Narodziny |
1549 Antwerpia |
---|---|
Śmierć |
24 grudnia 1623 Antwerpia |
Zajęcia | Inżynier wojskowy , matematyk , kartograf , konstruktor instrumentów |
Dziecko | Michiel Coignet ( w ) |
Michel Coignet (także Quignet , Cognet , a nawet Connette po włosku ), urodzony w Antwerpii w 1549 roku i zmarł w Antwerpii dnia24 grudnia 1623, jest inżynierem , kosmografem , matematykiem i producentem instrumentów naukowych z Brabancji .
Matematyk, inżynier i kartograf arcyksięcia i księżnej Austrii Alberta i Isabelle, zajmował na ich dworze stanowisko podobne do stanowiska Simona Stevina z Maurice d'Orange . Geografowie zawdzięczają mu traktat o nawigacji (1580) oraz liczne prace matematyczne i wojskowe. Był to jeden z pierwszych kamieni milowych w tworzeniu kompasu proporcji . Będąc uczniem Marino Ghetaldiego , znanego François Viète , Coignet był matematykiem szanowanym przez ówczesnych, aw szczególności przez Fabrizio Mordente , Ludolpha van Ceulena , Godefroya Wendelina , Adriena Romaina , Galileę , Johannesa Keplera czy Mercatora .
Michiel Coignet jest z rodziny złotników, z siedzibą w Antwerpii pod koniec XV -go wieku, a który również dał malarzy i lekarzy. Etymologia nazwy jest francuska - prawdopodobnie rodzina pochodzi z okolic Lille lub Arras - i pochodzi od kącika złotniczego , małego dziurkacza używanego do oznaczania elementów. Rodzinne ramiona również mają trzy stylizowane narożniki.
Jego dziadek Jakub, który zmarł w 1529 r., Oprócz zawodu jubilera posiadał wiele nieruchomości w Antwerpii i okolicach; Znamy dwóch synów, którzy podjęli zawód złotnika, wśród nich jest Gillis, znany jako „Gilles Coignet starszy”, ojciec Michela. Był także twórcą instrumentów matematycznych i astronomicznych (niektóre przetrwały). Gillis, mistrz cechu Saint-Luc w 1543 r., Zmarł w 1562 lub 1563 r., Pozostawiając trzech synów, Jakuba, który został lekarzem, malarza Gillisa Aegidiusa Coigneta i najmłodszego, trzynastoletniego Michela. Michel oczywiście cieszy się bardzo wszechstronnym wykształceniem, ale nic nie jest tego pewne. Był w stanie śledzić w matematyce nauczanie Valentina Mennhera „nauczyciela” z cechu Saint-Ambrose z Niemiec, jedynego znanego nam w Antwerpii z zaawansowanymi umiejętnościami z algebry (w stylu La Cossa ) i trygonometrii . Te dwa obszary będą specjalnością Coignet.
W 1568 roku Michel został przyjęty na nauczyciela przez Cech Saint-Ambroise, uczył francuskiego i matematyki, prawdopodobnie na poziomie zaawansowanym.
Około 1570 r. Opuścił rodzinny dom, aby poślubić Marię van den Eynde, z którą miał dziesięcioro dzieci, co skłoniło go do zwiększenia aktywności. W 1572 r. Uczył matematyki starszych oficerów hiszpańskiego dworu. Pierwszy znany instrument wykonany przez Coigneta, astrolabium , również pochodzi z 1572 roku . W tym samym czasie został mianowany przez sędziów miasta Antwerpia „wskaźnikiem wina”, stanowiskiem półpublicznym, które wymagało pewnych umiejętności arytmetycznych. Istotnie, chodzi o zmierzenie zawartości beczek importowanego wina, obliczenie podatku przy wejściu, ale także beczek otwieranych w karczmach, aby móc odliczyć konsumpcję i podatek od nich. Wydawało się, że jego interesy kwitną, gdyż w 1576 roku musiał zatrudnić pomocnika do wykonywania swoich zadań jako nauczyciela. Coignet został przyjęty w 1581 roku jako członek cechu Saint-Luc , jako syn mistrza cechu.
Od tego okresu:
Wreszcie Coignet wciąż znajduje czas na wydanie po flamandzku dzieł swojego przyjaciela z Maastricht , Willema Raetsa , który zmarł zbyt wcześnie.
Wiemy od jego ucznia Federico Saminiati, który cytuje jego fragment w swojej pracy na temat zegarów słonecznych, że w 1584 r. Coignet korespondował z Gérardem Mercatorem . Niestety sama korespondencja zaginęła.
Plik 31 marca 1588Słysząc o badaniach Galileusza dotyczących środka baryłki ściętego stożka parabolicznego, Coignet napisał do niego o swoim zachwycie. W kontakcie z Godefroy Wendelinem czy Ludolphem van Ceulenem kontynuował swoje badania na pantometrze, płaskiej linijce z podziałką, której następcą wydaje się jego kompas proporcji . Wbrew temu, co twierdził, nie bez podejrzanej zazdrości, Giovanni Camillo Glorioso , nie wydaje się możliwe, aby kompas Michela Coigneta mógł mieć wpływ na „kompas geometryczny i wojskowy” Galileusza w kwestiach daty. Studium rękopisów Coigneta (które do nas dotarły) pokazuje raczej, że ten rozwija swój instrument po Galileo, ale w sposób autonomiczny.
W 1596 roku Coignet wstąpił na jego prośbę w służbie arcyksiążąt Alberta i Isabelle, porzucił urząd miejski i poświęcił się fortyfikacjom wzdłuż brzegu Escaut . Do tego arcyksięcia, lubiącego matematykę, Coignet zwraca się do tej prośby:
„Do Jego Najjaśniejszej Wysokości, bardzo skromnie wspomina Michaela Coignetusa, matematyka, że był ponad 23-letnim instruktorem i wychowawcą kilku różnych panów i książąt w dziedzinie matematyki, z których skorzystał przy okazji skomponowania kilku książek., Które on i kilku uczonych ludzi uważa, że jest bardzo potrzebnych i wyjątkowo potrzebnych do skorygowania badań tej nauki w tym kraju poza granicami, który w przeszłości kłopoty były nieco złagodzone i unicestwione. "
Coignet opracował plan lekcji, których chciał prowadzić pod tym adresem:
„Pierwsza będzie dotyczyła nowych hipotez dotyczących orbit niebieskich przedstawionych przez Kopernika. Drugi będzie pracą z praktycznej geometrii, razem z obaleniem absurdalnych problemów geometrycznych, które Josepbus Sclialigher opublikował w Leiden; trzecia dotyczy reformy i udoskonalenia jego książki o sztuce żeglowania poprzez instrumenty i praktyki matematyczne; wszystkie dzieła bardzo wymagane i pragnienia wszystkich ludzi, napisz i wlej w to ponad naukę. "
Prosi również o wsparcie finansowe, które jest odpowiednie dla takiego nauczania:
„Ale ponieważ Remonstrant nie jest w stanie dojść do arcydzieła tego wszystkiego, co jest powyżej, bez pomocy i dotacji jakiegoś wielkiego księcia lub pana, który jest wyrozumiały i skłania się ku tej nauce, tak jak Wasza Najjaśniejsza Wysokość, módlcie się więc bardzo pokornie, aby to cieszy ją, że chce wesprzeć i pomóc suplikantowi, pokryć wydatki, które mogą zostać poniesione, zarówno na wycięcie liczb niezbędnych do wyżej wymienionych prac i ich wydrukowanie, jak i dotację, którą będzie musiał zrobić suplikant, aby wspierajcie go i jego rodzinę, gdy pracuje i pracuje nad wyprostowaniem wszystkich powyższych prac do ich doskonałości. Aby upewnić się, że Wasza Najjaśniejsza Wysokość przybędzie ze swoją hojnością, złóż w prezencie paszport składający się ze stu kolorowych arkuszy Anglii lub wartość tego paszportu, w zależności od tego, czy Vostre Altèze Sérénissime uzna to za najbardziej odpowiednie i przyjemne. "
W następnych latach Coignet brał udział w oblężeniu Hulst ( 1598 ) i Ostendy ( 1602 - 1604 ). Pod koniec życia przeszedł na emeryturę przez arcyksiążąt. W 1606 roku, po śmierci pierwszej żony, ożenił się ponownie z Magdaleną Marinus, z którą miał, podobnie jak w swoim pierwszym łóżku, czworo dzieci.
