Reginald Pole | ||
Portret kardynała Reginalda Polaka, ostatniego katolickiego arcybiskupa Canterbury, autorstwa Sebastiano del Piombo | ||
Biografia | ||
---|---|---|
Narodziny |
12 marca 1500 w Staffordshire ( Anglia ) |
|
Święcenia kapłańskie | Luty 1518 | |
Śmierć |
17 listopada 1558 Londyn ( Anglia ) |
|
Kardynał Kościoła Katolickiego | ||
Stworzony kardynał |
1536przez papieża Pawła III | |
Tytuł kardynalny |
Kardynał-diakon z SS. Nereo e Achilleo kardynała-diakonem SS. Vito i Modesto kardynała-diakona i kardynał-prezbiter z S. Maria in Cosmedin |
|
Biskup Kościoła katolickiego | ||
Konsekracja biskupia |
20 marca 1556przez z Queen Mary I ponownie Anglię |
|
Funkcje biskupie | Arcybiskup Canterbury (Anglia) | |
(en) Uwaga na www.catholic-hierarchy.org | ||
Reginald Pole (12 marca 1500, Staffordshire -17 listopada 1558), Był ostatnim arcybiskupem Canterbury , katolika , kardynała z Kościoła rzymskokatolickiego , legata papieskiego na pierwszej sesji Soboru Trydenckiego .
Był trzecim synem Sir Richarda Pola i Margaret Plantagênet, potomka starożytnej rodziny w Walii, której matką była hrabina Salisbury. Ojciec Reginalda wyróżnił się w wojnach szkockich, zostając szambelanem królowej, a następnie gubernatorem Walii, był wielkim panem tamtych czasów. Ten ostatni, w 1491 roku , poślubił Margaret Plantagenet , hrabiny Salisbury , córka Jerzego , 1 st Książę Clarence i Izabela Neville , bratanica Edwarda IV i siostrą hrabiego Warwick, Edward Plantagenet .
Według Dom Reginalda Biron, Margaret Pole po śmierci męża Richarda Polaka w 1505 r. Znalazła zdecydowane wsparcie u młodego króla Henryka VIII, który z powodu tego, co Tudorzy zrobili rodzinie Plantagenêtów , chciał przywrócić miejsce dla jego kuzyni ze szlachty angielskiej. W ten sposób król oficjalnie został obrońcą swoich młodych kuzynów, a Reginald mógł ukończyć swoje pierwsze szkolenie w Sheen's Charterhouse w latach 1507-1512 i kontynuować studia na Uniwersytecie Oksfordzkim .
Bardzo dobre wykształcenie humanistyczne na Uniwersytecie Oksfordzkim (1512-1521)Stażysta w Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim od 1512 do 1519 roku , był prowadzony przez Williama Latimer i Thomas Linacre . Genialny student, lubiący grekę i łacinę, cenne narzędzia do studiowania logiki i filozofii, którym Reginald poświęcił się z zapałem, obronił pracę licencjacką z zakresu moralności i logiki.27 czerwca 1515. W lutym 1518 Henryk VIII mianował go dziekanem katedry Wimborne w Dorset .
Jednak Polak pozostał w Oksfordzie do 1521 r. , Kiedy to miał okazję spotykać się z ludźmi, których później znalazł na wysokich stanowiskach i którzy mieli decydujący wpływ na jego życie. Na przykład jego pierwszy związek z Thomasem More'em datuje się od pobytu na Uniwersytecie, który trwał do śmierci rektora. Wtajemniczony w angielski humanizm, duchowe pokrewieństwo jednoczy Polaka z Coletem , More , Fisherem , angielskimi intelektualistami, którzy po części przyczynili się do wszczepienia humanizmu w Anglii, byli cichymi i surowymi ludźmi, najbardziej żarliwymi obrońcami jedności Kościoła ” .
Jego pierwszy pobyt w Padwie i nowe przyjaźnie wśród włoskich intelektualistów (1521-1526)Reginald Pole poprosił króla, idąc za przykładem swoich mistrzów z Oksfordu, aby ukończył naukę humanistyczną w Padwie . Henryk VIII nie sprzeciwił się temu, a wręcz przeciwnie, jest nawet prawdopodobne, że był dumny z talentów swojego młodego kuzyna. W tym okresie Uniwersytet w Padwie był skrzyżowaniem dróg, na którym spotykały się najbystrzejsze umysły z całej Europy do tego stopnia, że Erazm nazwał go Atenami Europy . W Oksfordzie Reginald Pole miał doskonałych wykładowców, ponieważ lordostwo Wenecji , na cześć jego rangi, przyznało mu jako profesora filozofii jednego z najbardziej uczonych tamtych czasów, Niccolò Leonico Tomeo (it), a także Romolo Quirino Amaseo, który później został sekretarz papieża Juliusza III . Jednak dwaj inni profesorowie uniwersytetu, Flaminio i Lazzaro Bonamico, stali się bliskimi przyjaciółmi młodego Anglika i byli częścią jego „rodziny” , to znaczy mieszkali pod jego dachem i jedli przy jego stole, a także młody student Christophe de Longueil , którego przedwczesna śmierć spowodowała, że młody angielski student napisał Vita Longili „jedno z jego najpiękniejszych i ukończonych dzieł” .
Ale Réginald Pole bywał nie tylko w kręgach nauczycieli i uczniów w Padwie. Jego sytuacja społeczna pozwoliła mu wejść do najczęściej wybieranych kręgów, w których od dawna był znany pod imieniem prałata Anglii . Prawdopodobnie jeden z jego mistrzów przedstawił mu znakomitego Pietro Bembo . Słynny wenecki poeta, książę humanistów , osiedlony w Padwie od czasu śmierci swojego patrona Leona X, aby zadbać o jego zdrowie, wkrótce przekonał urok, który emanował z osoby młodego Anglika, który go stworzył. pisze od Polaka: „Monsignor Anglii, oprócz tego, że ma bardzo szlachetne pochodzenie, jest najbardziej cnotliwym, najbardziej wykształconym, najpoważniejszym młodym człowiekiem, jakiego można dziś zobaczyć w całych Włoszech. "
W Padwie , Polak spotkał się również inne osobistości, takie jak Gianmatteo Giberti (dawniej członek Kurii Rzymskiej z Leona X ), Jacopo Sadoleto , Gianpietro Carafa (przyszły papież Paweł IV ), Rodolfo Pio, Otto Truchsess, Stanisław Hozjusz, Cristoforo Madruzzo Giovanni Morone, Pier Paolo Vergerio Młodszy, Pietro Martire Vermigli (Pierre Martyr) i Vettor Soranzo, trzech ostatnich skazanych za herezję .
Został wybrany na Corpus Christi College w Oksfordzie14 lutego 1523, zapewnia mu niezbędne pieniądze na dalsze studia za granicą.
Po latach młodości w Padwie Reginald Pole wyjechał na krótką pielgrzymkę do Rzymu, zanim w 1526 r . Wylądował w swojej ojczyźnie .
Polak wrócił do Anglii w lipcu 1526 r. , Przekraczając Francję z Thomasem Lupsetem .
Po powrocie do Anglii Polak z racji swojej rangi i zdolności mógł zająć ważne miejsce polityczne; jednak szybko oddalił się od królewskiej świty, prosząc o pozostanie w Charterhouse of Sheen, aby żyć spokojniej, a tym samym poświęcić się studiom teologicznym, których do tej pory nie zaczynał. Aby jeszcze bardziej zdystansować się od dworu i jego małostkowości, wkrótce potem poprosił króla o pozwolenie na studiowanie teologii na Uniwersytecie Paryskim .
Jednak pod koniec 1529 roku Henryk VIII wysłał agentów na różne wydziały Europy, aby zebrać opinie teologów i kanonistów na temat jego rozwodu z Katarzyną Aragońską i wywrzeć nacisk na werdykt Rzymu: Reginald Pole, już w Francję poproszono, by sam zajął się tą sprawą wraz z mistrzami Sorbony. Jednak bardzo szybko poprosił o opuszczenie swojego stanowiska na rzecz Edwarda Foxe . Bo faktycznie Polak był przeciwny temu rozwodowi; Henryk VIII odmówił mu przyznania mu siedziby w Yorku , opustoszałej po śmierci Thomasa Wolseya i diecezji Winchester .
Mimo to, w 1531 r. Król Henryk VIII nakazał obu izbom kościelnym podpisać 5 artykułów uznających akt zwierzchnictwa królewskiego: był to pierwszy krok na drodze do zerwania z Rzymem. W tym niebezpiecznym dla idei kontekście napięć politycznych, Polak poprosił króla o wyjazd do Włoch w celu doskonalenia studiów. Pomimo przekonań kuzyna, Henryk VIII pozwolił mu opuścić królestwo, potwierdzając roczną emeryturę w wysokości 400 dukatów z nadzieją, że jego protegowany z czasem zgodzi się na jego sprawę.
Jego drugi pobyt w Padwie i sieci przyjaźni wokół Bembo i Contariniego (1532-1536)Przed przybyciem do Włoch Polak przebywał na prestiżowym Uniwersytecie w Awinionie , gdzie spotkał Sadoleto , biskupa Carpentras , z którym zawiązał głęboką przyjaźń: później ich losy połączyła wspólna praca renowacyjna w „Kościele”. Ta przyjaźń zrodziła się przede wszystkim z korespondencji za pośrednictwem listów za pośrednictwem humanisty Bembo ; nastąpiła europejska sieć wśród humanistów intelektualistów czasie z linkami i poczucia wzajemnego szacunku, na przykład przyjaźń z humanistycznego biskupa Werony , Gian Matteo Giberti , z którym Polak spędził krótki pobyt kiedyś, że opuścił Awinion dla zdrowia problemy klimatyczne przed ostatecznym przybyciem do Wenecji , a następnie do Padwy .
W tych dwóch weneckich miasteczkach Polak bardzo szybko odnalazł swoje dawne przyjaźnie i z łatwością umiał tworzyć nowe do tego stopnia, że jego dom stał się centrum kręgu intelektualistów zakochanych w literaturze pięknej, jednocześnie troszcząc się o dobro. Kościoła, bo wśród nich było kilku członków Oratorium Boskiej Miłości . W kontekście weneckim wśród nowych przyjaciół Reginalda Polaka: Gian Pietro Carafa , Contarini , Cortese, Marcantonio Flaminio , Ludovico Beccadelli (it) , Alvise Priuli (it) .
Niewątpliwie wydarzenia w Niemczech i wiadomości docierające do nich z Anglii były tematem bieżących rozmów w tym gronie, z troską o zastanowienie się nad rozwiązaniami reformatorskimi w Kościele oraz o konieczności jasnego zrozumienia doktryny Kościoła. W tym ostatnim aspekcie Wenecja, dzięki drukarniom, sklepom i hojności, była tętniącą życiem stolicą, która szybko stała się wylęgarnią nowych pomysłów, aw Padwie, uniwersyteckim mieście Serenissima, wokół Pietro Bembo w jego pozostałości Treville zaczęła dojrzewać do irenicznej orientacje specyficzne dla grupy Spirituals (w) z badań biblijnych i patrystycznych tekstów i pism Erazma . Co więcej, „ magnifico messer Gasparo qn Alvise Contarini ”, który ze względu na swoją osobowość, rangę, wykształcenie, zdolności dyplomatyczne, a zwłaszcza swoje doświadczenie duchowe, wiarę i erasmańskie podejście do reformy Kościoła, staje się prawdziwym zgorszeniem. Block of the Spirituals , jest punktem odniesienia dla naszego młodego studenta angielskiego.
Redakcja „ Obrony jedności Kościoła ” z wyraźną deklaracją sprzeciwu wobec polityki Henryka VIIIW ciągu pierwszych trzydziestu lat reformy duchowe (nie) nabrały kształtu i doprowadziły do nieoczekiwanego wyniesienia do purpury świeckich kardynałów Contariniego , wydarzenia rzuciły się do Królestwa Anglii, Henryk VIII potajemnie poślubił Annę Boleyn w styczniu 1533 roku ; the28 maja, Cranmer , arcybiskup Canterbury , oświadczył, że Unia ważny, aw lipcu papieża Klemensa VII , zagroził ekskomuniką trzy. Thomas Cromwell , Cuthbert Tunstall , Thomas Starkey i inni przygotowali w imieniu króla serię pytań, które przedłożyli Polakowi.
Reginald Pole, ze względu na swoją rangę, nie mógł już dłużej zwlekać i musiał zająć stanowisko w sprawie małżeństwa króla, zwłaszcza że Karol V pośrednio poprosił go, by przy pomocy wojsk cesarskich stanął na czele inwazji na Anglię. Ze względu na swój temperament i lojalność wobec kuzyna, młody książę Plantagenêt nigdy nie byłby przywódcą rebeliantów.
