Marmota marmota

Marmota marmota Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Świsty ( Marmota marmota )
w Pirenejach. Klasyfikacja
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Subembr. Kręgowce
Klasa Mammalia
Podklasa Theria
Klasa infra Eutheria
Zamówienie Rodentia
Podzamówienie Sciuromorfia
Rodzina Sciuridae
Podrodzina Sciurinae
Uprzejmy Marmota

Gatunki

Marmota marmota
( Linnaeus , 1758 )

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejsze obawy

Rozkład geograficzny

Opis obrazu Mapa Marmota marmota.png.

Świstak ( marmota ) jest zagnieżdżenie ssaków z rzędu od gryzoni . Jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych gatunków z rodzaju Marmota , którego liczy około piętnaście. Żyje między 800 a 3000 metrów nad poziomem morza. Występuje również w Karpatach .

Została ona pomyślnie przywrócona do Pirenejów w 1948 roku  ; zniknął pod koniec plejstocenu . Udana reintrodukcja została przeprowadzona również w masywie Vercors i Masywie Centralnym (w latach 80. XX wieku). Rozważano zadomowienie się gatunku w pasmach górskich, gdzie jest nieobecny, bez dalszych badań .

Charakterystyka fizyczna

To krępe zwierzę, 5  kg na 70  cm , w tym 20  cm ogona, żyje w górnej granicy lasu, gdzie drzewa są karłowate. Jest to roślinograd z potężnymi łapami i tępymi pazurami. Jego kufa jest szeroka i krótka, pozycja oczu zapewnia szerokie pole widzenia, a małe uszy są prawie całkowicie ukryte w sierści. Jego liczne wibrysy są przydatne w jego podziemnym życiu.

jedzenie

Świstak alpejski żywi się roślinami zielnymi, nasionami i drobnymi bezkręgowcami (owady, pająki, robaki). Preferują młode pędy i podczas jedzenia trzymają pokarm przednimi kończynami. Wychodzą z nor, aby się pożywić, zwłaszcza rano i po południu. Są wrażliwe na upały i czasami nie żerują w szczególnie upalne dni. Gdy warunki pogodowe są odpowiednie, spożywają duże ilości pożywienia, aby zbudować warstwę tłuszczu, która pozwoli im przetrwać podczas długiej hibernacji.

Zachowanie

Nieśmiałe, ostrożne świstaki ostrzegają się przed nadchodzącym niebezpieczeństwem szczekając blisko syku, który jest słyszalny do kilku kilometrów. Ich drapieżnikami są orzeł przedni, a za nim lis .

Idealnym siedliskiem dla świstaków jest miękkie podłoże, w którym można wykopać norę, w pobliżu dobrze zaopatrzonego i słonecznego obszaru trawiastego, z którego można obserwować przybycie drapieżników. Unikają ubaków i wolą gołe tereny , gdzie obszary trawiaste przeplatają się z obszarami skalistymi.

Świstaki kopią długie, rozgałęzione chodniki, w których mogą zimować nawet do 6 miesięcy. Krycia odbywają się w kwietniu-maju, a ciąża trwa 5 tygodni. Miot ma od 2 do 7 młodych, a karmienie piersią trwa miesiąc. Rodziny żywią się trawą, nasionami i liśćmi. Pod koniec września odnajdują swoją norę, którą zabarykadowali trawą, ziemią i kamieniami, by w zwolnionym tempie przeżyć chłód. Tak więc ich tętno można podzielić przez 7 lub 8, a długi sen przeplatany jest tuzinem małych faz czuwania. Po wyjściu z hibernacji świstaki mogą stracić nawet połowę masy ciała.

Hibernacji społecznej (w grupie rodzinnej, w gabinecie , z bardziej doświadczonych osób starszych), studiował w Marmota marmota , jeśli jest to czynnik ryzyka eko-epidemiologicznych z powodu rozwiązłości , również wydaje się być czynnikiem przetrwania zimy, która świstaki mógł nabyte przez dobór naturalny .

Galeria

Bibliografia

  1. "  Świstak w Pirenejach.  "
  2. (w) Walter Arnold, Ewolucja społeczności bachorów; Koszt i korzyści ze wspólnej hibernacji  ; Ekologia behawioralna i socjobiologia; lot. 27, nr 4 (1990), s.  239-246  ; 1990; ( Podsumowanie )

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne