angielski
angielski Paon-du-jour - twarz grzbietowa, kol. MHNT .Królować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Stawonogi |
Klasa | Owady |
Super porządek | Endopterygota |
Zamówienie | Lepidoptera |
Rodzina | Nimfalidy |
Podrodzina | nimfaliny |
Plemię | Nimfalini |
Uprzejmy | język angielski |
Paon du jour (Chmielowiec IO) JeSt gatunki z ćmy z rodziny z Rusałkowate , z podrodziny z Nymphalinae i rodu z nymphalini .
Nazwa rodzaju Aglais oznacza po grecku „piękno”, „splendor”. W mitologii greckiej Aglaé jest jedną z trzech Gracji .
Specyficzny epitet io odnosi się do Io , która jest córką Inachos , nazwa, z której inachis pochodzi nazwa starożytnych rodzaju tego gatunku.
W przeciwieństwie do wielu Lepidoptera nie wykazuje zmienności geograficznej ani sezonowej, co skutkuje niezwykłą stabilnością morfologiczną na całym swoim obszarze.
Dorosły Paw ( imago ) jest średniej wielkości ( rozpiętość skrzydeł od 5 do 6 cm ). Jest to łatwe do zidentyfikowania przez jego żywe ocelli (oczu) na rumianej ziemi, które przypominają te z pawich piór (stąd jego nazwa języka ojczystego). Brązowy rewers skrzydeł pozwala mu wślizgnąć się w martwe liście, nie będąc widocznym. Przyoczki są szybko odsłonięte, gdy motyla niepokoi drapieżnik, taki jak ptak. Ta brutalna demonstracja blasku skrzydeł, której towarzyszy dotykanie otwartych skrzydeł (co powoduje świszczący dźwięk), przeraża i odpycha intruza. Rzeczywiście, niektórzy uważają, że otwarte skrzydła mimetycznie przywołują wzrok kota, który może zaskoczyć lub odstraszyć drapieżnika, wystarczająco długo, by Paw mógł uciec.
Po kryciu paw składa szeregowo jaja, do 500 jednorazowo zebranych na spodzie liści rośliny pokarmowej (głównie pokrzywy dwupiennej ). Jaja mają jasny kolor, od żółtego do zielonego. Jajo ma osiem drobnych podłużnych grzbietów i uwalnia gąsienicę po dwóch do trzech tygodniach inkubacji
Imago
ocellus
Achromatyczna forma ocelli MHNT
Rewers pawia dnia
Kolejny paw dnia.
Łuski skrzydłowe widziane przez mikroskop optyczny (powiększenie x200)
W gąsienice są bardzo różne w zależności od ich różnych etapach. Właśnie urodzone nie przekraczają 3 mm . Ich duża, czarna, błyszcząca głowa jest nieproporcjonalna do ich małego, zielonkawobiałego ciała. Stopniowo proporcje są zrównoważone, a ich kolorystyka zmienia się na zielono-brązową. Wreszcie uzyskują swoją ostatnią przemianę, a mianowicie błyszczącą czarną sukienkę ozdobioną rzędami ciernistych jedwabi ozdobionych serią białych kropek na każdym segmencie. Na tym etapie ledwo osiągają centymetr, ale po 4 tygodniach nieokiełznanej żarłoczności mogą przekroczyć 4 cm długości. Pomimo wyglądu „drutu kolczastego” są całkowicie nieszkodliwe (nie kłują i nie szkodzą). W końcu gąsienica, do tej pory stadna i żarłoczna, przestaje żerować i wędruje w poszukiwaniu miejsca do przepoczwarzenia .
Gąsienice spotykane są od maja do września w koloniach zgrupowanych na łóżkach pokrzyw, którymi żywią się.
Po znalezieniu idealnego podparcia gąsienica doczepia się do niej za ostatnią parę nóg i zwisa do góry nogami. Za niecałe 2 dni narządy wewnętrzne gąsienicy przekształcą się w poczwarkę . Otoczka ciała zostanie następnie rozszczepiona na grzbiecie i pojawi się. W kontakcie z powietrzem poczwarka twardnieje i staje się pigmentowana. Metamorfoza równie złożona jak pierwsza będzie miała miejsce przez około 2 tygodnie, a organy dorosłego owada zastąpią organy gąsienicy. Zwłoki, które wkrótce uformują poczwarkę, otwierają się brzusznie, ukazując imago , końcowe stadium motyla. Pod naciskiem hemolimfy krążącej w żebrach początkowo „pomarszczone” skrzydła będą się stopniowo rozwijać (rzędu 5 do 10 minut ) i nabiorą sztywności. Lot odbędzie się po stwardnieniu powłok i usunięciu smółki , mniej lub bardziej czerwonawych płynnych odpadów organicznych.
Jajka
Ostateczna przemiana gąsienicy
Utwory
Powstanie poczwarki
Motyl wyłania się z poczwarki
Paw to biwoltyna , uniwoltyna lub triwoltyna. Większość ich lotu trwa od czerwca do sierpnia. Potem może przejść w diapauzę , w zależności od pogody, między końcem października a wiosną. Daty te są całkowicie uzależnione od warunków atmosferycznych. Aglais io ma cechę zimowania jako osoba dorosła. Okres ten się skończył, lata od lutego/marca na terenach gdzie klimat pozwala mu na 2 lub 3 pokolenia (z wyjątkiem gór gdzie ma tylko jedno). Na tych terenach pojawi się pierwsze pokolenie wiosenne, które da początek drugiemu, zarówno letniemu, jak i zimowemu, obserwowanemu od sierpnia do maja.
Na stałym lądzie larwa pawia szczególnie upodobała sobie pokrzywę i chmiel, podczas gdy na wyspach Morza Śródziemnego, takich jak Samos , odnosi się do ćmy pospolitej bez pokrzywy.
Dorosłych, w międzyczasie, Karma szeroką gamę nektarów z wierzby kotek , Dawida b uddleia , mniszek lekarski , majeranku , czarnego bzu , konopi konopi , fiołków i koniczyny ; używają również soku z niektórych drzew i zgniłych owoców.
Inne motyle również mają pokrzywę jako roślinę żywicielską ich larw; są to Vulcan ( Vanessa atalanta ), Mały żółw ( Aglais urticae ), Belle-Dame ( Vanessa cardui ), Robert-le-Diable ( Polygonia c-album ), Mapa geograficzna ( Araschnia levana ).
Z błonkoskrzydłe ( Ichneumonidae ) i muchówek ( tachinid lub sarkofagi ) mogą pasożytować gąsienice tuż przed Przepoczwarczenie do domu i nakarmić ich larwy.
Peacock powszechna i często w większości krajów europejskich, od południa do 64 ° równolegle do północnej połowie Peninsula iberyjskiej , od 0 do 2500 m wysokości.
Dokładniej występuje w Europie Zachodniej od Szkocji po północną Hiszpanię i Portugalię , Europę wschodnią, od środkowej Finlandii po europejską Turcję i północną Europę Grecja i wyspy śródziemnomorskie (na ogół powyżej 400 m ).
Angielski Peacock io wykonuje lokalne migracje w ciepłych latach. Zapisy na północy Szkocji wydają się być związane z migracją. Paw został odnotowany tylko raz w północno-zachodniej Afryce, w Algierze w 1961 roku. W związku z tym ma zwyczajową tendencję do rozprzestrzeniania się w swoim zasięgu i po kilku latach zmienia się w wędrowca, co stawia go wśród okazjonalnych migrantów.
Jest obecny we wszystkich departamentach Francji kontynentalnej. Ale w wielu sektorach staje się rzadkością (na przykład w 2008 r. znaleziono w 46 oczkach na 90 w departamencie Charente).
The Peacock docenia słonecznym otwartych częściach lasu, zalesiony banków, wilgotne łąki, ugory, nieużytki, krzaczaste osłoniętych dolinach, aż do 2500 m wysokości. Dorosłe osobniki zimują w ciemnych i chłodnych miejscach, takich jak puste drzewa, gęsta roślinność, stosy kłód, szczeliny skalne, jaskinie, stodoły, spichlerze itp.
Do gatunków znane obecnie Chmielowiec IO został opisany przez Szwedzki naturalistę Carl Linnaeus 1758 pod oryginalnej nazwie z Papilio io .
Od dawna zaliczany do rodzaju Inachis , którego był jedynym przedstawicielem. Jednak ostatnie badania w biologii molekularnej doprowadziły do jego włączenia do rodzaju Aglais .
Wymieniono następujące synonimy i inne kombinacje :
Niektóre źródła uznają istnienie podgatunków :
Ten takson jest chroniony w Szwajcarii (kantony Vaud i Schaffhausen ).
We Francji nie jest chroniony, choć jest rzadkością.
Niemiecki znaczek pocztowy
Ten motyl jest w audycji z wyspy Jersey w 1991 roku (nominał 57 proc.), a także w programie z Węgier i Niemiec .