Rodzaj | Samotne wyścigi offshore bez pomocy |
---|---|
Lokalizacja | Między La Rochelle (Charente-Maritime) a Le Marin (Martynika) w 2019 roku |
Trasa | trans Atlantic |
Łodzie | Jednokadłubowce klasy Mini |
kreacja | 1977 przez Boba Salmona |
Organizator | Rochelais Mini-Transat Collective |
Blisko. redagowanie | 23 rd edition, Mini Transat 2021 Les Sables d'Olonne - Saint-François |
Transat 6.50 lub Mini Transat lub Mini Transat La boulangère , to jedną ręką, bez pomocy wyścig transatlantycka pokładzie 6,50 m jachtów , stworzony w 1977 roku przez Boba łososia i zorganizowane każdego nieparzystego roku od 1977. Przejście miało miejsce. Występuje w dwóch etapy, odlatujące z Francji kontynentalnej (od 1985 r. ), z dziesięciodniowym postojem na Wyspach Kanaryjskich lub Maderze , przed dołączeniem do Indii Zachodnich (od 2001 do 2011 r. trasa zawiozła flotę do Salvador de Bahia w Brazylii ). Te regaty to zwieńczenie kursu Klasy Mini .
Jean-Luc Van Den Heede , drugi w Transat 1979 , mówił o tym następująco:
„Poza całym światem nie widziałem tak niezwykłego wyścigu. Jest tak wielu możliwych zwycięzców, ilu jest konkurentów na starcie. "
Mini Transat powstał, aby zareagować na gigantyzm wyścigów transatlantyckich, które organizowane są od lat 70. W umyśle Boba Salmona chodziło o ponowne połączenie się z duchem przygód pierwszych wyścigów transatlantyckich, tak jak ich doświadczył Éric Tabarly za przykład. Tym samym konkurenci Mini Transat mają jedynie minimum techniczne niezbędne do przepłynięcia Atlantyku. W ostatnich latach dopuszczono GPS i VHF (do tej pory sekstans był nadal jedynym dozwolonym środkiem nawigacji), ale konkurenci nie mają satelitarnego wyznaczania pogody, w przeciwieństwie do większości innych wyścigów transatlantyckich. Żeglarze nie mają kontaktu z lądem, nie mają prawa prosić o pomoc pod groźbą dyskwalifikacji. Każdy Mini ma w ostateczności funkcję pozycjonowania satelitarnego i sygnalizatora wzywania pomocy. Ponadto żaglówki muszą być niezatapialne. Aby zapewnić im bezpieczeństwo na pełnym morzu, żaglówki zwane „łodziami pomocniczymi” trzymają wachtę w środku floty przez cały kurs. Przepisy wymagają 1 na 12 Mini.
Używane łodzie są maksymalnie rozjaśnione. Dwie kategorie łodzi ścigają się w tym samym czasie, ale w odrębnych klasyfikacjach. Z jednej strony prototypy, istne laboratoria techniki morskiej (to właśnie na Minisach testowano przede wszystkim pierwsze uchylne kile), z drugiej strony produkcyjne (ponad 10 jednostek identycznie zbudowanych), które czasami są stare, sprawdzone prototypy. Żeglarze startujący w Klasie Mini, zwłaszcza w prototypie, to generalnie asy hakerskie, które samodzielnie zaprojektowały, przygotowały i ulepszyły swoją łódź. Zainspirowany szalami i wprowadzony na rynek w 2010 roku prototyp 747 Magnum zaprojektowany przez Davida Raisona , prawie tak szeroki z przodu jak z tyłu, jest pierwszym mini z „okrągłym czubkiem”. Kierowany przez swojego architekta wygrał edycję 2011 Mini Transat. Druga wersja, Maximum , nadal zaprojektowany przez Davida Raison, został uruchomiony w 2014 roku w rękach Ian Lipiński , Maximum , pod nazwą Griffon.fr wygrał edycję 2017. W rękach François Jambou , pod nazwą zespół BFR Marée haute jaune , wygrał edycję 2019.
Mini Class , mocno krytykowany w swoich wczesnych dni z powodu ogromnej podejmowania ryzyka wywołanego przez niewielkich rozmiarów łodzi, stopniowo swoją pozycję jako niemal obowiązkowego przejścia dla przyszłych wielkich kapitanów . To prawdziwa szkoła wyścigów offshore i solo, w której kapitan musi być wszechstronny i autonomiczny, aby posuwać swoją łódź naprzód pomimo wymagań tego transatlantyckiego wyścigu. Wiele znanych nazwisk współczesnego żeglarstwa przeszło przez Classe Mini: Loïck Peyron i jego brat Bruno Peyron , Jean-Luc Van Den Heede , Marc Thiercelin , Yves Parlier , Anne Liardet , Laurent Bourgnon i jego brat Yvan Bourgnon , Isabelle Autissier , Michel Desjoyeaux , Ellen MacArthur , Roland Jourdain , Lionel Péan , Marc Guillemot , Thomas Coville , Alex Pella , Katarzyna Chabaud , Lionel Lemonchois , Jacques Caraës , Patrice Carpentier , Thierry Dubois , Halvard Mabire , Didier Munduteguy , Yannick Bestaven , Tanguy de Lamotte , Adrien Hardy , Thomas Rettant , Rémy Cardona i wielu innych wzięło udział w Mini Transat.
„To właśnie Mini Transat dał mi smak otwartego morza. Nigdy tego nie zapomnę” – powiedziała Ellen MacArthur .
Transat pozostaje głównie rasą francuską, a mniejszość konkurentów pochodzi z innych krajów, w szczególności z Belgii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Włoch czy Hiszpanii, ale także z Portugalii, Holandii, Niemiec, Irlandii, Chorwacji, Czech Republika, Rosja, Australia i Chiny. Dla zawodników z Ameryki trudność polega na dotarciu na start do francuskiego portu, pokonując pierwszy transatlantyk bez towarzyszącej mu łodzi.
Specyfiką tego Transata jest ekstremalna różnorodność konkurentów. Niektórzy to przyszłe wielkie nazwiska w żeglarstwie, inni realizują marzenie swojego życia. Niskie budżety wymagane na Transat pozwalają każdemu na przekroczenie Atlantyku. Można tam spotkać wszystkich pasjonatów morza, jednak wzrost kwalifikacji niezbędnych do udziału w Mini Transacie od kilku lat skłania do wykluczania żeglarzy, którzy mają na boku życie zawodowe i faworyzuje finansowanych sterników. dużych sponsorów. Podobnie silny wzrost widoczności w mediach, widoczny od Transat 2005 ( Corentin Douguet , zwycięzca w prototypie, szczególnie skorzystał z pełnej strony w Le Monde ) przyciąga sponsorów trochę bardziej, ale bez szkody dla ducha koleżeństwa i „hacka” to trwa w niniejszym Transacie.
Dwudziestu czterech zawodników (w tym organizator Bob Salmon) wzięło udział w 1977 roku . Łodzie odpływają z Penzance w Kornwalii . Ale pierwszy etap nie liczy się do klasyfikacji tej pierwszej edycji: to tylko prom na Teneryfę ( Wyspy Kanaryjskie ), gdzie odbywa się prawdziwy start wyścigu, który dociera do Antigui ( Karaiby ). Francuski żeglarz Daniel Gilard wygrywa zawody na pokładzie Petit Dauphin , serpentaire produkcji . Ta pierwsza edycja naznaczona jest zniknięciem belgijskiego konkurenta Patricka Van Goda . Inni znani żeglarze, tacy jak Halvard Mabire , Bruno Peyron i Jean-Luc Van Den Heede, biorą udział w tym pierwszym transatlantyckim wyścigu.
Kolejne trzy edycje pozostają na tej trasie Penzance-Teneryfa-Antigua.
Z trzydziestu dwóch startujących na starcie wyścig ukończyło dwudziestu siedmiu. Trzech uczestników z 1977 roku powtarza, w tym zwycięzca Daniel Gilard . Po trzydziestu dniach na morzu Amerykanin Norton Smith wygrał zawody na American Express , prototypie wyposażonym w dwa 280-litrowe balasty. W tej drugiej edycji po raz pierwszy wystąpią François Carpente, Philippe Harlé , Vincent Levy, Didier Munduteguy , Lionel Péan i Loïck Peyron . Spośród pięciu łodzi Muscadets zaprojektowane przez Philippe Harle w 1963 i uczestników tej edycji, Guy Royant przybywa do 1 st (jakoś zwycięzca kategorii serii).
Jeszcze przed startem wyścig był w żałobie, Christian Massicot rozbił się i zginął w drodze do Penzance , portu startowego. Zła pogoda pierwszych dni, aw szczególności ogon Cyklonu Irene, spowodowała wiele szkód. Kanadyjczyk Steve Callaghan tonie po opuszczeniu Wysp Kanaryjskich i dryfuje przez ponad pięćdziesiąt dni na swojej tratwie ratunkowej, zanim dotknie Indii Zachodnich. Wreszcie, liczba kapitanów zmuszonych do przejścia na emeryturę (16) jest większa niż tych, którzy ukończyli wyścig (13). Jacques Peignon wygrywa wydarzenie na pokładzie prototypu zaprojektowanego przez architekta Jeana Berreta, Vincent Levy zajmuje drugie miejsce na pokładzie coupé z niespodzianką , Eric Lecotelley zajmuje podium na swoim Muscadet .
Kapitan jachtu Stéphane Poughon wygrywa imprezę na planie Lucas zbudowany z grupą przyjaciół w żeglarskim centrum Portsall Kersaint w Ploudalmézeau . Po raz pierwszy wydarzenie jest otwarte dla dwuręcznych załóg.
Bob Salmon przekazuje organizację francuskiemu dziennikarzowi Jean-Luc Garnier. Od 1985 roku start odbywa się we Francji . Piąta edycja, w której pojawiła się klasyfikacja łodzi produkcyjnych, wypływa z Brześcia i prowadzi do Pointe-à-Pitre ( Gwadelupa ), z międzylądowaniem na Teneryfie. Yves Parlier wygrywa zawody na prototypie z masztem z włókna węglowego. Załoga, która nie mogła się znieść, zakończyła spór nożem.
Na trasie Finistère - Antyle pozostało siedem kolejnych edycji : start w Brest, Concarneau lub Douarnenez ; przystanek jest na Teneryfie, w Funchal (na Maderze ) lub w Puerto Calero (na Lanzarote , jednej z Wysp Kanaryjskich); a finisz odbywa się w Pointe-à-Pitre, Fort-de-France ( Martynika ), Saint-Martin lub Rivière Sens (Gwadelupa).
Wyścig jest w żałobie. Marie-Agnès Péron i Philippe Graber znikają. Zwycięstwo Damiena Grimonta, inżyniera robót publicznych, schodzi na dalszy plan. Michel Desjoyeaux wkracza w historię żeglarstwa wyposażając swoją łódź w pierwszy uchylny kil.
Edycja 1993 odbywa się z Brześcia na Maderę, docierając do Saint-Martin. Pierwszy etap (Brest-Madera) został odwołany po silnych wichurach, które utrzymywały się na flocie 59 łodzi; Hans Bouscholte rozłącza się przy wyjściu z Goulet de Brest, a Pascal Leys znika na morzu w Zatoce Biskajskiej. Po dziesięciodniowym oczekiwaniu dyrekcja wyścigu wypuściła tych, którym jeszcze udało się wyjechać, pod warunkiem dołączenia do Madery z kolegą z drużyny, na prośbę Maritime Affairs. 24 żaglówki są klasyfikowane w dniu przybycia. Thierry Dubois, do którego organizatorzy nie mogli dotrzeć, wyszedł z burzy bez szwanku. Wygrywa po długim surfowaniu na Atlantyku.
Wyścig przechodzi oczywiście radykalną zmianę. Od 2001 do 2011 roku , opuściła Fort Boyard , w Charente-Maritime , przyjazd w Salvador de Bahia , Brazylia , z międzylądowaniem w Puerto Calero lub Funchal. Ponieważ nie trzeba już czekać do końca sezonu tajfunów , start można podać wcześniej, na początku września. Ale wyścig przekracza zastoje . Obecnie istnieją dwie klasyfikacje: prototypy i łodzie produkcyjne.
89 starterów z La Rochelle dołączy do Salvador de Bahia.
Trzydzieści dwa lata po pierwszej, 17 th edition z Charente-Maritime, niedziela13 września 2009, o 14:17, poza Fort Boyard, z 85 zawodnikami w tym 6 kobietami na linii startu. 36 prototypów i 49 łodzi produkcyjnych pokonuje 4200 mil , czyli 7800 kilometrów, z etapem w Funchal i metą w Salvador de Bahia.
18 th edition z 84 uczestników. Wyjazd odbywa się w niedzielę25 września 2011 w Fort Boyard, niedaleko La Rochelle, zmierzający do Salvador de Bahia.
19 th edition unika zatem zastoju wracając do trasy Finistère-Antyli z międzylądowaniem w Lanzarote . Zaplanowany odlot z Douarnenez w dniu13 października 2013 r.jest kilkakrotnie przekładany, aby oszczędzić 84 zarejestrowanych żeglarzy solo (31 na prototypach , 53 na łodziach produkcyjnych) bardzo trudnych warunków morskich, które prognozuje prognoza pogody u wybrzeży Cape Finisterre. Pierwszy etap w końcu odchodzi28 października, ale został odwołany 31-go, warunki na morzu jeszcze się pogorszyły. Wezwani, by schronić się w Gijon na wybrzeżu Kantabrii, zawodnicy dotrą następnie do zatoki Corunna w długiej i wyczerpującej podróży. Nowy początek daje się Sada na 13 listopada . Podczas gdy postój w Puerto Calero (na południowy zachód od Lanzarote) pozostaje dozwolony z powodu postoju technicznego (od 12 do 72 godzin), zawodnicy muszą teraz dotrzeć do Pointe-à-Pitre na jednym i bardzo długim etapie (3600 mil), najdłuższym w historii 6.50 Transat, z drzwiami, które należy ominąć z Lanzarote.
20 th edition widzi 72 zawodników (26 w prototypach i 46 w serii) konkurować na Douarnenez - Pointe-à-Pitre trasy z długim postoju w Kanaryjskich zgodnie z planem w 2013 roku, ale z innym harmonogramem. Początek pierwszego etapu został przesunięty do19 wrześniaaby uniknąć ryzyka jesiennych burz w Zatoce Biskajskiej . A w oczekiwaniu na zakończenie sezonu cyklonowego na Północnym Atlantyku , ten z drugiego etapu będzie nadawany z Lanzarote na31 października.
21 st edycja liczy 81 zawodników (25 w prototypach i 56 w serii), którzy konkurują na La Rochelle - Le Marin Oczywiście z międzylądowaniem w Kanaryjskich . Początek pierwszego etapu podany jest w dniu1 st październik wykupu w 2017 r 16.00 (czasu francuskiego), a drugiego etapu o godz 1 st listopad wykupu w 2017 rz Las Palmas de Gran Canaria . Kierownictwo wyścigu narzuciło objazd przez Wyspy Zielonego Przylądka , aby uniknąć tropikalnej burzy, która może przekształcić się w cyklon. Pierwsze doki dla łodzi w Le Marin on14 listopada a ostatni 22.
Podczas tej edycji la Boulangère zostaje partnerem tytularnym wydarzenia, którego nazwa została zmieniona na „Mini transat la boulangère”.
22 II edycja liczy 87 zawodników (22 w prototypach i 65 w serii), którzy konkurują na La Rochelle - Le Marin Oczywiście z międzylądowaniem w Kanaryjskich . Start pierwszego etapu o długości 1350 mil podany jest w dniu5 października 2019 r. o 10:38 (czasu francuskiego) i drugiego etapu, 2700 mil, 2 listopada 2019 r.z Las Palmas de Gran Canaria o 15.33 z 82 żaglówkami. Pierwsze doki dla łodzi w Le Marin on14 listopadai w końcu, Dean zdarzenia (64) Georges RW miejscu 78 th The24 listopada. Rekord najdłuższego dystansu pokonanego w serii został pobity przez Floriana Quenota w dniu5 listopada z 291,47 milami.
Klasyfikacja 1 st prototypy etap klasy:
Zamówienie 1 st klasy seria krok:
Klasyfikacja 2 nd klasy etap prototypy:
Klasyfikacja 2 nd klasy etap serii:
Ogólne prototypy klas klasyfikacyjnych:
Ogólna klasyfikacja etapowa seria klas:
Kapitanowie z 23 III edycji będą rywalizować na Sables d'Olonne - Saint-Francois Oczywiście z międzylądowaniem w Santa Cruz de la Palma . Start musi nastąpić 26 września o godzinie 13:00.
Rok | Imię zwycięzcy | Nazwa łodzi | Łączny czas | Trasa |
---|---|---|---|---|
1977 | Daniel Gilard | Serpentaire „Mały delfin” | 38 d 11 godz. 10 min | Penzance / Teneryfa / Antigua |
1979 | Norton Smith | proto „American Express” | 32 d 08 godz. 10 min | Penzance / Teneryfa / Antigua |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Jacques Peignon | proto Berret "Wyspy Ponanta" | 32 d 20 godz 22 min | Penzance / Teneryfa / Antigua |
1983 | Stephane Poughon | Lucas „Żagle Cudennec” proto | 31 d 14 h 45 min | Penzance / Teneryfa / Antigua |
1985 | Yves parlier | proto Berret "Akwitania" | 31 d 14 h 45 min | Brześć / Teneryfa / Pointe-à-Pitre |
1987 | Gilles Chiorri | proto Berret "Exa" | 30 d 06 h 41 min | Concarneau / Teneryfa / Fort-de-France |
1989 | Philippe Vicariot | proto Finot "Thom Pouss" | 28 d 07 h 33 min | Concarneau / Teneryfa / Fort-de-France |
1991 | Damien Grimont | proto Finot "Przedsięwzięcie GTM" | 29 d 04 h 37 min | Douarnenez / Teneryfa / Fort-de-France |
1993 | Thierry dubois | Proto Rolland „Amnesty International” | nc | Brześć / Funchal ( Madera ) / Saint-Martin ( Antyle ) |
1995 | Yvan Bourgnon | proto Finot "Omapi-St Brévin" | 27 d 07 h 21 min | Brest / Funchal (Madera) / Fort-de-France |
1997 | Sebastien Magnen | Magnen proto "Cirk Karen" | 38 d 11 godz | Brześć / Teneryfa / Saint-Martin (Antyle) |
1999 | Sebastien Magnen | proto Magnen "Team Jeanneau-Voile Magazine" | 24 d 15 godz | Concarneau / Puerto Calero ( Wyspy Kanaryjskie ) / Sens River ( Gwadelupa ) |
Rok | Kategoria | Imię zwycięzcy | Nazwa łodzi | Architekt lub seria | Łączny czas | Trasa |
---|---|---|---|---|---|---|
2001 | Proto | Yannick Bestaven | Aquarelle.com | Magnen-Nivelt | 30 d 00 godz 23 min | Fort Boyard -Puerto Calero- Salvador de Bahia |
Seria | Olivier Desport | Moje miejsce pracy | Pogo -1 | |||
2003 | Proto | Armel Tripon | Moulin Roty | Finot-Conq | 29 d 13 h 25 min | Fort Boyard-Puerto Calero-Salvador de Bahia |
Seria | Erwan Tymen | Balast marynarki wojennej | Pogo -2 | |||
2005 | Proto | Corentin Douguet | E. Leclerc-Bouygues Telecom | Manuard | 24 d 21 h 36 min | Fort Boyard-Puerto Calero-Salvador de Bahia |
Seria | Peter Laureyssens | Wellnes | Pogo -2 | |||
2007 | Proto | Yves Le Blevec | Rzeczywisty | Lombard | 23 d 03 h 51 min | Fort Boyard-Funchal-Salvador de Bahia |
Seria | Herve Piveteau | Jules-Cartoffset | Pogo -2 | |||
2009 | Proto | Thomas Głośno | Faber Francja | Finot-Conq | 24 d 23 godz. 40 min | Fort Boyard-Funchal-Salvador de Bahia |
Seria | Francisco Lobato | Roff TMN | Pogo -2 | |||
2011 | Proto | Powód Dawida | Ewolucja pracy zespołowej | Powód | 26 d 03 h 28 min | Fort Boyard-Funchal-Salvador de Bahia |
Seria | Gwénolé Gahinet | Żagle oceaniczne | Pogo -2 | |||
2013 | Proto | Benoit Marie | benoitmarie.com | Finot - place budowy AMCO | 18 d 13 godz. 01 min | (Douarnenez) – Sada – Pointe-a-Pitre |
Seria | Aymeric Belloir | Wszyscy śpiewają przeciwko rakowi | Nacira | 21 d 09 h 12 min | ||
2015 | Proto | Frédéric Denis | Park Morski | Lombard | 19 d 23 godz 19 min | Douarnenez – Lanzarote – Pointe-a-Pitre |
Seria | Ian Lipiński | Innowacyjna firma (y) | Oferta Bertranda 6,50 | 22 d 09 h 36 min | ||
2017 | Proto | Ian Lipiński | Gryfon.fr | Powód 2014 | 22 d 23 h 52 min 46 s |
La Rochelle - Las Palmas de Gran Canaria - Le Marin
z obowiązkowym przejazdem przez Wyspy Zielonego Przylądka |
Seria | Erwan Le Draoulec | Emile Henryk | Pogo -3 | 24 d 19 h 06 min 30 s | ||
2019 | Proto | Francois Jambou | Drużyna BFR High Tide Yellow | Powód 2014 | 20 d 20 h 31 min 57 s | La Rochelle-Las Palmas de Gran Canaria-Le Marin |
Seria | Ambrogio Beccaria | Geomag | Pogo-3 2018 | 21 d 21 h 50 min 55 s |