Loricariidae
Loricariidae
Pterygoplichthys gibbiceps
Loricariidae Rafinesque , 1815
Podrodziny niższej rangi
Zbrojników ( zbrojników ) stanowią największą rodzinę ryby (rzędu Siluriformes ) 1000 znanymi gatunkami i nowych gatunków rocznie. Loricariidae pochodzą ze słodkich wód Kostaryki , Panamy oraz tropików i subtropików Ameryki Południowej . Loricariidae są znane we wszystkich słodkich wodach od Panamy po Argentynę . Te ryby są znane ze swoich przyssawek i kościstych płytek pokrywających ich ciała. Kilka rodzajów jest sprzedawanych pod nazwą pleco , zwłaszcza pleco pospolite , i są one bardzo popularne w akwarystyce .
Opis i biologia
Ta rodzina jest bardzo zróżnicowana, zwłaszcza pod względem kolorów i kształtów. Loricariidae charakteryzują się kościstymi płytkami pokrywającymi ich ciało, podobnymi do kostnych płytek kalichthyidae (po łacinie Lorica oznacza gorsecik) oraz ustami przyssawkowymi z brodawkami (małe zadziory) na wargach. Płytki pokrywają prawie całą powierzchnię ciała i są usiane odontodami . Gdy występuje, grubsza płetwa ma zwykle kolec na przedniej krawędzi. Większość gatunków ma dietę roślinożerną (pasą się glony dzięki przyssawce) lub detrytivy, a co za tym idzie, ma dość długie jelito. Ich wielkość może wahać się od 3 centymetrów w rodzaju Otocinclus do ponad 100 centymetrów w przypadku Panaque , Acanthicus i Pterygoplichthys .
Jedną z najbardziej oczywistych cech Loricariidae jest ich przyssawka. Modyfikacja ust i warg umożliwia rybom karmienie, oddychanie i przyleganie do podłoża poprzez zasysanie. Aby uzyskać przyczepność, ryby dociskają wargi do podłoża i nadmuchują pysk, powodując podciśnienie. Uważano, że usta nie mogą jednocześnie pełnić funkcji przyssawki i zapewniać ciągłego oddychania, dlatego pojawienie się wody podczas oddychania powinno logicznie zmniejszyć to podciśnienie i zdjąć przyssawkę. Ale wykazano, że oddychanie i przyczepność mogą działać jednocześnie. Górna szczęka loricariidów jest zaopatrzona w małe zadziory, wokół których cienki strumień wody może ślizgać się podczas oddychania, bez napełniania ust, a zatem bez powodowania odłączania się przyssawki.
W przeciwieństwie do większości innych sumów, kości przedszczękowe są bardzo ruchliwe, a dolna szczęka przekształciła się w kształt, w którym zęby znajdują się w pozycji środkowej. Ryba obraca dolną i górną szczękę, aby zeskrobać podłoże. Najbardziej ruchliwa jest dolna szczęka.
Loricariids opracowało kilka modyfikacji układu pokarmowego, które działają jako narządy oddechowe lub narządy hydrostatyczne. Te złożone struktury, które zostały opracowane niezależnie od siebie. Obejmuje to powiększenie żołądka u Pterygoplichthyini, Hypostomus i Lithoxus, uchyłek w kształcie litery U w Rhinelepini i uchyłek w kształcie pierścienia u Otocinclus. Wszystkie Loricariidae są częściowo zdolne do oddychania powietrzem przez błonę śluzową żołądka.
Rodzina ta wykazuje znaczny dymorfizm płciowy, jeszcze wyraźniejszy w okresie lęgowym. Na przykład w Loricariichthys samiec ma duże rozszerzenie dolnej wargi, której używa do trzymania jaja. Samce Ancistrus mają na twarzach mięsiste macki. Nazywane odontodami , rosną losowo w dowolnym miejscu na zewnętrznej powierzchni ciała i są widoczne wkrótce po wykluciu; istnieje wiele różnych kształtów i rozmiarów. U większości gatunków Ancistrini odontody są bardziej rozwinięte u samców i są wykorzystywane do zalotów i walk.
„ Tęczówka omega ” Loricariids pozwala im dostosować ilość światła wpadającego do ich oczu. Wiele gatunków ma odmianę tęczówki zwaną tęczówką omega, która jest rzadka u ryb kostnych. Górna część tęczówki opada, tworząc pętlę, która rozszerza się i kurczy, zwaną wieczkiem. Gdy światło jest bardziej intensywne, średnica źrenicy zmniejsza się, a pętla zwiększa się, pokrywając środek źrenicy, tworząc kształt półksiężyca, przez który przepuszcza niewiele światła. To urządzenie bierze swoją nazwę od podobieństwa do greckiej litery omega (Ω), ponieważ pętla tęczówki wygląda jak pętla nad poziomymi kreskami litery, ale jest odwrócona. Pochodzenie tej struktury nie jest znane. Gatunki z grupy Rhinelepini są wyjątkiem wśród Loricariidae, mają normalną tęczówkę. Obecność lub brak wieczka tęczówki można również wykorzystać do identyfikacji gatunków z podrodziny Loricariinae .
Popularne imiona
Członkowie rodziny Loricariidae są powszechnie określane jako frajerów „Lori”, plecos lub po prostu plecs .
Nazwy te są praktycznie wymienne w odniesieniu do Loricariid. Nazwa "Plecostomus" i jej skrócone formy stały się w ogóle synonimem Loricariidae, gdyż Hypostomus plecostomus (dawniej Plecostomus plecostomus ) był jednym z pierwszych gatunków importowanych do zachodniego akwarystyki. Może to powodować pewne zamieszanie między amatorami a profesjonalistami.
Taksonomia i ewolucja
Ze względu na wysoce wyspecjalizowaną morfologię Loricariidae uznano za zespół monofiletyczny , nawet we wczesnych klasyfikacjach Siluriformes . Oznacza to, że stanowią naturalną grupę wywodzącą się od wspólnego przodka i wszystkich jego potomków. W Loricariidés są jednym z siedmiu rodzinom nadrodziny z Loricarioidea z Amphiliidae trichomycteridae Nematogenyidae kiryskowate Scoloplacidae i Astroblepidae . Niektóre z tych rodzin mają również przyssawkę lub zbroję, ale nigdy oba.
Jest to największa rodzina sumów, obejmuje około 684 gatunków z prawie 92 rodzajów, a nowe gatunki opisywane są co roku. Jednak klasyfikacja tej rodziny jest stale weryfikowana. Na przykład podrodzina Ancistrinae, przyjęta dopiero od wydania Nelsona World Fish z 2006 roku, staje się później plemieniem dzięki uznaniu jej jako siostrzanej grupy Pterygoplichthyini . Według Armbruster wyróżnia się sześć podrodzin: Delturinae , Hypoptopomatinae , Hypostominae , Lithogeneinae , Loricariinae i Neoplecostominae .
Rodzina jest ogólnie uważana za monofiletyczną, debatuje się tylko o włączenie rodzaju Lithogenes . Rzeczywiście, jest to jedyny rodzaj w podrodzinie Lithogeneinae . Ten rodzaj i podrodzina, podstawowa grupa większości Loricariidae, może być grupą siostrzaną dla reszty rodziny. Neoplecostominae stanowią najbardziej podstawowe grupy spośród Loricariidae z wyjątkiem Lithogeneinae. Jednak rodzaje Neoplecostominae nie wydają się stanowić grupy monofiletycznej. Dwie podrodziny Loricariinae i Hypoptopomatinae są ogólnie uważane za monofiletyczne. Jednak monofiletyzm i skład innych podrodzin są obecnie badane i prawdopodobnie ulegną znacznym zmianom w przyszłości. Hypostominae to największa podrodzina Loricariidae. Składa się z pięciu grup. Cztery z tych pięciu grup, Corymbophanini , Hypostomini , Pterygoplichthyini i Rhinelepini, obejmują około 24 rodzajów. Piąta i największa grupa, Ancistrini (dawniej uznawana za podrodzinę), obejmuje 30 rodzajów.
Kopalnych z Loricariidae są niezwykle rzadkie. Na ogół pochodzą z górnego miocenu . W ramach nadrodziny Loricarioidea morfologia szczęki jest coraz bardziej złożona, co pozwoliło na duże zróżnicowanie Loricariidae, które mają najbardziej rozwiniętą szczękę.
Liczby L.
Wiele gatunków z tej rodziny nie zostało jeszcze opisanych naukowo, a zatem nie ma prawidłowej nomenklatury dwumianowej , często używa się tak zwanych liczb L , aby w jasny sposób oznaczyć potencjalne gatunki, nawet jeśli naukowe badanie będzie w stanie wykazać, że dwie różne liczby L oznaczają jeden gatunek.
Dystrybucja i siedlisko
Rodzina Loricariidae występuje głównie po obu stronach pasma górskiego Andów, az drugiej strony większość gatunków ogranicza się do małych pasm. Loricariidae występują w siedliskach słodkowodnych w Kostaryce , Panamie i Ameryce Południowej . Różne gatunki są obecne w szybko płynących strumieniach równiny na wysokości do 3000 metrów. Można je również znaleźć w wielu innych środowiskach słodkowodnych. Można je znaleźć w ulewne rzekach górskich, spokój słonawych w ujściach rzek , czarnej wody kwasowej, a nawet na siedliskach podziemnych.
Ekologia
Dzięki przyssawkom Loricariids mogą łatwo przylegać do podpór w swoich siedliskach, zwłaszcza w bystrzach. Również usta i zęby są przystosowane do pożywienia, są w stanie połykać szeroką gamę pokarmów, takich jak algi, bezkręgowce i szczątki. Wiele gatunków jest limożernych (to znaczy żywią się matą glonową i żyjącymi tam organizmami zwierzęcymi), ale niektóre, w szczególności gatunki z rodzaju Panaque , są ksylofagami : florą komensali przewodu pokarmowego przewodu pokarmowego ( bakterie i pierwotniaki ) umożliwia im spożywanie i trawienie ligniny z drewna.
Większość gatunków Loricariidae to zwierzęta nocne. Niektóre gatunki są terytorialne, podczas gdy inne, takie jak Otocinclus , wolą żyć w grupie.
Układ oddechowy wielu Loricariidów jest dobrze znany. Wiele gatunków ma opcjonalny system oddechowy, który wykorzystuje żołądki, gdy nie ma pożywienia. Ich zdolność do oddychania powietrzem zależy od ryzyka niedotlenienia ; gatunki żyjące w potokach nie mają możliwości oddychania powietrzem, a żyjące w dużych rzekach, jak Hypostomus , wręcz przeciwnie, są w stanie to zrobić. Pterygoplichthys może być nawet sprzedawane bez wody w sklepach akwarystycznych, przetrwają nawet do 30 godzin bez wody. Dzięki temu systemowi mogą przetrwać porę suchą, podczas której woda rzeczna zawiera mało tlenu.
Loricariidae wykazują szeroki zakres strategii reprodukcyjnych, w tym wykopywanie jamy tarłowej , przyczepianie jaj do grzbietów skał i ich transport. Opieka rodzicielska jest zwykle ważna: chroni i pielęgnuje jaja i narybek. Z jaj wylęgają się po 4 do 20 dniach, w zależności od gatunku.
Klasyfikacja
Ancistrinae
|
Delturinae
|
|
Hypostominae
|
Lithogeninae
Loricariinae
|
Neoplecostominae
|
Galeria
-
Liposarcus multiradiatus
-
Liposarcus pardalis
-
Rineloricaria longicauda
Zobacz też
Odniesienia taksonomiczne
- (w) Reference Animal Diversity Web : Loricariidae (dostęp28 października 2017 r)
- (en) Odniesienie do BioLib : Loricariidae Rafinesque, 1815 (skonsultowano28 października 2017 r)
- (en) Catalog of Life Reference : Loricariidae (skonsultowano11 grudnia 2020 r)
- (fr + en) Odniesienie do FishBase : ( ) ( ) (konsultacja28 października 2017 r)
- (fr + en) Odniesienie ITIS : Loricariidae Rafinesque, 1815 (skonsultowano28 października 2017 r)
- (en) Numer referencyjny NCBI : Loricariidae (w tym taksony ) (skonsultowano28 października 2017 r)
- (en) Referencyjny projekt sieciowy Tree of Life : Loricariidae (konsultowany w dniu28 października 2017 r)
- (en) Referencyjna baza danych paleobiologii : Loricariidae Gill 1872 (skonsultowana28 października 2017 r)
- (en) Odniesienie do uBio : Loricariidae Rafinesque, 1815 (skonsultowano28 października 2017 r)
- (en) Reference World Register of Marine Species : taksonu Loricariidae Rafinesque, 1815 ( + list rodzajów + list species ) (skonsultowano28 października 2017 r)
Uwagi i odniesienia
- (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „ Loricariidae ” ( zobacz listę autorów ) .
- „ CAS - Eschmeyer's Catalogue of Fishes - Species by Family ” , na researcharchive.calacademy.org (dostęp 25 marca 2020 r. )