Sojuz 11

Sojuz 11
Dane misji
Naczynie Sojuz
Załoga Georgi Dobrovolsky
Wiktor Patsayev
Vladislav Volkov
Radiowy sygnał wywoławczy Янтарь ( Yantar - "Bursztyn")
Masa 6790  kg
Data wydania 6 czerwca 1971 o 04:55 UTC
Uruchom witrynę Kosmodrom Bajkonur LC1
Data lądowania 29 czerwca 1971 o 23:17 UTC
Lądowisko śmierć załogi
Trwanie 23 dni, 18 godzin i 21 minut
Orbity 384
Nachylenie 51,5°
Zdjęcie załogi
Zdjęcie
Nawigacja
Poprzedni Sojuz 10 Misja Sojuz 10 patch.png Sojuz 12 następujący

Sojuz 11 jest wCzerwiec 1971druga misja przestrzeń do dokowania z pierwszej stacji kosmicznej , Salut 1 , ale jego załoga jest pierwszym, który go zajmować, dwa miesiące po upadku Sojuz 10 .

Jednak po przebywaniu tam przez 24 dni (rekord w czasie trwania lotu kosmicznego) trójka kosmonautów po powrocie na Ziemię przeżywa tragiczny koniec: ich kapsuła zostaje rozhermetyzowana, co powoduje ich śmierć.

Załoga

Liczby w nawiasach wskazują liczbę lotów kosmicznych wykonanych przez każdą osobę do tej misji włącznie.

Główna załoga Wykładzina załogi
Georgi Dobrovolsky (1) Vladislav Volkov (2) Wiktor Patsayev (1)

 Aleksiej Gubarew Witalij Sewastianow Anatolij Woronow

Początkowo główną załogą Sojuza 11 byli Aleksiej Leonow , Walery Kubasow i Nikołaj Kolodin (który w kwietniu był liniowcami załogi Sojuz 10 ), a ich liniowcem byli Dobrowolski, Wołkow i Patsajew.

Ale cztery dni przed startem prześwietlenie ujawniło małą plamkę na płucu Kubasowa, którą lekarze przeanalizowali jako możliwy objaw gruźlicy .

Jak już miało miejsce w przypadku lotu Sojuz 8 , zdecydowano, że cała główna załoga ustąpi miejsca załodze rezerwowej.

Kolodin, który był już dublerem na Sojuz 7 , ostro zaprotestował przeciwko temu posunięciu, w wyniku którego zostanie wyrzucony z ciała kosmonautów. Leonow i Koubassow, którzy zostali wyznaczeni do zajęcia stacji Salut 2 , dwa lata później, po awariach stacji, po wprowadzeniu jej na orbitę, ponownie pozostaną uziemieni. Ale w 1975 roku zostaną przydzieleni do Sojuz 19, lotu, podczas którego staną się pierwszymi Sowietami współpracującymi w kosmosie z Amerykanami: będzie to misja Apollo-Sojuz .

Ustawienia misji

Przebieg misji

Statek kosmiczny zostaje wystrzelony 6 czerwca 1971 w kierunku Salut 1 , pierwszej stacji kosmicznej, umieszczonej na orbicie dwa miesiące wcześniej. Niedługo potem załoga Sojuz 10 zdołała zadokować na stacji, ale po awarii włazu statku nie mogła wejść.

Załoga Sojuz 11 odniosła sukces, ale od pierwszych chwil wyczuła zapach spalenizny, który przegoniła, pozwalając systemowi wentylacyjnemu działać przez jeden dzień, gdy czekali w swojej kapsule.

Ich pobyt na pokładzie stacji jest skontrastowany: z jednej strony bogaty w naukowe eksperymenty, z drugiej naznaczony pewnymi dysfunkcjami

Zbiór opracowań naukowych

Ich pobyt na stacji jest tym bardziej produktywny, że załoga jest aktywna w trybie 3 x 8  : Dobrowolski je obiad, kiedy Wołkow je zupę, a Patsajew je obiad. Wszyscy trzej przeprowadzają bardzo dużą liczbę eksperymentów.

Przede wszystkim w dziedzinie medycyny:

Prowadzone są również eksperymenty biologiczne, dotyczące w szczególności:

Prowadzone są również badania astrofizyczne, w szczególności:

Eksperymenty geofizyczne prowadzone są za pomocą kamer AFA-M (format 6 x 7 cm) i KFA-21 (format 13 x 18 cm) oraz spektrografu ręcznego RSS-2.

Skład chemiczny atmosfery jest mierzony za pomocą spektrometru masowego, a rezonans atmosferyczny w jonosferze jest badany za pomocą urządzenia ERA.

Niektóre dysfunkcje

Załoga prowadziła transmisje telewizyjne na żywo, co sprawiało wrażenie, że wszystko jest w porządku, a Prawda regularnie dostarczała aktualne informacje o postępach misji.

Jednak pobyt nie idzie dobrze. Jedenaście dni po starcie w instalacji elektrycznej wybuchł pożar. Była kontrolowana przez załogę, ale przez chwilę rozważano opuszczenie stacji.

Tragiczny powrót

30 czerwca kosmonauci wracają na Ziemię.

Po normalnym oddzieleniu kapsuły od Salut, kolej na oddzielenie modułu orbitalnego i modułu serwisowego od kabiny. Pod działaniem 12 wybuchowych bełtów otwiera się jeden z dwóch zaworów, które miały się otworzyć na wysokości 5500m, podczas gdy kabina jest nadal w kosmosie. W ciągu dziesięciu sekund ciśnienie w kapsule spadło z 776 do 7 mm Hg, a załoga zapadła w śpiączkę . W ciągu 55 sekund kapsułka zostaje opróżniona z powietrza, a trzej mężczyźni umierają z niedotlenienia w ciągu 5 do 7 sekund.

Gdy kabina dotknie ziemi, zespół ratunkowy otwiera właz, wydobywa z niego kosmonautów i bezskutecznie próbuje ich ożywić.

Konsekwencje lotu

Przeprowadzono śledztwo w celu ustalenia przyczyn wypadku i wyjątkowo wówczas szybko ujawniono je Zachodowi. Rzeczywiście zostaną przekazane wgrudzień 1972Amerykanom, gdy zamkną program Apollo, a przede wszystkim, gdy oba supermocarstwa zdecydują się wspólnie przeprowadzić misję w kosmosie.

Wydaje się, że w momencie oddzielenia modułu orbitalnego od modułu zniżania, pirotechniczne pirotechniczne pirotechniczne pioruny zostały uruchomione jednocześnie, zamiast eksplodować jeden po drugim. Gwałtowność wybuchu otworzyła dwa zawory służące do wyrównania ciśnienia z otoczeniem na małej wysokości, gdy ciśnienie atmosferyczne wróciło do normy. Załoga zginęła przez uduszenie, gdy atmosfera kabiny uciekła w kosmos.

Przeznaczony do równoważenia ciśnień atmosferycznych na kilka chwil przed lądowaniem, zawór ten mierzył zaledwie milimetr średnicy i znajdował się pod siedzeniami kosmonautów. Obliczono, że powietrze z kabiny musiało uciec w około 30 sekund na wysokości 168  km . Kosmonauci nosili kombinezon, który chronił ich przed zimnem, ale nie przed rozprężeniem. W tych kluczowych momentach Patsayev zdał sobie sprawę z problemu i oderwał się od fotela, aby spróbować zamknąć zawór lub go zablokować, ale bez powodzenia: ręczne zamknięcie zaworu zajęłoby mu minutę. , który znaleźliśmy w połowie zamknięty. Dobrovolsky i Volkov, przypięci w ciasnej przestrzeni kapsuły, nie mieli szans pomóc swojemu towarzyszowi.

Pozbawiony powietrza w ciągu 15 minut, które trwało zejście, był dla nich śmiertelny: kiedy zespół ratunkowy odkrył je i przystąpił do technik sztucznego oddychania, o czym świadczą ówczesne dokumenty wideo, poszło to na marne.

Ofiary miały państwowy pogrzeb, w którym uczestniczył ich amerykański kolega Thomas Stafford . Wszystkie trzy są pochowane w murach Kremla na Placu Czerwonym w Moskwie .

Następnie kapsuła Sojuz została całkowicie przeprojektowana i od tego czasu wszyscy kosmonauci zakładali skafandry ciśnieniowe podczas startu i lądowania. W związku z tą zmianą liczba mandatów została zmniejszona do dwóch przez około dziesięć lat, po czym spadła do trzech wListopad 1980z nową wersją Sojuz, Sojuz-T .

Hołdy

Te asteroidy o numerach 1789 , 1790 i 1791 zostały nazwane po trzech kosmonautów.

Ich imiona zostały nadane trzem kraterom na Księżycu i zostały tam również wymienione zaledwie miesiąc później na Fallen Astronaut , małej pamiątkowej tablicy pozostawionej przez ich kolegów z Apollo 15 .

Zobacz również

Bibliografia

Linki wewnętrzne

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. (w) Triumph and Tragedy of Sojuz 11 , Czas , 1971.
  2. Christian Lardier, radziecka astronautyka , Armand Colin, 1992, s. 189-190
  3. Christian Lardier, op. cyt. str. 202
  4. Tamże.
  5. Przyczyny śmierci trzech kosmonautów Sojuz 11 są znane , Le Monde , 20 grudnia 1972
  6. David Portree, Mir Hardware Heritage: Sojuz s. 21
  7. R. Hall i D. Shayler, Sojuz Uniwersalny statek kosmiczny s. 173-179