Saionji Kinmochi

Saionji Kinmochi
Rysunek.
Saionji Kinmochi
Funkcje
Premier Japonii
30 sierpnia 1911 - 21 grudnia 1912
( 1 rok, 3 miesiące i 21 dni )
Monarcha Yoshihito
Meiji
Poprzednik Katsura Tarō
Następca Katsura Tarō
7 stycznia 1906 - 14 lipca 1908
( 2 lata, 6 miesięcy i 7 dni )
Monarcha Meiji
Poprzednik Katsura Tarō
Następca Katsura Tarō
10 maja 1901 - 2 czerwca 1901
( 23 dni ) (tymczasowo)
Monarcha Meiji
Poprzednik Itō Hirobumi
Następca Katsura Tarō
Panie Przewodniczący Tajnej Rady
27 sierpnia 1900 - 13 lipca 1903
( 2 lata, 10 miesięcy i 16 dni )
Monarcha Meiji
Poprzednik Kuroda kiyotaka
Następca Itō Hirobumi
Minister edukacji
7 stycznia 1906 - 27 marca 1906
( 2 miesiące i 20 dni )
Monarcha Meiji
Premier samego siebie
Poprzednik Katsura Tarō
Następca Makino nobuaki
12 stycznia 1898 - 30 kwietnia 1898
( 3 miesiące i 18 dni )
Monarcha Meiji
Premier Itō Hirobumi
Poprzednik Hamao arata
Następca Masakazu Toyama
3 października 1894 - 18 września 1896
( 1 rok, 11 miesięcy i 15 dni )
Monarcha Meiji
Premier Kuroda Kiyotaka
Itō Hirobumi
Poprzednik Yoshikawa Akimasa
Następca Hachisuka Mochiaki
Wiceprezes Izby Rówieśniczej
13 listopada 1893 - 12 maja 1894
( 5 miesięcy i 29 dni )
Prezydent Hachisuka Mochiaki
Monarcha Meiji
Poprzednik Junjiro Hosokawa
Następca Nagashige Kuroda
członek Izby Rówieśniczej
29 listopada 1890 - 24 listopada 1940
( 49 lat, 11 miesięcy i 26 dni )
Parowanie dziedziczne
Poprzednik Utworzono parostwo
Następca Hachiro Saionji
Genrō
Biografia
Pełny tytuł Książę , markiz
Imię urodzenia Saionji Kinmochi (西 園 寺 公 望)
Data urodzenia 23 października 1849
Miejsce urodzenia Kioto
Data śmierci 24 listopada 1940 (przy 91)
Miejsce śmierci Zagyo-sō
Pogrzeb Cmentarz Tama
Narodowość język japoński
Partia polityczna Rikken Seiyūkai
Tata Tokudaiji Kin'ito
Rodzina Klan Saionji
Otoczenie Saionji Morosue (przybrany ojciec)
Ukończyć University of Paris
Gakushūin
Kaisei School
Zawód polityk , dyplomata
Podpis Saionji Kinmochi

Saionji Kinmochi (西 園 寺 公 望), urodzony dnia23 października 1849w Kyōto i zmarł dalej24 listopada 1940, jest japońskim mężem stanu, który był w szczególności dwukrotnie premierem Japonii .

Młodość

Kinmochi urodził się w Kioto , syn byłego Udaijina Tokudaiji Kin'ito (1821-1883), głowy szlacheckiej rodziny kuge (szlachty nadwornej) w randze seigake (drugie po pięć sekke ) młodszy z samego klanu Kan'in z ważnej rodziny Fujiwara . Został adoptowany przez inną rodzinę, Saionji , również potomków Fujiwary o randze seigake , w 1851 roku . Jednak dorastał w pobliżu swoich biologicznych rodziców, mieszkał w pobliżu Pałacu Cesarskiego w Kioto . Młody Saionji Kinmochi często odwiedzał pałac jako towarzysz zabaw młodego księcia Mutsuhito, który później został cesarzem Meiji . Z biegiem czasu stali się bliskimi przyjaciółmi. Kinmochi jest biologicznym bratem Tokudaiji Sanetsune, który był Wielkim Szambelanem Japonii od 1871 do 1877 i Strażnikiem Prywatnej Pieczęci Japonii od 1891 do 1912 . Kolejny młodszy brat został adoptowany do bardzo zamożnej rodziny. Jego bliskie stosunki z dworem cesarskim otworzyły mu drzwi do wielkiej kariery politycznej.

Kariera

Rola w wojnie Boshin

Jako spadkobierca szlacheckiej rodziny na dworze cesarskim , Saionji od najmłodszych lat brał udział w polityce i był znany ze swojego talentu. Brał udział w kulminacyjnym imprezy swego czasu, Boshin wojny , bunt 1868 i 1869, która obaliła Tokugawa szogunatu i zainstalowane młodego cesarza , zrodzonego Mutsuhito i znany po jego śmierci jako Meiji, na czele rządu. Niektóre szlachta dworze cesarskim traktować wojnę jako prywatny sporu Samurai z domenami od Satsuma i Choshu wobec tych z Tokugawa. SAIONJI kampanie dla kuge do podjęcia inicjatywy i zaangażowania się w wojnę. Brał udział w różnych walkach jako przedstawiciel cesarstwa.

Podróże i połączenia z Europą

Po restauracji Meiji Saionji zrezygnował. Z pomocą Ōmury Masujirō uczył się francuskiego w Tōkyō , nowej stolicy cesarstwa. Opuścił Japonię na pokładzie SS Costa Rica z grupą trzydziestu innych japońskich studentów płynących do San Francisco . Wyjeżdża do Waszyngtonu , gdzie spotyka Ulyssesa S. Granta , Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki . Następnie przepłynął Atlantyk i odwiedził Londyn , zanim ostatecznie przybywających w Paryżu na27 maja 1871. Paryż jest wtedy w zgiełku Komuny i nie wydaje się bezpieczny dla Saionjiego - w rzeczywistości jego opiekun ginie, gdy padają w walce ulicznej. Saionji podróżuje do Szwajcarii i Nicei , po czym osiada w Marsylii, gdzie uczy się francuskiego z akcentem tego miasta . Wrócił do Paryża po represjach Komuny . Studiował prawo na Sorbonie . Następnie doświadczył wczesnych dni III RP , naznaczonych wysokim idealizmem we Francji . Saionji przybył do Francji z bardzo reakcyjnymi poglądami, ale był pod wpływem Émile Acollas (byłego członka Ligi Pokoju i Wolności ) i stał się jedną z najbardziej liberalnych postaci japońskich swojego pokolenia. Odbył wiele spotkań we Francji , m.in. z Franzem Lisztem i braćmi Goncourt .

Tworzy przed opuszczeniem Uniwersytetu Ritsumeikan w 1869 roku , a po powrocie do Francji założył Meiji Law School, która w 1881 roku stała się Uniwersytetem Meiji . W 1882 r. Towarzyszył Hirobumi Itō w jego misji do Europy w celu zbadania różnych tamtejszych systemów konstytucyjnych, aby móc dostosować je do Japonii . Następnie został mianowany ambasadorem w Austro-Węgrzech od 1885 do 1887 , a następnie w Niemczech i Belgii od 1887 do 1891 .

W 1884 roku uzyskał tytuł markiza w obrębie Kazoku , nowej arystokracji utworzonej podczas Restauracji Meiji w 1869 roku w celu zjednoczenia i zastąpienia starego kuge (szlachty dworskiej) i starego daimyō (szlachty feudalnej).

Kariera polityczna w erze Meiji

Po powrocie stał się członkiem z Emperor „s Tajnej Rady (rady przewodniczył od 1900 do 1903 ). Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Izby Parów od 1893 do 1894 . On także służył jako minister edukacji w 2 e i 3 e  rządowej Hirobumi Ito , odpowiednio 1892 do 1893 i 1898 roku , a 2 e od Masayoshi Matsukata od 1896 do 1898 roku . Podczas swojej kadencji dążył do poprawy jakości programu nauczania na modelu zachodnim.

W 1900 roku Hirobumi Itō założył partię Rikken Seiyūkai , a Saionji dołączył do niego jako jeden z pierwszych członków. Ze względu na swoje doświadczenie w Europie Saionji ma liberalny polityczny punkt widzenia i popiera przejście na rząd parlamentarny. Jest on jednym z niewielu polityków na początku, którzy twierdzą, że partia większość w sejmie musi być podstawą do utworzenia gabinetu, gra parlamentarna następnie mający przejąć równowagi między starymi rywalizujących ze sobą klanów Satsuma i Chōshū. Kto, poprzez oligarchię Meiji (której Itō jest jednym z głównych przedstawicieli), do tego czasu zdominowała życie instytucjonalne, administracyjne i wojskowe Japonii . Dla niego za przykład trzeba wziąć stary system kuge , a mianowicie zachować dwór cesarski jako symbol, w szczególności tradycje religijne i japońskie, ale nie ingerować w grę polityczną, która musi w ten sposób powrócić do nowych aktorów ).

Saionji zastąpił Hirobumi Itō na czele tej partii w 1903 roku , który w zamian zajął miejsce Saionjiego na stanowisku przewodniczącego Tajnej Rady . Następnie wszedł w okres rywalizacji między nim a Katsurą Tarō , który w 1901 r. Zastąpił Yamagatę Aritomo na stanowisku premiera , pozostał do 1906 r. I był ponownie od końca grudnia 1912 r. Do śmierci w październiku 1913 r ..

Premier

Z 7 stycznia 1906 w 14 lipca 1908i ponownie od 30 sierpnia 1911 w 21 grudnia 1912Saionji jest premierem Japonii .

Podczas swoich rządów regularnie sprzeciwiał się jednemu z Genrō (nieoficjalny tytuł nadawany wpływowym osobistościom politycznym epoki Meiji , uważanym za „ojców założycieli” współczesnego japońskiego życia politycznego, który wybrał w szczególności pierwszych ministrów , przedstawiając kandydatów za to stanowisko u cesarza za jego aprobatę), konserwatywny marszałek Yamagata Aritomo . Instytucje demokratyczne postrzega jako kłótliwe, skorumpowane i irracjonalne, woli zachować rząd oligarchii Meiji i bezpośrednią interwencję cesarza w życie polityczne, podczas gdy Saionji, wspierany przez Hirobumi Itō (również un genrō ), uważa, że ​​nadszedł czas na tę oligarchię. ustąpić miejsca demokracji parlamentarnej opartej na partiach politycznych. Rywalizacja o stanowisko szefa rządu między Saionjim i Katsurą Tarō jest w rzeczywistości kontynuacją zakulisowej walki między dwoma genrō Itō i Yamagatą . Ponadto Yamagata chce kontynuować rozwój Armii Cesarskiej , podczas gdy Saionji stara się ograniczać wydatki. Pierwszy rząd Saionji upadł w 1908 roku z powodu konserwatystów kierowanych przez Yamagatę, którzy uważali, że tłumienie pierwszych socjalistycznych demonstracji i zamieszek nie zostało dokonane z wystarczającą siłą.

Zastąpiony przez Katsurę Tarō , ten ostatni szybko stał się niepopularny i musiał ponownie ustąpić Saionji w 1911 roku . Następnie próbuje zmniejszyć wydatki na wojsko. Jego minister wojny , Uehara Yusaku , rezygnuje w proteście przeciwko tej decyzji na początku miesiącaGrudzień 1912. Zgodnie z konstytucją stanowisko to musi koniecznie objąć stanowisko generała porucznika lub czynnego generała. Jednak zgodnie z instrukcjami Yamagaty, który kontroluje armię , wszyscy potencjalni kandydaci odrzucają propozycje Saionjiego dotyczące zastąpienia Uehary. Dlatego jego rząd może tylko po kolei ustąpić21 grudnia 1912, który ma zostać ponownie zastąpiony przez Katsurę Tarō . Jest to początek kryzysu instytucjonalnego, w którym dochodzi do opozycji między konserwatystami popierającymi utrzymanie systemu oligarchicznego skoncentrowanego na cesarzu, zwłaszcza w wojsku gunbatsu , a nadejściem demokracji parlamentarnej. To jest „Kryzys Taishō” (dla upamiętnienia początku ery Taishō , narodzonej po śmierci cesarza Meiji i przyjściu jego syna, Yoshihito ,30 lipca 1912).

Genrō

Saionji został nazwany Genrō w 1913 roku . Po śmierci Matsukaty Masayoshiego w 1924 roku , Saionji jest jedynym ocalałym Genrō . Nadal uczestniczył w mianowaniu premierów aż do śmierci w 1940 roku w wieku 91 lat . Saionji, gdy tylko mógł, zapewniał, że przewodniczący partii większościowej Sejmu za każdym razem był premierem , co zaowocowało pierwszym okresem prawdziwej przemiany i parlamentarnej ponadpartyjności między 1924 a 1932 rokiem . Ale jego moc zawsze była ograniczona przez rosnącą potrzebę zgody gunbatsu . Dlatego może wybrać przywódców politycznych tylko wtedy, gdy mogą być wystarczająco silni, aby stworzyć skuteczny rząd. Pozwolił bezpartyjnym żołnierzom i politykom na przejęcie władzy na czele rządu, kiedy poczuł potrzebę, zwłaszcza po 1932 roku .

W 1919 roku Saionji poprowadził delegację Japonii na Konferencję Pokojową w Paryżu , chociaż jego rola była głównie symboliczna ze względu na zły stan zdrowia. Mimo to bronił prawa równości rasowej jako jednej z podstawowych zasad nowej Ligi Narodów , ale Stany Zjednoczone i Wielka Brytania sprzeciwiły się jego propozycji i doprowadziły do ​​jej odrzucenia przez delegatów, najprawdopodobniej z obawy. destabilizujących skutków, jakie środek ten wywarłby na ich społeczeństwach praktykujących segregację rasową. Saionji, który nigdy się nie ożenił, towarzyszy w Paryżu synowi, córce i partnerce. W 1920 roku został wyniesiony do tytułu księcia , najwyższego w hierarchii Kazoku (tuż przed jego dawnym tytułem markiza w Zakonie Pierwszeństwa), jako zaszczyt za swoją karierę.

Znienawidzony przez wojsko z gunbatsu , jest na liście tych, które mają być zamordowany podczas próby zamachu na czele z frakcji cesarskiego sposób na26 lutego 1936.

Przez większą część swojej kariery Saionji starał się zmniejszyć wpływ oligarchii starych klanów feudalnych, a następnie wojska w procesie podejmowania decyzji politycznych. Jest jednym z najbardziej liberalnych doradców cesarza Hirohito i promuje przyjazne stosunki z Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi .

Uwagi i odniesienia

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne