Ming Yongle

Ten artykuł jest szkicem dotyczącym Chin i monarchii .

Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .

Tytuł
Yongle
Siedzący portret cesarza Yongle.
Cesarz Chin
17 lipca 1402 r - 12 sierpnia 1424 22 lata i 26 dni
Poprzednik	Jianwen
Następca	Hongxi
Biografia
Pełny tytuł	Cesarz Chin
Dynastia	Ming
Imię i nazwisko	Zhu Di (朱棣)
Data urodzenia	2 maja 1360
Miejsce urodzenia	Yingtian
Data zgonu	12 sierpnia 1424
Miejsce śmierci	Yumuchuan
Natura śmierci	został powalony
Narodowość	chiński
Ojciec	Ming Hongwu
Matka	Cesarzowa Xiao Ci Gao
Wspólny	Cesarzowa Renxiaowen Kilka konkubin
Dzieci	Hongxi Zhu Gaoxu Zhu Gaosui
Lista cesarzy dynastii Ming

Ming Yongle ( chiński uproszczony :帝 ; chiński tradycyjny :帝 ; pinyin : Yǒnglè Dì ; Wade : Yung³-lo⁴ Ti⁴ ; EFEO : Yung-lo Te ; dosł. „Wieczna radość”) (2 maja 1360 - 12 sierpnia 1424), pod swoim osobistym imieniem Zhu Di ( chiński :朱棣 ; pinyin : Zhū Dì ; Wade : Chu¹ Ti⁴ ; EFEO : Tchou Te ), jest trzecim cesarzem z dynastii Ming i jednym z najsłynniejszych cesarzy chińskich. Syn jednego z przywódców buntu Czerwonych Turbanów , obala swego siostrzeńca Jianwena i panuje od 1402 do 1424 roku . Prowadzi centralną i ekspansywną politykę, przenosi kapitał z Nankinu do Pekinu , aby łatwiej monitorować działalność Mongołów . Jest inicjatorem budowy Zakazanego Miasta w Pekinie.

Książę Yan

Kiedy Zhu Yuanzhang (1328-1398), założyciel dynastii Ming (1368-1644), obalił Yuan i założył swoją dynastię, stolica chińskiego imperium znajdowała się niegdyś w Nanjing . Dadu przyjął imię Pekin i przypadł czwartemu synowi zwycięzcy, Zhu Di, przyszłemu Yongle. Czwarty syn cesarza Hongwu otrzymał tytuł „Księcia Yan”, od nazwy regionu wokół Běipíng (Pekin). Opuścił Nanjing, wylądował w swojej twierdzy w wieku dwudziestu lat i musiał odeprzeć niespodziewane ataki sił mongolskich pozostających z dynastii Yuan (1206-1368). Aby chronić tę północną metropolię, Zhu Di był wielokrotnie zmuszany do prowadzenia większości swoich żołnierzy w zaciętych bitwach. Po dziesięciu latach wyczerpujących bitew nie tylko pokonał wszystkie pozostałe siły, ale także w praktyce wzbogacił swoje zdolności wojskowe. W 1390 roku, wraz z kapitulacją wrogów, zorganizowano potężną armię. Jednak Zhu Di nie był zadowolony z tego tytułu i rozpoczął powolne wchodzenie na tron.

Władzę przejął

W 1398 Hongwu zmarł z powodu choroby, a jego wnuk, Zhu Yunwen , zastąpił go, przyjmując panujące imię Jianwen („Uczony”).

W momencie jego wstąpienia na tron kraj był podzielony na lenna, w których panowało 25 książąt. Cesarz uważał więc, że sytuacja ta stanowi wielkie zagrożenie dla jego dominacji. W ten sposób przyjął radę swoich ministrów i postanowił zmniejszyć siły książąt wasalnych. Po zdetronizowaniu pięciu słabych książąt w pierwszym roku, przygotowywał się do tego dla Zhu Di. Najpierw wysłał zaufanych generałów, by szukali Zhu Di, a następnie szukał korzystnej okazji, by go aresztować. Ten ostatni, wówczas najpotężniejszy książę, przewiduje jego aresztowanie i postanawia kontratakować. Aby uciec przed niebezpieczeństwem, Zhu Di wygłupiał się . Gdy tylko dowiedział się o tajnym nakazie aresztowania, postanowił natychmiast rozpocząć ofensywę w Beiping pod pretekstem wyeliminowania zdrajców z dworu cesarskiego. Po czterech latach walk jego armia zajęła Nanjing. W panice pałac cesarza zapalił się, a Jianwen i jego żona zniknęli, prawdopodobnie spaleni. Jednak szybko doniesiono, że Jianwen zdołał uciec, przebrany za mnicha; Zhu Di kazał go długo szukać, na próżno. Następnie Zhu Di ogłosił się cesarzem i przyjął panujące imię Yongle, ciesząc się poparciem wszystkich książąt.

Kilka lat zajęło mu doprowadzenie wysokiej administracji, głównie z południa i wrogiej autorytetowi tego, który często był postrzegany jako uzurpator, z odległych ziem Północy, by dotrzymał kroku. Ta „pacyfikacja Południa” kosztowała życie dziesiątek tysięcy urzędników.

Budowa w Pekinie

Po przejęciu władzy zdecydował się przenieść stolicę imperium do Beiping (北平) , dawnego Dàdū (大都), gdzie znajdowała się pod rządami Yuan . Jego wybór motywował dwa czynniki. Po pierwsze, miasto i jego okolice znajdowały się w jego sferze wpływów, w tym w zakresie władzy politycznej, gospodarczej i militarnej; po drugie, położenie geograficzne miasta odgrywało niezwykle ważną rolę w jego militarnej obronie, gdyż znajdowało się ono blisko północnej granicy. Potrafiła oprzeć się atakowi wrogów i uniknąć okrążenia najeźdźców. Yongle nadał mu imię Beiping. ten4 lutego 1403, oficjalnie oświadczył, że nazwa Le Běipíng „pokój Północy” zostanie zmieniona na Pekin (Nord) „stolica Północy”. Od tego czasu nazwa tego miasta była przekazywana z pokolenia na pokolenie wśród Chińczyków. Za jego rządów plan Pekinu przeszedł znaczące zmiany.

Szacuje się, że w 1406 roku na rozkaz Yongle ponad 230 000 rzemieślników, a także tysiące kopaczy i żołnierzy pracowało przez piętnaście lat przy budowie miejskiej Pekinu. Dzięki ich wysiłkom powstał wspaniały nowy kapitał. Pod panowaniem Yongle starożytni przewodnicy dzielili otoczone murami miasto na trzy odrębne miasta: w centrum, zakazane fioletowe miasto ( Zijincheng lub Gongcheng ), utworzone przez Pałac Cesarski o obwodzie trzech kilometrów; otaczające go miasto cesarskie ( Huangcheng ); otaczające miasto cesarskie i pałac, miasto wewnętrzne ( Neicheng lub Jingcheng ). Dziedzińce i budynki ułożono wzdłuż trzech równoległych osi północ-południe, przy czym najważniejsza była oś środkowa. Na południu znajdowały się budynki przeznaczone do życia oficjalnego, na północy najważniejsze budynki zarezerwowane dla życia prywatnego. Osie boczne zajmowały mieszkania drugorzędne i przybudówki.

Pierwsze miasto miało z grubsza kwadratowy plan: 6,5 km z południa na północ i 5,7 km ze wschodu na zachód. Pałac Cesarski zajmował prostokąt o wymiarach 960 m na 750 m, czyli o powierzchni 720.000 m². Otaczała go szeroka na 50 m wypełniona wodą fosa i ciągły mur o wysokości 7,9 m.

Zakazane Purpurowe Miasto było otoczone Cesarskim Miastem. Na 9 km jego otoczenia znajdowały się przybudówki: Świątynia Przodków Cesarstwa (太庙, tàimiào , dziś znajdująca się w Parku Kultury Ludu ), ołtarz Boga Ziemi i Plonów ( Sejitan , dziś 'hui znajduje się w parku Sun Yat-sen ) oraz siedziba rządu centralnego ( Zhongnanhai ).

Gdy tylko cesarz Yongle postanowił założyć swoją stolicę w Pekinie, zbudował także wały śródmieścia: 22,5 km w obwodzie i 12 m wysokości. W 1437 r. obmurowano je cegłą i otoczono szeroką fosą z głęboką wodą; z biegiem czasu mury te były kilkakrotnie odnawiane i konsolidowane. Na szczycie chodnik pozwalał jeźdźcom obejść miasto; Co jakiś czas mur był albo wzmacniany basztami, zwłaszcza na rogach, albo przepruty dziewięcioma drzwiami. Każdy ustąpił miejsca określonemu obiegowi.

Zakazane Purpurowe Miasto znajdowało się w centrum miasta. Centralna oś północ-południe o długości 6,5 km łączyła Dzwonnicę (na północy) i Bramę Yongding (na południu) przez centrum Pałacu Cesarskiego. Po obu stronach sklepy i domy były rozmieszczone w racjonalny sposób.

Oprócz budownictwa miejskiego, cesarz Yongle nadal stosował szereg strategii politycznych mających na celu przekształcenie Pekinu w dobrze prosperujące miasto. W 1403 pod jego dowództwem ponad 136 000 gospodarstw domowych z prowincji Shanxi przeniosło się do Pekinu. W 1408 ponownie nakazał trzyletnie zwolnienie z podatku. Do budowy stolicy, tworzenia warsztatów i targów zgromadził ponad 200 tysięcy wykwalifikowanych rzemieślników z kraju. Skupia również ponad 300 000 kopaczy, którzy pogłębiają Canal Grande . Dzięki temu ruch na tej głównej arterii biegnącej z południa na północ kraju był płynny, a duże ilości zboża z południa można było natychmiast przetransportować do Pekinu. Po latach wojen gospodarka stolicy szybko się rozwinęła, a mieszczanie mogli wreszcie prowadzić spokojne życie. Yongle jest również źródłem miejsc, które są obecnie częścią światowego dziedzictwa: Pałac Cesarski , Świątynia Nieba , Trzynaście Grobowców Ming w Pekinie, nie wspominając o restauracji i rozbudowie kompleksu klasztorów taoistycznych na Górze Wudang , w Hubei woj .

Polityka

Jego rządy, podobnie jak panowania założyciela dynastii, były na ogół oszczędzone przez katastrofy klimatyczne i epidemie, z wyjątkiem 1411 roku, stwarzając tym samym dogodne warunki do stabilizacji imperium i jego ekspansji gospodarczej. Aby lepiej bronić swojej władzy i zabezpieczyć swoją władzę, Yongle prowadził ofensywy na północy przeciwko Mongołom i w Mandżurii , a także na południu przeciwko Dai Viet, gdzie założono nową prowincję, zanim chińska dominacja zaczęła się rozpadać. koniec jego panowania w obliczu niesubordynacji miejscowej ludności, która prowadziła bardzo skuteczną wojnę oporu.

Był także sponsorem monumentalnej Encyklopedii Yongle .

Wymiana ze światem zewnętrznym

W społeczeństwie feudalnym Li Shimin (599-649), cesarz Taizong z Tang (618-907) i Zhu Di, cesarz Yongle z Ming, to dwaj cesarze, którzy przywiązywali dużą wagę do rozwoju stosunków z zagranicą. Na początku Ming rząd poważnie ograniczył handel zagraniczny i handel. Za jego rządów Yongle zamiast tego prowadził oficjalną politykę handlową, usuwając nałożony na ludność zakaz handlu zagranicznego i handlu. Trzy miesiące po wstąpieniu na tron Yongle wysłał szereg posłów do krajów Azji Południowo-Wschodniej (Malezja, Indonezja, Wietnam itd.).

Jednym z wielkich wysiłków w celu zapewnienia potęgi Imperium Ming, które miały miejsce za namową Yongle, były ekspedycje morskie w latach 1405-1433. Zheng He (鄭和, 1371-1435), eunuch z Yunnanu i słynny nawigator, został oskarżony , od 1405 do 1433, aby poprowadzić swoją wielką flotę handlową w kierunku mórz zachodnich, w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej , w celach dyplomatycznych i politycznych. W ciągu 28 lat podróżował do około trzydziestu krajów Azji i Afryki. Aby nawiązać stosunki polityczne, gospodarcze i kulturalne, przejechał ponad 50 000 km. Podczas swojej pierwszej podróży była wyposażona we flotę ponad 200 łodzi i ponad 20 000 apartamentów (w tym załogi, żołnierze, technicy, tłumacze, lekarze itp.) Z wyjątkiem złota i srebra jego towary obejmowały jedwab, porcelanę, brąz, żelazo itp. W każdym miejscu, do którego przybył, Zheng He dawał królowi lub wodzowi plemiennemu prezenty w imieniu cesarza Yongle. Handlując z miejscowymi, Zheng He kupował klejnoty, perły, zioła, drewno i lokalne specjały. Kraje zachodnie również wysłały przyjaznych posłańców do Chin wraz z powrotem swojej floty. Wielkie wyprawy zostały nagle przerwane w 1421 roku, bez wątpienia uważane za zbyt drogie. Historia tych poszukiwań podtrzymuje bardzo kontrowersyjną hipotezę opłynięcia Chin , spopularyzowaną w 2002 roku przez prace Gavina Menziesa .

W 1417 r. trzej królowie wysp filipińskich poprowadzili ponad czterysta osób delegację do Chin. Przywieźli ze sobą prezenty (gruszki, karetki i lokalne przysmaki) na dwór cesarski. W tym samym czasie rząd Ming przyjął ich serdecznie. Po pobycie 27 dni delegacja wyruszyła w drogę powrotną. Rząd dynastii Ming zaoferował im złoto, srebro, jedwabie i hafty oraz wysłał eunuchów, aby im towarzyszyli. Niestety, jeden z trzech królów zachorował po drodze i zmarł w Dezhou ( Shandong ). Po usłyszeniu tej wiadomości, cierpiący cesarz Yongle wysłał urzędnika, aby złożył hołd temu królowi. Cesarz Yongle osobiście napisał na steli napis, który chwalił wkład króla w przyjazne stosunki między oboma krajami.

Największa encyklopedia w historii Chin

Nie możemy zignorować Yongle Dadian ( Wielka Encyklopedia Yongle ), napisanej za jego panowania. Yongle był nie tylko żołnierzem, który wiedział, jak prowadzić żołnierzy do bitwy, ale także dużo czytał. Jako polityk lubił uczyć się historii; jako cesarz dobrze wiedział, że urzędnik cywilny może rządzić krajem, a urzędnik wojskowy może pacyfikować sąsiednie kraje.

Po studiach nauczył się z doświadczenia, że wszystkie rzeczy we wszechświecie są wielorakie i zmienne, a cała ludzka wiedza jest zapisana w księgach. Ale trudno było ich znaleźć, żeby z nich skorzystać. Pomyślał więc, że gdyby się zająć całą ludzką wiedzą w porządku alfabetycznym lub metodycznym, pisząc zbiór lub zbiór wszelkiej wiedzy, łatwiej byłoby jej poszukać. Pod kierownictwem Yongle'a setka naukowców pracowała przez rok i napisała wspaniałą książkę zatytułowaną „Kompletny sukces dokumentu”.

Po przeczytaniu tej wspaniałej książki cesarz Yongle nie był z niej zadowolony, ponieważ gromadzenie wiedzy było zbyt proste. Poprosił więc uczonych o napisanie poszerzonego wydania, zgodnie z jego zasadą: „Musimy napisać serię książek, które gromadzą wiedzę stu rodzin, w tym astronomię, roczniki okręgów, zasady żeńskie i męskie, medycynę , wróżby, osiem trygramów, religie i technologie. Dodał: „Czytelnicy mają pieniądze na zakup książek; dlaczego dwór cesarski też nie mógł tego zrobić? Odtąd wysyłał ludzi, by kupowali dobre książki za jedną cenę we wszystkich prowincjach kraju. Kontyngent pracowników do tego celu wzrósł z około 100 do 2169 osób. Dzięki ich wysiłkom, zimą 1408 roku powstał wreszcie zestaw wielkich dzieł. Cesarz Yongle nadał imię Yongle Dadian i sam poprzedził to wielkie dzieło.

Ta ostatnia obejmuje ponad 8000 książek różnych kategorii. Jego treść dotyczy klasyków i popularnych legend. Ta ogromna encyklopedia 370 milionów znaków jest największą encyklopedią w Chinach, obejmującą 11095 tomów i 22 877 tomów. Samo podsumowanie obejmuje 60 tomów.

Po opracowaniu, pojedynczy egzemplarz Yongle Dadian został przewieziony przez Yongle do Pekinu, podczas transferu ze stolicy Nanjing do Pekinu, i przechowywany w pawilonie Wenlou (Wenzhaoge). W tamtym czasie ktoś radził zrobić z tego typograficzne wrażenie, ale te gigantyczne prace napotkały straszne trudności. Później wybuchł pożar, a dzieło było bliskie zniszczenia. W tym kontekście cesarz Jiajing (1522-1567) postanowił wykonać kopię połączoną z oryginałem.

Te gigantyczne prace zajęły setki sumiennych intelektualistów. Aby sporządzić odręczną kopię Yongle Dadian , każda osoba musiała przepisywać dosłownie trzy strony dziennie. Po skończeniu przepisywania księgi kopiarka i korektor musieli się podpisać. Ta chwalebna historyczna misja została wypełniona w ciągu sześciu lat.

Następnie oryginał tej wspaniałej kolekcji przechowywano w pawilonie Wenyuan (Wenyuange); teraz miejsce pobytu tej starożytnej kolekcji jest nieznane. Naukowcy uważają, że prawdopodobnie spłonął w latach, gdy szalała wojna. W tym samym czasie jego kopia, przechowywana w Archiwach Cesarskich (Huangshicheng), również padła ofiarą kataklizmów. W XVIII -tego wieku, duża kolekcja Siku Quanshu łącznie 79,070 tomów został napisany za panowania cesarza Qianlong (1736-1796) z dynastii Qing . Do tego czasu zniknęło 2400 tomów Yongle Dadian . W połowie XIX -go wieku, kiedy wojna szalała w Chinach, pozostało tylko 64 tomów. W ostatnich latach znaleziono ponad 150 tomów. Wszystkie te książki zawierają bogactwo informacji.

Nie żyje

W 1424, w wieku 65 lat, Yongle zmarł z powodu choroby podczas bitwy pod Yumuchuan . Jest pochowany w grobowcu Changling (長陵), centralnym mauzoleum i najważniejszym z grobowców Ming , zawiera trzynaście. Po jego pogrzebie każdego dnia napływała fala odwiedzających, aby oddać hołd jego szczątkom.

Uwagi i referencje

Brook 2012 , s. 122-125.
Brook 2012 , s. 104.
Gernet 2005 , s. 136-137.
Gernet 2005 , s. 139-150.
Brook 2012 , s. 125-127.
Gavin Menzies, 1421, rok, w którym Chiny odkryły świat , Bantam Books, 2002.

Bibliografia

Timothy Brook ( przekład z angielskiego: Odile Demange), Under the Eye of the Dragons: The China of the Yuan and Ming Dynasties , Paris, Payot ,2012, 421 s. ( ISBN 978-2-228-90804-7 ).
Jacques Gernet , Chiński świat , t. 2: Nowoczesna era X th - XIX th stulecia , Paryż, Armand Colin , coll. "Kieszeń",2006, 378 s. ( ISBN 2-266-16133-4 ).