Program kosmiczny Indii obejmuje wszystkie cywilne lub wojskowe działania kosmiczne Indii . Indyjska działalność kosmiczna rozpoczęła się w latach 60. z inicjatywy indyjskiego Departamentu Energii Atomowej. Indie dają pierwszeństwo przestrzeni użytkowej, przeznaczając większą część swojego budżetu na satelity użytkowe (obserwacja Ziemi, telekomunikacja, nadawanie programów edukacyjnych). Opracowuje kilka wyrzutni o rosnącej mocy. 2000 rok upłynął pod znakiem wystrzelenia na Księżyc pierwszej sondy kosmicznej. Agencja kosmiczna ISRO pilotuje indyjski program kosmiczny od 1969 roku.
Indyjski program kosmiczny został uruchomiony w latach 60. W 1961 r. rząd Indii przydzielił sprawy związane z przestrzenią kosmiczną indyjskiemu Departamentowi Energii Atomowej. Ten tworzy wLuty 1962Indyjski Narodowy Komitet Badań Kosmicznych (INCOSPAR). W latach 1962-1963 mały zespół indyjskich naukowców przebywał w NASA, aby dowiedzieć się o montażu i odpalaniu rakiet sondujących . Pierwsza amerykańska rakieta sondująca Nike-Apache została wystrzelona w 1963 roku z centrum startowego Thumba w Kerali . W 1964 roku Indie podpisały umowę z francuską agencją kosmiczną CNES na zakup licencji na produkcję rakiet sondujących Centaur i Bélier .
W latach 60. powstały zarodki kilku centrów kosmicznych. Przestrzeń Science & Technology Centre (SSTC) w Thumba The Experimental satelitarna komunikacji ziemi Center w Ahmedabad . Indyjscy inżynierowie przystępują do opracowania rakiet sondujących o coraz większej mocy: rakiet Rohini . Zdobyte dzięki tym maszynom mistrzostwo w dziedzinie napędu rakiet na paliwo stałe ułatwi rozwój pierwszych indyjskich wyrzutni . Indyjska agencja kosmiczna ISRO (Indyjska Organizacja Badań Kosmicznych), przypisana do Departamentu Energii Atomowej, została utworzona w 1969 roku w celu federacji działań kosmicznych kraju. Baza startowa Sriharikota w Andhra Pradesh , później przemianowana na Centrum Kosmiczne Satish-Dhawan, została założona w 1970 roku przy pomocy technicznej Francji , po tym jak Stany Zjednoczone odmówiły udzielenia pomocy. Baza zaczyna działać w dniu9 października 1971wraz z wprowadzeniem na RH125 brzmiące rakieta. Pod koniec 1971 roku umiera Vikram Sarabhai, ojciec indyjskiego programu kosmicznego.
Po śmierci Sarabhaia premier Indii Indira Gandhi mianowała Satish Dhawan szefem indyjskiej agencji kosmicznej w 1972 roku . W czasie mianowania Dhawan był profesorem inżynierii lotniczej w Indyjskim Instytucie Nauk w Bangalore . W 1972 r. powołano Komisję Kosmiczną i Departament Kosmiczny przy Kancelarii Premiera w celu określenia strategii programu kosmicznego. Rząd Indii określa bardziej ambitne cele swojej polityki kosmicznej: podjęto decyzję o budowie narodowej wyrzutni . Rakieta SLV3 ( Satelita Launch Vehicle ) to solidna wyrzutnia o napędzie czterostopniowym, która może umieścić 40 kg na niskiej orbicie . Podczas gdy inne kraje kosmiczne opracowują swoją pierwszą wyrzutnię z pocisku balistycznego , Indie opracują rodzinę pocisków balistycznych Agni przy użyciu pierwszego stopnia tej cywilnej wyrzutni. Menedżer ds. rozwoju SLV3 Abdul Kalam ( prezydent Indii w latach 2002-2007) odegra kluczową rolę w rozwoju indyjskiego przemysłu pocisków balistycznych.
Kierownicy indyjskiego programu kosmicznego postanowili w 1972 roku opracować pierwszego indyjskiego satelitę, korzystając z pomocy Związku Radzieckiego, z którym współpracowali już w ramach programu Cosmos i stworzenia bazy Thumba. Ta pomoc wynegocjowana przez profesora UR Rao została sformalizowana umową podpisaną między Indiami a Związkiem Radzieckim w dniu10 maja 1972 rktóry przewiduje, że Związek Radziecki umieści na orbicie indyjskiego satelitę w zamian za udostępnienie indyjskich portów dla sowieckich statków, których zadaniem jest śledzenie sowieckich startów. Profesor Rao nadzoruje rozwój satelity, który jest zaprojektowany i zbudowany w 36 miesięcy przez zespół 200 osób pracujących w bardzo prymitywnych warunkach. Związek Radziecki dostarcza panele słoneczne , baterie, system kontroli położenia i magnetofony. Kilka modeli jest produkowanych i testowanych w Bhabha Atomic Research Center . Stacje śledzące zbudowano w Sriharikota i Pune, ale Sowieci udostępnili również swoją stację śledzącą Bear Lake w pobliżu Moskwy . Satelita został nazwany Aryabhata na cześć słynnego astronoma i matematyka Indian Aryabhata żyjącego w V -tego wieku. Sowieci zdecydowali się wystrzelić satelitę rakietą Kosmos-3M z Bajkonuru Kapustin Jar . Satelita, który został pomyślnie wystrzelony19 kwietnia 1975 r., przeprowadza eksperymenty naukowe na niskiej orbicie i waży 360 kg . Kilka dni po premierze doznał awarii zasilania elektrycznego.
W 1974 r. utworzono krajową agencję wykrywania (NSRA). Umowa o współpracy kosmicznej z Francją została podpisana w 1977 r. W 1978 r. Indie zawarły również umowę ze Stanami Zjednoczonymi na wystrzelenie indyjskich satelitów i związanych z nimi usług oraz wykorzystanie obrazów dostarczanych przez satelity amerykańskie Landsat. Pierwszy start krajowej wyrzutni SLV3 miał miejsce w 1979 roku i zakończył się niepowodzeniem, ale kolejne trzy starty przeprowadzone w latach 1980, 1981 i 1983 umożliwiły umieszczenie na orbicie małych satelitów naukowych serii Rohini . W tym samym roku rosyjska wyrzutnia umieściła na orbicie pierwszego indyjskiego satelitę obserwującego Ziemię: Bhaskara- I, ważącego 444 kg i wyposażonego w radiometr oraz dwie kamery pracujące w świetle widzialnym i podczerwieni, które muszą zbierać dane dla potrzeb hydrologii , geologii i zarządzania zasobami leśnymi . Bhaskara II, maszyna o podobnych właściwościach, została wprowadzona na rynek w 1981 roku.
Na początku lat 80. ISRO zdecydowało się opracować mocniejszą wersję wyrzutni SLV3, zdolnej do umieszczenia 150 kg na niskiej orbicie. ASLV (A przez Advanced) jest SLV3 otoczony przez dwa duże popychaczami proszek zasilającą i którego drugi etapy zostały nieco zmodyfikowane. Nie czekając na wystarczająco potężną wyrzutnię narodową, Indie rozwijają swoje możliwości. ISRO buduje pierwszego satelitę telekomunikacyjnego APPLE na eksperymentalnej orbicie geostacjonarnej, który został wystrzelony w 1981 roku przez rakietę Ariane . Indie zamawiają serię czterech satelitów z serii INSAT-1 ( Indian National Satellite System ), satelity telekomunikacyjnego, w firmie Ford Aerospace . Pierwszy satelita zaginął wkrótce po jego wystrzeleniu w 1982 r., ale drugi Insat-1B, po tym, jak spotkał prawie taki sam los jak jego poprzednik, zdołał umieścić się na orbicie w 1983 r.: seria ta ma dwa transpondery telewizyjne i dwanaście transponderów telekomunikacyjnych. a ponadto świadczy usługi meteorologiczne: jest to początek serii 21 wielofunkcyjnych urządzeń (liczba zatrzymana pod koniec 2009 r.), które stopniowo zapewnią Indiom rozległą sieć telekomunikacji i transmisji telewizyjnej przez satelity.
W 1984 roku Indie i Stany Zjednoczone podpisały umowę o transferze technologii, ale jej zastosowanie pozostawało trudne, ponieważ rząd amerykański obawiał się wycieku wrażliwej technologii do bloku wschodniego . W ramach sowieckiego programu współpracy międzynarodowej Intercosmos pierwszy indyjski astronauta Rakesh Sharma , pilot Sił Powietrznych, przebywa przez 11 dni na pokładzie stacji kosmicznej Salut 7 w Kwiecień 1984. Jesienią tego samego roku indyjscy urzędnicy zamówili komputery Elbrus ze Związku Radzieckiego. WMarzec 1988Sowiecka wyrzutnia umieszcza na orbicie IRS 1A pierwszego indyjskiego satelitę obserwacyjnego Ziemi. W 1988 roku rakieta Ariane wystrzeliła trzeciego satelitę z serii INSAT-1, ale satelita zaginął wkrótce potem. Czwarta i ostatnia jednostka zostanie wystrzelona w 1989 roku. Satelity telekomunikacyjne serii INSAT będą teraz wystrzeliwane przez rakietę Ariane, dopóki Indie nie będą miały własnej wyrzutni.
Pierwsze dwa starty ASLV w 1987 i 1988 roku zakończyły się niepowodzeniem, a trzecie w 1992 roku awarią częściową (zbyt niska orbita). Dopiero ostatnie wystrzelenie w 1994 r. umożliwiło umieszczenie na orbicie ostatniego z czterech satelitów naukowych z serii SROSS (Seria Stretched Rohini Satellite Series ).
PSLV ( Polar Satellite Launch Vehicle ) to trzecia generacja wyrzutni. Znacznie bardziej ambitna rakieta ma być w stanie wystrzelić na orbitę polarną indyjskie satelity teledetekcyjne o masie jednej tony. 283 tonowa wyrzutnia posiada pierwszy stopień o stałym napędzie połączony z czterema dopalaczami, drugi stopień napędzany jest silnikiem Vikas na paliwo ciekłe (silnik Viking zbudowany na licencji Snecma ), trzeci stopień jest stały, a czwarty jest napędzany cieczą. Pierwszy lot w 1993 roku zakończył się niepowodzeniem, ale wszystkie kolejne loty zakończyły się sukcesem. PSLV, który może umieścić 3700 kg na niskiej orbicie, staje się standardową wyrzutnią używaną do wystrzeliwania satelitów ISRO na niską orbitę. Pod koniec 2009 roku miało miejsce 14 wodowań.
GSLV ( Geosynchronous Satellite Launch Vehicle ) to najnowszy i najmocniejszy wyrzutnia opracowany przez ISRO, których rozwój zdecydowano w 1990 roku, aby umożliwić Indie uruchomienie swoich satelitów na orbicie geostacjonarnej . Aby odnieść sukces w umieszczeniu ponad 2 ton na orbicie geostacjonarnej, ISRO szeroko wykorzystuje importowane technologie. Pierwszy stopień jest dużym prochowym paliwem indyjskiej konstrukcji, otoczonym przez 4 płynne paliwo pędne, wykorzystujące silnik Vikas, bardzo zbliżony do PAL z Ariane 4. Drugi stopień jest napędzany silnikiem Vikas, podczas gdy trzeci stopień jest napędzany przez rosyjski silnik RD-56M zużywający wysokowydajną mieszankę tlenu i wodoru. W 1993 roku Indie chciały uzyskać licencję na budowę rosyjskiego silnika, ale Rosja musiała odmówić pod naciskiem Stanów Zjednoczonych, które uznały to za naruszenie rozpowszechniania technologii rakietowych. Rosja sprzedaje siedem silników, a Indie postanawiają opracować własny silnik.
W 2000 roku ISRO rozpoczęło kampanię testową swojego kriogenicznego silnika CE-7.5 . Musi on być zamontowany na zmodyfikowanej wersji GSLV, której uruchomienie przesunięto na 2010 rok. Pierwsze odpalenie GSLV przeprowadzone w 2001 roku zakończyło się sukcesem. W latach 2001-2009 oddano pięć strzałów, przedostatni to awaria, a ostatni częściowa awaria.5 stycznia 2014kiedy został pomyślnie przetestowany na wyrzutni GSLV-D5. 5 czerwca 2017, wyrzutnia GSLV-MkIII umieszcza na orbicie geostacjonarnej satelitę telekomunikacyjnego ważącego ponad 3 tony.
