Narodziny |
12 lutego 1916 Blois |
---|---|
Śmierć |
19 czerwca 1987 Saint-Pierre-du-Val |
Pogrzeb | Saint-Pierre-du-Val |
Imię i nazwisko | Michel de Grosourdy z Saint-Pierre |
Narodowość | Francuski |
Czynność |
Pisarz Dziennikarz |
Rodzina | Rodzina Grosourdy de Saint-Pierre |
Tata | Ludwik Saint-Pierre |
Matka | Antonina z Saint-Pierre |
Małżonka | Jacqueline de Chavagnac ( d ) |
Dziecko | Izaura Saint-Pierre |
Religia | Kościół Katolicki |
---|---|
Partia polityczna | Partia Nowych Sił |
Członkiem |
Międzynarodowa Liga Przeciwko Rasizmowi i Antysemityzmowi Suwerenny Wojskowy Zakon Szpitalników św. Jana z Jerozolimy, Rodos i Malty Wolne Towarzystwo Rolnictwa, Nauki, Sztuki i Listów Eure |
Konflikt | Druga wojna światowa |
Nagrody | |
Archiwum prowadzone przez | Archiwum Państwowe (664AP) |
|
Michel de Grosourdy de Saint-Pierre , urodzony dnia12 lutego 1916w Blois i zmarł dnia19 czerwca 1987w Saint-Pierre-du-Val ( Eure ) jest francuskim pisarzem i dziennikarzem , odpornym w czasie II wojny światowej , a następnie zaangażowanym politycznie na rzecz tradycjonalistycznych i konserwatywnych opcji katolickich.
Michel de Grosourdy de Saint-Pierre pochodzi z rodziny szlacheckiej Normandii. Jest synem Louisa de Grosourdy de Saint-Pierre i Antoinette de Pechpeyrou Comminges de Guitaut . Nosi tytuł markiza.
Jest studentem kolegium Saint-Jean-de-Béthune w Wersalu. Licencjat z filozofii, studiował na Wydziale Literackim w Paryżu, gdzie uzyskał licencję z liternictwa klasycznego. Następnie porzucił studia, aby w 1934 roku zostać robotnikiem w warsztatach metalurgicznych Chantiers de la Loire w Saint-Nazaire . Następnie wstąpił do marynarki wojennej jako majtek.
Stopniowo stał się autorem opowiadań, powieści i esejów. Równolegle jest agentem domu importowo-eksportowego, krótko, dziennikarzem w czasopismach katolickich i kierownikiem zbiorów przy wydaniach Okrągłego Stołu, gdzie pełni również funkcje agenta literackiego, doradcy, a także administratora oraz Francji- Edycje Imperium.
W 1951 otrzymał pierwszą nagrodę literacką, przyznawaną przez Société des gens de lettres, za powieść La Mer à l'eau . Jego pierwsza udana powieść Les Aristocrates ukazała się w 1954 roku. Z finezją maluje życie pewnej francuskiej szlachty, rozdartej między tradycją a nowoczesnością, poczuciem obowiązku i pragnieniem wolności. W 1955 otrzymał za tę książkę grand prix du roman przyznaną przez Académie française. Na ekran zaadaptował ją Denys de La Patellière . W 1961 roku napisał sequel „ Les Nouveaux Aristocrates ”, przeniesiony na ekran przez Francisa Rigauda .
W 1959 dokonał adaptacji powieścią Pisarze dla teatru; sztuka jest wystawiana w Théâtre des Mathurins.
Płodny powieściopisarz, Michel de Saint-Pierre jest także wiernym przyjacielem Henryka de Montherlanta , z którym jest spokrewniony, oraz Jeana de La Varende, z którym utrzymuje stałą korespondencję. Jego dzieła, napisane w energicznym stylu, przesycone rozległą kulturą i delikatną ironią, dotknięte także wiarą swoich bohaterów, zmagające się ze światem, który zdaje się tracić sens swoich korzeni i Boga.
W 1977 opisał, poprzez portret Monsieur de Charette , epopeję wojen w Vendée.
Léopold Sédar Senghor cytuje go w:Styczeń 1983 wśród pisarzy normańskich reprezentujących „Normana”, których pełne zapału pisarstwo naznaczone jest śledzioną.
Dzieła takie jak Les Aristocrates , Les Nouveaux Aristocrates , Les Ecrivains , La Mer à Boire , Le Billionaire , L'Accusée zostały zaadaptowane dla telewizji i filmu. Zostały one od tego czasu stosunkowo zaniedbane, niewiele z nich zostało wznowionych od czasu jego śmierci w 1987 roku.
Na początku II wojny światowej walczył w siłach morskich, następnie wstąpił do ruchu oporu . Odznaczony Krzyżem Guerre , Medalem Oporu z Rozetą , Krzyżem Ochotniczego Kombatanta i Medalem Wojskowym .
Został wybrany po radnym miejskim Wyzwolenia XVI dzielnicy Paryża.
Rojalista , w 1947 r. kierował, wraz z Jeanem Loisy i Pierre Longone, biuletynem informacyjnym komitetów monarchistycznych , hrabiego Paryża Henri d'Orléans . Potem aktywnie współpracował z français Courrier , od 1948 do 1950, a następnie, w ciągu 1950 roku , z La Nation française przez Pierre Boutang i Michela Vivier.
Jest zwolennikiem francuskiej Algierii: w 1960 roku podpisał manifest francuskich intelektualistów sprzeciwu wobec porzucania , w tym samym roku potwierdził wraz z innymi pisarzami swoje zobowiązanie do „wszelkich środków walki o utrzymanie w Republice Algierii, w pełni francuskiej ziemi” , wzywa do głosowania „nie” w referendum w sprawie samostanowienia w Algierii w styczniu 1961 roku. Na konferencji wygłoszonej w 1964 roku na kolację-debatę w Centrum Studiów Politycznych i Obywatelskich powiedział, że „sprawa algierska” była „hańba i hańba” i bronił „od 1200 do 1800 więźniów politycznych francuskiej Algierii, uwięzionych za przestępstwo miłości i lojalności”. Opowiedział się po stronie po odzyskaniu niepodległości przez Algierię w 1962 r. o amnestię na rzecz uwięzionych zwolenników francuskiej Algierii; w 1963 opublikował Plaidoyer pour amnesty i był członkiem komitetu patronackiego pielgrzymki do Chartres „dla pojednania Francuzów” z 29 września 1963, zorganizowanej przez pułkownika Rémy'ego . W 1967 r. wziął udział w spotkaniu domagającym się „całkowitej amnestii i całkowitej rehabilitacji” u boku Tixier-Vignancour.
Antygaullista, wezwał do głosowania na François Mitterranda przeciwko de Gaulle'owi w drugiej turze wyborów prezydenckich w 1965 r . Publicznie poparł Tixier-Vignancour . Był więc kandydatem w wyborach samorządowych w Paryżu w 1965 r. pod auspicjami tego ostatniego, ale jego lista nie przeszła pierwszej tury. Wspiera go podczas kampanii wyborczej do wyborów prezydenckich, występując na jego spotkaniach. Przemawiał w 1967 roku na spotkaniu Republikańskiego Sojuszu na rzecz Wolności i Postępu pod przewodnictwem Tixier-Vignancour i współpracował nad swoim periodykiem Alliance .
Od 1965 r. jest zastępcą burmistrza gminy Saint-Pierre-du-Val (Eure), gdzie znajduje się jego zamek.
Był blisko związany z Partią Nowych Sił (PFN) w drugiej połowie lat siedemdziesiątych.styczeń 1975, podpisał wraz z wdową po Maréchalu Juin , Maréchalem de Lattre de Tassigny , pułkownikiem Rémy , Maurice Druon , Thierrym Maulnierem , Jean Cau , Louisem Pauwelsem , Michelem Droitem , François Brigneau i trzydziestoma trzema parlamentarzystami , kontrodwołaniem dwustu zainicjowany przez Joëla Dupuy de Merri, jednego z przywódców PFN, aby przeciwstawić się uzwiązkowieniu wojska i entryzizmowi skrajnej lewicy. Na wezwanie Tixier-Vignancour i za namową Roland Gauchera , zgodził się prowadzić listę „Unii pour l'eurodroite des Patries” w wyborach europejskich w 1979 roku , łącząc PFN i Front Narodowy z Jean-Marie Le Pen, ale z braku środków finansowych jej członkowie rezygnują z pozycji. W ostatniej chwili tylko PFN przedstawiła listę, kierowaną przez Tixier-Vignacour. Następnie opublikował forum w Le Monde, aby ubolewać nad rozpadem związku, zaatakować rząd, który zdecydował się „podnieść do 5% oddanych głosów barierę, poniżej której lista nie może mieć jednego wybranego członka” i utrzymać ten procent o zwrot kosztów kampanii, zaalarmowanie o niskim wskaźniku urodzeń w Europie poprzez potępienie ustawy Chirac-Veil o aborcji oraz o potrzebie europejskiej obrony przed ZSRR, podkreślenie faktu, że jego lista była „jedyną aby promować i bronić w swoim programie (...) tych niezastąpionych wartości chrześcijańskiego Zachodu” .
Antykomunista, współpracował z czasopismem Exil et Liberté de la Union pour la defense des peoples uciskanych (UDPO, zwanym od listopada 1961 Międzynarodówką Wolności) francusko-rosyjskiego dziennikarza Arsène de Goulévitch (pseudonim François de Romainville). Należy do Światowej Ligi Antykomunistycznej (Światowej Ligi Antykomunistycznej lub WACL) i zaprzyjaźnia się z Suzanne Labin . Podobnie jak ona wyjechał na Tajwan, w tym przypadku w 1975 roku, gdzie został przyjęty przez nowego prezydenta Yen Chia-kana . Na początku lat 80. był sekretarzem generalnym założonej przez Labina Międzynarodowej Konferencji w sprawie Wojny Sowieckiej.
Ten były członek ruchu oporu jest blisko Stowarzyszenia broniącego pamięci marszałka Pétaina (ADMP) w latach 70. i 80. XX wieku.
W 1984 roku był członkiem komitetu wsparcia utworzonego przez Front Narodowy na wybory europejskie.
Polityczno-religijne zobowiązania tradycjonalistycznego katolikaW czasie okupacji pracował do 1943 r. w sekcji młodzieżowej tygodnika katolicko-petinistycznego Voix Françaises , założonego w Bordeaux i kierowanego przez Paula Lesourda. Ta gazeta atakuje masonów i komunistów. Współpracuje także z podziemnym czasopismem Témoignage Chrétien , bardziej na lewo, gdzie jego przekonania kontrastują z przekonaniami innych współpracowników tej gazety. Współpracę kontynuował jeszcze przez jakiś czas po wojnie, prowadząc sekcję kinematograficzną. Tę rubrykę trzymał również w przeglądzie Studiów jezuickich , aż do początku lat pięćdziesiątych.
Został powieściopisarzem katolickim, który liczył się ze swoimi książkami Bernadette i Lourdes (1953), Les murmures de Satan (1959) czy La vie prodigieuse du Cure d'Ars (1961). W edycjach France-Empire swojego przyjaciela Yvona Chotarda stworzył i wyreżyserował kolekcję „Catholic” od 1959 roku i to przez 15 lat.
Obrońca tradycyjnej mszy , od lat sześćdziesiątych z zapałem brał udział w wielkich debatach, które wzniecały świat katolicki i społeczeństwo francuskie w pełnej transformacji.
Założył w 1963 wraz z Pierre Debray i przewodniczył Klubowi Alberta Camusa, szybko przemianowanego na Klub Kultury Francuskiej. Był wtedy blisko kontrrewolucyjnego myśliciela katolickiego Jeana Ousseta . W 1962 podpisał apel na swoją korzyść, kiedy został zaatakowany przez duchownych i lewicowych katolików, w kontekście wojny algierskiej, obok marszałka Alphonse Juina , generała Maxime'a Weyganda , pułkownika Rémy'ego , Henri Massisa , „narodowego” zastępca na Paryż , w szczególności Édouard Frédéric-Dupont . W maju 1964 brał udział w pierwszym zjeździe nowej organizacji Ousset w Sion w Szwajcarii. Tam potwierdza swoją odmowę zaangażowania się w dialog z komunistami, krytykuje „chrześcijański progresywizm” i marksistowską infiltrację świata katolickiego oraz ogłasza publikację swojej nowej powieści „ The New Priests” . Następnie brał udział w kongresach w Lozannie w 1966 i 1969 roku. Swoją powieść zapowiedział także podczas kolacji-debaty CEPEC w lutym 1964 roku, na którą został zaproszony przez swojego przyjaciela Yvon Chotarda, aby przedstawić wyniki swoich badań wśród młodzieży. Jego powieść „będzie próbą progresywizmu”, mówi. Podczas tej konferencji oczernia „skażenie nauczania komunistycznym wirusem”, „bezczelną i podstępną infiltrację marksizmu”, oburza się, że Jean-Paul Sartre , który według niego „żył już o wiele za późno”, albo dalej program w szkołach pod nieobecność przedstawicieli głównych nurtów myśli nacjonalistycznej, od Édouarda Drumonta do Charlesa Maurrasa i Léona Daudeta , od Maurice'a Barresa do Jacques'a Bainville'a . Myślicielami młodości powinni być Georges Bernanos , Antoine de Saint-Exupéry , Albert Camus – bo „czarnostopy Albert Camus nie zapomniał swojej Algierii” – Henry de Montherlant i Robert Brasillach : „Dzisiejsza młodzież nie ma szczęścia: Robert Brasillach nie żyje. Więc musieliśmy zabić tego myśliciela i tego poetę! ”. Ale nie François Mauriac, ponieważ „wpadł do stopnia turyfera” [generała de Gaulle'a] i zadowala się „obsługą kadzielnicy”.
Jego powieść ukazała się w połowie okresu soborowego . Akcja jego powieści rozgrywa się na „czerwonych przedmieściach” Paryża. Przedstawia młodego tradycyjnego i mistycznego księdza Paula Delance'a i dwóch współczesnych księży bliskich komunistom, którzy noszą golf zamiast sutanny i sprzedają posągi kościoła parafialnego, które nie są już potrzebne. W ten sposób przedstawia rozpacz niektórych katolików zaskoczonych liturgicznymi i duszpasterskimi reformami Vaticanum II . Jego powieść odnosi sukcesy i budzi kontrowersje. Został skrytykowany przez księdza Abbe Michonneau, proboszcza z Belleville, w Christian Testimony : „Ty, Monsieur de Saint-Pierre, traktujesz nas jak księży komunistycznych, ale to jest rzucenie naszych najbardziej autentycznych kapłańskich wnętrzności w kapłaństwo psów , kto kupi twoją książkę i będzie się nią cieszył” . Następnie uznał się za zniesławionego i prawie odbył się proces przeciwko redaktorowi czasopisma, Georgesowi Montaronowi . Jest również krytykowany przez Gilberta Cesbrona i Pierre-Henri Simona, którzy uważają, że jego książka jest „wyzwaniem dla Kościoła soborowego, aby wkroczył do współczesnego świata poprzez uaktualnienie sformułowania jego doktryny i stylu jego duszpasterskiej opieki ” .
Następnie skarży się na ostracyzm ze strony części episkopatu i instytucji katolickich podczas korespondencji z biskupami francuskimi, zarzucając im wspieranie postępowych katolików. W gazetach krytykuje biskupów.
Francuski klub kultury, któremu przewodniczy, organizuje konferencje w Paryżu, pokoju ogrodników, w 7. dzielnicy. Powtarza swoją odmowę dialogu z marksistami, oddając głos prawicowym katolikom, którzy są przeciwnikami lewicowych katolików, takim jak Gustave Thibon czy Louis Salleron , z pomocą Club du livre civique, związanego z Jeanem Oussetem. Te konferencje bywają gorące. Rozpoczął „wezwanie do biskupów” 9 lutego 1965 r. wraz z Oussetem i Jeanem Madiranem , którzy natknęli się na „wielką ślepą i głuchą ścianę urzędów i komitetów „biskupstwa” . krytykowany przez biskupów w 1966 r. i broniący go przez komunistów i lewicowych katolików, czasopismo Le Monde i życie André Giovanniego oraz recenzja Best Madiran, która w 1966 r. wystąpiła w redakcji nowego Man of Marcel Clément . w dwóch spotkaniach w La Mutualité , inKwiecień 1966, z Ousset i Madiran i and 25 kwietnia 1967. Temu ostatniemu spotkaniu przewodniczy admirał Gabriel Auphan, a innymi mówcami są Madiran, Ousset, Giovanni, Salleron i Marcel de Corte . Spotkanie ma na celu zademonstrowanie, że nie są oni „ani izolowani w narodzie, ani w mniejszości w Kościele”, by użyć określenia Madiran. Auphan podkreśla stawkę: „To cała cywilizacja jest zagrożona w swoim duchu i w jej strukturach”.
Następnie opublikował swoje eseje Sainte Colère (1965) i Ces prires qui souffrent (1967), potępiające zachowanie zaangażowanych duchownych i świeckich ( „naturalizm, modernizm, duch niezdyscyplinowania wobec Rzymu, agitacja polityczna i religijna, praktyka łączenia i dialektyki , selektywny apostolat i brak miłosierdzia, zaangażowanie w walkę polityczno-społeczną wbrew zadaniom apostolskim, obrazoburczą furię, liturgiczną ekstrawagancję” ) oraz „infiltrację marksistowską do chrześcijańskiej Francji” . Od 1969 do 1977 brał udział w Rassemblement des Silencieux kościoła Pierre Debray , który oczerniał ekscesy posoborowego kościoła. W 1973 r. w swojej książce Églises en ruine, églises en peril potępił porzucanie niektórych kościołów we Francji i zachęcał do ich ochrony na rzecz tradycji i dziedzictwa francuskiego. Później przewodniczył stowarzyszeniu Credo, założonemu w grudniu 1974 r. i skupiającemu tradycjonalistycznych katolików. Wraz z tym stowarzyszeniem i jego sekretarzem generalnym André Mignotem , w 1976 roku opublikował Les fumes de Satan , zbiór świadectw potępiających praktyki duchownych sprzeczne z tradycją. Stała rada episkopatu ubolewa nad jej opublikowaniem. Stowarzyszenie wcześniej zorganizowało pielgrzymkę do Lourdes w 1976 roku, z wykładami Claude'a Adama, Związku Niezależnych Intelektualistów , Gustave'a Thibona i Jacques'a Trémoleta de Villers'a .
Jest tak blisko tradycjonalistycznego biskupa M gr Lefebvre , zawieszonego w czerwcu 1975 r., i jego seminarium w Ecône , które zrzekło się w maju 1975 r.: zatwierdziło utworzenie tego seminarium i towarzyszyło biskupowi w Rzymie w maju 1975 r. w pielgrzymce, podczas której tradycyjna Msza jest obecnie zabroniona, a jesienią 1975 r. arcybiskup Lefebvre przewodniczy pielgrzymce stowarzyszenia Credo do Lourdes. Współpodpisuje9 sierpnia 1976list intelektualistów francuski katolickich (z Louis Salleron, Michael ustawy , Jean Dutourd , Henri Sauguet płk Remy, Michel Ciry , Gustave Thibon) do papieża Pawła VI w sprawie sankcji wobec M gr Lefebvre i jego seminarium, w którym deklarują, że wierni " nie uznawali już swojej religii w niektórych nowych liturgiach i duszpasterstwie”, a także w „katechizmie, który jest teraz nauczany ich dzieci, w pogardzie dla elementarnej moralności, w herezjach wyznawanych przez słuchanych teologów, w upolitycznieniu Ewangelii” . Ale ostatecznie pozostaje wierny Rzymowi i nie dołączył do zwolenników M gr Lefebvre w ich podejściu. Ogłosił w L'Aurore w sierpniu 1976 r., że „(nie) pojedzie do Lille”, aby uczestniczyć we mszy dla zawieszonego prałata. I powiedział, że ma nadzieję, że „pobłażliwość i zrozumienie zwycięży po stronie Ojca Świętego nad surowością”. Mamy prawo sądzić, że M gr Lefebvre będzie teraz odróżnić rady - w tym sensie, że papież słyszy słowo - i skandalicznej aplikacje, które zostały wprowadzone zbyt często " .
W 1977, po początkowej niechęci, poparł okupację kościoła Saint-Nicolas-du-Chardonnet .
Współpracuje z gazetą Present , założoną w szczególności przez Jeana Madirana w 1981 roku. Po dojściu do władzy François Mitterranda w 1981 roku sprzeciwiał się projektowi stworzenia „dużej, zunifikowanej i świeckiej służby publicznej na rzecz edukacji narodowej” prowadzonej przez organizacje lewicowe i świeckie. i socjalistyczny minister Alain Savary ( Bill Savary ), publikując w 1982 broszurę, List otwarty do zabójców wolnej szkoły , z pomocą Arnauda de Lassusa z Action Family and School, z katolickiego miasta Jean Ousset . Chce „wstrząsnąć” katolicką opinią publiczną, którą uważa za „chloroformowanych” i „znieczulonych” biskupów oraz pokazać, że „ludzie u władzy (...) są fanatykami niszczącymi wartości, które szanujemy” . Jego książka jest oskarżeniem przeciwko „socjalokomunistom” .
Ten tradycjonalistyczny katolik nie kwestionuje wolności religijnej i nie jest antysemitą. Należał do sojuszu Francja-Izrael oraz Ligi przeciwko Rasizmowi i Antysemityzmowi . Współpracował z czasopismem LICRA, Le droit de vivre ; Ruch przeciwko Rasizmowi i Przyjaźni między Narodami (MRAP), blisko do komunistów, skrytykował LICRA do tego. Jego powieść Wrócę na orle , wydana w 1975 roku, opowiada o życiu Żyda w latach 1934-1967, który osiedla się w Jerozolimie; jego książka domyślnie potępia antysemityzm.
Michel de Saint-Pierre był honorowym i oddanym rycerzem Suwerennego Zakonu Maltańskiego .
Jego żona Jacqueline zmarła dnia 1 st sierpień 2018w wieku 98 lat. Mają pięcioro dzieci. Michel de Saint-Pierre jest ojcem dziennikarki i listonoszki Izaury de Saint-Pierre . Uczestniczyli wspólnie w 1978 roku w programie Apostrofy przez Bernard Pivot , na temat To nie pochodzi z rodziny . Jest szwagrem giskarskiego polityka Michela Poniatowskiego .
Poprzedził tomikiem wierszy Oliviera Kervella „W poszukiwaniu zielonego promienia”.