Róża Demay
Róża Demay
Kolekcja Nilssona , 1900
Rose Demay jest aktorka etap i demi-Mondaine z Belle Époque .
Biografia
Rose Demay jest młodsza siostra lub pół-siostra z eglantine Demay [ ( d ) ] , o Cancan tancerz , który również uzyskał poziomą reputację .
W 1890 roku pojawia Rose Demay w renesansie na Carver dla pań o Feydeau następnie porzuca teatru i pojawia się z siostrą, cytowany artyści, królowe piękności i pół-ziemskie .
Rose Demay była jedną z pierwszych kobiet, które ćwiczyły jazdę na rowerze, w 1891 roku, wraz ze swoimi znajomymi z towarzystwa i aktorkami, Henriette i Madeleine Demongey . Który jest znakiem emancypacji na koniec XIX -go wieku.
W grudniu 1896 roku , stworzyła roli księżniczki w Reve de Noël , pantomimy przez Jean Lorrain , w Olimpii . Liane de Pougy odgrywa młodą stronę . Ten spektakl nawiązuje do saficznych przyjemności, które kurtyzany lubią wychwalać w swoich pismach: „Polecam na przykład w pierwszym stole moment, w którym łączą się dwie usta, te Liane i Rose Demay” .
Gazeta Gil Blas publikuje listę „teatrów”, kobiet „dawniej artystki”, ale „teraz artystki”, w której w szczególności spotykamy nazwiska Liane de Pougy , Émilienne d'Alençon , Renée de Presles, Blanche de Marcigny, Mathilde Castera , Léo Guyon, Suzanne Derval i Rose Demay.
W 1897 roku zagrała w Grand-Guignol , Fleur de Brocante przez Jean Lorrain . Pod koniec 1897 roku przeniósł się do odmianach Dans Paris qui marche , ocena przez Hector Monreal i Henri Blondeau , muzyka Henri Chatau , z Juliette mączne , Germaine Gallois , Ève Lavallière , Amelia Dieterle , Emilienne d'Alençon i Suzanne Derval jako partnerzy .
-
Świąteczny sen
-
Paryż, który spaceruje
Rose Demay pojawia się w pierwszej ilustrowanej książeczce, w serii Les Reines de Paris chez elles , wydanej w 1898 roku , obok artystów, królowych piękności i pół-mondaines : Clémence de Pibrac , Albany Debriège , Cléo de Mérode , Liane de Pougy , Émilienne d'Alençon, który pokazuje niewyraźną granicę między kabaretem a półświatkiem .
Ona mieszka w rezydencji w 16 th dzielnicy Paryża , przy 20 rue Berlioz , w momencie jej sława od 1899 do 1911 roku i latem, leży w Villa Paprocie w Deauville .
W 1899 roku zagrała w bajkowej baletu Les Mille et une nuit przez Maxa Maurey i Augustin Thierry, muzyka Henri Hirschmann w Olimpii .
W 1901 występowała w pokazach magicznych w Folies-Bergères .
W grudniu 1911 r. prasa ogłosiła jego samobójstwo , ale był to błąd co do nazwiska ofiary. Gazety publikują zaprzeczenie wkrótce potem
W 1911 wystąpiła pod nazwą Rose Demay-Moreville.
Uwagi i referencje
Uwagi
-
Églantine Demay, uczennica Nini Patte-en-l'air z Moulin-Rouge , zwerbowała trupę tancerek z Jane Avril , która podróżowała po świecie. Trupy panna Eglantyna jest reprezentowany na plakat Henri de Toulouse-Lautrec w 1895 roku , na zlecenie ogłosić swój ruch do Palace Theatre w Londynie
.
Églantine Demay była właścicielką zamku w pobliżu Marquise , kupiła 400 000 franków (czytaj: Gil Blas ) i willi Les Soupirs z widokiem na Jezioro Genewskie . Mieszkała również przy rue d'Orléans w Trouville . Morfinomaniaczka Églantine Demay popełniła samobójstwo w Saint-Moritz 9 lub 10 sierpnia 1895 roku i została pochowana w Paryżu 16 sierpnia 1895 roku .
