Mano Solo

Mano Solo na koncercie w Grand Rex (Paryż), 3 kwietnia 2007. Ogólne informacje

Imię i nazwisko	Emmanuel Kabut
Narodziny	24 kwietnia 1963 Châlons-sur-Marne ( Marne , Francja )
Śmierć	10 stycznia 2010 Paryż 18 th ( Francja )
Główna działalność	Piosenkarz
Gatunek muzyczny	Piosenka francuska , piosenka realistyczna , rock , łacina , folk rock
aktywne lata	1980 - 2010
Etykiety	Wagram
Wpływy	Eric Lareine Renaud
Oficjalna strona	manosolo.net

Emmanuel Cabut, powiedział Mano Solo , jest piosenkarzem , gitarzystą , projektantem i malarzem francuskim , urodzonym24 kwietnia 1963w Châlons-sur-Marne i zmarł dnia10 stycznia 2010 w Paryżu w 18 th dzielnicy .

Uważany za spadkobiercę realistycznej piosenki , jest również jedną z „zapowiedzi nowej sceny francuskiej ” według France 3 Picardie .

Biografia

Urodzony 24 kwietnia 1963w Châlons-sur-Marne Mano Solo jest synem rysownika Cabu (1938-2015) i Isabelle Monin (1937-2012), redaktor naczelnej gazety ekologicznej La Gueule ouvert . Od 17 roku życia, Mano Solo grał w punkowej grupie , w Chihuahua , w której był gitarzystą . W 1986 roku dowiedział się o swoim statusie HIV . Na początku lat 90. udał się za mikrofon i wykonywał swoje teksty. Śpiewa często w Théâtre du Tourtour z Marousse i P'tit Louis. Jego pierwszy album, La Marmaille nue, został wydany w 1993 roku i sprzedał się w 100 000 egzemplarzy w pierwszym roku.

W 1995 roku wraz ze swoim menadżerem i redaktorem Fatihą Bendahmane stworzył swój show-biznes La Marmaille Nue . W tym samym czasie wydał swój drugi album, Dark Years , który jest, jak sugeruje tytuł, albumem z udręczonymi i tragicznymi tekstami (złota płyta również z pierwszych miesięcy). Dyskretnie o swoim życiu prywatnym ogłosił w tym samym roku podczas koncertu w Bataclan , że zachorował na AIDS . Powiedział też rok wcześniej, że „haj to strata czasu” .

Znalazł w następnym roku, w 1996 , część Chihuahua do albumu Frères Misère . Rytmy są czasem bliskie punkowi, a teksty poruszają bardziej zaangażowane tematy niż na poprzednich solowych albumach. Mało dystrybuowany album nie odniesie natychmiastowego sukcesu.

Oprócz kariery śpiewaka rysuje i maluje, w szczególności okładki swoich płyt. Pisze też i za pieniądze zarobione na muzyce zakłada własne wydawnictwo literackie we współpracy z Fatiha Bendahmane w ramach swojej firmy La Marmaille Nue i wydaje dwie książki: w 1995 r. zbiór wierszy I jestem tam , aw 1996 roku powieść Józef w deszczu . Te dwie prace zostały zebrane w książce Józef w deszczu, powieści, wierszach i rysunkach , wydanej przez Éditions du Seuil wstyczeń 2012i wzbogacony o niepublikowane teksty i rysunki. Wreszcie, będzie odgrywać rolę króla w Sodomitów , w krótkim filmie przez Gaspar Noé , wydany w 1998 roku .

W 1997 roku ukazał się nowy solowy album: Je sais pas trop ( złota płyta) nagrany na żywo, z oryginalnymi melodiami i dźwiękami.

Dwa lata później Mano Solo nagrał podwójny album Internationale Shalala na żywo w Tourtour, małym teatrze, w którym od debiutu regularnie występuje. Gra sam na gitarze, a towarzyszy mu (również na gitarze) Jean-Louis Solans. Utwory pochodzą z poprzednich solowych albumów, z wyjątkiem Shalali , hymnu „wewnętrznej rewolucji”, który artysta śpiewa ze swoją publicznością na zakończenie każdego koncertu. Jego przesłanie jest pozytywne i dynamiczne.

Jego drugi koncertowy album, zatytułowany La Marche , ukazał się w 2002 roku , zawiera on w dużej mierze utwory z wydanego w międzyczasie (w sierpniu 2000 roku ) albumu Dehors . Koncert został zarejestrowany w Coopérative de Mai w Clermont-Ferrand oraz w La Halle aux Grains w Tuluzie . Do albumu dołączona jest płyta DVD, na której artysta obok zdjęć i fragmentów z koncertów prezentuje wygenerowane komputerowo animacje z własnej wyobraźni. Od 2001 roku Mano Solo bardzo interesuje się Internetem , tworzy i rozwija własną stronę internetową wokół swoich zainteresowań politycznych, społecznych i artystycznych, zachęcając odwiedzających do samodzielnej kreatywności. To właśnie w tym duchu, że Le Cyber Octopus ujrzy światło dzienne w 2002 roku: zainicjowany przez Freda Sauton i wydaniach baleine ta powieść opowiadający o słynnej Octopus zostanie napisany przez rok jak wykwintne zwłok przez członkowie forum Mano Solo.

W 2004 roku ukazało się Les Animals . Niektóre tytuły to nowe nagrania starych piosenek, podczas gdy inne zostały pierwotnie skomponowane dla Juliette Gréco, która ostatecznie zdecydowała się nie współpracować z nim. Zawiera również utwór Botzaris , nagrany z Les Têtes Raides .

W 2004 roku również dwa występy na płycie Dans le caillou przez Karpatt w utworach Olimpiad i Leon .

W 2006 roku Mano Solo nie odnowił kontraktu ze swoją wytwórnią płytową Warner . Jest on wyprodukowany we własnym zakresie wraz z nowym albumem, In the Garden , wydanym w rokuMarzec 2007. Oferuje internautom pomoc w jego samodzielnej produkcji poprzez abonament przeznaczony na opłacenie kosztów promocji po wyprodukowaniu albumu. Pożyczył ze swojego banku, pod zastaw swojego domu, 130 000 euro, którymi zapłaci za produkcję i wykonanie płyty. Subskrypcja zostanie uruchomiona w dniu18 września. Co miesiąc subskrybent ma dostęp do nowych treści (piosenek lub filmów), a po premierze otrzymuje album. Zebrane pieniądze zostaną przeznaczone na promocję albumu. Poprzez takie podejście artysta chce wyróżnić się na tle klasycznego przemysłu, jednocześnie pokazując, że produkcja artystyczna ma swój koszt.

Dzięki temu doświadczeniu i nielicznym subskrybentom Internetu (2800) Mano Solo stara się pokazać, że jeśli potrafi się dzisiaj wyprodukować, to tylko dzięki nazwisku i już ugruntowanej karierze. Nie początkującemu artyście bank pożyczyłby taką sumę. Sprzedane w sklepach 35 000 egzemplarzy albumu In the Garden zwróci bank, bez oferowania artyście środków na produkcję kolejnego albumu.

W rozmowie z belgijskim dziennikiem Le Soir inkwiecień 2008Mano Solo wyjaśnia:

„Samoprodukcja nie może działać. Sprzedałem 2800 w abonamencie, a dystrybutor CD nie wykonał swojej pracy. Jestem żywym dowodem na to, że nie możemy obejść się bez kierunków. Mam dość tych mediów, które ciągle na nie plują. Bez Warnera Mano Solo by nie istniał. Te firmy nie są patronami, są po to, aby zarabiać pieniądze. To normalne, że ci ludzie wyrzucają cię, jeśli nie jesteś już kompetentny w ich oczach. Dlaczego mieliby zatrzymać tych, którzy już nie sprzedają? Ci, którzy nie spotykają się ze swoją publicznością, muszą wyjaśnić, to wszystko. Tych rozważań jest wystarczająco dużo. Prasa jest w tym współwinna. Musimy przestać się oszukiwać: tak, piractwo szkodzi różnorodności i Myspace, to żałosne, to straszne, nie w tym miejscu znajdujemy awangardę. I dzięki temu nikt we Francji się nie ujawnił. W MP3 nie chodzi o robienie rewolucji, ale o robienie bezrobotnych. "

Mano Solo pozostaje przede wszystkim bardzo zaangażowanym artystą. wMarzec 2006, zorganizował wraz z „Collective Je Suis là” koncert w Bataclan, z którego środki zostały przekazane stowarzyszeniu Fazasoma, które pomaga ludności malgaskiej . On również animuje, ponieważstyczeń 2007, audycji radiowej na Aligre FM (93,1 MHz FM w Paryżu), Le Clou de la Soirée , w każdą ostatnią sobotę miesiąca, od północy do godziny zero, gdzie daje głos tym, którzy nie mają. Nie wspominając o jego licznych występach na wiecach mających na celu przywrócenie równości.

Zdobył trzy złote płyty .

Od 1 st październik 2007, Mano Solo prowadzi inny program radiowy, Smoke City , ze szkodą dla Clou de la Soirée , nadal w Aligre FM, w poniedziałki od 18:30 do 19:30. Wita świat stowarzyszeń i aktywistów, informatorów , w partyzanckim i nieokiełznanym programie. Przybyło też wielu artystów, aby zagrać na żywo. Wydanie7 czerwca 2008była przedmiotem nagrania wideo, z którego zdjęcia składają się na dokument De portbord à tri . Smoke City zatrzymuje się wstyczeń 2009.

Jego ostatni album został wydany w dniu 28 września 2009, Powrót do portu , licencjonowany w Wagram .

On umarł na 10 stycznia 2010w wieku 46 lat po pęknięciu tętniaka . Po ostatnim koncercie w Paryżu trafił do szpitala Paris12 listopada 2009po ponad dwudziestu latach walki z AIDS . Został pochowany14 stycznia paryski cmentarz Pere Lachaise ( 10 th Division), pomiędzy grobami Claude Chabrol i Sophie de Condorcet i przed Fryderyka Chopina . Nigdy nie będzie miał dzieci.

ten 14 listopada 2011, wydał nagranie ostatniego koncertu Mano w Olimpii, który odbył się wlistopad 2009. Wydanie tego nagrania zostało poproszone przez muzyków piosenkarza i zaakceptowane przez rodzinę. Zyski ze sprzedaży trafiają do stowarzyszenia Fazasoma .

Publikacje

Mano Solo, Józef w deszczu , Paryż, Éditions du Seuil, coll. „Punkty”, 2012 , 318 s. ( ISBN 978-2-7578-2700-0 )

Kolekcja książeczek ze wszystkimi utworami Mano Solo na fortepian , głos i gitarę została wydana w 2012 roku przez Éditions Sauvagette.

ten 22 stycznia 2020, z okazji dziesiątej rocznicy śmierci piosenkarza Novelab, La Vingt-Cinquième Heure i Mediapart publikują Mano Solo: Niech żyje rewolucja! , „zespół paradny” oddający hołd artyście, opisujący jego wszechświat, od dzieciństwa do śmierci. Ten interaktywny komiks zawiera fragmenty niepublikowanego tekstu autobiograficznego Les Ailes aux talons oraz wybór archiwów artysty (m.in. rysunki, komiksy, obrazy i zdjęcia).

Cenzura

ten 11 stycznia 2010, słuchacz Là-basa, jeśli tam jestem, zwraca uwagę, że utwór Du vent z albumu Les Animals , w którym ułożył rym „Travail Famille Sarkozy ” (nawiązanie do sloganu Vichy Travail, Famille, Patrie ) z „C „to współczucie dla zamożnych” – ucięto z jego słów podczas audycji we francuskiej publicznej stacji radiowej. Wydaje się również, że ta piosenka jest zastępowana przez inną (z góry w Paryżu ) w serwisach streamingowych muzyki online (takich jak Deezer , Jiwa ), a także w sklepie iTunes .