Mirail | ||
Jezioro Reynerie w Mirail, widziane z wysokości otaczającego go parku. | ||
Administracja | ||
---|---|---|
Kraj | Francja | |
Region | Oksytania | |
dział | Górna Garonna | |
Metropolia | Metropolia Tuluzy | |
Gmina | Tuluza | |
Demografia | ||
Populacja | 31 691 mieszk. (2013) | |
Geografia | ||
Szczegóły kontaktu | 43 ° 34 ′ 20 ″ północ, 1 ° 24 ′ 00 ″ wschód | |
Transport | ||
Stacja | Gallieni-Canceropôle (Grand Mirail) | |
Metro |
:
|
|
Autobus | 12Oprócz tego będziesz musiał dowiedzieć się o tym więcej.14Oprócz tego będziesz musiał dowiedzieć się o tym więcej. | |
Lokalizacja | ||
Geolokalizacja na mapie: Tuluza
| ||
Le Mirail to grupa składa się z trzech okręgów z francuskiego miasta z Tuluzy : od północy do południa, Mirail-Université , La Reynerie i Bellefontaine . Tworzą one szereg dzielnica 17 miasta z Toulouse w Haute-Garonne . 67% jednostek mieszkaniowych w tym kompleksie to mieszkania socjalne. W spisie z 1999 r. Bellefontaine liczyło około 8900 mieszkańców, La Reynerie 9800 i Mirail-Université 4300. Przez analogię terytorium zwane Grand Mirail zostało rozszerzone na dawne duże grupy, które do niego przylegają ( Bagatelle , La Faourette , Papus , Tabar , Bordelongue , Basso Cambo , itd. ) tworząc dzielnicę około 31.000 mieszkańców.
Nazwa „Mirail” pochodzi od prowansalskiego miralh, co oznacza „lustro”.
Dzielnice Mirail znajdują się w południowo-zachodniej części Tuluzy, tuż za obwodnicą Tuluzy. Znajdują się one na obszarze, który jest mniej więcej wyśrodkowany wzdłuż osi północ-południe na granicy niziny Garonny i pierwszego tarasu aluwialnego.
Rzymski akwedukt dostarczane przez liczne źródła wody przekroczył obecne dzielnice Bellefontaine, Reynerie i Mirail University.
Budowa Bellefontaine jest jednym z pierwszych etapów budowy Mirail. W 1961 r. władze miejskie SFIO w Tuluzie, kierowane przez Louisa Bazerque'a , uwrażliwione obecną debatą na temat „Paris-Parallèle”, ogłosiły konkurs na plan urbanizacji. W konkursie wygrywają architekci Georges Candilis , P. Dony, Alexis Josic, Shadrach Woods w towarzystwie inżynierów H. Piota, JN Doulikiana i Jeana François. To tylko przezPaździernik 1964że rozpoczęła się dzielnica Bellefontaine. Budowa dzielnicy, składającej się głównie z tanich mieszkań, mogła zakończyć się w 1972 roku. Musi zaspokajać zapotrzebowanie na mieszkania. Obiekty te mają służyć młodym gospodarstwom domowym, obcokrajowcom. Planowane dla projektu centrum regionalne powstaje fragmentarycznie: hipermarket Casino, trzy organy administracyjne lub paraadministracyjne, szkoła architektury, radio i telewizja, Regionalny Departament Celny i regionalna siedziba Francuskiej Partii Komunistycznej . Zgodnie z planem parki biznesowe znajdują się na obrzeżach miasta. Ale raport jest gorzki, zarówno ze strony architekta, który mówi o „getcie ubogich”, jak i burmistrza: „To była moja wielka porażka. Chciałabym, żeby nie było segregacji, mieszany HLM, przeciętne warunki mieszkaniowe i stojące”. To prawdziwy problem, ponieważ przyczynił się do fizycznej segregacji między miastem a dzielnicami. Dzielnica Mirail jest odizolowana przez otaczające ją strefy przemysłowe, ale także przez obwodnicę.
Na początku lat 60. zespół architekta Georgesa Candilisa wygrał przetarg z ratusza miejskiego w Tuluzie na nowy projekt miasta na zachód od Tuluzy, w ramach procedury Priorytetowej Strefy do urbanizacji ( ZUP ). Prezentowany projekt podejmuje pewne zasady urbanistyczne stosowane w dużych kompleksach w rejonie Paryża, ale dodaje innowacyjne elementy w projektowaniu komunikacji: oddzielenie pieszych i pojazdów płytą łączącą trzy dzielnice, związaną z obecnymi ciągami komunikacyjnymi. mieszkań w 5 th i 9 th piętrach. Płyta pokrywa dużą część miejsc parkingowych i pozwala na spacer do centrów handlowych i obiektów szkolnych w każdej okolicy bez konieczności chodzenia po ulicy. Ogólną ideą jest ułatwienie kontaktu i spotkań między mieszkańcami, czyniąc z dzielnicy rewolucyjny obiekt, do którego przyjeżdżają urbaniści z całego świata .
Zorganizowane w trójnogi tworzące Y, słupki budowlane stanowią jednostki skupione wokół parków, ogrodów i urządzeń (sklepy, szkoły, usługi). Elementy rolniczej przeszłości obszaru są zachowane i wkomponowane w parki, takie jak gołębniki . Miejskie bulwary wyznaczają granice trzech dzielnic i zapewniają połączenia z centrum miasta oraz drogami łączącymi okoliczne wsie.
Na koniec zakłada się sztuczne jezioro, powstałe w wyniku podniesienia się poziomu wód gruntowych na wykopach w celu pozyskania żwiru niezbędnego do produkcji betonu dla budynków. Brzegi jeziora zostały przekształcone w park i place zabaw. Jezioro służy również jako bufor regulujący przepływ wody deszczowej odprowadzanej do Garonny .
Trzy dzielnice są budowane w kilku fazach: Bellefontaine, La Reynerie, a następnie Mirail-Université. Jednak ze względów politycznych, a następnie ekonomicznych projekt został przekształcony, ze znacznymi zniekształceniami w porównaniu z pierwotnymi planami. W rzeczywistości uprawnienia wymagane do rozpoczęcia pracy są początkowo opóźnione, między prokrastynacją a niezrozumieniem projektu na niespotykaną wówczas skalę, a kiedy w końcu zostaną wydane, to gospodarka zaczyna słabnąć pod koniec lat sześćdziesiątych. Projekt rozpoczął się zatem z 4-letnim opóźnieniem, a następnie pozostał nieukończony w 1972 r., kiedy ukończono nieco ponad dwie trzecie. Urbanizacja ostatniej dzielnicy kończy się w szczególności budową pawilonów w formie „pasa zieleni”, zajmujących część terenu znacznie większą niż zakładano. Wreszcie, zamiast powitać sto tysięcy mieszkańców, Mirail ma tylko mniej niż połowę z nich.
Pod koniec lat 80. upadały przedsiębiorstwa zlokalizowane na płycie dla pieszych, nasiliły się problemy wandalizmu i braku bezpieczeństwa na parkingach, mniej związane z formą architektoniczną dzielnicy niż z bezrobociem i wykluczeniem, którego ofiarami padają mieszkańcy. Czynniki te ostatecznie doprowadziły do zakwestionowania zasady płyty w latach 90 - tych . Sklepy są następnie stopniowo przenoszone do lokali zlokalizowanych na poziomie ulicy, a następnie z okazji przybycia metra w 1993 roku znaczna część płyty została zniszczona podczas przebudowy Place Abbal i okolic stacji metra Bellefontaine.
W 2001 roku południowa część (Reynerie i Bellefontaine) została poważnie dotknięta wybuchem eksplozji fabryki AZF .
Dzielnice La Reynerie i Bellefontaine były sceną zamieszek w 2005 i 1998 roku, które popchnęły je na scenę medialną. Wysoka stopa bezrobocia (ponad 30% w 2013 r.), porzucanie szkoły, duża populacja imigranckiego pochodzenia, która ma trudności z integracją, sprawia, że są to dzielnice klasyfikowane jako „wrażliwe” pomimo rozwijającej się tam sympatii.
Projekt Grand City (GPV), w fazie budowy od 2005 roku, ma głównie na celu zmniejszenie udziału mieszkań socjalnych do 50% i zastąpienie 1363 lokali mieszkaniowych rozmieszczonych w kilku barach nowymi mieszkaniami zgrupowanymi w mniejszych budynkach. maksymalna liczba pięter). Projekt ten obejmuje również dzielnice Empalot , Bagatelle i La Faourette, Izards i inne miasta aglomeracji. Ponadto ma na celu reorganizację dostępu do sąsiedztwa poprzez przebudowę ulic i przejść oraz uczynienie przestrzeni bardziej czytelnymi.
Bellefontaine: widok na wewnętrzny park otoczony kratami budynku.
Dzień targowy przed centrum kulturalnym Alban Minville w Bellefontaine.
Bellefontaine z kładki stacji metra.
Zbudowana od strony pierwszego tarasu aluwialnego dzielnica jest miejscem pierwszych osiągnięć Candilisa i jego zespołu, pozostawiając dużo miejsca na zagospodarowane tereny zielone. Płyta dla pieszych początkowo obejmuje oprócz centrum handlowego, centrum społeczno-kulturalne i sportowe, w tym w szczególności kino i basen miejski.
GPV dało możliwość gruntownej restrukturyzacji płyty i głównej alei: w 2006 roku zburzono centralną część płyty, pozostawiając jedynie budynki ośrodka społeczno-kulturalnego i przedszkola. Posterunek policji został przeniesiony tak, aby znalazł się w centralnym miejscu dzielnicy, w bezpośrednim sąsiedztwie stacji metra.
Spalarnia śmieci, zlokalizowana na południu dzielnicy w latach 70 - tych , dostarcza ciepłą wodę do większości budynków mieszkalnych w trzech dzielnicach, zarówno na potrzeby ogrzewania, jak i ciepłej wody użytkowej.
Dzielnica zawdzięcza swoją nazwę małemu zamkowi , szaleństwu , wybudowanemu w 1781 roku przez Guillaume'a Dubarry'ego . Pawilon ten znajduje się również od strony pierwszego tarasu aluwialnego z widokiem na jezioro. Wiele terenów zielonych oddziela zabudowane części dzielnicy, w tym park w stylu francuskim , który otacza zamek.
Stacja metra jest w połowie zakopana pod wschodnią częścią jeziora, dzięki czemu do centrum miasta można dojechać w około 15 minut. Dzielnica położona jest na zachód od miasta, od której oddziela ją zachodnia obwodnica , którą przecina tylko most, wiadukt metra i przejście podziemne.
Pod koniec lat 80. narodził się tam festiwal muzyki świata „Racines”, aresztowany przez kilka lat w związku z problemami finansowymi i różnicami między jego twórcami a Urzędem Miasta, wznowiony w 2004 roku pod przewodnictwem tego ostatniego. Co roku około połowy czerwca nad jeziorem odbywają się koncerty i wioska namiotowa, pozwalająca odwiedzającym odkryć kultury wielu narodowości reprezentowanych w powiecie. Nad jeziorem odbywa się również pokaz sztucznych ogni, organizowany przez ratusz, co roku 13 lipca , w wigilię święta narodowego.
Zobacz równieżDzielnica skupia się wokół Uniwersytetu w Tuluzie – Jean Jaurès (dawniej Uniwersytet Tuluzy II – Le Mirail), który w 2011 r. gościł blisko 22 000 studentów. Kształcenie oferowane przez tę uczelnię obejmuje głównie nauki o literaturze i humanistyce, z wyjątkiem kształcenia w zakresie informatyki lub matematyki stosowanej i nauk społecznych. Obejmuje stosunkowo niewiele kompleksów zbiorowych w porównaniu z pozostałymi dwiema dzielnicami.
W północnej części dzielnicy znajduje się wielofunkcyjne liceum , które przyjmuje około tysiąca uczniów z całego zachodu miasta.
Trzy dzielnice obsługiwane są przez metro w wysokości jednej stacji na dzielnicę noszącą nazwę tych dzielnic: Mirail-Université , Reynerie i Bellefontaine oraz przez sieć miejskich dróg ekspresowych aglomeracji: zachodnia obwodnica , Arc -en-ciel obwodnicy i A64 . Z drugiej strony komunikacja autobusowa jest bardzo słabo rozwinięta: linia 14 sieci autobusowej Tisséo biegnie wzdłuż dzielnic przez ich aleje, a jedynym dobrze obsługiwanym punktem jest centrum handlowe Géant Casino w Basso Cambo (około 10 linii autobusowych kończy się tam i Metro).