki socjologii politycznej w CNRS, pomaga ona zbanalizować i nagłośnić tę etykietę „pokolenia 98”, „wymazując ścieżki bardziej powszechnych sześćdziesięciu ośmiu osób i wzmacniając reprezentacje oportunistycznego pokolenia, dobrze nawróconego”. zajmując stanowiska władzy na polu politycznym, medialnym i literackim oraz jednogłośnie nawrócony na liberalno-libertarianizm” . Socjologiczne badanie Pagisa rzeczywiście pokazuje, że ścieżki kariery „zwykłych sześćdziesięciu ósemek” prezentują wielką różnorodność.
Główny artykuł: Sześćdziesiąt osiem haseł
Wywiad