Ten wybitny żołnierz jest nie tylko biegły w znajomości nauk ścisłych, ale także zajmuje się literaturą iz łatwością pisze łacińskie wiersze. Jednak w tym okresie opublikował traktat geograficzny o pierwszorzędnym znaczeniu, wydanie Theatre of the Universe lub „Epitome” , jako dodatek do dzieła Abrahama Orteliusa opublikowanego i wyrytego w 1601 roku. Uzupełnione mapami Japonii, ze względu na Jezuici, w 1603 r. Jego angielskie tłumaczenie zostało zadedykowane Sir Walterowi Raleighowi .
Ku 1600 , Coignet dla studenta Lucca Federico Samminiati i Ragusan Marino Ghetaldi . Jednak pomimo swoich zasług Michel Coignet nie znalazł drogi do fortuny, a inne jego rękopisy nie zostały wydrukowane. Jednak nadal istnieją ślady kilku darowizn od dwóch władców; 1000 guldenów13 kwietnia 1604roczna renta w wysokości 200 florenów w 1609 r. , której nigdy nie otrzymał, oraz 600 funtów odszkodowania od Flandrii, aw sierpniu 1623 r. kolejną sumę 300 funtów; Quetelet mówi (w XIX th wieku ), że zegarek infantka Isabella korzystne dla wdowy, Madeleine Marinis i jej czworo dzieci po tym jak wysłał mu petycję:
„Do Jego Najjaśniejszej Mości, z całą pokorą, Magdalaine Marinis, wdowie po Michelu Coignecie, za jego życia jako malematyk i inżynier w służbie Jego Królewskiej Mości, że widząc jej wspomnianego męża zdemaskowanego i zmarłego Jego Najświętszą Wysokość, zasygnalizował dobro i zasygnalizował usługi przez niego zwrócone Jego Królewskiej Mości i Jego Wysokości we wspomnianej wyżej jakości, podpisać siedziby Hulst i Ostendy, gdzie często znajdował się na własny koszt i bez zaciągania żadnego zastawu, zadowoliłby Jego wspomnianą Wysokość, pismami patentowymi z dnia 13 marca 1609 r. udzielić mu, przenieść i przetransportować, wraz z jego spadkobiercami lub następcami prawnymi, rentę dożywotnią (...) na pewien dom położony w Antwerpii, który został skonfiskowany itp. "
Adrien Romain , który przyjeżdża z Würzburga, aby odwiedzić go w Antwerpii, darzy go wielkim szacunkiem i mówi:
"Dobrze zorientowany we wszystkich działach matematyki, co udowodnił i udowodni zarówno jego prace drukowane w różnych językach, jak i te, które posiada w rękopisach z zakresu arytmetyki, geometrii, stereometrii, geodezji i astronomii, prace przepełnione pojedynczą wiedzą, którymi był wystarczająco dobre, żeby mi pokazać, kiedy odwiedziłem go w Antwerpii. Ignoruję jego piękną mechanikę, która budzi podziw koneserów. Nie mówię też nic o różnych zegarach, które zbudował dla miasta Antwerpii, zgodnie z teorią zawartą w traktacie ekspresowym. Dodam tylko, że chętnie zajmuje się poszukiwaniem pobocznych motywów i już niedługo przedstawi nowe zasady z tej części mechaniki. "
W 1593 roku doktor Uniwersytetu w Würzburgu umieścił go wśród matematyków całego świata, którzy podjęli się rozwiązania jego równania 45 stopnia, problemu, który François Viète zatriumfował w 1595 roku , przedstawiając 23 rozwiązania.
Wydaje się, że François Viète również podziela ten punkt widzenia i na końcu swojego numerosa potestatum publikuje bardzo pochwalny list, który Marin Ghetaldi kieruje do założyciela algebry i jego mistrza Coigneta . Ten list z ręki Ragusaina jest datowany na Paryż15 lutego 1600 :
- Wasza lordowska mość wie, że pragnąłem poznać pana Viète, ponieważ widziałem niektóre jego dzieła. To był powód, dla którego trafiając do Paryża w innych sprawach osobistych, chciałem go odwiedzić przed wyjazdem do Włoch. Jego wiedza udowodniła mi, że był nie mniej uprzejmy, niż go uczono. Nie tylko pokazał mi wiele swoich jeszcze niepublikowanych prac, ale dał mi je, abym mógł je zobaczyć w moim domu i dla mojej wygody ... błagając go o opublikowanie, zaczął przepraszać, mówiąc: nie mógł tego zrobić i nie miał takiej wygody, że mógł go przejrzeć i wypolerować. I naprawdę przez większość czasu jest bardziej powściągliwy w sprawach swojej bardzo chrześcijańskiej JM, będąc członkiem Rady Stanu i Mistrza Prośby. "
Ghetaldi po raz kolejny złożył hołd temu pierwszemu mistrzowi i przyjacielowi w 1603 roku, kiedy opublikował w Rzymie jego Promotus Archimedis seu de variis corporum generibus , pisząc z Coignet:
„Ale także z Michelem Coignetem, znakomitym człowiekiem w matematyce i moim nauczycielem, któremu wiele zawdzięczam i od którego otrzymałem pierwsze nauczanie. "
Coignet prowadzi również korespondencję z humanistycznym astronomem Godefroyem Wendelinem ; jednocześnie jest bardzo ceniony przez podróżnika Louisa Guichardina lub Guicciardiniego, który potwierdza
„Jak pokazał w swojej nowej instrukcji dotyczącej sztuki nawigacji, którą umieścił w prasie i w której, lub w których wymyślił kilka pięknych i użytecznych instrumentów, uczy pilotów i żeglarzy, jak umieć pływać. rzeczywista odległość lig od podróży, które odbywają z Lewantu do Ponentu, a wręcz przeciwnie, z Ponentu do Lewantu, coś, co dotychczas było cenione, nie mając określonego celu w tej podróży, taki jest biegun, do poruszania podczas nawigacji, nie tylko trudne, a więc również niemożliwe, a zatem zasługuje na pochwałę i dobrą nagrodę. "
Kepler zna go jako „ Michaelis Coigneti ” i uważa go za pierwszego matematyka w Brukseli ( „Ertzh mathematicum zu Brüssel ”). Cytuje go w związku z obliczeniami gęstości żelaza, a także wspomina o nim w traktacie o zaćmieniach Słońca z 1605 roku, a także w książce o stereometrii. Obserwacje Coigneta również niepokoją Keplera, ponieważ nie zgadzają się z jego i Kepler, a następnie wysyła mu długi list, aby zapewnić ich pomiary.
Jego grób, ozdobiony jego herbem, znajdował się w kościele Saint-Jacques. Jako zwykły matematyk arcyksiążąt został w 1627 r. Zastąpiony przez Jeana Palmeta.
Coignet wydaje się być przede wszystkim prawdziwym twórcą sektora, czyli „flat reigle”, którego lokal pojawił się w 1568 roku wraz z Guidobaldo del Monte , Jacopo da Vignola i Giovanni Paolo Gallucci . Tytuł jednego z jego rękopisów sugeruje ponadto, że postęp dokonany w algebrze odegrał swoją rolę w wynalezieniu kompasu pierwszej proporcji, uniwersalnego przyrządu pomiarowego, błędnie kojarzonego z jedynym imieniem Galileusza:
" El uso de las doze Divisiones geométricas puestas en las dos reglas pantometras por las quales, con aiuda de un commun compas, se pueden con gran facidad resolver los problemas mathemdticos ... (Paryż, BN Ms. ESP 351)"
Nowa wersja z 1604 r. Chwali „przydatność tego instrumentu do konstruowania kątów, łuków i brył regularnych, pomiaru wysokości, powierzchni, dla astronomii, geografii i hydrografii, zegarów słonecznych, kwadratury koła i powielania sześcianu, w skrócie: fere omnia que in tota mathesi ”(wszystko, co możemy zrobić w matematyce).
Historycy nauki wahają się jednak przed rozstrzygnięciem tych kwestii pierwszeństwa i wolą zauważyć, że idea kompasu proporcjonalnego, czyli przodka reguł suwakowych, pojawiła się między 1590 a 1610 rokiem . Galileo użył własnego kompasu do podzielenia linii, wyodrębnienia pierwiastków kwadratowych i sześciennych, zmniejszenia lub zwiększenia współczynnika lub znalezienia średniej wielkości proporcjonalnej. W tym samym czasie Jost Bürgi z Cassel i Thomas Hood z Londynu również opracowywali ten sam typ instrumentów.
Oprócz jego opisu nokturlabego (1581) i niektórych rękopisów opisujących pantometr (przechowywany w Oksfordzie w Boldeian lub we Florencji), kilka astrolabiów Michela Coigneta jest obecnie przechowywanych w Castello Sforzesco w Mediolanie , w Kunstgewerbemuseum w Berlinie ( z 1572), Muzeum Marynarki Wojennej w Madrycie (od 1598) i Muzeum Boerhaave w Leiden (1601); w tych muzeach znajduje się również koło geodezyjne (1600) i instrument będący jednocześnie nokturabem i zegarem słonecznym (1598), a także kopie map europejskich.
Jest to książka dotycząca nawigacji, która zapewnia Coignetowi sławę i za którą jest najczęściej cytowany: Nieuwe Onderwijsinghe op de princippaelste Puncten der Zeevaert (nowe instrukcje dotyczące głównych punktów nawigacyjnych) zostały wydrukowane w Antwerpii w 1580 r. Przez Hendrika Hendriksena jako załącznik do flamandzkiego tłumaczenia Arte de navigar (sztuka żeglarstwa) autorstwa Pedro de Medina . W następnym roku ukazał się w języku francuskim ten sam drukarz poprawionego i rozszerzonego tłumaczenia jedynej książki Coigneta, pod tytułem Instruction des points plus doskonałe i konieczne, odnoszące się do sztuki nawigacji .
Dzieło Pedro de Medina pojawiło się w 1545 roku i towarzyszyło Wielkim Odkrycia . Przetłumaczona, wydrukowana i przedrukowana, służy nawigatorom z całej Europy do nauki korzystania z instrumentów ich sztuki, zwłaszcza kompasu, ale także astrolabium i laski Jakuba . Handel morski rozwija się, a Holandia nie może być gorsza: książka Coigneta jest poświęcona wielkiemu kupcowi z Antwerpii, który pomógł sfinansować druk, Gillisowi Hooftmanowi, i którego statki pływają po morzach Bałtyku do północnej Rosji, a nawet zapuszczają się do Afryki . O sukcesie na flamandzkojęzycznym kraju dwóch wspólnych prac Pedro de Medina i Michela Coigneta świadczą jego trzy kolejne przedruki w Amsterdamie , który stał się głównym portem Holandii, po Antwerpii, która w 1585 roku przeszła pod władzę Hiszpanii. blokada dostępu do Skaldy (a tym samym zakaz dostępu do otwartego morza). Książka jest znana nawigatorom - Willem Barentz nosił kopię wydania z Antwerpii podczas swojej niefortunnej wyprawy na daleką północ - ale także geografowie, tacy jak Mercator, którzy ją czytali i cytują, niektórzy jak Willem Blaeu nie wahający się skopiować. Części swojego tekstu.
Wersja francuska jest czytana, ale zna tylko jedno wrażenie. Jednak w Londynie Thomas Blundiville skopiował go w swoich Ćwiczeniach opublikowanych w 1594 r., Które odniosły wielki sukces i miały osiem przedruków, a Coignet, dzięki swojemu plagiatorowi, prawdopodobnie miał zatem znaczący wpływ na rozwój angielskiej marynarki wojennej.
Książka łączy raczej wiedzę teoretyczną, kosmografię , wiatry, zmienność kąta między kierunkiem geograficznej północy a kierunkiem północy magnetycznej, mapy i inne, bardziej stosowane, instrumenty nawigacyjne i ich zastosowanie, metody określania pozycji, pływy.
Rhumb linieTe linie rumb są krzywe wyciągnięte na kuli ziemskiej, które przecinają się pod kątem południki stałej. Są to te opisane przez statek podążający kursem. Są one reprezentowane przez proste linie do rzutu Mercatora , wprowadzone przez tego ostatniego kilka lat wcześniej w 1569. Coignet opisuje je za Pedro Nunesem, który w 1537 roku jako pierwszy zauważył, że te krzywe nie były tak, jak sądziliśmy, dużymi okręgami . Coignet ostrzega żeglarzy przed tym zamieszaniem i złymi działkami znalezionymi na mapach morskich. Oblicza swoją długość przez przybliżenie dla kątów wahających się od 1 do 60 ° (od stopnia do stopnia).
Problem długości geograficznychNa stronie tytułowej swojego podręcznika Coignet ogłasza „pewny i bardzo bezpieczny sposób nawigacji na wschód i wschód, który do tej pory był nieznany wszystkim pilotom” . Zasadniczym problemem nawigacji na wschód i zachód jest określenie długości geograficznej . Podczas gdy pomiar szerokości uzyskuje się dość łatwo, że z wysokości słońca lub gwiazdy polarnych pomiar długości jest o wiele bardziej delikatna, a nawigator nie mają zadowalającego rozwiązania przed drugim. Połowy XVIII -tego wieku. Różnica między czasem lokalnym a czasem w miejscu odniesienia określa długość geograficzną. Johannes Werner zaproponował w 1514 r. Wykorzystanie tabel do prognozowania pozycji Księżyca w funkcji czasu, z odległością kątową względem gwiazd stałych. Obserwacja księżyca daje, w porównaniu ze stołem, czas w miejscu, w którym został zbudowany. Coignet woli skorzystać z pomysłu Gemmy Frisius, polegającego na bezpośrednim mierzeniu upływającego czasu za pomocą zegara. Zasady są zarówno poprawne, jak i zostaną wykorzystane znacznie później, ale środki czasu nie pozwalają na zbudowanie wystarczająco bezpiecznego zegara lub instrumentów wystarczająco precyzyjnych, zarówno do ustalania tabel, jak i do pomiaru odległości. Kąt na morzu. sugeruje użycie klepsydr zamontowanych na gimbalu , co jest mało realistyczne, biorąc pod uwagę precyzję klepsydry, która również znajduje się na łodzi na morzu.
Coignet opisuje w swojej książce kilka instrumentów, które choć nie są do końca oryginalne, zawierają ulepszenia, których celem jest często uniknięcie obliczeń marynarzy lub użycie tabel, dzięki bezpośredniemu odczytowi z instrumentu za pomocą urządzenia mechanicznego. Tak więc oferuje morskie astrolabium , przyrząd przeznaczony do XV -go wieku przez Portugalczyków, aby zmierzyć wysokość słońca, wraz z urządzeniem do odczytu bezpośrednio na szerokość geograficzną , korygując według deklinacji Słońca.
Coignet oferuje również wersję dostosowaną do nawigacji kuszą lub kuszą Jakuba . Ten przyrząd w kształcie krzyża umożliwia pomiar odległości kątowych, a tym samym wysokości na niebie, gwiazdy polarnej lub słońca, części poprzecznej, „młotek” może przesuwać się po „strzale”, stopniowanym drążku o przekroju prostokątnym trzymanym przez obserwatora . Został wynaleziony w XIV -go wieku przez astronoma i matematyka prowansalskim Levi ben Gerson (na starej zasady) do obserwacji astronomicznych, a opisano go w rękopisie przetłumaczone z hebrajskiego na łacinę, ale mało znane miasto na przykład od Regiomontanusa . Instrument został przystosowany do nawigacji przez Hiszpanów i Portugalczyków na początku XVI wieku i znajduje się w traktacie z Pedro de Medina. Praca Coigneta jest pierwszym traktatem o nawigacji opisującym wersję z użyciem młotków o różnych rozmiarach, co poprawia dokładność. Strzała ma przekrój kwadratowy i nosi na trzech twarzach, odpowiadających trzem młotkom, trzy nierówne skale wyskalowane bezpośrednio w stopniach, co umożliwia bezpośredni odczyt wysokości. Instrument Levi ben Gersona miał już kilka młotków, a Johannes Werner opisał już w 1514 r. Instrument astronomiczny z 8 młotkami i odpowiadającymi im skalami przenoszonymi bezpośrednio w stopniach, ale dostosowanie do nawigacji wymaga łatwiejszych w obsłudze i łatwych w użyciu przyrządów. Kusza ulegnie dalszej poprawie po Coignet, a jego stosowanie będzie kontynuowana aż do końca XVIII -go wieku, podczas gdy żeglarskie Astrolabium, droższe, mniej w zarządzaniu i mniej precyzyjny, zniknie w końcu XVII th wieku.
Coignet opisuje również nokturabę , instrument, który podaje czas w nocy z pozycji gwiazd, i półkulę morską, instrument, który może podać czas i szerokość geograficzną o każdej porze dnia, i że Coignet wymyśla z opisanego meteoroskopu przez Ptolemeusza , a następnie Regiomontanusa i Werner.
Książka Coigneta zawierająca dwustu pomysłowych i rekreacyjnych pytań wyodrębnionych i zaczerpniętych z prac Valentina Mennhera, Niemca (przeredagowana i poprawiona przez Denisa Henriona ) jest częścią serii rekreacyjnej matematyki, która pojawiła się w Europie w latach 1570-1660 i która czasami nosi podpis prestiżowych matematyków; Daniel Schwenter , Bachet de Méziriac , Cyriaque de Mangin , ojciec Jean Leurechon (pod przykrywką swojego siostrzeńca Hendricka Van Ettena), ojciec Minime Mersenne naśladowali Michela Coigneta i Valentina Mennhera (lub Menhera ) w ich przyjemnych i rozkosznych problemach oraz ich niesłychanych pytaniach.
Jednak nie ma takiej prawdziwej jedności między tymi różnymi publikacjami: w 1570 r. Problemy postawione przez Valentina Mennhera w jego Arithmétique . mają charakter czysto księgowy, do którego Coignet dostarcza eleganckie rozwiązania. Ale w 1612 roku Przyjemne i rozkoszne problemy Claude-Gasparda Bachet de Méziriac , które są rozwiązywane za pomocą liczb , były zupełnie inne, torując drogę Pierre'owi de Fermat . A w 1660 roku te wznowione przez Claude Mydorge po Jean Leurechon i Cyriaque de Mangin mają zupełnie inny charakter i dotyczą zarówno optyki, jak i fajerwerków lub rakiet.
Memoriałista z Antwerpii, François Sweerts, opublikował swoje nazwisko wśród lekarzy w Antwerpii w 1613 roku. Fortunio Liceti cytuje go dla swoich notatek na strzale z 1623 roku. Ale pierwsi historycy aby przywołać pamięć Michela Coigneta, są Valère André i François-Xavier Feller .
Valère twierdzi, że był matematykiem suwerennych książąt Holandii, pogodnego Alberta i Isabelle, cytuje niektóre z jego tłumaczeń, Orteliusa, Medyny i jego książkę o wymianie (przetłumaczoną przez Mennhera). Cytuje niektóre komplementy skierowane do niego przez Adriena Romaina we wstępie do jego Ideas mathematica dla jego książek matematycznych , zegarów itp. Na koniec podaje datę swojej śmierci 1623 (a także miejsce pochówku). Datę tę potwierdza „ Diarium Biographicum” Henninga Witte'a .
W 1742 roku Johann Christoph Heilbronner wybrał go na swój pantograf. W tym samym czasie, bibliofil i historyk z XVIII -tego wieku Jean François Foppens, (1689-1761), potwierdza jego datę śmierci i opisuje jego grób.
Znany Montucli, który umieszcza go z Albertem Girardem wśród tych, którzy wykorzystują relacje Viète , Coignet został przetłumaczony przez Jeana-Jacquesa Boyssiera i opublikowany przez księgarza Charlesa Hulpeau. Ale wkrótce jego imię nie jest już przywoływane, chyba że poprzez problemy rekreacyjne, jego wynalazki związane z nawigacją i jego reedycję dzieł geograficznych Orteliusa. D'Alembert cytuje to w swojej encyklopedii tylko pod nazwą strzały, którą nadaje swojemu kompasowi morskiemu. Jego talent został rozpoznany, jednak pod koniec XIX -go wieku . Włoski historyk nauki Antonio Favaro opublikował w 1909 roku szesnastostronicowy artykuł w całości poświęcony Coignetowi, w którym studiował go jako korespondenta Galileusza. Jego postać odrodziła się następnie pod wpływem twórczości Adolphe Quételet a zwłaszcza od pióra wielebnego księdza Henri Bosmansa (1852-1928).
Książek Coigneta, poza tymi, o których już wspominaliśmy, jest kilka:
» Quo in crimine Galilaeus suspectus est, cum auctorem quoque se faciat instrumenti quod Circinum Militare et Geometricum appellavit, Magnoque Hetruriæ Principi dedicavit; vetus quippe adinventum, and ab omnibus una voce Michaeli Coigneto Antuerpiensi, ut primo Inventori, attribute "
, lub „To dlatego Galileo jest podejrzany o popełnienie przestępstwa: być autorem instrumentu zwanego kompasem geometrycznym i wojskowym i zadedykować go księciu Toskanii, podczas gdy wszyscy jednogłośnie uznają Michela Coigneta z„ Antwerpii za pierwszego wynalazcę ” , list Giovanniego Camilla Glorioso do Giovanniego Terrenzio, 29 maja 1610, cytowany z tego wyciągu dostępnego w nocie laboratoryjnej Galileusza 18.(w) " Michel Coignet " , w Muzeum Galilei