Salut 6
Салют-6(Salut 6)
| Organizacja | związek Radziecki |
|---|---|
| Program | Salut |
| Pole | Stacja kosmiczna na orbicie |
| Uruchomić | 29 września 1977 o 06:50 UTC |
| Wyrzutnia | Proton |
| Trwanie | 1764 dni (w tym 683 dni okupacji) |
| Deorbitowanie | 29 lipca 1982 |
| Identyfikator COSPAR | 1977-097A |
| Msza przy starcie | 19824 kg |
|---|
| Orbita | Niska orbita okołoziemska |
|---|---|
| Perycentrum | 219 km |
| Apoapsis | 275 km |
| Kropka | 89,1 min |
| Nachylenie | 51,6 ° |
| Orbity | 28,024 |
Salut 6 była sowiecką stacją kosmiczną, na której wystrzelono29 września 1977 i używany do 1982 roku.
Chociaż wyglądem przypominał poprzednie stacje Saliout , zawierał kilka innowacji, w tym drugi port cumowniczy, umożliwiający dostarczanie żywności i paliwa przez statek towarowy Progress lub wizytę drugiej załogi.
Stacja pomieściła pięć załóg długoterminowych i jedenaście załóg wizytujących, czyli dwadzieścia sześć osób, z których sześć pojechało tam dwa razy, a osiem nie było Sowietami, ale członkami krajów bloku wschodniego lub komunistycznego (program Intercosmos ).
Żaden poważny incydent nie był godny ubolewania, ale dwa Sojuzy ( Sojuz 25 i Sojuz 33 ) spóźniły się na cumowanie, a załogi musiały wrócić na Ziemię dwa dni po starcie.
Z drugiej strony, dzięki Salutowi 6, radziecki program kosmiczny ustanowił nowy rekord wytrzymałości w kosmosie w 1980 roku, kiedy Leonid Popov i Valeri Rioumine przebywali tam przez sześć miesięcy.
Kontekst
Rozwój pierwszej radzieckiej stacji kosmicznej był początkowo prowadzony pod nazwą Almaz na potrzeby radzieckiej armii. Kiedy radziecki załogowy program księżycowy zawiedzie wbrew programowi Apollo , radzieccy przywódcy, dla których kosmos ma silną wartość propagandową, zdecydowali się wesprzeć projekt cywilnej stacji kosmicznej wywodzącej się z Ałmaz, której nazwa zostanie zmieniona na Salut . Spośród ośmiu uruchomionych stacji Salut trzy to jednak stacje wojskowe Ałmaz o odrębnej architekturze, których cele wojskowe są w ten sposób ukryte. Po trudnych początkach, naznaczonych utratą kilku stacji kosmicznych i tragedią Sojuza 11, Sowieci nauczyli się wraz z Salutem 6 opanować wszystkie aspekty długotrwałego pobytu w kosmosie.
Postęp misji na pokładzie Salut 6
Od 1977 do 1982 roku Saliut 6 był okupowany przez 5 stałych załóg i odwiedzany przez 11 załóg na krótkie pobyty, w tym kosmonauci-badacze z krajów Układu Warszawskiego czy sympatycy Związku Radzieckiego: czechosłowacki Vladimir Remek , pierwszy podróżnik kosmiczny spoza Stany Zjednoczone czy Związek Radziecki latały na Salut 6 w 1978 roku . Zainteresowane kraje to: Czechosłowacja , Węgry , Polska , Rumunia , Kuba , Mongolia , Wietnam i Niemiecka Republika Demokratyczna . Pierwszy długi pobyt na pokładzie Salut 6 pobił rekord ustanowiony na pokładzie Skylab w 1974 roku , pozostając 96 dni na orbicie. Najdłuższy lot Salutem 6 trwał 185 dni. Czwarta wyprawa wykorzystała 10-metrową antenę radioteleskopową przywiezioną ze statku towarowego. Następnie zaprzestano lotów załogowych do Salut 6. W 1981 r. Bezzałogowy ciężki statek TKS , Cosmos Flight 1267 , część następnie odwołanego programu Almaz , zacumował na stacji w ramach testów kwalifikacyjnych. Salut 6 jest zdesorbitowany29 lipca 1982.
Załoga Romanenko-Gretchko (grudzień 1977 - marzec 1978)
Salut 6 , pierwsza stacja nowego typu, została umieszczona na orbicie29 września 1977wyrzutnia ciężki Proton .
Pierwsza załoga zostaje wystrzelona na pokład statku kosmicznego Sojuz 25, ale nie udaje mu się dokować w przednim porcie dokowania stacji kosmicznej, bez wątpienia w wyniku awarii jednej z części mechanizmu. Załoga musi wrócić na Ziemię bez możliwości wejścia na stację kosmiczną.
Pomimo niechęci sowieckich przedstawicieli programu do wystrzelenia statku kosmicznego w środku zimy, Sojuz 26 został wystrzelony10 grudnia 1977i tym razem statek udaje się zacumować na tyłach stacji Saliout. Załoga, w skład której wchodzą Jurij Romanenko i Gueorgui Grechko , pozostanie tam przez 96 dni. Grechko przeprowadził spacer kosmiczny 20 tego samego miesiąca - pierwszy radziecki spacer kosmiczny od 1969 roku - aby upewnić się, że przedni port cumowniczy, do którego Sojuz 25 bezskutecznie próbował zacumować dwa miesiące wcześniej, nie jest winny. Wynik tej inspekcji jest pozytywny i pozwala przewidzieć przybycie statku dostawczego spodziewane w styczniu, a tym samym przedłużenie misji.
Plik 10 styczniazałoga zostaje zwodowana na pokładzie Sojuza 27 na krótki postój, a następnie wypływa z Sojuzem 26. Wymiana ta uwalnia rufowy port cumowniczy, który jako jedyny jest wyposażony w rury umożliwiające transfer paliwa między statkiem towarowym a stacją kosmiczną. Plik20 stycznia pierwszy statek towarowy w historii kosmosu załadowany 1 toną paliwa i 1,3 tony zapasów zostaje zwodowany, a następnie zacumowany w Salut 6. Po rozładowaniu ładunku i wypełnieniu odpadami statek Progress odłącza się na 6 lutego ze stacji kosmicznej, a następnie po przetestowaniu systemu spotkań manewrów awaryjnych, aby dostać się do atmosfery i zostać zniszczonym.
Druga załoga odwiedzających zacumować przy stacji kosmicznej na pokładzie Sojuz 28 statków kosmicznych na3 marca 1978. Radzieckiemu kosmonaucie Aleksiejowi Goubarevowi towarzyszy Czech Władimir Remek . Inauguruje program współpracy międzynarodowej Intercosmos w zakresie lotów załogowych i jest pierwszym człowiekiem, który poleciał w kosmos, nie będąc Amerykaninem ani Sowietem. Ci goście opuszczają stację około 8 dni później. Romanenko i Grechko po kolei zostawili stację dalej16 marcapo pobiciu rekordu długości pobytu w kosmosie, który poprzednio posiadała trzecia załoga Skylab i ustanowił go w 1974 roku.
Załoga Kovalionok-Ivantchenkov (czerwiec - listopad 1978)
Druga stała załoga stacji, złożona z Władimira Kowalionoka i Aleksandra Iwanczenkowa , znajduje się na orbicie na15 czerwca 1978przez Sojuz 29 .
Podczas trwającego 140 dni pobytu kosmonauci przyjmą dwie załogi gości programu Intercosmos, w tym w jednym przypadku Polaka , w drugim ze Wschodu .
Są one dostarczane trzykrotnie przez przewoźników Progress i wychodzą poza pojazdem, aby odzyskać próbki materiałów wystawionych na działanie próżni.
Wracają na Ziemię dalej 2 listopada 1978.
Załoga Liakhov-Rioumine (luty - sierpień 1979)
Pobyt trzeciej stałej załogi, w skład której wchodzą Vladimir Liakhov i Valeri Rioumine, wiąże się z wieloma wzlotami i upadkami. Są umieszczane na orbicie23 lutegona pokładzie Sojuza 32 i bez problemu zadokuj do stacji kosmicznej. W skład pierwszej załogi odwiedzających Sojuz 33 wchodzi bułgarski kosmonauta . Uruchomienie trwa10 kwietniaale misja została przerwana z powodu anomalii w działaniu głównego układu napędowego statku kosmicznego Sojuz podczas manewrów poprzedzających dokowanie. Incydent ten budzi wątpliwości co do niezawodności napędu statku kosmicznego Sojuz 32 zadokowanego na stacji należącej do tej samej serii.
Jako środek ostrożności, plik 6 czerwca, przedstawiciele programu wystrzeliwują nowy bezzałogowy statek kosmiczny Sojuz 34, który zadokował do stacji kosmicznej. 13 lipca Sojuz 32 powrócił na Ziemię niezamieszkany, ale z ładunkiem składającym się z próbek materiałów i wyników eksperymentów naukowych. Załoga umieściła antenę radioteleskopu o średnicy 10 metrów na zewnątrz stacji do eksperymentów interferometrycznych z instrumentami na Ziemi. Po zakończeniu eksperymentu antena KRT-10 zostaje upuszczona, ale przylega do przejścia wyposażenia znajdującego się na kadłubie. Kosmonauci muszą 15 sierpnia zaimprowizować spacer kosmiczny, aby uwolnić antenę.
Po spędzeniu 175 dni na stacji Liakhov i Rioumine wrócili na Ziemię 19 sierpnia 1979 na pokładzie Sojuz 34.
Załoga Popov-Rioumine (kwiecień - październik 1980)
Następująca stała załoga zostaje zwodowana 9 kwietnia 1980. Tworzą go Leonid Popov i Valeri Rioumine .
Ten ostatni, który siedem miesięcy wcześniej był jeszcze w kosmosie, zastępuje Walentina Lebiediewa, który na krótko przed startem zranił się w kolano. Wrócił na stację kosmiczną dalej10 kwietniai nieoczekiwanie znajduje własną listę instrukcji sporządzoną dla następnej załogi. Załogę odwiedzają cztery załogi, z których trzy są częścią programu Intercosmos.
Załoga złożona z dwóch gości przybywa na pokład nowej wersji statku kosmicznego Sojuz: Sojuz-T . Jest wyposażony w panele słoneczne, dzięki czemu ma autonomię 11 dni w porównaniu z 2 dniami w poprzedniej wersji. Nowy statek kosmiczny ma komputer wykorzystujący półprzewodniki, umożliwiający bardziej ekonomiczną i autonomiczną nawigację z centrum kontroli na Ziemi. Może pomieścić załogę składającą się z 3 osób.
Popov i Rioumine wracają na Ziemię dalej 11 października po dalszym podniesieniu rekordu czasu pobytu w kosmosie do 185 dni, Rioumine zgromadził 360 dni obecności podczas swoich dwóch misji.
Plik 27 listopada, Sojuz T-3 trwa trzy kosmonautów, którzy spędzają tylko dziesięć dni na stacji, zarówno w celu zastąpienia trochę sprzętu i sprawdzić możliwości nowego modelu statku do przewozu trzech osób.
Załoga Kovalionok-Savinykh (marzec - maj 1981)
Zostaje zwodowana piąta i ostatnia stała załoga, w skład której wchodzą Vladimir Kovalionok i Viktor Savinykh12 marca 1981na pokładzie Sojuza T-4 .
W marcu i maju przyjmuje załogi gości z ostatnich dwóch Sojuzów: Sojuz 39 i 40 .
W międzyczasie nowy statek zawinął do Salut 6, the 25 kwietnia : Kosmos 1267 . Jest to jednostka typu TKS przeznaczona do obsługi stacji Almaz . Ciężki, ważący 17 ton, zawiera zarówno kapsułę, umożliwiającą załodze powrót w sytuacji awaryjnej, jak i dużą ładownię ciśnieniową. Kapsuła wraca na Ziemię wkrótce po zadokowaniu. Reszta statku pozostanie jednak przymocowana do stacji do końca.
Kovalionok i Savinykh wracają na Ziemię dalej 26 maja 1981, po 74 dniach lotu.
Stacja zostanie zdezorbitowana dopiero rok później 29 lipca 1982. Pozostanie w kosmosie przez prawie pięć lat, zajmowany przez pięć stałych załóg (łącznie przez 684 dni) i jedenaście załóg wizytujących, w tym dziewięć obywateli innych krajów.
Charakterystyka techniczna
Stacja kosmiczna Salyut 6 wprowadza zasadniczą modyfikację w porównaniu ze stacjami Salyut, które ją poprzedziły, obecnością drugiego portu dokowania znajdującego się z tyłu stacji kosmicznej, który umożliwia jednoczesne zadokowanie dwóch statków. W tym celu znika odziedziczona po Sojuzie tylna komora. Stacja jest przedłużona z tyłu o ponad metr. W centralnej części tej rozbudowy znajduje się port cumowniczy. Na jej obrzeżach znajdują się dwa silniki napędu głównego zabrane ze stacji Almaz, cztery zestawy silników kontroli orientacji zamontowane na zewnątrz poszerzonego kadłuba oraz zbiorniki zawierające paliwo używane przez te silniki. Zbiorniki te mogą być napełniane przez statki Progress, które wykorzystują do tego celu rury przechodzące przez kołnierz cumowniczy. Ponadto zwiększono wielkość przedziału cumowniczo-transferowego znajdującego się z przodu oraz włazu używanego do spacerów kosmicznych. Nowy system o nazwie Rodnik (źródło) służy do osuszania atmosfery stacji. Obejmuje to teraz prysznic, kopię tego zainstalowanego na stacjach Almaz.
Statki towarowe Progress automatycznie zadokowały do włazu z tyłu stacji i zostały otwarte i zablokowane przez kosmonautów ze stacji. Przesyłanie paliwa do stacji odbyło się automatycznie pod kontrolą Ziemi. Drugi punkt cumowniczy pozwalał załogom odbywającym długie postoje na przyjmowanie statków wizytujących. 12 frachtowców Progress przywiozło ponad 20 ton sprzętu, prowiantu i paliwa. Eksperymentalny statek transportowy o nazwie „ Kosmos 1267 ” zacumował w Salut 6 w 1982 roku . Ten statek został pierwotnie zaprojektowany dla programu Almaz . Cosmos 1267 wykazał, że duże moduły mogą automatycznie dokować do stacji kosmicznych, co stanowi duży krok w kierunku stacji multimodularnych Mir i ISS .
- Długość: 15,8 m
- Maksymalna średnica: 4,15 m
- Powierzchnia mieszkalna: 90 m 3
- Waga startowa: 19824 kg
- Wyrzutnia: rakieta protonowa (trzy stopnie)
- Pochylenie orbity: 51,6 °
- Rozpiętość między panelami słonecznymi: 17 m
- Powierzchnia paneli słonecznych: 51 m 2
- Liczba paneli słonecznych: 3
- Dostępna moc: 4 - 5 kW
- Statki dostawcze: Sojuz, Sojuz T, Progress, statki towarowe TKS
- Liczba punktów cumowniczych: 2
- Całkowita liczba misji załogowych: 18
- Całkowita liczba misji bezzałogowych: 13
- Łączna liczba długoterminowych misji załogowych: 6
- Liczba głównych silników: 2
- Moc głównych silników (każdego): 300 kgf (2,9 kN )
Misje na Salut 6
Stację odwiedziło 27 osób, w tym 6 dwukrotnie (Romanenko, Makarov, Rioumine, Djanibekov Popov i Kovalionok).
Dwie załogi (Sojuz 25 i 33) lub czterech kosmonautów spudłowały.
Wycieczki pozamiejskie Salut 6
| Misja | Szwendacze | Start ( UTC ) | Koniec ( UTC ) | Trwanie | Komentarze |
|---|---|---|---|---|---|
| Salut 6 - PE-1 | Romanenko , Grechko |
19 grudnia 1977 21:36 |
19 grudnia 1977 23:04 |
1 godzina 28 minut | Testowanie skafandra Orlan-D |
| Salut 6 - PE-2 | Kovalyonok , Ivanchenkov |
29 lipca 1978 4:00 rano |
29 lipca 1978 6:20 rano |
2 godziny 05 minut | Odzyskiwanie eksperymentów |
| Salut 6 - PE-3 | Riumin , Liakhov |
15 sierpnia 1979 14:16 |
15 sierpnia 1979 15:39 |
1 godzina 23 minuty | Demontaż anteny radiowej |
Statki i załogi
(Zwodowane załogi, zwodowane statki i podane daty lądowania)
- Sojuz 25 - 9-11 października 1977 - brakowało cumowania
- Sojuz 26 -10 grudnia 1977 - 16 stycznia 1978
- Sojuz 27 -10 stycznia 1978 - 16 marca 1978
- Soyuz 28 - 2-10 marca 1978 - Lot Intercosmos
- Sojuz 29 -15 czerwca - 3 września 1978
- Sojuz 30 -27 czerwca - 5 lipca 1978 - Lot Intercosmos
- Sojuz 31 -26 sierpnia - 2 listopada 1978 - Lot Intercosmos
- Sojuz 32 -25 lutego - 13 czerwca 1979 - wylądował pusty
- Sojuz 33 - 10-12 kwietnia 1979 - Lot Intercosmos - brak cumowania
-
Sojuz 34 -6 czerwca - 19 sierpnia 1979 - wylądował z załogą
- Wystartował pusty, aby zastąpić Sojuz 33
- Sojuz 35 -9 kwietnia - 3 czerwca 1980
- Sojuz 36 -26 maja - 31 lipca 1980 - Lot Intercosmos
- Sojuz T-2 - 5-9 czerwca 1980
- Sojuz 37 -23 lipca - 11 października 1980 - Lot Intercosmos
- Sojuz 38 - 18-26 września 1980 - Lot Intercosmos
- Sojuz T-3 -27 listopada - 10 grudnia 1980
- Sojuz T-4 -12 marca - 26 maja 1981
- Sojuz 39 - 22-30 marca 1980 - Lot Intercosmos
- Sojuz 40 - 14-22 maja 1981 - Lot Intercosmos
Uwagi i odniesienia
Uwagi
- Analiza uszkodzonego systemu cumowniczego Sojuz 25 nie jest możliwa, ponieważ jest to część modułu orbitalnego zrzuconego przed zejściem na Ziemię.
- Załoga mogła odciąć statek Sojuz 26, a następnie zacumować ponownie w drugim porcie, ale ten nieplanowany manewr nie został powtórzony i został uznany za niebezpieczny przez sowieckich urzędników.
Bibliografia
- Baker 2007 , s. 61-62
- Baker 2007 , s. 62-63
- Baker 2007 , s. 63-64
- Baker 2007 , s. 65-66
- Zimmerman 2003 , s. 93-94
Bibliografia
-
(en) David M Hartland, Historia stacji kosmicznej Mir , Berlin, Springer Praxis,1995, 424 s. ( ISBN 0-387-23011-4 )
Historia stacji kosmicznych Almaz, Salut i Mir
- (en) BJ Bluth i M Helppie, radzieckie stacje kosmiczne jako analogi 2. edycja , NASA,1987( czytaj online )Szczegółowy opis charakterystyk stacji Saliut przez NASA przeprowadzonych w 1986 roku.
- (pl) Boris Tchertok , Rockets and People tom 4: the moon race , NASA History series,2011, 663 s. ( ISBN 978-0-16-089559-3 , czytaj online )Wspomnienia prawej ręki Korolewa obejmujące genezę stacji Saliut i jej początki.
- (en) Robert Zimmerman, Leaving earth , Joseph Henry Book,2003, 528 s. ( ISBN 978-0-309-08548-9 )Historia stacji kosmicznych od Salyut do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej
-
(en) Philip Baker, Załogowe stacje kosmiczne wprowadzenie , Chichester, Springer Praxis,2003, 170 str. ( ISBN 978-0-387-30775-6 )Synteza historii stacji kosmicznych od Saliut do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej
- (en) Albert A. Harrison, Loty kosmiczne: wymiar ludzki , University of California Press ,2001, 342 str. ( ISBN 978-0-520-92965-4 , 978-0-585-39162-5 i 978-1-597-34909-3 , OCLC 49570329 , czytaj online )Ludzki wymiar misji kosmicznych
- (en) Grujica S. Ivanovitch, Salyut, pierwsza stacja kosmiczna: Triumph and Tragedy , Berlin, Springer Praxis,2008, 426, str. ( ISBN 978-0-387-73585-6 )Geneza stacji Saliout i misja załogi Sojuz 11.