Pierre de Longueil | ||||||||
Biografia | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Narodziny |
1397 Paryż |
|||||||
Śmierć |
16 lutego 1473 Zamek Varzy |
|||||||
Biskup Auxerre | ||||||||
1449 - 1473 | ||||||||
| ||||||||
Inne funkcje | ||||||||
Funkcja religijna | ||||||||
kanon ND Paryża kanon Coutances kanon Auxerre doyen z Auxerre (1439) |
||||||||
Funkcja świecka | ||||||||
doradca Parlamentu Paryża | ||||||||
Pierre de Longueil , urodzony w 1398 roku w Paryżu, zmarł dnia16 lutego 1473zamek Varzy jest francuski duchowny, biskup Auxerre w XV -go wieku.
Ojcem Pierre'a jest Jean de Longueil, przewodniczący parlamentu , z rodziny „pochodzenia Auxerre” według Lebeufa; ale raczej z Normandii, gdzie jego dziadek ze strony ojca, Guillaume III, jest wicehrabią Auge i panem innych lenn tego samego regionu.
Jego matką jest Jeanne de Bouju, Dame du Rancher. Jego dwaj rodzice pobrali się w Auxerre i zostali pochowani w kościele Cordeliers .
Jeden z jego braci urodził się w parafii Saint-Mamert w Auxerre. On, Pierre, urodził się w 1397 roku w parafii Saint-Benoît w Paryżu.
Według Lebeuf, rodzina jest sprzymierzona z Chanteprime, w tym Adamem Chanteprime, skarbnikiem Francji i pochodzącym z Auxerre. Jednak Jean de Chanteprime, ojciec tego Adama, wydaje się pochodzić z Sens - albo tam się ożenił.
Jest też bratankiem jego ojciec Richard Olivier de Longueil , którego Lebeuf nazywa „kardynał d'Auge” bo Olivier de Longueil jest również wicehrabia od Auge po jego własnego ojca, i który jest czasami nazywany również Cardinal de Coutances lub d "miał ponieważ był biskupem Coutances .
Pierre de Longueil został mistrzem sztuki w 1413 roku. Jego wola wskazuje, że był kanonikiem Notre-Dame de Paris i Coutances . Być może jest to Pierre de Longueil cytowany jako skarbnik Beauvais w rękopisie z Dijon z 1435 roku.
Jean de Corbie , biskup Auxerre (1426-1432), mianował go swoim wikariuszem generalnym w 1427 roku; stanowisko, na którym Pierre de Corbeil pilnie przestrzega zakresu jurysdykcji biskupiej. Podczas jego wikariatu miasto Auxerre oddawało go czasami do księcia Burgundii Philippe le Bon , zwłaszcza w 1431, 1432 i 1433.
Następnie został kanonikiem, a następnie dziekanem Auxerre. Jest utrzymywany jako wikariusz generalny przez nowego biskupa Laurenta Pinona , mianowanego w 1433 roku.
W 1443 r. Otrzymał tytuł doradcy i mistrza ds. Wniosków hotelowych księcia Burgundii , aw 1448 r. Był doradcą parlamentu paryskiego .
Nie aspirował do tego stopnia , że założył obit jako dziekan Auxerre. Ale kiedy już został przyjęty, bierze stanowczą rękę w zarządzaniu diecezją, żąda wykonywania obowiązków feudalnych przez panów, którzy zasiadają pod jego tronem (począwszy od danin należnych mu jako biskupowi-zwierzchnikowi, patrz poniżej); i ustanawia przepisy tak surowe, że musi później do nich wrócić, aby je złagodzić.
Spotkanie, instalacjaW 1449 roku Pierre de Longueil został mianowany biskupem Auxerre po Laurent Pinon .
Plik 21 lutego 1450daje cztery mandaty swoim czterem najważniejszym wasalom na ceremonię objęcia w posiadanie: hrabiemu Auxerre (który otrzymuje mandat na zamku miejskim), księciu Baru (w Toucy), panu Saint-Vérain i Donzy . Jego posiadanie trwa15 marca 1540. Przysięgę posłuszeństwa otrzymał od nowego dziekana Louisa Raguiera.
DaninyKarol hrabia Nevers i Rethel jako jedyny przestrzegał zasad dotyczących objęcia biskupa w posiadanie, jego reprezentant przyszedł złożyć hołd Donzy'emu jako jedynemu akceptowanemu reprezentantowi, bo rycerz; wszyscy inni przedstawiciele przychodzą złożyć hołd, a nie rycerze, są odrzucani. Kiedy Charles de Nevers wraca z królewskiej służby w Normandii, Longueil udaje się do niego, aby pogratulować mu jego sprostowania - i korzysta z okazji, by złożyć hołd Varzy (akt z dnia21 września 1450), zastrzegając w akcie, że oddaje mu przysługę, ponieważ należało oddać ten hołd Varzy i nakazać, aby mu przedstawiono hrabiego jego ziemi. Jean , brat Karola i jego następca w hrabstwie Nevers, składa taki sam hołd jak jego brat za Varzy le24 maja 1464 ; Nie wycofał się jednak z procesu wszczętego przez jego brata w sprawie châtellenies w Mez-le-Comte , Monceaux, Châteauneuf i Clamecy , które według hrabiów Nevers przemieszczają się w ich hrabstwie.
Wielokrotnie naciska na Jeana de Chalon Lorda z Vitteaux i Isle-sous-Mont-real, aby oddał hołd ziemi Orme w Morvan. Ale ta ostatnia zwleka tak długo, jak7 stycznia 1460Longueil nakazuje Étienne le Muet, lordowi Corbelin i porucznikowi komornika Varzy, miasta, w którym biskup w tym czasie mieszkał, aby „ nakazał nałożenie brandonów lub innych nauk na wieżę, chastel, miasto, sprawiedliwość i panowanie ” „Wiązu i zwierzchnictwa ”. jego przychodami zarządza komisarz. W tym samym czasie podobny romans stawia go twarzą w twarz z książętami Nevers . Te dwie sprawy trwały do 1471 roku, kiedy to Thomas de la Lande został wyznaczony na sprawozdawcę.
Z tego samego powodu zagarnął także ziemię w Châtel-Censoir i okolicach z braku hołdu od Pierre de Beffroymonta , hrabiego Charny i Seneszala z Burgundii; następnie ten ostatni spełnia, z pełnomocnictwem z datą16 lipca 1464dla Antoine de Montaignerot, lorda Mont-Saint-Jean i jego doradcę Guillaume Labbe; pierwsze oddanie należnej wiary i hołdu zamiast liczenia na23 lipca 1464- a tym samym możliwość odzyskania skonfiskowanej ziemi.
Bauffremont sprzedał część tych ziem w 1465 r. Jean de Ferrière, dziedzic i pan Ferrières, Praëles i Champlenats . Ten ostatni, zatrzymany gdzie indziej w interesach księcia Burbon, którego jest komornikiem Beaujolais, upoważnia3 października 1470Guillaume d'Orgières, Jean de Nuſillet i Jean Mathey, giermkowie; hołd dla tych ziem składa się dalej5 października 1470.
Powstają poważne trudności między nim a jego kapitułą, do tego stopnia, że książę Burgundii i hrabia Etampes są zobowiązani do zaangażowania się.
Jest to pierwsze pytanie w 1452 r. O przysięgę nowego dziekana Thomasa La Plotte'a, sprawa, która mocno wstrząsa nie tylko dziekanem, ale całą kapitułą. Wkrótce potem dochodzi do sprawy dziesięcioleci: książę Burgundii uzyskał od papieża zezwolenie na ściągnięcie dziesięcioleci na duchowieństwo w celu wywołania wojny z Turkami . Oddział Auxerre wypłaca zatem komisarzom 35 złotych koron, starając się uzyskać pisemną gwarancję, że ta płatność będzie jedyną w tym kierunku. Następnie przybywają komisarze legata Awinionu, Martin du Breuil kanonik z Bourges i Martin de Vaux (pochodzący z Berry), którzy proszą kapitułę o tę samą kwotę, ale tym razem w imieniu króla. Rozdział odmawia. Plik30 czerwcawysłannicy legata ekskomunikują dziekana Thomasa La Plotte'a, zakład karny, sub-kantora i 18 innych kanoników. Ekskomunikowani, myśląc, że biskup jest przyczyną tej kary, odpowiadają z zakazem wyrażania zgody na kolację z biskupem, służenia mu podczas mszy, przygotowania mu miejsca w kościele, użyczenia biskupich ozdób i innych sankcji. W Dijon odbywa się proces. Ostatniego dnia sierpnia kapituła nakazuje kanonikowi wielkiemu komornikowi Guillaume de Cray, aby odebrał biskupowi krzyżyk i inne pożyczone ozdoby biskupie i poprosił go o te, które biskup jest winien kapitule.
Zakaz Kościoła zostaje zniesiony przed połową października: kanonicy celebrują14 października rocznica poświęcenia kościoła przypadająca na lipiec, ale przełożona z powodu ekskomuniki.
Istnieje również kilka spraw dotyczących odpowiednich jurysdykcji biskupa i kapituły.
Longueil uwięził kanonika Guillaume Chevalier w klasztorze Saint-Germain za przestępstwo popełnione przeciwko sprawiedliwości klasztoru, biskup twierdząc, że Chevalier jest jego sługą i znajomym. Ale rozdział żąda, aby Chevalier został zwrócony swoim oficerom.
Pozostaje również kwestia dziedziczenia po kapłanie z Lindry, który niedawno zmarł bez spadkobierców i od którego kapituła lub biskup musi odzyskać sukcesję w jego imieniu.
Latem 1458 roku Longueil (który miał wiele procesów sądowych od czasu jego przybycia do Auxerre, nie tylko z kapitułą) oświadczył, że nie ma już żadnych procesów z tą ostatnią i że wszystko zostało przyznane. Jednak wybrał okres nieobecności dziekana na początku listopada, aby odwiedzić kapitułę i poprosić go o ujednolicenie za jego życia rocznej składki należnej kapitule od biskupa, ponieważ jego dochody również znacznie spadły wraz z nadejściem kapituły. ostatnie wojny. W zamian obiecuje, że nie będzie prosić o pełnomocnictwo do odwiedzania kuracjuszy posiadanych przez kanoników; rozdział przyznaje mu niższą opłatę licencyjną, która spada ze 114 funtów do 95 funtów. Kwestia jurysdykcji nad Guillaume Chevalier zostaje rozstrzygnięta w tym samym czasie, obie strony oświadczają, że akty oskarżenia w tym przedmiocie są nieważne. Longueil zrezygnował również z roszczenia do dziedziczenia księdza Lindry, a porozumienie w tych kwestiach zostało osiągnięte w dniu8 listopada 1458. Rozdział obejmuje 20 książek ze sprzedaży dóbr proboszcza Lindry.
Następnie w tym samym roku dziekan Thomas La Plotte zgadza się złożyć przysięgę biskupowi; przysięga zostaje potwierdzona w parlamencie.
Tam więziony jest kanonik Guy le Cuiotier, właściciel domu klauzurowego Listopad 1462Albert Dauvron, kapłan i notariusz sądu duchowego biskupstwa, który przyjmuje tam testament urzędnika mieszkającego w tym samym domu. Longueil atakuje rozdział w sprawie zakresu ich jurysdykcji. Ale rozdział przedstawia najnowsze przykłady wykonywania tej jurysdykcji i wyroków wydanych za czasów Michela de Creneya (1390-1409) i Philippe des Essarts (1410-1426), udowadniając, że notariusze biskupa nie mogą sprawować funkcji w domach kanonicznych. , i uzyskuje powodzenie w sądzie wniosków pałacowych w dniu2 lipca 1465.
Longueil ponownie występuje przeciwko kapitule po tym, jak ten ostatni wysłał urzędnikowi Autun listy o pomoc prawną i cytaty przeciwko ich podmiotowi i podlegającemu uzasadnieniu, księdzu torturowi kanonicznemu imieniem Quillaud mieszkającemu w Beaune ; urzędnik - urzędnik biskupa - zlecił wykonanie tych listów. Biskup następnie utrzymuje, że w tej kapitule działa wbrew porozumieniu, które, jak twierdzi, zostało zawarte między poprzednią kapitułą a biskupem około 60 lat wcześniej, zgodnie z którym kapituła zobowiązała się nie wysyłać listów cytatariuszy i udzielających pomocy prawnej do żadnego biskupa. sprawić, by stawili się przed nimi nieobecni. Ale tej umowy nie można znaleźć w archiwach kapituły.
Na tym etapie Longueil być może zaczyna męczyć się konfrontowaniem z tak upartym rozdziałem i wydaje się, w świetle wyników, lepiej od niego wyposażonym (lub / i mniej zwolennikiem nadużycia władzy?). wzajemne prerogatywy. W każdym razie jest to ostatnia próba Longueil z rozdziałem Auxerre. W 1466 r. Przekazał mu znaczny dar w postaci relikwii od Świętych (patrz rozdział „Relikwie” poniżej).
Problemy z mieszkańcami AuxerrePierre de Longueil toczy również spory ze społecznością mieszkańców Auxerre. Zarzucają mu przede wszystkim surowość: nakłada karę pieniężną (oprócz ekskomuniki) na parafian dopuszczających się gier losowych, nieuczestniczących w niedzielnych mszach i tak zwanych świętach religijnych. Obowiązek ", bluźnierstw ( ci ostatni muszą zapłacić 20 solów tournois) ... Auxerrois są bardzo odpychani. Organizują kilka zgromadzeń na ten temat, konsultują się w Sens i gdzie indziej, wysyłają poselstwo do króla w Ganes - bez rezultatu; sprawa jest rozpatrywana w Villeneuve-le-Roy , a następnie biskup prosi o skierowanie jej na prośby z Paryża. Podczas pobytu w Varzy doręczono mu apel do parlamentu (co sugeruje, że sąd Villeneuve-le-Roy orzekł na jego korzyść); ale nie wiadomo, jak zakończyła się ta sprawa.
Wizyty w korzyściach: problemy z Saint-Eusèbe i AndryesSkrupulatny w odwiedzaniu kuracjuszy i zakładów klasztornych, Longueil napotykał tylko trudności z przeoratami.
Pierre d'Oroüer przeor Saint-Eusèbe d'Auxerre twierdzi, że jego klasztor, zależny od Molesmesa , został zwolniony przez biskupa Hugues de Mâcon w 1137 z wszelkich egzekucji (prawo do odwiedzin, a zatem późniejsze pełnomocnictwo i wszelkie inne dotacje charytatywne) od biskupów, dziekanów i archidiakonów z tego powodu, że establishment nie ma dusz. Longueil ze swojej strony utrzymuje, że jego poprzednicy odwiedzili go i uzyskali wszystkie zwykłe prawa.
Sprawa zostaje wniesiona do komornika Auxerre; ale gdy sprawa jest rozpatrywana, strony przyjmują Alberta de la Châſſe abbé de Vézelay jako arbitra pod koniecStyczeń 1454. Ten ostatni oświadcza, że odwiedzał Saint-Gervais corocznie, nie otrzymując żadnego innego prawa niż pełnomocnictwo i że przeor Saint-Gervais może być opodatkowany z dotacji charytatywnej związanej z wizytą biskupa. Potępia przeora grzywnę w wysokości 100 solów za wszystko, o co biskup może zażądać. Plik26 czerwca 1454 strony akceptują ten kompromis.
Jean de Chaluz z przeoratu Andryes odmawia udzielenia mu pełnomocnictwa, zwykle wydawanego w pieniądzu lub posiłku po wizycie w kościele parafialnym. Ale sąd żądań pałacu skazuje go na zapłacenie tego pełnomocnictwa, wyrok potwierdzony przez parlament w dniu8 marca 1465.
Panthenor (Betlejem-lès-Clamecy)Na podstawie decyzji z 1211 roku Pierre de Longueil utrzymuje, że szpital betlejemski w Clamecy znajduje się w jego diecezji, a nie w Autun .
Relikwie, relikwiarz i przyszły pochówekNa początku lata 1466 odwiedził kościół parafialny Saints-en-Puisaye w obecności proboszcza Jeana Robineau i dokonał tłumaczenia wielu relikwii towarzyszy św . kości z powrotem do Auxerre. Kilka z nich podarował kapitule Auxerre, której miał kości ofiarowane przez Jeana Mauvoisina5 czerwca 1466.
Plik6 maja 1469on sam przychodzi do kapituły, aby wręczyć srebrny relikwiarz podtrzymujący złotą szkatułkę zawierającą kawałek kości z ramienia Saint-Pierre . Ta relikwia przyszłaby do niego przez jego krewnego, kardynała Auge Richarda Oliviera de Longueil . Skorzystał z okazji i poprosił kanoników o zarezerwowanie dla niego grobu przygotowanego dla jednego z jego poprzedników Ferrica Cassinela (biskupa Auxerre 1382-1390), przeniesionego do arcybiskupstwa Reims i pochowanego w Reims.
W 1455 roku kapituła katedralna przedstawiła mu jedną z trudności: biskup Guy de Mello (1247-1269) ufundował 12 kanonów: sześć dla Saint-Jean-le-Rond i sześć dla kaplicy Saint-Michel. Ale ostatnie trzy wojny prawie całkowicie zmniejszyły ich dochody, a także dochody dwóch beneficjentów w każdej z tych dwóch kaplic; te szesnaście wikariatów jest następnie obsadzonych niewielką liczbą prostych tonarów, które są zbyt bez grosza, aby postępować zgodnie z procesem prawnym w celu odzyskania ich własności. Kapituła pragnie więc zebrać wszystko w jednym rozdziale, za pomocą którego kapituła będzie zajmować się mszami i tymi pozbawionymi środków kanonikami. Plik9 sierpnia 1455Longueil zgadza się, pozbawiając się prawa do odwołania się od tych zarzutów; zalecił również w tym samym dokumencie uzupełnienie dawnych fundamentów codziennego urzędu Saint-Michel i Saint-Jean, zalecił zwyczajne procesje w tych dwóch kaplicach i utrzymanie w niższym chórze duchowieństwa, które ich reprezentują. Karta została zatwierdzona w dniu12 maja 1456przez biskupa metropolity Auxerre, arcybiskupa Sens Louis de Melun .
W 1456 roku połączył dochody z kościoła parafialnego w Neuvoy z fabryką kolegiaty w Gien, ruchem zatwierdzonym przez kanoników Saint-Étienne d'Auxerre na3 listopada 1456. Kanonikom kolegiaty w Appoigny nadaje4 lipca 1458 zatopione listy dotyczące podstaw modlitw i innych spadków nabytych w Jego sprawiedliwości.
W 1466 roku Antoine de Chabannes , główny oskarżyciel Jacquesa Cœura i dzięki temu baronowi de Toucy i lordowi Saint-Fargeau i Puisaye, chciał założyć kapitułę sześciu kanoników w kościele Saint-Fargeau; ale chce również, aby prezentacje tych kanonów były obowiązkiem panów tego miejsca, a zatem jego i jego następców. Longueil akceptuje15 czerwca 1466, pod dwoma warunkami, aby parafia nie była gorzej obsługiwana oraz aby przestrzegane były prawa biskupa, archidiakona i arcykapłana. Fundacja ta została przeprowadzona dopiero w 1472 r., A na czele tej kapituły stał dziekan. Longueil przyłączył do niego szpital Saint-Fargeau (a tym samym jego dochody) w dniu20 lipca 1472 i daje im książeczkę stanu 24 dnia tego samego miesiąca.
W 1469 r. Stworzył trzech prokuratorów fabrykantów dla parafii Gouaix, których dobra doczesne się marnowały.
Pierre de Longueil, który darzył sympatią Château de Varzy , pod koniec życia uczynił go głównym miejscem zamieszkania - być może z powodu zamieszek w Auxerrois. Umarł tam dalej16 lutego 1473o 10 rano. Prawdopodobnie został pochowany w kościele Sainte-Eugénie w Varzy, zgodnie z jego prośbą, aby być tymczasowo, zanim jego pochówek mógł zostać przewieziony do katedry Saint-Étienne w Auxerre .