Salticidae

Salticidae Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Evarcha arcuata Klasyfikacja według World Spider Catalog
Królować Animalia
Gałąź Stawonogi
Subembr. Chelicerata
Klasa Pajęczaki
Zamówienie Araneae
Podzamówienie Araneomorphae

Rodzina

Salticidae
Blackwall , 1841

Salticidae to rodzina z pająków araneomorph .

Nazywane są pająkami skaczącymi , solnymi lub solonymi . Jest to największa rodzina pająków, zawierająca ponad 500 rodzajów i 5000 opisanych gatunków , czyli około 13% różnorodności Araneae . Salticidae mają jeden z najlepszych widoków wśród stawonogów . Potrafią wykonywać duże skoki, zwłaszcza na polowanie, ale także w odpowiedzi na zagrożenie. Zwykle rozpoznaje się je po wzorze ich oczu.

Najbardziej znanym gatunkiem jest z pewnością Maratus volans (zwany także pawim pająkiem ), słynący z jasnych kolorów i charakterystycznego tańca weselnego.

Dystrybucja

Gatunki z tej rodziny występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem biegunów.

Opis

Są to pająki dzienne, raczej niewielkie. Ich długość ciała waha się od 1 do 25 mm. Nogi są na ogół krótkie i mocne, kończyny przednie czasami spuchnięte. Oczy nadają się do polowania na wzrok i jest ich osiem.

W przedniej części głowotułowia znajdują się cztery oczy, czasem ruchome  : dwie przednie pośrodkowe i dwa przednie boczne. Przednie środkowe oczy są bardzo ruchome, pająk może podążać wzrokiem za ofiarą . Te oczy o bardzo wysokiej ostrości wzroku pozwalają mu widzieć ruch lub partnera seksualnego, dają precyzyjne widzenie obuoczne (np. precyzyjne skakanie), a także widzenie kolorów. Oczy przednie boczne są mniejsze, nieruchome, o znacznie mniejszej zdolności rozdzielczej . Umożliwiają widzenie obuoczne do przodu i jednooczne na boki.

Cztery inne oczy znajdują się z tyłu: tylne środkowe oczy są bardzo małe, prawdopodobnie szczątkowe . Tylne boczne oczy, mniej więcej tej samej wielkości, co przednie boczne, pozwalają na bardzo szerokie widzenie na boki i do tyłu, przy małym widzeniu obuocznym do tyłu. Salticidae mają zatem pole widzenia 360 °.

Ogólnie rzecz biorąc, Salticidae mają krępe ciało na krótkich nogach i można je rozpoznać po szybkim i gwałtownym ruchu.

Mimika

Niektóre gatunki wyglądają jak mrówki . Na przykład w rodzaju Myrmarachne przednia część głowotułowia jest podniesiona i ciemniejsza, co sprawia wrażenie, że jest podzielona na dwie części (głowa i klatka piersiowa), jak u owadów, które imitują. Połączenie między głowotorakiem a brzuchem jest w porządku, co daje wrażenie, że ciało składa się z trzech części. Żuchwy mogą być naśladowane przez długie chelicerae u samców lub grube pedipalps u samic. Podczas ruchu para przednich nóg jest uniesiona, co symuluje parę czułków. Inne rodzaje, takie jak Leptorchestes czy Synageles, wyglądają jak mrówki, o tych pająkach mówi się, że są myrmekomorficzne .

Etologia

W przeciwieństwie do większości innych pająków, pająki skaczące są drapieżnikami zorientowanymi wizualnie, które zapamiętują otoczenie, odległości i orientację. Niektóre gatunki łatwiej przechodzą przez otwarte środowisko, aby dążyć do zielonego celu ewokującego środowisko roślinne niż do celów geometrycznych.

W przypadku Phidippus princeps (Peckam i Peckam, 1883) wykazano, że obecność zaadaptowanych korytarzy biologicznych sprzyja ich przemieszczaniu się w środowisku i w kierunku nowych miejsc. W trakcie badań umieszczono je w mikrokrajobrazach zdominowanych przez koniczynę mieszańcową ( Trifolium hybridum L.) i lucernę ( Medicago sativa L.) tak, aby miejsca były połączone ze sobą korytarzami roślinnymi lub gołymi ścieżkami. Pająki P. princeps poruszały się tylko w porośniętych roślinnością korytarzach, a nie po pustych ścieżkach. W przypadku braku korytarzy P. princeps instynktownie nie ryzykuje w otwartym środowisku w celu eksploracji nowego siedliska, nawet gdy liczba osobników jest duża.

Uważa się, że poza niektórymi gatunkami tropikalnymi, które wykazywałyby aktywność serykogenną , Salticidae Europy nie budują sieci. W rzeczywistości Pellenes Arciger buduje wzniesiony gmach w kształcie trójkąta lub nieregularnego prostokąta, osadzony na roślinności, co może prowadzić do odwrotu (kamień, muszla ślimaka), płótna „w żaglu łodzi”. Odkryta w Lozère ( Causse Méjean ) i odnaleziona w Dolnej Langwedocji, ta dziwna struktura nadal stanowi problem z jej dokładną funkcją od 1997 roku.

Paleontologia

Ta rodzina jest znana od paleogenu .

Taksonomia

Rodzina ta obejmuje 6346 gatunków w 657 rodzajach .

Lista gatunków

Według World Spider Catalog (wersja 22.5, 19.07.2021)  :

Według World Spider Catalog (wersja 20.5, 2020):

Filogeneza

Tradycyjnie rodzina została podzielona na podrodziny: aelurillinae , Agoriinae , Amycinae , Ballinae , dendryphantinae , euophryinae , Hasariinae , Heliophaninae , Hisponinae , Lyssomaninae , Marpissinae , Myrmarachninae , Pelleninae , Plexippinae , Salticinae , Spartaeinae , Synagelinae i Synemosyninae . Jednak w 2015 roku Maddison dokonał przeglądu podziału podrodzin na Onomastinae , Asemoneinae , Lyssomaninae , Spartaeinae , Eupoinae , Hisponinae i Salticinae .

Oryginalna publikacja

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. WSC , konsultowane podczas aktualizacji linku zewnętrznego
  2. Wayne P. Maddison , Melissa R. Bodner i Karen M. Needham, „  Ponowne badanie filogenezy pająków solnych, wraz z odkryciem dużego kladu australijskiego (Araneae: Salticidae)  ”, Zootaxa , tom.  1893 (1),2008, s.  49–64
  3. Xian-Jin Peng , „  Pięć nowych i cztery nowo zarejestrowane gatunki pająków skokowych z Tajwanu (Araneae: Salticidae)  ”, Studia zoologiczne , tom.  41, n o  1,2002, s.  1-12 ( czytaj online )
  4. (w) D. Ubick P. Paquin , PE Cushing i V. Roth , Pająki Ameryki Północnej: podręcznik identyfikacyjny: Salticidae , Amerykańskie Towarzystwo Arachnologiczne2005, 377  s. ( ISBN  978-0-9771439-0-0 ) , s.  205-216.
  5. „  Phiddipus regius: Klejnot między Pajęczymi Drapieżnikami  ” , na http://arachnos.eu ,27 sierpnia 2012 r.(dostęp 20.02.2019 ) .
  6. Wzgórze, 1979: Orientacja przez skaczące pająki z rodzaju Phidippus (Araneae: Salticidae) podczas pościgu za zdobyczą  ; Ekologia behawioralna i socjobiologia, tom.  5, n O  3 s.  301-322 ( pełny tekst ).
  7. Baker, Kelty & Jakob, 2009: Wpływ funkcji wizualnych na ruchy skaczącego pająka przez szczeliny. Dziennik zachowań owadów, obj.  22 N O  5 s.  350–361 .
  8. Baker, 2007: Efekt korytarzy na zachowanie ruchu skoki pająka Phidippus princeps (Araneae, Salticidae). Canadian Journal of Zoology, tom.  85, s.  802–808 .
  9. Lopez, 1986: Budowa płócien w „Żaglu łodzi” autorstwa langwedockiego pająka solnego. Biuletyn Towarzystwa Archeologicznego, Naukowo-Literackiego Béziers, ser.  6, tom.  2, s.  65-68 .
  10. Lopez i Marcou, 1997: Nierozwiązana zagadka: sieć pająka Caussenarde Salticide. Biuletyn Towarzystwa Badań Nauk Przyrodniczych Béziers, obj.  16 N O  57, str.  35-37 .
  11. (en) Dunlop, Penney i Jekel, „  Podsumowująca lista kopalnych pająków i ich krewnych  ” (wersja 20.5) , w World Spider Catalog , Museum of Natural History Bern , 2020.
  12. MŚ , oglądana wersja 22.5, 19.07.2021
  13. Hallan
  14. (w) Maddison, „  Filogenetyczna klasyfikacja pająków skaczących (Araneae: Salticidae)  ” , Journal of Arachnology , tom.  43, n o  3,2015, s.  231-292 ( czytaj online ).