Königswinter

Königswinter
Königswinter
Herb Königswinter
Heraldyka
Flaga
Administracja
Kraj Niemcy
Wylądować Nadrenia Północna-Westfalia
Powiat
( Regierungsbezirk ) 		Dzielnica Kolonia
Powiat
( powiat ) 		Rejon Ren-Sieg
Burmistrz
( Bürgermeister ) 		Peter Wirtz
Strony władzy to CDU
Kod pocztowy 53639
Kod gminy
( Gemeindeschlüssel ) 		05 3 82 024
Kod telefoniczny 02223 (Königswinter) i 02244 (Königswinter-Oberpleis)
Rejestracja SU
Demografia
Populacja 41.243 mieszk  . (2019)
Gęstość 541  mieszkańców/km 2
Geografia
Informacje kontaktowe 50 ° 41 północ, 7° 11 ′ wschód
Wysokość 80  m
min. Maks. 100  m
460  m²
Powierzchnia 7619  ha  = 76,19  km 2
Lokalizacja
Geolokalizacja na mapie: Nadrenia Północna-Westfalia
Zobacz na mapie topograficznej Nadrenii Północnej-Westfalii Lokalizator miasta 14.svg Königswinter
Geolokalizacja na mapie: Niemcy
Zobacz na mapie topograficznej Niemiec Lokalizator miasta 14.svg Königswinter
Znajomości
Stronie internetowej www.koenigswinter.de


Königswinter to miasto w Nadrenii Północnej-Westfalii ( Niemcy ), położone w powiecie Ren-Sieg , w powiecie Kolonia , w Landschaftsverband w Nadrenii. Miasto położone jest u podnóża dwóch słynnych wzgórz: Petersbergu z miejscem zakwaterowania gości Republiki Federalnej Niemiec , która dziś jest głównie dużym hotelem i miejscem międzynarodowych konferencji. jako Drachenfels (dosłownie skała smoka), jako mityczne i turystyczne miejsce nad Renem.

Geografia

Königswinter znajduje się na prawym brzegu Renu między Bad Honnef na południu i Bonn-Beuel na północy, naprzeciw Bad Godesberg (na lewym brzegu). Jest to miejsce, w którym rzeka przepływa od środkowego Renu do dolnoniemieckiego Renu . Z punktu widzenia geografii przyrodniczej uważa się, że zachodni kraniec miasta należy do leja doliny Renu Godesberg (Godesberger Rheintaltrichter) na południe od basenu Kolonii. Centralna część terytorium Königswinter jest częścią Siebengebirge (pasmo Siedmiu Gór), podczas gdy największa część na wschodzie znajduje się w pagórkowatym kraju Pleis (Pleiser Hügelland), następnie południowo-wschodnia część staje się częścią płaskowyżu Asbach w dolny masyw Westerwald . Obejmuje tym samym obszar rozciągający się od doliny Renu do północno-zachodnich granic masywu Westerwald.

Od Drachenfels na południe od Königswinter dolina Renu stopniowo rozszerza się w kierunku północnym, otwierając się w dorzeczu Kolonii. Oprócz Drachenfels i Petersberg istnieją inne ważne szczyty, a mianowicie Dollendorfer Hardt, Lohrberg, Nonnenstromberg, Stenzelberg, Weilberg oraz Wolkenburg. Najwyższy punkt na terenie gminy (a także okręgu Ren-Sieg) znajduje się na szczycie Großer Ölberg o wysokości 461  m , natomiast brzeg Renu w okręgu Niederdollendorf ma prawie 50  m najniższe miejsce w mieście.

Stare miasto Königswinter zbudowane jest na tarasie o szerokości około 500  m na około 57  m n.p.m., pomiędzy pierwszymi podjazdami na Drachenfels i u podnóża Petersberg .

Z Königswinter w kierunku szczytów masywu Siebengebirge opuszczamy dolinę Mühlental (gdzie płynie strumień Mirbesbach) oraz dolinę słowika (Nachtigallental). Sam obszar gminy Königswinter biegnie na północny wschód do szczytu Petersberg , w tym miejscu stykając się z terenem miejscowości Niederdollendorf . Zurbanizowana część Königswinter biegnie od historycznej starówki do brzegu Renu , ograniczona od północy zielonym pasem, ale miejscami przechodząca bezpośrednio do miejskiej części Niederdollendorf. Na południu miasto stopniowo zwęża się przez obecność Drachenfels , których skały sięgają Renu, pozostawiając niewiele miejsca na szlaki komunikacyjne, takie jak kolej i droga federalna B42, aby dotrzeć do Rhöndorf, która jest sąsiednią miejscowością na południe od Königswinter. W Renie są też liczne skały, które stają się szczególnie widoczne przy niskim stanie wody i gdzie można zaobserwować kormorany (nieco na północ od Drachenfels).

Droga federalna B42, aby nie przejeżdżać przez miasto, okrąża górę wiaduktem. Na wschodzie i powyżej jego poziomu znajdują się drobne akcenty mieszkalne, działki ogrodowe i odosobnione domy. To samo dotyczy „Rüdenet”, grzbietu na północny zachód od Drachenfels, a także szerszej doliny między wzgórzami Petersberg i Hirschberg.

Lokalizacji Königswinter sprzyja bliskość miasta Bonn (dawniej stolicy Niemiec), a zwłaszcza Dzielnicy Rządu Federalnego, oddalonej o zaledwie 6  km . Wciąż są tam ministerstwa, ale także instytucje międzynarodowe, takie jak ważny sekretariat ONZ , ale także firmy o międzynarodowej renomie. Zbocza w górach Königswinter są nadal wykorzystywane do uprawy winorośli . Są one częścią terroir środkowego Renu . Słynny szlak turystyczny  Rheinsteig  biegnie z Bonn na wzgórzach wzdłuż Renu do Wiesbaden , przez skałę Drachenfels, uważaną za „najczęściej odwiedzaną górę w Niemczech”. Na jej szczycie znajduje się ruiny zamku z XII -tego  wieku. Jego kolejka linowa pochodzi z 1883 roku. Ewolucja Königswinter w miejscowość turystyczną została w dużej mierze ukształtowana przez to wyjątkowe miejsce do odwiedzenia.

Historia

Etymologiczne pochodzenie nazwy

Mówi się, że nazwa Königswinter pochodzi od tego, że Karol Wielki nabył winnicę na wzgórzu Drachenfels . Skład nazwy miałby zatem pochodzić od König (król po niemiecku) i Vinetum (po łacinie winnica), oznaczających w ten sposób miejsce winnicy królewskiej, ale nie ma na to żadnego pisemnego dowodu. W roku 893 nazwa Vintre (lub Uintre) pojawia się po raz pierwszy w dokumencie z opactwa Prüm (w Eifel ) o miejscu, w którym znajdowały się jego winorośle, ale skojarzenie tego miejsca nie jest w 100% pewne, ponieważ może to być również miejscowość Oberwinter kilka kilometrów w górę rzeki Ren . W 1015 jednak w czyn dar od cesarza Henryka II z Imperium Świętego , miejscem „Winetre” geograficznie położony w Auelgau , jest wzmianka o miejscu, w którym znajduje się nieruchomość, że on przekazany do klasztoru. Z Kobiety Dietkirchen z Bonn. Następnie nazwa „Wintere” pojawia się w 1064, a później w 1269, a następnie „Wynteren inferior” w 1316. Później w 1342, nazywa się wtedy „Kuoningwinteren”.

Gerard Mercator nazwał to miejsce „Coninxwinter” na swojej mapie „Tabulae Geographicae”, która obejmowała Księstwo Berg , hrabstwo La Marck i archidiecezję kolońską .

Kartograf z Kolonii Matthias Quad (1557–1613) stworzył w 1596 r. mapę terytorium elektoratu kolońskiego , opartą na pracy Korneliusza Adgerusa (ok. 1520–1595?), w której nazwę zmieniono na „Conixwinter” . Franz Johann Joseph von Reilly (1766-1820), który działał w Wiedniu, wykonał w 1793 r. mapę regionu na południe od Kolonii, w której wymieniona jest obecna nazwa Königswinter.

Königswinter do końca okresu elektoratu w Kolonii

Według znalezisk archeologicznych już 3500 lat przed naszą erą ludzie osiedlili się na Petersbergu w Königswinter. Wykazano ponadto, że w I wieku p.n.e. istniała na tym samym wzgórzu schronienie zamkowe z palisadami i kamiennym murem.

W Drachenfels znaleziono ślady wydobycia skał przez Rzymian , datowane na 50 rok ne . Również użycie tych kamieni w rzymskich budowlach poniżej rzeki również świadczy o działalności człowieka w regionie. Königswinter prawdopodobnie wyewoluował z siedliska frankońskiego , ponieważ istnieją znaleziska (np. nagrobek frankoński w Niederdollendorf ) datowane na 680 r., co wskazuje, że w tym czasie byli już mieszkańcy tego regionu.

Stift z Essen i Opactwo Heisterbach miał posiadłości w miejscowości Königswinter, które z punktu widzenia panowania, należał do Elektorat Kolonii , podczas gdy podawanie miejscu był przedmiotem podmiotu de Wolkenburg, która obejmował dwa zamki Drachenfels i Wolkenburg , a także miasta Königswinter i Ittenbach .

Chociaż Königswinter posiadał mur obwodowy, a więc posiadał typowy element średniowiecznego miasta, miasto nie posiadało prawa miejskiego. Podczas Kolonii wojny , Jean-Kazimierz z Palatynatu próbowali zaatakować miejsce we wrześniu 1583, ale bez powodzenia.

Jednak podczas ataku wojsk z Hesji w 1643 r. Königswinter został splądrowany. W 1670 r. w miejscowości znajdowało się 109 domów, z których prawie wszystkie zostały spalone i splądrowane przez wojska francuskie w 1689 r. Ci ostatni ponownie najechali miasto w 1795 r.

W 1780 r . wzniesiono nowy kościół parafialny św. Remigiusza (św. Remi). Po sekularyzacji w Elektorat Kolonii w 1803 roku, Königswinter udał się do hrabstwa Nassau-Usingen , a następnie w 1806 do Wielkiego Księstwa Berg pod Napoleonem , do końca w 1815 roku, po Kongresie Wiedeńskim , do Królestwa Prus .

Epoka napoleońska

Za czasów Francuzów w Nadrenii Wielkie Księstwo zostało zrestrukturyzowane. W 1806 r. Königswinter wchodziło najpierw w skład powiatu Siegburg , następnie pod koniec 1808 r. utworzono kolejne podziały terytorialne, w tym kanton Königswinter i Siegburg, które zostały podporządkowane powiatowi Mülheim am Rhein. Kantony podzielono na ratusze. Königswinter miał też swój ratusz . Podczas kampanii niemieckiej pruski oficer Ferdinand Wilhelm Franz Bolstern von Boltenstern był jednym z inicjatorów utworzonej w 1813 roku grupy wyzwolicieli „Freiwilligen Landsturms Banner des Siebengebirges”, która działała aktywnie, gdy wojska Gebharda Leberechta von Blüchera przekroczyły Ren niedaleko Kaub w sylwestra 1813/14. Wojska francuskie wycofały się z lewego brzegu Renu 14 stycznia 1814 r.

Era królestwa pruskiego

Administracja burmistrza pruskiego, utworzona w 1816 roku z ratusza w Königswinter, obejmowała gminy Honnef , Königswinter, Aegidienberg i Ittenbach . W 1820 roku Königswinter stało się ważnym miejscem w organizacji placówek Bonn , które służyły również miastu Honnef, aż do 1849 roku, kiedy Honnef uzyskał własną administrację. Prawo miejskie zostało oficjalnie przyznane Königswinter w 1889 roku.

Działalność gospodarcza w XIX -tego  wieku

Na początku XIX th  century było w Königswinter tylko jedna utwardzona ulica, mianowicie obecny Hauptstrasse (główna ulica), gdzie były najstarsze budynki. Działalność miasta koncentrowała się głównie na uprawie winorośli , wyrębie , a także kamieniołomie i kopalni tufu.

Poza tym, jak w XIX e  wieku pewien turystyka powstała który został wzmocniony w XIX e  wieku, nadając miastu nową bazę ekonomiczną. To w szczególności dzięki skale Drachenfels (dosłownie skała smoka) i romantycznemu poemacie Lorda Byrona „Zamkowa Grań Drachenfels” , miejsce to stało się znane, a następnie odwiedzane przez angielskich podróżników podczas ich „  Wielkiego Touru”.  ”.

W Drachenfels stał się jeszcze bardziej znany po niemiecki uczony Karl Simrock z Bonn został przetłumaczony z Bliskiego najwyższej niemieckiej mitologii Nibelunga , który został znaleziony w końcu XVIII -go  wieku. Simrock powiązał zwycięstwo Zygfryda nad legendarnym smokiem z głazem Drachenfels.

W parowce pojawiły się na Renie w 1827 roku A Gasthaus (tawerna) był już na Drachenfels w 1833 roku Kiedy w 1841 roku nowy burmistrz Mirbach sierpnia objął urząd, oddał się do nowego rozwoju turystyki. Jednym z jego pierwszych kroków było stworzenie ścieżki spacerowej w „Nachtigallental” (dolinie słowika) jako dodatkowej trasy prowadzącej na szczyt. W ciągu tej dekady nastąpiło odrodzenie turystyki po tym, jak nieco spadła. Biorąc pod uwagę fakt, że bezpośrednia droga do wezwany jest bardzo strome, zwłaszcza na początku, i niewygodne, nawet z osłów, burmistrz Mirbach poszukiwane rozwiązanie, które wykorzystuje technologię z XIX th  wieku. W końcu znalazł firmę, która zrealizowała swój projekt kolejki Drachenfelsbahn ( kolejka Drachenfels), która została otwarta dla publiczności 17 lipca 1883 roku.

W 1889 r. oddano do użytku drugą kolejkę, jadącą na pobliskie wzgórze Petersberg. Te urządzenia techniczne przyniosły do ​​miasta masową turystykę. Brzeg Renu Königswinter, do tej pory wykorzystywany jako punkt przeładunkowy, zostaje przekształcony w esplanadę z aleją lip. Prace te zakończyły się w 1895 r. budową nowego muru bankowego.

Na froncie Renu pojawiły się obok siebie wielkie hotele i pałace : Oprócz Europäischer Hof (wybudowany już w 1838 r., zburzony w 1972 r.) znajdował się m.in. Düsseldorforfer Hof, hotel Monopol (później nazywany Loreley), Hotel Germania, Kölner Hof i Berliner Hof.

Konstrukcje te wykroczyły poza ramy architektoniczne małego miasta i doprowadziły do ​​nowego skierowania Königswinter w kierunku brzegu Renu. Przemysł ustanowił obrzeża miasta pod koniec XIX th  century przez fabrykę kuchenek Stella.

XIX th  wieku do 1945 roku

W 1919 r. Johann Lemmerz założył w Königswinter swoją fabrykę kół, która do dziś jest najważniejszą działalnością przemysłową w mieście i rozciąga się od starych dzielnic po miasto Niederdollendorf. Bracia Franz i Simon Lemmerz mieli fabrykę automatów do gier. Zera powstała również w latach dwudziestych XX wieku w Königswinter.

Po wejściu w życie traktatu wersalskiego w 1920 r. miasto Königswinter w znacznej części obecnej wielkości było pierwszą częścią nieokupowanego regionu Nadrenii. Granica ze strefą okupowaną odpowiadała granicy między Oberkassel a Oberdollendorf . Po powstaniu w Zagłębiu Ruhry region Königswinter oraz północna część powiatu Neuwied zostały zajęte przez wojska francuskie od 25 lutego 1923 r. Ci ostatni utworzyli kwaterę oficerską w powiecie Neuwied. budynek. Burmistrz Königswinter Josef Clever został aresztowany 6 kwietnia i przewieziony do więzienia w Bonn. Codzienną administrację zapewniał wówczas jego zastępca Liedgens. W czasie okupacji miasto Königswinter podlegało komturowi francuskiemu, któremu podlegał delegat na okręg Siegburg. Pod koniec okupacji, po konferencji londyńskiej 17 listopada 1924, burmistrz Josef Clever powrócił na swoje stanowisko.

W czasach nazizmu urzędnicy tej ideologii przejęli miasto turystyczne i przekazali jego rozwój Deutsche Arbeitsfront (DAF = niemiecki front pracy) i jego filii KdF (siła przez radość), która zajmowała się sektorem turystycznym.

Villa Leonhart na północnym skraju starego miasta została przekształcona w hostel DAF i częściowo jako willę usługową dla swojego menadżera Roberta Leya.

Dawne związkowe centrum rekreacji i konferencji (obecny dom Adama-Stegerwalda) na południe od Königswinter zostało przekształcone w regionalną elitarną szkołę (Landesführerschule) NSDAP . Kolejna szkoła tego typu powstała w 1937 roku w Hotelu Mattern. Kursy ideologiczne prowadzone w tych dwóch szkołach w latach 1936-1939 obejmowały prawie 25% całej tej działalności w kraju. Zaplanowano stworzenie dużego centrum relaksu o powierzchni 45 000  m 2 o pojemności 5 000 (według kolejnego planu 1000!) miejsc noclegowych. Ponadto chcieli zbudować nową stację na południu miasta, a następnie wykopać tunel kolejowy pod Drachenfels, aby zrobić miejsce dla nowej konstrukcji. W wyniku tych planów wiele domów i willi zostało zniszczonych w drugiej połowie lat 30. między Hauptstrasse a Rheinallée (obecna lokalizacja hotelu Maritim). Pierwszy kamień pod budowę planowanego ośrodka położono 2 maja 1936 r. Jednak na początku wojny 1939 r., kiedy prace były na etapie wmurowania, działalność budowlana osłabła i ostatecznie ustała. Zamek Drachenburg, poniżej szczytu Drachenfels, również wpadł w ręce DAF, które od 1942 roku chciało tam stworzyć szkołę dla ich ideologii.

Podczas II wojny światowej dla 206 uczestników wojny Koenigswinter zginęło ponad 125 cywilów w mieście. Pierwsze naloty alianckie na Königswinter miały miejsce w nocy z 13 na 14 marca 1941 r., na szczęście bez uszkodzeń.

Od lipca 1941 r. w Königswinter schronili się ludzie poszkodowani w wyniku nalotów na Kolonię, a później na Zagłębie Ruhry . W 1942 r. kilka instytucji przeniosło się do miasta z powodu licznych nalotów na Kolonię, m.in. firma dystrybucyjna filmowa Terra (w kierunku hotelu Bergischer Hof), zachodnioniemieckie stowarzyszenie piwowarów (w kierunku aneksu Bergischer Hof) i kilka firm budowlanych do domu Felseck.

Jesienią 1943 r. kilka hoteli w Königswinter, w tym Kölner Hof i Düsseldorfofer Hof, zostało przekształconych, aby pomieścić pacjentów z klinik uniwersyteckich w Lindenburgu, po zbombardowaniu ich w Kolonii. Pod koniec wojny byli tu chorzy na tyfus .

22 kwietnia 1944 r. Königswinter był celem największego nalotu w regionie, który prawdopodobnie wycelował w fabrykę Lemmerza, powodując rozległe zniszczenia w północnej części miasta z 55 zabitymi. Uderzył w dom bezpośrednio przy dzisiejszej Generalkonsul-von-Weiß-Straße, uszkodzony Europäischer Hof i całkowicie zniszczony Berliner Hof. Ziemia tego ostatniego przez długi czas pozostawała bez nowej zabudowy i stała się placem berlińskim (Berliner Platz) i terenem ogrodowym. Dopiero w 2005 roku powstało tutaj akwarium SeaLife w Königswinter. Prace porządkowe po nalocie trwały do ​​lata.

W drugiej połowie 1944 r. do Königswinter (przy Moltkestraße 4) przeniosła się także prokuratura generalna sądu kolońskiego, a do miejskiego sądu administracyjnego włączono Sąd Specjalny w Kolonii. Prowizoryczne szpitale przeniesione do Königwinter z Kolonii, od końca lutego 1945 r. przeniesiono do jaskiń „  Ofenkaulen  ” w głębi lądu, do których wielu obywateli uciekło 7 i 8 marca z powodu nasilających się bombardowań artyleryjskich.

16 marca 1945 miasto Königswinter zostało zajęte przez wojska amerykańskie wkraczające z południa z Rhöndorf, bez większych walk. Ogień niemieckich obrońców nie ustał całkowicie do 22 marca, a 21 marca zginęło kolejnych 5 niepotrzebnych ofiar.

Königswinter po 1945 roku

Po decyzji rady sejmowej na korzyść Bonn jako tymczasowej siedziby nowej Republiki Federalnej , miasto Königswinter stało się częścią regionu stołecznego.

Frakcja parlamentarna Zjednoczenia Chrześcijańsko-Demokratyczno-Społecznych Chrześcijan ( CDU/CSU ) przeniosła się w latach 1948/49 do dawnego domu związkowego „Arbeiterwohl”. Petersberg stał się siedzibą słynnej „  wysokiej komisji sojuszniczej  ”, gdzie negocjowano porozumienie petersberskie , uważane za ważny krok w procesie tworzenia państwa federalnego.

W Königswinter wybudowano 19 domów mieszkalnych dla brytyjskich członków wysokiej komisji, w okresie od maja do lipca 1951 r., po uprzednim zarekwirowaniu niezbędnej ziemi. Od 1949 do 1955 miasto należało do enklawy Bonn, specjalnego terytorium, kontrolowanego przez wysoką komisję, wokół siedziby rządu. 11 maja 1950 roku w Königswinter została oficjalnie ustanowiona Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna CDU na szczeblu federalnym.

W latach 1954/55 wybudowano budynek administracyjny fabryki Lemmerza, który kształtuje krajobraz miejski na północno-wschodnim skraju starego miasta.

W 1967 roku Königswinter liczyło 5974 mieszkańców, z których 47 pracowało w rolnictwie i leśnictwie, 1237 w sektorze produkcyjnym i 1094 w sektorze usług. 881 osób wyjechało do pracy poza miasto, a 2667 przybyło do pracy w Königswinter. Łącznie w tym czasie w mieście zatrudnionych było w przemyśle 3887 osób. Również w 1967 roku Königswinter posiadało następujące instytucje publiczne: dwie szkoły podstawowe, gimnazjum ( Realschule ), liceum, odkryty basen, boisko sportowe , dwie hale sportowe, dwa przedszkola i dwie biblioteki.

Kiedy Bonn było stolicą Republiki Federalnej Niemiec , w Königswinter znajdowały się następujące ambasady: Rezydencja Ambasady Pakistanu w Villa Leonhard z lat 50.; Rezydencja ambasady Indonezji w Felseck House w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych; rezydencja Ambasady Bangladeszu w Villa Am Lessing 6 w latach 70-tych, następnie Kancelarii Ambasady Laosu , również w Villa Am Lessing 6 od około 1990 roku. Po przeniesieniu się rządu do Berlina w 1999 r. ambasady Laosu i Pakistanu jako ostatnie opuściły Königswinter.

Ambasada amerykańska znajdowała się tuż za Renem na lewym brzegu. 13 lutego 1991 r.  na teren willi przy Weis Street 8 w pobliżu rzeki w Königswinter (willa w tym czasie niezamieszkana) wkroczyła grupa komandosów z grupy terrorystycznej „ Frakcja Czerwonej Armii ”,  aby wystrzelić kilka pocisków z pistoletów maszynowych. budynki tej ambasady po drugiej stronie Renu. Na szczęście było tylko trochę szkód materialnych.

Deptak powstał w historycznym centrum Königswinter już w 1991 roku. Ruch turystyczny w tym czasie nieco osłabł i praktycznie codziennie odwiedzali nas tylko goście z np . Holandii czy Zagłębia Ruhry , ale nadal przyciągani przez Drachenfels . Zaowocowało to wielkimi zmianami w historycznym centrum. Wiele hoteli i sal tanecznych zostało zamkniętych w celu przekształcenia lub ustąpienia miejsca innym zagospodarowaniu terenu.

Miasto sporządziło plan renowacji i renowacji. W 2005 roku w pobliżu Renu zbudowano duże akwarium „SeaLife”. W tym samym roku nowa stacja kolejki linowej Drachenfels. Zamek Drachenburg (pod szczytem) został odrestaurowany wraz z parkiem w latach 1995-2011. Płaskowyż na szczycie został całkowicie odnowiony, w tym restauracja, w latach 2010-2012. Ścieżki prowadzące na szczyt zostały przebudowane, a „Eselsweg” (osioł) Ścieżka), zamknięta od lat ze względów bezpieczeństwa (spadające skały) została ponownie otwarta w 2019 roku po pracach bezpieczeństwa.

Wzrost netto odwiedzających można było zaobserwować w 2020 roku.

Bliźniacze

Miasto Königswinter jest miastem partnerskim:

Ewolucja demograficzna

Populacja gwałtownie wzrosła pod koniec późnego XX XX  wieku / początku XXI th  century, idąc w szczególności rosnącą liczbę nowych podziałów powstałych w górach nad doliną Renu. W 2003 r. liczba mieszkańców była o 9,1% wyższa niż w 1996 r. Wartości w poniższej tabeli dotyczą obecnego obszaru miasta i obejmują sąsiednie gminy sprzed 1970 r. przed ich włączeniem do Königswinter:

Przestarzały Mieszkańcy
1816 7,786
1905 14,907
1925 16 596
1939 16 753
1946 21.501
1961 26,209
1970 31.106
1980 33 041
1987 33 783
1990 35 013
Przestarzały Mieszkańcy
1992 35 916
1995 37 341
2003 40 356
2005 41 268
2010 40 993
2013 39,976
2015 40,702
2016 40 927
2017 41.050

Osobowości związane z miastem

Miejsca i zabytki

Uwagi i referencje

  1. (en-US) "  Ofenkaulen  " , na Rhinedragon ,2 sierpnia 2017(dostęp 8 lipca 2020 r. )
  2. (De) Roswitha Oschmann , „  Am Drachenfels: Eselsweg ist nach jahrelanger Sperrung wieder frei  ” , na GA BONN (dostęp 10 lipca 2020 r. )
  3. (De) Hansjürgen Melzer , "  Wenig Verstöße gegen Kontaktverbote: Sonnenhungrige sammeln sich auf dem Drachenfels  " , na GA BONN (dostęp 10 lipca 2020 r. )
  4. Städtepartnerschaft