Niemniej jednak podstępna i podstępna prośba Henryka VIII o stanowisko pozwala nam zobaczyć, w jaki sposób angielski humanista szuka rozwiązania: wiosną 1535 r. Znajduje schronienie w wiejskim domu swojego przyjaciela Priulego, niedaleko Castelfranco, w lepiej medytuj w ciszy i przez całe lato poświęca się studiowaniu, gromadząc dokumenty i rozmyślając nad pismami świętymi z zamiarem napisania pamiętnika, który zostanie wysłany tylko do króla, bez woli ujawnienia go w publikacji, aby ujawnić jego idee dotyczące kwestii rozwodu i relacji między papieską supremacją a władzą królewską, z nadzieją, że przekona kuzyna solidnymi i przekonującymi argumentami.
Jesienią odwiedzają go przyjaciele: Priuli, Contarini , Dandolo, Lampridio; prawdopodobnie omówił z nimi ten problem i jest pewne, że w szczególności rada Contariniego była cenną zachętą do zajęcia jasnego stanowiska i rozpoczęcia pisania swojej pracy. Po ukończeniu długiego rękopisu, Polak, przed wysłaniem go do króla, przekazał go Contariniemu z prośbą o opinię, ten nie ograniczał się tylko do jego przeczytania, ale ze względu na rozwagę poprawił go, odejmując kilka rozpatrzonych stron. kontrowersyjne wobec angielskiego króla. W ten sposób Polak skierował do monarchy kopię swojego traktatu Pro ecclesiasticae unitatis defensione (O obronie zjednoczonego Kościoła ), w którym oprócz odpowiedzi na pytania znalazł się akt oskarżenia przeciwko polityce królewskiej.
Reakcje Henryka VIIIWściekły Henri zemścił się, prześladując członków swojej rodziny. W listopadzie 1538 r. Dwóch jego braci, w tym najstarszy Henri Baron Montagu i kilku ich krewnych, zostało aresztowanych i oskarżonych o zdradę, uwięzionych w Tower of London i straconych (z wyjątkiem Geoffrey Pole) wStyczeń 1539.
Matka Reginald Pole, w Margaret, został również aresztowany i spędził kilka lat w trudnych warunkach przetrzymywania w Tower of London, kończąc wykonywane na25 maja 1541pomimo jego protestów o niewinności. Ten epizod zawsze był uważany za poważną pomyłkę sądową, nawet w swoich czasach. Małgorzata Pole została beatyfikowana w 1886 r. Przez papieża Leona XIII .
Możliwe, że niechęć Henriego do rodziny Polaka miała inny powód. Margaret była ostatnim potomkiem dynastii Plantagenetów , co uczyniło jej synów potencjalnymi pretendentami do tronu Anglii. W 1535 roku, Eustache Chapuys , ambasador z Cesarstwem do angielskiej korony, Polak traktowane jako możliwe dla partii księżniczki Marii Tudor, który stałby się Mary I re Anglii .
Historia rękopisu Pro ecclesiasticae unitatis defensione , który miał być czytany tylko przez Henryka VIII , jest niebezpieczna: przechodziła z rąk do rąk, aż dotarła do papieża Pawła III . Zajmował się reformą Kościoła, przede wszystkim odnawiając skład Kolegium Kardynałów: czytając broszurę, dostrzegł w młodym księciu angielskim wiernym Kościołowi katolickiemu idealną kandydaturę. Polak był jednak przeciwny tej nominacji, ponieważ wydawała się ona zbyt bezpośrednim działaniem w obliczu coraz bardziej despotycznej polityki Henryka VIII; odmówił purpury aż do w przeddzień konsystorza 23 grudnia 1536 r., kiedy papież, odwołując się do cnoty posłuszeństwa, zaprosił go na ceremonię następnego dnia i niechętnie mianował go kardynałem za Santi Vito, Modesto e Crescenzia , następnie w 1537 roku pod tytułem Santi Nereo e Achilleo .
Consiulium Ecclesia de emedandaZa namową swego przyjaciela Contariniego Polak przebywał już w Rzymie od października 1536 r. , Gdzie został bezpośrednio przyjęty przez Pawła III ; nie będąc księdzem, został poproszony przez Papieża o zasiadanie w Komisji, której przewodniczył wenecki kardynał, w celu pracy nad programem reform Kurii.
Posiedzenia tej Komisji odbywały się prawie codziennie w Pałacu Contariniego, a uczestniczyły w niej silne osobistości, „które nie dążyły do zdobycia lub obrony określonej pozycji politycznej, gdyż wszyscy byli dojrzałymi mężczyznami” . Jako najmłodszy Polak był wyjątkiem w tej grupie i ten okres był dla niego bardzo kształtujący, bo z jednej strony potrafił przyjąć spuściznę tego pokolenia kardynałów, którzy myśleli o reformach w Kościele od czasów Leona. X , z drugiej strony nie pozostał bierny, ale brał czynny udział, będąc głównym redaktorem podsumowującego dokumentu Consilium de emendanda Ecclesia , który został odczytany i wyjaśniony Papieżowi przez Contariniego ,9 marca 1537. To sprawozdanie jest ważne, ponieważ nawet jeśli nie przyniosło pożądanych efektów bezpośrednich i było silnie krytykowane przez niektóre konserwatywne kręgi Kurii, to musimy dostrzec wpływ jego pomysłów na reformy, które były sukcesywnie podejmowane przez Sobór Trzydziestu : trzeba położyć kres nadużyciom, które pojawiły się w zestawieniu i gromadzeniu korzyści, czy też znaczeniu miejsca zamieszkania dla duchownych.
Sejm w Ratyzbonie i nieobecność Polaka na konsystorzu 27 maja 1541 rW pierwszych latach pontyfikatu (1535-1541) Paweł III działał na dwóch frontach: z jednej strony ustanowienie wewnętrznej reformy Kościoła katolickiego, z drugiej zwołanie soboru generalnego. Jednakże, chociaż intencje były dobre, wyniki na żadnym froncie nie były oczywiste, zwłaszcza w przypadku nieudanych prób zwołania rady w Mantui i Vicenzy .
W tym kontekście porażki Karol V , niestrudzony propagator jedności wiary, która ma chronić jedność swojego imperium, szukał wyjścia, promując rozmowy między katolikami i protestantami w Worms , a następnie w Ratyzbonie. Konferencje te zyskały na znaczeniu dzięki obecności wybitnych osobistości, zwłaszcza po stronie katolickiej z Contarini jako legatem papieskim, a po stronie protestanckiej z Melanchtonem , uczniem Lutra . Dobra wola uczestników pozwoliła na dotarcie dalej2 maja 1541 do jednolitej formuły usprawiedliwienia przez wiarę, z teorią podwójnej sprawiedliwości jako swego rodzaju kompromisu.
Rezultat ten, który miał być szczytem i zwieńczeniem pracy dyplomatycznej Contariniego i ireńskiego podejścia duchowych, oznaczał przeciwnie, ich koniec. A to dlatego, że po stronie protestanckiej Luter bez wahania określił to rozwiązanie jako „nowy kawałek materiału uszytego w starą szatę” , a ze strony katolickiej formuła ta spotkała się z niejednoznacznym przyjęciem we Włoszech.
Kilka dni później 17 majaangielski kardynał z jednej strony wyraził przychylną opinię gratulując przyjacielowi osiągniętego sukcesu, z drugiej zaś jego nieobecności ze względów zdrowotnych na konsystorzu w Rzymie od 27 majabył decydujący dla równowagi politycznej na rzecz odrzucenia formuły contarian. Polak zamiast tego wysłał jedynych Priuli, aby przekonać nieprzejednane siły, ale „można sobie wyobrazić, jaką wagę polityczną mógłby mieć Priuli przed Carafą lub Aleandro !”. » , I tylko Fregoso bronił « z ożywieniem i uczeniem » formuły Regensburga, ale na próżno.
Istnieje kilka hipotez historyków na temat prawdziwej przyczyny nieobecności Polaka na konsystorzu: po pierwsze, ostatnie badania Fenlona potępiają postępujący dystans doktrynalny obu kardynałów z lat 1540-41, biorąc pod uwagę pozycję Polaka bliższą reformowanej niż Contarini. Po drugie, na poziomie politycznym jest również prawdopodobne, jak wskazuje Simoncelli, że nieprzejednane siły nabierały rozpędu w Kolegium Kardynałów, a Polak przez swój temperament nie chciał narażać się dalej na przegraną sprawę zaawansowania.
Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, aby podkreślić, że ta nieobecność Polaka spowodowała dezaprobatę i dystansowanie się Duchów (nie) kolegium kardynalskiego do niego, a także przez sympatyków tej partii, takich jak Paolo Manuzio ; Konsystorz ten symbolicznie oznaczył polityczny koniec tego pierwszego kręgu duchowości wokół kardynała Gasparo Contariniego.
Nowa orientacja Kościoła: wykluczenie Polaka i duchownychPo sejmie w Ratyzbonie Paweł III , zmuszony do ewolucji pod naporem faktów i swoich kardynałów, położył kres swojej pierwszej polityce i wyruszył na ścieżkę podwójnego zerwania: z jednej strony, kładąc kres pewnemu odpustowi. w stosunku do ludzi i doktryn ewangelicznych, które odtąd będą przedmiotem poważnych badań inkwizycyjnych, az drugiej strony, poprzez ponowne wprowadzenie idei soboru generalnego, który nie był już pomyślany jako próba utrzymania jedności Kościoła, ale jako „czołowe zderzenie z ultramontanicznymi herezjami” . Pierwszą oznaką ewolucji jego pozycji jest odejście od Rzymu jego byłych współpracowników, najwybitniejszych zwolenników jedności: Gasparo Contarini zostaje awansowany do poselstwa Bolonii, a Reginald Pole otrzymuje12 sierpniarząd Viterbo .
Reginaldowi Polakowi, niemal wbrew sobie, ponieważ nigdy nie przestaje szukać chwil samotności i ciszy na medytację i modlitwę zgodnie z ideałem monastycznym, jego ranga oraz jego intelektualna i duchowa pozycja powierza decydujące funkcje kościelne w latach czterdziestych XX wieku. w szczególności poselstwa papieskie na oba zwołania na Sobór Trydencki: staje się także punktem odniesienia dla prałatów, którzy w Kościele sprzeciwiają się nowej, nieustępliwej polityce Rzymu od czasu reorganizacji Inkwizycji.
Ecclesia Viterbensis : pstrokata grupa skupiona wokół kardynałaJuż od września 1541 r. Polak objął poselstwo Viterbo i zebrał wokół siebie grupę przyjaciół, w szczególności słynną i szlachetną poetkę Vittorię Colonnę, z którą prowadził gorączkową korespondencję za życia. Wśród kręgu wokół Polaka w Viterbo: „... Księżniczka Giulia Gonzaga, Donato Rullo, Vittore Soranzo, Mario Galeota, Pietro Carnesecchi i Marcantonio Flaminio, którzy stracili duchowego przewodnika po śmierci Juana de Valdésa w lipcu 1541 r., Kapelan Apollonio Merenda, Alvise Priuli, kardynał Morone; biskup Otranto Pietro Antonio Di Capua i generał augustianów Girolamo Seripando. „ Ten nowy krąg jest znany z „ Ecclesia Viterbensis ” , nazwy używanej już w liście Beccadelli 1542.
Odkrycie doktryn Polaka z Waldesia przez Marcantonio FlaminioW swoich badaniach Firpo zwraca uwagę, że narodziny Ecclesia Viterbiensis z jednej strony zbiegają się z postępującym dystansem ideologicznym między dwoma duchowymi kardynałami, zwłaszcza od wydarzeń politycznych okresu po Ratyzbonie, az drugiej strony przeniesienie Marcantonio Flaminio z Neapolu do Viterbo, a także inne postacie, które lubią tę postać, zostały silnie naznaczone doktrynami hiszpańskiego Juana de Valdésa , wygnanego we Włoszech i zmarłego wLipiec 1541 w Neapolu.
Polak, legat papieski na Sobór Trydencki i Benificio di CristoPo niepowodzeniach w Vicenzie i Mantui Paweł III zwołał radę do Trydentu , co było swego rodzaju kompromisem i pomimo oddalenia się od dyplomatycznych działań Contariniego i jego świty, na otwarcie soboru.1 st listopad 1542wyznaczył legatów do reprezentowania go przed trzydziestoma trzema kardynałami, w tym Réginald Pole.
Jednak z powodu wojny francusko-cesarskiej papież musiał odwołać sobór i dopiero dzięki pokojowi Crépy'ego ponownie zwołał go na25 marca 1545gdzie potwierdził angielskiego kardynała jako swojego legata. Nominacja ta pokazała zaufanie, jakim papież Farnese nadal żywił w Polaku, ponieważ funkcje legata papieskiego na soborze były bardzo ważne, ponieważ chodziło o kierowanie debatami soborowymi i „ przejmowanie inicjatywy we wszystkim ” .
W tej pierwszej sesji soborowej temat, który znajdował się w centrum debat soborowych aż do VI sesji Soboru 13 stycznia 1547była kwestia usprawiedliwienia chrześcijanina przed Bogiem, na którym ojcowie musieli zająć pozycję w odniesieniu do doktryny luterańskiej. Debaty te zaowocowały długim dogmatycznym dekretem, „niewątpliwie najbardziej ostrożnym w całej historii soborowej, z szesnastoma rozdziałami i trzydziestoma trzema kanonami” . Jednak Polak nie zgodził się, jak prowadzić dyskusje na temat usprawiedliwienia, gdyż uważał, że przypisanie sprawiedliwości Chrystusowej zostało zdegradowane na poziom drugorzędny i bezskutecznie próbował wywierać presję na Ojców Soboru, prosząc ich o przeczytanie także ksiąg luterańskich, nie mając „typowe zamknięcie umysłu, które doprowadziło ich do wniosku, że„ jeśli Luter to powiedział, to jest to złe ”” .
Rzeczywiście, poza aktywną rolą duchownych podczas soborowych obrad, Polak i jego przyjaciele z kręgu w latach 1542-46 odegrali ważną rolę w wydaniu Beneficio di Cristo , pracy z rezonansami Waldesiana i wyraźnie zreformowanej stanowiska w sprawie uzasadnienia: „książeczka nocna” kilku Ojców Soboru.
Jednak debaty były coraz gorętsze i nieoczekiwanie Polacy 28 czerwca 1546rezygnuje z prośby o zwolnienie z urzędu Trzydziestki, która to prośba zostanie przyjęta przez Papieża dnia 16 października.
Opuszczenie Polaka przed podpisaniem dekretu o usprawiedliwieniu przez wiaręOficjalnie z powodów zdrowotnych angielski kardynał opuścił Trydent. Historycy na przestrzeni wieków wylewali na ten temat dużo atramentu; Stanowiska Jedina w 1947 roku nadal opierały się na fakcie, że głównym powodem była jego choroba, pomimo jego poglądów ideologicznych. Niemniej jednak, jeśli prawdą jest, że kardynał jest w słabym zdrowiu, pojawia się wątpliwość, ponieważ już po raz drugi opuszcza on nominację w decydującym momencie kościelnym. Dzisiaj, dzięki studiom Fenlona i Firpo na temat jego orientacji doktrynalnych, nie można już przypisywać przyczyny odejścia problemom zdrowotnym.
Według Simoncelli w rzeczywistości jego porzucenie było aktem czysto politycznym, co więcej, pozytywnie przyjęty przez poetę Colonnę, i należy to odczytywać jako „sprzeczne z tym, co zrobił na konsystorzu w 1541 r. ”, Ponieważ Polak znajdował się politycznie między dwoma pożarami: z jednej strony zajęcie stanowiska w sprawie usprawiedliwienia naraziłoby go natychmiast na oskarżenie przez nieprzejednane skrzydło Kościoła, az drugiej strony przyjęcie neutralnej postawy wobec usprawiedliwienia oznaczałoby ostateczną utratę przywództwa duchownych po rozczarowaniu, jakie przyniósł tej partii już podczas konsystorza 1541 r . Wręcz przeciwnie, jego odejście przed podpisaniem dekretu o usprawiedliwieniu nabrało wagi politycznej, dzięki czemu stał się punktem odniesienia dla tych, którzy sprzeciwiali się nieustępliwej polityce kurii rzymskiej. Jest to szczególnie widoczne na konklawe w 1549 roku .
Od śmierci Pawła III publiczna plotka przypisywała jego sukcesję Réginaldowi Polakowi. Było to niewątpliwie spowodowane jego cechami osobistymi, jego arystokratycznym pochodzeniem, przywództwem w partii duchownych w Kardynała Kolegium z powodu jego wyraźnego aktu odmowy podpisania dekretu o wierze, ale zwłaszcza dlatego, że był kandydatem Karola. V jak papiestwo.
Historia tego słynnego konklawe była tematem wielu relacji, w których historycy często wychwalali stoicką postawę Polaka, który nie próbował narażać swojej uczciwości, aby zostać wybranym: podczas gdy on był kandydatem z większością głosów podczas konklawe i głos, 5 grudnia 1549nie mógł przekroczyć papieskiego progu.
Czytając te relacje, trudno zrozumieć, czy ze względu na swój temperament, odmawiając walki, Polak obawiał się wziąć odpowiedzialność za tiarę, czy też, jak sądzą współcześni historycy, miał takie przekonanie. Papieża " Anglicus-Angelicus " , że nie chciał angażować się w tę nikczemność.
Jednak między poparciem imperium a naciskiem politycznym Francji na wybór angielskiego kardynała, zdaniem Simoncelli, głównym powodem, który stanął na drodze wyborów, były oskarżenia o herezję skierowane przeciwko niemu przez kardynała Carafę podczas konklawe. Biorąc pod uwagę, że Kolegium Kardynałów uwzględniło te oskarżenia, które były tylko tymczasowe, a po których nastąpiło wyjaśnienie i pacyfikacja dwóch kardynałów, dla Simoncelli jest to przede wszystkim odwrócenie równowagi konklawe, gdzie religijne stawki - doktryny wysuwają się teraz na pierwszy plan ze szkodą dla kwestii politycznych, które są nadal obecne, ale nie mają decydującego znaczenia dla wyborów; po drugie, że chodzi o stopniowe zwiększanie władzy członków Inkwizycji na konklawach, aż do momentu wybrania Pawła IV w 1555 r . ; po trzecie, że z tym nieudanym wyborem Polaka jest to polityczny koniec duchowości , nawet jeśli w następnych dziesięcioleciach ludzie wielkiej wartości nadal pracują w winnicy Pańskiej w niezwykły sposób, z przykładem doskonałości kard. Kretyn .
Śmierć Edwarda VI dnia6 lipca 1553a dostęp do władzy Marie Tudor położył kres wygnaniu Polaka, który jako legat papieski mógł wrócić do Anglii jako pierwszy ; ale Marie Tudor i cesarz Karol V kazali mu czekać do20 listopada 1554z obawy, że przybycie legata papieskiego do Anglii przyczyni się do zaostrzenia powszechnego sprzeciwu wobec małżeństwa Marii z synem Karola, Filipem II .
Za panowania Marii I re , Polak został ostatecznie wyświęcony na kapłana20 marca 1557i został mianowany arcybiskupem Canterbury , stanowisko, które zachował aż do śmierci. Oprócz obowiązków kapłańskich, Polak był de facto premierem Maryi, a jej doradcą był jej najbardziej wysłuchany. W ten sposób przyczynił się do prześladowań i egzekucji protestantów na stosie, co przyniosło królowej przydomek Maryi Krwawej i przyczynił się do podsycenia nienawiści wielu pokoleń protestantów do Kościoła katolickiego, czego Polak nie zamierzał.
Zmarł w Londynie dnia 17 listopada 1558zaledwie kilka godzin po zabraniu królowej podczas tej samej epidemii grypy . Jego szczątki leżą blisko obudowy północnym korony w katedrze w Canterbury .
Jest autorem De Concilio, a także kilku traktatów z autorytetu papieża rzymskiego , o reformacji anglikańskiej i zbioru listów bardzo interesujących dla historii tamtych czasów.
W swojej reklamie Apologia Carolum V Caesarem ( Apologia do cesarza Karola V , 1552) potępia Polak bez odwołania książka Nicolas Machiavelli , Książę , o którym pisze: „Uważam, że ten rodzaj pracy jest dziełem wrogów ludzkości . Wyjaśnia szczegółowo, jak można unicestwić religię, sprawiedliwość i wszelką skłonność do cnoty ” . Na tę pracę zwrócił mu uwagę Thomas Cromwell .
Postać Polaka pojawia się w kilku powieściach fabularnych, w tym w powieści historycznej The Trusted Servant ( Man of trust ) Alison Macleod.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.