Sobór Watykański I

Sobór Watykański I
Sobór w Bazylice św. Piotra w Rzymie.
Sobór w Bazylice św. Piotra w Rzymie .
Ogólne informacje
Numer XX th Ekumenicznej Rady Kościoła
Wezwany przez byk Aeterni Patris papieża Piusa IX z28 czerwca 1868.
Tematy Rozum i wiara, papiestwo i nieomylność papieska
Początek 8 grudnia 1869
Koniec 20 października 1870( Sine die przerwanie przez armię włoską inwazją Rzym )
Lokalizacja Bazylika św.Piotra ( Watykan )
Zaakceptowana przez Papież Pius IX w Kościele katolickim
Odmówił Kościół starokatolicki
Organizacja i uczestnictwo
Pod przewodnictwem Papież Pius IX
Ojcowie Rady 744
Liczba sesji cztery
Dokumenty i oświadczenia
Konstytucje Dei Filius i Pastor Æternus
Lista rad
Poprzedni Trzydzieści (1545-1563) Sobór Watykański I Vaticanum II (1962-1965) następujący
(en) Uwaga na www.catholic-hierarchy.org

Sobór Ekumeniczny Watykanu , lub po prostu nazywa się Watykan , jest XX th sobór powszechny Kościoła katolickiego. Odstaje od8 grudnia 1869 w 20 października 1870. Wezwany przez Piusa IX , określa w szczególności papieską nieomylność . Zostaje przerwany, gdy wojska włoskie atakują Rzym . Zawieszona sinusoida , nigdy się nie powtarza.

Kontekst

Kontekst historyczny

Rada ta odbywa się w bardzo trudnym kontekście geopolitycznym, naznaczonym na poziomie włoskim przez Risorgimento - zjednoczenie Włoch i koniec `` Państwa Kościelnego '' - i ich następstwo, które nazwiemy kwestią rzymską , a na poziomie międzynarodowym przez wojny francusko-pruskiej z 1870 roku .

Rada , której ecumenicity nie jest rozpoznawany przez Kościołów Wschodnich, otwiera się, gdy od 1861 roku , papież traci doczesną władzę nad Państwa Kościelnego , z wyjątkiem Rzymu i że Rzym sam w sobie jest pod ochroną z Francuskie wojska Napoleona III .

Kontekst kościelny

Pius IX po raz pierwszy mówił na osobności o zwołaniu nowego soboru ekumenicznego w dniu6 grudnia 1864podczas sesji Świętej Kongregacji Obrzędów . Poprzedni sobór, sobór trydencki , zakończył się trzy wieki wcześniej. W 1865 r. Papież konsultował się z Episkopatem obrządku łacińskiego w sprawach dyscyplinarnych.

Plik 28 czerwca 1867w uroczystość świętych Piotra i Pawła ogłasza zamiar zwołania soboru. Przedstawia biskupom kwestionariusz dotyczący stanu Kościoła.

Plik 28 czerwca 1868, bulla oskarżenia Æterni Patris wzywa biskupów katolickich na sobór, który ma się odbyć w Rzymie z8 grudnia 1869. Byk śledzi program przyszłego zgromadzenia: obrona wiary przed błędami czasu, potępionymi wcześniej przez Syllabus  ; aktualizacja kanonów Soboru Trydenckiego. Zaproszenie kierowane jest do całego episkopatu katolickiego, a nawet do prawosławnych dostojników.

Rada jest otwarta 8 grudnia 1869. Z tysiąca zaproszonych biskupów obecnych jest trzy czwarte. Natychmiast nieomylna większość i mniejszość przeciwstawiają się sobie nawzajem, obie składające się z ważnych prałatów. Większość obejmuje w szczególności kardynała Bilio i różnych biskupów, w tym Victor-Auguste Dechamps ( z Mechelen ), Henry Edward Manning (z Westminster), Louis-Edourard Pie (z Poitiers) i większość biskupów włoskich, bardzo liczni (35% Uczestnicy).

Mniejszość obejmuje w szczególności kardynałów Rauscher (Wiedeń), Mathieu (Besançon), Schwarzenberg (Praga) i różnych biskupów, w tym Simor (prymas Węgier), Ketteler (Moguncja), Dupanloup (Orlean), Darboy (Paryż), Place (Marsylia) ) i wielu innych biskupów niemieckich i francuskich. Wschodnie Kościoły katolickie są niechętne. Wszyscy biskupi melchiccy , na czele z patriarchą Grzegorzem II Józefem , oraz kilku biskupów wschodnich Chaldejczyków (w tym Józef VI Audo ) również należą do mniejszości.

Zawieszenie pracy

Po kilku sesjach, trudnej pracy i skomplikowanych debatach udało się ostatecznie przegłosować i ratyfikować tylko dwie konstytucje dogmatyczne. 20 września 1870, Wojska włoskie wkraczają do Rzymu.

9 października pozostałości Państwa Kościelnego zostają włączone do nowego Królestwa Włoch w drodze plebiscytu (referendum). Rada nie może kontynuować swojej pracy. Również 20 października Pius IX zawiesił go na śmierć .

Dwie konstytucje dogmatyczne

Pierwsza dogmatyczna konstytucja Soboru Watykańskiego I, Dei Filius , dotycząca relacji między wiarą a rozumem (której tekst przygotował teolog Jean-Baptiste Franzelin ), została jednogłośnie przegłosowana przez Ojców Soboru i natychmiast ratyfikowana przez Papieża. the24 kwietnia 1870.

Druga konstytucja dogmatyczna, Pastor Æternus , która miała być obszernym traktatem o Kościele Chrystusowym, pozostaje niedokończona. Tylko ostatnia część poświęcona roli papiestwa w Kościele i ostatni rozdział o nieomylności papieża są przegłosowane i ogłoszone, wLipiec 1870Papieża Piusa IX . Brak pełnego tekstu nadał nieproporcjonalne miejsce i wagę kwestii papieskiej nieomylności.

Nieomylność papieska

Część prasy rzymskiej i paryskiej, zainspirowana ultramontanizmem , rozwinęła pogląd, że głównym celem soboru będzie zdefiniowanie dogmatu o nieomylności papieża .

Ten sam Pius IX opublikował w 1864 r . Syllabus , tekst, w którym potępił między innymi „nowoczesne idee” „wolność sumienia”. Pius IX twierdził również w Syllabusie, że fakt religijny ma wyższość nad porządkiem doczesnym.

Dziesięć lat temu 8 grudnia 1854, Pius IX określiła ex cathedra w dogmat o Niepokalanym Poczęciu w NMP , po konsultacji cała episkopatu katolickiego, ale bez odwoływania się do rady w sposób zwyczajowo przyjęty, jeśli chodzi o pytania mające wpływ na wiarę katolicką .

W styczniu 1870 r. Petycja wystosowana przez kilku biskupów domagała się umieszczenia kwestii papieskiej nieomylności na porządku obrad soboru: zebrano podpisy ponad 400 z około 700 obecnych biskupów . Wkrótce potem 136 biskupów podpisało przeciwną petycję. Biskupi i kardynałowie mniejszości były obsługiwane przez kilku znanych postaci w Europie , takich jak biskupa Orleanu , Félix Dupanloup , niemieckiego historyka Ignaz von Döllinger , na biskupa Moguncji , Wilhelm Emmanuel von Ketteler . Dyskusje między obiema stronami były burzliwe. Rozmawialiśmy zwłaszcza niektórych rzekomych przypadków błędów doktrynalnych popełnionych przez papieży Honoriusza I st , potępione przez Sobór Konstantynopolitański III ( 680 - 681 ), Frees , Wigilii , Jana XXII . Następnie debaty historyczne odwołują się do innych prac naukowych, takich jak teolog Alphonse de Liguori lub te, które są bardziej współczesne Rohrbacherowi (1789-1856) z jego monumentalnej historii Kościoła lub Prospera Guérangera (1805-1875), odnowiciel opactwa benedyktynów w Solesmes , aby przeciwstawić się oskarżeniom skierowanym przeciwko niektórym wspomnianym papieżom.

Po długich debatach 13 lipca 1870, to wciąż jedna czwarta zgromadzenia wyraża swój sprzeciw. Negocjacje są wznawiane, szczegóły są podane, ale bez zebrania całej mniejszości: 55 biskupów mniejszości decyduje się na wstrzymanie się od głosu i opuszczenie Rzymu zamiast głosowania przeciw. Plik18 lipca 1870Sobór, głosami 533 obecnych Ojców 535, potwierdza powszechny prymat papieża jako prawa Bożego i określa, że nieomylność papieża jest objawioną przez Boga prawdą wiary.

Ta papieska nieomylność jest ściśle i precyzyjnie określona: dotyczy przypadku, gdy Papież z racji swojego urzędu oraz w sprawach wiary lub moralności uroczyście i ex cathedra orzeka, że „doktryna musi być utrzymywana przez cały Kościół”. Dwaj ojcowie, którzy głosowali na „nie”, i ci, którzy wstrzymali się od głosu, zebrali się po ratyfikacji przez Papieża głosowania na soborze. Amerykański teolog Philip Schaff miał nadzieję, że Papież wyrzeknie się tego dogmatu.

Przyjęcie rady

Świat katolicki jako całość zaakceptował decyzje soborowe, z wyjątkiem kilku, w tym historyka i teologa Ignaza von Döllingera , wybitnej postaci katolickiego świata intelektualnego. Jednak przy tej okazji grupa zagorzałych zwolenników oderwała się od kościoła rzymskokatolickiego . To narodziny kościoła „ starokatolików ”.

Uwagi i odniesienia

  1. JMA Salles-Dabadie, Ecumenical Councils in History , La Palatine, Paryż, 1962, s. 7-8.
  2. Por. Jean-Yves Lacoste (reż), Critical Dictionary of Theology , 1998, PUF, artykuł „Vatican I”, Claude Bressolette.
  3. Por. H. Rondet, Sobór Watykański I, Sobór Piusa IX. Przygotowanie, metody pracy, plany, które pozostały w zawieszeniu , Lethielleux, Paryż, 1962, s. 122.
  4. Por. Konstytucja dogmatyczna Pastor Æternus .
  5. Od Soboru Watykańskiego I, jedyna okazja, na którym papież wymawiane się przez taką cathedra ex definicji było głoszenie dogmat Wniebowzięcia w NMP przez papieża Piusa XII w 1950 r . Por. Munificentissimus Deus , konstytucja apostolska określająca dogmat założenia.

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne