Przezwisko | Siouxsie |
---|---|
Imię urodzenia | Susan Janet |
Narodziny |
27 maja 1957 Chislehurst - Wielka Brytania |
Gatunek muzyczny | Post-punk , new wave , gothic rock , rock alternatywny , egzotyka |
aktywne lata | Od 1976 |
Etykiety | Polydor , Sioux records, Universal |
Oficjalna strona | oficjalna strona |
Siouxsie Sioux (wymowa angielski [ e U ː z i s u ː ] ) (ur Susan Janet Ballion27 maja 1957w Chislehurst ) to brytyjski piosenkarz i rekord producent . Współtworzyła grupy rockowe Siouxsie and the Banshees (1976-1996) oraz The Creatures (1981-2004). Od 2004 roku pełni funkcję solo. Jej debiutancki album pod jedynym nazwiskiem Siouxsie, Mantaray , został wydany w 2007 roku .
Siouxsie jest uważana za „jednego z najbardziej wpływowych brytyjskich artystów na scenie rockowej ”. Jego utwory zostały pokryte przez Jeff Buckley , Tricky , Massive Attack i LCD Soundsystem , między innymi . Jego nagrania chwaliło także wielu innych artystów, w tym PJ Harvey i telewizja w radiu .
Urodzona z matki Angielki i ojca Belga Walończyka , Susan spędziła dzieciństwo w Chislehurst na przedmieściach Londynu . Jego rodzice poznali się w Kongo Belgijskim : jego ojciec projektował sera w laboratorium, a matka pracowała w ambasadzie brytyjskiej. Tam urodził się jej starszy brat i siostra. Rodzina Ballionów przeniosła się następnie do Anglii, a Susan urodziła się dziesięć lat później. Gwałtowne starcia między jego rodzicami przerywają tamte dni. Aby uciec od rzeczywistości, Susan tworzy dla siebie równoległy świat, w którym bawi się strojami Indian Siuksów, u boku swoich dwóch najbardziej lojalnych towarzyszy, dwóch kotów, które nigdy jej nie opuszczają. Jest " dzieckiem z kluczem do zatrzasku ", małą dziewczynką pozostawioną sama sobie, która nosi klucz na szyi, aby po szkole wrócić do domu. Jego matka, sekretarka, zaspokaja materialne potrzeby rodziny i musi dbać o wszystko w domu, ojciec jest alkoholikiem i niezdolnym do pracy. Ma to konsekwencje: nie może nikogo zabrać do domu. Z tej sytuacji wciąż wyłania się pozytywna strona. Jej matka staje się wzorem emancypacji dla młodej dziewczyny, która podziwia w niej jej siłę i poświęcenie. W wieku dziewięciu lat ona i jej koleżanka są wykorzystywani seksualnie przez dorosłego w parku, ale to zdarzenie jest bagatelizowane przez jej rodziców i policję. Ten odcinek staje się tematem tabu i dwoje dzieci zostaje rozdzielonych. Kiedy jej ojciec jest trzeźwy, udaje jej się podzielić z nim kilka chwil współudziału, w których opowiada jej o swojej miłości do książek Sartre'a i francuskich pisarzy. Jednak straciła go przedwcześnie w wieku lat czternastu. W obliczu tej straty i wynikającego z niej poczucia niesprawiedliwości buntuje się i na jakiś czas wyjeżdża z domu, a następnie testuje otoczenie, nosząc prowokacyjne ubrania, wzbudzając odrzucenie sąsiadów. Odtąd będzie miała tylko jeden pomysł: opuścić to przedmieście, które jest zbyt konformistyczne jak na jej gust.
Już w tym czasie muzyka zajmuje ważne miejsce w jej istnieniu. Jego ulubieni artyści to: David Bowie , Lou Reed i Marc Bolan . Podczas koncertu Roxy Music młoda kobieta spotyka Stevena , chłopaka, z którym się zaprzyjaźnia.
Na przełomie 1975 i 1976 roku dwoje młodych ludzi zainteresowało się wraz z przyjaciółmi obiecującymi początkami Sex Pistols , kiedy jeszcze występowali w szkołach artystycznych przed bardzo małą publicznością. Sympatyzują z tymi praktykantami i ich menedżerem Malcolmem McLarenem, który następnie uczestniczy w większości ich koncertów w Londynie. Dziennikarka Caroline Coon szybko nadała im nazwę Bromley Contingent, ponieważ wszyscy ci nastolatki pochodzili głównie z Bromley , miasta w okolicach Londynu. „Byłem jednocześnie nieśmiały i pełen przygód. Introspektywny i towarzyski ” . Zdając sobie sprawę, że dzieje się coś ważnego, Susan i Steven z kolei bawią się pomysłem założenia grupy.
20 września 1976, wreszcie pojawia się przed nimi okazja. Mają okazję zagrać swój pierwszy koncert na festiwalu punk 100 Club w Londynie. Susan wybiera wraz ze Stevenem imię Suzie and the Banshees i dwóch wspólników pojawia się na scenie z dwoma muzykami zaangażowanymi tylko na wieczór, Marco Pirroni na gitarze i niejaki Sid Vicious na perkusji.
Na scenie Siouxsie natychmiast ucieleśnia wizerunek silnej, prowokującej seksualnie kobiety, wolnej od nakazów i norm społecznych. Tym występem inauguruje nową erę dla kobiet w muzyce, jak wyjaśni później Viv Albertine des Slits :
„Siouxsie pojawiła się na scenie, kontrolując swój temat, wyglądając na kontrolowaną, z niezachwianą pewnością siebie. To mnie zwaliło. Robiła coś, o czym nie śmiałem marzyć. Weszła na scenę, zrobiła to i dosłownie przyćmiło to dla mnie resztę festiwalu. Nie pamiętam nawet niczego poza tym występem. "
1 st grudnia Siouxsie znajdzie się w centrum skandalu, który na zawsze zmieni oblicze muzyki pop. Zaproszona przez Malcoma McLarena do udziału w programie telewizyjnym Sex Pistols, na koniec drażni się z gospodarzem, odpowiadając: „Zawsze chciałam cię poznać”. Ta ostatnia, nie biorąc żartu, przebija z nią i flirtuje; co powoduje szereg przekleństw ze strony gitarzysty Steve'a Jonesa, który rozdaje mu na żywo wszystkie możliwe imiona ptaków. Ta bezprecedensowa luka językowa na kanale anglojęzycznym wywoła oburzenie w prasie z nagłówkami gazet o dużym nakładzie. Siouxsie pojawia się więc na pierwszej stronie Daily Mirror z podpisem Punkowy szok . Ma to natychmiastowy skutek: z dnia na dzień termin punk rock przechodzi ze statusu niemal całkowitej anonimowości (z wyjątkiem czytelników prasy muzycznej) do pospolitego słowa, znanego wszystkim dzięki ogólnym mediom, które dają niespodziewana wizytówka dla bohaterów tej ledwo powstającej sceny.
Od początku następnego roku Siouxsie i Steven Severin reaktywują Banshee. Rekrutują do tego nowych muzyków i chodzą do wszystkich sal koncertowych w kraju. Szybko zdobyli na tyle ważną sławę, że John Peel zaprosił ich do nagrania jednej ze swoich słynnych Sesji Peel.
Latem 1978 roku grupa nazywająca się teraz Siouxsie and the Banshees wydała swój pierwszy singiel Hong Kong Garden . Dzięki mocnej melodii granej na ksylofonie i produkcji Steve'a Lillywhite'a utwór ten wspina się na siódme miejsce na angielskich listach przebojów. Wkrótce potem ukazał się ich debiutancki album The Scream . Gazeta Sounds ukoronowała najlepszy pierwszy album roku 1978. W NME Nick Kent pisze; "Zespół brzmi jak unikalne dziedzictwo Velvet Underground połączone z pomysłowością Can , ery Tago Mago . " Następnie kontynuuje; „Z pewnością tradycyjne brzmienie (gitara, bas, perkusja) nigdy nie było używane w tak niekonwencjonalny sposób i z tak niezwykłymi rezultatami. ” . Album robi niezapomniane wrażenie, a dwadzieścia lat później Massive Attack zamieści muzykę z Metal Postcard na ścieżce dźwiękowej filmu Szakal . W 1979 roku album Join Hands otrzymał dobre recenzje w prasie brytyjskiej; jego głównym tematem jest I wojna światowa .
W 1980 roku przybycie nowych muzyków zmieniło sytuację. Gitarzysta John McGeoch z Magazine wprowadza jaśniejszą muzykę, a perkusista Budgie , dawniej z The Slits , zapewnił grę z okazjonalnymi akcentami reggae. Na albumie Kaleidoscope grupa obiera nowy kierunek muzyczny z większą ilością popowych piosenek i wszechświatem otwartym na nowe dźwięki. The Melody Maker opisuje singiel Happy House jako „świetny pop” z „płynnymi gitarami” i chwali następny singiel, Christine . Siouxsie robi również krótką wyprawę w stronę electro z utworem Red Light .
W 1981 roku ukazał się Juju , z singlami Spellbound i Arabian Knights opisanymi przez The Guardian jako „popowe cuda” . W tym samym roku Siouxsie założył drugą grupę The Creatures z perkusistą Budgie. Na epce Wild Things duet tworzy muzykę opartą bardziej na mariażu głosu i rytmu.
W 1982 roku brytyjska prasa zachwycała się wydaniem A Kiss in the Dreamhouse , nowatorskiego, psychodelicznego i eksperymentalnego albumu Banshees, nagranego częściowo w aranżacjach smyczkowych. NME podsumowuje swoją kolumnę obiecując swoich czytelników; „Ta muzyka zapiera dech w piersiach. ” . Na singlu Slowdive Siouxsie flirtuje z tanecznymi rytmami: ten utwór zostanie również przerobiony później przez LCD Soundsystem . Siouxsie i Budgie następnie wydali debiutancki album Creatures, Feast z przebojowym singlem Miss The Girl . Nagrana na Hawajach płyta wyróżnia się spośród innych produkcji egzotyką i etnicznymi brzmieniami.
Po odejściu Johna McGeocha, Robert Smith z The Cure został oficjalnym gitarzystą Banshees od 1982 do 1984. Nagrał z nimi singiel Dear Prudence, a następnie koncert Nocturne nakręcony w Londynie w Londynie.wrzesień 1983i wreszcie studyjny album Hyæna .
Wraz z następnym gitarzystą Johnem Carruthersem, Siouxsie wydała Tinderbox w 1986 roku, opisaną jako "pilna" i "intensywna" przez krytyka Davida Cleary'ego. Kolejny album, Through the Looking Glass, składa się z okładek takich jak Pin Ups Davida Bowiego.
Rok 1988 przyniósł ważną zmianę wraz z przebojowym singlem Peek-A-Boo i jego produkcją z synkopowanymi akcentami hip-hopowymi. Oparty początkowo na samplach, ten awangardowy utwór łączy gatunki z hip-hopem i psychodelicznym rockiem. Chwalony przez prasę Peek-A-Boo to piosenka, która porusza i przyciąga szerszą publiczność. Twórcą tego nowego brzmienia jest ich producent Mike Hedges, który używa swojej konsoli jak prawdziwego instrumentu. Towarzyszący mu album Peepshow powraca do ciemniejszych klimatów: w momencie premiery angielski miesięcznik Q Magazine przyznaje mu maksymalną ocenę 5 gwiazdek na 5. Elegijna ballada The Last Beat Of My Heart , uważana przez dziennikarzy za szczyt album, wydany jako singiel na krótko przed świętami Bożego Narodzenia.
W 1989 roku wydała nowy album Creatures, Boomerang nagrany w Hiszpanii w Andaluzji. Dla Liberation , "wykorzystanie przestrzeni czasami osiąga perfekcję" na tej płycie, gdzie "odkrywamy w Siouxsie ciepło, uczucie pełne zakrętów z mroczną uprzejmością, której nie podejrzewaliśmy". Boomerang zawiera aranżacje instrumentów dętych blaszanych w kilku utworach, w tym bluesowy Killing Time, który zostanie później wykonany przez Jeffa Buckleya .
W 1991 roku Siouxsie nagrywała z Banshees Superstition z producentem Stephenem Hague, znanym ze współpracy z New Order . Pierwszy singiel Kiss Them For Me plasuje się w pierwszej dwudziestce krajowych list przebojów w USA. W tym samym roku wyszła za Budgie tuż przed ponownym wyruszeniem w trasę i udziałem w pierwszej edycji festiwalu Lollapalooza .
W 1992 roku na prośbę reżysera Tima Burtona skomponowała piosenkę Face to Face do ścieżki dźwiękowej filmu Batman: The Challenge .
Po wewnętrznych napięciach w grupie, Banshees rozeszły się wkrótce po wydaniu ostatniego albumu studyjnego, The Rapture, częściowo koprodukowanego z Johnem Cale'em , byłym członkiem Velvet Underground.
Od połowy lat 90. piosenkarka rozpoczęła serię kolaboracji z innymi artystami. W 1994 roku nagrała singiel Interlude w duecie z byłym wokalistą The Smiths , Morrisseyem : utwór jest coverem utworu Georges'a Delerue, skomponowanego pierwotnie dla piosenkarza z lat 60., Timiego Yuro. W następnym roku Siouxsie współpracowała z francuskim kompozytorem Hectorem Zazou nad piosenką The Lighthouse . Ten tytuł znajdujemy na płycie Chansons Des Mers Froides , płycie, która jak sama nazwa wskazuje, inspirowana jest folklorem krajów nordyckich.
W 1998 roku John Cale zaprosił go na festiwal With a Little Help From My Friends w Paradiso w Amsterdamie . Transmisja koncertu w holenderskiej telewizji zawiera niewydany utwór Siouxsie, Murdering Mouth, który śpiewa w duecie z Calem. Doświadczenie skłania ich do wspólnej trasy koncertowej.
Jednak te różne kolaboracje w żaden sposób nie utrudniają jej kariery, ponieważ kontynuuje regularne wydawanie płyt znanych z Creatures, takich jak Anima Animus . Ten album, jego pierwszy wydany od czasu separacji Banshees, wita wokalista PJ Harvey, który zalicza go do swoich dziesięciu ulubionych płyt roku 1999. W 1999 roku Siouxsie nagrała tytuł Threat of Love w duecie z byłym - Wokalista Soft Cell Marc Almond .
W 2002 roku opublikowała Best-Of i Banshees zreformowane na krótko podczas trasy uchwyconej na filmie na DVD Seven Year Itch , w nawiązaniu do filmu Billy'ego Wildera Seven Years of Reflection . Następnie The Creatures wydali swoje najnowsze dzieło studyjne Hái! nagrany częściowo w Japonii z tancerką taiko Leonardem Eto.
W 2003 roku elektroniczny duet Basement Jaxx poprosił go o skomponowanie i nagranie piosenki Cish Cash, która pojawiła się na ich albumie Kish Kash . Ta płyta odniosła wielki sukces, kiedy została wydana, a wkrótce potem otrzymała wyróżnienie na Grammy Awards .
Rok 2004 to dla piosenkarza kluczowy rok. Wyrusza w solową trasę koncertową, co wieczór występując na scenie piosenki z Banshees and the Creatures . Ostatni koncert w Londynie z zespołem Millennia Ensemble został sfilmowany, a następnie wydany na DVD. Kiedy został wydany wSierpień 2005, Dreamshow osiągnął pierwsze miejsce na brytyjskiej muzycznej liście przebojów DVD.
Mantaray , jego pierwszy solowy album jako taki, został wydany w 2007 roku z dobrym przyjęciem krytyki. Pitchfork pisze w swoim felietonie: jest teraz "naprawdę pop", a ten album to "bez wątpienia sukces". Teraz rozwiedziona, pojawia się na scenie w otoczeniu nowych muzyków.
W 2008 roku Siouxsie wzięła udział w ścieżce dźwiękowej filmu The Edge of Love z kompozytorem Angelo Badalamenti , znanym ze współpracy z Davidem Lynchem . Śpiewa w utworze Careless Love . Siouxsie później wykonała kolejny utwór Badalamenti, Who Will Take My Dreams Away na World Soundtrack Awards . Ostatni koncert z trasy Mantaray zostaje uchwycony w Londynie na DVD. Pojawił się w 2009 roku pod nazwą Finale - The Last Mantaray and More Show .
W 2011 roku otrzymała nagrodę Q Award za „Wybitny wkład w muzykę”. Wczerwiec 2013Siouxsie daje dwa koncerty w Londynie w Royal Festival Hall w ramach festiwalu Meltdown, którego programowanie powierzono Yoko Ono.
W październik 2014, dla magazynu Mojo, w którym pojawia się na okładce, zaprojektowała z Severinem kompilację CD It's a Wonderfull Life (cudowne napisane dobrowolnie przez dwa „f”): płyta zawiera wybór muzyki filmowej i utworów z muzyki klasycznej, które zainspirował ich.
W ostatnim odcinku Hannibal nagrała Love Crime , utwór skomponowany z Brianem Reitzellem. Koniec transmisjisierpień 2015, tytuł, jego pierwszy od ośmiu lat, zamyka trzeci sezon tej serii: producent Bryan Fuller określa go jako epicki, w tradycji Jamesa Bonda. W grudniu tytuł jest oficjalnie dostępny do pobrania na platformach, a następnie na płycie CD i winylu Hannibal Season 3 Volume 2 .
Siouxsie zainspirowała wielu znanych artystów.
Wraz z Banshees wywarła duży wpływ na niektórych muzyków trip hopowych : Tricky coverował Tattoo jako utwór otwierający jej drugi album Nearly God, a Massive Attack samplował muzykę Metal Poscard przed nagraniem Mezzanine .