W 1992 roku powstała firma Antrix, która miała na celu sprzedaż produktów działalności kosmicznej (zdjęcia...). W 1999 r. ISRO wprowadziło na rynek po raz pierwszy umieszczanie satelitów na orbicie w imieniu innych krajów: lot PSLV26 majazabiera oprócz indyjskiego satelity obserwacyjnego dwa małe satelity niemiecki i koreański. Ta wyrzutnia będzie teraz odgrywać coraz większą rolę w wystrzeliwaniu mikrosatelitów do obserwacji Ziemi na orbitę synchroniczną ze słońcem oraz bardzo małych satelitów (w tym CubeSatów) na niską orbitę.
W 2002 roku Indie i Izrael podpisały porozumienie o współpracy na rzecz pokojowego wykorzystania przestrzeni kosmicznej. W 2005 roku indyjski minister obrony ogłosił, że zamierza opracować wojskowego satelitę rozpoznawczego, który powinien być operacyjny w 2007 roku. W 2007 roku podpisano 10-letnią umowę z rosyjską agencją kosmiczną Roscosmos na wspólne misje naukowe na Księżyc. 22 października 2008rakieta PSLV wystrzeliwuje pierwszą indyjską sondę kosmiczną Chandrayaan-1 , która kilka dni później okrąża Księżyc i rozpoczyna obserwacje naukowe. Wlipiec 2019Chandrayaan-2 zostaje wystrzelony z lądownika, aby wylądować na południowym biegunie Księżyca.
Na lata 2015-2016 budżet w wysokości 1085 mln euro (73,8 mld rupii) został podzielony w następujący sposób:
Departament Przestrzeni jest odpowiedzialny struktura w indyjskiej administracji do polityki kosmicznej. Nadzoruje kilka agencji i instytutów związanych z programem kosmicznym i technologiami kosmicznymi:
Organizacja odzwierciedla priorytet nadany użytecznej przestrzeni. Departament Kosmosu podlega bezpośrednio premierowi. Dwie komisje, wywodzące się z Departamentu Kosmosu, są odpowiedzialne z jednej strony za programy telekomunikacyjne i meteorologiczne (satelity INSAT), az drugiej za zarządzanie zasobami naturalnymi. Ogólne kierunki polityki kosmicznej są ustalane co dziesięć lat z pięcioletnim przeglądem.
Indian Space Agency (ISRO) koncentruje się praktycznie wszystkie aktywności kosmicznej kraju. Agencja kosmiczna projektuje misje kosmiczne, wystrzeliwuje statki kosmiczne i zajmuje się kontrolą satelitów. W nietypowy dla agencji kosmicznej sposób zapewnia również zaprojektowanie i produkcję wyrzutni, ich napędu, satelitów i ich instrumentów. To wyjaśnia, dlaczego ISRO zatrudnia w 2018 r. ponad 16 000 osób, liczba ta nie jest odległa od personelu amerykańskiej agencji kosmicznej NASA (17 219 pracowników). Budżet ISRO, 1,52 mld euro w 2019 r. (19,5 mld euro NASA), odzwierciedla bardzo niski poziom wynagrodzeń w tym rozwijającym się kraju. ISRO posiada około piętnastu wyspecjalizowanych placówek. Najważniejsze są skoncentrowane na południu Indii w szczególności w Bangalore , siedzibie agencji kosmicznej, Thiruvananthapuram i Sriharikota :
Na początku 2019 roku Indie używają trzech rodzin wyrzutni:
Indie opracowują lekką wyrzutnię SSLV , której pierwszy lot planowany jest nalipiec 2019. Ta nowa wyrzutnia skierowana jest do dynamicznie rozwijającego się rynku komercyjnych wystrzeliwania satelitów nano, mikro i mini. Przy masie 120 ton ma cztery stopnie, w tym trzy na paliwo stałe i ostatni, napędzany silnikami na paliwo ciekłe. Stałe stopnie miotające wydają się pochodzić z indyjskiego pocisku balistycznego Agni 5 . Może umieścić 500 kg (wysokość 500 km i nachylenie orbity 45°) na niskiej orbicie i 300 kg na orbitę synchroniczną ze słońcem .
| Status | Daty lotów | Wyrzutnia | Możliwości | Zrzuty / Awarie | posługiwać się |
|---|---|---|---|---|---|
| Operacyjny | 1993- | PSLV | LEO: 2,1 do 4 t, SSO 1,1 do 1,9 t. GTO: 1,05 do 1,44 | 48 / 2,5 | Rakieta na paliwo stałe, kilka wersji |
| 2001- | GSLV MK I i II | LEO: 5 t , GTO: 2,7 t | 13/3 | Wersja MK I nie jest już używana | |
| 2017- | GSLV Mk III | LEO: 10 t , GTO: 4,5 t | 2/0 | ||
| W rozwoju | 2019 (planowane) | SSLV | LEO: 500 kg, SSO: 300 kg | Wyrzutnia na paliwo stałe | |
| Wycofane | 1979-1983 | SLV | LEO: 40 kg | 2 / 0,5 | Pierwsza indyjska wyrzutnia |
| 1987-1994 | ASLV | LEO: 150 kg | 3/2 | Pięć stałych stopni miotających |
Agencja kosmiczna stopniowo rozwijała lokalnie coraz wydajniejsze silniki rakietowe, początkowo opierając się na silnikach opracowanych przez inne kraje. Jego pierwszy silnik rakietowy Vikas na paliwo ciekłe był licencjonowaną wersją Vikinga napędzającego rakietę Ariane . Spala to mieszaninę hipergolicznych propelentów N 2 O 4 4/ UH 25 o impulsie właściwym 293 sekund zapewniającym ciąg 799 kN . Aby napędzać górny stopień GSLV MK II , po zastosowaniu w wersji MK-I rosyjskiego silnika KVD-1 , agencja kosmiczna opracowała kriogeniczny silnik spalinowy CE-7.5 o ciągu 7,5 tony, który po raz pierwszy poleciał z powodzeniem w 2014 roku. Do napędzania górnego stopnia GSLV Mk III opracowano nowy, 20-tonowy kriogeniczny silnik ciągu napędzany generatorem gazu, który po raz pierwszy leci w 2017 r. Agencja kosmiczna opracowała całą serię stopni na paliwo stałe: S9, S12 , S138 (168 ton, 439 ton ciągu), S200 (236 ton, 500 ton ciągu).
Agencja kosmiczna od 2005 roku opracowuje nowy półkriogeniczny silnik SCE-200 (nafta, ciekły tlen) klasy ciągu 200 ton, który ma zastąpić parę Vikas napędzających pierwszy stopień wyrzutni GSLV Mk III . SCE-200 to indyjska wersja ukraińskiego RD-180 z Biura Projektowego Jużnoje (producent samej rakiety Zenit wywodzącej się z RD-120MN rosyjskiej firmy Energomach . W 2019 roku w Youjnoje trwają testy laboratoryjne krytycznych komponentów do czasu budowy odpowiedniego stanowiska badawczego w Mahendragiri w Indiach.
Program Chandrayan jest pierwszym projektem sondy kosmicznej w Indiach. Został oficjalnie uruchomiony wsierpień 2003i ma na celu eksplorację Księżyca . Pierwsza sonda kosmiczna Chandrayaan-1 , orbiter o masie 1380 kg , została wystrzelona w dniu22 października 2008z Satish Dhawan Space Center na dwuletnią misję. Musi mapować powierzchnię Księżyca, badać skorupę księżycową i obserwować lód wodny w regionach polarnych. Kontakt z sondą zostaje utracony, gdysierpień 2009. Znacznie bardziej ambitna misja Chandrayaan-2 , składająca się z orbitera i łazika , który ma krążyć po powierzchni Księżyca podczas badania jego gleby, planowana jest wstępnie na 2013 rok. Rosja , która jest odpowiedzialna za opracowanie lądownika , musi się wycofać ostro upłynął termin po awarii marsjańskiej sondy kosmicznej Phobos-Grunt . ISRO postanawia samodzielnie kontynuować rozwój. Premiera zaplanowana pierwotnie na 2016 rok była kilkakrotnie przekładana i musi odbyć się wlipiec 2019.
Indyjski rząd ogłosił w sierpniu 2012 r. wystrzelenie w 2013 r. sondy kosmicznej, która musi zostać umieszczona na orbicie wokół Marsa w celu zbadania planety i nazywa się Mars Orbiter Mission (MOM). Statek kosmiczny, pod koniec szczególnie szybkiego rozwoju (prace rozpoczęte w 2010 r.), zostaje umieszczony na oczekującej orbicie na5 listopada 2013 r.przez wyrzutnię PSLV (wersja XL), a następnie wstrzyknięta na trajektorię tranzytową na Marsa w dniu1 st grudzień 2013. Sonda udaje się okrążyć Marsa na24 września 2014tym samym wyprzedzając dwa inne azjatyckie potęgi kosmiczne, Chiny i Japonię . Indyjska agencja kosmiczna planuje wystrzelić około 2020 roku nowy orbiter marsjański o nazwie Mangalyaan 2 . Może to obejmować lądownik .
Sonda księżycowa Chandrayaan-1 podczas testów.
Sonda marsjańska MOM (okiem artysty).
Astrosat to pierwsze kosmiczne obserwatorium astronomiczne w Indiach . Został umieszczony na orbicie na28 września 2015przez wyrzutnię PSLV . Po sukcesie X-ray Astronomical Experiment (IXAE) rozpoczętego w 1997 roku, ISRO , Indyjska Agencja Kosmiczna , zatwierdziła opracowanie satelity całkowicie przeznaczonego dla astronomii . Astrosat w proponowanej konfiguracji jest w stanie obserwować dużą liczbę długości fal: ma pięć instrumentów obejmujących światło widzialne , ultrafioletowe blisko daleko ultrafioletowego promieniowania rentgenowskiego miękkie i twarde promieniowanie rentgenowskie.
Uruchomienie dwóch innych obserwatoriów kosmicznych zaplanowano na początek lat dwudziestych:
Indian Teledetekcji satelitarnej (IRS) to rodzina satelitów teledetekcji wprowadzonych i obsługiwanych przez ISRO, z których pierwszy został umieszczony na orbicie w roku 1988. Po sukcesie dwóch szanowanych Bhaskara satelitów uruchomionych w 1979 i 1981 roku i przeznaczonych do nabycia Dzięki opanowaniu satelitów obserwacyjnych Ziemi Indie rozpoczęły opracowywanie własnego programu satelitów teledetekcyjnych w celu wsparcia gospodarki narodowej w dziedzinie rolnictwa , zarządzania zasobami wodnymi, leśnictwa , ekologii , rybołówstwa i zarządzania pasami przybrzeżnymi. W tym celu Indie utworzyły Narodowe Centrum Teledetekcji (NNRMS) przy Departamencie Kosmosu (DOS) odpowiedzialne za projektowanie satelitów, gromadzenie danych gromadzonych przez satelity IRS i ich redystrybucję do różnych użytkowników.
Pojawienie się satelitów o wysokiej rozdzielczości stworzyło nowe zastosowania w dziedzinie urbanistyki i planowania budowy infrastruktury. Od momentu uruchomienia CARTOSAT-2A system eksploatuje 8 satelitów: IRS-1D , Oceansat-1 , Technology Experiment Satellite (TES), RESOURCESAT-1 , Cartosat-1 , Cartosat-2 , Cartosat-2A i IMS- 1 . Wszystkie te satelity są umieszczone na orbicie synchronicznej do Słońca .
Indian Krajowy System satelitarna lub InSAT to seria satelitów na orbicie geostacjonarnej zainicjowanej przez ISRO dla telekomunikacji , meteorologicznych i wyszukiwać i potrzeb ratownictwa z Indii . Pierwszy satelita został umieszczony na orbicie w 1983 roku, a sieć jest obecnie największa w regionie Azji i Pacyfiku. Satelity INSAT posiadają łącznie 199 transponderów nadających lub odbierających w różnych pasmach radiowych ( C , S , Extended C i Ku ) na potrzeby indyjskiego radia i telewizji. Niektóre mają precyzję radiometry (VHRR dla radiometru o bardzo wysokiej rozdzielczości ), czujniki fotograficzne o wysokiej rozdzielczości dla meteorologii i metrologii . Wreszcie, satelity zawierają urządzenia do odbierania sygnałów z radiolatarni wskazujących położenie awaryjne w ramach programu Cospas-Sarsat .
