Zamek Saint-Fargeau

Zamek Saint-Fargeau
Obraz poglądowy artykułu Château de Saint-Fargeau
Epoka lub styl renesans
Rodzaj Zamek
Rozpoczęcie budowy 980
Pierwotny właściciel Heribert , biskup Auxerre
Początkowy cel podróży
Ufortyfikowane spotkanie myśliwskie
Aktualny właściciel Michel Guyot
Ochrona Logo pomnika historycznego Notowany MH ( 1949 )
Logo pomnika historycznego Notowany MH ( 1925 , 1949 )
Stronie internetowej www.chateau-de-st-fargeau.com
Informacje kontaktowe 47 ° 38 ′ 22 ″ północ, 3 ° 04 ′ 19 ″ wschód
Kraj Francja
Region Bourgogne-Franche-Comté
Departament Yonne
Gmina Saint-Fergeau
Geolokalizacja na mapie: Burgundia
(Zobacz lokalizację na mapie: Burgundia) Zamek Saint-Fargeau
Geolokalizacja na mapie: Yonne
(Zobacz sytuację na mapie: Yonne) Zamek Saint-Fargeau

Zamku Saint-Fargeau to francuski zamek znajduje się w gminie Saint-Fargeau w dziale z Yonne w tym regionie Burgundia, Franche-Comté .

Historia

Pierwotnie Saint-Fargeau było ufortyfikowanym miejscem łowieckim zbudowanym w 980 roku przez Hériberta , biskupa Auxerre i naturalnego syna Hugues le Grand, a zatem naturalnego brata Hugues Capet.

Jej pierwszym znanym panem, około 1060 roku, był Ithier, pan Toucy , Saint-Fargeau i kraju Puisaye  ; w 1147 r. Ithier III , jego piąty pan, udał się z Ludwikiem VII do Ziemi Świętej  ; ósmy, Ithier V , zginął podczas oblężenia Damietty (1218); jedenaste, Jean I er , nie mając syna, Joan, córkę, wyszła w 1266 Thibaut II , liczyć z baru i przyniósł mu ojców zwierzchnictwa.

W 1411 zamek przetrwał oblężenie, następnie ziemie przeszły w ręce Ludwika de Bar , biskupa Verdun i kardynała, który przekazał je w 1430 roku swemu bratankowi Jean-Jacques Paléologue , markizowi de Montferrat , wnukowi ze strony matki księcia Bar Roberta .

11 lutego 1450 jego synowie Jean , Guillaume i Bonifacy sprzedali „ziemia i zamki Saint-Fargeau” Jacquesowi Coeurowi , ale został on ograbiony z majątku (w tym Toucy i Charny ) wyrokiem z maja 1453 roku.

Zamek został odbudowany po 1453 r. na fundamentach starej twierdzy przez Antoine de Chabannes , hrabiego Dammartin , wielkiego mistrza Francji , który nabył go za dwadzieścia tysięcy złotych koron po hańbie Jacques'a Coeur  ; rozpoczął w 1467 r. budowę dużej wieży, mającej służyć jako miejsce odwrotu do czasu całkowitej przebudowy zamku, którego wieża miała stać się wówczas twierdzą.

W 1461 r. Ludwik XI , który został królem, zemścił się na Antoine de Chabannes, który zmusił go do ucieczki z Dauphiné podczas buntu przeciwko ojcu, zwracając Saint-Fargeau rodzinie Coeurów i embastylując Chabannesa, uciekł, wszedł do Ligi Dobra Publicznego , siłą odbił zamek... i wkrótce został przywrócony do jego własności i zaszczytów. Aby zatrzymać Saint-Fargeau, jego syn, hrabia Jean de Chabannes-Dammartin, zaoferował wdowie Heart dziesięć tysięcy złotych koron i rentę w wysokości czterystu livres tournois.

Jedna z córek Jeana hrabina Antoinette de Chabannes-Dammartin, mający za mąż René d'Anjou - Mézières , ich syn Nicolas d'Anjou dziedziczone i uzyskaniu erekcji gruntów w powiecie w 1542 ns  ; następnie córka tego ostatniego, Renée d'Anjou , poślubiwszy księcia Montpensier Franciszka de Bourbon , Henryk III założył tę ziemię jako księstwo-parostwo w 1576 r.

Ich syn, książę Henryk de Bourbon , był teściem Gastona d'Orléans , brata Ludwika XIII , poprzez jego córkę Marie de Bourbon-Montpensier , ale młoda matka zmarła przy porodzie pozostawiając jedyną córkę, również księżną Montpensier . Jej prawdziwe imię Anne-Marie-Louise d'Orléans , była przez ojca Gastona kuzynką Ludwika XIV i była nazywana „Wielką Mademoiselle” . W 1652 roku, była, ponieważ jej stanowiska zajętego w czasie Frondy , zesłany do Saint-Fargeau z dwójką polowe Marszałków Gilonne d'Harcourt , hrabiny Fiesque i Anne de La Grange-Trianon , hrabiny Frontenac. Poleciła architektowi króla Franciszka Le Vau odbudować w latach 1653-1657 cztery wewnętrzne fasady zamku, fasady, w których wciąż można odróżnić miejscami jego monogram ( AMLO ), w większości zniszczone przez rewolucjonistów; Jean d'Ormesson , którego dzieciństwo spędził częściowo w zamku St-Fargeau, przywołał te surowe mury w Un jour je rire sans, mówiąc wszystko . O tym epizodzie wspomina także list Madame de Sévigné .

Po ślubie z Lauzunem – prawdopodobnie około 1671 roku, jednak do dziś pozostaje wątpliwość – ten ostatni odziedziczył Saint-Fargeau , gdzie prawie nie mieszkał, zanim go scedował,5 lutego 1714, do finansisty Antoine'a Crozata  ; ten ostatni, w trudnej sytuacji po śmierci Ludwika XIV , odsprzedał go od from15 grudnia 1715, Michel-Robert Le Peletier des Forts (1675-1740), kolejno doradca parlamentu paryskiego , intendent finansów , minister stanu , członek Akademii Nauk , mąż Marie-Madeleine de Lamoignon de Bâsville (1687 - 1744); zlecił wybudowanie tzw. pawilonu „Forty”.

Studyjna replika portretu, który zamówił w 1727 roku u Hyacinthe Rigaud dla upamiętnienia jego nominacji na głównego kontrolera (1726-1730), została sprzedana na aukcji publicznej w Paryżu 7 czerwca 2013 roku.

W 1740 roku majątek przeszedł do wnuka Michel-Etienne, hrabiego Saint-Fargeau i prezydent moździerz z dnia Parlamentu Paryża w 1764 roku.

W 1752 roku pożar zniszczył zamek i część miasta, a kolejny wiek później (o czym świadczy odsłonięty na miejscu łupek) zniszczony w obrębie dwóch budynków przylegających do kaplicy (w której mieszczą się XIX- wieczne grobowce z czarnego marmuru od Lepeletierów) , niszcząc stare apartamenty La Grande Mademoiselle, jej galerię i wartownię, która w momencie jej powstania była największa we Francji.

W 1778 r. majątek rodzinny odziedziczył Louis-Michel Lepeletier de Saint-Fargeau; zastępca szlachty do stanów generalnych , został przewodniczącym sejmu 21 czerwca 1790 r.; konwencjonalny , głosował za śmiercią króla i został zamordowany w paryskiej restauracji przez jednego z byłych ochroniarzy tej, w przeddzień egzekucji Ludwika XVI ,20 stycznia 1793.

Scenę namalował Jacques-Louis David , dzieło, które w ramach Restauracji kupiła od jego spadkobierców za olbrzymią sumę stu tysięcy franków jego jedyna córka Louise-Suzanne Lepeletier – była pierwsza „uczennica Narodu”. stał się żarliwym rojalistą - pod warunkiem, że go nie zniszczy i który ukryłby go tym samym w murze ogromnej rezydencji, której do dziś nie ma. Według rodzinnej legendy przekazanej przez Jeana d'Ormessona, w każdym pokoleniu matka wskazywała córce sekretne miejsce na łożu śmierci. Jednak jego babcia Boisgelin zginęła podczas okupacji bez córki Marie-Henriette Anisson du Perron, markizy d'Ormesson, będącej przy jej łóżku... Pochowane w Panteonie po uroczystym pogrzebie ciało królobójcy przeniesiono na kaplica zamku, gdzie nadal stoi.

„Widziałem Saint-Fargeau jako plantatora ogrodów i byłem zachwycony wyglądem parku […] Ja, który widziałem już wiele, a zwłaszcza tyle posadzonych, przyznaję, że prawie zazdrościłbym M. , de Mortefontaine talent, który tu wykazał. "

W 1809 r. Léon Le Peletier de Mortefontaine, syn Louisa Le Peletier de Mortefontaine , stworzył park krajobrazowy „w angielskim smaku”, który przetrwał; był mężem przez rok swojej kuzynki Suzanne-Louise Lepeletier de Saint-Fargeau (1782-1829); urodzony w 1771, zmarł w 1814.

Ich dwie córki Marie-Louise-Suzanne (1811-1893) i Marguerite-Marie (1809-1890) Le Peletier de Mortefontaine zostały odpowiednio hrabiną Talleyrand (x 1830) i markizą de Boisgelin (x 1827), rodziną, która przekazała majątek Anisson du Perron, którego córka wyszła za mąż za markiza André d'Ormessona , ojca akademika Jeana .

Papierowy zamek w Ku przyjemności Boga

„Ogromny park, wieże, zagajniki, ławeczki w cieniu lip, starannie utrzymane ścieżki, klomby bratków i begonii […] Dwa razy w miesiącu pan Machavoine w milczeniu podjeżdżał zegary. Wślizgnął się do stołu bilardowego, w małym salonie, w dużym salonie, w bibliotece, w jadalni, w dziecięcej jadalni, w spiżarni, w ogromnej kuchni, po dwudziestce. otwarte przez cały rok. Sprawdził, czy zegary, zegary, kartele podały dokładny czas i nakręcił je. Szedłem za nim z pokoju do pokoju z fascynacją, która mnie zdumiewała. "

-  Jean d'Ormesson

„… Saint-Fargeau, którego właściciele, Boisgelins, następnie prowadzą, i którego załoga myśliwska, Rallye Puisaye, rozdzieliła się w lesie Orleanu lub w Normandii, w Beaumont-le-Roger […] Dni radości, skorzystał na tym cały kraj. Tak więc markiza po każdym wielkim polowaniu domagała się od męża dokładnej sumy sum wydawanych na załogi, psy, konie, gości, aby rozdać te pieniądze biednym. Uroczysta msza zgromadziła duży tłum. W pierwszym rzędzie guziki załogi, a przed głównym ołtarzem najlepszy ogar trzymany przez piqueux… Przy wyjściu ksiądz pobłogosławił pakunek i rozdał trochę błogosławionego chleba. Następni byli ludzie i konie. "

- Juliette Benzoni

Błogosławieństwa te zostały sfilmowane około 1930 roku, kiedy widzimy Jeana d'Ormessona , ministranta , stojącego na głównych schodach kaplicy; domena rozciągała się na trzy departamenty i obejmowała około piętnastu tysięcy hektarów.

Na początku XX th  wieku, jego przodkowie matki odbywają kobiecy portret nadana Mignard i że z wdowa markizie Boisgelins przez Pawła Delaroche  ; duży salon zachował te z Anne-Marie-Louise d'Orléans (początkowo przedstawione jako popiersie na owalnym płótnie, które zostało umieszczone w ceremonialnym wizerunku przedstawiającym ją stojącą przed zamkiem) i Ludwika XIV przypisywanego Rigaudowi , i zasłony i lambrekiny z XIX th  wieku ozdobiony zwierząt heraldyczny byłych właścicieli.

W XIX th  century, „dwa budynki zostały przekształcone w mieszkania, jeden składający się głównie z pokojami, które przyjmują gości zimą psów do polowania na” okres wywołała dużą jadalnię „naprawdę wielki, którego uwypuklenie sufit jest wspaniale ozdobiony orłem z rozpostartymi skrzydła, wysoka i surowa stolarka” oraz kilka reprodukcji starych fotografii wystawionych w Sali Odwachu.

Markiz de Boisgelin to przodkowie ze strony matki Jeana d'Ormessona, który wraz z matką, spadkobiercą ogromnego majątku, który był stopniowo dzielony, bezskutecznie proponował go państwu: André Malraux, minister kultury, ze względu na wielkość i zwłaszcza zrujnowany stan domu, wtedy ironicznie zasugerowałby mu, aby dorównał tej transakcji milionem franków… W 1968 roku został sprzedany belgijskiej firmie, która utrzymywała go przez dziesięć lat.

Pisarz, który spędził tam lato z rodzicami, zainspirował się nią do napisania powieści Au Plaisir de Dieu . Adaptacja telewizyjna został zastrzelony w 1976 roku na zamku przez Robert Mazoyer , aktor Jacques Dumesnil grając postać Duke'a Sosthène de Plessis-Vaudreuil, inspirowane przez jego dziadka, „kto rządzi w ciszy [i] już wygląda jak Jean Gabin dojechać wieku, ale nadal solidny i bardzo wyprostowany […] Jest w nim coś masywnego i chińskiego, co z czasem umyka. "

W 1979 roku Michel Guyot i jego brat Jacques, wspierani przez lokalne społeczności, nabyli zamek wraz z posiadłością i podjęli się jego odrestaurowania i przywrócenia do życia; Do wynajęcia część pokoi w prywatnej części zamku, które zachowały dawny wystrój.

Architektura

Zamek tworzy nieregularny pięciokąt, którego szczytami jest sześć imponujących wież z różowej cegły, z których pięć jest zwieńczonych latarniami przypominającymi te z Chambord.

W XIX th  century powstały na dziedzińcu honorowym cztery duże okrągłe trawniki i ozdobny owalny w środku koszy „że [w] prawdopodobnie zmniejszać szlachtę ale złagodzić pustkę i monotonii.”

Zaszeregowanie

Zamek został sklasyfikowany jako zabytek historyczny od5 maja 1949. Elewacje i dachy oficyn zostały od początku roku uznane za zabytki5 stycznia 1949. Elewacje zewnętrzne i na dziedzińcu, dachy, fosy i park, również zostały sklasyfikowane jako zabytki od czasów5 maja 1949.

Zdarzenie

Château de Saint-Fargeau jest otwarty dla zwiedzających, przynajmniej dla odrestaurowanych części.

Jest również gospodarzem historycznego spektaklu Saint-Fargeau, imprezy dźwiękowo-świetlnej organizowanej przez stowarzyszenie „Les Amis du château de Saint-Fargeau” w celu sfinansowania jego renowacji.

Z ponad sześciuset aktorami, sześćdziesięcioma jeźdźcami, tysiącami kostiumów z różnych epok i wszelkiego rodzaju, dwudziestoma amerykańskimi pojazdami wyzwolenia , ekipą myśliwską , orkiestrą marszową , przedstawienie śledzi ponad tysiącletnią historię poprzez Joannę d'Arc i rewolucja francuska .

Lokalizacja

W 1999 roku zamek został wykorzystany jako tło w odcinku Une femme d'honneur zatytułowanym Son et lumière .

W 2015 roku zespół programu Secrets d'Histoire nakręcił w zamku kilka sekwencji w ramach numeru poświęconego Anne-Marie-Louise d'Orléans , zatytułowanego La Grande Mademoiselle: une rebelle sous Louis XIV i transmitowanego na19 lipca 2016na Francji 2 .

Uwagi i referencje

  1. „  Wskazówka n ° PA00113810  ” , na otwartej platformie dziedzictwo, baza Mérimée, francuskiego Ministerstwa Kultury .
  2. Pan Dey, Historia miasta i hrabstwa Saint-Fargeau , 1856 Druk-edykt Perriquet & Rusty, s.  34 .
  3. Wyd. Robert Laffont, s.  21 wydania kieszonkowego, 2014.
  4. „W czwartek rano, co było wczoraj, mademoiselle nadzieję, że król będzie podpisać umowę, jak mówił; ale o siódmej wieczorem królowa, monsieur i kilku barbonów dało SM do zrozumienia, że ta sprawa szkodzi jego reputacji, tak że po wezwaniu po mademoiselle i pana de Lauzun, król oświadczył im: przed księciem, któremu absolutnie zabronił myśleć o tym małżeństwie. Pan de Lauzun przyjął ten rozkaz z całym szacunkiem, z całym posłuszeństwem, z całą stanowczością i całą rozpaczą, na jaką zasługiwał tak wielki upadek. Dla Mademoiselle, zależnie od nastroju, wybuchała płaczem, płaczem, gwałtownymi bólami, nadmiernymi narzekaniami i przez cały dzień nie ruszała się z łóżka, połykając tylko rosół. Oto piękny sen, oto piękny temat powieści lub tragedii, ale przede wszystkim piękny temat rozumu i wiecznego mówienia: to jest to, co robimy dzień i noc, wieczór i poranek, bez końca, bez przestanku; mamy nadzieję, że zrobisz to samo. "
  5. Arvède Barine , La Grande Mademoiselle na Wikiźródłach .
  6. Dz. rodzina.
  7. Powiel. przełęcz. w La Gazette de l'Hôtel Drouot , n o  21,31 maja 2013 r., s.  72 .
  8. Clémentine Portier-Kaltenbach, Histoires d'os , kol.  „Liczba mnoga”, 2012, s.  91-108 .
  9. op. cyt. , s.  21, 28 .
  10. Sto lat życia zamku , I. La Belle Époque, Paryż, C. de Bartillat, 1992, s.  38–39, 49 , arch. os.
  11. G. Norville "Le Zamek de Saint-Fargeau" La Vie a la Campagne , n O  72,15 września 1909, s.  166–171 .
  12. op. cyt. , s.  22 .
  13. Oficjalna strona .
  14. „  Historyczne tajemnice w ten wtorek: La Grande Mademoiselle, buntownik Ludwika XIV  ” , na Blogtvnews ,19 lipca 2016(dostęp 11 listopada 2020 r. )

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne