Góra Liban

Geografia
Góra Liban
Mapa Libanu z górą Liban przecinającą kraj z północy prawie na południe.
Wysokość	3088 m , Qurnat jako Sawda '
Masywny	Wielka Dolina Ryftowa
Długość	160 km
Szerokość	40 km
Powierzchnia	4840 km 2
Administracja
Kraj	Liban Syria
Gubernatorstwa Libanu Gubernatorstwo Syrii	Mont-Liban , Północ , Bekaa , Południowy Liban Homs
Geologia
Skały	Wapień

Mount Lebanon (w języku arabskim جبل لبنان i سلسلة جبال لبنان الغربية ) to pasmo górskie w Libanie , a za niewielką część Syrii ; dominuje nad Morzem Śródziemnym położonym na zachodzie i kończy się w Qurnat jako Sawda na wysokości 3088 metrów nad poziomem morza. Jest to najwyższa górzysta płaskorzeźba na Bliskim Wschodzie .

Ta góra stanowiła rdzeń Wielkiego Libanu , na początku współczesnej Republiki Libańskiej. Zamieszkana jest głównie przez chrześcijan ( zwłaszcza maronitów ), ze znaczną mniejszością społeczności druzów (zwłaszcza w górach Chouf ).

Toponimia

Toponym „Liban” pochodzi od semickiego korzenia Lubnan oznaczającego „białe” lub „mleko”, w odniesieniu do akumulacji śniegu , które obejmuje ten szczyt w zimie. Nazwa ta jest wymieniona w trzech z dwunastu tablic eposu o Gilgameszu , w tekstach w bibliotece Ebla (2400 pne ), a także 71 razy w Starym Testamencie . To od nazwy tej góry wywodzi się nazwa współczesnego państwa Libanu .

W Libanie góra ta bywa nazywana „zachodnią górą Libanu” w przeciwieństwie do Antylibanu , „wschodniej góry Libanu”, która jest do niej równoległa i od której jest oddzielona wąską równiną Bekaa .

Geografia

Topografia

Góra Liban jest najwyższą ze wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego. Jest to potężny łańcuch wapienny o długości ponad 160 km . Generalnie wyższy na północy niż na południu, ma również asymetrię topograficzną wschód/zachód. W kierunku zachodnim zbocza stoku górskiego są stosunkowo łagodne i silnie poprzecinane wąwozami, które czasami rozciągają się na ponad 1000 m , jak te w dolinie Kadisza lub Nahr Ibrahim . Na wschodzie, z drugiej strony, góra spada zawrotnie na wewnętrznej równinie Bekaa , w dolinie, która sięga 1100 m npm w Baalbek na 900 m , w jego południowej części.

Pasmo górskie podzielone jest na kilka odcinków, oddzielonych dolinami i przełęczami. Odnajdujemy więc, z północy na południe, głównie góry Makmel (gdzie znajduje się najwyższy punkt góry, Qurnat jako Sawda ), Mnaitra, Knisse, Sannine, Barouk , Niha i Amel. Wprost Dahr el-Baidar (maksymalna wysokość 1,558 m ) łączy wybrzeża na poziomie aglomeracji Bejrutu do Bekaa następnie do Syrii. Aïnata karnet jest najwyższa w Libanie: położony w pobliżu Qurnat jako Sawda”, to wzrasta do 2,590 m i łączy Batroûn do Baalbek .

Geologia

Łańcuch Góry Libanu charakteryzuje się młodymi morfologicznie reliefami, które pochodzą z fazy Villafranchien . Ostatnim tektonicznego cykl częściowo rozbita powierzchni, uwalniając pre- typu struktur w sercu góry . Z kolei na peryferiach dominują poziomy niwelacji wycięte głębokimi wąwozami .

Mount Lebanon ciągnie się przez winy z Yammouneh równolegle do wadę, że biegnie przez Antyliban w tym samym kierunku z południa na północ. Znajduje się na zachodnim skraju doliny w Bekaa , a więc wzdłuż wschodniego stoku Mount Lebanon, usterka Yammouneh łączy winy dolinie Jordanu do tego z Ghab w północnej Syrii . Narodził się, gdy płyta arabska i płyta afrykańska (część lewantyńska) rozpoczęły swój ruch, 12 milionów lat temu. Na zachodzie, to wina jest ograniczona aktywnych uskoków, w tym z rumu (nazwa miejscowości powiatu Jezzine ) odpowiedzialnego za ostatnich wielkich trzęsień ziemi w XX th wieku . Ten z 1956 r. spowodowałby 270 ofiar, 500 rannych i spowodował ciężkie zniszczenia w wielu górskich wioskach.

Pogoda

Klimat Mount Lebanon jest śródziemnomorski, ale wysokość dodaje ważnych niuansów. Lata są łagodniejsze, a zimy bardziej deszczowe i surowe. Śnieg pojawia się już od 1600 m n.p.m. i może utrzymywać się na najwyższych szczytach do lata. Pokrywa śnieżna i retencja krasowa czynią z tej góry ogromną wieżę ciśnień.

Hydrografia

Kilka rzek ma swój początek na zachodnim zboczu góry Liban i płynie ze wschodu na zachód, by wpaść do Morza Śródziemnego. Nazywane „rzekami przybrzeżnymi”, w przeciwieństwie do rzek śródlądowych, które drenują Bekaa ( Litani , Oronte i Hasbani ), są regularnie zasilane i pomagają drążyć wąwozy na zachodnich zboczach góry. Najważniejsze są z północy na południe: Nahr Abou Ali , Nahr Ibrahim , Nahr El-Kelb , Nahr Beirut , Nahr El Damour i Nahr El Awali .

Strumienie urodzone na wschodnim zboczu góry ostatecznie łączą się z basenami hydrograficznymi Orontes na północy i Litani na południu. Źródło Orontes, chociaż znajduje się w Bekaa, pochodzi z niewoli wód gruntowych pod Górą Liban i jest zasilane przez topniejący śnieg.

Wegetacja

Tylko zachodnie zbocze pasma górskiego pokrywają lasy, które prawie całkowicie zniknęły w wyniku wylesiania , będącego konsekwencją nieokiełznanej urbanizacji, podpaleń i eksploatacji kamieniołomów. Od 0 do 1000 m n.p.m. niższy poziom to sosny (sosny Aleppo) i wiecznie zielone dęby. Od 1000 m do 1500 m piętro przejściowe tworzą sosny, dęby, jałowce i cyprysy. Powyżej 1500 m przede wszystkim pozostaje jodła cylicyjska, obok słynnego cedru Libanu . Obaj nie zdołali pokonać zbyt wysokiego grzbietu góry, co tłumaczy ich brak na zachodnim zboczu. Dziś słynne prastare lasy cedrowe prawie zniknęły z powodu ich tysiącletniej eksploatacji, a ponowne zalesienie jest trudne. Ustępują one nieciągłym wysepkom, z których najbardziej znane to Las Bożych Cedrów u podnóża góry Makmel na północy i cedry rezerwatu przyrody Shouf na górze Barouk na południu.

Historia

Zaplecze Fenicjan

W starożytności na wybrzeżu Morza Śródziemnego rozwijała się kwitnąca cywilizacja Fenicjan , zorganizowana w miastach portowych. Bogactwo małych miast fenickich zrodziło się z handlu drewnem, które obficie występowało wówczas w górach. Drewno z Góry Liban eksportowano więc do głównych ośrodków cywilizacyjnych na Bliskim Wschodzie, w tym do Egiptu i Mezopotamii . Drewno cedrowe z Libanu zostało więc wykorzystane do budowy zabytków sakralnych (świątynie jerozolimskie) oraz statków fenickich, asyryjskich , rzymskich i egipskich. Wykorzystywano go również do wyrobu sarkofagów i grobowców, ze względu na jego odporność i odporność na gnicie.

Podczas gdy miasta Byblos, Tyru i Sydonu (teraz Jbeil , kwaśny i Saida w Libanie) rozwijać i zdominować handel śródziemnomorski wcześnie I st tysiącleciu pne. AD , góra pozostaje bardzo słabo zaludniona. W czasach rzymskich pozostała dużym lasem wykarczowanym drogami leśnymi oznaczonymi inskrypcjami cesarza Hadriana .

Schronisko górskie mountain

Z zaplecza bogatego w surowce (drewno), ale pustego, Góra Liban była stopniowo zaludniana jako „górska schronienie”. Rzeczywiście, jego cechy geograficzne (nagła rzeźba terenu, obfite opady deszczu) były schronieniem dla prześladowanych lub marginalizowanych społeczności mniejszościowych w regionie. Bliski Wschód był z kolei bizantyjskiej , następnie Umajjadów i Abbasydów po podboju Arabów, a potem pod dominacją Franków w następstwie krucjaty , gdy mameluków , wówczas Turcy (to pozostanie tak aż do początku XX th wieku ) i wreszcie francuskie imperium kolonialne .

Chroniona przez strome rzeźby terenu, ludność górska jest zorganizowana w bardzo zróżnicowaną tkankę klanów i rodzin. Wspólnoty religijne są odrębne od religii większościowych wybrzeża: sunnicki islam i prawosławnego chrześcijaństwa . Udało im się pozostać zachowane i nienaruszone przez wieki, dzięki czemu Liban został zakwalifikowany przez angielskiego historyka Arnolda Toynbee jako „muzeum przeżyć religijnych”. Dwie główne wspólnoty społeczne i religijne założone na Górze Liban to Maronici i Druzowie .

Uciekając swoje pierwotne miejsca dolinie Orontesem do VII th century , oskarżony przez Monoteletyzm Bizancjum a zwłaszcza zmącony przez islamskich podbojów, Maronites schronił się w północnej części Gór Libanu. Zastąpili tam miejscową ludność i założyli swoje centrum religijne w dolinie Kadiszy , w której następnie rozwinęła się intensywna działalność pustelnicza i monastyczna. Na południu góra jest świadkiem przybycia Druzów, islamskiej sekty urodzonej w Egipcie i założonej na górze Hermon . Druzowie osiedlili się głównie w górzystym regionie Chouf .

Pod Imperium Osmańskim

Emirat

Historia libańskich górach trwa niezwykły zwrot w XVI -tego wieku , kiedy stanowiły w podmiot prawny i polityczny: libańską emirat. Bo jeśli istnieje ona wewnątrz imperium osmańskiego kilku obszarów o dużej różnorodności społecznej, libański swoistość asertywnym w Mount Lebanon z XVI -tego wieku pochodzi z pojawieniem się „Integracje sił” między trzema maronitów, druzowie i społecznościach szyickich . To symbioza między tymi społecznościami pozwoliła na afirmację libańskiego górskiego emiratu.

Na czele emiratu stoi dynastia Maan ze szczytem za panowania Fachra al-Dina II, uważanego za jednego z ojców współczesnego Libanu. Po zniknięciu dynastii Maan w 1669 r. emirat przeszedł w ręce dynastii Chehabów, która trwała do 1841 r. Emir Bashir Chehab II jest również uważany wraz z Fakhr-al-Din II za współczesnego budowniczego Libanu.

Podwójny caimacanat

Od 1840 roku autonomiczny podmiot społeczno-polityczny Góry Liban wszedł w okres silnej destabilizacji naznaczonej masakrą maronickich chrześcijan dokonaną przez Druzów. Przyczyny tego kryzysu są wielorakie, zarówno polityczne, jak i społeczne, zewnętrzne w stosunku do mikrokosmosu góry Libanu lub endogeniczne.

W kontekście kwestii wschodniej Góra Liban jest regionem sprzyjającym interwencjonizmowi mocarstw zachodnich pragnących zaakcentować swoje lokalne wpływy w obliczu potęgi osmańskiej. W ten sposób Francja stała się sojusznikiem społeczności maronickiej, a Wielkiej Brytanii sojusznikiem społeczności druzów w ich żądaniach wobec potęgi osmańskiej. Z drugiej strony obserwujemy wówczas gwałtowny wzrost demograficzny i społeczny wzrost maronitów, politycznie przełożony przez hegemoniczne ambicje emira Bashira Chehaba II nad całą górą. Wszystko to prowadzi zatem do zerwania symbiozy, jaka istniała między dwiema większościowymi społecznościami druzów i maronitów, oraz masakr chrześcijan przez druzów.

Aby zaradzić kryzysowi, mocarstwa zachodnie, w szczególności Austro-Węgry , poparły w 1842 r. konstytucję podwójnego caimacanatu , czyli podwójnej prefektury. Jest to próba „terytorializacji” społeczności maronickich w północnej części góry i druzów w części południowej. Ten reżim oznacza przejście w górach od feudalnego porządku emiratu do porządku wyznaniowego, który będzie kontynuowany podczas tworzenia nowoczesnej republiki Libanu.

Jednak podwójna prefektura nie może być rentowna z powodu niewypłacalnego problemu, jaki stwarza istnienie wielu mieszanych wiosek druzyjsko-maronickich. Ponadto powolny historyczny postęp maronitów na południe nadaje im znaczną wagę demograficzną w prefekturze druzów. Mogli już być w większości. W 1845 r. armia turecka, ignorując autonomię góry, najechała ją i rozbroiła ludność chrześcijańską, powodując początek jej masakry przez Druzów. Jednak napięcia między Druzami a maronitami osiągnęły apogeum w 1860 r. i doprowadziły do brutalnych masakr (głównie maronitów), niesławnych w historii libańskich gór.

Moutassarrifiya i I wojna światowa

W maju 1860 r. incydent między Druzami a chrześcijanami wywołał masakry, które pochłonęły kilka tysięcy ofiar. Aby temu zaradzić, podjęta zostaje francuska wyprawa do Syrii . Negocjacje dyplomatyczne zakończyły się 9 czerwca 1861 r. w Konstantynopolu podpisaniem porozumienia między wielkim wezyrem Méhémet-Eminem Aali-Paszą a ambasadorami Francji, Wielkiej Brytanii, Prus i Rosji, uznające częściową autonomię Moutassarifatu Góry Libańskiej , która potrwa od 1861 do 1915 roku.

Kolejne lata to powrót do pewnej stabilności politycznej i symbiozy Druzów i Maronitów. Jednak wybuch I wojny światowej, w którą zaangażowane było Imperium Osmańskie, doprowadził do zniknięcia autonomii Moutassarrifiyya. 23 marca 1915 roku wybrana Rada Administracyjna Mount Lebanon została rozwiązana, zastąpiona przez wyznaczoną radę, a 5 czerwca zrezygnował ostatni moutassarrif, Ohannès Kouyoumdjian . Podczas bitwy pod Dardanelami , od 1915 do 1916, fala represji doprowadziła do powieszenia kilkudziesięciu Libańczyków różnych wyznań pod pretekstem ich kontaktów z aliantami . W Bejrucie ich poświęcenie upamiętnia Plac Męczenników .

Największym testem lat wojny był jednak głód zimy 1916 roku . Po nałożonej na morzu przez angielską flotę blokadzie Turków wokół Mount Lebanon, korupcji i rozpadzie administracyjnym państwa, inwazji szarańczy i epidemii, głód doprowadził do zniknięcia prawie jednej czwartej populacji Mount Lebanon. Liban.

Pod koniec wojny Mount Liban znalazł się we francuskiej strefie wpływów, określonej przez tajne umowy Sykes-Picot między Francją a Wielką Brytanią. Strefa francuska zostanie podzielona na dwa państwa: Syrię oraz Wielki Liban (przyszły Liban ), którego sercem jest góra Mount Lebanon.

Współczesny Liban

Od 1920 roku, kiedy powstało Państwo Wielkiego Libanu , historia góry Mount Lebanon jest częścią szerszej historii Państwa Libańskiego, najpierw pod mandatem francuskim, potem niepodległego po 1943 roku.

Wielki Liban był jednym z tworów politycznych i administracyjnych, które wyłoniły się z rozpadu Imperium Osmańskiego po jego klęsce w I wojnie światowej. Została utworzona przez aneksję do Moutassarifiyya jej wewnętrznych peryferii (głównie Bekaa i Akkar) oraz linii brzegowej, obejmującej miasta Trypolis , Bejrut i Saïda . W ten sposób góra odzyskuje swoje geograficzne ujścia, ale nie istnieje już jako jednostka polityczna. Polityczny, gospodarczy i demograficzny środek ciężkości tworzonego w ten sposób nowego państwa przesuwa się w kierunku stolicy Bejrutu i miast nadmorskich. Taki układ geograficzny był pożądany przez patriarchat maronitów w celu zapewnienia ekonomicznej żywotności przyszłego państwa, poprzez zasoby rolnicze równin Bekaa i Akkar, historyczne spichlerze górskie. Ten imperatyw odzwierciedla traumę głodu z 1916 r. wśród ludności górskiej, kiedy Moutassarrifiyya została odizolowana od jej żyjących peryferii. W ten sposób przeważyła nad chęcią zachowania w nowopowstałym Państwie większości demograficznej, jaką na terenie góry posiadają Maronici. Rzeczywiście, w nowym państwie waga maronitów jest osłabiona w stosunku do większości sunnickich i grecko-prawosławnych społeczności na wybrzeżu oraz szyitów w Bekaa na południu.

Pod rządami Wielkiego Libanu, a następnie niepodległego Libanu, tereny górskie objęte są podziałami administracyjnymi guberni Północy , Góry Liban i Południa .

Bibliografia

„ Larousse-Géographie du Liban ” (dostęp 14 sierpnia 2013 r . ) .
„ geologiczne i dziedzictwo studium dla Geoparku w Shouf Rezerwatu Biosfery ” , na shoufcedar.org (dostęp 16 września 2013 ) .
" Trzęsienia ziemi. Liban, kraj zagrożony ” , na magazine.com.lb (dostęp 16 września 2013 ) .
Zbiorowy, Ilustrowany Słownik Cudów Przyrody Świata , Reader's Digest, 1982, s. 29-30.
(w) „ Leśnictwo na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej ” (dostęp 14 sierpnia 2013 r . ) .
Georges Corm , Contemporary Lebanon: History and Society , Éditions La Découverte ,2005, 342 s. ( ISBN 978-2-7071-4707-3 ).
„ Historia państw Bliskiego Wschodu – Liban ” (dostęp 13 września 2013 r . ) .
Samir Kassir , Historia Bejrutu , Fayard , kol. „Historia Miast”,2003( ISBN 978-2-213-02980-1 ).
„ Kościół maronitów, od zdobycia Konstantynopola do upadku Imperium Osmańskiego ” (dostęp 13 września 2013 r . ) .
„26 maja 1860: starcia maronitów z druzami” , herodote.net.
„Liban: złożona tożsamość zagrożona historią” , clio.fr.