Schemat satelity astronomii kosmicznej Astrosat-1.
Schemat satelity telekomunikacyjnego GSAT-9 w pozycji złożonej
Schemat satelity telekomunikacyjnego GSAT-17 w rozłożonej pozycji
Indian Regional Systemu Nawigacji Satelitarnej (IRNSS) zaprojektowany przez ISRO jest system nawigacji satelitarnej utworzony przez konstelacji siedmiu satelitów. Pierwszy z nich, IRNSS-1A o wadze 1425 kg, został wyniesiony na orbitę przez wyrzutnię PSLV -C22 na1 st lipca 2013. Drugi, IRNSS-1B, został umieszczony na orbicie23 kwietnia 2014. Trzeci, IRNSS-1C, został umieszczony na orbicie16 października 2014. Czwarty, IRNSS-1D, został umieszczony na orbicie28 marca 2015. Piąty, IRNSS-1E, został umieszczony na orbicie20 stycznia 2016. Szósty, IRNSS-1F, został umieszczony na orbicie w dniu10 marca 2016. Siódmy, IRNSS-1G został umieszczony na orbicie w dniu28 kwietnia 2016. Oczekuje się, że IRNSS zacznie funkcjonować w 2016 r. Dzięki 7 satelitom wykorzystującym platformę I-1K powinien obejmować Azję Południową, w tym Indie i ich peryferia w promieniu 1500 km.
ISRO opracowywało radarowego satelitę obserwacyjnego RISAT-1, kiedy doszło do ataków w Bombaju w listopadzie 2008 roku . W obliczu wzrostu zagrożeń zewnętrznych Indie zakupiły u Izraela satelitarny radar rozpoznawczy RISAT-2 . To zostało umieszczone na orbicie w dniu20 kwietnia 2009przez wyrzutnię PSLV. RISAT-2 posiada radar z syntetyczną aperturą . RISAT-1 został umieszczony na orbicie26 kwietnia 2012przez wyrzutnię PSLV. Obie maszyny mają podwójne powołanie cywilne i wojskowe.
Satelita geostacjonarny GSAT-7 , na wyłączny użytek indyjskiej marynarki wojennej, został umieszczony na orbicie30 sierpnia 2013 r.przez rakietę Ariane 5 . Przeznaczony jest do komunikacji flotowej i nadzoru fasad morskich. Dołączy do niego GSAT-7A w latach 2014-15, ale jego dane będą udostępniane siłom lądowym i powietrznym.
Satelita geostacjonarny GSAT-6 umieszczony na orbicie 27 sierpnia 2015 r.przez GSLV-D6 zostaną przeznaczone przede wszystkim do łączności wojskowej poprzez wykorzystanie jego pasmo C transpondera .
Satelita polarny Cartosat-2C , umieszczony na orbicie22 czerwca 2016przez PSLV-XL będą przeznaczone przede wszystkim do rozpoznania wojskowego. Wyposażony jest w kamerę o wysokiej rozdzielczości.
ISRO zainicjowało wstępne badania mające na celu określenie aspektów technicznych i zarządzania załogowych lotów kosmicznych . Program planuje zbudować autonomiczną kapsułę kosmiczną, która może umieścić dwóch lub trzech członków załogi na orbicie 300 km wokół Ziemi i zapewnić im powrót na Ziemię. Koniecmarzec 2012, projekty badawczo-rozwojowe dotyczące technologii krytycznych dla załogowych lotów kosmicznych, na które ISRO przeznacza około 1% swojego budżetu (28 mln USD). Pierwsza kapsułka została pomyślnie przetestowana na18 grudnia 2014, wraz z wystrzeleniem GSLV Mk-III.
Głównym przemysłowcem zajmującym się działalnością kosmiczną jest firma Hindustan Aeronautics, której główna działalność dotyczy produkcji samolotów i śmigłowców wojskowych.