Inni muzycy również coverowali jego utwory. LCD Soundsystem wykonał Slowdive dla strony B ich pojedynczego Disco Infiltrator . Jeff Buckley kilkakrotnie wykonał na scenie piosenkę Killing Time Siouxsie skomponowaną na album Boomerang of Creatures , a ostatnio w 2000 roku Santigold stworzył jeden ze swoich utworów My Superman z muzyki Red Light . „ My Superman to interpolacja piosenki Siouxsie, Red Light ” . Ze swojej strony Red Hot Chili Peppers zaśpiewali Christine podczas wizyty na angielskim festiwalu V2001 iw wywiadzie ich gitarzysta regularnie nawiązywał do brzmienia gitar Banshees. W gatunku psychodelicznym The Beta Band samplował Painted Bird i przemianował ten utwór na Liquid Bird na swoim albumie Heroes to Zeros . Win Butler z Arcade Fire poradził swoim przyjaciołom z zespołu Devotchka nagranie ballady na smyczki i akordeon The Last Beat of My Heart do ich odcinka Curse Your Little Heart .
Inni ważni artyści również twierdzili, że Siouxsie miał wpływ na ich muzykę. Radiohead zostało zainspirowane albumami Banshees z okresu Johna McGeocha . Członkowie Radiohead powiedzieli, że podczas nagrywania There There byli podekscytowani pod koniec, gdy ich producent Nigel Godrich sprawił, że ich gitarzysta Jonny Greenwood brzmiał jak John McGeoch z Siouxsie and the Banshees. Dwaj główni członkowie Smiths również chwalili Siouxsie. Morrissey powiedział w 1997 roku: „Siouxsie and the Banshees byli jednym z wielkich zespołów późnych lat 70-tych i wczesnych 80-tych”. Morrissey powiedział również: „Żaden z tych zespołów nie zbliża się do Siouxsie and the Banshees. To nie jest niesłuszna nostalgia. To jest fakt. „ Jego były gitarzysta w The Smiths, Johnny Marr , szczególnie podziwia pracę gitarzysty Siouxsie, Johna McGeocha, który wystąpił na albumie Juju zawierającym singiel Spellbound . Marr powiedział o swoich nastoletnich latach; „Płynęłam w nowej fali. Moimi bohaterami byli Johnny Thunders, Siouxsie Sioux, Patti Smith” . Inni znani muzycy również wymieniają Siouxsie wśród swoich wpływów. Robert Smith , wokalista The Cure , powiedział w 2003 roku o Banshee: „Bycie ich gitarzystą naprawdę zmieniło moje spojrzenie na to, co robię. „ Powiedział też o jednej ze swoich płyt: ” The Head On The Door sprawia, że myślę o album Kaleidoscope , pomysł mający wiele różnych dźwięków, różne kolory " . Bono i The Edge z irlandzkiej grupy U2 również wymienili Siouxsie w swojej biografii jako główny inspirator i wybrali tytuł Christine do kompilacji przeznaczonej dla czytelników magazynu Mojo . Wokalista Dave Gahan z Depeche Mode powiedział o niej: „Siouxsie świetnie wykorzystuje swój głos […] Śpiewa z seksowną stroną – to właśnie kocham. "
W USA Dave Navarro z Jane's Addiction nakreślił paralelę między swoją grupą a Banshee: „Istnieją pewne punkty wspólne między Jane's i Banshees: melodia, użycie dźwięków, seksapil, a mimo to pochodzimy z różnych środowisk. . Zawsze widziałem Jane's Addiction jako męskiego Siouxsie & the Banshees ” . Dave Siteck z TV on the Radio powiedział, że zainspirowała go struktura piosenki Kiss Them For Me, w której „nagle pojawia się element zaskoczenia gigantyczną perkusją”.
Kilku muzyków również chwaliło pracę Siouxsie. PJ Harvey wymienił na swojej oficjalnej stronie album Anima Animus Siouxsie, który został stworzony z The Creatures, w swoich dziesięciu ulubionych albumach wydanych w 1999 roku. Sinéad O'Connor wymienił Siouxsie jako jeden z jego głównych wpływów, kiedy zadebiutowała. Piosenkarka Garbage , Shirley Manson , Siouxsie uznana za jedno z głównych źródeł inspiracji, kiedy napisała przedmowę do biografii banshee, napisanej przez Marka Paytress (dziennikarza magazynu Mojo ). W wielostronicowym tekście powiedziała: „Nauczyłam się śpiewać słuchając albumów The Scream i Kaleidoscope … Dziś wszędzie widzę i słyszę wpływ Siouxsie and the Banshees. ” . Gillian Gilbert z New Order zaangażowała się w muzykę po obejrzeniu telewizji Siouxsie. Gossip , grupa Beth Ditto, również cytowała Siouxsie na ich albumie Music For Men, podobnie jak wcześniej, Anie Matronic z the Scissor Sisters i Emel Mathlouthi .