Fotel 14 Akademii Francuskiej | |
---|---|
14 lutego 1946 -18 czerwca 1965 | |
Louis Franchet d'Espèrey Jean Mistler |
Narodziny |
23 listopada 1881 r. Lumigny-Nesles-Ormeaux |
---|---|
Śmierć |
18 czerwca 1965(w wieku 83 lat) Marne |
Narodowość | Francuski |
Trening | Wydział Listów w Paryżu ( doktorat ) (do1912) |
Zajęcia | Językoznawca , niemiecki uczony , eseista , odporny , profesor uniwersytecki , tłumacz, |
Redaktor w | Przegląd Dwóch Światów |
Pracował dla | Instytut Katolicki w Paryżu |
---|---|
Religia | Kościół Katolicki |
Członkiem | Akademia Francuska (1946) |
Nagrody |
Gabriel Henri Marie Robert d'Harcourt , urodzony dnia23 listopada 1881 r.w Lumigny i zmarł dnia18 czerwca 1965w Pargny-lès-Reims jest francuskim katolickim intelektualistą , germanistą, eseistą i bojownikiem ruchu oporu.
Drugi syn i czwarte dziecko hrabiego Pierre'a d'Harcourt i Adélaïde-Alix de Mun, jest bratankiem katolickiego polityka i akademika Alberta de Muna , przyrodniego brata jego matki.
Wychowany w środowisku arystokratycznym, kształcił się u wychowawców, duchownych, a następnie świeckich, aż do matury. Od 1900 był studentem Instytutu Katolickiego w Paryżu , gdzie ukończył literaturę klasyczną (1902), historię (1903) i język niemiecki (1905). Następnie przygotował pracę doktorską na temat szwajcarskiego poety i powieściopisarza Conrada Ferdinanda Meyera , którą obronił na Sorbonie dziesięć lat później, w 1913 roku. Jedna z jego ciotek, Jeanne de La Tour du Pin, przekazała mu w spadku gospodarstwo rolne w Nivernais w 1906 roku; dziedzictwo to umożliwiło mu finansowanie pobytów w Niemczech i Austrii.
Jego pierwsze zaręczyny datuje się od Luty 1906, w czasie sporu o inwentarz , który nastąpił zgodnie z ustawą o rozdziale kościołów i stanu z 1905 roku ; na 24 , to praktykujący katolik został na krótko aresztowany ze starszym bratem Josephem podczas inwentaryzacji bazyliki Sainte-Clotilde w Paryżu , a następnie ponownie aresztowany, oskarżony o napaść na konieczności rzucony pocisków w straży pożarnej w górnej części miasta. „do konfesjonału kościoła Saint-Pierre-du-Gros-Caillou ; zostaje skazany na 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu. Potem kampanię na rzecz Akcji Francuskiej i krzesłami jego odcinek 11 th dzielnicy Paryża przed I wojną światową.
Żeni się w Lipiec 1912córka księcia Pierre de Riquet de Caraman-Chimay , hrabiny Ghislaine de Caraman-Chimay (9 lipca 1894 r - 17 maja 1965).
Nalato 1914, podczas gdy został zreformowany z powodu wyraźnej krótkowzroczności, stał się dostępny dla personelu generała Léona Duranda swoim samochodem. Po zakończeniu wojny ruch, zgłosił się na ochotnika do służby w 21 th firmę na 325 th pułk piechoty dowodzony przez jego przyjaciela Jacques Cochin . Posiada stopień sierżanta. Został wzięty do niewoli wLuty 1915podczas ofensywy swojego pułku mającej na celu odzyskanie Xon, wysokości, która dominuje nad Pont-à-Mousson , i trzykrotnie próbuje uciec. Otrzymał Croix de Guerre , Medal Wojskowy i Legię Honorową, a po wojnie zachował bliznę na dole twarzy, powstałą w wyniku urazu szczęki w 1915 r., oraz prawą rękę w temblaku po trzeciej ucieczce. próba w 1917 roku.
Przewodniczy ponownie sekcję AF z 11 th dzielnicy po wojnie, w ciągu roku 1919 . Jego wspomnienia z niewoli pojawiły się na łamach Universal Review, a następnie zostały opublikowane w 1922 r. przez New National Bookstore , powiązaną z AF. Papieskie potępienie AF i odmowa przywódców rojalistycznych i nacjonalistycznych poddania się naciskom hierarchii Kościoła katolickiego doprowadziły ją do zerwania z AF, ale bez wyrzeczenia się dawnego zaangażowania, jej „ideału politycznego” rojalistów i jego lojalność wobec pretendenta do tronu Francji i podkreślanie jego podziwu dla nauczania Charlesa Maurrasa .
Arystokrata ten wykładał język i literaturę germańską od 1920 w Instytucie Katolickim w Paryżu , aż do przejścia na emeryturę w 1957. W 1925 był profesorem katedry tej nauki.
Jego znajomość Niemiec skłoniła go do potępienia w 1933 r. szkodliwości reżimu nazistowskiego w licznych artykułach, recenzjach ( Etudes , Revue des Deux Mondes ) i gazetach, takich jak La Croix , L'Écho de Paris , Le Correspondant czy Le Figaro. . WKwiecień 1933, daje La Revue des Deux Mondes artykuł na temat „Terroru Hitlera”. W 1936 opublikował „ Ewangelię siły” , swoje najsłynniejsze dzieło, w którym zaprotestował w szczególności przeciwko włączaniu młodych Niemców do ruchów nazistowskich i podkreślał radykalną niekompatybilność między rasistowską ideologią nazistowską a chrześcijaństwem. Wykłada także na temat hitlerowskich Niemiec. Potępia katolickiego Franza von Papena i kardynała arcybiskupa Wiednia Theodora Innitzera, którzy powitali Anschluss . Współpracował w latach 1930 w Erze od Henri de Kérillis , twierdzi w swojej krucjacie przeciwko niebezpieczeństwie Hitlera i porozumienia Monachium 1938
„Chciałem wyrazić mój bezgraniczny podziw dla twoich wspaniałych i hojnych artykułów, pełnych mściwego płomienia i prawdy, codziennej pociechy dla każdego, kto wciąż pachnie „francuskim”… Wśród całej konserwatywnej prasy L'Époque było jedyna gazeta wierna linii honoru (co tak uderzająco zbiega się z zainteresowaniem Francji). "
Pisał w tym pamiętniku po tych ustaleniach:
„Największa wina wielu prawicowców: zdają się pogodzić się z tym, by patriotyzm, a przynajmniej wyraz patriotyzmu, przesunął się w lewo. (…) Pozycja pokoju za wszelką cenę, jeśli daje nam głosy, powoduje utratę jedynego tytułu, jaki trudno było zakwestionować partiom konserwatywnym: patriotycznej dumy i hojności w obliczu perspektywy poświęcenia. "
W czasie okupacji Robert d'Harcourt stał się jedną z postaci oporu intelektualnego, angażując się w prasę podziemną, Chrześcijańskie świadectwo i obronę Francji , a także publikując ulotki i broszury, takie jak jego Listy do młodzieży francuskiej , od 1941 r. drukowane na własny koszt i wydane pod pseudonimem HB (Harcourt-Beuvron). Jego najstarszy syn, Pierre, został aresztowany i osadzony w więzieniu w 1941 r., drugi syn Karol w 1943 r. i tych dwóch bojowników ruchu oporu deportowano do obozu koncentracyjnego Buchenwald .
Wraz z Ernestem Seillière , Jean Tharaud , René Grousset i Octave Aubry jest jedną z pięciu osób wybranych w14 lutego 1946w Académie française podczas pierwszych w tym roku wyborów grupowych, mających na celu obsadzenie bardzo wielu wolnych miejsc po okresie okupacji. Jest odbierany w dniu28 listopada 1946przez prałata Grente na 14 fotelu marszałka Louisa Francheta d'Espèrey .
Współpracuje z chrześcijańsko-demokratycznym dziennikiem „ L'Aube” , „ Revue de Paris” , „ Carrefour” , jako specjalista ds. Niemiec.
Bardzo wcześnie opowiadał się za pojednaniem francusko-niemieckim . Jest członkiem rady dyrektorów międzynarodowego, konserwatywnego i chrześcijańskiego think tanku, założonego w Monachium w 1951 roku, Abendländische Akademie (Akademia Zachodnia) wraz z wybitnymi postaciami niemieckimi związanymi z CDU/CSU i kilkoma innymi. katolików (Paul Lesourd, również profesor Instytutu Katolickiego, Gabriel Marcel ) czy protestantów ( René Gillouin ).
Jest także członkiem krajowego komitetu Przyjaźni Judeo-Chrześcijańskiej, której przewodniczy Jacques Madaule , i w 1953 r. podpisał jeden z jego tekstów, ubolewając nad „pewnymi procedurami, które zostały zastosowane w celu uniknięcia powrotu dzieci do ich rodzin” , na l okazja do afery Finaly .
W 1954 r. podpisał deklarację na rzecz Europejskiej Wspólnoty Obronnej (CED). W kontekście wojny algierskiej, w 1960 roku podpisał Manifest francuskich intelektualistów sprzeciwu wobec porzucenia .
Hrabia Robert d'Harcourt, zmarł dnia 18 czerwca 1965wkrótce po żonie spoczywa na cmentarzu Pargny-lès-Reims .