Irlandzka wojna o niepodległość

Irlandzka wojna o niepodległość Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Ochotnicy z III Brygady Tipperary'ego w czasie wojny. Ogólne informacje
Przestarzały 21 stycznia 1919 - 11 lipca 1921(przemoc do czerwca 1922, głównie w Irlandii Północnej )
( 2 lata, 5 miesięcy i 20 dni )
Lokalizacja Irlandia
Wynik Traktat angielsko-irlandzki , utworzenie Wolnego Państwa Irlandzkiego zrzeszającego 26 hrabstw w okresie secesji, irlandzka wojna domowa
Wojujący
Flaga Irlandii.svg Armia Republiki Irlandzkiej Flaga Wielkiej Brytanii.svg Wielka Brytania
Dowódcy
Dowódcy wojskowi:
Michael Collins
Richard Mulcahy
Cathal Brugha Przywódcy
polityczni:
Éamon de Valera 		Dowódcy wojskowi:
Nevil Macready
Henry Hugh Tudor
Przywódcy polityczni:
David Lloyd George
Hamar Greenwood
Zaangażowane siły
Irlandzka Armia Republikańska ~ 15 000 (10 000 na papierze, ale tylko 15 000 służyło podczas konfliktu, a tylko 3 000 było stale aktywnych) Armia brytyjska ~ 20 000
Royal Irish Constabulary 9700
Black and Tans 7000
Dywizja pomocnicza 1400
Ulster Special Constabulary 4000
Straty
~ 550 martwych 714 zmarłych, w tym:
  • RIC: 410
  • Armia brytyjska: 261
  • USC: 43

Uwagi

~ 750 cywilów zabitych

Irlandzka wojna o niepodległość ( irlandzki  : Cogadh na Saoirse ), brytyjsko-irlandzkiej wojny lub Tan War odnosi się do kampanii partyzanckiej prowadzonej przez Irlandzką Armię Republikańską (IRA) w stosunku do Royal Irish Policji (RIC), w armii brytyjskiej i czarno Tans w Irlandii, od stycznia 1919 do lipca 1921 .

Konflikt rozpoczął się po deklaracji niepodległości z Republiki Irlandii . Obie strony zgodziły się na zawieszenie broni wlipiec 1921, który zaowocował traktatem angielsko-irlandzkim zgrudzień 1921. Porozumienie to zakończyło rządy brytyjskie nad większością Irlandii, a po dziesięciomiesięcznym okresie przejściowym nadzorowanym przez rząd tymczasowy powstało Wolne Państwo Irlandzkie . Jednak sześć hrabstw na północy zdecydowało się pozostać w Wielkiej Brytanii jako Irlandia Północna z własnym parlamentem . Po zawieszeniu broni przemoc polityczna i religijna (między republikanami i lojalistami oraz między katolikami i protestantami) trwała nadal w Irlandii Północnej, gdy Wolne Państwo Irlandzkie pogrążyło się w wojnie domowej między zwolennikami i przeciwnikami traktatu angielsko-irlandzkiego .

Początki

Kryzys rządów domowych

Od lat 80. XIX wieku irlandzcy nacjonaliści z Irlandzkiej Partii Parlamentarnej (IPP) domagali się autonomii , czyli autonomii od Wielkiej Brytanii. Niektóre organizacje, takie jak Sinn Fein z Arthur Griffith zażądał więcej niezależności niż PPI ale tylko mniejszość chce pełną niepodległość Irlandii. Arthur Griffith nienawidził angielskich rządów, ale nie był tak ideologicznie oddany Republice Irlandzkiej, całkowicie niezależnej od korony, jak niektórzy z tych członków partii.

Home Rule został ostatecznie przyznany przez brytyjski rząd w 1912 roku, co wywołało przedłużającego się kryzysu politycznego w Wielkiej Brytanii , bo Związkowcy z Ulster utworzona organizacja zbrojna nazwie Ulster Wolontariusze odporności na tej miary decentralizacji . W odpowiedzi nacjonaliści utworzyli własną organizację wojskową, Irlandzcy Ochotnicy .

Jednak stosowanie Reguły Samorządu zostało odroczone przez wybuch I wojny światowej wSierpień 1914. Większość nacjonalistów poszła za wezwaniem przywódców IPP i Johna Redmonda, by przyłączyć się do alianckiego wysiłku wojennego . W armii brytyjskiej utworzono kilka pułków irlandzkich . Ostatecznym celem było zapewnienie ustanowienia autonomii po wojnie. Jednak znaczna mniejszość Ochotników Irlandzkich była przeciwna zaangażowaniu Irlandii w wojnę. Ruch Wolontariuszy został podzielony pomiędzy większość, która utworzyła National Volunteers Johna Redmonda, oraz mniejszość kierowaną przez Eoina MacNeilla, który zapewnił, że organizacja pozostanie na miejscu do czasu wprowadzenia zasady Home Rule . W ramach tego ruchu nowa frakcja kierowana przez separatystyczne Irlandzkie Bractwo Republikańskie przygotowywała się do powstania przeciwko brytyjskim rządom w Irlandii.

nadchodzi Wielkanoc

Podczas powstania wielkanocnego w 1916 roku Ochotnicy rozpętali powstanie mające na celu zakończenie rządów brytyjskich i ustanowienie Republiki Irlandzkiej . Powstanie, w którym zginęło 400 osób, ograniczało się wyłącznie do Dublina i zostało stłumione w niecały tydzień, ale reakcja Brytyjczyków, egzekucja przywódców powstania i aresztowanie tysięcy działaczy nacjonalistycznych, wzbudziła poparcie dla separatystów Sinn Féin , którym fałszywie przypisuje się powstanie. Według republikańskiego Sinn Féin „egzekucje z 1916 r. szybko zmieniły opinię publiczną na korzyść ideałów i celów tych, którzy brali udział i prowadzili rewoltę: zakończyć rządy brytyjskie i ustanowić wolną i wolną Republikę Irlandii. .

Od tego momentu załamało się poparcie dla brytyjskiego wysiłku wojennego. Oprócz zabójstw publiczność była zszokowana i oburzona pewnymi działaniami wojsk brytyjskich, takimi jak zabójstwo nacjonalistycznego pisarza Francisa Sheehy-Skeffingtona  (w) oraz wprowadzenie stanu wojennego .

Okres między powstaniem 1916 r. a wybuchem wojny o niepodległość w 1919 r. charakteryzował się więc wzrostem napięć. Thomas Ashe, jeden z przywódców Ochotników uwięziony za udział w powstaniu 1916, zginął podczas strajku głodowego w 1917 roku.

Rok 1918 ponownie przyniósł wzrost odrzucenia polityki brytyjskiej. Rzeczywiście, w odpowiedzi na kryzys militarny wywołany niemiecką ofensywą wiosenną wKwiecień 1918Brytyjczycy próbowali wprowadzić pobór w Irlandii. To jeszcze bardziej pogorszyło nastroje antybrytyjskie wśród ludności i doprowadziło do wielkich protestów. W ich trakcie w starciach z armią brytyjską zginęło sześciu cywilów, a ponad 1000 osób zostało aresztowanych.

W listopadzie w dniu zawieszenia broni w Dublinie wybuchły gwałtowne zamieszki, w których rannych zostało 100 brytyjskich żołnierzy.

Były też napady na koszary prowadzone przez Ochotników w celu zdobycia broni. Nie było jednak zorganizowanej kampanii zbrojnej przeciwko brytyjskiej obecności w Irlandii.

Dla irlandzkich republikanów wojna o niepodległość rozpoczęła się wraz z proklamowaniem Republiki Irlandii w Powstaniu Wielkanocnym 1916. Republikanie argumentowali zatem, że konflikt 1919-1921 (i wojna domowa, która nastąpiła po nim) był obroną tej Republiki przed próbami zniszczenia. to.

Pierwsza Dáil

W wyborach powszechnych w 1918 r. irlandzcy wyborcy okazali dezaprobatę dla brytyjskiej polityki, oferując Sinn Féin 70% miejsc w Irlandii (73 ze 105). Sinn Féin zdobył 91% miejsc poza Ulsterem, ale w Ulsterze był w mniejszości przeciwko Unionistom (chcącym pozostać w Wielkiej Brytanii). Sinn Féin poprosił, aby nie zasiadać w brytyjskim parlamencie w Westminster, ale w irlandzkim parlamencie. Ten parlament, zwany First Dáil i jego ministerstwa, Aireacht składał się wyłącznie z członków Sinn Féin i został ustanowiony w Mansion House w Dublinie w dniu21 stycznia 1919. Dáil potwierdzili 1916 deklarację z Deklaracją Niepodległości irlandzkiego i ogłosił, że „nie było stanu wojny pomiędzy Irlandii i Anglii”. W Ochotników Irlandzkich rozpuścić się jako Irlandzkiej Armii Republikańskiej lub IRA. IRA była postrzegana przez niektórych członków Dáil Éireann jako mająca prawo do prowadzenia wojny przeciwko brytyjskiej administracji z siedzibą w Zamku Dublińskim .

Wydarzenia militarne i polityczne

Początek działań wojennych

Choć na początku 1919 r. nie było pewności, czy Dáil zamierza uzyskać niepodległość środkami wojskowymi, a jeśli o wojnie nie wspomniano wprost w manifeście Sinn Féin, incydent miał miejsce na21 stycznia 1919, tego samego dnia, w którym Dáil zebrali się po raz pierwszy.

21 stycznia 1919W Soloheadbeg, na przedmieściach Tipperary , kilku członków IRA kierowanych przez Seana Treacy'ego, Seamusa Robinsona, Seana Hogana i Dana Breena zastrzeliło dwóch funkcjonariuszy Królewskiej Irlandzkiej Policji , Jamesa McDonnella i Patricka O'Connella, którzy eskortowali transport materiałów wybuchowych. „... Zdecydowaliśmy się działać celowo po długim przedyskutowaniu tego między sobą. Treacy doszedł do wniosku, że jedynym sposobem na rozpoczęcie wojny jest zabicie kogoś, a my chcieliśmy rozpocząć wojnę, więc postanowiliśmy zestrzelić kilku policjantów, których uważaliśmy za najważniejszą gałąź sił wroga. Żałowaliśmy tylko po zasadzce, że zamiast sześciu, których się spodziewaliśmy, było tylko dwóch policjantów. "

Ta akcja jest uważana za wyzwalacz wojny o niepodległość. Dwa dni później South Tipperary zostało ogłoszone Specjalną Strefą Wojskową w ramach Ustawy o Obronie Królestwa . Wojna nie została formalnie wypowiedziana przez Dáil przez kilka miesięcy, ale10 kwietnia 1919zapowiedział, że: „W odniesieniu do jeńców republikańskich musimy zawsze pamiętać, że kraj ten jest w stanie wojny z Anglią i musimy ich uważać za konieczne ofiary tej wielkiej walki”. 11 marcaPrezes Dáil Éireann , Éamon de Valera , oficjalnie „zaakceptowane” istnienie „stanie wojny z Anglią”.

Rozszerzenie przemocy

Wolontariusze zaczęli atakować brytyjskie budynki rządowe, najeżdżać na broń i pieniądze oraz mordować wpływowych członków brytyjskiej administracji. Pierwszym był sędzia John C. Milling zastrzelony w Westport za wysłanie ochotników do więzienia za nieautoryzowane zgromadzenie i szkolenie. Rebelianci naśladowali taktykę stosowaną przez Burów z RPA podczas ich powstania przeciwko Brytyjczykom na początku wieku: szybkie ataki i przeprowadzane w cywilnych ubraniach. Podczas gdy niektórzy republikańscy przywódcy, tacy jak Éamon de Valera, opowiadali się za konwencjonalną walką o legitymizację nowej republiki w oczach świata, Michael Collins i znaczna większość IRA sprzeciwiali się taktyce, którą uważali za odpowiedzialną za klęskę 1916 roku. Inni, tacy jak Arthur Griffith wolał kampanię obywatelskiego nieposłuszeństwa od walki zbrojnej. Przemoc była rzeczywiście niepopularna wśród ludności, ale gwałtowna reakcja Brytyjczyków sprawiła, że ​​była bardziej akceptowalna.

W pierwszej fazie konfliktu, od około 1919 do połowy 1920 roku, było stosunkowo niewiele przemocy. Duża część nacjonalistycznej kampanii obejmowała mobilizację ludności i stworzenie republikańskiego „państwa w państwie” w opozycji do rządów brytyjskich. Brytyjski dziennikarz Robert Lynd napisał w Daily News ofLipiec 1920 :

„Do tej pory dla większości społeczeństwa polityka była mniej aktywna niż bierna. Ich polityka polega nie tyle na atakowaniu rządu, ile na ignorowaniu go i budowaniu obok niego nowego. "

Nękanie przez Królewską Policję Irlandzką (RIC)

Głównym celem IRA podczas całego konfliktu była głównie protestancka irlandzka policja, Royal Irish Constabulary (RIC), która była oczami i uszami brytyjskiego rządu w Irlandii. Jej członkowie i koszary (zwłaszcza te bardziej odizolowane) byli bezbronni i posiadali cenną broń. RIC miał 9700 mężczyzn stacjonujących w 1500 koszarach w całej Irlandii.

Politykę ostracyzmu mężczyzn z RIC ogłosił Dáil on11 kwietnia 1919. Zdemoralizowało to te jednostki, które wraz z kontynuacją działań wojennych były coraz bardziej utożsamiane z polityką brytyjskich represji. Liczba rezygnacji gwałtownie wzrosła, a rekrutacja w Irlandii stała się niezwykle trudna. Członkowie RIC byli czasami zmuszani do kupowania jedzenia na muszce, ponieważ wiele sklepów odmawiało im handlu. Niektórzy członkowie RIC współpracowali z IRA pod groźbą lub w braku sympatii, dostarczając organizacji cennych informacji. Do 1919 r. zginęło 11 policjantów RIC i 4 mężczyzn z Metropolitan Police w Dublinie, a 20 zostało rannych.

Inne aspekty mobilizacji ludowej obejmowały ruchy strajkowe organizowane przez robotników w opozycji do brytyjskiej obecności w Irlandii. W Limerick , o strajk generalny został zorganizowany wKwiecień 1919wezwanie organizacji płacowych do protestu przeciwko umieszczeniu miasta pod egidą ustawy o obronie królestwa jako specjalnego obszaru wojskowego . Na wjazd do miasta wymagane były specjalne zezwolenia wydawane przez RIC. Komitety strajkowe kontrolowały miasto przez 14 dni w tzw.

Podobnie, w maj 1920W dokerzy z Dublina odmówili rozładunku sprzętu wojskowego i zostały połączone przez związki kolejowych, które zakazanych sterowniki do transportu brytyjskich żołnierzy. W brytyjskich maszynistów pociągów musiał je wymienić. Strajk utrudniał ruchy wojsk brytyjskich, dopóki nie został zatrzymany wgrudzień 1920. Rządowi brytyjskiemu udało się położyć kres tej sytuacji grożąc zamrożeniem płac robotników.

Upadek administracji brytyjskiej

Na początku miesiącaKwiecień 1920Aby zapobiec ich ponownemu wykorzystaniu, podpalono 400 opuszczonych baraków RIC wraz z około 100 urzędami skarbowymi. Miało to dwie konsekwencje.

Najpierw RIC zrezygnowało z kampanii i pozostawiło je w rękach IRA. W czerwcu-Lipiec 1920w całym kraju sesje sądowe zostały odwołane, ponieważ na rozprawie nie stawili się jurorzy. Upadek wymiaru sprawiedliwości zdemoralizował RIC i wielu funkcjonariuszy policji złożyło rezygnację. Irish Republican Police (IRP) powstała w okresie od kwietnia do czerwca 1920 roku pod nadzorem Dáil Éireann i byłego szefa IRA, Cathal Brugha , aby zastąpić i egzekwowania decyzji sądów sprawiedliwości RIC. Irlandzki. Do końca 1920 r. IRP był obecny w 21 z 32 hrabstw Irlandii . Sądy irlandzkie były generalnie konserwatywne, pomimo ich rewolucyjnych korzeni, i położyły kres próbom redystrybucji ziemi.

Po drugie, podatki przestały być pobierane w większości Irlandii. Mieszkańcy byli zachęcani do zaciągnięcia „pożyczki narodowej” Collinsa, aby zebrać fundusze dla nowego rządu i jego wojska. Do końca roku pożyczka przyniosła 358 000 funtów i ostatecznie osiągnęła 380 000 funtów. W tym samym czasie wśród irlandzkich Amerykanów zebrano pięć milionów funtów na finansowanie Republiki. Lokalne podatki nadal płacono lokalnym radom, ale dziewięć z nich było kontrolowanych przez Sinn Féin, który oczywiście odmówił przekazania pieniędzy rządowi brytyjskiemu. Tak więc w połowie 1920 r . Republika Irlandii stała się rzeczywistością w życiu wielu, pobierając podatki, egzekwując prawa i utrzymując własną armię. Skłaniająca się ku liberałom brytyjska gazeta The Nation napisałasierpień 1920 że „głównym faktem obecnej sytuacji w Irlandii jest istnienie Republiki Irlandii”.

Aby odzyskać kontrolę nad krajem, siły brytyjskie często uciekały się do arbitralnego odwetu na republikańskich aktywistach i ludności cywilnej. Nieoficjalna polityka odwetowa rozpoczęła się wwrzesień 1919do Fermoy w hrabstwie Cork , kiedy 200 brytyjskich żołnierzy splądrowało i spaliło główne sklepy w mieście w odwecie za śmierć kilku z nich podczas nalotu IRA.

Arthur Griffith oszacował, że w ciągu pierwszych 18 miesięcy konfliktu siły brytyjskie przeprowadziły 38 720 nalotów na własność prywatną, aresztowały 4982 podejrzanych, otworzyły ogień 1604 razy i zabiły 77 osób, w tym kobiety i dzieci.

W Marzec 1920, Tomás Mac Curtain, burmistrz Cork i członek Sinn Féin, został zastrzelony w swoim domu na oczach żony przez zakapturzonych mężczyzn, którzy weszli do lokalnych koszar. Ława przysięgłych skazała Davida Lloyda George'a (premiera) i inspektora Swanzy'ego za morderstwo z zimną krwią. Swanzy został następnie stracony w Lisburn w hrabstwie Antrim . Ten wzór morderstwa i zemsty stał się powszechny od połowy 1920 roku.

Organizacja i działalność IRA

Michael Collins był główną siłą napędową ruchu niepodległościowego. Nominalnie minister finansów w rządzie republikańskim i dyrektor wywiadu IRA, był aktywnie zaangażowany w dostarczanie broni i środków do jednostek IRA oraz dobór oficerów. Udało mu się stworzyć skuteczną sieć szpiegowską wśród sympatycznych członków dublińskiej Metropolitan Police i innych oddziałów brytyjskiej administracji. Należało jednak zneutralizować oddział G policji, który był niewielką jednostką odpowiedzialną za wyłapywanie nieznanych Brytyjczykom nacjonalistów. Collins utworzył jednostkę „  Dwunastu Apostołów  ”, której jedynym celem było wyeliminowanie ludzi z Dywizji G i innych brytyjskich szpiegów zlipiec 1919.

Szefem sztabu IRA był Richard Mulcahy, który odpowiadał za organizację i dowodzenie jednostkami IRA w całym kraju. Teoretycznie Collins i Mulcahy odpowiadali przed Cathalem Brughą , ministrem obrony Dáil , ale w praktyce Brugha pełniła jedynie funkcję nadzorczą. Skuteczność IRA w dużej mierze zależała także od jej lokalnych liderów (m.in. Liama ​​Lyncha, Toma Barry'ego, Seána Moylana czy Erniego O'Malleya), którzy organizowali akcje partyzanckie, zwykle z własnej inicjatywy. Przez większość konfliktu działania IRA koncentrowały się wokół Munster i Dublina.

Na papierze IRA miała 100 000 członków, ale Michael Collins szacuje, że tylko 15 000 mężczyzn aktywnie służyło podczas konfliktu, a tylko 3 000 było stale aktywnych. Istniały również organizacje wspierające, takie jak Cumann na mBan (Irlandzka Rada Kobiet) i Fianna Éireann (ruch młodzieżowy), które kształciły IRA i zapewniały jej zakwaterowanie i wyżywienie. IRA miała szerokie poparcie ludności cywilnej, która odmówiła poinformowania RIC i brytyjskiego wojska.

Kiedy Éamon de Valera wrócił ze Stanów Zjednoczonych , poprosił Dáil, aby IRA powstrzymała jej zasadzki i zabójstwa, co pozwoliło Brytyjczykom na przedstawienie grupy jako ruchu terrorystycznego i walkę z siłami brytyjskimi konwencjonalnymi metodami. Propozycja została natychmiast odrzucona.

Stan wojenny

Brytyjczycy odpowiedzieli na wzrost przemocy w Irlandii zwiększonym użyciem siły. Niechętni rozmieszczaniu dużej liczby armii brytyjskiej, utworzyli dwie jednostki paramilitarne, aby wesprzeć RIC. Black and Tans powstały w styczniu 1920 roku w celu wzmocnienia rozkładające RIC. Z 7000 mężczyzn, głównie brytyjskich żołnierzy zdemobilizowanych po Wielkiej Wojnie, jednostka ta została rozmieszczona w Irlandii wMarzec 1920. Jego ludzie szybko zdobyli reputację sprawców przemocy, która poważnie szkodziła brytyjskiemu autorytetowi moralnemu w Irlandii. W odpowiedzi na działania IRA latem 1920 r.  Tanowie  spalili i splądrowali kilka irlandzkich wiosek, w tym Balbriggan , Trim , Templemore .

W Lipiec 1920, Innej jednostki paramilitarnej policji, „pomocnicze” ( środkami pomocniczymi lub Auxies ) utworzone przez byłych oficerów brytyjskich 2215 przybył do Irlandii . Ta jednostka była tak samo brutalna wobec ludności cywilnej jak Tanowie, ale była bardziej skuteczna. Z polityki represji, oficjalnie zanegowanej, ale potajemnie popieranej, wyśmiewał się Hugh Cecil, który oświadczył: „Wydaje się zgadzać, że represje te nie istnieją, ale przynoszą dobre rezultaty”. 9 sierpnia 1920brytyjski parlament uchwalił ustawę o przywróceniu porządku w Irlandii, która zawiesiła wszystkie irlandzkie sądy z powodu dużej liczby aktów oskarżenia wydanych przeciwko brytyjskim żołnierzom i zastąpił je wojskowymi sądami śledczymi. Ponadto uprawnienia sądów wojennych rozszerzono na całą ludność i otrzymały one prawo do skazania na karę śmierci i pozbawienia wolności bez procesu. Zostało to zinterpretowane przez historyków jako dowód na to, że premier David Lloyd George zamiast negocjować, dążył do stłumienia powstania. W rezultacie tego lata przemoc gwałtownie wzrosła.

Wspinaczka, październik-grudzień 1920

Kilka wydarzeń znacznie pogorszyło sytuację pod koniec 1920 roku. Burmistrz Cork Terence MacSwiney zginął podczas strajku głodowego w więzieniu Brixton w Londynie, podczas gdy dwaj inni więźniowie IRA, Joe Murphy i Michael Fitzgerald, również zginęli w wyniku strajku głodowego w więzieniu Cork. 21 listopada 1920, IRA zabiła 14 osób w Dublinie i zraniła 5 innych. Ofiarami byli brytyjscy oficerowie, policja i cywile, którzy byli częścią „  Gangu Kairskiego  ” i którzy informowali Brytyjczyków o działaniach IRA.

W odpowiedzi pomocnicy pojechali do Croke Park podczas meczu piłki nożnej i strzelili w tłum. Zginęło 14 osób, a 65 zostało rannych. Tego samego dnia w zamku w Dublinie stracono dwóch republikańskich więźniów Dicka McKee, Peadar Clancy i przyjaciela niezwiązanego z IRA, Conora Clune'a, którzy zostali aresztowani w tym samym czasie. Oficjalny raport mówi, że mężczyźni zostali zastrzeleni podczas „próby ucieczki”. Ten dzień stał się znany jako Krwawa Niedziela .

28 listopadaZaledwie tydzień po krwawej niedzieli w Dublinie jednostka IRA pod dowództwem Toma Barry'ego wpadła w zasadzkę na patrol pomocniczy w Kilmichael w hrabstwie Cork i zabiła 17 z 18 żołnierzy.

Działania te oznaczały znaczną eskalację przemocy. W odpowiedzi, hrabstwa Cork, Kerry, Limerick i Tipperary, wszystkie położone w prowincji Munster, zostały objęte stanem wojennym na10 grudnia. Wkrótce potem, wStyczeń 1921, „oficjalne represje” zostały zaakceptowane przez Brytyjczyków i rozpoczęły się od spalenia siedmiu domów w Midleton .

11 grudnia, centrum Cork zostało podpalone przez Black and Tans w odwecie za zasadzkę IRA w mieście. W Tans następnie zwolniony na strażaków, którzy przybyli, aby ugasić ogień.

Paroksyzm przemocy, grudzień 1920 – lipiec 1921

W ciągu ośmiu miesięcy poprzedzających rozejm z lipiec 1921liczba ofiar śmiertelnych wzrosła gwałtownie z prawie 1000 zabitych wśród cywilów, brytyjskich żołnierzy, policji i wolontariuszy IRA w okresie od stycznia do Czerwiec 1921. Stanowiło to około 70% wszystkich zgonów w wyniku konfliktów. Ponadto w tym okresie uwięziono 4500 działaczy IRA (lub podejrzanych o bycie). Pośród tej przemocy, Dáil formalnie wypowiedziało wojnę Wielkiej Brytanii przezMarzec 1921.

Pomiędzy 1 st listopad 1920 i 7 czerwca 192124 mężczyzn zostało straconych przez Brytyjczyków. Pierwszym straconym wolontariuszem IRA był Kevin Barry, jeden z Zapomnianych Dziesięciu, którzy zostali pochowani w anonimowych grobach na niezasłużonej ziemi w więzieniu Mountjoy .

19 marca 1921, 100 ludzi z jednostki IRA dowodzonej przez Toma Barry'ego zorganizowało zasadzkę na dużą skalę na 1200 brytyjskich żołnierzy. Jednostka nie została otoczona przez posiłki brytyjskie, ale zdołała zabić 30 żołnierzy, mając tylko 6 zabitych. Dwa dni później IRA zaatakowała pociąg w pobliżu Killarney . Zginęło lub zostało rannych dwudziestu brytyjskich żołnierzy, dwóch mężczyzn z IRA i trzech cywilów. Większość działań wojennych miała mniejszą skalę. Zdarzały się również niepowodzenia, takie jak ataki Upton i Clonmult, w których zginęło 3 mężczyzn IRA, a 12 zostało schwytanych. Strach przed szpiegami po tych nieudanych zasadzkach często prowadził do egzekucji szpiegów, prawdziwych lub wyimaginowanych, w IRA.

Największa porażka IRA miała miejsce w Dublinie dnia 25 maja 1921kiedy kilku członków Brygady Dublińskiej zajęło i spaliło Custom House (centrum samorządu lokalnego w Irlandii) w centrum miasta. Symbolicznie miało to udowodnić, że brytyjskie rządy w Irlandii były nie do utrzymania. Jednak z wojskowego punktu widzenia była to katastrofa, w której zginęło pięciu mężczyzn IRA, a 80 zostało schwytanych. Dowodziło to, że IRA nie była wystarczająco wyposażona ani wyszkolona, ​​aby stawić czoła siłom brytyjskim w konwencjonalny sposób. To jednak nie przeszkodziło IRA w przeprowadzeniu 107 ataków na miasto w maju i 93 w czerwcu. Z drugiej strony odlipiec 1921, większości jednostek IRA zaczęło brakować broni i amunicji.

Mimo to wielu historyków dochodzi do wniosku, że IRA przeprowadziła skuteczną kampanię partyzancką, która zmusiła rząd brytyjski do uznania, że ​​IRA nie może zostać pokonana militarnie.

Niepowodzenie brytyjskich wysiłków zmierzających do zmiażdżenia partyzantów zostało zilustrowane wydarzeniami „  Czarnych Zielonych  Świątek” (Czarnej Pięćdziesiątnicy) w dniu 13 i15 maja 1921. Wybory powszechne do parlamentu Irlandii Południowej odbyły się dnia13 maja. Sinn Féin zdobyła 124 ze 128 mandatów w nowym parlamencie, ale jego członkowie odmówili zasiadania. Zgodnie z postanowieniami ustawy o rządzie Irlandii , Parlament Południowy został rozwiązany, a Irlandia Południowa stała się kolonią koronną zarządzaną bezpośrednio przez Londyn . W ciągu następnych dwóch dni IRA zabiła 15 policjantów. Wydarzenia te pokazały całkowitą fiasko polityki koalicji rządowej i niemożność osiągnięcia porozumienia bez negocjacji z Sinn Féin.

Jednak w czasie rozejmu wielu przywódców republikańskich, w tym Michael Collins , było przekonanych, że jeśli wojna będzie kontynuowana, istnieje szansa na zatrzymanie kampanii IRA. Dlatego postanowiono „wnieść wojnę na angielską ziemię”. W ten sposób podpalono 19 magazynów w dokach Liverpoolu . Plany te jednak porzucono po podpisaniu rozejmu.

Irlandia Północno-Wschodnia

Z rządem Irlandii Act 1920 (uchwalona wgrudzień 1920), rząd brytyjski próbował rozwiązać konflikt, tworząc dwa parlamenty w Irlandii, jeden w Irlandii Północnej i jeden na południu. Dáil Éireann zignorował tę decyzję, uznając, że Republika irlandzki już istniały, ale Związkowcy na północy zaakceptowane i przygotowane do utworzenia własnego rządu. W tej części Irlandii, z większością protestancką i związkową, również miała miejsce przemoc, ale innego rodzaju niż na południu. Na południu i wschodzie konflikt postawił IRA przeciwko siłom brytyjskim, podczas gdy na północnym wschodzie, a zwłaszcza w Belfaście , wybuchła prawdziwa wojna międzywyznaniowa między katolikami, którzy byli głównie nacjonalistami, a protestantami, którzy byli w większości unionistami.

Lato 1920

Chociaż ataki IRA były rzadsze na północnym wschodzie, związkowcy zaczęli uważać się za obleganych przez katolickich nacjonalistów, którzy najwyraźniej przejęli kontrolę nad resztą Irlandii. Tak więc James Craig napisał w 1920 roku: „Bojownicy lojalistów zdecydowali się podjąć działania… Widzą, że sytuacja jest naprawdę rozpaczliwa i że jeśli nie ma natychmiastowych działań ze strony rządu, powinni się nad tym zastanowić. „zorganizowany” system odwetu na buntownikach”.

19 czerwca, w Derry rozpoczął się tydzień międzywyznaniowych zamieszek, w których zginęło 18 osób. 17 lipca 1920brytyjski pułkownik Gerald Smyth został zamordowany przez IRA w County Club of Cork w odpowiedzi na przemówienie wygłoszone do funkcjonariuszy policji z Listowel, którzy odmówili awansu w obszarze miejskim, w którym rzekomo stwierdził, że „można popełniać błędy i niewinnych ludzi rzezi, ale nie można temu zapobiec. Żaden policjant nie będzie się martwił, że kogoś zastrzelił ”. Smyth pochodził z Banbridge w hrabstwie Down na północnym wschodzie, a jego morderstwo spowodowało odwet na katolikach z Banbridge i Dromore . 21 lipca 1920, częściowo w odpowiedzi na śmierć Smytha, a częściowo w wyniku rywalizacji o pracę w warunkach wysokiego bezrobocia, lojaliści weszli do stoczni Harland and Wolff i zmusili 7000 katolickich i umiarkowanych robotników protestanckich do opuszczenia terenu. Zamieszki religijne wybuchły w Belfaście i Derry i pochłonęły życie 40 osób.

22 sierpnia 1920Inspektor RIC Swanzy został zabity przez członków Cork IRA, gdy opuścił kościół Lisburn . Swanzy został oskarżony o zabójstwo burmistrza Cork Tomása Mac Curtaina. W odpowiedzi lokalni lojaliści spalili katolickie dzielnice mieszkalne Lisburn i zniszczyli 300 domów. Podczas gdy kilka osób zostało później osądzonych za pożary, wydawało się, że nie zrobiono nic, aby położyć kres atakom. Michael Collins , za sugestią Seána MacEntee, zorganizował bojkot produktów Belfastu, który latem został zatwierdzony przez Dáil .

Wiosna 1921

Po zimowej ciszy na północy zamachy nasiliły się wiosną. Jednostki IRA z siedzibą w Irlandii Północnej otrzymały z Dublina rozkaz nasilenia ataków, tak jak miało to miejsce w pozostałej części kraju. To mechanicznie doprowadziło do usztywnienia lojalistów. Na przykład wKwiecień 1921, IRA w Belfaście zabiła dwóch pomocników i tej samej nocy stracono dwóch katolików. 10 lipcaIRA wpadła w zasadzkę na brytyjski patrol, w następnym tygodniu zginęło 16 katolików, a 216 domów należących do katolików zostało podpalonych, wydarzenie znane jako „  Krwawa Niedziela w Belfaście”.

Zabójstwa przeprowadzane przez stronę lojalistów były w dużej mierze przeprowadzane przez Ulsterskie Siły Ochotnicze (UVF) z rzekomą pomocą RIC i jednostek pomocniczych, Ulster Special Constabulary lub „B-Specials”. Członkowie Specjalnej Policji (utworzonej wwrzesień 1920) byli szeroko rekrutowani do Ulster Volunteer Force i Orange Order . W maju James Craig przybył do Dublina, aby spotkać się z Lordem Porucznikiem Irlandii , Lordem Fitzalanem, i został przemycony przez IRA przez miasto na spotkanie z Eamonem de Valerą . Obaj przywódcy dyskutowali o możliwości rozejmu w Ulsterze i amnestii dla więźniów. Craig zaproponował kompromis oparty na ustawie o rządzie Irlandii , z ograniczoną niezależnością południa i autonomią północy opartą na zasadzie samorządności . Jednak dyskusje spełzły na niczym, a przemoc na północy trwała nadal.

Wojna propagandowa, lato 1921

Kolejnym aspektem konfliktu było wykorzystanie propagandy przez obie strony.

Brytyjczycy próbowali przedstawić IRA jako ruch antyprotestancki, aby zachęcić lojalność irlandzkich protestantów. Na przykład w komunikatach prasowych zawsze wspominali o religii szpiegów lub kolaborantów zabitych przez IRA, jeśli ci ostatni byli protestantami, ale nie, jeśli byli katolikami (co zdarzało się częściej), co sprawia wrażenie, w Irlandii i gdzie indziej, że IRA masakrowała protestantów. Latem 1921 roku w londyńskiej gazecie ukazała się seria artykułów pt. „Irlandia w warunkach nowego terroru, życie w stanie wojennym”. Choć twierdzili, że przedstawiają sytuację w Irlandii w bezstronnym świetle, przedstawili IRA w bardzo niekorzystnym świetle w porównaniu z siłami brytyjskimi. W rzeczywistości autor, Ernest Dowdall, był Pomocnikiem, a seria artykułów została stworzona przez „Departament Propagandy Zamku Dublińskiego” (założony wsierpień 1920), aby wpłynąć na opinię publiczną coraz bardziej zaniepokojoną zachowaniem swoich jednostek w Irlandii. Brytyjski rząd zgromadził również informacje dotyczące połączenia Sinn Fein z ZSRR , próbując wykazać, że Sinn Fein był Cryptoworks komunistyczny ruch .

Hierarchia katolicka była krytyczna wobec przemocy po obu stronach, ale była bardziej krytyczna wobec IRA i kontynuowała długą tradycję potępienia republikańskiego aktywizmu. Biskup Kilmore, D r Finnegan powiedział: „Każda wojna ... być sprawiedliwe i prawne muszą być wspierane przez wielką nadzieją na sukces. Jaką masz nadzieję na sukces w walce z potężnymi siłami Imperium Brytyjskiego  ? Żadnego… a każde życie odebrane w tym celu jest morderstwem”. Thomas Gilmartin, arcybiskup Tuam, oświadczył, że ludzie z IRA, którzy brali udział w zasadzkach, „złamali rozejm Boży i ponieśli karę boską za swoje zbrodnie”. Jednak wmaj 1921Papież Benedykt XV przeraził rząd brytyjski, publikując list wzywający „Anglików i Irlandczyków do spokojnego rozważenia sposobów osiągnięcia wzajemnego porozumienia”, ponieważ rząd miał nadzieję na potępienie buntu. Powiedział, że list „ustawia rząd Jego Królewskiej Mości na tym samym poziomie, co irlandzki gang morderców”.

Desmond FitzGerald i Erskine Childers aktywnie pisali Irish Bulletin, który szczegółowo opisywał okrucieństwa rządowe, o których gazety irlandzkie lub brytyjskie nie chciały lub nie mogły informować. Był potajemnie drukowany i rozprowadzany w całej Irlandii oraz w międzynarodowych agencjach prasowych.

Chociaż na początku lat dwudziestych wojna sprawiła, że ​​większość Irlandii stała się nie do opanowania, nie udało się jej wypędzić wojsk brytyjskich z Irlandii. Sukces propagandy Sinn Féin nie pozwolił jednak administracji brytyjskiej na nasilenie represji. W 1921 r. Winston Churchill , ówczesny sekretarz stanu ds. kolonii, doniósł: „Jaka była alternatywa? Chodziło o pogrążenie małego zakątka cesarstwa w okrutnych represjach, których nie dałoby się przeprowadzić bez sporej dawki mordów... Tylko zbawienie narodu mogło usprawiedliwić taką politykę, a żaden rozsądny człowiek tego nie zrobił. „mógł argumentować, że stawką jest zbawienie narodowe”.

Rozejm, lipiec 1921-grudzień 1921

Irlandzka wojna o niepodległość zakończyła się podpisaniem rozejmu 11 lipca 1921. Konflikt znalazł się w impasie. Dyskusje, które rok wcześniej wyglądały obiecująco, załamały się w grudniu, kiedy David Lloyd George nalegał, aby IRA poddała się jako wstęp do jakiegokolwiek rozejmu.

Dalsze rozmowy, po naciskach na premiera przez Kongres Pracy i Związków Zawodowych , zostały wznowione wiosną i zakończyły się rozejmem.

Z perspektywy rządu brytyjskiego wydawało się, że wojna partyzancka IRA może trwać w nieskończoność, przy rosnących kosztach życia i pieniędzy dla Wielkiej Brytanii. Ponadto rząd spotkał się z ostrą krytyką ze strony zagranicznych rządów.

6 czerwcaBrytyjczycy zrobili krok w kierunku kompromisu, wzywając policję do zaprzestania palenia domów jako metody odwetu. Z drugiej strony przywódcy IRA, aw szczególności Michael Collins, uważali, że zorganizowana IRA nie może kontynuować swoich działań w nieskończoność. Zagrożony był rosnącym rozmieszczeniem wojsk brytyjskich w Irlandii oraz brakiem broni i amunicji.

Początkowe przełomy, które doprowadziły do ​​rozejmu, przypisuje się trzem osobom: królowi Jerzemu V , generałowi Janowi Smutsowi z RPA i premierowi Davidowi Lloyd George . Król, który dał jasno do zrozumienia swojemu rządowi swoje niezadowolenie z zachowania Czarnych i Tanów w Irlandii, był niezadowolony z przygotowanego dla niego oficjalnego przemówienia na otwarcie nowego parlamentu Irlandii Północnej powstałego w wyniku. podział wyspy. Smuts, bliski przyjaciel króla, zaproponował mu skorzystanie z okazji wezwania do pojednania w Irlandii. Król prosi go, aby przelał swoje pomysły na papier, a Smuts przygotował przemówienie, które przekazał królowi i Lloydowi George'owi. Przemówienie wygłoszone w Belfaście dnia22 czerwcazostał dobrze przyjęty przez wszystkie strony. Wezwał „wszystkich Irlandczyków do wstrzymania się, wyciągnięcia pobłażliwości i pojednania, przebaczenia i zapomnienia, zjednoczenia się dla ziemi, którą kochają i zapoczątkowania nowej ery pokoju, satysfakcji. i dobrej woli”.

24 czerwca 1921brytyjska koalicja rządowa postanowiła rozpocząć rozmowy z liderem Sinn Féin. Liberałowie i związkowcy w koalicji wierzyli, że propozycja otwarcia negocjacji wzmocni pozycję rządu w przypadku odmowy negocjacji Sinn Féin. Austen Chamberlain , nowy lider partii unionistów, oświadczył, że „przemówienie króla należy traktować jako ostatnią próbę pokoju przed wprowadzeniem stanu wojennego w jego najsurowszych warunkach”. Korzystając z okazji, Lloyd George napisał do Éamon de Valera jako „wyznaczony przywódca ogromnej większości w Irlandii Południowej” na24 czerwcazaproponować spotkanie. Nacjonaliści zgodzili się, a dwaj mężczyźni zgodzili się na rozejm mający na celu zakończenie walk i położyć podwaliny pod późniejsze negocjacje. Warunki zostały podpisane dnia9 lipca i weszło w życie 11 lipca. Otwarcie negocjacji pokojowych zostało jednak opóźnione o kilka miesięcy, ponieważ rząd brytyjski nalegał, aby IRA oddała broń, ale wniosek ten został ostatecznie odrzucony. Uzgodniono również, że wojska brytyjskie zostaną zakwaterowane w swoich koszarach.

Większość funkcjonariuszy IRA w terenie postrzegała rozejm jako zwykłe wytchnienie i kontynuowała rekrutację i szkolenie ochotników. Jednak ataki na RIC i armię brytyjską nie ustały. pomiędzygrudzień 1921 i Luty 1922, było 80 ataków na RIC, które spowodowały 12 zgonów. 18 lutego 1922, jednostka IRA Erniego O'Malleya zaatakowała koszary RIC w Clonmel, wzięła 40 jeńców i zdobyła 600 sztuk broni. WKwiecień 1922, podczas masakry w Dunmanway, Cork IRA zabiło 10 protestantów podejrzanych o szpiegostwo w odwecie za egzekucję jednego z ich ludzi. Ponad 100 rodzin protestanckich opuściło teren po masakrze.

Kontynuacja operacji zbrojnych wielu przywódców IRA była jednym z wyzwalaczy wojny domowej w Irlandii, ponieważ oznaczała odrzucenie traktatu angielsko-irlandzkiego, który Michael Collins i Arthur Griffith wynegocjowali z Brytyjczykami.

Traktat, grudzień 1921-marzec 1922

Ostatecznie negocjacje pokojowe doprowadziły do ​​rozmów o traktacie angielsko-irlandzkim (6 grudnia 1921), który został podpisany w trzech egzemplarzach przez Dáil Éireann , the7 stycznia 1922, przez Izbę Gmin Irlandii Południowej (przedstawiciel prawny Irlandii dla Brytyjczyków) oraz przez dwie izby brytyjskiego parlamentu.

Traktat zezwalał Irlandii Północnej , która została utworzona na mocy ustawy o rządzie Irlandii z 1920 r. , że nie będzie częścią Wolnego Państwa Irlandzkiego, jeśli sobie tego życzy, co uczyniła.8 grudnia 1921. Zgodnie z planem utworzono Irlandzką Komisję Graniczną w celu określenia dokładnego przebiegu granicy między Wolnym Państwem a Irlandią Północną. Republikańscy negocjatorzy wierzyli, że komisja przerysuje granicę zgodnie z większością unionistyczną lub nacjonalistyczną. Ponieważ wybory lokalne w 1920 r. stworzyły absolutną większość dla nacjonalistów w hrabstwach Fermanagh , Tyrone , Armagh i Londonderry, a także w mieście Derry (wszystkie na północ i zachód od tymczasowej granicy), mogło to uczynić Irlandię Północną nieopłacalną. W związku z tym Brytyjczycy postanowili zachować tymczasową granicę iw zamian nie żądać od Wolnego Państwa pieniędzy, które były winne Wielkiej Brytanii na mocy traktatu angielsko-irlandzkiego.

Dla nowego państwa irlandzkiego stworzono nowy system rządów, chociaż w pierwszym roku współistniały dwa rządy. Aireacht odpowiedzialny do Dáil i kierowany przez prezydenta Griffith i Rządu Tymczasowego nominalnie odpowiedzialnej do Izby Gmin południowej Irlandii i powołanego przez Lord Namiestnik Irlandii.

Większość przywódców ruchu niepodległościowego była gotowa do kompromisu, przynajmniej na razie, chociaż wielu działaczy republikańskich nie było.

I odwrotnie, większość bojowników IRA, dowodzonych przez Liama ​​Lyncha, odmówiła przyjęcia traktatu. WMarzec 1922, odrzucili autorytet Dáil i nowego rządu irlandzkiego, którego oskarżyli o zdradę ideału Republiki Irlandzkiej. IRA złamał również przysięgę wierności że Dáil ustanowił na20 sierpnia 1919. Antytraktatowa IRA została poparta przez byłego prezydenta Eamona de Valera oraz ministrów Cathal Brughę i Austina Stacka.

Krwawe narodziny Irlandii Północnej

lipiec 1921-lipiec 1922

Podczas gdy rozejm prawie zakończył walki na południu, na północy przemoc i zabójstwa nasilały się aż do lata 1922. W Belfaście w ciągu dwóch dni od podpisania rozejmu zginęło 16 osób. Przemoc miała miejsce w wybuchach, gdy po atakach na katolików i protestantów szybko nastąpiły represje ze strony innych społeczności. Tak więc 20 osób zginęło w walkach ulicznych i zamachach.29 sierpnia i 1 st wrzesień 1921 i 30 innych między 21 a 25 listopada. Lojaliści wyrobili sobie nawyk strzelania i rzucania bomb na chybił trafił w dzielnicach katolickich, a IRA odpowiedziała, podkładając bomby na tramwaje używane przez protestantów do pracy.

Ponadto, pomimo dail za akceptacji z Anglo-Irish Traktatu wStyczeń 1922, co potwierdziło istnienie Irlandii Północnej , doszło do starć między IRA a siłami brytyjskimi wzdłuż nowej granicy na początku 1922 roku . Kilku członków IRA zostało aresztowanych w Derry , kiedy udali się tam jako członkowie drużyny futbolu gaelickiego w Monaghan . W odwecie Michael Collins wziął 42 lojalistów jako zakładników Fermanagha i Tyrone'a. Krótko po tym incydencie grupa B-Specials sprzeciwiła się jednostce IRA w Clones w południowej Irlandii. Szef jednostki IRA zginął wraz z kilkoma policjantami. Wycofanie wojsk brytyjskich z Irlandii zostało tymczasowo wstrzymane po tym incydencie.

Mimo powołania pod koniec lutego Komisji Granicznej, która miała działać jako pośrednik między oboma obozami, w marcu IRA zaatakowała trzy brytyjskie koszary wzdłuż granicy. Wszystkie te działania wywołały w Belfaście odwetowe zamachy . W ciągu dwóch dni od porwania Fermanagha w miasteczku zginęło 30 osób. W marcu było ich 60. W kwietniu zginęło 30 osób, w tym sześciu katolików zabitych przez umundurowanych policjantów.

Winston Churchill zorganizował spotkanie Collinsa i Jamesa Craiga w dniu21 stycznia 1922a południowy bojkot produktów Belfastu został zniesiony, ale został ponownie wprowadzony kilka tygodni później. Obaj przywódcy spotkali się kilkakrotnie, ale pomimo deklaracji, że „ogłoszono pokój”30 marca, przemoc trwała.

Nieudane ofensywy IRA

Między czerwcem a Kwiecień 1922, Collins rozpoczął ofensywę partyzancką przeciwko Irlandii Północnej. W tym czasie IRA była podzielona w kwestii traktatu angielsko-irlandzkiego, ale w działania zaangażowane były pro- i antytraktatowe . Część broni wysłanej przez Brytyjczyków na wyposażenie nowej armii irlandzkiej w rzeczywistości została przekazana jednostkom IRA. Jednak ofensywa, wywołana serią ataków na północy w dniach 17 i19 majaostatecznie okazał się porażką. Raport z brygady IRA w Belfaście stwierdzał, że dalsze działania były „daremne i głupie… jedynym skutkiem tych ataków było zwrócenie ludności katolickiej na łaskę „Specjalistów”.

22 maja, po zabójstwie polityka związkowego Williama Twaddella, 350 członków IRA zostało aresztowanych w Belfaście, ścinając głowy organizacji w mieście. Największe starcie miało miejsce w czerwcu, kiedy wojska brytyjskie za pomocą artylerii wyparły oddział IRA z wioski Pettigo, pozostawiając 7 zabitych, 6 rannych i 4 jeńców. Było to ostatnie duże starcie między IRA a siłami brytyjskimi w latach 1919-1922. Cykl odwetu trwał jednak nadal, z 75 ofiarami śmiertelnymi w Belfaście w maju i 30 w czerwcu. Wielu katolików uciekło przed przemocą i schroniło się w Glasgow i Dublinie .

Michael Collins uważał marszałka (wówczas parlamentarzystę Ulsteru) Henry'ego Hughesa Wilsona za odpowiedzialnego za ataki na katolików na północy i mógł stać za jego zabójstwem wCzerwiec 1922nawet jeśli sponsor pozostaje tajemnicą. To wydarzenie przyczyniło się do rozpoczęcia irlandzkiej wojny domowej . Winston Churchill rzeczywiście nalegał, aby Collins podjął działania przeciwko antytraktatowej IRA, którą ponosił za odpowiedzialność. Wybuch wojny domowej na południu zakończył przemoc na północy, demoralizując Ulster IRA i odwracając uwagę organizacji od kwestii podziału. Po śmierci Collinsa wSierpień 1922, nowe Wolne Państwo Irlandzkie położyło kres swojej polityce agresji wobec Irlandii Północnej.

Ofiary

Całkowita liczba ofiar śmiertelnych wojny partyzanckiej w latach 1919-1921 między siłami republikańskimi a siłami brytyjskimi w tym, co stało się Wolnym Państwem Irlandzkim, wynosi około 1400. Spośród nich 363 było policjantami, 261 żołnierzami brytyjskimi, około 550 ochotnikami IRA (w tym 24 urzędnikami). egzekucje), a około 200 było cywilami. Inne źródła podają wyższe liczby.

557 osób zginęło w tym, co w latach późniejszych miało stać się Irlandii Północnej Lipiec 1920 i Lipiec 1922. Liczba ta jest zwykle liczona poza stratami na południu, ponieważ większość tych zgonów miała miejsce po rozejmie11 lipcaco zakończyło walki w pozostałej części wyspy. Spośród tych zgonów od 303 do 340 to katoliccy cywile, od 172 do 196 to protestanccy cywile, 35 to mężczyźni z IRA, a 82 to personel brytyjskich sił zbrojnych (38 z RIC i 44 z Ulster Special Constabulary ). Większość aktów przemocy miała miejsce w Belfaście, gdzie zginęło 452 osób.

W irlandzcy nacjonaliści twierdzą, że przemoc na północy był pogrom przed ich społeczności, ponieważ 58% ofiar byli katolikami, podczas gdy stanowiła jedynie 35% populacji. Historyk Alan Parkinson twierdził jednak, że określenie „pogrom” było „niepotrzebne i mylące w wyjaśnianiu wydarzeń z tamtego okresu”, ponieważ przemoc nie była jednostronna.

Ewakuacja sił brytyjskich

W Październik 1921, armia brytyjska w Irlandii liczyła 57 000 ludzi i była wspierana przez 14 200 policjantów RIC oraz 2 600 czarno-podpalanych i pomocników. Planowana od dawna ewakuacja koszar w Irlandii Południowej została zorganizowana przez generała Macready'ego i rozpoczęła się12 stycznia 1922po ratyfikacji traktatu anglo-irlandzkiego. To była ogromna operacja logistyczna, która trwała prawie rok. Parada RIC po raz ostatni w dniu4 kwietniai została rozwiązana 31 sierpnia. Pod koniec maja pozostałe oddziały skoncentrowały się w Dublinie , Cork i Kildare. Napięcia, które doprowadziły do ​​wojny domowej, były namacalne i ewakuacja została wstrzymana. 17 grudnia 1922Królewskie Koszary Dublina (obecnie Narodowe Muzeum Irlandii ) zostały przeniesione do generała Mulcahy'ego, a garnizon opuścił miasto tego samego wieczoru.

Niepodległość i wojna domowa

Podczas gdy przemoc na północy wciąż szalała, południe Irlandii było zaniepokojone rozłamem IRA w związku z traktatem angielsko-irlandzkim. WKwiecień 1922, komitet oficerów IRA odrzucił traktat i władzę rządu tymczasowego utworzonego w celu jego wdrożenia. Ci republikanie uważali, że Dáil nie ma prawa do deinstytucji Republiki Irlandzkiej. Grupa twardogłowych z antytraktatowej IRA zajęła kilka budynków publicznych w Dublinie, próbując zburzyć traktat i wznowić wojnę z Brytyjczykami. Zdesperowany, by nie być w stanie utrzymać nowego Wolnego Państwa Irlandzkiego i pod presją Wielkiej Brytanii, Michael Collins zaatakował działaczy antytraktatowych w Dublinie28 czerwca 1922, który wywołał falę starć w całej Irlandii.

Powstała irlandzka wojna domowa trwała28 czerwca 1922 w 24 maja 1923i pochłonął życie wielu przywódców ruchu niepodległościowego, w tym szefa rządu tymczasowego Michaela Collinsa , byłego ministra Cathala Brughę i przeciwników traktatu, Rory'ego O'Connora , Harry'ego Bolanda, Liama ​​Mellowsa i wielu innych. Liczby ofiar nigdy nie można było z całą pewnością określić ilościowo, ale bez wątpienia przewyższa ona liczbę ofiar wojny o niepodległość.

Po śmierci Griffitha (w wyniku udaru ) i Collins, głową państwa został William T. Cosgrave . 6 grudnia 1922, po oficjalnym utworzeniu Wolnego Państwa Irlandzkiego , został przewodniczącym rady wykonawczej na czele pierwszego uznanego na arenie międzynarodowej rządu Irlandii.

Wojna domowa zakończyła się w 1923 r. klęską antytraktatów.

A pomnik nazywany Ogród Pamięci (Memorial Garden) został otwarty w Dublinie dnia 50 th rocznicę powstania wielkanocnego .

Dan Keating był ostatnim ocalałym z konfliktu, w którym walczył dla IRA i zginął w październik 2007 w wieku 105 lat.

Filmografia

Uwagi i referencje

  1. (Hopkinson, irlandzka wojna o niepodległość pp. 201-202).
  2. Hopkinson, Irlandzka wojna o niepodległość , s. 201-202. Hopkinson wymienia 363 członków RIC zabitych w południowej Irlandii w latach 1919-1921; Robert Lynch, IRA Północna i Early Years of Partition, mówi o 38 członkach RIC i 43 członkach USC zabitych w Irlandii Północnej w latach 1920-1922 (s. 227 i s. 67). Dane dotyczące ofiar RIC obejmują śmierć czterech funkcjonariuszy policji w Dublinie i dwóch funkcjonariuszy policji portowej.
  3. Hopkinson wymienia 200 zabitych w Irlandii Południowej w latach 1919-1921, Richard English, Armed Struggle, a History of IRA, podaje liczbę 557 zabitych w Irlandii Północnej w latach 1920-1922. 39-40.
  4. (w) "  Wojna o niepodległość  " , Focal (dostęp 11 lipca 2010 )
  5. Wojna jest często określana jako „Irlandzka wojna o niepodległość” w Irlandii, „Wojna angielsko-irlandzka” w Wielkiej Brytanii, „Tan War” przez Republikanów sprzeciwiających się traktatowi i była często określana w czasach „kłopotów” , nie mylić z późniejszym konfliktem północnoirlandzkim, który był również określany jako „kłopoty”
  6. (w) Mary Coleman, Rewolucja irlandzka 1916-1923 , Londyn, Routeledge,2014, 169  pkt. ( ISBN  978-1-4082-7910-6 ) , s.  16
  7. (w) Mary Coleman, Rewolucja irlandzka, 1916-1923 , Londyn, Routeledge,2014, 169  pkt. ( ISBN  978-1-4082-7910-6 ) , s.  31
  8. Sinn Féin 100 lat nieprzerwanej ciągłości 1905-2005 .
  9. Padraig Yeates, Jimmy Wren, Michael Collins, ilustrowane życie (1989) ( ISBN  1-871793-05-X ) , s. 27.
  10. Charles Townsend, Wielkanoc 1916, The Irish Rebellion s. 338.
  11. Irlandia, 1798-1998: Polityka i wojna (Historia współczesnych wysp brytyjskich) Alvina Jacksona ( ISBN  978-0631195429 ) , s. 244.
  12. Wojna irlandzka Tony'ego Geraghty'ego ( ISBN  978-0-00-638674-2 ) , s. 330.
  13. (w) Dan Breen , Moja walka o wolność Irlandii , Dublin, Kowadło,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, 208  pkt. , kieszeń ( ISBN  978-0-900068-58-4 , czytaj online ) , s.  50
  14. Historia Irlandia , maj 2007, s. 56.
  15. Irlandzka Wolność Richarda English ( ISBN  978-0-330-42759-3 ) , s. 287.
  16. Irlandzka wojna o niepodległość Michaela Hopkinsona ( ISBN  978-0773528406 ) , s . 115.
  17. Historia wojskowa Irlandii Thomasa Bartletta i Keitha Jeffery'ego ( ISBN  978-0521629898 ) , s. 407.
  18. Michael Collins: A Life Jamesa Mackaya ( ISBN  1-85158-857-4 ) , s. 106.
  19. Sean Treacy i III. Brygada wywrotek Desmonda Ryana (1945), s. 74.
  20. Straty policyjne w Irlandii, 1919-1922 , Richard Abbott ( ISBN  978-1856353144 ) , s. 49.
  21. Dáil Éireann - Tom 1 - 10 kwietnia 1919 .
  22. Dáil Éireann - Tom 1 - 11 marca 1921 .
  23. IRA Tim Pat Coogan ( ISBN  0-00-653155-5 ) , s. 25.
  24. Hopkinson, Irlandzka wojna o niepodległość, s. 26.
  25. ME Collins, Irlandia 1868-1966, s. 254.
  26. Hopkinson, irlandzka wojna o niepodległość , s. 42.
  27. Siła RIC spadła do 9300 do końca 1919, ale główna kampania rekrutacyjna osiągnęła 14000 w czerwcu 1921, Hopkinson, Irish War of Independence , s. 49.
  28. Hopkinson, Wojna o niepodległość, s. 26.
  29. Hopkinson, Irlandzka wojna o niepodległość, s. 201-2.
  30. [1]
  31. Hokinson, Irlandzka wojna o niepodległość, s. 43.
  32. ME Collins, Irlandia 1868-1966 , s. 258.
  33. ME Collins, Irlandia , s. 252.
  34. Hopkinson, irlandzka wojna o niepodległość, s. 44.
  35. Hopkinson, Irlandzka wojna o niepodległość , s. 43.
  36. wrzesień 1919 .
  37. Irlandzka Liga Samostanowienia Wielkiej Brytanii, 1919-24 .
  38. Collins, Irlandia , s. 262.
  39. Wojna wywiadowcza Michaela Collinsa autorstwa Michaela T. Foya ( ISBN  0-7509-4267-3 ) , s. 25.
  40. Richard Bennett, The Black and Tans , E Hulton and Co Ltd, Londyn, 1959, s. 107, ( ISBN  1566198208 ) .
  41. Michael Collins Tim Pat Coogan ( ISBN  0-09-968580-9 ) , s . 144.
  42. Tajna Armia: IRA J. Bowyera Bella ( ISBN  1560009012 ) , s. 23.
  43. Wojna wywiadowcza Michaela Collinsa autorstwa Michaela T. Foya ( ISBN  0-7509-4267-3 ) , s. 167.
  44. Tom Barry: IRA Freedom Fighter Medy Ryan ( ISBN  1-85635-480-6 ) , s. 98.
  45. (ME Collins, Irlandia s. 265).
  46. więźniów irlandzki politycznych 1848- 1922 Sean McConville ( ISBN  978-0415219914 ) , s. 697.
  47. Irish Rebury 10 Republikanów powieszony przez Brytyjczyków w latach 20. 15 października 2001 New York Times: Dostęp 1 listopada 2008.
  48. Wojna wywiadowcza Michaela Collinsa autorstwa Michaela T. Foya ( ISBN  0-7509-4267-3 ) , s. 214-218.
  49. Według historyka Michaela Hopkinsona, wojna partyzancka „była często odważna i skuteczna” (Hopkinson, Irish War of Independence , s.202). Inny historyk, David Fitzpatrick, pisze, że „wojownicy partyzanccy… byli znacznie liczniejsi niż siły koronne… sukces Ochotników Irlandzkich w przetrwaniu tak długo jest tym bardziej niezwykły” (Bartlett, Military History of Ireland , s. 406).
  50. Hopkinson, irlandzka wojna o niepodległość , s. 158.
  51. Irish Times 24 czerwca 1920; przedrukowano 24 czerwca 2009 .
  52. Wojna wywiadowcza Michaela Collinsa autorstwa Michaela T. Foya ( ISBN  0-7509-4267-3 ) , s. 91.
  53. Oficer Jeremiah Mee, przywódca policyjnego buntu, zasugerował w publikacji w Sinn Féin, Irish Bulletin, że Smyth kazał policji strzelać do podejrzanych z IRA. W réaité Order n o  5, Smyth czytaj oznaczało, że podejrzani byłby strzał w ostateczności, jeśli nie poddał.
  54. Hopkinson, Irlandzka wojna o niepodległość , s. 162.
  55. Stosunek między bolszewizmem a Sinn Féin , kmd. 1326 ( HMSO , Londyn, 1921).
  56. Naloty i rajdy Ernie O'Malley ( ISBN  978-0900068638 ) , s. 96.
  57. Najazdy i rajdy Ernie O'Malley ( ISBN  978-0900068638 ) , s. 97.
  58. Michael Collins Tim Pat Coogan ( ISBN  0-09-968580-9 ) , str. 204.
  59. W. Churchill, Następstwa (Thornton 1929) s. 297.
  60. Wielka Brytania w okresie międzywojennym, 1918-40 Charles Loch Mowat ( ISBN  978-0416295108 ) , s. 84-85.
  61. Listy z dziennika Austena Chamberlaina autorstwa Austena Chamberlaina ( ISBN  978-0521551571 ) , s . 161.
  62. Negocjacje czerwiec-wrzesień 1921. UCC online – dostęp w grudniu 2009 .
  63. Niall C. Harrington Kerry Landing, s. 8.
  64. Harringtona 10.
  65. Meda Ryan, Tom Barry, bojownik o wolność IRA , s. 157.
  66. http://historical-debates.oireachtas.ie/D/DT/DFC191908200012.html
  67. Alan F Parkinson, Bezbożna wojna w Belfaście, ( ISBN  1-85182-792-7 ) hbk s. 316.
  68. Parkinson, Bezbożna wojna , s. 237.
  69. Parkinson, Unholy War , s. 316.
  70. Michael Hopkinson, Green Against Green, irlandzka wojna domowa, s. 79-83.
  71. Hopkinson Green kontra Green pp. 83-86.
  72. Hopkinson, Zielony kontra Zielony s. 86.
  73. Hopkinson, Zielony kontra Zielony s. 85.
  74. Hopkinson, Zieleń przeciwko zieleni , s. 83-87.
  75. Hopkinson, Zielony kontra Zielony, s. 112-113.
  76. Hopkinson, Zielony kontra Zielony , s. 115-116.
  77. . Irlandii Północnej Police Service , następca RIC, donosi 418 zmarłych w obrębie RIC i 146 brytyjskich żołnierzy zginęło tutaj .
  78. Richard English, Walka Zbrojna, Historia IRA , s. 39-40. Robert Lynch, Północna IRA i wczesne lata rozbioru , s. 227, s. 67.
  79. Twierdzi również, że nie było centralnej administracji, która koordynowałaby te masakry, ale były one przeprowadzane mniej więcej przypadkowo. Parkinson, Bezbożna wojna, s. 314.
  80. Dublin Historical Record 1998, vol.51 s. 4-24.
  81. (w) „  Weteran irlandzkiej wojny domowej umiera w wieku 105 lat  ” , BBC News ,3 października 2007 r.( przeczytaj online )

Bibliografia

  • Antoine Capet, Churchill: Słownik. Paryż: Perrin, 2018 (862 s.), Sekcja „Irlandia”, s. 307-313.
  • Tim Pat Coogan , Michael Collins.
  • (en) ME Collins , Irlandia 1868-1966 , Dublin, Educational Company,1993, 480  pkt. , kieszeń ( ISBN  978-0-86167-305-6 , OCLC  60963712 ).
  • (en) Peter Cottrell , The Anglo-Irish War, The Troubles, 1913-23 , Oxford, Osprey Publishing ,2006, 96  pkt. , kieszeń ( ISBN  978-1-84603-023-9 ).
  • (pl) FSL Lyons , Irlandia Od czasu głodu.
  • (en) Dorothy MacCardle , Republika Irlandzka , Corgi miękka oprawa.
  • (en) Frank (Earl of Longford) Pakenham , Peace By Ordeal: Relacja z pierwszych źródeł negocjacji i podpisania traktatu angielsko-irlandzkiego z 1921 r. , Londyn, Sidgwick i Jackson,1935( ISBN  978-0-283-97908-8 , LCCN  73157672 ).
  • (en) Michael Hopkinson , Irlandzka wojna o niepodległość , Gill & Macmillan,2002.
  • (en) Michael Hopkinson , Green kontra Green, irlandzka wojna domowa , Gill & Macmillan,2004.
  • (en) Peter Hart , IRA at War 1916-1923 , Oxford, Oxford University Press ,2003, 1 st  ed. , 274  s. , twarda oprawa ( ISBN  978-0-19-925258-9 , LCCN  2004272418 , czytaj online ).
  • (en) Peter Hart , IRA i jego wrogowie: przemoc i społeczność w Cork, 1916-1923 , Oxford, Oxford University Press ,1998, 350  pkt. ( ISBN  978-0-19-820806-8 , LCCN  98017246 , czytaj online ).
  • (en) Meda Ryan , Tom Barry: Bojownik o wolność IRA , Cork, Mercier Press,2003( ISBN  978-1-85635-425-7 , LCCN  2004445519 ).
  • (en) Richard English , Walka Zbrojna, Historia IRA , Oxford, MacMillan2003, 486  s. ( ISBN  978-0-19-516605-7 , LCCN  2002044699 ).
  • (en) Richard Comerford , Irlandia: Inventing the Nation , Hodder,2003.
  • (en) Gearoid Murphy , Rok zaginięć: polityczne zabójstwa w Cork 1920-1921 , Cork, Gill & McMillian Ltd,2010, 408  s. ( ISBN  978-0-7171-4748-9 , OCLC  646397089 , LCCN  2010530551 ).

Linki zewnętrzne