| Siostry Misjonarki Matki Bożej Afrykańskiej | |
| Papieski Zakon Prawa | |
|---|---|
| Papieska aprobata |
14 grudnia 1909 przez Pie X |
| Duchowość | Ignacjański |
| Cel | ewangelizacja, edukacja, opieka, usługi, walka z prostytucją |
| Struktura i historia | |
| Fundacja |
9 września 1869 Kouba |
| Założyciel | Charles Lavigerie |
| Inne nazwy | Białe siostry |
| Załączonym do | Stolica Apostolska |
| Stronie internetowej | https://www.msolafrica.org |
| Lista zakonów | |
W Misjonarki Matki Bożej z Afryki , czyli „ Białe Siostry ” to zgromadzenie zakonne założone w 1869 roku przez M gr Lavigerie , arcybiskup Algieru . Obecni w 28 krajach, w tym 15 afrykańskich, pracują głównie z kobietami i dziećmi. Ewangelizują, wychowują, troszczą się, oferują usługi najbardziej pokrzywdzonym. Wspierają afrykańskie kobiety w walce o godność. Podpisują SMNDA
W 1866 r. M gr Lavigerie, biskup Nancy , musi dokonać wyboru między archidiecezją Lyonu a archidiecezją Algieru . Jego gorliwość apostolska sprawiła, że wolał Algier, do którego przybył w maju 1867 roku . Zaniepokojony nawracaniem ludów afrykańskich uważa Algierię za „otwarte drzwi do kontynentu 200 milionów dusz” . W 1868 r. Założył Towarzystwo Misjonarek Afryki, lepiej znane pod nazwą „ Białych Ojców ”, aw 1869 r . Siostry Szpitalników Rolnictwa, które wkrótce stały się Siostrami Misjonarkami Matki Bożej Afrykańskiej, czyli „Siostrami Afryki”. biały ”.
Wskazówki, które dał tym dwóm instytutom misyjnym, są nadal aktualne:
W 1867 roku cholera i głód spowodowały śmierć 110 000 w Algierii. Lavigerie otwiera domy dziecka. Ten z Maison-Carrée , utworzony w 1869 roku, wita dużych chłopców. Ten w Ben Aknoun , na zachodnich przedmieściach Algieru, jest skierowany do młodszych chłopców i dziewcząt. Ze względu na brak miejsca ten ostatni został przeniesiony do dużej posiadłości w Koubie , w południowo-wschodniej części miasta. Ale żeby zapewnić sobie utrzymanie i nadzór, potrzebuje zakonnic. Następnie Lavigerie postanawia założyć zgromadzenie sióstr. Wysłał księdza Le Mauffa, księdza ze swojej diecezji, aby zwerbował wolontariuszy do Bretanii . Osiem młodych dziewcząt odbiera telefon. Plik9 września 1869ośmiu Bretończyków zostało powitanych w Koubie, w miejscu, które tego dnia stało się klasztorem gościnnych sióstr rolniczych. Mają już oczyszczone 150 hektarów. Ich misją jest uprawa ziemi, pielęgnacja winorośli i hodowla bydła, aby zapewnić utrzymanie 340 mieszkańców sierocińca Saint-Charles, który znajduje się na terenie posiadłości i jest powiązany z ich klasztorem. Inne młode dziewczyny przyjeżdżają z Francji i Belgii . Na dzień 25 września jest 22 postulantów. Pierwszy nowicjat zostaje otwarty w listopadzie. Formację nowicjuszy zajmują się najpierw Siostry Miłosierdzia z Saint-Charles de Nancy , a następnie Siostry Wniebowzięcia NMP . Pierwsze zawody odbywają się w dniu30 kwietnia 1871. W tym samym roku pierwsza grupa sióstr została wysłana do Laghouat w algierskiej Sahary .
Również w 1871 roku, postulat otwarty w Les Vans , w francuskim departamencie z Ardeche . W październiku przywitał Marie-Renée Roudaut, urodzoną w 1847 roku w Guissény .
W styczniu 1872 roku do Saint-Charles przybyło pięciu postulantów. Wśród nich Marie-Renée Roudaut. W dniu 23 czerwca , otrzymała biały habit z nowicjuszy i stała siostra Marie-Salome. W następnym roku złożyła pierwsze śluby. W 1874 roku została wysłana do Saint-Cyprien des Attafs . Lavigerie założył tę wioskę sześć lat wcześniej, w dolinie Chelif , aby zapewnić przyszłość młodym sierotom i sierotom, które potem wzięły ślub: każda para otrzymuje dom, kawałek ziemi i parę wołów. Siostry kierują początkami tych rolników i opiekują się kobietami i dziećmi w okolicy. W 1873 r. We wsi otwarto szpital Sainte- Élisabeth , zwany „szpitalem dla Arabów”. W 1877 roku , wraz z dwoma towarzyszami, siostra Marie-Salomé dołączyła do Białych Ojców w Ouadhia w Kabylii , aby założyć tam wspólnotę kobiet. W 1879 roku wróciła do Saint-Cyprien. Zostaje przełożoną misji, która kieruje tą miejscowością, szpitalem i sąsiednią wioską Sainte-Monique.
W tym samym roku, 1879, M gr Lavigerie poniósł klęskę. Z pewnością wzrosła liczba białych sióstr. Z pewnością okazują się pionierami pełnymi odwagi. Ale pochodząc ze świata wiejskiego, brakuje im wykształcenia. Niewielu jest w stanie uczyć, niewielu jest w stanie przejąć odpowiedzialność i nadzorować najmłodszych. Arcybiskup traci wiarę w przyszłość zgromadzenia. Zamyka nowicjat. Pozostawia zakonnicom swobodę powrotu do metropolii . Matka Marie-Salomé decyduje się zostać.
Rok później arcybiskup udzielił rozprawy: nowicjat mógł zostać otwarty w październiku 1880 r. W Bouzareah , na zachodnich przedmieściach Algieru, mając tylko dwóch postulantów. Matka Marie-Salomé jest kochanką.
Dwa lata później, w 1882 r. , Było 25 nowicjuszy, a Matka Marie-Salomé została pierwszą Przełożoną Generalną Sióstr Misjonarek Matki Bożej Afrykańskiej (funkcję Przełożonej Generalnej pełnił dotychczas arcybiskup).
Jednak wątpliwości M. gr Lavigerie zostały kardynalne, nie są usuwane. W 1885 roku przygotował zarządzenie o rozwiązaniu zboru, które miało wejść w życie w następnym roku. Matka Marie-Salomé spotkała się z prałatem 16 kwietnia i bezskutecznie próbowała zmienić swoją decyzję.
Ona następnie znalazł przekonujące adwokata w osobie koadiutorem arcybiskupa , M gr Prosper Auguste Dusserre. Przez miesiące kardynał waha się i ostatecznie daje się przekonać. Wyrzeka się rozwiązania zboru.
W 1886 r. Dom Bouzareah stał się za mały. Nowicjat wraca do Saint-Charles de Kouba. Białe Siostry otrzymują Decretum laudis on24 kwietnia 1887. Kiedy kardynał Lavigerie zmarł w 1892 roku , kongregacja liczyła około stu członków. Matka Marie-Salomé otworzyła następnie we Francji i innych krajach postulaty, w których powołania misyjne młodych dziewcząt mogłyby zostać przetestowane przed wyjazdem do Afryki.
Młode dziewczęta z Francji, Holandii , Kanady , Niemiec i Belgii przyjeżdżają do tego zgromadzenia zakonnego o charakterze wyłącznie misyjnym. Jego działalność, początkowo ograniczona do Afryki Północnej , rozciągnęła się od 1894 r. Do Afryki Subsaharyjskiej . Białe Siostry osiedliły się w Tanzanii w 1894 r., W Kongo w 1895 r. , We francuskim Sudanie w 1897 r. , W Ugandzie w 1899 r. … Otworzyły pierwsze szkoły i pierwsze przychodnie. Ich konstytucje są ostatecznie zatwierdzane przez Stolicę Apostolską dnia14 grudnia 1909.
Siostry Misjonarki Matki Bożej Afrykańskiej uczestniczą w zakładaniu 22 afrykańskich zgromadzeń zakonnych - najczęściej z inicjatywy wikariuszy apostolskich lub biskupów, prosząc ich o formowanie przyszłych miejscowych sióstr zakonnych. Pierwszy lokalny zbór powstał w 1903 roku w Sumbawanga , w dzisiejszej Tanzanii. Pozostali urodzili się w Ugandzie, Rwandzie , Kongo, Zambii , Burundi , Malawi , Burkina Faso , Mali , Ghanie , Kenii . Na początku przełożeni generalni, nowicjuszki i skarbnicy byli Europejczykami lub Kanadyjczykami. Wówczas każdy zbór uzyskuje autonomię. Jest to z pewnością wyjątkowy przypadek w historii Kościoła , w którym zgromadzenie zakonne urodziło 22 inne osoby. W ten sposób Białe Siostry postępują zgodnie z instrukcjami swojego założyciela, kardynała Lavigerie, który poprosił je o ustanowienie lokalnego Kościoła z poszanowaniem kultury ewangelizowanych ludzi.
Matka Marie-Salomé przeszła na emeryturę w 1925 roku . Zmarła w 1930 roku w Saint-Charles de Kouba. W 1966 r. Zgromadzenie liczyło 2163 siostry i osiągnęło największą liczbę. Przyczyniły się do powstania dwudziestu czterech zgromadzeń zakonnic afrykańskich.
W 2013 roku Białe Siostry liczyły 750 , aw 2015 - 727, przy czym ich liczba została podzielona przez trzy w ciągu mniej niż czterdziestu lat z powodu wysychania europejskich powołań. Tak więc średni wiek sióstr belgijskich (wcześniej kwitnących) w 2011 roku wynosi 82 lata. Pochodzą z około trzydziestu krajów (Europy, Afryki, Ameryki i Azji ), są zjednoczeni. „W małych społecznościach międzynarodowych, międzykontynentalnych i międzykulturowych” . Powołania (22 nowicjuszy w 2011 r., 13 w 2016 r.) Są obecnie głównie afrykańskie. Od tamtej pory jest ich przełożony generalny, wybierany na sześć lat26 lipca 2011Siostra Carmen Sammut, pochodząca z Malty . Ich dom generalny znajduje się w Rzymie . Aby promować swoją misję i rekrutować zakonników, otwierają domy w różnych krajach.
W 2013 roku, pracując w 28 krajach, w tym w 15 krajach afrykańskich, Siostry Misjonarki Matki Bożej Afrykańskiej są podzielone na trzy Prowincje: Europę, Afrykę i Amerykę.
Pracują głównie z kobietami i dziećmi. Szczególnie angażują się w walkę o godność kobiet afrykańskich (walka z handlem ludźmi w Ghanie). Dialog islamsko - chrześcijański jest częścią ich charyzmatu od samego początku. Ewangelizują, ale zajmują się także edukacją (umiejętność czytania i pisania, szkoła i kształcenie zawodowe kobiet), zdrowiem i usługami dla osób znajdujących się w najbardziej niekorzystnej sytuacji.
Postulat został złożony w Wagadugu w Burkina Faso dla osób mówiących po francusku oraz w Nairobi w Kenii dla osób mówiących po angielsku. Wówczas nowicjat trwa 18 miesięcy. Nowicjatach zgromadzenia są w Arusha , Tanzania , dla znających język angielski , a Bobo-Dioulasso , Burkina Faso , dla głośników francuskich . Afrykańscy nowicjusze w formacji są różnych narodowości. W 2016 r. Jest 13 pre-postulantów, 6 postulantów, 13 nowicjuszy i 34 profesów czasowych.
Siostry Misjonarki Matki Bożej Afrykańskiej mają duchowość ignacjańską . We Francji są częścią RJI ( Ignatian Youth Network ), założonej w 1984 roku . W różnych krajach oferują zajęcia misyjne dla osób w wieku 18-35 lat : pobyty w Afryce, aby przeżyć misyjne doświadczenie we wspólnocie, wieczory modlitwy misyjnej z udziałem świadka, który dzieli się swoim doświadczeniem w obcym kraju ...
„Gdzie nas znaleźć? »Na oficjalnej międzynarodowej stronie internetowej .