Églantine Demay ma kolejną przyrodnią siostrę , aktorkę Alphonsine Demay (czytaj: Gil Blas , również pół-mondaine , mieszkający przy rue du Faubourg-Saint-Honoré) .
-
Feministka Susan B. Anthony oświadczyła w 1896 roku, że urządzenie osiągnęło więcej dla tego wyzwolenia niż cokolwiek innego na świecie.
-
który szczególnie komponuje do tej recenzji słynną piosenkę Frou-frou .
Bibliografia
-
Odniesienia do współczesnych portretów: miesięcznik , Paryż, Librairie Nilsson, Per Lam (Succ r ),1900( przeczytaj online ).
-
" Gil Blas " , na Gallicy ,6 grudnia 1889 r.(dostęp 8 grudnia 2020 r. )
-
" Teatr Ilustrowany " , o Gallicy ,5 grudnia 1896 r(dostęp 8 grudnia 2020 r. )
-
" La Presse " , o Gallicy ,5 grudnia 1896 r(dostęp 10 grudnia 2020 r. )
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,30 grudnia 1896 r(dostęp 11 grudnia 2020 r. )
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,9 stycznia 1897(dostęp 8 grudnia 2020 r. )
-
Tralongo 2016 .
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,30 marca 1897 r.(dostęp 8 grudnia 2020 r. )
-
" Życie teatralne " , o Gallicy ,5 czerwca 1897 r.(dostęp 9 grudnia 2020 r. )
-
Hector Monréal i Henri Blondeau , Paris qui marche: recenzja w trzech aktach, dziesięć obrazów , Paryż, Stock,1898, 196 s. ( przeczytaj online ).
-
„ Paryż qui marche, recenzja Monréala i Blondeau: dokumenty ikonograficzne ” , o Gallicy ,1897(dostęp 10 grudnia 2020 r. )
-
" Paryż-teatr " , o Gallicy ,15 grudnia 1897(dostęp 8 grudnia 2020 r. )
-
" Recenzja Ilustrowana " , o Gallicy ,15 czerwca 1897 r.(dostęp 9 grudnia 2020 r. )
-
" Fronda " , o Gallicy ,28 marca 1898(dostęp 5 grudnia 2020 r. )
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,31 grudnia 1898(dostęp 11 grudnia 2020 r. )
-
Katalog artystów oraz edukacja teatralna i muzyczna
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,3 sierpnia 1899(dostęp 11 grudnia 2020 r. )
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,7 października 1899(dostęp 11 grudnia 2020 r. )
-
" Polityka Kolonialna " , o Gallicy ,6 grudnia 1899(dostęp 9 grudnia 2020 r. )
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,2 października 1901(dostęp 11 grudnia 2020 r. )
-
" Gil Blas " , o Gallicy ,13 grudnia 1911(dostęp 11 grudnia 2020 r. )
-
" Comoedia " , o Gallicy ,26 grudnia 1911(dostęp 9 grudnia 2020 r. )
Bibliografia
: dokumenty użyte jako źródło do napisania tego artykułu:
-
Louis Boulanger , Królowe Paryża w domu (Królowe piękności) ,1898( OCLC 15040358 , przeczytaj online ).
-
Catherine Guigon , Les Cocottes : Queens of Paris 1900 , Parigramme,2016, 185 pkt. ( ISBN 978-2-84096-998-3 , prezentacja online ).
-
Stéphane Tralongo, “ Po stronie Cythery. „Półświat” aktorek Marcela Prousta ”, „ Revue d'études proustiennes” , tom. Proust w czasie transakcji: a twarzą dla wystawcy mediów n O 42016, s. 155-178 ( czytaj online , konsultacja 8 grudnia 2020 r. ).
Linki zewnętrzne