Odienne

Odienné to miasto w północno-zachodniej części Wybrzeża Kości Słoniowej , niedaleko Mali i Gwinei , stolica regionu Kabadougou . Znajduje się on 867 km od Abidżanu . Jej mieszkańcy nazywani są Odiennékas .

Geografia

Ostatnie przed Gwineą miasto na Wybrzeżu Kości Słoniowej na linii wschód-zachód, Odienné znajduje się na wschód od masywu Denguélé (nazwa pochodzi od najwyższego punktu, co w języku Malinké oznacza „jedynego syna góry”). Wyboista trasa o długości stu kilometrów łączy ją z Gwineą, a druga prowadzi do Mali .

Powierzchnia departamentu, którego jest stolicą, wynosi 20 993 km 2 .

Sytuacja

Odienné Dział jest częścią regionu Denguélé , granicy z Mali i Gwinei . Odienné znajduje się 867 km od Abidżanu , ekonomicznej stolicy i największego miasta kraju oraz 550 km od Yamoussoukro , stolicy politycznej .

Pogoda

Klimat jest typu Aw w klasyfikacji Köppena : jest bardzo gorący i bardzo suchy (podobny do klimatu sudańskiego), w grudniu i styczniu pojawia się harmattan , silny wiatr znad Sahary . Wielka pora sucha (październik – maj) poprzedza porę deszczową, naznaczoną dwoma maksimami opadów , jednym w czerwcu, a drugim we wrześniu.

Odienné prognoza pogody

Miesiąc	Sty.	luty	Marsz	kwiecień	może	czerwiec	Lip.	sierpień	wrz.	Październik	Listopad	grudzień
Średnia minimalna temperatura ( °C )	18	20	21	22	21	20	20	20	20	20	19	18
Średnia temperatura (°C)	26	28	28	28	27	26	25	25	25	26	26	25
Średnia maksymalna temperatura (° C)	34	35	36	34	33	31	30	30	30	31	32	32
Liczba dni z opadami	0	0	2	2	1	2	4	6	4	2	0	0

Źródło: GeografiaIQ

Wegetacja

Roślinność regionu jest to, że w zalesionej sawanny . Typ sudański, przedstawiany jest jako zespół otwartych lasów i sawanny .

Hydrografia

W regionie swoje źródło mają rzeka Sassandra z dopływem Tiemba i Dion, której dopływ Sankarani przechodzi w bystrza Bakélé i płynie głównie w Gwinei .

Historia

Do niedawna Wybrzeże Kości Słoniowej było obiektem wielkich migracji. Pierwsza prawdopodobnie zaczęła się w pierwszym tysiącleciu od Senoufów, którzy osiedlili się na północy. Potem przyszedł w fale, XV th - XVI th wieku Malinke (należący do ludu Mandingo ), gdy wielki Mali Imperium spadły w ruinę. Wielu, takich jak kamagate lub kamate, osiedliło się w północnych regionach, szczególnie w okolicach Odienné, zajmując część dawnego terytorium Senufosów i tworząc tam małe królestwa. W XVIII -tego wieku, część pierwotnych ludów Mandingo należał do Królestwa Kongu , założonego przez Sekou Ouattara i XIX th century Kabadougou , a następnie, w końcu XIX th wieku, region będzie pod dominacją wojska z Almamy Samory Toure , założyciel imperium z Wassoulou w 1880 roku .

Około 1750 r. miasto Odienné było zamieszkane głównie przez Diarrassouba. Po kłótni około 1815 roku między wodzem Toronu a Dosso Diarassouba, ówczesnym królem Nafany, muzułmanie z Samatiguila pod wodzą Vakaba Touré na zmianę wspierali Toron i Nafanę. Te dwa kantony zostały zatem zniszczone jeden po drugim. Dosso Diarassouba, który został pokonany, porzucił Odienné. Dlatego historia Odienné jest ściśle związana z historią Vakaby Touré i jego następców. Samo miasto Odienné zostało założone przez Vakabę Touré , „władcę wojny” Malinké, którego skromny grób wciąż znajduje się w centrum miasta, ale nie jest on obiektem szczególnego kultu.

Administracja

Ustawa z 1978 r. ustanowiła 27 pełnoprawnych gmin na terenie kraju.

Lista kolejnych burmistrzów

Data wyborów	Tożsamość	Lewo	Jakość	Status
1980	Henry bourgoin	PDCI-RDA	Polityk	wybrany
1985	Henry bourgoin	PDCI-RDA	Polityk	wybrany
1990	Vakaba Toure	PDCI-RDA	Polityk	wybrany
1995	Sy Savane Ousmane	RDR	Polityk	wybrany
2001	Diakité Coty Souleymane	RDR	Polityk	wybrany
2013	Nasseneba Toure	RDR	Kobieta polityczna	wybrany

Po wydarzeniach z 2002 roku miasto, podobnie jak wszystkie miejscowości na północy kraju, znalazło się pod zarządem MPCI, a następnie Nowych Sił Wybrzeża Kości Słoniowej i faktycznie podlegało wyłącznej władzy „ dowódca strefy ”(„ strefa komunikacyjna ”). Ten „ dowódca strefy” jest wyznaczany przez sekretarza generalnego Nouvelles de Côte d'Ivoire , Guillaume Soro , tak jak dla każdego z 10 sektorów północnej strefy Wybrzeża Kości Słoniowej, przy czym Odienné jest wyznaczany od 2006 r. jako strefa nr 8 . Od 2007 roku to Ousmane Koulibaly zastąpił Amadou Koné . Władza ta istnieje nadal w 2008 roku i współistnieje z urzędnikami państwowymi , prefektami i podprefektami , którzy powrócili do regionu.

Reprezentacja polityczna

Członkowie Odienné

Data wyborów	Tożsamość	Lewo	Jakość	Status
2001	Cissé Lanciné Djessi	PDCI	Polityk	wybrany

Mandat Zgromadzenia Narodowego wybranego w 2001 roku wygasł 16 grudnia 2005 roku . Jednak ze względu na kryzys polityczno-wojskowy z 2002 r. wybory parlamentarne nie odbyły się, a istniejące Zgromadzenie Narodowe nadal funkcjonowało i zachowało swoje uprawnienia.

Społeczeństwo

Demografia

Ewolucja demograficzna

1920	1946	1975	Spis ludności z 1978 r.	Spis ludności 1998	Szacunki na rok 2010
		13 911		28 266	100 000
Liczba zachowana z 1920 r .: Populacja bez podwójnego liczenia

Języki

Od czasu uzyskania niepodległości językiem urzędowym na całym Wybrzeżu Kości Słoniowej jest język francuski . Lingua franca , używane i rozumiane przez większość ludności, jest Dioula, ale regionu ojczystego jest Malinke . Malinké to francuzyzacja nazwy Maninka , która była zarezerwowana dla mieszkańców regionu Odienné. W tym regionie język jest prawie identyczny z językiem Konyan i bardzo zbliżony do języka Kankan w Gwinei , rozpowszechnianego od wieków przez podróże handlarzy Dioula.

Miasto goszczące wielu Ivorian ze wszystkich regionów kraju, używa się tam wszystkich narodowych języków kraju, około sześćdziesięciu.

Edukacja

Dział posiada 145 szkół podstawowych, 8 szkół średnich i 1 szkołę wyższą.

To właśnie Elima , na południu kraju, zostanie utworzona pierwsza oficjalna szkoła 8 sierpnia 1887 wraz z nauczycielem Fritz-Emile Jeand'heur przyjechał do Algierii . Miało wtedy 33 afrykańskich studentów, którzy będą pierwszymi czytelnikami po francusku. Będzie działać przez 3 lata, zanim w 1890 r. zostanie przeniesiony do Assinie przez Marcela Treich-Laplène , nowego mieszkańca Francji. 1 st marca 1904, było 896 uczniów w Wybrzeżu Kości Słoniowej, w szacunkowej populacji nieco ponad 2 mln mieszkańców. Odienné będzie gościć jedną z 18 wiejskich szkół utworzonych w 1903 roku . Szkoła ta mieściła 150 uczniów pod opieką nauczyciela i została zbudowana przez inżyniera Alice Aubry (X1968) w okresie jego architektury.

Na wydziale działa również Zakład Szkoleń i Edukacji Kobiet mieszczący się w stolicy, jeden z 90 tego typu ośrodków istniejących w kraju. Celem tej instytucji jest umożliwienie niepiśmiennym kobietom, młodym dziewczętom, które nie chodzą do szkoły lub porzucają szkołę, oraz rolnikom, aby znalazły szansę na rozwój nowych umiejętności pozwalających na ich integrację lub wzmocnienie pozycji.

Religia

Odienné jest siedzibą katolickiego biskupstwa utworzonego 19 grudnia 1994 roku , którego siedzibą jest Katedra św . Augustyna . Obecnym biskupem diecezji Odienné jest prałat Antoine Koné.

Miasto Odienné jest w większości muzułmańskie.

Zdrowie

Dział ma 1 regionalnego centrum szpitalnego, 50 ośrodków zdrowia oraz 2 apteki apteki .

Gospodarka

Gospodarka regionu jest zorganizowana wokół rolnictwa i przemysłu rolno-spożywczego : produkcja orzechów nerkowca (4264 t , 1998 r. ), bawełny (12 851 t ), pochrzynu (104 328 t ) itp. .

Sporty

W mieście działa klub piłkarski Denguelé Sports d'Odienné , który gra w MTN Ligue 1, a mecze rozgrywa na boisku miejskiego stadionu z 3000 miejsc. W tym klubie zadebiutowała jedna z „gwiazd” futbolu Wybrzeża Kości Słoniowej lat 90., Sékou Bamba . Jak w większości miast w kraju organizowane są nieformalne turnieje 7-osobowej piłki nożnej, które bardzo popularne na Wybrzeżu Kości Słoniowej nazywane są Maracanas .

Infrastruktura

Odienné ma lotnisko ( kod AITA : KEO). Spośród 243 miejscowości wiejskich w departamencie 59 jest zelektryfikowanych. Sieć drogowa ma 3704 km dróg, w tym 78 km asfaltowych, 748 km nieutwardzonych i 2878 km torów wiejskich.

Region

Flora

Na sawannie wokół miasta wszystko wydaje się wspaniale rosnąć. Wśród typowych drzew północy znajdziemy nery , orzechy nerkowca i drzewa shea , „cudowne drzewo”, którego owoce można spożywać bez zmian lub zamienić w „ masło ”, które zastępuje olej i wszystkie tłuszcze w regionach z sawanny i które jest również stosowany jako produkt kosmetyczny.

Istnieją również zwykle kwitnące drzewa tropikalne, takie jak frangipani , bugenwille lub akacje .

Dzikiej przyrody

Mamy również spotkać w regionie wiele pawiany , warthogs , krzewów świnie , kuropatwy i francolins jak również antylopy , głównie cobes Buffona i spożytkowanej buszbok . Istnieje również wiele agouti, których mięso jest bardzo popularne, oraz boa .

Wioski

OUELLI to bardzo stara wieś ( ponad 6000 mieszkańców ) położona około 150 km od Odienné w sub-prefekturze Goulia. Pierwsza wieś kantonu Vandougou (wtedy BANDOUGOU = Kraj odmowy, stąd odmowa kolonizatora). Kanton VANDOUGOU ma 13 wiosek: Ouelli (lub WELLY, pierwsza wioska i założyciel kantonu), Zambla, Goueguéni, Wahiré, Fanfala, Mahandiana, Goueya, Tokala, Semé, Messiridougou, Mafindougou, Ouassangalasso i Zesso. Ouelli to bardzo konserwatywna wioska tradycjonalistyczna. Jego święta chata pochodzi z kilku wieków przed Jezusem Chrystusem. Bardzo historyczny zabytek, dzierżyciel najwyższej władzy wsi.
Mahandiana to wioska ze wspaniałymi chatami Malinké.
Foula to wioska myśliwska u podnóża gór.
Kimbirila słynie z zespołów tanecznych.
Fanfala to wioska ze stanowiskiem archeologicznym datowanym na okres od 800 do 3000 lat p.n.e. J.-C.
Logbanasso to wioska w pobliżu miasta z jeziorem utworzonym przez tamę na rzece Baoulé . Jednak nie można się tam kąpać ze względu na szalejącą tam bilharcjo .
Borotou , na południe od Man , to wioska specjalizująca się w tańcach Koutoubia i Kouroubossi , wykonywanych przez młode dziewczyny z regionu na kilka dni przed ramadanem .
Bako na południu specjalizuje się w tańcu N'deden wykonywanym wyłącznie przez siostry bliźniaczki.
Na drodze do Kaniasso znajdujemy niezwykły obóz Mobiramadougou , położony na szczycie, gdzie rośnie wiele owoców i warzyw, a który od dawna jest prowadzony przez kobietę.
Samatiguila to sub-prefektura położony 40 kilometrów od Odienné. Charakteryzuje się tym, że jest szczególnie zislamizowaną wioską, wktórej znajduje siętysiącletni święty meczet, który jest najstarszym w kraju. Jej założycielem jest Souleymane Diaby komu znanym słoń myśliwyo imieniu Ngolojan Koné mówi: „Samatigui Koné jest panem słoni”, którzy wcześniej zajmowanych bieżący obszar wsi, dał pozwolenie na osiedlenie się tam ze swoją świtą.. To właśnie z uwagi na ten historyczny fakt, nowa wioska została ochrzczona Samatiguila, czyli dosłownie „dom lub wieś Samatigui”. Jest to również ważne miejsce w historii Vakaba Touré : w meczecie pobożnie przechowywano broń.

Sąsiednie miasta

Samatiguila na północy
Boundiali na wschodzie
Kankan w Gwinei

Osobowości związane z miastem

Mamadou Coulibaly , Wybrzeże Kości Słoniowej polityk, 2 th Prezesa Rady Gospodarczej i Społecznej (1962/85).
Tiken Jah Fakoly
Vakaba Touré , założyciel miasta
Nasseneba Touré, obecny burmistrz Odienné
Sékou Touré , żołnierz urodzony w 1956 r.
Ibrahim Sy Savané, przewodniczący Wysokiego Urzędu Komunikacji Audiowizualnej HACA

Gaoussou Touré polityké

Uwagi i referencje

Klimat Wybrzeża Kości Słoniowej ma dwie odrębne strefy bioklimatyczne. Południe jest bardzo wilgotne i ma cztery pory roku (od kwietnia do połowy lipca: długa pora deszczowa; od połowy lipca do września: krótka pora sucha; od września do listopada: krótka pora deszczowa; od grudnia do marca: wielka pora sucha) . Północ jest bardziej sucha i ma dwie główne pory roku (od czerwca do września: wielka pora deszczowa; od października do maja: wielka pora sucha). Temperatury wahają się nieznacznie od 21 do 35 ° C .
(pl) Klimat Wybrzeża Kości Słoniowej na Turystyce Wybrzeża Kości Słoniowej
Klimat: Wybrzeże Kości Słoniowej można podzielić na dwie strefy klimatyczne
Ustawa nr 78-07 z dnia 9 stycznia 1978
Oficjalna strona internetowa Sił Nouvelles Wybrzeża Kości Słoniowej
Organizacja 10 sektorów północnego Wybrzeża Kości Słoniowej pod nadzorem MPCI
Dalej na południe Malinki z Maou, Ouorodougou i Koyara, wręcz przeciwnie, mówią bardzo specyficznymi dialektami
Strona internetowa SNDI
Wybrzeże Kości Słoniowej jest trzecim największym afrykańskim producentem bawełny , z roczną produkcją 380 000 ton
Rozwój Odienné
Sékou Bamba

Bibliografia

Pierre Kipré, Historia Wybrzeża Kości Słoniowej , Editions AMI,1992
P. Duprey, Historia Wybrzeża Kości Słoniowej, narodziny narodu ,1985
Marie Miran, Islam, historia i nowoczesność na Wybrzeżu Kości Słoniowej , Éditions Karthala ,2006
René Caillié , Podróż do Timbuktu i Djenné, w głębi Afryki ,1830
C. Bacconier, Dioula d'Odienne (rozmowa o Samatiguila) (Uniwersytet w Abidżanie, Instytut Lingwistyki Stosowanej) ,1982
R. Borremans, Wielki słownik encyklopedyczny Wybrzeża Kości Słoniowej , Nowe wydania afrykańskie ,1987
Bernadine Kouao-Biot, „Strategie ochrony zagrożonych miejsc: przypadki Fanfala i Gohitafla (Wybrzeże Kości Słoniowej)”, w Z północy na południe Sahary 50 lat francuskiej archeologii , Sépia, 2004, s. 383-390 .
Ph. Bernardet, Hodowla i rolnictwo na sawannach Północy, w Politique africaine. Wybrzeże Kości Słoniowej, społeczeństwo codzienne , nr 24, s. 29-40 ,1986
Alain-Gérard Beaudou, Badania pedologiczne regionu Boundiali-Korhogo: Metodologia i szczegółowa typologia, morfologia i cechy analityczne , Éditions de l' ORSTOM
Albert Adu Boahen, General History of Africa, International Scientific Committee for the Writing of a General History of Africa (Unesco), Afryka pod kolonialną dominacją 1880-1935 , Paryż, Présence africaine ,1989, 544 s. ( ISBN 2-7087-0519-9 )
Gilbert Gonnin i René Kouamé Allou, Wybrzeże Kości Słoniowej: pierwsi mieszkańcy , edycje CEAP,2006, 122 pkt. ( ISBN 2-915352-30-5 )
Guy Cangah i Simon-Pierre Ekanza, Wybrzeże Kości Słoniowej poprzez teksty , Dakar/Abidjan, Les Nouvelles Editions Africaines,1978, 21-24 s. ( ISBN 2-7236-0521-3 )
Ministerstwo Finansów, Spraw Gospodarczych i Planowania, Studium regionu Odiénné, -Boundiali, MM. de La Tour, Allusson, Delpiano; Dodatkowe aneksy: wieś Kouban i jej ziemia. rozproszenie siedliska. Inwentaryzacja powierzchni przeciwpowodziowych, Biuro Rozwoju Produkcji Rolnej, 9 tomów, Ht cards, Paryż 1963, 37 s.