Oblężenie Dunkierki (1944-1945)

Oblężenie Dunkierki Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Żołnierze czechosłowaccy w De Panne ( Belgia ), niedaleko Dunkierki , pod koniec wojny w 1945 roku. Ogólne informacje
Przestarzały z 15 września 1944 w 9 maja 1945
Lokalizacja Dunkierka , Francja
Wynik

Sojusznicze zwycięstwo

Kapitulacja Niemiec po kapitulacji 8 maja 1945 r.
Wojujący
Kanada Wielka Brytania Czechosłowacja Francja Belgijski ruch oporu



  Rzesza Niemiecka
Dowódcy
Flaga Czechosłowacji.svg Alois Liška
Flaga Wielkiej Brytanii.svg Robert Peel Waller
Flaga Francji.svgRaoul Lehagre		 Flaga nazistowskich Niemiec (1933-1945) .svg Wolfgang von Kluge Friedrich Frisius
Flaga nazistowskich Niemiec (1933-1945) .svg
Zaangażowane siły
Flaga Czechosłowacji.svg4620 mężczyzn
Flaga Francji.svg4500 mężczyzn		 Flaga nazistowskich Niemiec (1933-1945) .svg13 do 14 000 mężczyzn
Straty
167 zabitych, 461 rannych i 40 zaginionych
117 zabitych i 26 zaginionych		 1000 zabitych lub zaginionych, 542 rannych i 12 811 więźniów, w tym 372 oficerów

Wyzwolenie Francji podczas II wojny światowej

Bitwy

Kampania Linia Zygfryda

Francja

Belgia

Holandia

Niemcy


2 nd kampanii we Francji

Front zachodnioeuropejski

Front wschodnioeuropejski

Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie

Bitwa o Atlantyk

Wojna na Pacyfiku

Wojna chińsko-japońska

Współrzędne 51 ° 02 ′ 18 ″ północ, 2 ° 22 ′ 39 ″ wschód Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Oblężenie Dunkierki
Geolokalizacja na mapie: Hauts-de-France
(Zobacz sytuację na mapie: Hauts-de-France) Oblężenie Dunkierki
Geolokalizacja na mapie: Północ
(Zobacz lokalizację na mapie: Północ) Oblężenie Dunkierki

Oblężenie Dunkierki rozpoczęła się w wrześniu 1944 roku , podczas II wojny światowej , kiedy jednostki 2 e  kanadyjskiej dywizji piechoty otoczyły twierdzę z Dunkierki i portu, potrwa około ośmiu miesięcy.

Ze względu na opór jednostek niemieckich w pierwszym ataku i absolutnej konieczności wznowienia portu Antwerpia , Dunkierka zostało „zapomniane” przez aliantów (w tym 1 st  Czechosłowackiej Brygady Pancernej) i pozostawiono na tyłach armii kanadyjskiej. Garnizon niemiecki pozostanie w Dunkierce do kapitulacji niemieckiej generalnej w maju 1945 roku . W efekcie garnizon uniemożliwił Aliantom korzystanie z portu, którego infrastruktura została zniszczona. Oblężenie trwało osiem miesięcy.

Ostatecznie „twierdza”, dowodzona przez admirała Friedricha Frisiusa , została wyzwolona dnia9 maja 1945po kapitulacji bez niemieckich warunkach zaakceptowanych przez Brigade General Alois Liška , dowodzący 1 st  Czechosłowackiej Brygady Pancernej.

Kontekst

Dunkierka została zniszczona w 90% od bombardowań w 1940 r. ( bitwa pod Dunkierką ). Pozycja niemiecka reprezentuje czworobok o długości około dwudziestu kilometrów i szerokości ośmiu.

1 st Canadian Army został umieszczony na lewo od linii zasilającej 21 th Brytyjskiej Grupy Armii , a marszałek Montgomery nakazał zwolnić porty do Kanału Angielskiego przed przejściem do Holandii . Jednak większość tych portów była silnie broniona i pomimo słabej jakości garnizonów niemieckich ich wyzwolenie wymagało szturmu na pełną skalę. Niemcy uważali, że ogniska oporu na Zachodzie miały psychologiczne znaczenie pierwszego rzędu dla symbolu ( niemieckie gniazda oporu na zachodnioeuropejskim wybrzeżu ) i dlatego instrukcje mają stawiać opór do końca.

Porty były niezbędne do zaopatrzenia wojsk alianckich nacierających na terytorium Francji, a brak infrastruktury spowolnił, a nawet powstrzymał ich główne ofensywy. Montgomery oszacował, że porty kanału La Manche zaspokoją te potrzeby, co utrzymywało się do połowy września . Ale pod naciskiem generała Eisenhowera , Montgomery zmienił swoje instrukcje dla kanadyjskiej dowódcy, Harry Crerar , The13 września 1944 : „Wykorzystanie Antwerpii jest tak pilne, że jestem gotów zrezygnować z operacji w Calais i Dunkierce”, a następnego dnia: „Dunkierka zostanie później leczona, na razie będzie po prostu zaniedbana”.

Działania w Calais kontynuowano w dużej mierze ze względu na konieczność uciszenia ciężkiej artylerii w pobliżu miasta. Siły, które mogły zostać użyte do odzyskania Dunkierki, zostały przeniesione na pomoc aliantom podczas bitwy o Skaldę, otwierając w ten sposób dostęp do prawie nienaruszonego portu w Antwerpii. Zamiast tego zmobilizowano mniejsze siły alianckie, aby utrzymać obwód wokół miasta, co umożliwiło Niemcom stawianie oporu.

Zaangażowane siły

W pierwszych tygodniach oblężenia, gdy siły alianckie zostały rozmieszczone na Skaldzie , kilka jednostek przeprowadziło krótkie misje. 2 th  kanadyjski Division został zwolniony przez 4 th  specjalny serwis Pożarnej. Ona sama została podniesiona przez 154 th  brytyjskiego Brygady Piechoty. Większość z siedzibą były dostarczone przez 1 st  Czechosłowackiej Brygady Pancernej od początkuPaździernik 1944 aż do ostatecznej kapitulacji.

Garnizon składał się z różnorodnych jednostek, w tym personelu marynarki wojennej i sił powietrznych, a także jednostek wojskowych i fortyfikacyjnych. Był też silny oddział dwutysięczny Waffen-SS . Całkowita siła przekroczyła 10 000 ludzi. Wielu z nich pochodziło z pięciu dywizji rozbitych w bitwie o Normandię, które wycofały się do Dunkierki. Samo miasto było dobrze ufortyfikowane i wyposażone do obsługi długiego oblężenia.

Siły sprzymierzone

siły niemieckie

Proces

Pierwsze ofensywy

Kanadyjczycy zbliżyli się do Dunkierki od południowego zachodu. Hondschoote został wydany w dniu7 września 1944 r. 8 września 1944 r5 th kanadyjski Brygada Piechoty wyzwolony Bourbourg , znajduje się 13 km od twierdzy. Obwód niemiecki, wahający się od 7 do 12 kilometrów, obejmował miasta Mardyck , Loon-Plage , Spycker , Bergues i Bray-Dunes .

7 września 1944 r, górale z Calgary , atakując Loon-Plage, napotkali silny opór i ponieśli ciężkie straty, trzydziestu żołnierzy. Wieś została przejęta9 wrześniakiedy Niemcy się wycofali. Stopniowo, jednostki kanadyjskie zmniejszony obwód niemieckiego biorąc Craywick na 9 i Mardyck na 17 , na zachód od Dunkierki. W dniu 15 września alianci odzyskał Bergues jak i belgijskich miast z Veurne , Nieuport i La Panne , wspomagany przez belgijskiego opór wewnętrzny . Tego samego dnia Bray-Dunes i Ghyvelde na wschód od Dunkierki padły dzięki lotnictwu, które udzieliło wsparcia piechocie po pierwszej nieudanej próbie.

Ale stało się jasne, że niemiecki garnizon nie podda się bez poważnego ataku. Ze względu na konieczność odbicia Skaldy i Antwerpii oraz duże prawdopodobieństwo, że port stanie się bezużyteczny po jego wyburzeniu, przesunięto większość jednostek kanadyjskich. W pobliżu Dunkierki miasto Ostenda zostało łatwo przejęte po odwrocie oddziałów niemieckich, a od28 września, jego port był używany jako port zaopatrzeniowy. Dunkierka nie była już warta wysiłku jej schwytania, zwłaszcza że już w dużej mierze wyludniła się.

Oblężenie miasta

Siły alianckie wokół Dunkierki miały powstrzymać niemieckich żołnierzy i zminimalizować ich gotowość do walki poprzez prowadzenie agresywnego rozpoznania, bombardowania z powietrza, ostrzał artyleryjski i szerzenie propagandy. Trasy zaopatrzenia szybkimi łodziami ("Schnellboot") lub samolotami również musiały zostać przecięte.

Ze wszystkich niemieckich fortec wzdłuż kanału La Manche , Dunkierka była tą, która stawiała największy opór. Garnizon odparł pierwsze kanadyjskie szturmy z wystarczającą agresywnością, by powstrzymać dowództwo przed przeprowadzeniem ataku na pełną skalę w celu zdobycia miasta. Dzięki odroczeniu szturmu na miasto żołnierze niemieccy zdołali utrzymać swój obwód kosztem agresywnych kontrataków. Admirał Frisius kieruje operacjami ze swojego betonowego komputera w kasynie Malo.

W nocy z 26 do27 września 1944 r, Niemcy próbowali skorzystać z nieznajomości miejscach 154 th brytyjskiego Brygady Piechoty. Dwa główne ataki zostały przeprowadzone, jeden przeciw 7 th Black Watch w Ghyvelde a drugi na plaży w Bray-Dunes przeciwko 7 th Argyll. Oba ataki zostały powstrzymane, nie bez częściowej okupacji siedziby Argylls i zniszczenia domów w Ghyvelde.

4 października 1944 rz inicjatywy Czerwonego Krzyża zawarto 36-godzinny rozejm, który umożliwił ewakuację 18 tys. francuskich cywilów, uważanych za „bezużyteczne gęby”, a także żołnierzy z obu obozów. W tym czasie nie było żadnego incydentu, a nawet rozejm został przedłużony, aby umożliwić Niemcom zreformowanie obrony, która została wycofana, aby umożliwić ewakuację. Wielu ewakuowanych cywilów było niechętnych temu, przekonani, że wyzwolenie jest bliskie, ale przesądziła ich plotka o nadchodzących ciężkich bombardowaniach. Dla Niemców ewakuacja oznaczała więcej żywności dla żołnierzy, nawet jeśli byli zagorzali cywile, którzy odmawiali wyjazdu.

Kanadyjczycy zostają wysłani na inny front i zostają zastąpieni przez Czechów, których rozkazem nie jest atakowanie kieszeni od frontu, ale izolacja.

Po rozmieszczeniu siły czechosłowackie często najeżdżały na wschodnie przedmieścia Dunkierki, próbując podkopać niemieckie morale i wziąć jeńców. W listopadzie 1944 r. nastąpiły liczne ataki i kontrataki, zwłaszcza na wschodnią flankę miasta. Potyczki i kanonady następują po sobie. Zimą warunki bytowe dla obu obozów były trudne. W poldery wokół miasta utonęły, aby służyć jako obrony. Powstałe błoto utrudniało ruch i pogarszało sytuację wojsk. Kanadyjscy artylerzyści donieśli, że stanowiska artyleryjskie zapadały się, a transportowce ugrzęzły. Oblężeni cierpieli z powodu złego jedzenia, pogorszonych warunków sanitarnych i surowej dyscypliny (admirał dezerterów wieszał z balkonu ratusza i zostawiał tam na kilka tygodni ich ciała). Do obecnych oddziałów dodawane są grupy bojowników ruchu oporu, którzy próbują wykonać operacje komandosów, ale ponoszą straty z powodu zbyt dużego ryzyka.

Oblężenie pozostawiło w sumie stu siedemnastu zabitych, dwudziestu sześciu zaginionych wśród Francuzów, około tysiąca pozostało na miejscu. 15 lutego 1945admirał Frisius internował pozostałych cywilów w czterech obozach: w Malo-les-Bains, Rosendaël, Petite-Synthe, Coudekerque-Branche. Każdy, kto ukończył czternaście lat, musi pracować, ale jest karmiony i właściwie traktowany, podczas gdy niemieckie dowództwo dba o utrzymanie morale swoich żołnierzy.

Kapitulacja

Po generalnej kapitulacji Niemiec wiceadmirał Frisius udał się do sztabu czeskiej brygady w Wormhout, 9 maja 1945, do podpisania o godz. 9.20 akt kapitulacji garnizonu Dunkierki przed generałem Aloisem Lišką , miejscowym dowódcą sił alianckich. Uczestniczyć podpisania do brytyjskiego General Waller, dowódca artylerii aliantów i Bleecker pułkownik dowodzący 22 th  Sztabu łącznikowym francuski ppłk LEHAGRE i komandora porucznika Acloque, który odpowiednio Army i National Navy, dla Czechów General Liška, którzy akceptuje bezwarunkową kapitulację garnizonu niemieckiego. 21 ton prowiantu (tj. 3 miesiące egzystencji dla garnizonu), 410 pojazdów mechanicznych, 731 zaprzęgów konnych, 998 koni, 85 dział artyleryjskich kalibru od 75 do 200 mm, 97 dział przeciwpancernych, 98 520 granaty ręczne, 133 000 różnych rodzajów amunicji i wiele broni indywidualnej należących do armii niemieckiej znajdą w mieście wojska alianckie.

Akt kapitulacji jest ostatnim we Francji, a Dunkierka jest najdłużej okupowanym miastem we Francji (od 4 czerwca 1940 w 9 maja 1945). Wychodzi z konfliktu wyniszczonego na dziewięć dziesiątych, z gigantycznym zadaniem rozminowania, portem przekazanym Francuzom przez Brytyjczyków18 maja, aby pozbyć się jego wraków i odbudować, a dużą część ludności do repatriacji. Odbudowa miasta zajmie ponad dziesięć lat.

Port w Dunkierce, który nie został uznany przez aliantów za „nieunikniony” w przeciwieństwie do jego wielkiego rywala Antwerpii, który wyszedł z wojny prawie nietknięty i który będzie mógł wrócić do pełnej aktywności znacznie wcześniej, zajmie trochę czasu, aby usunąć problemy. spustoszenia wojenne i dochodzić siebie.

Uwagi i referencje

(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu angielskiej Wikipedii „  Oblężenie Dunkierki (1944–45)  ” ( patrz lista autorów ) .
  1. Christian Larivière, cytowany w bibliografii, s. 24.
  2. Christian Lariviere, op. cyt. , s.  25 .
  3. Christian Larivière, cytowany w bibliografii.

Załączniki

Źródła i bibliografia

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne