Narodziny |
31 lipca 1900 Okno |
---|---|
Śmierć |
13 sierpnia 1963(w wieku 63 lat) Szpital Lariboisière |
Pogrzeb | Chateaugiron |
Narodowość | Francuski |
Trening | Regionalna Szkoła Sztuk Pięknych w Rennes |
Czynność | Architekt |
Pracował dla | Regionalna Szkoła Sztuk Pięknych w Rennes |
---|---|
Partia polityczna | Bretońska Partia Autonomiczna |
Członkiem |
Federalistyczna Liga Bretanii Wielki Wschód Francji Republikańska, Radykalna i Radykalna Socjalistyczna Partia ( d ) Loge Volney Federalistyczny Ruch Bretanii ( d ) Bretońska Partia Autonomiczna |
Ruch | Seiz Breur |
Przekonanie | Narodowa zniewaga |
Flaga Bretanii |
Maurice Marchal , znany jako Morvan Marchal , jest francuskim architektem działającym w ruchu bretońskim , urodzonym13 lipca 1900w Vitré w Ille-et-Vilaine i zmarł dnia13 sierpnia 1963w Paryżu . Najbardziej znany jest z tego, że jest twórcą Gwenn ha Du , czarno-białej flagi Bretanii w paski .
Współzałożyciel Breton Regionalist Group w 1918 roku, popierał idee federalistyczne na początku lat dwudziestych . Regularnie sprzeciwia powstanie nacjonalistycznego prądu z Olier Mordrel obrębie GRB . Po niepowodzeniu transformacji GRB do tej autonomistycznej Partii Breton , w 1931 roku założył w Federalistów League Bretanii .
Jego działalność w czasie II wojny światowej doprowadziła go do skazania w czasie wyzwolenia na narodową karę poniżenia . Według niektórych niedawnych prac miały one stanowić przykrywkę dla działań ruchu oporu.
Maurice Charles Marchal urodził się w Vitré . Jego ojciec jest poczmistrzem, a dorastał w prawicowej, konserwatywnej i Maurrasowskiej rodzinie .
Po wojnie Marchal zaczął studiować architekturę i wyjechał do Rennes, aby przygotować się do egzaminu wstępnego do École des Beaux-Arts w Rennes . Zmobilizowanego jeszcze Joba de Roincé poznaje podczas spotkania francuskiej Akcji, z którą sympatyzuje. Postanawiają założyć Bretońską Grupę Regionalistyczną i złożyć statut tego stowarzyszenia na17 września 1918 r.. Zgodnie z tymi statutami ci ostatni muszą zatem uczestniczyć w „odrodzeniu ojczyzny bretońskiej”, pobudzając jej kulturę (język, strój, tradycje) poprzez regionalizm, federalizm i interceltyzm. Do tej grupy dołącza około dziesięciu krewnych dwóch założycieli. Rekrutacja jest młoda, a stowarzyszenie to przyciągnęło do niej w 1919 roku Debeauvais (16 l.) lub Mordrel (18 l.). On i Mordrel szybko przejmują dowodzenie, spędzają czas poza spotkaniami grupowymi i wspólnie jeżdżą na wycieczki po Bretanii. Marchal odegrał wówczas ważną rolę we wtajemniczeniu Mordrel w kulturę bretońską , a także z innymi działaczami. Jego znajomość języka bretońskiego daje mu pewną legitymację w grupie.
W Styczeń 1919, Marchal uruchamia miesięcznik Breiz Atao, podczas gdy Roincé wciąż jest zmobilizowany. Marchal pisze w pierwszym numerze, by dążyć do „regionalizmu, autonomii administracyjnej”, ale od numeru lipcowego ogłasza chęć zerwania z „bladą postacią regionalizmu”, by podążać „mniej więcej za federalistycznym programem Ligi”. ”.
Marchal był także czytelnikiem Proudhona od początku lat dwudziestych , a następnie nawrócił Debeauvais i Mordrel na federalizm , zanim ten ostatni w 1923 zdystansował się od federalistycznych idei Marchala. Marchal już uszkodzony z ideami Action Française i zbliżył się do masonerii (został zainicjowany pomiędzy 1921 i 1924 ) i socjalistycznych idei. WMarzec 1925wzywa Walijczyków, Szkotów, Flamandów , Korsykanów i Basków do stworzenia „międzynarodowego komitetu mniejszości narodowych” w ramach federalnych, który, jeśli nie znajdzie echa, zostanie odczytany przez Maurice'a Duhamela i wzbudzi jego członkostwo w grupie. Zjednoczenie tego, antyklerykalnego i komunizującego , przyczynia się do większego odchylenia grupy w kierunku lewicy .
Breiz atao że Marchal i Mordrel ołów został również skierowany przez władze kościelne w 1924 roku na jego wyświetlanej neutralności politycznej i religijnej. W liczbieKwiecień 1924, pisze Marchal, chcąc przeciwstawić się „próbie monopolizacji” ruchu bretońskiego przez tendencje katolickie; Według niego katolicyzm nie jest elementem odróżniającym Bretanię od Francji , więc nie ma powodu, by na nim polegać.
Od tego okresu stosunki z Mordrelem zaczęły się napinać. Marchal opuścił biuro stowarzyszenia w 1921 r., po czym powrócił w 1924 r. , aw 1928 r. Debeauvais próbował nawiązać kontakt między Marchalem i Mordrelem, gdy byli skłóceni.
W 1925 odbył kilka podróży zagranicznych . Na początku lutego wyjechał z Mordrelem do Belgii , gdzie rok wcześniej nawiązano kontakty z pan-holenderskimi studentami. Skorzystał z okazji, aby odkryć flamandzką architekturę w towarzystwie Hilaire Allaeys (en) . Wlipiec 1925jedzie do Irlandii z Roparz Hemon i Mordrel w ramach zjazdów panceltycznych. Kraj ten jest następnie punktem odniesienia dla działaczy ruchu Breton od momentu powstania wielkanocnego 1916 następnie niepodległość w 1921 roku .
Początki niepokojów autonomistycznych dotknęły Alzację od 1925 roku . Lewy Cartel , który doszedł do władzy w 1924 roku zamierza wrócić na pewne specyfiki regionu. Wokół doktora Eugène'a Ricklina powstała liga alzacka, która ma przeciwdziałać tym projektom. Marchal spotkał się w 1926 r. z przedstawicielami głównej gazety tego ruchu, co zachęciło go do zmiany formy bretońskiej grupy regionalistycznej na wzór tej ostatniej. Wmaj 1926The Heimatbund publikuje tekst twierdząc autonomiczny statut Alzacji , tak aby chronić swoją językową, szkoły i specyfikę religijnych; Marchal ponownie opublikował tekst w Breiz Atao i podkreśla podobieństwa, które według niego istnieją między twierdzeniami bretońskimi i alzackimi. Opublikował także poparcie dla przywódców ruchu alzackiego, gdy zostali oskarżeni wCzerwiec 1926. Represje, które dotknęły ruch alzacki, przyniosły mu pewien rozgłos, a nakład powiązanych gazet znacznie wzrósł między 1925 a 1926 rokiem . Zbliżając się do tego ruchu, Marchal ma nadzieję poszerzyć publiczność ruchu bretońskiego w ten sam sposób.
Wiosną 1927 roku w prasie ogłoszono utworzenie autonomistycznej partii w Alzacji i Lotaryngii , aw kwietniu tego samego roku Breiz Atao ogłosił powstanie partii opartej na tym samym modelu w Bretanii. Marchal udał się z Mordrelem do Alzacji w czerwcu i spotkał się tam z alzackimi przywódcami Paulem Schallem i Charlesem Roosem . 1 st Wrzesień 1927, Breiz atao porzuca „obywatel” popytu, aby zastąpić go z „autonomistycznej” popytu. Marchal jednak ponownie się wycofuje, a Mordrel zapewnia przygotowanie zjazdu założycielskiego Autonomicznej Partii Bretońskiej . Marchal jest obecny na kongresie, który odbywa się w Rosporden we wrześniu iw przemówieniu przedstawia dwie priorytetowe osie dla nowej partii: walkę z rządem francuskim o uzyskanie praw dla Bretanii oraz zdobycie zaufania Bretonów . Wskazuje też, że chce uruchomić ruch jednoczący partie autonomistyczne na skalę europejską. Więzy z Alzacjami są utrzymywane, a Marchal idzie z innymi przedstawicielami partii, aby ich wspierać, gdy wychodzą na proces wmaj 1928. Dołączył także do kierownictwa Bretońskiej Partii Autonomicznej , dołączając do jej komitetu sterującego, z którego zrezygnował w 1930 roku . Został ponownie wybrany w 1931 roku , ale odmówił wstąpienia do komitetu wykonawczego. Partia została rozwiązana w tym samym roku z powodu trudności finansowych i wewnętrznej niezgody politycznej.
Morvan Marchal tworzy federalistyczne i lewe skrzydło Bretońskiej Partii Autonomicznej wraz z innymi członkami partii, takimi jak Maurice Duhamel . Jest więc regularnie przeciwny nacjonalistycznej linii Oliera Mordrel .
Kiedy 11 kwietnia 1931, PAB eksploduje z powodu różnic podczas kongresu w Rennes, Marchal opuszcza ten w tym samym czasie co Maurice Duhamel , a kierownictwo partii pozostawia Olierowi Mordrelowi i François Debeauvais . Ten ostatni wezwał podczas zjazdu do „oczyszczenia” partii „niespokojnych elementów”
Marchal założył następnie w 1931 roku Ligue Fédéraliste de Bretagne wraz z innymi lewicowymi kadrami partyjnymi, takimi jak Mazéas i Duhamel , do której dołącza większość byłych członków Bretońskiej Partii Autonomicznej . W grudniu tego samego roku stworzył przegląd Federal Brittany , który służył jako oficjalna publikacja nowej partii. Od pierwszych numerów publikował artykuły na rzecz federalizmu europejskiego i panceltyzmu oraz opowiadał się za „francuską republiką federalną”. Przejawia się poprzez zajmowanie pozycji. Po kryzysie z 6 lutego 1934 r. stwierdził, że „w obliczu niebezpieczeństwa prawicy, w obliczu Paris Chouan” istnieje potrzeba „zjednoczenia lewicy, łokieć w łokieć” i wezwał do stworzenia „anty- faszystowskie komitety obrony”. Federalny liga Bretanii, jednak zniknęło około 1934 - 1935 . W 1934 roku , pod koniec ligi, wstąpił do Breton Federalistów Ruch, z Goulven Mazéas i Rafig Tullou , przed powrotem do Partii Radykalnej.
W 1938 roku podpisał The manifest Federalist Bretończycy z Raphaël Tullou i Goulven Mazéas przeciwko wojnie przyjść. Manifest ten stwierdza: „[…] nadrzędny obowiązek przegrupowania tych naszych rodaków, którzy nie chcą mylić Bretanii z Kościołem, Bretanii z reakcją, Bretanii z dziecinnym antyfrancuskim uprzedzeniem, Bretanii z kapitałem, a jeszcze mniej Bretanii z rasizmem. "
Należy do grupy bretońskich artystów Seiz Breur i jest jednym z pięciu architektów wchodzących w skład grupy, z André Batillatem , Edme-Pierre Derrouch, a nawet Charlesem Pentherem.
Marchal projektował Gwenn ha Du od 1923 do 1925 , z możliwą pomocą Ronana Klec'ha. Przyjmując modernistyczne podejście , stara się zerwać z używanym niekiedy od średniowiecza gronostajami , uważanymi za zbyt bliski francuskiej flagi monarchistycznej, której fleurs-de-lys na białym tle często mylone są z gronostajami na białym tle sztandaru bretońskiego. Cztery białe pasy są wybrane, aby reprezentować regiony, w których mówi się po bretońsku , a pięć czarnych pasm , w których mówi się Gallo . Kwadrat gronostajów jest zachowany jako nawiązanie do dawnego księstwa .
Po raz pierwszy został zaprezentowany publicznie na paryskiej wystawie sztuki dekoracyjnej w 1925 roku . Flaga została przyjęta w tym samym roku przez Marcela Cachina i jego „Stowarzyszenie Wyemancypowanych Bretonów”, blisko PCF . Był jednak szeroko kojarzony z bretońskimi ruchami autonomistycznymi i nacjonalistycznymi w latach 20. i 30. XX wieku i był używany zarówno przez bojowników ruchu oporu, jak i przez kolaborantów podczas II wojny światowej . Jest to zatem regularnie zakazane przed, w trakcie i po konflikcie przez władze francuskie, które uważają to za wywrotowe. Po wojnie jest ponownie spopularyzowana przez stowarzyszenia kulturalne, następnie nabiera wymiaru politycznego podczas ruchów społecznych w Bretanii po maju 68 roku .
ArchitektMarchal został zatrudniony jako profesor kompozycji dekoracyjnej w regionalnej szkole sztuki i architektury w Rennes pod koniec studiów w tej samej placówce. Interesuje się współczesną architekturą z innych krajów. W latach 20. wyjechał do Holandii, aby studiować styl De Stijl lub do Czechosłowacji, aby studiować styl Stavitel . Dla niego nowoczesna architektura nie stanowi zagrożenia, nie jest czynnikiem standaryzacji, ale pozwala na większe zróżnicowanie stylów architektonicznych.
Marchal interesuje się także pracą innych architektów regionalnych w Bretanii . W ten sposób klasyfikuje Arthura Regnaulta jako jednego z prekursorów w tej dziedzinie, powołując się na jego budowę kościoła Saint-Pierre-ès-Liens w Montreuil-sur-Ille w 1910 roku , który następnie wyprodukował „szczęśliwe pastisze, inspirowane” bretońską sztuką ludową z przeszłości”, inspirowany XV tH i XVI -go stulecia Breton. On sytuuje w latach 1919 - 1925 w chwili, gdy ten styl Breton naprawdę wyłania, powołując osiągnięć Charles-Joseph Coüasnon w Rennes , Georges-Robert Leforta w Guingamp , Paul-Henri Datessen i Adrien Grave w La Baule. , A Yves Hemar w Saint-Malo jako przykłady.
Zwolennik powstania stylu bretońskiego , ogłosił w 1942 roku pewne zasady, które jego zdaniem powinny być zgodne z architekturą regionu. Według niego musi być ona dostosowana do klimatu półwyspu, ale także do wykorzystania lokalnych materiałów, takich jak granit , łupek , piaskowiec i łupek . Opowiada się także za stosowaniem żelbetu „w częściach poddanych działaniu sił ściskających” . Według niego lokalna architektura musi także integrować „pewne formy, pewne proporcje, pewne elementy zdobnicze, których pochodzenie jest bardzo odległe” .
![]() | |
---|---|
![]() |
Artykuł z Ouest-Eclair z 8 grudnia 1928 r. przedstawiający projekt kaplicy przebaczenia, której linie powtarzają te z ossuarium w Douaumont. |
Niektóre z jego projektów spotkały się z przychylnym echem w prasie regionalnej. Wniosek dotyczący kaplicy o przebaczenie w 1928 roku , linie, które echo tych z kostnica Douaumont i poświęcony św Judicaël , byłego króla Breton, znaki kilku krytycznych czasu. Niektórzy postrzegają go jako styl celtycki, który ewoluował pod wpływem różnych stylów, takich jak romański, bizantyjski czy bretoński renesans.
InnyMarchal zainicjowano w Freemasonry między 1921 i 1924 ; kiedy przeniósł się do Laval , zintegrował lożę Volney z tym miejscem .
Jest także członkiem Gorsedd de Bretagne i wyprodukował kilka prac związanych z druidyzmem, zwłaszcza w kontekście przeglądu KAD z 1936 roku . Ten ostatni zamierza kwestionować chrześcijaństwo i opowiada się za powrotem do wiary starożytnych Celtów.
Marchal kilkakrotnie zwraca się do Partii Radykalnej . Przyłączył się do tej ostatniej po raz pierwszy w 1928 r. , po zjeździe PAB w Chateaulin , ale musiał zrezygnować po ataku 7 sierpnia 1932 r. w Rennes i własnym stanowisku w tej sprawie. Przywrócił go na stanowisko w 1936 po upadku Federalistycznej Ligi Bretanii .
Co więcej, od 1935 r. przeprowadzka do Laval zabrała go z Bretanii i zdystansował się od ruchu politycznego; po tej dacie nie ponosi już odpowiedzialności.
Podczas II wojny światowej kontynuował pracę jako architekt w Laval i zdystansował się od wciąż aktywnych członków ruchu bretońskiego .
Jest dyrektorem wydawniczym neodruidycznego przeglądu Nemeton (w związku z Rafigiem Tullou ). Jest to część recenzji, takich jak Stur , które są dystrybuowane przez Gerharda von Tevenar (de) . W sumie od połowy 1942 do jesieni 1943 ukazało się pięć numerów . Jest także członkiem Ogólnopolskiego Zlotu Ludowego .
Po wyzwoleniu zarzuca się mu utrzymywanie kontaktów z Olierem Mordrelem i bywanie w wywiadzie SS w Rennes. Podczas procesu otrzymał wsparcie braci masonerii ; świadczą one, że ta kolaboracyjna działalność byłaby prowadzona w ramach działań związanych z Ruchem Oporu . Zwolniony z głównych zarzutów, został jednak skazany na 15 lat zniewagi narodowej , a od tego wyroku amnestię w styczniu 1951 roku .
Według pracy Kristiana Hamona, podjętej przez Georgesa Cadiou , „to członkostwo w RNP było przykrywką dla Marchala, który zresztą miałby oporne działania. ” . Został skazany na wyzwolenie na karę poniżenia narodowego przez Izbę Obywatelską w Rennes za przynależność do RNP .
Po skazaniu przeniósł się następnie na przedmieścia Paryża i został pracownikiem gazowym . Zostawił kilka wkładów do magazynów, w tym Le symbolisme przez Marius Lepage , również członkiem Volney Lodge w Grand Orient w Laval . Wstąpił także do Ruchu Organizacji Bretanii wStyczeń 1961.
Pogorszył się jego stan zdrowia, w ostatnich latach życia był częściowo sparaliżowany; on umiera?13 sierpnia 1963w szpitalu Lariboisière . Pochowany w Paryżu, jego szczątki przeniesiono dalej24 stycznia 1997 r.na cmentarzu Châteaugiron i są pochowani w rodzinnym grobowcu.
Jego imię nosi ulica w dzielnicy Poultière na północny wschód od Vitré .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.